Συντρόφισσες και Σύντροφοι, Φίλες και φίλοι, γεια σας!
Θέλω να χαιρετήσω πρώτα από όλα τα νέα παιδιά που βρίσκονται εδώ. Που με την παρουσία τους, τον δυναμισμό τους, τον παλμό τους δίνουν ζωή στην υπόθεση της Αριστεράς.
Θέλω επίσης να χαιρετήσω τους μεγαλύτερους συντρόφους και συντρόφισσες που βρίσκονται ανάμεσά μας. Αυτούς και αυτές που σήκωσαν την Αριστερά στους ώμους τους, στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη.
Την γενιά της Εθνικής Αντίστασης που στέκει ακόμα όρθια και στιβαρή ανάμεσά μας, Τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες της ΕΔΑ, των Λαμπράκηδων, του 114, του αντιδικτατορικού αγώνα, της Μεταπολίτευσης.
Όλες και όλους αυτούς, που σε κάθε κρίσιμη ιστορική στιγμή, αψηφώντας το προσωπικό κόστος και παραμερίζοντας κάθε ιδιοτέλεια, βρέθηκαν εκεί που έπρεπε, στη πρώτη γραμμή του αγώνα.
Ας τους έχουμε ως φωτεινό παράδειγμα στους σημερινούς δύσκολους καιρούς.
Γιατί είναι η εποχή μας που ξανακάνει επίκαιρο το σύνθημα του φεστιβαλ: «χρέος μας η αντίσταση, δύναμή μας η αλληλεγγύη».
Και οι έννοιες αντίσταση και αλληλεγγύη πρέπει να ξαναβρούν το νόημά τους.
Ζούμε σε σκληρές μέρες. Πράγματα που πριν από κάποιον καιρό θα ήταν αδιανόητα, σήμερα βρίσκονται μπροστά μας.
Το μέλλον των νέων ανθρώπων, η ζωή και το επίπεδο διαβίωσης των εργαζομένων, το κοινωνικό κράτος, τα δικαιώματά μας, τα δημόσια αγαθά, το περιβάλλον, δέχονται την πιο σφοδρή επίθεση που θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Και ο κόσμος που παρακολουθεί τις εξελίξεις μέρα με τη μέρα, βλέπει το σήμερα και τα αύριο να σκοτεινιάζουν, βουλιάζει στην αγωνία και την ανασφάλεια.
Και πραγματικά εδώ είναι η μεγάλη ευθύνη για την Αριστερά. ΝΑ σηκώσουμε ξανά τις σημαίες της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Και να ανοίξουμε τους νέους εναλλακτικούς δρόμους.
Και η πρωτοπορία των αγώνων αυτών, είναι σήμερα εδώ.
Είναι η νέα γενιά της αριστεράς.
Με τις ανησυχίες τις, με τις αναζητήσεις τις, με τα ερωτήματά της. Αλλά πρώτα από όλα, με την αγωνιστικότητά, το πείσμα, και την ενέργειά της, με την θέλησή της να αλλάξει το μέλλον.
Είναι η νέα γενιά που εδώ και καιρό βρέθηκε στο στόχαστρο αυτής της σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Με τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, με τα προγράμματα stage της κακοπληρωμένης και ανασφάλιστης εργασίας, με τα σύμφωνα μαθητείας και πρώτης πρόσληψης.
Ανεργία, ανασφάλεια, κακοπληρωμένη εργασία. Αυτό είναι το παρόν και το μέλλον που ετοιμάζουν για τους νέους και τις νέες της χώρας μας.
Και ιδιαίτερα για τους νέους επιστήμονες που σήμερα μεταναστεύουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό, γιατί αυτή η χώρα γυρίζει τη πλάτη στο πιο ελπιδοφόρο κομμάτι της.
Γιατί στην Ελλάδα του 2010, δεν χρηματοδοτείται η έρευνα, δεν υποστηρίζεται η επιστήμη.
Γιατί ένας νέος γιατρός θα χρειαστεί να περιμένει ως τα τριανταπέντε του για ειδικότητα χωρίς να γνωρίζει αν και πότε θα απορροφηθεί σε κάποια θέση παρά τις τραγικές ελλείψεις του ΕΣΥ.
Και ένας νέος ερευνητής δε θα μπορέσει να βρει πόρους για την εκπόνηση της έρευνάς του αφού τα ερευνητικά κέντρα και τα πανεπιστήμια έχουν αφεθεί στη μοίρα τους.
Αυτή είναι δυστυχώς η κατάσταση σήμερα, σε μια χώρα που σκοτώνει ότι πιο πολύτιμο έχει. Την ελπίδα της για το αύριο, τη νέα γενιά αυτού του τόπου.
Και ο όρος δημόσια και δωρεάν παιδεία ακούγεται ολοένα και περισσότερο ως κακόγουστο αστείο.
Μεγαλύτεροι ταξικοί φραγμοί, συστηματική απαξίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, ανύπαρκτες υποδομές, μετατροπή της γνωστικής διαδικασίας σε μια ατελείωτη σειρά εξετάσεων.
ΚΑΙ μετά ανεργία, ετεροαπασχόληση και αγωνία.
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι καινούργια. Δεκαετίες τώρα, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ οδηγούν την παιδεία σε αδιέξοδο, και μάλιστα εν ονόματι της ανταγωνιστικότητας και του εκσυγχρονισμού. Πλέον όμως με το πρόσχημα της κρίσης και τις εντολές της τρόικας γράφονται οι τελευταίες πράξεις του έργου.
Προχθές στους Δελφούς, ο πρωθυπουργός ανήγγειλε το τέλος της δημόσιας παιδείας και την γέννηση του επιχειρηματικού πανεπιστήμιου.
Του πανεπιστήμιου που θα είναι δέσμιο των χορηγών του αν θέλει να επιβιώσει.
Που θα διοικείται όχι μέσα από δικούς του θεσμούς, αλλά από διάφορους διορισμένους απίθανους, οι οποίοι θα φέρουν τον ευγενή τίτλο του «Συμβουλίου Διοίκησης».
Που θα πρέπει να στραφεί στα δίδακτρα, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του, αφού το κράτος αποσύρεται από την χρηματοδότηση και δεν σκοπεύει να επενδύσει στην μόρφωση των επόμενων γενεών.
Ο κ. Παπανδρέου περιέγραψε ως όνειρο ζωής ένα πανεπιστήμιο δέσμιο των αγορών και του κεφαλαίου, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα έχουν πρόσβαση μόνο όσοι αντέχουν το δυσβάσταχτο κόστος.
Ένα πανεπιστήμιο που διαρκώς θα συρρικνώνεται απέναντι στην πίεση από τα ιδιωτικά μαγαζιά εμπορίας πτυχίων, που θα ονομαστούν επίσης πανεπιστήμια χωρίς να είναι.
Αυτά είναι τα σχέδια τους. Και τα γνωρίζαμε καιρό τώρα.
Αλλά είναι σχέδια που για μια ακόμα φορά θα αποτύχουν. Θα συντριβούν μπροστά στην αποφασιστική στάση της εκπαιδευτικής κοινότητας. Των φοιτητών και των πανεπιστημιακών δασκάλων.
Γιατί ο κόσμος αυτός γνωρίζει να αντιστέκεται. Ο κόσμος αυτός έχει πετύχει ήδη μια μεγάλη νίκη. Ακύρωσε πριν δυο χρόνια την αναθεώρηση του άρθρου 16, έχοντας απέναντί του ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο, τα κανάλια, τους μηχανισμούς καταστολής.
Νίκησε. Και μπορεί να ξανανικήσει.
Αυτό το φθινόπωρο μπορεί να κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις για την κυβέρνηση, την τρόικα και τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών.
Αυτό το φθινόπωρο μπορεί να ανήκει στον κόσμο της μόρφωσης. Που θα πάρει για μια ακόμα φορά στα χέρια του την υπόθεση της υπεράσπισης της κοινωνίας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε φαινόμενα ολοκληρωτικής εξαθλίωσης του πολιτικού κατεστημένου.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου τρέχει να τακτοποιήσει τους μεγάλους φοροφυγάδες με χαριστικές ρυθμίσεις.
Ο κ. Παμπούκης εκλεκτός του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, καλεί τους σεΐχηδες του Κατάρ να αξιοποιήσουν το πάρκο του Ελληνικού.
Η κα Κατσέλη διακηρύσσει το τέλος των συλλογικών συμβάσεων.
Και ο κ. Πάγκαλος δηλώνει με απύθμενο θράσος και κυνισμό ότι όλοι μαζί τα φάγαμε.
Ε, λοιπόν όχι κύριε Πάγκαλε, δεν τα φάγαμε μαζί.
ΤΑ λεφτά της Siemens πήγαν στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ, όπως εδώ και ένα χρόνο διαβεβαιώνει ο κ. Τσουκάτος. Δεν Μοιράστηκαν στον κόσμο που είναι άνεργος.
Το ίδιο και οι μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα δισεκατομμυρίων.
Το ίδιο και η μεγάλη ρεμούλα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Το ίδιο και οι υπερκοστολογήσεις των δημοσίων έργων.
Το ίδιο και τα αποθεματικά των ταμείων.
Το ίδιο και τα τεράστια κέρδη από τις προμήθειες των νοσοκομείων.
Το ίδιο και τα υπερκέρδη που με την ανοχή της πολιτείας συσσώρευσαν τόσα χρόνια οι τράπεζες.
Όλα αυτά, κατά τον κ. Πάγκαλο τα φάγαμε όλοι μαζί. Και για αυτό πρέπει να νοιώθουμε συνυπεύθυνοι και να τους αφήσουμε να μας ξηλώνουν τις ζωές.
Ποιόν κοροϊδεύουν αλήθεια;
Τόσα χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, τα δυο μεγάλα κόμματα διαλύουν τον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό της χώρας.
Ξεπουλάνε τον δημόσιο πλούτο και κάνουν πελατειακές σχέσεις ξοδεύοντας δημόσιο χρήμα.
Καλλιεργούν την διαφθορά και ταΐζουν το παρασιτικό κεφάλαιο. Και τώρα έρχονται να ζητήσουν και τα ρέστα.
Μάλιστα το τελευταίο διάστημα έχουν μεγάλη αγωνία να βρουν ποιος φταίει που φτάσαμε ως εδώ.
Ποιος έκρυψε τα μεγέθη, ποιος έκανε τη μεγάλη στατιστική απάτη, ποιος έφαγε τα λεφτά.
Και προκειμένου να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα επιχειρούν να μετατρέψουν το κοινοβούλιο σε βιομηχανία εξεταστικών επιτροπών που θα διυλίζουν τον κώνωπα και θα καταπίνουν τη κάμηλο.
Για το πώς φτάσαμε ως εδώ, προφανώς και δε χρειάζεται να κάνουν καμία εξεταστική για να το βρουν.
Γιατί δε φταίνε ούτε τα Greek statistics, ούτε το σπάταλο δημόσιο.
Φταίει η συνειδητή πολιτική τους επιλογή να τα χαρίζουν όλα στο μεγάλο κεφάλαιο και στις αγορές και να επιμένουν σε ένα αντιπαραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης με βασικό χαρακτηριστικό τη συσσώρευση πλούτου στις τράπεζες, σε ολιγοπώλια και σε καρτέλ.
Φταίει η επιβολή ενός μοντέλου ανάπτυξης που στηρίχθηκε στα δανεικά και στο τσιμέντο και όχι στην αναδιανομή του πλούτου, όχι στην αγροτική παραγωγή, όχι στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, όχι στην βιώσιμη ανάπτυξη.
Φαίνεται όμως να μην τους πολυαπασχολεί το μοντέλο της ανάπτυξης αφου για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι τα μεγάλα προεκλογικά λόγια για πράσινη ανάπτυξη πνίγηκαν στα πράσινα πετροδολάρια των Αράβων επενδυτών.
Θα απαντήσουν λένε στην κρίση με επενδύσεις και φέρνουν αυτό το όνειδος, αυτό τον εξευτελισμό του Συντάγματος και των νόμων που ονομάζουν φαστ τρακ. Λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας.
Και προσκαλούνται επενδυτές για να φτιάξουν καζίνο και πολυτελή ξενοδοχεία, σε ότι έχει απομείνει από ελεύθερη δημόσια γη, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα ευνοϊκό φορολογικό και εργασιακό καθεστώς.
Αυτά είναι πρωτοφανή για μια Ευρωπαϊκή χώρα. Πουθενά δεν έχει γίνει τέτοια ισοπέδωση του νομικού πολιτισμού.
Μόνο στον τρίτο κόσμο οι επενδυτές καταλαμβάνουν ολόκληρες ζώνες δημόσιου χώρου και τις μετατρέπουν σε μαγαζιά τους.
Και χωρίς ντροπή λένε ότι το κάνουν για την ανάπτυξη και για τις δουλειές. Το λένε αυτοί που μας βυθίζουν στην ύφεση. Αυτοί που με τις πολιτικές τους εκτόξευσαν την ανεργία.
Αν αυτοί, όμως, δεν ντρέπονται, δεν θα τους αφήσουμε να ντροπιάσουν εμάς.
Δε θα αφήσουμε να καταστρέψουν το περιβάλλον με ρυπογόνες επενδύσεις όπως αυτή του Αστακού. Δεν θα επιτρέψουμε να αναπτυχθούν διαδρομές μαύρου χρήματος σε περιβαλλοντικά ερείπια.
Θα μας βρουν απέναντι ξανά, όπως μας βρήκαν πάλι στο Ελληνικό για τις ελεύθερη ακτές.
Όπως μας βρήκαν στον Ελαιώνα.
Όπως μας βρήκαν εδώ στο Γουδή, ή στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων μπροστά στις μπουλντόζες.
Όπως μας βρήκαν στα εργοστάσια Λιθάνθρακα.
Όπως μας βρήκαν παντού όπου προσπάθησαν να πνίξουν το περιβάλλον και τη ποιότητα ζωής μας για τα κέρδη τους.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Γνωρίζουμε όλοι ότι οι στιγμές που διανύουμε είναι ιδιαίτερα κρίσιμες.
Η χώρα μας είναι δεμένη χειροπόδαρα στο Μνημόνιο. Και οδηγήθηκε εκεί με μια συνειδητή επιλογή της σημερινής κυβέρνησης.
Μας λέγανε «μνημόνιο ή χρεωκοπία» και μας οδήγησαν στο μνημόνιο της χρεοκοπίας.
Το ερώτημα που πλανάται παντού είναι : Υπήρχε άλλος δρόμος;
Η απάντηση είναι ναι υπάρχει άλλος δρόμος.
Μόνο που δε περνάει από τη αναδιαπραγμάτευση του κοινωνικού συμβολαίου που επιχειρεί η πολιτική του μνημονίου στο όνομα της καταπολέμησης του χρέους.
Περνάει, και θα το πούμε καθαρά, από την αναδιαπραγμάτευση του ίδιου του χρέους προς όφελος της κοινωνίας και του λαού.
Με διαγραφή μέρους του, με μορατόριουμ και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής.
Υπάρχει άλλος δρόμος, με ένα σχέδιο που θα μας βγάζει από την ύφεση, που θα επαναθεμελιώνει την κοινωνική ασφάλιση, που θα στηρίζει την απασχόληση, που θα ενισχύει τους πιο αδύναμους με μια ριζικά αντίθετη αναδιανομή του πλούτου.
Αυτός είναι ο δρόμος για έξοδο από την κρίση: Αναδιαπραγμάτευση, αναδιανομή, ανάπτυξη, ασφάλιση, απασχόληση.
Δεν τον ακολούθησαν όμως.
Γιατί η επιλογή της κυβέρνησης και των Βρυξελλών δεν είναι η έξοδος από την κρίση. Είναι το στραγγάλισμα της κοινωνίας.
Είναι η επιβολή της πιο σκληρής κοινωνικής οπισθοδρόμησης.
Είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε ένα πειραματόζωο, για το ξήλωμα των κοινωνικών κατακτήσεων και την εφαρμογή της πιο άδικής πολιτικής που είδαμε ποτέ.
Και τούτες τις ώρες τα βλέμματα, πρέπει να ξέρουμε πως των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη είναι στραμμένα επάνω στη χώρα μας.
Η Ιρλανδία, το οικονομικό θαύμα του νεοφιλελευθερισμού, βρίσκεται ήδη σε τροχιά δημοσιονομικής κρίσης ελλείμματος και χρέους, ενώ οι χώρες του Νότου, τα λεγόμενα και PIGS, ετοιμάζονται να δοκιμάσουν την εφαρμογή του ελληνικού πειράματος.
Και θα τη δοκιμάσουν αν το πείραμα κριθεί επιτυχές. Και επιτυχές για αυτούς δε σημαίνει μείωση του χρέους και του ελλείμματος.
Άλλωστε αυτό πλέον μόνοι τους δηλώνουν ότι δεν τους απασχολεί.
Επιτυχία για αυτούς σημαίνει να μην αντιδράσει το πειραματόζωο σε αυτή τη πρωτοφανή σε βιαιότητα επίθεση, σε αυτή τη βίαιη αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των δυνάμεων του κεφαλαίου και εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας.
Και μέχρι στιγμής για αυτούς το πείραμα πετυχαίνει. Γιατί;
Όχι γιατί πιάνουν τους στόχους αλλά γιατί παραμένει ακλόνητη η κυβέρνηση της τρόικας και δεν φαίνεται να αμφισβητείται από την ελληνική κοινωνία η πολιτική της.
Αυτό ακριβώς εννοούσε και ο πρωθυπουργός όταν αναφερόμενος στις επερχόμενες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές ζήτησε ψήφο στους κυβερνητικούς υποψήφιους προειδοποιώντας για το μήνυμα που θα εξάγουμε προς τα έξω.
Αυτός είναι ο μεγάλος του φόβος, αυτός είναι ο μεγάλος φόβος της διεθνούς οικονομικής ελιτ.
Μη τυχόν και το μήνυμα της κάλπης είναι μήνυμα αμφισβήτησης της πολιτικής του μνημονίου, μη τυχόν και είναι μήνυμα ότι το πειραματόζωο αντιδρά και δε πετυχαίνει το πείραμα.
Έ λοιπόν ναι κύριε πρωθυπουργέ. Αυτό ακριβώς προτείνουμε στον ελληνικό λαό να πράξει στη κάλπη στις 7 του Νοέμβρη.
Να στείλει μήνυμα αμφισβήτησης από τα αριστερά, να στείλει μήνυμα ανατροπής της πολιτικής του μνημονίου, να στείλει μήνυμα ελπίδας σε όλη την Ευρώπη ότι δεν πετυχαίνει το πείραμα.
Και πως μπορεί να δοθεί αυτό το μήνυμα της εξ αριστερών αμφισβήτησης του μνημονίου στη κάλπη του Νοέμβρη;
Σίγουρα δε μπορεί να δοθεί με την υπερψήφιση των συνδυασμών που υποστηρίζει η ΝΔ ή των εκλεκτών της κας Μπακογιάνη.
Σίγουρα, επίσης, δε μπορεί να δοθεί αν και στην αριστερά όλοι κρατήσουμε τις βεβαιότητες και τις αλήθειες μας.
Αν για μια ακόμη φορά επιμείνουμε σε μια λογική καταγραφής της δικής μας μίας και μοναδικής αλήθειας.
Και σίγουρα δε μπορεί να δοθεί μέσα από το κατακερματισμό των δυνάμεων που από τα αριστερά αμφισβητούν τη κυβερνητική πολιτική.
Για να καταφέρουμε να δώσουμε ένα μήνυμα ελπίδας όχι μόνο για τον ελληνικό λαό αλλά και για όλους τους λαούς της Ευρώπης, δεν απαιτείται απλά να διατηρήσουμε την ενότητά μας αλλά είναι αναγκαίο και να τη διευρύνουμε, χωρίς προκαταλήψεις και με τόλμη, σε όσες δυνάμεις απεγκλωβίζονται από το άρμα του δικομματισμού.
Είναι όμως αυτή η εικόνα που δίνει σήμερα η αριστερά;
Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, οι στιγμές είναι κρίσιμες και οι απαντήσεις που έχουμε να δώσουμε πρέπει να είναι με το χέρι στη καρδιά.
Δεν είναι αυτή η εικόνα, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη μητέρα των μαχών, την εκλογική περιφέρεια όπου θα δοθεί το πιο δυνατό πολιτικό μήνυμα, δεν είναι η εικόνα ότι έχουμε καταλάβει πόσο ιστορικά κρίσιμη είναι η ευθύνη μας για μέλλον της χώρας μας αλλά και για τους λαούς της Ευρώπης.
Είναι προφανές ότι όλοι έχουμε ευθύνες.
Είναι προφανές ότι μπορεί να έχουν γίνει και σημαντικά λάθη χειρισμών και από τη δική μας τη πλευρά, αλλά ο δρόμος που από τη πρώτη στιγμή χαράξαμε έχει το σωστό προσανατολισμό.
Το προσανατολισμό της ευρύτερης δυνατής διεύρυνσης, της δημιουργίας του ευρύτερου δυνατού μετώπου δυνάμεων, ώστε ενώνοντας και όχι χωρίζοντας τις δυνάμεις μας, να κατορθώσουμε να δώσουμε το μήνυμα της ελπίδας το βράδυ των εκλογών
Έχει σβήσει αυτή η ελπίδα;
Εμείς λέμε όχι. Έστω και στο και πέντε. Έστω και τώρα 35 μέρες πριν τη κάλπη, υπάρχει χρόνος για όσους μπορούν να κατανοήσουν τη κρισιμότητα της στιγμής.
Η ζωή και η ιστορία δε πρόκειται να επιβραβεύσει εγωισμούς και αδιέξοδες εμμονές. Απλά θα τις προσπεράσει.
Η ιστορία ή που θα δώσει τη δυνατότητα το βράδυ των εκλογών να καταγράψουμε όλοι μαζί μια μεγάλη νίκη του λαού μας απέναντι στη πολιτική του μνημονίου ή που θα καταγράψει την ανεπάρκεια οράματος και αίσθησης ευθύνης.
Από αυτό εδώ το βήμα, καλούμε λοιπόν όλους και όλες, που μπορεί να έχουν ενστάσεις για τη διαδικασία και για τους χειρισμούς, να ενισχύσουν τη μεγάλη και δύσκολη προσπάθεια συνάντησης της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς με δυνάμεις που προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ και που από τα αριστερά αμφισβητούν την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Και τους καλούμε να πλαισιώσουν με τις δικές τους καταγεγραμμένες απόψεις, με τις δικές τους διακριτές απόψεις, το ψηφοδέλτιο της Αττικής συνεργασίας – όχι στο μνημόνιο, με επικεφαλής τον Αλέξη Μητρόπουλο.
Τους καλούμε όλους να αγκαλιάσουν αυτή την ελπιδοφόρα συνάντηση.
Τη συνάντηση που μπορεί να βάλει τη δική της σφραγίδα για τις πολιτικές εξελίξεις και την Ελλάδα του μέλλοντος μας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Η μόνη απάντηση στον επαπειλούμενο κατακερματισμό των δυνάμεων της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι η ενίσχυση του ισχυρού πόλου συνάντησης της αριστεράς της οικολογίας και του σοσιαλιστικού χώρου.
Και αυτή δεν είναι μια απάντηση υπέρβασης του ΣΥΡΙΖικού μας κεκτημένου, όπως πολλοί θα προεξοφλήσουν.
Αντιθέτως είναι η μόνη ελπίδα για την ανασυγκρότηση του χώρου της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.
Γιατί αυτός ο χώρος μπορεί να υπάρξει και να μεγαλουργήσει μόνο αν θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις υπαρκτές ανάγκες και αγωνίες της κοινωνίας.
Μόνο αν μπορεί να αντιπαρατεθεί στα ίσια και νικηφόρα με τη κυβερνητική πολιτική.
Μόνο αν είναι σε θέση να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις, να προκαλέσει ανατροπές για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία.
Μια ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά που θα ανακυκλώνεται γύρω από τον εαυτό της είναι μια ακίνδυνη για το σύστημα και άρα καταδικασμένη να σβήσει, αριστερά.
Ένας ΣΥΡΙΖΑ που θα αυτοϊκανοποιείται από μεγαλόστομες διακηρύξεις χωρίς όμως να μπορεί να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό, θα είναι ένας ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς όπως τον επιθυμούν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι. Ακίνδυνος και αφομοιωμένος.
Αντιθέτως ένας ΣΥΡΙΖΑ που δε είναι σκαντζόχοιρος, κλεισμένος στον εαυτό του. Ένας ΣΥΡΙΖΑ που θα τολμά και θα ρισκάρει.
Ένας ΣΥΡΙΖΑ που με τόλμη θα κάνει πράξη όλα όσα χρόνια τώρα εξαγγέλλει για τη συνάντηση με δυνάμεις της σοσιαλιστικής αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας, θα είναι ένας ΣΥΡΙΖΑ επικίνδυνος για το σύστημα.
Ένας ΣΥΡΙΖΑ με μέλλον, με προοπτική και με δυναμική μεγάλων ανατροπών.
Αυτό το ΣΥΡΙΖΑ θέλαμε πάντα και θέλουμε και σήμερα να οικοδομήσουμε.
Και θα το κάνουμε πράξη από την επόμενη των εκλογών, αρκεί να αγωνιστούμε όλοι και όλες ώστε να δώσει η κάλπη του Νοέμβρη μήνυμα ελπίδας και ανατροπής της πολιτικής του μνημονίου, μήνυμα ελπίδας και ανατροπής της πολιτικής υποθηκεύει το μέλλον του εργαζόμενου λαού και της νέας γενιάς του τόπου μας.
Μπορούμε να κάνουμε την μεγάλη ανατροπή.
ΜΕ τον Αλέξη Μητρόπουλο στην Αττική.
ΜΕ τον Τάσο Κουράκη στην Κεντρική Μακεδονία.
Με την Ελένη Πορτάλιου στην Αθήνα, που με αξιοθαύμαστο τρόπο έθεσε τις αξίες της δικής μας αριστεράς για την αυτοδιοίκηση, μόλις μέσα σε λίγα λεπτά μιας τηλεοπτικής εμφάνισης.
ΜΕ τον Νίκο Λεγάκη στον Πειραιά, και τον Τριαντάφυλλο Μηταφίδη στη Θεσσαλονίκη.
ΜΕ τους ενωτικούς μας συνδυασμούς στις περιφέρειες και τους δήμους ολόκληρης της Ελλάδας.
Στο χέρι μας είναι, την επόμενη μέρα των εκλογών να υπάρχει ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα, ένα άλλο πολιτικό τοπίο.
Στο χέρι μας είναι να ακυρώσουμε την κυβερνητική ατζέντα της επόμενης μέρας, τα ακόμα πιο σκληρά μέτρα εις βάρος των πιο αδύναμων.
Στο χέρι μας είναι να πάρουμε πίσω όσα λεηλατήθηκαν το τελευταίο διάστημα. Ας στείλουμε αυτό το μήνυμα σε ολόκληρη την κοινωνία.
Από σήμερα μέχρι και τη κάλπη. Να πάει παντού το μήνυμα της ελπίδας.
Το μήνυμα της νίκης του λαού μας. Της αμφισβήτησης του μονόδρομου.
Να ακουστεί παντού το ΟΧΙ στο μνημόνιο.
Ναι στην ελπίδα, ναι στην αλληλεγγύη, ναι στη νέα μεγάλη αλλαγή.
Όλοι στον αγώνα. Και με τη νίκη!
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS