Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Λίγους μήνες μόνο μετά την πρόσδεση της χώρας στο περίφημο μνημόνιο, τα αποτελέσματα στην ελληνική κοινωνία είναι ζοφερά.
Η χώρα βουλιάζει στην ύφεση, την κρίση και την φτώχεια. Η ανεργία παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Και η προσπάθεια της κυβέρνησης να εξασφαλίσει έσοδα με κάθε τρόπο, έχει προκαλέσει ένα τεράστιο κύμα ακρίβειας, που εξανεμίζει ότι απέμεινε από τα εισοδήματα των εργαζομένων.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια και στοιχεία, για να περιγράψει κανείς την κατάσταση.
Είναι πια ορατή γύρω μας η απόγνωση, η απελπισία και η ανασφάλεια που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία.
Και το χειρότερο είναι ότι από αυτή την κατάσταση, δεν διαφαίνεται ορατή διέξοδος.
Και δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί η εφαρμογή του μνημονίου δεν αποσκοπεί σε οποιασδήποτε μορφής διέξοδο από την σημερινή κατάσταση.
Η χώρα μας σύρθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου στο ΔΝΤ και το μνημόνιο, για έναν και μόνο λόγο. Για να διασφαλίσουν τα κέρδη τους οι δανειστές μας.
Και τα κέρδη αυτά θα βγουν από τον ιδρώτα των εργαζομένων και της νέας γενιάς.
Θα βγουν από την περικοπή των εισοδημάτων και των συντάξεων.
Θα βγουν από την εκτίναξη των έμμεσων φόρων και τις διαδοχικές αυξήσεις του ΦΠΑ.
Θα βγουν από την τρομακτική αύξηση του πετρελαίου θέρμανσης.
Θα βγουν από την διακοπή της επιχορήγησης στις συγκοινωνίες και τον διπλασιασμό των εισιτηρίων.
Θα βγουν από την διάλυση των ταμείων και του ασφαλιστικού συστήματος.
Θα βγουν από το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, των ενεργειακών δικτύων και των υποδομών της χώρας.
Θα βγουν από την απαλλοτρίωση των εργασιακών δικαιωμάτων.
Θα βγουν από την ολοκληρωτική διάλυση της δημόσιας παιδείας και της δημόσιας υγείας.
Θα βγουν από την καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Και αν αυτά δεν αποδώσουν τους εξωπραγματικούς στόχους του μνημονίου, υπάρχει πάντα το «Μνημόνιο νο 2», και ενδεχομένως το «Μνημόνιο 3», και το «Μνημόνιο 4».
Δεν υπάρχει όριο στη λεηλασία. Το όριο είναι η φυσική αντοχή των ανθρώπων. Και φυσικά η υπομονή τους.
Ο κόσμος καταλαβαίνει σήμερα τι εννοούσε ο κ. Παπανδρέου όταν έλεγε «θα ματώσουμε».
Δεν μάτωσαν οι τράπεζες οι οποίες ενισχύθηκαν μόλις πρόσφατα με άλλο ένα τεράστιο πακέτο δεκάδων δισεκατομμυρίων.
Δεν μάτωσε το κεφάλαιο, που βλέπει κάθε αίτημά του για μείωση της φορολογίας σε αδιανέμητα κέρδη και μερίσματα, να ικανοποιείται.
Δεν μάτωσαν οι μεγάλες επιχειρήσεις, που επιδοτούνται με δημόσιο χρήμα για τις εργοδοτικές τους εισφορές. Και με φτηνή απροστάτευτη εργασία χωρίς δικαιώματα.
Αυτοί που ματώνουν είναι οι εργαζόμενοι, οι νέοι, τα νοικοκυριά.
Αυτή είναι σήμερα η κατάσταση.
Στην Αριστερά, συνηθίζαμε πάντα να μιλάμε με κάποια έμφαση όταν περιγράφαμε την κατάσταση για την κοινωνία και τους εργαζόμενους.
Σήμερα, καμιά ρητορική έμφαση δεν μπορεί να περιγράψει την πραγματική κατάσταση.
Ούτε το σκοτεινό μέλλον που προδιαγράφεται για τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση με φτηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Τεχνάσματα που δεν λειτουργούν, γιατί κανείς δεν τα πιστεύει πια. Ούτε καν αυτοί οι ίδιοι.
Οι επιπτώσεις από την πρόσδεση της χώρας στο μνημόνιο, είναι πολύ σοβαρές για να μπορούν να εξωραϊστούν με επικοινωνιακές διακηρύξεις της δεκάρας.
Το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, είναι ορατό.
Είναι ορατό στις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν καταβαράθρωση των ποσοστών, για τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο.
Είναι ορατό στην προφανή αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να ελέγξει τις εσωτερικές αντιδράσεις.
Είναι ορατό ακόμα και στην δυσκολία των κυβερνητικών στελεχών να βγουν στον δρόμο και να συνομιλήσουν με τους πολίτες.
Η τρομακτική δυσκολία του κυβερνητικού κόμματος να βρει υποψήφιους για τις περιφερειακές εκλογές, και η αγωνία του μήπως οι εκλογές αυτές πάρουν πολιτικό χαρακτήρα, είναι ενδεικτική της κρίσης που μαστίζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ του κ. Παπανδρέου.
Ο πρόσφατος ανασχηματισμός, έδειξε ακόμα περισσότερο το βάθος της κρίσης αυτής.
Δύο προβλήματα προσπάθησε να επιλύσει ο κ. Παπανδρέου.
Το ένα είναι το θέμα της επικοινωνίας. Αλλά αυτό δεν θα το λύσει, ότι και αν κάνει.
Γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει μόνο με επικοινωνία, χρειάζεται δουλειά, κοινωνική προστασία και αξιοπρέπεια.
Το δεύτερο που επιχειρεί να αντιμετωπίσει ο κ. Παπανδρέου, είναι ένα κυβερνητικό σχήμα, που θα προωθήσει ακόμα πιο σκληρά και επιτακτικά την εφαρμογή του Μνημονίου.
Τίποτα άλλο δεν τους ενδιαφέρει. Μόνο να έχουν την καλή μαρτυρία της τρόικας και των αγορών.
Και για να το καταφέρουν, είναι αποφασισμένοι να διαλύσουν την κοινωνική συνοχή, ακόμα και αν αυτό σημάνει το πολιτικό τους τέλος.
Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά, αποφάσισε μετά από πολλούς μήνες αμηχανίας, να καρπωθεί την οξύτατη κοινωνική δυσαρέσκεια. Και χάραξε και αυτός πολιτική γραμμή κατά του μνημονίου.
Για την ακρίβεια η γραμμή της Νέας Δημοκρατίας, δεν είναι ακριβώς κατά του Μνημονίου. Υπόσχεται να κάνει το μνημόνιο συντομότερο και πιο ευχάριστο.
Πως θα γίνει αυτό; Με αλλαγή του μείγματος πολιτικής, όπως είπε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.
Κανείς δεν έχει καταλάβει τι είναι αυτό το μείγμα πολιτικής και πως μπορεί να αλλάξει. Ούτε οι ίδιοι ξέρουν.
Απλώς πλασάρουν τον εαυτό τους ως μια εναλλακτική λύση με περισσότερη διαχειριστική επάρκεια και κοινωνική ευαισθησία.
Το ίδιο έκανε και ο κ. Καραμανλής ως αντιπολίτευση στον κ. Σημίτη.
Το ίδιο έκανε και ο κ. Παπανδρέου ως αντιπολίτευση στον κ. Καραμανλή.
Το ίδιο κάνει και ο κ. Σαμαράς τώρα.
Αλλά τώρα η ανοχή του κόσμου σε προσδοκίες που συνεχώς διαψεύδονται έχει εξαντληθεί.
Κατά τα άλλα, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ κατηγορούν την Αριστερά ότι δεν έχει ρεαλιστικές προτάσεις.
Έχουμε πει επανειλημμένα ότι αν κάτι δεν είναι ρεαλιστικό ,αυτό είναι το μνημόνιο και η πολιτική που απορρέει από αυτό.
Αν κάτι είναι ρεαλιστικό, είναι η απαλλαγή από αυτόν τον βραχνά. Είναι η ανασυγκρότηση της οικονομίας, με ενίσχυση των χαμηλών εισοδημάτων και των μικρών επιχειρήσεων.
Είναι η εξοικονόμηση πόρων μέσα από την φορολόγηση του κεφαλαίου και της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Είναι η περικοπή των αμυντικών δαπανών.
Είναι η στήριξη της οικονομίας, μέσα από την αύξηση των δημόσιων επενδύσεων.
Όλα αυτά, δεν θεωρούνται ρεαλιστικά.
Για τα δύο μεγάλα κόμματα, που κυβέρνησαν συνεχώς τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες, ρεαλισμός είναι μόνο να λες άλλα ως αντιπολίτευση και να κάνεις άλλα ως κυβέρνηση.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Βλέπουμε σήμερα τα δύο βασικά στοιχεία που διαμορφώνουν την κατάσταση.
Από τη μια μεριά, η σκληρότερη αντικοινωνική επίθεση που έχουν αντιμετωπίσει ποτέ οι εργαζόμενοι αυτού του τόπου.
Και από την άλλη, αδυναμία, φόβος και πανικός στα κέντρα εξουσίας, για το ποιο θα είναι το σημείο στο οποίο θα εξαντληθεί η υπομονή του κόσμου και θα ξεσπάσει κοινωνική αναταραχή.
Ο πανικός που διακατέχει την κυβέρνηση, και τους συνεταίρους της τρόικας, δείχνει ότι η κατάσταση, ακόμα και στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, μπορεί να είναι αναστρέψιμη.
Αρκεί να υπάρξει ένα μεγάλο μαχητικό και ενωτικό κίνημα κοινωνικών αντιστάσεων.
Που θα υπερασπιστεί τα κοινωνικά δικαιώματα.
Που θα ανακόψει την επιχείρηση λεηλασίας η οποία βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη.
Και που θα επιβάλλει έναν εναλλακτικό δρόμο διεξόδου από την οικονομική κρίση.
Ένα τέτοιο κίνημα είναι η μόνη ελπίδα της κοινωνίας να σταθεί όρθια.
Αν ο κόσμος παραμείνει εγκλωβισμένος στην παραίτηση, τον φόβο και την ανασφάλεια, τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα, όλο και πιο αδιανόητα.
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου, είναι μέρος αυτής της μάχης.
Εκεί πρέπει και μπορεί να αποτυπωθεί η αγανάκτηση των πολιτών, απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και το μνημόνιο.
Και η απαίτησή τους για μια άλλη πολιτική, που θα υπερασπίζεται την εργασία, το κοινωνικό κράτος και τα δημόσια αγαθά. Όχι τα συμφέρονται και τα κέρδη του κεφαλαίου.
Ειδικά στις περιφέρεις και στους μεγάλους δήμους η ψήφος του Νοεμβρίου θα έχει αναμφισβήτητα κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα. Και αυτό ακριβώς είναι που τρέμει η κυβέρνηση.
Από πολύ νωρίς λοιπόν είπαμε, ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να μπουν μπροστά σε ένα μεγάλο ενωτικό εγχείρημα, που θα υπερβαίνει τα δικά μας όρια.
Που θα διασφαλίζει την ευρύτερη δυνατή ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς.
Αλλά παράλληλα θα εκφράζει και την πλατειά βάση του ΠΑΣΟΚ, που σήμερα βρίσκεται οργισμένη και απογοητευμένη από τον τρόπο με τον οποίο την εξαπάτησε ο Γιώργος Παπανδρέου και οι διεθνείς φίλοι του.
Στην κατεύθυνση αυτή, οφείλουμε να αναζητήσουμε συγκλίσεις και πεδίο συνεννόησης, με ανθρώπους που εκφράζουν αυτή τη διαφωνία σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που τοποθετούνται με ανοιχτή διαφωνία απέναντι στην επίσημη κομματική γραμμή, υπερασπιζόμενα την αξιοπρέπεια της πλατειάς λαϊκής βάσης του σοσιαλιστικού χώρου.
Υπήρξαν το τελευταίο διάστημα πολλές κινήσεις και εκδηλώσεις αμφισβήτησης της κυβερνητικής πολιτικής, μέσα από τον ίδιο τον χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Αναφέρομαι στους τρεις βουλευτές που είχαν το θάρρος να καταψηφίσουν ανοιχτά το μνημόνιο.
Στην αποχώρηση προβεβλημένων στελεχών, που αναζητούν πλέον τον κοινό βηματισμό τους με την αριστερά.
Στο κείμενο των 36 στελεχών, που καταγγέλλει την κυβερνητική πολιτική και το μνημόνιο.
Στην άρνηση του Αλέξη Μητρόπουλου, ο οποίος εκλέχτηκε πρώτος σε ψήφους στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, να παραστεί στη συνεδρίαση του οργάνου και να νομιμοποιήσει τις διαδικασίες του.
Στις διαφοροποιήσεις των συνδικαλιστών του κυβερνόντος κόμματος, ειδικά στον χώρο της ΑΔΕΔΥ.
Είναι προφανές ότι υπάρχει κινητικότητα. Και η κινητικότητα αυτή μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά έναν ολόκληρο κόσμο, την βάση του ΠΑΣΟΚ.
Έναν ολόκληρο κόσμο που θεωρεί τον εαυτό του προοδευτικό, σοσιαλιστή, πεισμένο για την υπόθεση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, έναν κόσμο που δικαίως θεωρεί ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι καταστροφή για την κοινωνία. Και που βλέπει σήμερα τον Γιώργο Παπανδρέου και το επιτελείο του να καταρρακώνουν τις αρχές αυτές, και να ξεπουλάνε ανοιχτά την εμπιστοσύνη και τις προσδοκίες της βάσης του ΠΑΣΟΚ.
Αυτός ο κόσμος αναζητά διέξοδο.
Και την διέξοδο αυτή θα του την δώσει η συμπόρευση της αριστεράς, με όλες αυτές τις δυνάμεις του σοσιαλιστικού χώρου, που αρνούνται να δουν τον εαυτό τους στο μνημόνιο, στην διάλυση του ασφαλιστικού και των εργασιακών σχέσεων, στην λεηλασία των εισοδημάτων και του δημόσιου πλούτου.
Σ/σες και σ/φοι ,
Ξέραμε ότι ο δρόμος της ενότητας είναι δύσβατος.
Το ΚΚΕ επιμένει στον απομονωτισμό και την περιχαράκωσή του, πηγαίνοντας αντίθετα ακόμα με τα αισθήματα της ίδιας του της βάσης.
Άλλες δυνάμεις που πρόσφατα ύψωσαν τις σημαίες της Ανανεωτικής Αριστεράς, σπεύδουν να προσφέρουν μαξιλαράκι στο ΠΑΣΟΚ, διακηρύσσοντας ότι οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές δεν πρέπει να πάρουν κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα.
Αλλά για μας η ενότητα της αριστεράς και η συνάντηση με δυνάμεις από τον σοσιαλιστικό και τον οικολογικό χώρο, παραμένει σήμερα, και περισσότερο από κάθε άλλη φορά το μεγάλο ζητούμενο.
Παραμένει η μόνη στρατηγική για την αλλαγή συσχετισμών στο πολιτικό τοπίο, για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και του χρεωκοπημένου δικομματισμού, για την συγκρότηση ενός μεγάλου λαϊκού κινήματος που θα υπερασπιστεί την κοινωνία .
Και έχουμε μπροστά μας μια μεγάλη ευκαιρία να δοκιμάσουμε αυτή τη στρατηγική σε μια κρίσιμη εκλογική μάχη και να αγωνιστούμε για μια μεγάλη ανατροπή.
Να αγωνιστούμε για τη μετατροπή της εκλογικής μάχης ιδιαίτερα στη μεγαλύτερη περιφέρεια, στη περιφέρεια της Αττικής σε μάχη κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του μνημονίου και του Καλλικράτη.
Και να δώσουμε αυτή τη μάχη με στόχο να τη κερδίσουμε.
Με στόχο να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς.
Με τα μάτια ανοιχτά έξω στη κοινωνία και στις διεργασίες της, συνολικά στο πολιτικό σκηνικό και όχι εντός των τειχών, σε παιχνίδια ισορροπιών και σε τακτικισμούς κομματικών μικροεξουσιών, που σε τελική ανάλυση δεν αφορούν κανέναν.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Είναι η στιγμή να μιλήσουμε ανοιχτά για τις διεργασίες και τα προβλήματα της τελευταίας περιόδου στο συμμαχικό μας σχήμα.
Για μια κατάσταση που πληγώνει και απογοητεύει βαθύτατα τον κόσμο της αριστεράς.
Και μάλιστα μέσα σε συνθήκες που η ενότητα και πορεία προς τα εμπρός είναι το μεγάλο ζητούμενο.
Επιμείναμε σταθερά και μέχρι την τελευταία στιγμή στην γραμμή της ενότητας, της σύνθεσης και της συνεννόησης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η γραμμή αυτή δεν καρποφόρησε και δεν υπήρξε παραγωγική.
Σήμερα πρέπει να πούμε ανοιχτά για ποιόν λόγο:
Γιατί εντός σου ΣΥΡΙΖΑ εκδηλώνονται σχέδια ανταγωνιστικά προς τον Συνασπισμό. Κάτι που είναι αδιανόητο για μια πολιτική συμμαχία.
Μια πολιτική συμμαχία που διακηρύσσει ως στόχο ύπαρξης την ενότητα της αριστεράς, δεν μπορεί παρά να προχωράει πάνω στην βάση της σύνθεσης.
Το τελευταίο διάστημα υπήρξαν δυνάμεις μέσα στο συμμαχικό μας σχήμα που δεν επιθυμούσαν τη σύνθεση και δεν το έκρυψαν.
Δυνάμεις που συγκρότησαν παράλληλα πολιτικά μέτωπα, με ξεχωριστή εφημερίδα, με ξεχωριστές εκδηλώσεις, με ανοιχτές διακηρύξεις για μια διαφορετική δική τους στρατηγική.
Δυνάμεις που επένδυσαν στις αντιθέσεις και τις πολιτικές διαφωνίες και όχι σε αυτά που μας ενώνουν.
Δυνάμεις που θεώρησαν την κρίση ως ευκαιρία, να διασπάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και ενδεχομένως τον ΣΥΝ, και να αναζητήσουν συμμαχίες σε άλλες κατευθύνσεις, στην βάση μιας υποτιθέμενης σκληρής και άκαμπτης ιδεολογικής γραμμής.
Έτσι είναι δύσκολο να προχωρήσει μια συμμαχία.
Κάναμε παραχωρήσεις για να ξεπεραστεί η κατάσταση.
Σας υπενθυμίζω την απόφαση να κατέβουμε στις βουλευτικές εκλογές με συλλογική εκπροσώπηση και ο πρόεδρος του ΣΥΝ, για πρώτη φορά, να διεκδικήσει την εκλογή του στην βουλή με σταυρό.
Σας θυμίζω την αταλάντευτη επιλογή μας να μην εγκαταλείψουμε το συμμαχικό μας σχήμα ακόμα και όταν βρεθήκαμε μπροστά στο εκβιαστικό δίλημμα που έθεσαν οι πρώην σύντροφοί μας της ανανεωτικής πτέρυγας στο συνέδριό μας, πριν από τρεις μήνες.
Αλλά η στάση μας αυτή, εξελήφθη ως αδυναμία.
Και οι επιθέσεις, τα χτυπήματα, η υπονόμευση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ από το λεγόμενο «Μέτωπο» και από τον πρώην πρόεδρο του κόμματος μας δεν σταμάτησε ούτε στιγμή.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτών των τακτικισμών;
Το αποτέλεσμα είναι να βγαίνει συνολικά η ριζοσπαστική αριστερά με μια τραγική δημόσια εικόνα.
Και σήμερα στη πιο κρίσιμη στιγμή για τους εργαζόμενους και για τη κοινωνία που δοκιμάζεται, η ριζοσπαστική αριστερά να παρουσιάζει μια εικόνα τραγικής εσωστρέφειας.
Αλλά αγαπητοί σύντροφοι κάποιοι έχουν την ευθύνη για αυτή την εικόνα και πρέπει να μας δώσουν εξηγήσεις
Αυτοί που επένδυσαν προσωπικές επιδιώξεις στην αποδόμηση της δημόσιας εικόνας της Ριζοσπαστικής αριστεράς, οφείλουν να δώσουν εξηγήσεις σε έναν ολόκληρο κόσμο, που παρακολουθεί έκπληκτος αυτά τα παιχνίδια τακτικής.
Οφείλουν εξηγήσεις ειδικά αυτοί, που επένδυσαν σε έναν κακό εκλογικό αποτέλεσμα. Και απουσίαζαν πλήρως και επιδεικτικά από την εκλογική μάχη του περασμένου Οκτωβρίου.
Μια μάχη που δόθηκε με πείσμα και αποφασιστικότητα από ολόκληρο τον κόσμο της αριστεράς.
Οφείλουν εξηγήσεις αυτοί οι οποίοι, την ώρα που η ενότητα του κόμματός μας τραυματιζόταν, με επίδικο την παραμονή μας στο ΣΥΡΙΖΑ, χλεύαζαν τον κόσμο του ΣΥΝ, μιλώντας για «γλυκύ βραστό συνέδριο», «φυτά εσωτερικού χώρου».
Και έστελναν ειρωνικό χαιρετισμό στο συνέδριο ως εκπρόσωποι του Μετώπου που είχαν συγκροτήσει γύρω από τον εαυτό τους.
Και ήρθε η ώρα για τις επιλογές για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και ενώ είχαμε συγκεκριμένες αποφάσεις, ακολούθησαν μια τακτική δολιοφθοράς προκειμένου να καταστρέψουν κάθε προοπτική θετικών επιλογών.
Και ιδιαίτερα για την περιφέρεια της Αττικής, όπου επιδιώξαμε και εκεί να υπάρχει λύση κοινά αποδεκτή από όλους.
Βρισκόμασταν μονίμως μπροστά σε τετελεσμένα, πίσω από τα οποία έπρεπε να συρθούμε για να διασώσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Βρισκόμασταν μπροστά σε μια τακτική που υπονόμευε συστηματικά κάθε προοπτική να υπάρξει ευρύτερη υποψηφιότητα.
Ακόμα και την τελευταία στιγμή, εγώ, με προσωπικό κόστος πήρα την ευθύνη και κατέθεσα ενωτική πρόταση διεξόδου.
Πρότεινα τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΝ για υποψήφιο στον Δήμο της Αθήνας, στον πρώτο δήμο της χώρας και να μην εμποδίσει τη προσπάθεια να συναντηθούμε με δυνάμεις του σοσιαλιστικού χώρου που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ, στη περιφέρεια της Αττικής.
Η ενωτική αυτή πρόταση δεν έγινε δεκτή. Και δεν έγινε δεκτή γιατί η αντίθεσή μας δεν είναι στα πρόσωπα αλλά στο πολιτικό σχέδιο.
Ο ΣΥΝ προωθεί και αγωνίζεται για ένα πολιτικό σχέδιο που θα ενώνει και θα διευρύνει τη δυναμική της ριζοσπαστικής αριστεράς και η άλλη πλευρά για ένα σχέδιο που θα κατακερματίζει τα σημερινά πολιτικά υποκείμενα.
Θα το πω καθαρά: είναι έξω από κάθε προηγούμενο η προσπάθεια ενός στελέχους της Αριστεράς να επιβάλλει εκβιαστικά την υποψηφιότητά του.
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, στις δημοτικές εκλογές του 2006, δεν διανοήθηκε να κάνει κάτι τέτοιο.
Και επιτέλους οι εκβιασμοί, οι μπλόφες, τα κόλπα της τελευταίας στιγμής δε μπορεί να έχουν σχέση με τη κουλτούρα της αριστεράς.
Το πρωί από τα ραδιόφωνα μας λένε ότι η αριστερά δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις, ανακοινώνουν νέα σχήματα και υμνούν τις διασπάσεις, και το μεσημέρι καταθέτουν δήθεν συνθετικές γιατί καίγονται για την ενότητα του χώρου.
Αγαπητοί σύντροφοι ,
Είμαι και θα είμαι ανοιχτός σε κάθε ουσιαστικά ενωτική πρωτοβουλία και πρόταση μπορεί να δώσει λύση.
Δεν έχω όμως το δικαίωμα να θέσω σε περαιτέρω διακινδύνευση τη πολιτική αξιοπρέπεια του χώρου.
Το ζήτημα αυτό πρέπει να τελειώσει εδώ.
Δεν σκοπεύουμε να αναλωθούμε σε ενδοαριστερές συγκρούσεις πηγαίνοντας προς τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ούτε όμως μπορεί και να συνεχίζει για πολύ αυτό το σίριαλ που μοιάζει με κακόγουστο σίριαλ της Παρασκευής
Ας πράξει ο καθένας ότι νομίζει και ας αναλάβει τις ευθύνες του.
Ας είναι πάντως φανερό ότι όσοι κάνουν ύμνους στη διάσπαση και υπονομεύουν τη συνάντηση με δυνάμεις από τον σοσιαλιστικό χώρο, πρακτικά το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν νερό στο μύλο του ΠΑΣΟΚ και της πολιτικής της κυβέρνησης.
Και εδώ πρέπει να τονίσουμε κάτι: Οι πολιτικές συμμαχίες δεν προχωρούν με εκβιασμούς και καταναγκασμούς.
Και προπάντων οι πολιτικές συμμαχίες δεν διασπώνται όταν σε κάτι δε συμφωνούν.
Τα κόμματα διασπώνται.
Οι πολιτικές συμμαχίες προχωρούν σε όσα συμφωνούν και σε κάθε περίπτωση ανασυγκροτούνται ή αναδιατάσσονται, έτσι ώστε να εξυπηρετούν αποτελεσματικότερα τον στόχο τους. Και να αναπτύσσουν τη δυναμική τους.
Και ο δικός μας στόχος σε αυτή τη κρίσιμη στιγμή δεν είναι η ανάλωση σε διαρκείς αντιπαραθέσεις και ανταγωνισμούς. Είναι η παλλαϊκή συσπείρωση ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και το μνημόνιο.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε καθαρά, γιατί έτσι καθαρά σκέφτεται ο κόσμος της Αριστεράς.
Για μας, το ζητούμενο είναι η ενότητα της Αριστεράς και η σύγκλιση με δυνάμεις από τον σοσιαλιστικό χώρο.
Στην κατεύθυνση αυτή θα προχωρήσουμε με όλους αυτούς, οι οποίοι, απέναντι στην βαθειά οικονομική και πολιτική κρίση, σκέφτονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Χαιρετίζω την διαθεσιμότητα του Αλέξη Μητρόπουλου για την εκλογική μάχη στη περιφέρεια Αττικής, μια διαθεσιμότητα που προωθεί τη συνάντηση της ριζοσπαστικής αριστεράς με τον αριστερό σοσιαλιστικό χώρο
Και εισηγούμαι στην ΚΠΕ να αποφασίσει την στήριξη της υποψηφιότητας αυτής με όλες μας τις δυνάμεις.
Ταυτόχρονα εισηγούμαι να αποφασίσουμε ότι δεν θα κλείσουμε τη πόρτα αλλά θα είμαστε ανοιχτοί σε οποιαδήποτε άλλη ενωτική πρόταση, υπό τη προϋπόθεση ότι είναι πολιτικά ισχυρή, διασφαλίζει την ομοφωνία όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως συμπεριλαμβάνει το πολιτικό μας στόχο, τη συνάντηση με δυνάμεις από το σοσιαλιστικό χώρο που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ της τρόικας και του μνημονίου.
Σ/σες αι σ/φοι,
Σας καλώ να πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις με το βλέμμα στραμμένο στις κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις και στο μεγάλο στόχο να βάλουμε ένα λιθαράκι για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, την ανατροπή του μνημονίου τη διέξοδο για τη χώρα και το λαό.
Και μια μεγάλη ανατροπή των συσχετισμών στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας μπορεί να φέρει πιο κοντά αυτόν το στόχο.
Είναι ένας στόχος δύσκολος, οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε θα είναι μεγάλες, οι προοπτικές όμως να πετύχει αυτό το εγχείρημα είναι πολλές, αρκεί να το πιστέψουμε και να εργαστούμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση με πείσμα, αισιοδοξία και σοβαρότητα.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS