Πότε επιτέλους από κόμμα πολιτικής ενότητας ο ΣΥΝ θα γίνει κόμμα ιδεολογικής ενότητας; Πότε επιτέλους ο ΣΥΝ από ομοσπονδία τάσεων, προσωπικών φιλοδοξιών και ατομικών στρατηγικών θα γίνει ένα πραγματικά αριστερό κόμμα με το ηθικο-πολιτικό κεφάλαιο που αυτήν τη ζοφερή στιγμή της χώρας μας η Αριστερά να έχει; Πότε επιτέλους θα πείσουμε τον κόσμο ότι και το διαθέτουμε και αποτελεσματικοί μπορούμε να γίνουμε μετουσιώνοντάς τις αριστερές αξίες, την ανάλυση μας και τέλος τις προτάσεις μας σε συλλογικές πράξεις και βιώσιμες λύσεις; Πότε επιτέλους θα πάψουμε να δείχνουμε γελοίοι;
Η πορεία του ΣΥΝ, ειδικότερα τα τελευταία 10 χρόνια, καταγράφει με σαφήνεια τις αδυναμίες, συμβιβασμούς και τις αντίστοιχες υποκρισίες που συνοδεύουν έναν από εξαρχής συμβατικό γάμο. Πάνω από όλα όμως αναδεικνύουν τις καταστατικές ισορροπίες μιας ανόρεκτης συμβίωσης που υπάρχει μέσα από αμοιβαίο βόλεμα. Οι ισορροπίες αυτές στην κομματική αργκό λέγονται «συνεννόηση», όπου με αυτό υπονοείται το να βρουν οι ισόβιοι σύζυγοι άλλον ένα συμβιβασμό ώστε να κρατήσουν το γάμο τους ζωντανό. Στο έργο του Ιονέσκο «Αμεδαίος» το ζευγάρι συνομιλεί ενώ πίσω του ακριβώς το πτώμα του γάμου τους τυμπανίζει, τους πλακώνει και τότε μόνον αποφασίζουν να το ξεφορτωθούν. Πρέπει και ο ΣΥΝ να φτάσει σε αυτό το σημείο; Μιλώ για το αναγκαίο διαζύγιο που πρέπει να πάρει επιτέλους η πλειοψηφία του ΣΥΝ από την ηγεσία της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Ακόμα και τώρα, μετά από το σύρσιμο της χώρας μας στη δουλεία του ΔΝΤ και την έκρηξη οργής κατά του ΠΑΣΟΚ η ηγεσία της ΑΠ εξακολουθεί με την ίδια συνέπεια που είχε από τότε που έχασε την πλειοψηφία να τραβά συνεχεία το χαλί από τα πόδια του ΣΥΝ, να λοιδορεί την πολιτική του και τον εκάστοτε πρόεδρο χωρίς αιδώ από τότε ειδικά που ηττήθηκε ο υποψήφιος της. Η ηγεσία της ΑΠ έχει αποδειχθεί τρομερά ζημιογόνα για το κόμμα που θέλουμε τον ΣΥΝ, και αυτό σε δυο αλληλένδετα επίπεδα: α) στο εξωκομματικό, διότι δημιουργεί μόνιμες εστίες αμφισβήτησης του κόμματος από τα «δεξιά» και από τα «αριστερά» μας, και β) στο εσωκομματικό, ενισχύοντας τις φυγόκεντρες δυνάμεις προς στις ίδιες κατευθύνσεις, ή μάλλον κατασκευάζοντας και αλληλοτροφοδοτώντας τες στην πράξη.
Στον εξωκομματικό χώρο χαρακτηριστικά αναφέρω:
1. την καταχρηστική παρουσία των στελεχών της ΑΠ στα ΜΜΕ, την κατάφωρη παραβίαση οποιασδήποτε έννοιας συλλογικότητας και σεβασμού στη λειτουργία της, από όσους υποκριτικά ομνύουν σε κάποια τάχα μου πολυφωνία που τάχα είναι γραμμένη στο DNA της Ανανεωτικής Αριστεράς και που καταπατάται τάχα μου από την πλειοψηφία. Είναι άπειρα τα παραδείγματα των συστηματικών και στοχευμένων παραβιάσεων, μέσω των ΜΜΕ, οιασδήποτε πλειοψηφικής απόφασης. Η καταγραφή τους βαρετή αλλά με μεγάλο ενδιαφέρον σε σχέση με το timing, που πάντα συμπίπτει με την επαύριον κάποιας νίκης [Άρθρο 16 και στήριξη της ΑΡΜΕ από τα Συγκρότημα] ή κάποιας σημαντικής και σοβαρής διαδικασίας [Προγραμματικό Συνέδριο του 2009 και της άμεσης αναίρεσης του μέσω συνέντευξης επιφανούς στελέχους],
2. την πολιτική αδιαλλαξία της ΑΠ υπέρ της κεντροαριστεράς που, και εξαιτίας της δημοκρατικοσυγκεντρωτικής της λειτουργίας [εδώ το DNA της ανανέωσης περιέργως μεταλλάσσεται λενινιστικά!], παρέχει άλλοθι για διαλυτικά φαινόμενα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ ενισχύοντας την εκ διαμέτρου αντίθετη εξίσου αδιάλλακτη ψευτο-επαναστατικότητα του «Μετώπου». Η για να ακριβολογώ την κατασκευάζει βερμπαλιστικά και στην πράξη ως αντίπαλο δέος στον δήθεν «αριστερό μεταρρυθμισμό» του ΣΥΝ. Αποτέλεσμα: η συλλήβδην γελοιοποίηση όλων μας, διότι με τι αξιοπιστία να μιλήσεις όταν σε έχουν την ιδία μέρα ήδη ακυρώσει;
Στον εσωκομματικό χώρο η ηγεσία της ΑΠ ενώ φαινομενικά συγκρούεται με τον εκ διαμέτρου αντίθετο πόλο που ήταν το ενιαίο Αριστερό Ρεύμα στην πραγματικότητα «συνεννοείται» στη βάση των παραχωρήσεων κυρίως από το ΑΡ απολαμβάνοντας κομματική ασυλία. Αυτή η δήθεν σύνθεση των απόψεων στην πραγματικότητα βαστάει το κομματικό σώμα σε μια μόνιμη αφασία που νεκρώνει τα κύτταρα, αποθαρρύνει ότι πάει να ξεφύγει από το τέλμα των συμβιβασμών σπάζοντας το θανατερό κουκούλι των τάσεων και τσακίζει οποιονδήποτε δοκιμάζει κάτι που να μην αποπνέει κομματική ρουτίνα. Οι πολιτικές διαφορές είναι σαφώς υπαρκτές, όμως κοινή είναι η φανατική προσήλωση στην κομματική γραφειοκρατία και επετηρίδα. Θύμα είναι η βάση του ΣΥΝ, που περιέργως «ζωντανεύει» πριν από κάθε εσωκομματική ψηφοφορία για να ξεχασθεί μετά. Ένα κόμμα-ζόμπι, εκλογικός μηχανισμός, που υπάρχει εν πολλοίς για να συντηρούνται οι προύχοντες με τη ψήφο ανοχής των άλλων.
Για να μπορεί όμως να βγει το διαζύγιο αυτό ώστε το πτώμα να μη μας πλακώσει όλους/ες μας χρειάζονται δυο τουλάχιστον πράγματα:
1. να φτιαχτεί η μαγιά για ένα κόμμα ιδεολογικής ενότητας, και με αυτό δεν εννοώ προφανώς ταύτισης, δηλ. μια καινούργια πλειοψηφία σαν αυτή που συγκροτήθηκε στη βάση του κειμένου των θέσεων που πλειοψήφησε, και προφανώς όσων συμφωνήσαν με τις θέσεις των προγραμματικών συνεδρίων του 2003 και του 2009 και είναι πρόθυμοι να συνταχθούν τώρα με το πλειοψηφούν κείμενο. Όλοι αυτοί/ες οι σύντροφοι/σες μπορούν να φτιάξουν μια μεγάλη παράταξη κατά αρχήν προγραμματικής συμφωνίας, τη ραχοκοκαλιά ενός υγιούς πολίτικου οργανισμού, ενός κόμματος των μελών του,
2. να ανακτήσουμε το ριζοσπαστικό μας λόγο, να εκφωνήσουμε ρηξικέλευθες πολιτικές που θα ταρακουνήσουν τον κόσμο προσφέροντας ταυτόχρονα υπαρκτές λύσεις στα τραγικά προβλήματα. Για να επιτευχθεί αυτό δεν χρειαζόμαστε πολιτικούς μεσσίες στην ηγεσία μας, διότι τους ζήσαμε και αυτούς και χάσαμε. Θέλουμε ένα κόμμα που να έχει αποδιαρθρώσει στην πράξη τις τάσεις, αναδεικνύοντας νέα στελέχη [όχι απαραιτήτως ηλικιακά], εναλλακτικές λειτουργίες, τολμηρές τομές στην κοινωνική μας απεύθυνση και πρωτίστως εσωκομματική δημοκρατία και συμμετοχή. Σε ένα τέτοιο κόμμα οι παράγοντες ένθεν κακείθεν που μας έχουν τόσο ταλαιπωρήσει δεν έχουν καμία θέση. Σε τελευταία ανάλυση αν δεν το καταλάβουν οι ίδιοι να υπάρξει η αυστηρότητα των δίκαιων κανόνων του παιχνιδιού.
Σίσσυ Βελισσαρίου
Μέλος ΚΠΕ του ΣΥΝ και της ΠΚ ΑΕΙ-ΤΕΙ Αθήνας
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS