Το συνέδριο μας διεξάγεται σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο όπου στη χώρα αλλά και σε όλη την Ευρώπη εξελίσσεται μια μεγάλη ταξική επίθεση στο έδαφος της κρίσης. Ταυτόχρονα, δυστυχώς, η δική μας αριστερά δοκιμάζεται έντονα από χρόνια εσωτερικά προβλήματα τα οποία έχουν διογκωθεί και από την έξαρση του υποκειμενισμού και των συναφών φυγόκεντρων τάσεων εξαιτίας της κρίσης. Το συνέδριο είναι μια ευκαιρία να ανακτήσουμε την πίστη μας σε όλα όσα μας επέτρεψαν το προηγούμενο διάστημα να κάνουμε πολλά βήματα μπρος, να ανασυνταχθούμε ώστε να είμαστε αντάξιοι των ιστορικών περιστάσεων που ζούμε και να ανασχέσουμε φαινόμενα παλινδρόμησης σε αντιλήψεις και θέσεις οι οποίες εκφράζουν αμηχανία και δεν υπηρετούν τα συμφέροντα αυτών που πλήττονται.
Είναι σαφές ότι ο τρόπος λειτουργίας και παρέμβασης των κομματικών μας δυνάμεων είναι προβληματικός. Για να αλλάξει πρέπει να ενισχύσουμε τα εναλλακτικά παραδείγματα. Μόνο μέσα από την ανάπτυξη νέων πρακτικών που θα φέρουν απτά αποτελέσματα μπορούμε να ελπίζουμε ότι ένας νέος τρόπος κοινωνικής γείωσης και εσωτερικής λειτουργίας θα αποτελέσουν κάποτε κοινό τόπο όλων μας. Η ανάπτυξη πρακτικών αλληλεγγύης με στόχο την αυτοοργάνωση των «από κάτω» ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού τα τεράστια προβλήματα αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να πείσουμε τόσο ότι η αριστερά είναι διαφορετική από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις όσο και για το εφικτό της δικής της πρότασης για την κοινωνία και την οικονομία. Το συνέδριο μπορεί να αποτελέσει την αρχή μιας τέτοιας στροφής στον προσανατολισμό της πολιτικής δουλειάς.
Οφείλουμε να διαμορφώσουμε μια ενιαία στρατηγική για την αντιμετώπιση της επίθεσης από τη μεριά των εργαζομένων, να αναδείξουμε την ταξική φύση της επίθεσης και το γεγονός ότι οι επιλογές της κυβέρνησης και της ΕΕ είναι συνειδητές με στόχο μέσω της κρίσης του χρέους να μετατραπεί η κρίση του κεφαλαίου σε κρίση της εργασίας. Οι κυβερνήσεις δεν απέτυχαν να λύσουν τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, αντιθέτως πέτυχαν καταφέρνοντας να εξασφαλίσουν τεράστιες κερδοφορίες για το κεφάλαιο, αναδιάρθρωση της εργασίας και αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου σε βάρος των εργαζομένων. Το ίδιο ισχύει για την νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ΕΕ και την εμπλοκή του ΔΝΤ στη διαχείριση της κρίσης. Το γεγονός ότι η επιτυχημένη πολιτική για το κεφάλαιο οδηγεί σε πολυδιάστατη κρίση φανερώνει αυτό που λέμε δομικό χαρακτήρα της κρίσης.
Σε αυτές τις ώρες η αριστερά - αναπτύσσοντας μια πιο στενή σχέση με τις υποτελείς τάξεις και χωρίς να εξαντλείται απλώς σε εκφώνηση πολιτικής - οφείλει να δώσει ελπίδα και προοπτική στις κοινωνίες που βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού. Οφείλει να σταθεί απέναντι σε λογικές «εθνικής υπόθεσης», στον πόλεμο των φτωχών και σε κάθε άλλη λογική που εντάσσεται στον ιδεολογικό ορίζοντα του αστισμού. Οφείλει να ηγηθεί μιας τεράστιας κοινωνικής και πολιτικής ανατροπής, προτάσσοντας γειωμένα αλλά ριζοσπαστικά αιτήματα πάλης και μια ανταγωνιστική λογική για την οικονομία και την κοινωνία Οφείλουμε να είμαστε ριζοσπαστικοί χωρίς να είμαστε απογειωμένοι, μαζικοί χωρίς να είμαστε απλοϊκοί, αποτελεσματικοί χωρίς να υποπίπτουμε στη διαχείριση της μιζέριας.
Από την ανάγκη ρύθμισης του χρέους (για το οποίο δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι) και την κρατικοποίηση τραπεζών μέχρι την κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας και την αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ ο δικός μας χώρος δεν στερείται προτάσεων-διεκδικήσεων που μεροληπτούν υπερήφανα υπέρ των δυνάμεων της εργασίας και κάνουν πράξη το «να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση». Από την άλλη διαθέτουμε μια συγκροτημένη μεθοδολογία από το προγραμματικό μας συνέδριο που επιχειρεί στο έδαφος της κρίσης να ανοίξει έναν δρόμο για την αντιστροφή της πορείας των κοινωνιών.
Αντί λοιπόν να επιστρέφουμε σε υποτιθέμενες βεβαιότητες και σε έναν άκρατο υποκειμενισμό ας διατηρήσουμε όλοι και όλες την ψυχραιμία μας και να βαδίσουμε αποφασιστικά προς τη διαμόρφωση μιας νέας ταυτότητας της αριστεράς που χτίζουμε όλοι μαζί τόσα χρόνια: από τα φόρουμ και το αντιπαγκοσμιοποιητικό, τον «από τα κάτω και από την αρχή συνδικαλισμό», τη ριζοσπαστική δημοτική δουλειά, το προγραμματικό μας συνέδριο, τους αγώνες της νεολαίας κλπ. Έχουμε πολύ πλούσιο οπλοστάσιο και είναι κρίμα να το πετάξουμε στα σκουπίδια και να διολισθήσουμε και εμείς είτε σε ρηχούς βερμπαλισμούς είτε σε συνθήματα που ρίχνουν εν τέλει νερό στον ιδεολογικό μύλο του αστισμού και του ΠΑΣΟΚ.
Το συνέδριο πρέπει να εκπέμψει αποφασιστικά το σήμα ότι δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω στην πορεία μας για μια νέα ταυτότητα της αριστεράς, μιας αριστεράς ουσιαστικά και όχι στο όνομα αντικαπιταλιστικής και αποτελεσματικής στο να πυροδοτεί και να πολλαπλασιάζει τις αντιστάσεις των υποτελών τάξεων. Ένα σήμα ότι παρά τις φυγόκεντρες τάσεις και τους υποκειμενισμούς υπάρχει η βούληση να φτιάξουμε ένα καλύτερο κόμμα, να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να συναντηθούμε με τις ιστορικές προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας.
Ανδρέας Καρίτζης
Μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS