Το συνέδριο του Συνασπισμού διεξάγεται σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο για τον κόσμο του μόχθου, και την νεολαία που μαστίζεται από την ανεργία. Οι καιροί θα είναι δύσκολοι και ο ορθολογισμός πρέπει να επικρατήσει. Το κόμμα του Συνασπισμού παραμένει ένας χώρος που αντιστέκεται στην αδικία του υπάρχοντος συστήματος, προασπίζει αυτούς που πλήττονται από την ασυδοσία της ελεύθερης αγοράς, πολεμάει τα μεγαλοσυμφέροντα που καταστρέφουν συστηματικά τους φυσικούς πόρους, αγωνίζεται για τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των μεταναστών, την δημόσια υγεία και παιδεία σε μια περίοδο που τα πάντα αφήνονται στο έλεος των ιδιωτικών συμφερόντων.
Είναι αλήθεια όμως ότι τον τελευταίο διάστημα ο χώρος μας παρουσιάζει εκφυλιστικά φαινόμενα. Η πολιτική συνεργασία του ΣΥΝ (ΣΥΡΙΖΑ) με τα άλλα κόμματα της αριστεράς είναι πασιφανές ότι έχει δημιουργήσει σύγχυση και στα μέλη του κόμματος, αλλά και στον κόσμο που παραδοσιακά στηρίζει την ανανεωτική αριστερά. Η αριστερή στροφή που σημειώθηκε το 2004 έδωσε πνοή στον χώρο, όμως αυτή η αισιόδοξη και δυναμική στροφή που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλη αντιπολιτευτική δύναμη, σιγά σιγά μεταλλάχθηκε σε κάτι τελείως διαφορετικό. Ήταν εξ αρχής γνωστό ότι Συνασπισμός απείχε ιδεολογικά πάρα πολύ από πολλές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ( που φαίνεται ότι δεν έχουν ξεπεράσει την πτώση της γραφειοκρατικής Σοβιετίας). Η συνύπαρξη άρχισε να διαταράσσεται όταν τέθηκαν μεγάλα ζητήματα που ο συνασπισμός τα είχε λύσει. (πχ την Ευρώπη ή θέματα σχετικά με την βία). Η ανοχή κάποιων συνιστωσών στην βία, μας έκανε ευάλωτους στην κοινωνία. Η διγλωσσία για το ζήτημα της Ε.Ε επίσης δημιούργησε μια τραγελαφική εικόνα για την αριστερά που εκπροσωπούμε. Φτάσαμε στο σημείο να μας ταυτίζουνε με το ΚΚΕ. Ο Συνασπισμός είναι το 90% της συμμαχίας και η ισοτιμία είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν εφαρμόστηκε στην πράξη. Το καπέλωμα που δέχτηκε πολλές φορές ο Συνασπισμός από τις άλλες συνιστώσες ήταν καθοριστικό για την κακή εικόνα που έβγαινε προς τα έξω. Η θεοποίηση και η εμμονή στην τάχα ενότητα της αριστεράς, έβλαψε πάρα πολύ το κόμμα. Η ενότητα της αριστεράς είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο και ελκυστικό από μια απλή συνένωση με 8-9 κόμματα που εκπροσωπούνται από 300 ανθρώπους έκαστος. Οι εκκλήσεις κάποιων συνιστωσών και στελεχών ( ΚΟΕ κλπ) για έξοδο από το κοινοβούλιο φανερώνουν εντέλει τον ανύπαρκτο, λαϊκίστικο και αντιδημοκρατικό πολιτικό τους λόγο, ασύμβατο με την δημοκρατική αριστερά.
Οι φανατισμοί και οι επαναστατικές κορώνες δεν βοήθησαν ποτέ το αριστερό κίνημα στην χώρα μας, σύμφωνα με την ιστορία.
Μέσα στον Συνασπισμό υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα (που δεν υπάρχει?), αλλά επίσης υπάρχουν και πολύ δυνατά δημοκρατικά αντανακλαστικά και για αυτό πρέπει να είμαστε περήφανοι. Το δημοκρατικό έλλειμμα δεν λύνεται ούτε με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό( διευθυντήρια, κώδικες δεοντολογίας λες και είμαστε επιχείρηση κλπ) όπως προτείνουν κάποια στελέχη, άλλα μέσα από τον διάλογο και την ελευθερία απόψεων. Προσωπικά φοβάμαι μήπως αυτά τα μέτρα που θέλουν κάποιοι να περάσουνε, μετατρέψουν το χώρο σε κομματικό στρατό με πιο αυστηρή ιεραρχία, τύπου ΚΚΕ. Η ιεραρχία των περισσότερων κομμάτων δεν έχει θέση σε ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα που θέλει να μορφοποιήσει την υπάρχουσα (ιεραρχική) δομή της κοινωνίας σε οριζόντια. Οι τάσεις πρέπει να γίνουν φορείς ιδεών και συνειδήσεων και προτάσεων και όχι μηχανισμοί επικράτησης (οι ευθύνες βαρύνουν εξίσου και τις 2 μεγάλες τάσεις). Η δημοκρατία δεν είναι απλά η επιθυμία να αναρριχηθείς στην πλειοψηφία-εξουσία. Η δημοκρατία διευρύνεται μέσα από τον ζωντανό διάλογο, το κριτικό πνεύμα και την αυτονομία της σκέψης. Είναι μία συνεχής διαδικασία και αυτό δεν πρέπει ποτέ να βγαίνει από το μυαλό κάθε αριστερού προοδευτικού ανθρώπου που πιστεύει στην ισότητα, στην κοινωνική απελευθέρωση, στο σοσιαλισμό.
Κουβόπουλος Νικόλας,
μέλος Νεολαίας ΣΥΝ, ΠΚ Βορειοανατολικών Αττικής.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS