Μιλώντας σήμερα στο ρ/σ ΒΗΜΑ FM 99,5 (Π. Τσίμας) για τις τελευταίες εξελίξεις στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης, δήλωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Πολλές φορές, το έχει αποδείξει η ιστορία, μέσα στα κόμματα, οι προσωπικές διαφορετικές στοχεύσεις και τα ανθρώπινα πάθη φορτίζουν και μεγεθύνουν υπαρκτές πολιτικές διαφορές, καθιστώντας αδύνατη την εξεύρεση συνθετικών λύσεων. Ζούμε αυτές τις ώρες, με τρόπο οδυνηρό για τον κόσμο της δικής μας αριστεράς, το χρονικό μιας προαναγγελθείσας ρήξης. Οφείλω προκαταβολικά να τους ζητήσω συγνώμη για την εικόνα που δίνουμε. Από τη στιγμή που ο Α. Αλαβάνος μετάνιωσε για την επιλογή του να αποχωρήσει από την πολιτική ζωή και να προτείνει ως διάδοχό του στο κόμμα του Συνασπισμού τον Αλέξη Τσίπρα και αποφάσισε να επανέλθει -και μάλιστα εναντίον του Συνασπισμού, του κόμματος με το οποίο έγινε για τριάντα χρόνια βουλευτής, ευρωβουλευτής και αρχηγός- όλα τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου».
«Νομίζω ότι έχει μεγαλύτερες ευθύνες. Είναι θεμιτό κανείς να μετανιώνει –παρότι με την κίνηση που είχε κάνει ανέβηκε πολύ στην εκτίμηση του κόσμου, όχι μόνο της αριστεράς, αλλά όλου του ελληνικού λαού. Το λογικό όμως θα ήταν να έρθει στο κόμμα του, τον Συνασπισμό, να εξηγήσει πολιτικά τους λόγους που τον έκαναν να αλλάξει γνώμη και να διεκδικήσει και πάλι, με μια πολιτική πλατφόρμα, την ηγεσία. Αντί γιʼ αυτό επέλεξε μια πολιτική μετωπικής αντιπαράθεσης με το πρώην κόμμα του και τον διάδοχο που ο ίδιος όχι απλώς διάλεξε, αλλά περίπου επέβαλε.
Ο Α. Αλαβάνος, όταν πριν ένα χρόνο ο Συνασπισμός και ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς έδινε σκληρή μάχη για να μπει στη Βουλή, αρνήθηκε να κάνει έστω μια δήλωση στήριξης. Απείχε επιδεικτικά. Τώρα προσπάθησε, περίπου εκβιαστικά, να επιβάλλει την υποψηφιότητά του στην Περιφέρεια Αττικής, με τη θεωρία «ή εγώ ή διάσπαση», επιτείνοντας και επιταχύνοντας μια κρίση που σοβεί εδώ και ενάμιση χρόνο στο συμμαχικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ».
«Όταν κανείς ενδιαφέρεται σε μια συλλογικότητα, και μάλιστα της αριστεράς, για μια υποψηφιότητα και ένα αξίωμα, θέτει την υποψηφιότητα αυτή στη διάθεση της συλλογικότητας και είναι ανοιχτός να συζητήσει κι άλλες προτάσεις. Η θεωρία «εγώ ή το χάος» δεν βοηθάει. Πολύ περισσότερο, που υπάρχει η άποψη, θεμιτή και βάσιμη, ότι με μια υποψηφιότητα από το χώρο των διαφωνούντων με τη νεοφιλελεύθερη κυβερνητική πολιτική σοσιαλιστών, όπως ο Αλέξης Μητρόπουλος, μπορούμε να πετύχουμε μεγαλύτερο εύρος πολιτικής συσπείρωσης και καλύτερες εκλογικές επιδόσεις. Ο ίδιος ο Α. Αλαβάνος, όταν ασκούσε επιτυχημένη αντιπολίτευση στη Νέα Δημοκρατία, την εποχή που το ΠΑΣΟΚ έκανε «νερόβραστη αντιπολίτευση» και διχαζόταν με τα εσωτερικά του, έκανε τα μεγάλα ανοίγματα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και επέμενε ότι δεν πρέπει να κλεινόμαστε στον εαυτό μας».
«Ήμουν από αυτούς, μαζί με χιλιάδες άλλους, που επέμεναν μέχρι τελευταία στιγμή στο συνέδριο, ακόμη και σε δραματικούς τόνους, να αποφύγουμε τη διάσπαση του κόμματος του Συνασπισμού, ενός κόμματος με ζωή είκοσι χρόνων. Να επιδιώξουμε, με ειλικρινή συζήτηση, ένα ξεκαθάρισμα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, με ποιους μπορούμε να συνυπάρξουμε σε κοινό πολιτικό σχήμα, όχι με όρους λυκοσυμμαχίας, αλλά πειστικής και αξιόπιστης συνεργασίας, και με ποιους όχι.
Αν αυτό το είχαμε επιτύχει στο συνέδριο, επειδή ήταν εφικτό, με αμοιβαίες υποχωρήσεις και του Α. Τσίπρα, από την αυτάρκεια της πλειοψηφίας και του Φ. Κουβέλη από την περιχαράκωση της καθαρής άποψης, θα είχαμε κρατήσει ενωμένο τον Συνασπισμό. Θα είχαμε, με καλύτερους όρους από τους οδυνηρούς που έχουμε σήμερα, μια αποσαφήνιση των σχέσεων με τον ΣΥΡΙΖΑ και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η εικόνα μιας τριχοτόμησης, είναι αρνητική. Δυσαρεστεί τον κόσμο, αλλά υποχρεώνει το κόμμα μου να προβάλλει περισσότερο το πρόγραμμά του, την πολιτική του, το στίγμα του Συνασπισμού που είχε σε μεγάλο βαθμό χαθεί μέσα στη Βαβυλωνία του ΣΥΡΙΖΑ. Να προχωρήσει σε ένα νέο μίγμα συμμαχιών, με έμφαση στους διαφωνούντες με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική και το μνημόνιο από το σοσιαλιστικό -σοσιαλδημοκρατικό χώρο και με μια επιδίωξη νέων σχέσεων με όσες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν ειλικρινά να προχωρήσουν μαζί με τον Συνασπισμό και δεν τον βλέπουν εχθρικά.
Αν προσπαθούμε να αφουγκραζόμαστε τις αγωνίες του κόσμου, που είναι μεγαλύτερες σε συνθήκες μεγάλης κρίσης και στασιμοπληθωρισμού, και βάζουμε πιο πίσω τα δικά μας «εγώ», είτε είναι προσωπικές επιδιώξεις είτε είναι πάθος για ιδεολογική καθαρότητα, τότε θα ανταποκριθούμε περισσότερο και σε αυτά που ζητάει ο κόσμος από τη δική μας αριστερά».
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS