Αυτό που πρέπει να πούμε πρώτα σήμερα είναι αυτό που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ήδη σκεφτεί. Ότι ο ιστορικός κύκλος του Συνασπισμού, όπως είναι σήμερα, έχει τελειώσει. Ένα κόμμα που δείχνει ότι απασχολείται περισσότερο για το μοίρασμα θέσεων, παρά για το τι συμβαίνει στην κοινωνία, που παλιοί του πρόεδροι νόμισαν ότι συνομιλούν απευθείας με αυτήν ως άλλοι Λένιν, που τα μέλη του μένουν παρακολουθητές των εξελίξεων από την τηλεόραση, έχει τελειώσει, για τον απλούστατο λόγο ότι πλέον δεν μένει κανένας να το πάρει στα σοβαρά. Και κάπου εκεί με συνοπτικές διαδικασίες επέρχεται η κηδεία ενός μορφώματος, που όταν ιδρύθηκε ήρθε να καλύψει πραγματικές ανάγκες έκφρασης ενός κόσμου της αριστεράς, ενώ μετά το 4ο συνέδριο και την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύαμε ότι έρχεται η ώρα για να εκφράσει τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, με μαζικούς αγώνες και με νίκες.
Ακόμα και αν δεν υπήρχαν διάφοροι της Α.Π ή τα προβλήματα στο ΣΥΡΙΖΑ, θα υπήρχε κάτι άλλο, παρεμφερές και εξίσου διαλυτικό. Γιατί όλα αυτά είναι συμπτώματα μιας κρίσης ενός κόμματος που από ένα σημείο και έπειτα συνέχισε να πορεύεται, μην κοιτάζοντας ούτε ουσιαστικά μέσα του, αλλά ούτε και έξω. Αυτή η κρίση διαπερνά ένα ευρύ φάσμα απόψεων, όχι με τον ίδιο τρόπο.
Άλλες παράγουν εν πολλοίς τη διαλυτική εικόνα του, ως αποτέλεσμα της έλλειψης στρατηγικού σχεδίου. Η απουσία γείωσης στην κοινωνία ή προβληματισμού για αυτήν έχει ως αποτέλεσμα αυτά που λες να αρέσουν στον Πρετεντέρη. Και μόνο.
Άλλες καταλήγουν να γίνονται μηχανισμός μέσα στο ίδιο το κόμμα, ως αποτέλεσμα της χρόνιας προσπάθειας να αλλάξουν οι κομματικοί συσχετισμοί. Άλλες απόψεις είτε χάνονται κάπου στην πορεία ως παράπλευρη απώλεια, είτε γίνονται και αυτές μηχανισμός ή φερέφωνα. Το πρόβλημα μέχρι τώρα φαίνεται διττό: αφενός άμα πας να αλλάξεις το κόμμα, κάπου στην πορεία παίρνει κι εσένα η μπάλα και γίνεσαι αυτός που χρόνια πολεμούσες, αφετέρου είναι πολύ δύσκολο να δεις τη γενική εικόνα και να καταλάβεις τη Λερναία Ύδρα του Συνασπισμού. Σκοτώνεις το ένα κεφάλι, βγαίνει το άλλο εκεί που δεν το περιμένεις.
Σε αυτή τη φάση είναι αναγκαίο να ξεκινήσουμε από τα βασικά, με σημασία να μην έχει μόνο το ποια άποψη θα επικρατήσει τις μέρες του συνεδρίου, αλλά και πως αυτή η άποψη θα ηγεμονεύσει επί της ουσίας το επόμενο διάστημα. Πως θα μπουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις και συγκεκριμένα μέτρα υλοποίησής τους. Τι αλλαγές χρειάζονται στις δομές, στον τρόπο που παράγουμε πολιτική, στις διαδικασίες λήψεις αποφάσεων από τα κάτω ως τα πάνω, στο πολιτικό μας σχέδιο, στη στρατηγική. Τίποτα δεν είναι ξεκομμένο από τα υπόλοιπα.
Συζητάμε για το πώς θα αναπτυχθεί η δουλειά μας σε 2 άξονες: αυτοδιοικητικές εκλογές, εργατικό κίνημα. Πως συγκροτούμε ριζοσπαστικά σχήματα σε κάθε πόλη και περιφέρεια, πως συγκροτούμε την παρέμβασή μας στους εργασιακούς χώρους, με τι όρους, τι διαδικασίες, τι στόχους. Συζητάμε με ειλικρίνεια και αυτοκριτική για τον ΣΥΡΙΖΑ και πάλι με όρους πολιτικού σχεδίου, στόχων και σύζευξης των δύο. Στο βαθμό που κατανοούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί αναγκαιότητα και όχι κακό γάμο που μένουμε για τα παιδιά, το αποδεικνύουμε στην πράξη.
Σταματάμε να λέμε απλώς στον κόσμο ότι πεινάει και ότι δεν θα βρει ποτέ δουλειά. Το ζήτημα είναι πως θα τον πείσουμε ότι μέσα από τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ, από τους μαζικούς αγώνες και τη συλλογική δράση, από την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, θα αλλάξει ο ίδιος και θα αλλάξει τη ζωή του. Πέρα από την περιγραφή της κατάστασης, χρειάζονται προτάσεις, χρειάζεται εναλλακτική, χρειάζεται όραμα. Όλες οι πρωτοβουλίες μας πρέπει να ξεκινούν και να καταλήγουν εκεί: πως θα εμπνεύσουμε, αλλά και πως θα ξαναεμπνευστούμε εμείς οι ίδιοι. Με νέα συνθήματα, νέα σύμβολα, νέους τρόπους, με απεύθυνση στο σήμερα και με ορίζοντα το μέλλον, στους δικούς του αγώνες και όχι σε αυτούς του παρελθόντος.
Να νιώσουμε ότι αν ο Συνασπισμός μέχρι σήμερα δεν έχει πεθάνει, είναι γιατί επί της ουσίας δεν γεννήθηκε ποτέ και γιʼ αυτό έχει πολλά χρόνια ακόμα μπροστά του. Διαφορετικός.
Ράνια Σβίγκου
Π.Κ Εξωτερικού Νεολαίας Συνασπισμού
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS