Κοινή είναι η διαπίστωση των απλών ανθρώπων που αγωνίζονται και στηρίζουν αταλάντευτα την Αριστερά χρόνια τώρα, ότι για την αντιμετώπιση της επίθεσης που δεχόμαστε, με τα μέτρα που προσπαθεί να επιβάλλει η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ (ως πειθήνιο όργανο του διευθυντηρίου της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ) συνεπικουρούμενη από τη Ν.Δ και το ΛΑ.Ο.Σ., αυτό που προέχει και είναι χρέος όλων μας, είναι η ενότητα και η κοινή δράση της Αριστεράς.
Αντί γι αυτό βιώνουμε για μια ακόμα φορά τη γνωστή διαπάλη που σπέρνει τη μιζέρια και την απογοήτευση. Δεν μας φθάνει που η ηγεσία του Κ.Κ.Ε., πάνω και πέρα από την ανάγκη για την απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων, πάνω και πέρα από το καθήκον για την υπεράσπιση του λαού, ακολουθεί πιστά την πολιτική της μοναχικής καθαρότητας που έχει ανακηρύξει ως αυτοσκοπό. Βλέπουμε και την υπόλοιπη πολύχρωμη – δημοκρατική Αριστερά, να σπαράσσεται, ο καθένας για τη δική του καθαρότητα.
Αναρωτιόμαστε: Υπάρχει τελικά Αριστερά που να βάζει πάνω από τη μικροεξουσία της, το πραγματικό συμφέρον του λαού; Υπάρχει Αριστερά που δεν ενδιαφέρεται απλά να υπάρχει μέσα στο σύστημα, αλλά όχι μόνο να λέει αλλά και να το εννοεί ότι θέλει να μας βγάλει απʼ αυτό; Και πως θα το κατορθώσει αυτό αν στα λόγια μιλάει για συμμαχίες, συσπειρώσεις, ενότητα κλπ. αλλά στην πράξη δεν ανέχεται δεύτερη άποψη; Και ως γνωστόν γνώμη και άποψη έχουμε όλοι από μία! Ειδικά στην Αριστερά!!!
Ακούγονται σοβαρές προτάσεις από ειδικούς επιστήμονες για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, έως την παύση πληρωμών και έξοδο από την Ευρωζώνη... Για να τις εφαρμόσει ποιός; Ο Γ. Α. Παπανδρέου ή κάποιος άλλος και ποιός;
Τη στιγμή που η Αριστερά θα έπρεπε να είναι ενωμένη, ώστε να ξεσηκώνει και να οδηγεί την αντίσταση και πάλη του λαού μας, να μπορεί να υποδέχεται τη διογκούμενη δυσαρέσκεια, να μπορέσει εν δυνάμει να αναδειχθεί σε δύναμη εξουσίας και να αναλάβει αυτή να βγάλει τη χώρα από την κρίση, σε μια άλλη όμως κατεύθυνση σε όφελος των εργαζομένων με ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη...
Αυτή τη στιγμή οι ηγέτες μας αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Γαντζώνονται στις ηγετικές και βουλευτικές θέσεις που εμείς τους έχουμε αναδείξει, θεωρώντας αυτονόητο ότι πάντα έτσι θα είναι, ότι είναι λίγο-πολύ αναντικατάστατοι. Δεν δέχονται να ʽτσουβαλιαστούνʼ (όπως άλλοι να λερωθούν) μαζί με άλλες απόψεις. Η ενότητα δεν είναι αυτοσκοπός, λένε κάποιοι απ΄ αυτούς, ξεχνώντας όμως τον κύριο σκοπό που πρέπει αυτή να υπηρετεί. Μήπως γιατί όλοι φοβούνται, ότι τελικά από αυτό το ανακάτεμα και μέσα στους αγώνες θα ξεπεραστούν και οι ίδιοι;
Στη βάση δε, καλλιεργείται όχι η συντροφικότητα (ξεχασμένη και ως έννοια) αλλά η εχθρότητα μεταξύ των μελών του ΣΥΝ και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Μια μερίδα του ΣΥΝ (που από την πρώτη στιγμή δεν ήθελε το ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) συνέτεινε στο εχθρικό κλίμα, αλλά και σύντροφοι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αρκετοί και πρώην μέλη του ΣΥΝ, μας φέρονται απαξιωτικά και δεν κρύβουν πλέον την επιδίωξή τους για πλήρη διάσπαση.
Σύντροφοι της ηγεσίας της Αριστεράς
Σύντροφε Αλαβάνο, που μας έκανες να ελπίσουμε με την στροφή στα προβλήματα του λαού και την ανάδειξη της γενιάς των 700 ?, των μεταναστών, την συγκρότηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, την όχι σιγουρατζίδικη (όπως συνηθιζόταν για τον πρόεδρο) υποψηφιότητά σου στο Ηράκλειο, με αποκορύφωμα την πρότασή σου για την ανανέωση ηγεσίας του ΣΥΝ με ένα νέο πρόεδρο που εσύ υπόδειξες, που βρήκε απήχηση σε μεγάλα τμήματα του λαού αλλά κυρίως της νεολαίας που ψάχνετε και που μας απογείωσε δημοσκοπικά για ένα μεγάλο διάστημα. Τί συνέβη; Τί άλλαξε; Γιατί αντί να θέσεις τους προβληματισμούς σου στη βάση και να ζητήσεις δημοκρατικά λύση, αποφασίζεις αυταρχικά μόνος σου και διατάσεις το κατά τη γνώμη σου σωστό, ανακαλύπτοντας νέους ομοϊδεάτες μέσα στην Κ.Ο.Ε και άλλες συνιστώσες και παράγοντες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α; Έτσι θα προχωρήσει η μεγάλη Αριστερά; Με κινήσεις ηγεσίας; Και η δημοκρατία, ο ρόλος της βάσης, των λαϊκών μαζών; Όλοι εμείς;
Σύντροφοι του Αριστερού Ρεύματος. Σε τι στο διάβολο και με ποιόν είναι ώρα να διαφωνούμε τώρα. Από πότε αρχίσατε να γίνεστε κήρυκες μιας άλλης ορθοδοξίας, και ποιά είναι αυτή;
Σύντροφοι της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Όσοι θεωρείτε ότι οι απόψεις σας για την Ευρώπη, το Μάαστριχτ, την Ευρωζώνη κλπ. έχουν δικαιωθεί, γιατί φοβάστε να δοκιμαστούν στη βάσανο του διαλόγου; Γιατί θεωρείτε «ανανεωτική» τη δογματική προσήλωσή σας σε θέσεις που φαίνεται ότι η ζωή έχει ξεπεράσει;
Σύντροφοι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, εσείς που άλλοι ως εξωκοινοβουλευτικοί και άλλο ως όψιμοι οπαδοί της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, θεωρείτε εαυτούς πιο επαναστάτες από εμάς.... Ίσως δεν είμαι τόσο διαβασμένη όσο εσείς, αλλά νομίζω ότι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, με άλλο επίπεδο ανάπτυξης όπου κυριαρχεί η μεσαία τάξη, δεν μπορούμε να μεταφέρουμε μοντέλα Λατινικής Αμερικής. Άλλωστε η ώρα για να διαφωνήσουμε στα μοντέλα, αργεί ακόμα και θα αργεί πολύ αν συνεχίζουμε έτσι.
Συνέλθετε όλοι, αλλιώς μην κατηγορείτε ότι το Κ.Κ.Ε μόνον διασπά το κίνημα και είναι δογματικό. Δογματικοί είσαστε όλοι όσοι πιστεύετε σε θέσφατα και ότι είσαστε οι περιούσιοι.
Η νεολαία μας βλέπει...
Βλέπει ότι έχουμε γαντζωθεί στις ηγεσίες των κομμάτων και των ομάδων μιας Αριστεράς που συλλήβδην χαρακτηρίζει καθεστωτική. Μιας Αριστεράς που δεν μπορεί να ανατρέψει το σύστημα, αν δεν ανατρέψει πρώτα τον εαυτό της. Γι αυτό και μας περιφρονεί και κατευθύνεται σε αντεξουσιαστικά – αναρχοαυτόνομα σχήματα.
Εμείς έχουμε την ευθύνη γι αυτό. Γιατί εμείς γνωρίζουμε (και μακάρι να ήταν λάθος) ότι σε τέτοια σχήματα απλά εκτονώνεται η αντίδραση των νέων. Άλλωστε όλα σχεδόν τα αστικά κόμματα είναι γεμάτα από ανθρώπους που στα νιάτα τους έφτιαχναν ... κροτίδες (Σημίτης!). Εμείς όμως που ρίχναμε μόνο προκηρύξεις, είμαστε ακόμα εδώ. Τέτοια σχήματα φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν γρήγορα και είναι ευάλωτα σε προβοκάτσιες αφού δεν θέλουν να έχουν καμιά δομή και κανόνες λειτουργίας.
Έχουμε ευθύνη γιατί εμείς πρώτοι έχουμε καταργήσει την πρώτιστη δημοκρατική και οργανωτική αρχή της Αριστεράς, την αρχή της Συλλογικής - Δημοκρατικά Οργανωμένης και Πειθαρχημένης Δράσης, έχουμε απαξιώσει τις οργανώσεις, την οργανωμένη δράση, ενεργούμε ως άτομα δηλ. χύμα και έχουμε επιδοθεί σε μια χωρίς αρχές πολεμική για την επιβολή λίγο ως πολύ προσωπικών απόψεων και επιδιώξεων, που απέχουν παρασάγγας από την ανιδιοτελή δράση του αγνού αριστερού ιδεολόγου.
Ένας νεολαίος, φίλος του γιού μου, μου είπε λίγο μετά τις Ευρωεκλογές: «Ασφυκτιούμε από την πληθωρική παρουσία της γενιάς σας». Το ίδιο δεν αισθανόμαστε και μεις που διαδεχτήκαμε τις ιστορικές γενιές της Εθνικής Αντίστασης και του 114; Με μόνη διαφορά ότι εμείς τους σεβόμασταν και τότε ήμασταν πιο σεμνοί. Ίσως κάποιοι, θα 'πρεπε να περιοριστούν στο ρόλο του «σοφού δημογέροντα» όπως γινόταν στους ινδιάνους, που συμβουλεύει, αλλά αφήνει τους νέους ηγέτες να αποφασίσουν, αφού η ζωή και η δράση είναι μπροστά τους.
Εκφράζω την ανησυχία και την αγωνία πολλών, ότι αν σύντομα η αριστερά δεν αλλάξει και δεν γίνει ικανή να ηγηθεί σε ένα κίνημα για την έξοδο από την κρίση όχι σε βάρος αλλά με νικητή το λαό, το κενό μπορεί να καλυφθεί από δυνάμεις του συστήματος (ήδη ακούγονται λύσεις εθνικής και επιχειρηματικής ενότητας) που θα οδηγήσουν σε παραπέρα δεινά τους εργαζόμενους.
Θεωρώ ότι οι λίγοι νουνεχείς ηγέτες που έχουν απομείνει πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλία.
Σύντροφε Δραγασάκη, σύντροφε Τσίπρα, σύντροφε Παπαδημούλη, σύντροφε Λαφαζάνη, σύντροφε Γλέζο και όλοι όσοι νιώθουν την αγωνία μας, σύντροφοι από όλες τις τάσεις του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΤΙ. Περιμένουμε.... Σκεφθείτε που θα ήταν τώρα (και όχι μόνο δημοσκοπικά αλλά και οργανωτικά) ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, αν δεν είχαν γίνει όλες αυτές οι διασπαστικές διαλυτικές διεργασίες που ακολούθησαν μετά την εκλογή του συντρόφου Τσίπρα. Και σκεφθείτε τι επίδραση θα είχε αυτό σʼ όλη την Αριστερά και σʼ όλη την κοινωνία.
Η ευθύνη δική σας... Η βοήθεια η δική μας, δεδομένη... Η ελπίδα όλων μας.
Σημείωση: Αυτά περίπου θα είχα εκθέσει και στην οργάνωσή μου, αν η «λειτουργία» της μου είχε επιτρέψει να μιλήσω.
Αρχοντούλα Καλογερά , γεωπόνος-καθηγήτρια Δ.Ε.
Π.Κ. Συνασπισμού Αγίας Παρασκευής
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS