Κάθε διαδικασία της αριστεράς πρέπει να έχει μια παράλληλη στόχευση. Από την μία στην κοινωνία και από την άλλη στο εσωτερικό της. Με αυτή την έννοια δύο πράγματα πρέπει να απασχολήσουν το συνέδριο μας. Αφενός το πως θα καταφέρουμε να στήσουμε τις άμυνες του κόσμου της δουλειάς και της νεολαίας απέναντι στην επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση με τους συμμάχους της και αφετέρου αν το κόμμα μας είναι ικανό σήμερα να αντεπεξέλθει σε αυτό το καθήκον.
Το δεύτερο ερώτημα αποτελεί μάλιστα προϋπόθεση του πρώτου και άρα η απάντηση του είναι ζωτικής σημασίας. Η δικιά μου απάντηση είναι σαφέστατα πως όχι και ακριβώς για αυτό τον λόγο η κρίση έκανε ακόμα ποιο έντονη την ήδη υπαρκτή ανάγκη για ένα έκτακτο συνέδριο. Στο βαθμό που το 6ο συνέδριο δεν μπορέσει να είναι ένα συνέδριο επανίδρυσης ή τουλάχιστον να συνεισφέρει σε αυτή την κατεύθυνση οι συνέπειες θα είναι αρνητικότατες και για εμάς αλλά και για τις κοινωνικές δυνάμεις στις οποίες αναφερόμαστε.
Η ελληνική αριστερά έτσι όπως γεννήθηκε μετά τα τραγικά γεγονότα των αρχών της δεκαετίας του 1990 έδωσε και στην μία και στην άλλη εκδοχή της λάθος απαντήσεις στα ερωτήματα που η ίδια η πραγματικότητα της έθεσε. Ο Συνασπισμός μέσα από μία δύσκολη και αντιφατική πορεία αναδείχθηκε ως ο κατεξοχήν χώρος που μπορεί να έρχεται σε δημιουργικές ρήξεις με τον εαυτό του και να διορθώνει τόσο την στρατηγική του όσο και την τακτική του.
Οι απαιτήσεις όμως της σημερινής κατάστασης είναι τόσο αναβαθμισμένες που αν δεν αναγνωρίσουμε γρήγορα τις ανεπάρκειες μας και δεν αναμετρηθούμε με αυτές δύσκολα θα μπορέσουμε να συμβάλουμε θετικά στις εξελίξεις. Οι ανεπάρκειες μας εδράζονται κυρίως στο τρόπο με τον οποίο συγκροτείται και λειτουργεί το κόμμα και στον τρόπο με τον οποίο οργανώνουμε την παρέμβαση μας στο εσωτερικό των κοινωνικών χώρων.
Με αυτή την έννοια το κύριο καθήκον αυτού του συνεδρίου είναι το πώς θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια πραγματικά αριστερή παρέμβαση στο εσωτερικό κάθε γειτονίας, στους χώρους δουλειάς και στους χώρους που σπουδάζει η νεολαία. Μία παρέμβαση που θα στηρίζεται σε ζωντανά σχήματα που η ίδια τους η λειτουργία θα είναι ένα σχολείο για την κοινωνική απελευθέρωση. Μια παρέμβαση που, ειδικά σήμερα που καταρρέει το κοινωνικό κράτος, θα δημιουργήσει δίκτυα αλληλεγγύης και κοινωνικά αντιπαραδείγματα που θα αποδεικνύουν στην πράξη ότι ο στόχος μας για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση δεν είναι απλά κούφια λόγια. Μόνο μέσα από αυτή την διαδικασία μπορεί να δημιουργηθούν και οι προϋποθέσεις για ένα μαζικό πλειοψηφικό κίνημα που θα θέσει ζήτημα εξουσίας και ανατροπής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Στο βαθμό που νικήσουμε αυτές μας τις αδυναμίες θα συμβάλουμε και στο ξεπέρασμα της κρίσης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και θα βοηθήσουμε στην ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση των δυνάμεων της αριστεράς που είναι σήμερα απαραίτητη.
Τα παραπάνω αποτελούν όμως μόνο μία όψη των πολιτικών προβλημάτων που έχουμε να λύσουμε. Η άλλη όψη είναι αυτή του σχεδίου εξόδου από την κρίση. Όταν μιλάμε για έξοδο από την κρίση οφείλουμε να τονίζουμε ότι η κρίση στην πραγματικότητα έχει τρεις όψεις, κρίση κεφαλαίου – κρίση οικονομικών του κράτους – κρίση της εργασίας, και άρα το τι προτείνει ο καθένας δεν είναι ζήτημα τεχνικό αλλά πρωτίστως ζήτημα κοινωνικής μεροληψίας. Το νέο σημείο ισορροπίας θα προκύψει μέσω της μείωσης ή των δικαιωμάτων μας ή της κερδοφορίας και των προνομίων του κεφαλαίου.
Από την μεριά του αστικού συνασπισμού εξουσίας αναπτύσσονται δύο συμπληρωματικά σχέδια με στόχο την απόκρυψη του ταξικού χαρακτήρα της σύγκρουσης και την μετατροπής της ή σε εθνική υπόθεση ενάντια σε ξένες δυνάμεις ή σε μία διαχειριστική σύγκρουση ενάντια στους κλέφτες πολιτικούς και στους τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθώντας να αποκρύψει όχι μόνο τις ευθύνες της για την σημερινή κατάσταση αλλά και το γεγονός ότι τα μέτρα δεν της επιβάλλονται αλλά αυτή τα σχεδιάζει, μιλάει για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και για αναγκαία εθνική συναίνεση. Δεν ξεχνάμε ότι ο καλύτερος μαθητής του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα υπήρξε το ΠΑΣΟΚ, ιδιωτικοποιήσεις – ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων - επίθεση στο ασφαλιστικό – διάλυση του κοινωνικού κράτους, και δεν κάνουμε την χάρη στο ΠΑΣΟΚ και στους συμμάχους του από το ΛΑΟΣ να μετατρέψουμε μια ταξική σύγκρουση σε άλλη μία «εθνική υπόθεση».
Με βάση τα παραπάνω πρέπει να γίνεται μια πολύ σκληρή και συνολική κριτική στον τρόπο με τον οποίο οικοδομήθηκε και λειτουργεί η ΕΕ. Μια οικοδόμηση που ήταν όμως αποτέλεσμα των επιλογών και του ελληνικού αστισμού, τις οποίες υπηρέτησαν πιστά οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, και όχι ως άλλη μία συνομωσία ενάντια στους «καλούς έλληνες και στο καλό ελληνικό κεφάλαιο». Με αυτή την έννοια πρέπει να κατανοούμε ότι το κύριο καθήκον μας είναι η μεταβολή των συσχετισμών που έχουν επιτρέψει και στις ελληνικές κυβερνήσεις αλλά και στην ΕΕ να ακολουθεί αυτή την ακραία ταξική πολιτική.
Η σημερινή καπιταλιστική κρίση αποτελεί το ποιο μεγάλο παράδειγμα δομικής αποτυχίας του σημερινού συστήματος. Αυτό από μόνο του δεν σημαίνει και την ανατροπή του αφού «καμία κυβέρνηση ακόμα και σε εποχή κρίσης δεν πέφτει αν δεν την ρίξουν». Το πρώτο που έχει να κάνει η αριστερά αν πραγματικά θέλει να ανατρέψει το σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα είναι να έρθει σε ρήξη με τον αστικό τρόπο πολιτικής και τις αστικές ιδέες στο εσωτερικό της. Ας μην χάσουμε άλλη μια ευκαιρία.
Ηλιόπουλος Νάσος
Γραμματέας Κ.Σ. της Νεολαίας του ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS