Έχουμε πράγματι μια γενίκευση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αυτών των σκληρών προγραμμάτων λιτότητας, και το πρόσχημα ή και το επιχείρημα, ότι αυτά είναι υποχρεωτικά σε κάποιες χώρες που εμφανίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα του χρέους και του ελλείμματος, φαίνεται να καταρρέει . Και η Γερμανία που είναι το παράδειγμα μιας υποτίθεται ανθηρής οικονομίας κατά τα άλλα, με τα ιερά και τα όσια του Μάαστριχτ δεν τα πήγαινε και πολύ καλά. Εμείς λέγαμε ότι τα προβλήματα είναι γενικευμένα και ότι αυτό το ΣΣ που απαιτεί αυτούς τους δείκτες αποδείχτηκε αντιαναπτυξιακό, αντικοινωνικό και αναποτελεσματικό. Δεν τηρείται από κανένα. Επομένως η επαναφορά του, η επίκληση του είναι καταστροφή για την ανάπτυξη στην Ευρώπη.
Είναι ενδιαφέρον, ότι ενώ τα μέχρι τώρα λεχθέντα τα έλεγε η ευρωπαϊκή αριστερά, θυμίζω ότι είχαμε ασκήσει εντονότατη κριτική στο ΣΣ, τώρα γίνεται κοινός τόπος ευρύτερων δυνάμεων και παραγόντων, που βλέπουν το παράλογο της όλης υπόθεσης και το ότι με αυτές τις πολιτικές η Ευρώπη δεν θα βγει από την κρίση. Ορισμένες χώρες δεν θα βγουν από την ύφεση. Και η απάντηση που δίνεται με πολύ κυνικό τρόπο είναι ότι η Ευρώπη πρέπει να κερδίσει την χαμένη ανταγωνιστικότητα της, σε παγκόσμιο επίπεδο ακολουθώντας την κλασσική νεοφιλελεύθερη μέθοδο της καθήλωσης του εργασιακού κόστους και τώρα και στο μέλλον. Ακόμα σημειώνουμε ότι όλα αυτά γίνονται με τη συμμετοχή και την εμπλοκή του ΔΝΤ. Ίσως δεν έχει ακόμα αξιολογηθεί το γεγονός ότι δεν θα είναι μόνο μια οικονομική εφεδρεία άλλα ότι παίζει το ρόλο ενός θεσμικού οργάνου. Και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία για τη θεσμική συγκρότηση της ΕΕ, των οργάνων της . Αλλοιώνει όλη τη θεσμική ισορροπία της Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν μέχρι σήμερα τέτοιες αντιδράσεις που να μπορούν να ανατρέψουν αυτές τις πολιτικές. Όμως έχουμε μεγάλες κινητοποιήσεις στην Ισπανία, στη Γαλλία και φυσικά στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική αριστερά, η ευρωπαϊκή αριστερά πρέπει να κάνει συστηματική προσπάθεια, να απαντήσει στα επιχειρήματα που καθηλώνουν τον αγώνα και να δώσει πιο σαφείς εναλλακτικές προτάσεις.
Καταρχήν να πούμε ότι αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες στο πλαίσιο της ευρωομάδας της ενωτικής αριστεράς, όπως η διοργάνωση εβδομάδας αλληλεγγύης στους έλληνες εργαζόμενους, από τις 21 έως και τις 26 Ιουνίου σε πολλές χώρες της Ε.Ε.. Στο επίπεδο των άλλων ευρωομάδων διακρίνονται κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία σε επιμέρους ζητήματα. Παράδειγμα, για τους οίκους αξιολόγησης που είχαμε αναλάβει την πρωτοβουλία, για το θέμα του ρόλου του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου όπου αναμένουμε την απάντηση του προεδρείου αν θα συζητήσει αυτά τα μέτρα και όλη αυτή την εμπλοκή του ΔΝΤ.
Μέσα στους σοσιαλδημοκράτες , υπάρχουν αλλαγές εκτός από κάποια ρητορική.
Προς το παρόν είναι θετικό που διακρίνουμε κάποια διαφοροποίηση σε επίπεδο ρητορικής και δεν την υποτιμούμε καθόλου. Επίσης σε πρωτοβουλίες, ημερίδες αλληλεγγύης έχουμε τη συμμετοχή σοσιαλιστών αλλά και οικολόγων, όπως για παράδειγμα στην πρωτοβουλία της ημερίδας της Ουμανιτέ. Ορισμένες ομάδες ζουν και την αντίφασή τους , όπως για παράδειγμα των οικολόγων πρασίνων. Πανευρωπαϊκά είναι υπέρ του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, ενώ τοπικά στην Ελλάδα είναι αντίθετοι με τα μέτρα της κυβέρνησης. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η συζήτηση άνοιξε, και η δική μας η προσπάθεια είναι να την ανοίξουμε ακόμα περισσότερο, προσπαθώντας να μετατοπίσουμε την πολιτική προς το όφελος των εργαζομένων, για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης.
Όπως ξέρεις έχουν παρθεί πρωτοβουλίες από τη δική μας την πλευρά και από τον πρόεδρο του Συνασπισμού τον Αλέξη Τσίπρα, επισκέψεις και ημερίδες, θα πρέπει να επιμείνουμε σε αυτήν την προσπάθεια. Είναι σημαντική η απουσία αριστερών ευρωβουλευτών από την Ιταλία. Δημιουργείται ένα κενό αριστερής φωνής στο Νότο. Και είναι τα οδυνηρά επίχειρα μιας διάσπασης που έφερε αυτό το αποτέλεσμα, η απουσία της ιταλικής αριστεράς από την κοινή δράση σε επίπεδο Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Είναι σημαντική απώλεια και την αισθανόμαστε όλο και περισσότερο.
Το είχαμε πει από καιρό, μην καταντήσουμε Ιταλία. Ήταν μια ζοφερή προοπτική την οποία παλέψαμε να την αποτρέψουμε στον Συνασπισμό αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα πράγματα έγιναν κάπως «ελεύθερα». Ελεύθερα «φεύγεις», «ελεύθερα» δηλώνεις ότι δεν ανήκεις εδώ, ζούμε την εποχή του πολιτικού πολιτισμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε αίσθηση του που βρισκόμαστε, ποιο είναι το πρωτεύον και ποιο το αναγκαίο. Και το πρωτεύον είναι η αντιμετώπιση της κρίσης, και το αναγκαίο η ενότητα της.
Υπάρχει και άλλο μήνυμα από την Ευρώπη, με το Die Linke στη Γερμανία με το Μπλόκο στη Πορτογαλία, είναι μηνύματα ενότητας της αριστεράς, που σημαίνει ότι ο υποκειμενικός παράγοντας είναι στοιχείο καθοριστικό στις εξελίξεις.
Ενώ τα διχαστικά και διασπαστικά φαινόμενα στην αριστερά ίσως είχαν κλείσει τον κύκλο τους αφού διαπιστώνουμε ενωτικές διεργασίες, εδώ ζούμε μια αντιστροφή, έναν αναχρονισμό. Μας θλίβει, μας προβληματίζει και μας ανησυχεί . Εύχομαι να μην έχουμε περαιτέρω κλιμάκωση, όμως σε κάθε περίπτωση χρειάζεται και μια αποσαφήνιση το τι θέλουμε να κάνουμε, το τι επιδιώκει ο καθένας μας. Και απευθύνομαι ευθέως στους συντρόφους της ανανεωτικής πτέρυγας .
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS