Ο Γιάννης Τόλιος, οικονομολόγος και μέλος της Ε.Γ. του ΣΥΝ, μιλώντας σε εκδήλωση του «Κόκκινου» (28.5.10) στη Νομική Σχολή με θέμα: «Ποια απάντηση στην κρίση χρέους, Ποια θέση για ΔΝΤ και ΟΝΕ, Ποια πρόταση διεξόδου;», τόνισε μεταξύ άλλων τα εξής.
Η βαθιά οικονομική κρίση που ξεκίνησε ως χρηματοπιστωτική και πέρασε στην πραγματική οικονομία, έπληξε ιδιαίτερα σκληρά τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τη νεολαία, είναι κατʼ αρχήν κρίση καπιταλιστική, κρίση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, κρίση της ΟΝΕ - ευρώ και οπωσδήποτε κρίση του ελληνικού καπιταλισμού. Η εκδήλωση της, ως κρίσης χρέους (Ελλάδας και αδύναμων οικονομιών της «ευρωζώνης») συμπυκνώνει μεταξύ άλλων τα αδιέξοδα του σαθρού οικοδομήματος της ΟΝΕ. Τα μέτρα αντιμετώπισης της από το «μηχανισμό στήριξης» της τρόϊκας (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ), σηματοδοτούν κοινωνική αντεπανάσταση. Θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζόμενων και κατακτήσεις του εργατικού κινήματος τον τελευταίο αιώνα θυσιάζονται στο βωμό των συμφερόντων των τραπεζιτών και του χρηματιστικού κεφαλαίου. Δεν πρόκειται μόνο για ακραίες αντιλαϊκές επιλογές αλλά για μέτρα που θα βυθίσουν την ελληνική οικονομία σε παρατεταμένη ύφεση, εκρηκτική ανεργία, φτώχεια και περιθωριοποίηση. Ο βραχνάς του δημόσιου χρέους δεν θα χαλαρώσει αλλά θα ενταθεί αφού το ύψος του από 300 δις ? το 2009 (125% του ΑΕΠ) θα ανέβει στα 375 δις ? το 2014 (167% του ΑΕΠ) αυξάνοντας αντίστοιχα και τις δαπάνες εξυπηρέτησης του.
Έχει γίνει πλέον καθαρό ότι το δημόσιο χρέος……δεν ξεχρεώνεται. Η ελληνική κυβέρνηση από κοινού με την τρόϊκα (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ) εφαρμόζουν πολιτική «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» που έχει στόχο τη διασφάλιση των συμφερόντων των δανειστών, δηλαδή μεγάλων ευρωπαϊκών αλλά και εγχώριων τραπεζικών ομίλων. Η δέσμευση του κ.Γ.Παπανδρέου να μη θέσει θέμα επαναδιαπραγμάτευσης, δείχνει την πλήρη υποταγή του στα συμφέροντα των τραπεζιτών, ενώ καταφεύγει σε γνωστές ανούσιες δικαιολογίες.
Όμως η προβολή γενικά της ιδέας επαναδιαπραγμάτευσης δεν αρκεί διότι υπάρχει κίνδυνος να γίνει με «τεχνογνωσία» ΔΝΤ. Η επαναδιαπραγμάτευση έχει αξία με φιλολαϊκούς-δημοκρατικούς όρους (μείωση επιτοκίων, παράταση χρόνου αποπληρωμής, σβήσιμο κοινώς «κούρεμα», μεγάλου μέρους του χρέους, κά). Ωστόσο ούτε κι αυτό είναι αρκετό. Χρειάζεται ταυτόχρονα προοδευτικό πρόγραμμα εξόδου της οικονομίας από την κρίση, με δημόσιο έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος (οι τραπεζίτες έχουν πάρει στο πολλαπλάσιο το μετοχικό τους κεφάλαιο με τα μέτρα στήριξης κατά 28 δις πέρυσι και 25 δις φέτος), με αξιοποίηση των λαϊκών αποταμιεύσεων σε προγράμματα ανάπτυξης, με αναδιανομή εισοδήματος (στήριξη αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, ενίσχυση κοινωνικών δαπανών, ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση, κλπ), αναβάθμιση ρόλου δημόσιου τομέα στην αναπτυξιακή διαδικασία, μείωση εξοπλιστικών δαπανών, κά.
Ταυτόχρονα μια δημοκρατική επαναδιαπραγμάτευση, προϋποθέτει κάθετη αμφισβήτηση των μέτρων του «μηχανισμού στήριξης» (κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ), την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, έλεγχο της ΕΚΤ, έλεγχο των αγορών και κερδοσκοπικής κίνησης κεφαλαίων, κά. Δηλαδή σημαίνει σύγκρουση με τις πολιτικές της ΟΝΕ. Άρα προκύπτει ανάγκη δημιουργίας των κοινωνικών και πολιτικών προϋποθέσεων για την επιτυχή διαπραγμάτευση. Η ανάπτυξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος κατά των μέτρων της «τρόϊκας» και η συγκρότηση προοδευτικής κυβέρνησης που θα διεκδικήσει σθεναρά τη δημοκρατική επαναδιαπραγμάτευση αποτελούν το κλειδί για την επιτυχία. Στα πλαίσια αυτά θα πρέπει να εντάσσεται και η εκδοχή της «παύσης πληρωμών» ως μέσου πίεσης μιας φιλολαϊκής ρύθμισης.
Οι αγωνιστικές διαδρομές του ελληνικού λαού αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για την απόκρουση του «μονόδρομου» της υποταγής στο ΔΝΤ και στα συμφέροντα των ευρωπαίων και εγχώριων τραπεζιτών. Η δημοκρατική επαναδιαπραγμάτευση και η συγκρότηση προοδευτικής κυβέρνησης αποτελούν τη μοναδική εναλλακτική λύση για επιβίωση του ελληνικού λαού, βιώσιμη ανάπτυξη, πλήρη απασχόληση και εξασφάλιση του μέλλοντος της νέας γενιάς. Σε αυτόν τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι. Η ανάπτυξη της αλληλεγγύης και της κοινής δράσης με κοινωνικά κινήματα και αριστερές δυνάμεις στην Ευρώπη, ιδιαίτερα των χωρών του μεσογειακού νότου, αποτελούν κρίσιμο παράγοντα ώστε να επέλθουν ρήγματα και συνολική ανατροπή του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος της ΟΝΕ με προοπτική το σοσιαλισμό στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες περισσότερο από κάθε άλλη φορά η κοινή δράση όλων των δυνάμεων της Αριστεράς για τη νικηφόρα έκβαση ενός αγώνα που αφορά το μέλλον του ελληνικού λαού και συνολικά της ελληνικής κοινωνίας.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS