1. Νάμαστε σ. και σ/σες σήμερα, δεύτερη ημέρα του Εκτάκτου Συνεδρίου μας, όπου η πρώτη ημέρα κύλησε εχθές χωρίς ουσιαστικά να πάρει χαμπάρι κανείς έξω από εμάς ότι υπάρχει Συνέδριο, λόγω της απεργίας των ΜΜΕ, και όπου αύριο θα χάσουμε ουσιαστικά τη μισή από τις λειτουργικές ημέρες, συμμετέχοντας, σωστά, στην κινητοποίηση των συνδικάτων για το ασφαλιστικό.
Το Συνέδριο του Ιουνίου συγκαλείται σε μια περίοδο ζοφερή για την Ελληνική κοινωνία και την προοπτική της.
Ανέλαβαν τεράστιες ευθύνες όσοι οδήγησαν το κόμμα σε Συνέδριο σε μια περίοδο που η κοινωνία βράζει, η μεγάλη πλειοψηφία των μισθωτών συνταξιούχων ανέργων μικρομεσαίων βρίσκονται σε απόγνωση εξαιτίας των μέτρων πάνω στα μέτρα που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξυφαίνει μετά την αποδοχή του μνημονίου με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Και αυτό να γίνεται μόνο και μόνο με ένα στόχο: την αναδιαμόρφωση εσωτερικών συσχετισμών.
Ένα σχόλιο μόνο μια και το Συνέδριο εξελίσσεται. Η μοναδική πρόταση που προτάθηκε στην κομματική βάση από τον πρόεδρο για τη διέξοδο από την πανθομολογούμενη κρίση του κόμματος ήταν η καταφυγή στο συνέδριο. Με τη συμμετοχή στις διαδικασίες, όχι στις ψηφοφορίες του 20 βία 25% κατά μέσον όρο, η ίδια η κομματική βάση έδειξε στην πράξη κατά πόσο αξιολόγησε μια διαδικασία που προκρίθηκε στο όνομά της. Ας το σκεφτούμε….
2. Στο κομματικό σώμα μέσα από τις θέσεις και την παρουσίασή τους προτάθηκαν 2,5 αφηγήσεις που περιγράφουν την κατάσταση του κόμματος, αναζητούν τις ρίζες της κακοδαιμονίας, αναδεικνύουν τις κυρίαρχες αιτίες που το κόμμα παρουσιάζει την εικόνα αυτή και καταλήγουν και σε προτάσεις αναστροφής της πορείας και ανάκαμψης.
Η πρώτη είναι αυτή που αφορά την αφήγηση της πλειοψηφίας.
Σύμφωνα με αυτή την αφήγηση η γραμμή του 5ου Συνεδρίου και οι γενικές κατευθύνσεις και επιλογές, οι συμμαχίες μας, η περιβόητη αριστερή στροφή ήταν κατά βάση ορθές. Τις επιβεβαιώνουμε και τις επικαιροποιούμε και πάμε πάρα κάτω…
Η συνολική όμως εικόνα θόλωνε , ο κόσμος της αριστεράς αποπροσανατολίζονταν, έχανε το στίγμα , από τα φαινόμενα πολυγλωσσίας, τις δημόσια διατυπούμενες διαφορετικές θέσεις, τις ανακοινώσεις των τάσεων κλπ. κλπ. Άρα το σύνθημα ξεπεράσματος της κρίσης του κόμματος, της περιορισμένης απήχησής του ήταν και παραμένει ένα. Να επανακαταγραφεί για μια ακόμη φορά η πλειοψηφία με κάποιες αναγκαίες αλλαγές η οποία και θα επιβάλει πλέον την πολιτική και οργανωτική της επικυριαρχία μέσα από ένα πλέγμα άρτι ψηφισμένων κανονισμών λειτουργίας, κωδίκων δεοντολογίας καταστατικών ρυθμίσεων, ποινών κλπ κλπ. Ο Πρόεδρος χθές μας έδωσε επικαιροποιημένη αυτή την αφήγηση.
Και μια και αναφέρομαι στην ομιλία του Προέδρου θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ δεν νοείται στο όνομά της να ασκείται δριμύτατη κριτική στους άλλους
Η επόμενη μισή αφήγηση προστίθεται στην προηγούμενη, κυρίαρχη αναδεικνύοντας δύο νέα στοιχεία. Το πρώτο ήταν να οδηγεί στα άκρα την αντιπαράθεση με το αριστερό ευρωπαϊστικό προφίλ που είχε οικοδομήσει ο ΣΥΝ από την ίδρυσή του κάτω από το ερώτημα για τη συμβατότητα μιας σοσιαλιστικής αλλαγής με το καθεστώς της ΟΝΕ και της ΕΕ .
Το δεύτερο στοιχείο ήταν η επιλογή της μετεξέλιξης του ΣΥΝ από κόμμα πολιτικής ενότητας, όχι μόνο σε κόμμα προγραμματικής ενότητας αλλά σε κόμμα ιδεολογικής ενότητας.
Η δεύτερη ολοκληρωμένη αφήγηση όπως καταλαβαίνετε ήταν αυτή της Ανανεωτικής Πτέρυγας.
Ως Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ, θητεύοντας για πολλά χρόνια στο πολιτικό ρεύμα της δημοκρατικής και ανανεωτικής αριστεράς διαπιστώνουμε ότι το πρωταρχικό πρόβλημα του κόμματός μας είναι η εμπλοκή του στον ΣΥΡΙΖΑ. Η στρατηγική επιλογή ως οχήματος δημόσιας παρουσίας και καθημερινής πολιτικοκοινωνικής παρέμβασης ενός πολιτικού σχήματος, αριστερίστικου, αντισυστημικού και αντιευρωπαϊκού, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει και ως συνέπεια να ξεθωριάζουν ραγδαία τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά με τα οποία ο ΣΥΝ έχει χαραχθεί στη συνείδηση των αριστερών και προοδευτικών πολιτών της χώρας μας από την ίδρυσή του. Η απολύτως νεφελώδης ιδέα περί «επαναφοράς στην ιδρυτική συμφωνία και στόχο του ΣΥΡΙΖΑ», που προτάθηκε χθες από τον Πρόεδρο είναι πρακτικά απολύτως αλυσιτελής. Άλλη μια ιδέα για να μην αλλάξει τίποτα! Το σχήμα αυτό έχοντας διανύσει μια πορεία 6 ετών με συγκεκριμένα βήματα και δουλείες , δεν ανακαθορίζεται.
Η απεμπλοκή μας από αυτό το σχήμα είναι η εκ των ων ουκ άνευ πολιτική κίνηση για οποιεσδήποτε προοπτικές ανάκαμψης του ΣΥΝ για νέες συμμαχίες. Γι΄αυτό θα αναφερθώ εκτενέστερα παρακάτω.
3. Με το κείμενό μας καταθέσαμε υπεύθυνα τις απόψεις και τις προτάσεις μας στα μέλη του κόμματος, στους αριστερούς πολίτες με κεντρικές θέσεις την ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, την ανάκτηση του ρόλου της ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ των πραγματικών εξελίξεων, της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ, ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ διεξόδου από την κρίση.
Οι θέσεις και σε αντιπαράθεση με τις θέσεις της πλειοψηφίας κάλυπταν πέντε πεδία και ένα μείζον ζήτημα.
3.1 Το πρώτο πεδίο ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Στη διαδικασία του Συνεδρίου οφείλουμε να αναστοχαστούμε όλοι και όλες τι είναι αυτό που μας έχει φέρει εδώ. Δεν μπορούμε να αρκούμαστε στο: «Πρέπει να το αναλύσουμε, να το εξετάσουμε παραπέρα και τίποτε άλλο…»
Εμείς επιμένουμε ιδιαίτερα στην υπογράμμιση και την κριτική ανάδειξη γεγονότων και μεγάλων πολιτικών στιγμών που σημάδεψαν τη δίχρονη πορεία μας. Αυτά ξεκινούν από το δημοσκοπική έκρηξη του 18% για να καταλήξουν τελικά σήμερα στο επίσης δημοσκοπικό 3- 3,5%. (Από τη σημερινή κρίση του ΠΑΣΟΚ δεν κερδίσαμε ούτε προσωρινά, όπως είχε γίνει στην αρχή του 2008).
Ενδιάμεσοι σταθμοί στην κατηφορική πορεία: Η αλαζονεία προς τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ την περίοδο της δημοσκοπικής ανάτασης του 2008, με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί ο κόσμος που προσέβλεπε στον ΣΥΝ. Στη συνέχεια, η απουσία μετώπου στον αριστερισμό και τη βία στη νεολαιίστικη έκρηξη τον Δεκέμβριο του 2008, με συνέπεια την περαιτέρω συρρίκνωση.
Ακολούθησε η επεξεργασία του Προγράμματος που τέθηκε στα αζήτητα γιατί θεωρήθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ «ρεφορμιστικό». Η «Πολτοποίησή»του κάτω από το βάρος των «15 σημείων πάλης» και από τα ακαθόριστα ευχολόγια για τις «ανάγκες των πολλών».
Αργότερα ο αντιευρωπαϊσμός και ο αποκλεισμός του Παπαδημούλη στις ευρωεκλογές την άνοιξη του 2009, που οδήγησαν στο κακό αποτέλεσμα. Μετά η απαξίωση του πολιτικού μας χώρου από την χωρίς όρια σύγκρουση μεταξύ Αλαβάνου και Τσίπρα, το καλοκαίρι του 2009, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Για να φτάσουμε στη σημερινή περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης και της αναξιοπιστίας του χώρου μας, από τον οποίο ακούγονται τα πιο απίθανα πράγματα, από το να φύγουμε από τη Βουλή μέχρι να φύγουμε από το ευρώ.
Η πτώση από το 18% στο 3-3,5% συνιστά προφανώς κρίση του πολιτικού σχεδίου που εφαρμόστηκε αυτά τα χρόνια από την ηγεσία και την πλειοψηφία του ΣΥΝ. Είναι η κατάρρευση της «αριστερής στροφής».
3.2. Το δεύτερο πεδίο αφορά στην κρίση και αντιμετώπισή της ως χώρα και ως Ευρωπαϊκή Ένωση
Η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε μειωμένη κυριαρχία. Διαπιστωτική πράξη της η υπογραφή του μνημονίου του μηχανισμού στήριξης της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ.
Για τη ζοφερή αυτή εξέλιξη οι ευθύνες των αλληλοδιάδοχων κυβερνήσεων του δικομματισμού είναι τεράστιες. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οδήγησαν την χώρα σε τεράστια ελλείμματα και υπέρογκο χρέος. Σε συνθήκες δανεισμού τριτοκοσμικών χωρών.
Η δημοσιονομική κρίση της ελληνικής οικονομίας ανέδειξε με δραματικό τρόπο τα αδιέξοδα του κοινωνικοοικονομικού προτύπου και του πελατειακού κράτους που οικοδομήθηκε στη χώρα ύστερα από τη μεταπολίτευση.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστιες και ιστορικού χαρακτήρα. Η επικυριαρχία και εγκατάσταση του ΔΝΤ αποτελεί στίγμα στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Οι ραγδαίες εξελίξεις στην Ελλάδα αναδεικνύουν ότι η Ε.Ε. στερείται της πολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσής της. Η απόφαση – συμβιβασμός της Ευρωζώνης της 25/03/10 για ένα μηχανισμό μελλοντικού δανεισμού της Ελλάδας σφραγίστηκε από τη συντηρητική, αυταρχική σφραγίδα της Γερμανικής κυβέρνησης, ανέχεται την ασυγκράτητη κερδοσκοπία, ακόμα και των κρατών –μελών, και κυρίως υπονομεύει τις προοπτικές συνοχής των χωρών του ευρώ με την πρόσκληση εμπλοκής προς το ΔΝΤ.
Η κατεύθυνση που εξυπηρετεί τους λαούς της Ευρώπης και τον ελληνικό λαό δεν είναι κάθε χώρα να δίνει μόνη τη μάχη κατά της κερδοσκοπίας του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Και συνδυάζονται με τους στόχους αλλαγής στην Ευρωπαϊκή Ένωση προς την επείγουσα κατεύθυνση της ομοσπονδιακής δημοκρατικής ενοποίησης : Στόχοι άμεσοι όπως ο έλεγχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του τραπεζικού συστήματος και των χρηματαγορών από πολιτικούς θεσμούς, απεμπλοκή από τους ασφυκτικούς δημοσιονομικούς κανόνες και αποδοχή της βαρύτητας των κριτηρίων απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, στήριξη του ευρώ με ισχυρό κοινοτικό προϋπολογισμό, στήριξη χωρών όταν δέχονται τις κερδοσκοπικές επιθέσεις.
Πιστεύουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος που θα προβλέπει:
- Την επιβεβλημένη μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους να μη φορτωθεί στις πλάτες των συνήθων υποζυγίων αλλά να συνδυαστεί με βαθιά αλλαγή του κράτους, του άδικου φορολογικού συστήματος, της διαχείρισης των χρημάτων του δημοσίου, του παραγωγικού αλλά και του καταναλωτικού προτύπου, επιλογών και νοοτροπιών σπατάλης, διαφθοράς.
- Την εξοικονόμηση πόρων για την υγεία και την παιδεία, για την εφαρμογή κοινωνικών πολιτικών που θα μειώνουν πραγματικά τις ανισότητες και θα στηρίξουν την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων που υπονομεύει την αναπτυξιακή προοπτική και την κοινωνική συνοχή.
- Την προώθηση νέου αναπτυξιακού προτύπου, νέων οικολογικών επιλογών στην ανάπτυξη και στην ενεργειακή πολιτική, να περιορίσει δραστικά τη σπατάλη φυσικών πόρων, την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Επιμείναμε και επιμένουμε ότι πρέπει να απορρίψουμε ως αποπροσανατολιστικές προτάσεις που αναφέρονται:
- στην όποια προσωρινή ή και μακροπρόθεσμη έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ και το ευρώ προκειμένου είτε για να μην δημιουργεί περαιτέρω προβλήματα στην ευρωζώνη, όπως αντιδραστικές και συντηρητικές δυνάμεις προτείνουν, είτε για να αποκτήσει η χώρα δυνατότητες εσωτερικού ελέγχου και δυνατότητες υποτίμησης του εθνικού νομίσματος, όπως δυνάμεις του αριστερισμού προτείνουν. Σε κάθε περίπτωση μια τέτοια προοπτική οδηγεί σε μεγάλη υποτίμηση και σε δραματική μείωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.
- στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους μεγάλους πιστωτές του εξωτερικού. Και δεν αναφερόμαστε στις χρονικές αναπροσαρμογές που αναμφισβήτητα αποτελούν συνήθη πρακτική των χωρών. Ούτε φυσικά στη δυνατότητα μεγάλου αριθμού ισχυρών ή και μεσαίου βεληνεκούς κρατών να επαναδιαπραγματευτούν συλλογικά. Η απαλοιφή όμως μέρους του χρέους, σε ακραίες περιπτώσεις, μπορεί να είναι αποδεκτή για χώρες του 3ου και 4ου κόσμου. Δεν θα είναι αποδεκτή από τους πιστωτές, στους οποίους και πάλι θα είμαστε υποχρεωμένοι να καταφύγουμε, για χώρες της ευρωζώνης. Η άρνηση και αδυναμία προώθησης τέτοιων επιλογών θα έχει ως συνέπια την στάση των πληρωμών, δηλαδή την πτώχευση και την και την σίγουρη επέλαση του ΔΝΤ για τις περαιτέρω διευθετήσεις.
Υπάρχει άλλος δρόμος για την Ευρώπη. Η κρίση επιβεβαιώνει ότι απαιτείται περισσότερη Ευρώπη, αποφασιστικά βήματα προς την οικονομική ενοποίηση, πέραν του ενιαίου νομίσματος, κατάργηση του κανόνα της μη διάσωσης μιας χώρας που κινδυνεύει. Η επιλογή της ευρωζώνης των δύο ταχυτήτων που υιοθετείται από ισχυρά κέντρα δεν αποτελεί βιώσιμη λύση, αντίθετα απαιτούνται συντονισμένες πολιτικές αλληλεγγύης και ενίσχυσης της συνοχής.
Όλες οι επί μέρους ορθές προτάσεις που γίνονται για διορθωτικές κινήσεις εντός ΕΕ για την αύξηση του προϋπολογισμού , για το ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας, για ευρωπαϊκά ομόλογα- και που υπάρχουν στο κείμενο της πλειοψηφίας- από μόνες τους δεν είναι αρκετές αν δεν εντάσσονται σε ένα σχέδιο και σε ένα όραμα για την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ σε ομοσπονδιακή κατεύθυνση. Και η πολιτική ενοποίηση απλά δεν αρκεί να αναφέρεται αισχυντηλά, έχοντας σβήσει και απαλείψει τις θέσεις μας για ένα νέο ευρωπαϊκό Σύνταγμα, όλες τις θεσμικές προτάσεις για το ρόλο του κοινοβουλίου και των άλλων θεσμών , μια κατάκτηση συλλογική μέχρι σήμερα του ΣΥΝ. Και αυτό για να βρεθούν κοινά σημεία και λόγος με την πλευρά του ρεύματος που πιέζει προς ακραίες ευρωσκεπτικιστικές θέσεις.
Επειδή τις απόψεις μας τις έχουμε αναφέρει και είναι ιδιαιτέρως γνωστές θα ήθελα να κλείσω το σημείο αυτό αναφερόμενος σε μια αποστροφή χαρακτηριστική που αρέσκονταν προκλητικά να τονίζει ο αείμνηστος σ. μας Μ. Παπαγιαννάκης. Η πολιτική ενοποίηση της ΕΕ ακόμη και αν πραγματοποιηθεί από συντηρητικές δυνάμεις ενέχει μέσα της την προοπτική για τη προοδευτική μετεξέλιξή της. Διαφορετικοί συσχετισμοί πολιτικοί και κοινωνικοί , αλλά και μικροί ή και μεγάλοι αγώνες , εφ΄όσον υπάρξουν και αναπτυχθούν, μπορούν το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο να το μετασχηματίζουν και να το μεταλλάσσουν προς θετικότερες κατευθύνσεις.
3. Το πεδίο του Εναλλακτικού σχέδιο σύγκλισης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων
Στο δικό μας χώρο κεντρική σημασία έχει η αντιπαράθεση με τις αριστερίστικες θέσεις, ενέργειες και δυνάμεις οι οποίες: Ακυρώνουν τον ανανεωτικό ρόλο της αριστεράς., Διαιρούν τις κοινωνικές δυνάμεις, που πρέπει να συσπειρωθούν και υπονομεύουν την αξιοπιστία, την υπευθυνότητα προτάσεων και διεκδικήσεων. Κλιμακώνουν την ένταση που αποδυναμώνει αντί να ενισχύει, την μαζική, ενωτική, ειρηνική κινητοποίηση των πολιτών.
Όσες αριστερές δυνάμεις θέλουν να επιτελέσουν τον ιστορικό τους ρόλο οφείλουν να υιοθετήσουν πολιτικές πλατιών συγκλίσεων κοινωνικών και πολιτικών, ιδιαίτερα με τον οικολογικό και το σοσιαλιστικό χώρο και να δώσουν τη μάχη των πειστικών, εναλλακτικών, υπεύθυνων προτάσεων για τη πορεία της χώρας, τις αλλαγές στο κράτος και την οικονομία, για τη δημοκρατική Ευρωπαϊκή προοπτική.
Αυτό πρέπει να είναι και το περιεχόμενο της παρέμβασης στην αυτοδιοίκηση, της συνάντησης με τα κινήματα, της συνεργασίας με τις κοινωνικές οργανώσεις, ιδιαίτερα τις συνδικαλιστικές που, έχουν βεβαίως πολλά προβλήματα, ηχηρές αδυναμίες, αλλά αυτές είναι. Δεν είναι “εχθροί της εργατικής τάξης”, αλλά σήμερα καλούνται να σηκώσουν με ενωτικούς αγώνες το μεγαλύτερο βάρος της υπεράσπισης των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Αλλιώς η όποια επαναστατικότητα εξαντλείται στα λόγια και τις καταγγελίες, δεν μορφοποιείται σε δύναμη αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων.
Δεν ελπίζουμε στα τυφλά αδιέξοδα, δεν θα εργαστούμε για να γυρίσει το δικομματικό εκκρεμές στη ΝΔ, αναζητούμε την προωθητική δημοκρατική διέξοδο.
Στόχος μας πρέπει να είναι η προετοιμασία της επόμενης μέρας.
4. Το πεδίο της διαφορετικής συμμαχικής στόχευσης. Με τους Οικολόγους –Πράσινους και ανοικτοί σε δυνάμεις της Αριστεράς
Επιμένουμε ιδιαιτέρως στην ενσωμάτωση στον πυρήνα της συγκρότησης της ανανεωτική αριστεράς της πεποίθησης ότι Αριστερά και Μαζί όμως μπορούν να συνθέσουν ένα καινούριο όραμα για τον κόσμο και τις σύγχρονες κοινωνίες. Αυτό σημαίνει βαθιές αλλαγές στον τρόπο που, ως αριστεροί/ές, σκεφτόμαστε και δρούμε, στα οράματα, στις αξίες, στις προτάσεις μας.
Αυτό σημαίνει ότι την κληρονομιά, που μας άφησαν πρωτοπόρα στελέχη του πολιτικού μας χώρου και της οικολογίας, δεν την αποποιούμαστε μη αντέχοντάς την.
Αυτό πρωτίστως σημαίνει ότι εργαζόμαστε ώστε η ιδεολογικοπολιτική αυτή αντίληψή μας να έχει το αντίκρισμα της στο πολιτικό πεδίο. Με άλλα λόγια ότι οφείλουμε να οικοδομήσουμε μια στρατηγική συμμαχία με τις δυνάμεις που εκφράζουν πολιτικά και θεωρεί η ελληνική κοινωνία ότι εκφράζουν κυρίαρχα στην Ελλάδα.. Αναφερόμαστε στους οικολόγους –Πράσινους. Οικολογία δεν είναι πλέον δυνατό να λειτουργήσουν χωριστά ως δυνάμεις σφαιρικού μετασχηματισμού.
Σε αυτή τη κατεύθυνση, πρέπει στην παρούσα φάση, με ανοικτές διαδικασίες, να επιδιωχθεί διάλογος για συγκεκριμένα ζητήματα και παραπέρα προσέγγιση και συνεργασία στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010 πρέπει να διαμορφώσουν όρους ευρύτερης συνεργασίας και σύγκλισης των δύο χώρων.
5. Το πεδίο του κόμματος
Η λειτουργία του κόμματος τη διετία που πέρασε επηρεάστηκε και σε μεγάλο βαθμό καθορίστηκε από δύο βασικές παραμέτρους
α) Τη διευρυνόμενη απαξίωση, από σημαντικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, του πολιτικού συστήματος όπως διαμορφώθηκε μεταπολιτευτικά και κατʼ επέκταση των κομμάτων αλλά και της συλλογικής δράσης.
β) Την αποτυχία του πολιτικού σχεδίου της πλειοψηφίας, όπως διατυπώθηκε και εγκρίθηκε στο 4ο και 5ο συνέδριο του ΣΥΝ.
Το δίπτυχο ενότητα της αριστεράς – οργανωτική ανασυγκρότηση απέτυχε και στα δύο του σκέλη, με αποτέλεσμα η κρίση πολιτικής και προσανατολισμού της πλειοψηφίας να μετατρέπεται σε κρίση πολιτικής και προσανατολισμού του κόμματος στο σύνολό του και να επηρεάζει καθοριστικά τις λειτουργίες του.
Είναι λάθος να αντιμετωπίζεται η οργανωτική συγκρότηση του κόμματος ανεξάρτητα από την πολιτική του γραμμή, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των προτεραιοτήτων που τίθενται κάθε φορά. Είναι δύο φορές λάθος τα συμπτώματα της κρίσης των πολιτικών επιλογών να ανάγονται σε αιτίες και να καλλιεργείται η αυταπάτη ότι αν ληφθούν οργανωτικά μέτρα και εκπονηθούν κανόνες θα ξεπεραστούν αυτόματα τα προβλήματα.
Παράγωγο αυτής της λογικής είναι η κριτική στον πολυτασικό χαρακτήρα του κόμματος και η καλλιέργεια αντιλήψεων που ουσιαστικά προωθούν, στο όνομα της αποτελεσματικότητας, ξεπερασμένα από την εμπειρία της αριστεράς μονολιθικά πρότυπα λειτουργίας.
Αρνούμαστε το μονολιθικό κόμμα όπου δημόσια δεν θα υπάρχουν άλλες εκφωνήσεις πέραν αυτής της εκάστοτε πλειοψηφίας. Αν δεν εκφωνούμε την άποψή μας δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε πλειοψηφία. Το αριστερό ρεύμα τα προηγούμενα χρόνια το έκανε , χωρίς κανένα πρόσκομμα, και έγινε πλειοψηφία. Κατακτάς την ηγεμονία των απόψεών σου όχι γιατί οι άλλοι δεν θα λένε την άποψή τους , αλλά γιατί η άποψή σου ηγεμονεύει με τη δύναμη των επιχειρημάτων και την πειθώ.
6. Τέλος το μείζον ζήτημα της σχέσης ΣΥΝ- ΣΥΡΙΖΑ.
Έχει αναδειχθεί ως κεντρικό ζήτημα που αφορά την ίδια τη φύση του ΣΥΝ, την ιδιοσυστασία του, το παρόν και το μέλλον του. Για πρώτη φορά, μετά από είκοσι χρόνια ενεργού παρουσίας του ΣΥΝ, στελέχη, μέλη και συμμαχικές «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν πολιτικά με σχεδόν αποκλειστικό κίνητρο τη διάλυση του ΣΥΝ, την περιθωριοποίησή του, ή έστω την υπέρβασή του, στο όνομα ενός ρευστού κομματικού αμορφισμού.
Οι αποφάσεις της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσαν την προϋπάρχουσα τάση «ρευστοποίησης» του ΣΥΝ εντός του ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέποντας, έτσι, τη μετεξέλιξη μιας πολιτικής συμμαχίας σε άτυπο ενιαίο κόμμα με «κάρτα μέλους», οργανωτικές δομές, και πολλαπλά πολιτικά κέντρα αποφάσεων.
Στο μεταξύ, τα φαινόμενα αυτής της νέας θολής κομματικότητας πληθαίνουν: Οι «κόκκινες κάρτες» μέλους του ΣΥΡΙΖΑ κυκλοφορούν στις οργανώσεις ή φυλάσσονται στα γραφεία του ΣΥΝ, ως αδιάθετες, ερμηνευτικές επί ερμηνευτικών εγκύκλιοι κυκλοφορούν για να δώσουν την αληθή ερμηνεία των αποφάσεων της 3ης Πανελλαδικής, στα αμφιθέατρα του Πολυτεχνείου το πλήθος των ΣΥΡΙΖαίων θέλει να «φωτίσει τις αιτίες που τʼ αφήνουνε μισό», σε αλλεπάλληλες παρεμβάσεις ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ και άλλες συνιστώσες προωθούν το «Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης», άλλες συσσωματώσεις συνιστωσών ή τάσεων του ΣΥΝ διαμορφώνουν την ΑΝΑΣΑ, στα κόκκινα blogs διάφοροι σύντροφοι και φίλοι υπογράφουν κείμενα για το «ΣΥΡΙΖΑ 2, 3 κλπ.». Εικόνα διάλυσης
Επί του ζητήματος των σχέσεων ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, που για τις κομματικές εξελίξεις θεωρούμε μείζον, ως μέλη της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ, υπογραμμίζουμε για μια ακόμη φορά, ότι η υφιστάμενη κατάσταση εναγκαλισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ και το εν εξελίξει πολιτικό σχέδιο έχουν επιφέρει σημαντική φυσιογνωμική μετάλλαξη στον ΣΥΝ.
Είχαμε υποστηρίξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραμείνει πολιτική συμμαχία. Είχαμε ζητήσει τον ανακαθορισμό των σχέσεων ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Η κρίση που βαθαίνει καθημερινά στο σχήμα αποδεικνύει τα πραγματικά όριά του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως σχήμα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Ό,τι είχε να δώσει το έδωσε. Τώρα λειτουργεί μόνο ως τροχοπέδη των εξελίξεων ή ως όχημα που βαδίζει στον αντισυστημισμό και τον αριστερισμό.
Ζητάμε γιαυτό την απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τονίσαμε σε όλους τους τόνους: Αυτή είναι η ΚΟΚΚΙΝΗ Γραμμή. Δεν μπορούμε να την περάσουμε.
Πολλοί και πολλές ομιλούν για εκβιαστική πρακτική.
Σ/φοι και σ/ισσες, πρόκειται για βαθύτατο ζήτημα συνείδησης.
Όταν έχεις βάλει όλη σου τη ψυχή σε μια υπόθεση στην υπόθεση αυτή της ανανεωτικής , δημοκρατικής, ευρωπαϊστικής και οικολογικής αριστεράς, και θεωρείς ότι εξανεμίζεται και καταστρέφεται τότε είσαι υποχρεωμένος να θέσεις το ζήτημα μέχρις εδώ.
Επαναλαμβάνω τελειώνοντας. Δεν πρόκειται για εκβιασμό. Αποτελεί ύστατη έκκληση για επαναβεβαίωση των ιδρυτικών στοιχείων όχι ενός, του όποιου συμμαχικού σχήματος, αλλά του ίδιου του κόμματός μας.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS