Βρισκόμαστε μέσα στη δίνη μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Ταυτόχρονα έχει εκδηλωθεί με ισχυρό τρόπο η κρίση του χρέους, ενός ταχύτατα διογκούμενου χρέους, δηλαδή κρίση των δημόσιων οικονομικών των κρατών (αλλά και κρίση του ιδιωτικού χρέους βλ. Ισπανία). Μια κρίση η οποία αποκτά νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά στο πλαίσιο πλήρους κυριαρχίας των χρηματοπιστωτικών αγορών: η νεοφιλελεύθερη πολιτική θεσμίζει τις χρηματοπιστωτικές αγορές ως «φυσικό φαινόμενο» στους νόμους των οποίων οφείλουν να πειθαρχούν οι κοινωνίες. Αυτή η εξέλιξη δεν είναι ατύχημα, ούτε «ακρότητα», αλλά εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού.
Η κρίση του χρέους και η έκθεση στον εκβιασμό των αγορών εκλαμβάνεται από τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις στην ΕΕ και στην Ελλάδα ως ευκαιρία, ως στοίχημα, για την εξαπόλυση μιας τρομακτικής ταξικής επίθεσης στις δυνάμεις της εργασίας. Στόχος της επίθεσης είναι η ριζική και ιστορικής σημασίας μετατόπιση του συσχετισμού δύναμης υπέρ του κεφαλαίου, ώστε να ξεπεραστούν δομικές «αδυναμίες» του ευρωπαϊκού χώρου στον διεθνή ανταγωνισμό με άλλες οικονομίες όπως αυτή της Κίνας και των ΗΠΑ. Η κρίση χρέους εξαπλώνεται ταχύτατα σε όλη την ευρωζώνη και μπορεί να οδηγήσει στην αποσύνθεσή της, αν δεν εγκαταλειφθεί το νεοφιλελεύθερο παράδειγμα.
Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, η επιλογή της ισοπέδωσης της κοινωνίας μοιραία σπάει κοινωνικές συμμαχίες του κεφαλαίου με μεσαία στρώματα και αποδιοργανώνει τους κομματικούς σχηματισμούς που μέχρι σήμερα διαμόρφωναν το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας. Στον βωμό της διατήρησης της ίδιας πολιτικής διεξάγεται μια μεγάλη επιχείρηση «κάθαρσης» του πολιτικού προσωπικού του αστισμού, ώστε να υπάρξει έλεγχος της κοινωνικής δυσαρέσκειας μέσω της τιμωρίας των «ενόχων». Οσο πιο μεγάλη η κρίση τόσο πιο υψηλόβαθμα στελέχη, ακόμη και πρωθυπουργοί, θα θυσιαστούν.
Την ίδια ώρα, πυκνώνουν τα φαινόμενα εκτροπής, αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων, τρομοκρατίας (και συντεταγμένης διαχείρισης της κοινής γνώμης) από τα ΜΜΕ, αυταρχισμού και καταστολής ως εργαλείων από τη μία για την αντιμετώπιση των κοινωνικών εντάσεων και εκρήξεων που γεννά με μαθηματική ακρίβεια η πολιτική της κυβέρνησης και από την άλλη για τη διαμόρφωση της «κατάλληλης» ηγεμονικής πρότασης διαχείρισης της ταξικής επίθεσης και της κρίσης.
Η όξυνση της ταξικής επίθεσης οδηγεί σε μια έντονη κοινωνική και πολιτική αναταραχή με αστάθμητη, απρόβλεπτη έκβαση. Χρέος της αριστεράς σε όλη την Ευρώπη είναι να δώσει ελπίδα, να φωτίσει έναν άλλο δρόμο. Να οργανώσει την καθημερινότητα των θιγόμενων με βάση μια ανταγωνιστική λογική: στη βάση των αναγκών, της αλληλεγγύης, της περιβαλλοντικής ισορροπίας, της ολιγαρκούς αφθονίας απέναντι στη λογική του κέρδους, του ανταγωνισμού, της περιβαλλοντικής καταστροφής και της υπερκατανάλωσης. Να λειτουργήσει σαν καταλύτης για τη λυτρωτική εξέγερση η οποία θα σαρώσει τα ιδεολογήματα των αγορών που μας οδηγούν σε έναν εφιαλτικό κόσμο.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS