Αυτό το είπε στο πλαίσιο μιας γενικότερης συζήτησης. Η δική μου θέση λοιπόν είναι η εξής: Δεν συμφωνώ ότι οι διαφορές που υπάρχουν στο χώρο της Αριστεράς και ειδικότερα στο χώρο του ΣΥΝ είναι αγεφύρωτες, παρόλο που ορισμένες από αυτές είναι σημαντικές. Ούτε καθιστούν οι όποιες διαφορές αδύνατη τη συλλειτουργία όλων των δυνάμεων στον ΣΥΝ και στο ΣΥΡΙΖΑ εφόσον βεβαίως τεθούν κάποιοι κανόνες δημοκρατικοί και λειτουργικοί. Έχω πάρει λοιπόν σαφή θέση ότι η σκοπιά από την οποία βλέπω τα πράγματα είναι η σκοπιά της κοινής δράσης και της ενωτικής προοπτικής της Αριστεράς, διότι κρίνοντας τα πράγματα από μια ιστορική ματιά, θεωρώ ότι οι εξελίξεις αυτό απαιτούν και εκεί θα μας πάνε. Δηλαδή μπορεί τώρα να βλέπουμε όλες αυτές τις διαφορές, αλλά η δίνη και η φορά των εξελίξεων, κάποια στιγμή, θα επιβάλλει στην Αριστερά την κοινή δράση και την ενότητα, διότι αυτά που θα τεθούν υπό αμφισβήτηση σε επίπεδο κοινωνίας θα είναι τεράστιο θέμα. Από αυτή την άποψη είμαι σε διαφορετική γραμμή από τη γραμμή του Περικλή Κοροβέση και όσων άλλων επενδύουν σε διασπάσεις στο χώρο της Αριστεράς. Τίποτε το θετικό δεν προσδοκώ από περαιτέρω κατακερματισμούς και νέες διασπάσεις.
Όσον αφορά το θέμα του 1989, πρέπει να πω ότι ειδικά το θέμα των προμηθειών του ΟΤΕ δεν αποφασίστηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο, του οποίου όντως ήμουν μέλος, αλλά σε αυτό των τριών αρχηγών. Επομένως το μόνο καινούριο που βλέπω είναι μια εμμονή στο δικό μου πρόσωπο. Γιατί; Επειδή ήμουν μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου; Αλλά αφού είναι γνωστό ότι οι προμήθειες αυτές δεν έγιναν μέσω του Υπουργικού Συμβουλίου, άρα δεν είναι δυνατόν ένα μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου να ξέρει περισσότερα πράγματα από κάποιον που ήταν εκτός. Θέλω να πω δηλαδή γιατί όχι η Αλέκα Παπαρήγα που είναι συνεχιστής του Χαρίλαου Φλωράκη; Γιατί όχι ο Κύρκος; Γιατί όχι ο Γ. Θεωνάς ή ο Στρατούλης που ήταν στελέχη τότε του ΟΤΕ και γνώριζαν αρκετά πράγματα;
Εκείνο που θέλω να πω, είναι ότι προσωπικά ούτε είχα ούτε έχω τίποτε να κρύψω και πολύ περισσότερο δεν έχω τίποτε να φοβηθώ σε ό,τι αφορά την πολιτική μου δράση και την πολιτική μου διαδρομή γενικότερα.
Το δεύτερο που θέλω να πω είναι ότι πέρυσι που πάλι ο Κοροβέσης είχε διατυπώσει τις αβάσιμες συκοφαντίες του, είχα ενσκήψει στο θέμα και είδα ότι δεν είναι σωστό ότι δεν έχουν μιλήσει για το ζήτημα. Συγκεκριμένα έχουν βγάλει ανακοινώσεις κατά καιρούς το ΚΚΕ, που ήταν τότε η βασική δύναμη του ενιαίου Συνασπισμού, έχει κάνει δηλώσεις ο Κουβέλης, που μπορεί να μην ήταν μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου, αλλά είχε παρέμβει στη συζήτηση και παλιότερα, έχει αρθρογραφήσει ο Γ. Θεωνάς, ο Δ. Στρατούλης στελέχη του ΚΚΕ τότε στον ΟΤΕ. Επομένως δεν είναι σωστό ότι δεν έχουν υπάρξει τοποθετήσεις.
Εκείνο το οποίο εγώ σημειώνω είναι ότι όποτε τα τελευταία είκοσι χρόνια το δικομματικό σύστημα είναι με τα σκάνδαλά του «κολλημένο στον τοίχο», πάντα υπάρχει κάποιος που προσπαθεί να βάλει την Αριστερά στο κάδρο των σκανδάλων και της διαπλοκής. Λυπάμαι που αυτή τη φορά αυτό το ρόλο τον παίζει ένας άνθρωπος από το χώρο της Αριστεράς.
Και πρέπει να σας πω ότι είχε γίνει συζήτηση στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Και από την άποψη αυτή λοιπόν δεν υπάρχει κάτι που ξέρω εγώ και δεν το ξέρει η ΚΟ ή δεν το ξέρει ο Αλέκος Αλαβάνος που ήταν τότε Πρόεδρος. Δηλαδή ενισχύεται η απορία, προς τι ο νέος θόρυβος;
Να διευκρινίσω κάτι, το είπατε και εσείς, ίσως εν τη ρύμη του λόγου σας. Δεν υπάρχει θέμα κάποιας κάλυψης. Δεν χειρίστηκα κάποιο θέμα που να απαιτεί διευκρίνιση. Ήμουν μέλος της οικουμενικής κυβέρνησης που έγινε το φθινόπωρο του 1989, με πρόταση του ενιαίου ΣΥΝ τότε και σε ό,τι έκανα, σε ό,τι υπέγραψα, σε ό,τι χειρίστηκα, είκοσι χρόνια μετά δεν βρέθηκε ούτε ένας που να πει το παραμικρό. Επομένως δεν υπάρχει θέμα κάλυψης.
Μου κάνει λοιπόν εντύπωση ότι για μια ακόμη φορά κάποιοι προσπαθούν να βάλουν την Αριστερά στο κάδρο της διαπλοκής και δεύτερον εμμέσως πλην να συγκαλύψουν εκείνους που πράγματι παρέδωσαν τη χώρα στο καρτέλ Siemens – Ericson που μετά έγινε Siemens – Intracom. Διότι υπήρξε καρτέλ. Η Ελλάδα τελούσε και τελεί υπό τον έλεγχο καρτέλ. Το καρτέλ συγκροτήθηκε αρχές της δεκαετίας του ʼ80, η παράδοση έγινε στα μέσα της δεκαετίας του ʼ80. Μου κάνει λοιπόν εντύπωση αυτός ο δίδυμος στόχος: πώς να μπει η Αριστερά στο κάδρο και πώς να συγκαλυφθούν οι πραγματικοί υπεύθυνοι για το ότι η χώρα και ειδικότερα ο κλάδος των τηλεπικοινωνιών παραδόθηκε σʼ αυτό το καρτέλ. Και υπάρχουν δυνάμεις οι οποίες ενδεχομένως ενδιαφέρονται ζωηρά στο να συγκαλυφθεί αυτή η πτυχή της σύγχρονης ιστορίας μας. Σχετικά μʼ αυτή την πτυχή της σύγχρονης ιστορίας μας, όντως και εγώ θα ήθελα να ερευνηθεί περισσότερο.
Όχι, δεν νομίζω, και θα απογοητευτούν όσοι προετοιμάζονται για μια ακόμη φορά για «κηδείες». Δεν συμφωνώ ότι οι διαφορές είναι αγεφύρωτες. Δεν συμφωνώ ότι οι διαφορές καθιστούν αδύνατη τη συνύπαρξη ή τη συλλειτουργία όλων των δυνάμεων που σήμερα συγκροτούν το ΣΥΝ. Το συμπέρασμά μου αυτό το αντλώ από την ιστορία. Πρέπει να σας πω ότι ακόμη και η Οκτωβριανή Επανάσταση αποφασίστηκε με πλειοψηφία και μειοψηφία. Πρέπει να σας πω ότι στην κρίση του ʼ29, στην αρχή τουλάχιστον, οι κομουνιστές που ακολουθούσαν τη γραμμή του Στάλιν έπαιζαν ξύλο στους δρόμους με αυτούς που ακολουθούσαν τη γραμμή του Τρότσκι.
Επομένως δεν θεωρώ ότι οι διαφορές που υπάρχουν σήμερα είναι μεγαλύτερες, αντίθετα θεωρώ ότι είναι μικρότερες και επομένως θεωρώ ότι είναι θέμα ευθύνης. Σας επισημαίνω ότι το Die Linke το αριστερό κόμμα Γερμανίας έχει στις τάξεις του πάνω από 15 ομάδες και τάσεις, όπως διάβασα σε σχετικό πρόσφατο άρθρο της Νάντιας Βαλαβάνη.
Επομένως ναι, έχουμε προβλήματα, έχουμε διαφορές. Διότι πράγματι όταν κάποιος λέει να φύγουμε από το ΣΥΡΙΖΑ και σʼ αυτό δεν συμφωνεί παρά ένα πολύ μικρό τμήμα του κόμματος, εκεί πρέπει να συνεννοηθούμε πώς λειτουργούν οι μειοψηφίες και οι πλειοψηφίες, ποια είναι τα όρια και πώς θα διασφαλίζεται σε κάθε περίπτωση η ενιαία λειτουργία και έκφραση του κόμματος.
Όταν συμμετέχουμε σε έναν πολιτικό οργανισμό, ανεξάρτητα από το αν έχουμε διαφορετικές πολιτικές απόψεις χρειάζεται να συμφωνούμε στο πώς θα συλλειτουργούμε μέσα σʼ αυτόν τον οργανισμό. Στη βάση αυτή λοιπόν μπορεί και πρέπει να συγκροτηθεί μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία που, εδώ και χρόνια, την αποκαλώ «λειτουργική πλειοψηφία». Δεν έχει σημασία αν κάποιος θέλει το ΣΥΡΙΖΑ και ο άλλος δεν τον θέλει, δεν έχει σημασία αν ένας θέλει να είμαστε στην Ε.Ε. και ενδεχομένως κάποιος άλλος όχι. Αυτές είναι πολιτικές. Πρέπει λοιπόν να υπάρξει μια συμφωνία, πώς συζητούνται αυτές οι διαφορές, πώς παίρνονται οι αποφάσεις και πώς γενικά θα λειτουργεί το σύνολο που λέγεται ενιαίο κόμμα και πώς θα έχει ενιαία έκφραση προς τα έξω, σεβόμενοι πάντα τη διαφορετική άποψη, τη μειοψηφούσα άποψη κλπ.
Μέσα σʼ αυτό λοιπόν το πλαίσιο πρέπει να ιεραρχήσουμε εκείνα τα θέματα που απαιτούν συνευθύνη όλων μας. Εκεί λοιπόν εγώ περιμένω να δω, όχι μόνο τις κριτικές που θα υπάρχουν, και τις αυτοκριτικές που ελπίζω κι αυτές να υπάρξουν, αλλά και τη θετική συνεισφορά όλων. Πώς θα θέλαμε να λειτουργεί αυτός ο χώρος στον οποίο δίνουμε χρόνο, προσπάθεια και βέβαια επενδύουμε προσδοκίες, ελπίδες, και όχι μόνο για το ΣΥΝ, ως ένα κόμμα της Αριστεράς, αλλά και για την ευρύτερη υπόθεση της κοινής δράσης της Αριστεράς η οποία περνάει μέσα από την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και ακόμη παραπέρα.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS