Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Θα ήθελα κατ αρχήν να αναφερθώ στην προχθεσινή τρομοκρατική επίθεση στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, που άφησε νεκρό έναν εργαζόμενο , πατέρα δύο παιδιών.
Πρόκειται για ένα τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα που αφήνει πολλά αναπάντητα ερωτηματικά.
Το μόνο προφανές είναι ότι κάποιοι σκοτεινοί κύκλοι ήθελαν να αποπροσανατολίσουν τη προσοχή της κοινής γνώμης, να τρομοκρατήσουν, να δώσουν συνέχεια στον κύκλο του αίματος και της βίας.
Πρόκειται για ανθρώπους που ακόμα κι αν δεν είναι συνειδητά απέναντι στο λαϊκό παράγοντα, πράγμα που δεν μπορούμε εξ αρχής να αποκλείσουμε, σε κάθε περίπτωση λοιδορούν τη λαϊκή κινητοποίηση, δεν την πιστεύουν.
Η απόλυτη καταδίκη μιας τέτοιας ενέργειας είναι από την πλευρά μας είναι αυτονόητη. Θέλουμε να εκφράσουμε την ελπίδα ότι αυτή η υπόθεση θα διαλευκανθεί πλήρως.
Θέλουμε όμως και να ξεκαθαρίσουμε ότι καμία προβοκάτσια, καμία εγκληματική ενέργεια, καμιά προσπάθεια επικοινωνιακής χειραγώγησης δεν μπορεί να εκτονώσει την οργή της κοινωνίας για αυτά που συμβαίνουν σήμερα στον τόπο.
Οι μέρες και οι στιγμές είναι ιστορικές. Μέσα στους καλοκαιρινούς μήνες, κρίνονται το ασφαλιστικό και τα εργασιακά. Ο Ιούλιος ενδεχομένως και ο Αύγουστος, στα θερινά τμήματα, δεν θα είναι μήνες καλοκαιρινής ραστώνης, θα είναι οι μήνες της μητέρας των μαχών.
Θα αρχίσει να ξηλώνεται η συναίνεση στη κυβερνητική πολιτική αλλά και μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δεν ανταποκρίνεται στους πραγματικούς κοινωνικούς συσχετισμούς.
Και οι συσχετισμοί στη κοινωνία ήδη έχουν αρχίσει να προκαλούν διεργασίες και πιέσεις ασφυκτικές στη κυβέρνηση του κου Παπανδρέου.
Ήδη η πίεση από την πλευρά της κοινωνίας, πέτυχε μια πολύ σημαντική νίκη.
Η μεθόδευση να περάσει η ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων με προεδρικό διάταγμα, χωρίς να ερωτηθεί η Βουλή, εγκαταλείφθηκε, κάτω από το βάρος της κοινωνικής κατακραυγής.
Τώρα η έκβαση της υπόθεσης αυτής κρίνεται σε μεγάλο βαθμό μέσα στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Και εκεί θα κριθεί ο καθένας και η καθεμιά από τους τριακόσιους βουλευτές για το πόσο συνεπής είναι με τις διακηρυγμένες αρχές του, με αυτά που έλεγε προεκλογικά στον κόσμο, με την δέσμευσή του να υπερασπιστεί από την θέση του στο κοινοβούλιο τα λαϊκά συμφέροντα.
Και αυτό αφορά ιδιαίτερα τους βουλευτές της πλειοψηφίας. Τους βουλευτές της πλειοψηφίας που δεν έχουν το κουράγιο να επισκεφτούν τις εκλογικές τους περιφέρειες. Που δεν τολμούν να κοιτάξουν στα μάτια τους ψηφοφόρους τους.
Και είμαστε βέβαιοι ότι δεν είναι όλοι τους επαγγελματίες της πολιτικής για να αντέξουν αυτή τη πίεση του κόσμου σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Δεν είναι όλοι το ίδιο για να μην υπολογίζουν όταν σε κάθε δημόσια παρουσία, ακόμα και σε θεατρικές παραστάσεις στο Ηρώδειο, δέχονται την αυθόρμητη μαζική αποδοκιμασία του κοινού.
Και η κοινωνική πίεση πρέπει να μεταφερθεί την αίθουσα της ολομέλειας. ¨Άρθρο το άρθρο, βουλευτή το βουλευτή.
Θα καλέσουμε λοιπόν τα συνδικάτα, τα περιφερειακά εργατικά κέντρα, τους απλούς πολίτες να βομβαρδίσουν με μηνύματα συνείδησης τους τριακόσιους βουλευτές και να τους ζητήσουν στάση ευθύνης.
Ταυτόχρονα θα ζητήσουμε τόσο από τη κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ, όσο και από τους τρείς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που είχαν το θάρρος της συνείδησής τους και καταψήφισαν το μνημόνιο, αλλά και από τους τέσσερις που αποχώρησαν από τη δική μας κοινοβουλευτική ομάδα, να καταθέσουμε από κοινού αίτημα για ονομαστική ψηφοφορία, ώστε να μη μείνει ούτε ένα περιθώριο άσκησης πίεσης χαμένο και όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στους εργαζόμενους, απέναντι στις επόμενες γενιές.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Την ώρα που η κοινωνία βουλιάζει, ο πρωθυπουργός προτιμά να περνά το χρόνο του εκτός Ελλάδας, ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο, αλλά όταν βρίσκεται εδώ δε κάνει τίποτα παραπάνω από το να συντονίζει την κυβερνητική επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και να επιτίθεται στην αριστερά.
Λες και η κοινωνία βουλιάζει όχι εξαιτίας των δικών του καταστροφικών επιλογών, αλλά επειδή γίνονται διαδηλώσεις και απεργίες.
Και ακούμε και μαθήματα συνταγματικής τάξης από μια κυβέρνηση που έχει κάνει το Σύνταγμα κουρελόχαρτο.
Αντισυνταγματικό έκρινε το επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής τον νόμο περί εργασιακής ανασφάλειας.
Αντισυνταγματικό λέει η Ελληνική Ένωση για τα δικαιώματα του ανθρώπου το προεδρικό διάταγμα που τώρα θα γίνει τροπολογία.
Αντισυνταγματικές λένε οι δικαστικοί και το ελεγκτικό συνέδριο, τουλάχιστον πέντε διατάξεις του ασφαλιστικού.
Φανταστείτε να μην ήταν και συνταγματολόγος ο υπουργός Εργασίας.
Η κυβέρνηση, επεχείρησε, μάλιστα, να σύρει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας στην υπογραφή ενός αισχρού από κάθε άποψη διατάγματος, ευελπιστώντας ότι θα αποφύγει τη κρίση της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας που θα ανακήρυσσε τις προωθούμενες διατάξεις αντίθετες με το Σύνταγμα της χώρας.
Είναι προφανές ότι η προώθηση των μέτρων που απαιτούνται από το περίφημο μνημόνιο, προσκρούει πλέον στους δημοκρατικούς θεσμούς.
Πράγματα που πριν από κάποιον καιρό θεωρούντο αυτονόητα, όπως η λειτουργία των νόμων και των θεσμών, τίθενται σήμερα υπό αμφισβήτηση για να μπορέσει να εφαρμοστεί το Μνημόνιο.
Η μάχη που δίνουμε, δεν είναι μόνο μια μάχη για την υπεράσπιση της κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής, ούτε για το μέλλον των επόμενων γενεών. Είναι και μια μάχη για την υπεράσπιση της δημοκρατίας.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα με το ασφαλιστικό σύστημα και τα εργασιακά, είναι πρωτοφανές.
Σύνταξη στα 65 χρόνια, και μάλιστα με τρόπο υπολογισμού που οδηγεί σε συντάξεις απελπισίας.
Προϋποθέσεις για θεμελίωση δικαιώματος που με την ανεργία και την ύφεση που θα ακολουθήσουν στερούν στην πράξη το δικαίωμα στην σύνταξη από τις επόμενες γενιές.
Μετατροπή της συνταξιοδότησης σε υπόθεση ατομικής ευθύνης του εργαζόμενου. Ουσιαστική ανάθεση του ασφαλιστικού συστήματος στις ιδιωτικές ασφαλιστικές.
Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι η επίσημη καταγγελία από την μεριά της κυβέρνησης του κοινωνικού συμβολαίου.
Συμμαχεί ανοιχτά με το χρεωκοπημένο κεφάλαιο, σε ένα αντικοινωνικό σχέδιο, το οποίο πέραν όλων των άλλων δεν πρόκειται να έχει την παραμικρή αποτελεσματικότητα.
Η απάντηση πρέπει να δοθεί στους δρόμους, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς.
Μια νίκη σήμερα, στη μητέρα των μαχών, στη μάχη του ασφαλιστικού, μπορεί να είναι η αρχή για την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης.
Το φθαρμένο δικομματικό σκηνικό δεν πρόκειται να αντέξει. ¨Και η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά με κόντρα το λαό και τη κοινωνία. Στη συνείδηση των προοδευτικών πολιτών και ειδικότερα αυτών που τη στήριξαν, έχει ήδη εκπέσει.
Το ζητούμενο είναι μέσα από τις έντονες κοινωνικές διεργασίες να προκύψουν οι προϋποθέσεις για μια ριζική αλλαγή πολιτικής και για μια κυβέρνηση που θα μπορεί να ανταποκριθεί στη λαϊκή απαίτηση για απεμπλοκή από αυτό τον μηχανισμό στήριξης που βυθίζει τη χώρα, για στήριξη της κοινωνικής προστασίας, της εργασίας, για στήριξη των πιο αδύναμων στρωμάτων.
Ας έχουμε συνεχώς στο μυαλό μας ότι το σύστημα εξουσίας, όσο πιο πολύ μας δείχνει τα δόντια του και τους μηχανισμούς στήριξης των ΜΜΕ, τόσο πιο πολύ μας αποκαλύπτει τις αδυναμίες του. Όσο πιο σκληρό δείχνει τόσο πιο πολύ φοβάται.
Φοβάται, γιατί στο παρελθόν έχει αναγκαστεί να υποχωρήσει, και μάλιστα από μέτρα πολύ λιγότερο προκλητικά και επιθετικά εν σχέσει με τα σημερινά.
Φοβάται γιατί κρέμεται σε μια κλωστή και γιατί μια σπίθα μπορεί να ανάψει μεγάλη φωτιά.
Και η χώρα μας μπορεί να γίνει η σπίθα που θα ανάψει τους κοινωνικούς αγώνες σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Και να ανοίξει ο δρόμος για μια Ευρώπη απελευθερωμένη από την ασφυκτική χειραγώγηση του κέρδους και του κεφαλαίου.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Παράλληλα με το ασφαλιστικό, οφείλουμε να μιλήσουμε και για τις πρωτοφανείς αλλαγές στα εργασιακά. Αλλαγές που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την βελτίωση των δημόσιων οικονομικών, και αυτό πρέπει να γίνει καθαρό.
Αλλαγές που δίνουν το δικαίωμα στον εργοδότη να απολύει όποιον θέλει όποτε θέλει. Που του επιτρέπουν να απασχολεί τους εργαζόμενους δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα χωρίς πρόσθετη επιβάρυνση.
Που του επιτρέπουν να διαπραγματεύεται τον μισθό με τον οποίο θα προσλαμβάνει τους εργαζόμενους, χωρίς την προστασία της συλλογικής σύμβασης. Που δεσμεύουν τους νέους εργαζόμενους σε μισθούς πείνας.
Αντίστοιχες ρυθμίσεις για την εργασία των νέων, είχαν προκαλέσει την οργή στην Γαλλία, τότε που προωθείτο το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης.
Έβγαλαν στον δρόμο τρία εκατομμύρια νέα παιδιά. Και οι αλλαγές αυτές αποσύρθηκαν.
Η κοινωνία τότε νίκησε. Μπορεί να νικήσει και τώρα λοιπόν.
Αρκεί να πιστέψει στη δύναμή της. Αρκεί να πιστέψει ότι έχει δίκιο.
Η Ελλάδα σήμερα είναι ήδη η πιο ελαστική αγορά εργασίας. Με ενοικιαζόμενους, ανασφάλιστους, με τις υπεργολαβίες στο δημόσιο, με την βαρβαρότητα η οποία αποκαλύφθηκε στην υπόθεση της Κούνεβα.
Και θέλω εδώ να αναφέρω το παράδειγμα του Χρήστου Κορτζίδη. Ενός υποδειγματικού δημάρχου, που δίνει την μάχη για το δημόσιο χώρο και τα κοινωνικά δικαιώματα στο Ελληνικό. Ενάντια στο διεφθαρμένο κράτος, την διαπλοκή, τους μπράβους της νύχτας.
Έχει την αμέριστη συμπαράστασή μας, τον θαυμασμό και την συντροφική μας αγάπη. Ο Χρήστος Κορτζίδης είναι σήμερα το υπόδειγμα για την κοινωνική δράση της αριστεράς.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Έχουμε πει και άλλες φορές ότι ο αγώνες σήμερα δεν είναι μόνο ελληνική υπόθεση. Είναι υπόθεση των εργαζομένων σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Αυτή η εβδομάδα ήταν μια εβδομάδα πανευρωπαϊκής αλληλεγγύης για την Ελλάδα. Με εκδηλώσεις στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, τη Βρετανία, την Γαλλία. Με εκδηλώσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Κάθε αγώνας σε κάθε ξεχωριστό κράτος, είναι ένας αγώνας για ολόκληρη την Ευρώπη. Είναι ένας αγώνας για μια άλλη Ευρώπη, μια Ευρώπη της δημοκρατίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Η σημερινή κατάσταση μας βάζει μπροστά σε νέα, πολύ σοβαρά καθήκοντα. Η περίοδος της εσωστρέφειας πρέπει να τελειώσει οριστικά.
Το επόμενο διάστημα, πρέπει να βγούμε με όλες μας τις δυνάμεις έξω στην κοινωνία. Σε μια πλατειά κοινωνική καμπάνια, που θα αναδείξει όλα τα μέτωπα, όλα τα κοινωνικά προβλήματα, όλα τα καθοριστικά ζητήματα γύρω από τα οποία χρειάζεται να ξεδιπλωθούν οι κοινωνικές αντιστάσεις.
Η επιτυχία μιας τέτοιας πολιτικής εξόρμησης είναι που θα κρίνει αν είμαστε αντίστοιχοι με τις περιστάσεις. Και θα ενισχύσει τους δεσμούς της αριστεράς με την κοινωνία. Πρέπει να δουλέψουμε με πάθος, με σύστημα, με φαντασία.
Αυτή την περίοδο κρίνονται πράγματα που θεωρούντο δεδομένα για δεκαετίες. Το ζητούμενο δεν είναι να κερδίσουμε πολιτικά.
Το ζητούμενο είναι να αποκτήσουμε πραγματικούς δεσμούς με την κοινωνία και τους εργαζόμενους.
Και πάνω σε αυτή τη βάση να ανασυγκροτήσουμε και το κόμμα μας. Το οξυγόνο για την Αριστερά ήταν, είναι και θα είναι πάντα οι κοινωνικοί αγώνες. Πολύ περισσότερο σήμερα που κρίνονται πολλά.
Και έχουμε μπροστά μας και μια καθορισμένη αναμέτρηση εκλογική, μια αναμέτρηση που αυτή τη φορά θα πάρει χαρακτηριστικά κεντρικής πολιτικής αναμέτρησης και καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής , του ΔΝΤ και της Ε.Ε. που βυθίζει την ελληνική κοινωνία στη φτώχια και στην ανασφάλεια.
Στο λίγο χρόνο που μας μένει μέχρι τα τέλη του Ιούλη, θα πρέπει να επιταχύνουμε τα βήματά μας και να προετοιμαστούμε κατάλληλα, ώστε οι επιλογές μας τόσο σε δημοτικό όσο όμως και σε περιφερειακό επίπεδο να σηματοδοτούν αυτή τη πολιτική επιλογή της κεντρικής πολιτικής μάχης.
Ταυτόχρονα όμως, οι επιλογές μας να σηματοδοτούν και την αποφασιστικότητά μας να συναντηθούμε με ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις από το σοσιαλιστικό χώρο, από το χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς και της οικολογίας, πάνω στο πλαίσιο της εναντίωσής μας στη πολιτική κυβέρνησης - τρόικας.
Συντρόφισσές και σύντροφοι
Το 6ο Συνέδριό μας και η πολιτική του απόφαση, μας ορίζουν και τις συντεταγμένες πάνω στις οποίες οφείλουμε να κινηθούμε το επόμενο διάστημα.
Και σε αυτές τις συντεταγμένες απολύτως, οφείλουμε να κινηθούμε και σε ότι αφορά το συμμαχικό μας σχήμα, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Καθήκον μας, λοιπόν είναι να προχωρήσουμε άμεσα σε μια επανεκκίνηση της λειτουργίας, της δράσης, της παρέμβασης του συμμαχικού σχήματος.
Και βασική προϋπόθεση να δούμε τι φταίει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως συμμαχικό σχήμα δε μπορεί παρά να είναι πλατύ, ανοιχτό πολυσυλλεκτικό. Όχι μαζικός χώρος των συνιστωσών, όχι σχήμα ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά πολιτικής ενότητας των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Αυτό σημαίνει ότι προχωράμε με αυτά που όλοι συμφωνούμε. Κανείς δε σύρεται σε πράγματα που διαφωνεί. Κανείς δε βάζει το μάξιμουμ των απόψεων του. Κανείς δεν προωθεί τις δικές του αιχμές εφόσον δε συμφωνούν οι υπόλοιποι.
Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι να αποσαφηνίσουμε και να επικαιροποιήσουμε το πολιτικό πλαίσιο λειτουργίας του σχήματος.
Να επεξεργαστούμε άμεσα ένα πρόγραμμα δράσεων και πολιτικής εξόρμησης σε όλη τη χώρα με στόχους: Την απεμπλοκή από το μηχανισμό στήριξης. Τη ματαίωση των κυβερνητικών στοχεύσεων στο ασφαλιστικό και τα εργασιακά. Την δράση στο πεδίο της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Στην κατεύθυνση αυτή, οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε κοινωνικό χώρο. Με πλατιές ανοιχτές επιτροπές σε τοπικό επίπεδο και στους χώρους εργασίας.
Να αφήσουμε ανοιχτό το πεδίο για συμμετοχή ανεντάχτων και να δρομολογήσουμε παντού διαδικασίες, ανοιχτές σε όλες τις απόψεις που θα αφήνουν χώρο για κοινές μαζικές πρωτοβουλίες.
Οφείλουμε, και μάλιστα μπροστά στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, να διαμορφώσουμε μια σαφή και διακηρυγμένη πολιτική συμμαχιών, με δυνάμεις που εναντιώνονται στην κυβερνητική πολιτική και την υποτέλεια στην τρόικα. ΜΕ δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ, δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και της οικολογίας.
Όλα τα παραπάνω προαπαιτούν μια ουσιαστική επαναβεβαίωση του συμβολαίου του ΣΥΡΙΖΑ από όλους.
Κυρίως, επαναβεβαίωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι για όλους μας το όχημα με το οποίο επιλέγουμε να πορευτούμε.
Για μας ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια στρατηγική επιλογή. Οφείλουν όλες οι άλλες δυνάμεις που τον συναπαρτίζουν να επιβεβαιώσουν το ίδιο από την πλευρά τους.
Γιατί σήμερα είναι προφανές, και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ότι υπάρχουν διαφορετικοί, σε αρκετά μεγάλο βαθμό και αν όχι ανταγωνιστικοί σχεδιασμοί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να προχωρήσει ως πεδίο ανταγωνισμού επί της ιδεολογικής καθαρότητας. Ούτε χωράει ανταγωνιστικά μεταξύ τους πολιτικά σχέδια. Αυτό πρέπει να το καταστήσουμε σαφές.
Από την δική μας πλευρά θεωρούμε ότι κανείς δεν περισσεύει. Και ότι η ενότητα της Αριστεράς πρέπει να προχωρήσει.
Στην πράξη θα φανεί αν όλοι το εννοούν. Διότι ορισμένοι επιμένουν να θέτουν εαυτούς εκτός του εγχειρήματος ή έστω εντός εκτός και επι τα αυτά.
Οι κοινωνικές διεργασίες, οι κοινωνικοί αγώνες δε πρόκειται να τους περιμένουν να αποφασίσουν.
Και εμείς δε πρόκειται να ταλαντευτούμε ούτε στιγμή.
Ματώσαμε στο Συνέδριό μας για να επιβεβαιώσουμε την επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, βήμα το βήμα, θα προχωρήσει στη πλατιά και ανοιχτή του συγκρότηση σε επίπεδο βάσης για να πυροδοτήσει τις κοινωνικές διεργασίες, για να πρωτοστατήσει στις κοινωνικές αντιστάσεις.
Σε αυτή τη πορεία δε περισσεύει κανείς και κανείς όμως δε μπορεί μας κρατήσει καθηλωμένους.
Στο κοινό σχεδιασμό, στη κοινή πολιτική εξόρμηση, στους κοινούς αγώνες που έχουμε μπροστά μας, οφείλουν όλοι να συμμετάσχουν από θέσεις ευθύνης.
Τέλος, πρέπει να ξαναδούμε άμεσα την ανασυγκρότηση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ.
Ειδικά σε αυτή την περίοδο, που ή άμεση παρέμβαση στα κοινωνικά ζητήματα, αλλά και ο διάλογος ανάμεσα σε δυνάμεις με διαφορετική αφετηρία αλλά κοινούς στόχους είναι το ζητούμενο.
Η Κεντρική Επιτροπή και το κόμμα στο σύνολό του, πρέπει άμεσα να καταλήξει στα βήματα που χρειάζεται να γίνουν προς την κατεύθυνση αυτή. Και αμέσως μετά την επιστροφή μας από τη Κωνσταντινούπολη, όπου την άλλη βδομάδα θα διεξαχθεί το Ευρωπαϊκό Φόρουμ, να πάρουμε τις σχετικές πρωτοβουλίες.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS