1. Περί “πολέμου των γενεών”
Όλη την τελευταία περίοδο, και ιδιαίτερα μετά τις Ευρωεκλογές, δεν συγκρούονται εντός του κόμματος δύο “γενιές”. Συγκρούονται δύο διαφορετικές αντιλήψεις/ φιλοσοφίες για τη λειτουργία του πολιτικού υποκειμένου της Αριστεράς.
Η άποψη που μας έφτασε ως εδώ, υπερβαίνοντας σκοπέλους τη δύσκολη δεκαετία του '90, αλλά και αναπαράγοντας λογικές μικροεξουσιών, “συνεννοήσεων” κορυφής και μη σεβασμού συλλογικών, καταστατικών και πολιτικών αποφάσεων.
Αλλά και η άποψη που αναγνωρίζει το κόμμα ως το δυνάμει αποτελεσματικότερο πολιτικό εργαλείο για την επίτευξη συλλογικών στόχων (άμεσων και στρατηγικών). Η δεύτερη αυτή άποψη θεωρεί το Συνασπισμό, ένα ανοιχτό και συνεχώς πειραματιζόμενο και εξελισσόμενο εγχείρημα, που στόχο έχει, στην καθημερινή του πρακτική, σε εσωκομματικό, κινηματικό και θεσμικό επίπεδο, να αποτελεί -κατά το δυνατόν και όσο του επιτρέπουν οι σύνθετες αντικειμενικές συνθήκες- “καθρέφτη” μιας διαφορετικής αντίληψης για τον τρόπο οργάνωσης και εξέλιξης της κοινωνίας. Να φέρνει, δηλαδή, στο προσκήνιο, στη συλλογική του ζωή και δράση, αξίες θεμελιώδεις της κοινωνίας του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία: την αλληλεγγύη, το σεβασμό των διάφορων ταυτοτήτων, αλλά και ταυτόχρονα το σεβασμό όλων στη συλλογικότητα, το δημοκρατικό έλεγχο, την -πάλι κατά το δυνατόν- αποφυγή εξουσιαστικών πρακτικών, που αναπαράγουν ανισότητες, λόγω φύλου, ταξικής προέλευσης και ιδιαιτεροτήτων.
Αυτές οι αντιλήψεις αναμετρήθηκαν και επί του ερωτήματος της προκήρυξης ή μη του Έκτακτου Συνεδρίου μας. Αυτές οι αντιλήψεις θα αναμετρηθούν και επί του ερωτήματος της υπερψήφισης και εφαρμογής ρυθμίσεων για τη λειτουργία του ΣΥΝ.
2. Περί του περιβόητου “αριστερού Ευρωπαϊσμού”
Ο “ευρωπαϊσμός” της σύγχρονης, ριζοσπαστικής Αριστεράς, που δόμησε την ταυτότητά της επηρεασμένη σημαντικά από το νέο διεθνισμό της Γένοβας και της Φλωρεντίας, αντικατοπτρίζεται στο τρίπτυχο “Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ (ΕΚΦ) - Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) - Ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο (GUE/NGL)”.
Οι δυνάμεις της σημερινής “Ανανεωτικής Πτέρυγας” (που σήμερα εγκαλεί την πλειοψηφία για απομάκρυνση από το πολιτικό πλαίσιο του ΚΕΑ), πριν και κατά τη διαδικασία συγκρότησης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, φλέρταραν σοβαρά με την ιδέα ένταξης του ΣΥΝ είτε στο στρατόπεδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών είτε των Ευρωπαίων Πρασίνων.
Από την άλλη πλευρά, οι σύντροφοι που σήμερα μάς μιλούν -εμμέσως πλην σαφώς- για αποδέσμευση από το ευρώ και “αυτοδύναμη” πορεία ανατροπής του καπιταλισμού σε μια μόνο χώρα, έχουν “ξεχάσει” να μας εξηγήσουν με ποιές κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες θα καταφέρουμε να μεταδώσουμε τη δυναμική των “δικών μας”, εθνικού τύπου, ανατροπών στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Αν κάποιοι -εντελώς ξαφνικά- έχουν αλλάξει άποψη για τον πολιτικό προσανατολισμό και το ρόλο του τριπτύχου ΕΚΦ-ΚΕΑ-GUE/NGL, οφείλουν να το πουν ξεκάθαρα, χωρίς μισόλογα και υπαινιγμούς, αλλά και να αντιπροτείνουν συγκεκριμένα “με ποιούς να πάμε και ποιούς ν' αφήσουμε”.
3. Περί ενότητας της Αριστεράς
Οι προτάσεις για αποδέσμευση από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για διατήρηση του ΣΥΡΙΖΑ ως συμμαχίας-εκλογικού μηχανισμού, αποτελούν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, εκκινώντας και οι δύο από την αντίληψη που επικρίνεται στο 1ο σημείο αυτού του κειμένου. Η πόλωση που προκλήθηκε και συντηρείται μέχρι σήμερα από τους εκφραστές αυτού του διπόλου, ενισχύει τα διαλυτικά φαινόμενα (τύπου “Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης”), την πολιτική και οργανωτική αποσάθρωση, αλλά και τις σεχταριστικές εμμονές, οδηγώντας στην εκκωφαντική απαξίωση του συλλογικού μας εγχειρήματος, του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΝ οφείλει σήμερα, που απειλούμαστε από τον κίνδυνο εξαχρείωσης της κοινωνίας και στροφής της προς αντιδραστικές λογικές, να υπερασπιστεί τη συλλογικότητα και την ενότητα της Αριστεράς, να πάρει στις πλάτες του το ΣΥΡΙΖΑ και παράλληλα να ανοίξει άμεσα και ειλικρινά τη συζήτηση για την ανασύνθεση της Αριστεράς, χωρίς αυτή η συζήτηση να γίνεται αντιπαραθετικά με την ύπαρξη και διεύρυνση του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δυνάμεις με τις οποίες ο ΣΥΝ μπορεί να συμβαδίσει προς ένα ανώτερο επίπεδο πολιτικής ενότητας και πρέπει άμεσα να το επιδιώξει, περιφρουρώντας ταυτόχρονα την εφαρμογή των αποφάσεων της 3ης Πανελλαδικής Σύσκεψης του 2009.
Πέραν της ενδυνάμωσης του ΣΥΡΙΖΑ και της συζήτησης για την ανασύνθεση, ο χώρος μας οφείλει να απευθύνει επιθετικά καλέσματα ενότητας προς κάθε άνθρωπο, κοινωνική συσπείρωση ή πολιτική συλλογικότητα που αντιστέκεται στην εφαρμογή της νέας βαρβαρότητας από το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές, το ιδιότυπο τρίπτυχο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Όποια δύναμη, με δική της ευθύνη, αρνείται τη συσπείρωση για α) την ήττα των Μέτρων Σταθερότητας των Παπανδρέου-Σαμαρά-Καρατζαφέρη, β) την ανάσχεση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της Ε.Ε. και γ) την αναχαίτιση της εισβολής του ΔΝΤ, επί της ουσίας συμμαχεί με τον ταξικό αντίπαλο.
Στο 6ο Συνέδριό μας καλούμαστε να υπερβούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς και την “απαισιοδοξία της σκέψης”. Να επανακαθορίσουμε τις τύχες μιας Αριστεράς που σήμερα κραυγάζει με αγωνία- όπως ακριβώς κραυγάζει κάθε νέο υποκείμενο την ώρα της γέννας (ή της αναγέννησής) του. Ώστε, από Δευτέρα, να αρχίσουμε να ξαναπαίρνουμε παρουσίες κι όχι να καταγράφουμε απουσίες. Κι αυτό δεν είναι ευχολόγιο, είναι ιστορική ευθύνη.
Γιάννης Μπουρνούς, Π.Κ. Πετραλώνων-Θησείου
Παναγιώτης Σκούτας, Π.Κ. Πετραλώνων-Θησείου
Μαρία Βαμβουρέλλη, Π.Κ. Νέας Σμύρνης
Παναγιώτης Λαμπρόπουλος, Π.Κ. Μυτιλήνης
Ελευθερία Χατζηγεωργίου, Π.Κ. Νεάπολης Θεσ/νίκης
Γιώργος Καρατσιουμπάνης, Π.Κ. Εξωτερικού Νεολαίας ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS