Την τελευταία περίοδο, η οικονομική κρίση στην Ελλάδα μπαίνει σε μία καινούρια φάση, μία φάση που επαναδιαπραγματεύεται το σύνολο των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των συνταξιούχων και την νεολαίας. Μία νέα φάση που χαρακτηρίζεται από την διαδικασία όχι απλά εκπόνησης, από το οικονομικό σύστημα, ενός σχεδίου διεξόδου από την κρίση άλλα και ενός σχεδίου που θα δείχνει την κατεύθυνση την οποία θα ακολουθήσει το πολιτικοοικονομικό σύστημα στην μετά-κρίσης εποχή. Και για όλα αυτά πρέπει να πειστεί η κοινωνία για την συγκεκριμένη αναγκαιότητα. Πρέπει το κυβερνητικό ιδεολόγημα για να γίνει κυρίαρχο, να γίνει πρώτα ηγεμονικό. Και η Αριστερά από την μεριά της θέλει και πρέπει να σπάει αυτή την συναίνεση της τηλεοπτικής μιντιοκρατίας. Πρέπει να διεξάγει έναν ιδεολογικό πόλεμο απέναντι σε παραμύθια και διλήμματα τύπου «θέλουμε λεφτά αύριο πρωί αλλιώς πτωχεύουμε».
Νομίζω λοιπόν πως πλέον έχουν αλλάξει οι όροι με τους οποίους παράγεται πολιτική, έχουν αλλάξει οι όροι με τους οποίους η κοινωνία αναλύει την πολιτική κατάσταση. Αυτό στη συνέχεια, επανακαθορίζει την πολιτική πρακτική που επιλέγουμε για να φέρουμε στο προσκήνιο αντιφάσεις και να πετύχουμε νίκες. Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν παρθεί αποφάσεις, τόσο σε επίπεδο εθνικό αλλά και σε υπερεθνικό, που αλλάζουν άρδην το κοινωνικό, οικονομικό και άρα πολιτικό επίπεδο. Ο κόσμος, η εργαζόμενη κοινωνία, φαίνεται να ριζοσπαστικοποιείται αδιαμεσολάβητα, έξω από σωματεία, κινήματα, κόμματα, ενώ δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι ένα κομμάτι συντηρητικοποιείται. Όσον αφορά το πρώτο, το κομμάτι αυτό της κοινωνίας, δεν επιλέγει μέσω της αντίδρασής του να τοποθετηθεί συνολικά πολιτικά, αλλά δίνει ένα στίγμα, μόνο και μόνο με το πού θα επιλέξει να συμμετάσχει σε κινηματικό επίπεδο, με ποιους εν τέλει αισθάνεται σύμμαχος. Τον ρόλο αυτό λοιπόν, σύντροφοι και συντρόφισσες, εδώ και 2 μήνες τον παίζει το ΚΚΕ. Μια σειρά κινήσεων το έχει αναδείξει σε, αν όχι πρωτοπορία του κινήματος, σίγουρα σε πρωτοπορία των κινήσεων. Με αυτόματη συνέντευξη τύπου 24 ώρες μετά την ανακοίνωση του πακέτου λιτότητας πριν λίγες εβδομάδες, με κατάληψη του χρηματιστηρίου, κατάληψη στο υπουργείο οικονομίας, παρέμβαση στην ET3 για να προπαγανδίσουν την απεργία στις 11.3, ιδιαίτερα μαζικές πορείες, καθώς και μια σειρά από εξορμήσεις σε όλη την Ελλάδα, το ΚΚΕ, έχει αναδειχθεί σε πολιτικό εκφραστή της κοινωνικής οργής. Ακόμα και στα ΜΜΕ στελέχη του ΚΚΕ έχουν αναλάβει το κύριο βάρος της σύγκρουσης με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς;
Θεωρώ πως έχουν αλλάξει σε τέτοιο βαθμό οι συνθήκες, που πρέπει να διαφοροποιηθούν τα εργαλεία μας. Λέμε πως η οικονομική κρίση είναι ευκαιρία επαναπροσδιορισμού των συσχετισμών μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Το πιστεύουμε όμως? Μήπως πρέπει να σκληρύνουμε λίγο τη γλώσσα μας απέναντι στην κυβέρνηση και στην κομισιόν; Η γλώσσα παράγει ιδεολογία και η δική μας η γλώσσα αυτή τη στιγμή, παράγει μια καθεστωτική αντίληψη, που δεν φαίνεται να εμπνέει πολύ κόσμο. Πού πήγαν η φαντασία και η εφευρετικότητα που διακατέχει την πολιτική μας πρακτική; Γιατί παρακολουθούμε τόσα χρόνια τα Κοινωνικά Φόρουμ σε όλο τον κόσμο και συμμετέχουμε σε διεθνείς πορείες? Περιμένουμε πότε θα συνεδριάσει η πολιτική γραμματεία του κόμματος για να πάρει απόφαση να κάνει έναν πολιτικό ακτιβισμό; H οργανώσεις ακολουθούν τελικά την γραφειοκρατία του κόμματος, ή μπορεί να παίξουν άλλο ρόλο; Προωθητικό. Είναι πολύ δύσκολο να βγάλουμε ένα πανό μέσα στη Βουλή. Μήπως ένα θέατρο δρόμου που θα σατιρίζει την κυβέρνηση και θα εμπνέει τον κόσμο ; Αλήθεια πόσο δύσκολο είναι να βγάλουμε ένα τεράστιο γιγαντοπανό έξω από ένα δημόσιο κτίριο όπως το Υπουργείο Εργασίας;
Έχουμε προτάσεις, πρόγραμμα, θέσεις. Πόσες φορές παρέλασαν οι γνωστοί-γνωστοί βουλευτές από τηλεοπτικά πάνελ και «δεν είπαν τίποτα»? Μήπως βαυκαλιζόμαστε σαν χώρος με το να αναλύουμε σωστά την συγκυρία? Τώρα που η real politic έχει πάρει άλλο νόημα και μπορεί και βαφτίζει τα πιο ακραία σενάρια, να βρούμε τις θετικές αντιπροτάσεις, τις αιχμές εκείνες που θα συσπειρώσουν τις εργαζόμενες τάξεις και την νεολαία γύρω μας. Να μην γίνουμε κόμμα εκφώνησης πολιτικής όπως ήμασταν πριν το 2004.
Σε κάθε περίπτωση η κοινωνική οργή είναι μια κατσαρόλα που καίει. Ας την πιάσουμε κι ας καούμε ή ας μην την πλησιάσουμε καθόλου.».
Στέλιος Φωτεινόπουλος
Μέλος Νεολαίας ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS