Τα ποσοστά της αριστερής αμφισβήτησης θα ήταν μεγαλύτερα αν δεν υπήρχε η πολυδιάσπαση μέσα στην αριστερά. Αναμφίβολα αν υπάρχει ένα καθαρότατο μήνυμα απ' αυτές τις εκλογές είναι ότι είχαμε μια ουσιαστική αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής από τ' αριστερά. Λέμε από τ' αριστερά γιατί η Νέα Δημοκρατία το μόνο που κατάφερε είναι να χάσει μόνο 500 χιλ. ψήφους και να κρατήσει ορισμένες θέσεις στον θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η αμφισβήτηση προς την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ καταγράφηκε με δύο τρόπους: Πρώτα με την αποχή, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, και κατά δεύτερο λόγο με την ψήφο προς τ' αριστερά. Για την αποχή πολλά έχουν ειπωθεί, όλα όμως καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα, ότι στο διά ταύτα είναι μία αμφισβήτηση «αναίμακτη» που δεν ενοχλεί το σύστημα.
Θα ήταν λάθος όμως να μην δούμε ότι η αποχή σήμερα έχει και ένα έντονο στοιχείο αντίθεσης όχι μόνο προς την κυβέρνηση, αλλά και προς όλο το πολιτικό σύστημα συμπεριλαμβανομένης και της αριστεράς. Το «όλοι το ίδιο είναι» μπαίνει επικίνδυνα στην πολιτική πραγματικότητα της χώρας.
Σ' αυτό το σημείωμα όμως θα σταθούμε περισσότερο στην αμφισβήτηση από τ' αριστερά. Συνολικά Παφίλης 14,5%, Μητρόπουλος 6,21, Αλαβάνος 2,16, Χάγιος 2,29, Ψαριανός 3,96 και Διάκος 4,07 ξεπερνούν το 32% στην Αττική. Ούτε στην Ιταλία του μεγάλου ΚΚΙ δεν είχαμε τέτοια μαζική ψήφο υπέρ των αριστερών δυνάμεων. Τα ποσοστά της αριστερής αμφισβήτησης θα ήταν μεγαλύτερα αν δεν υπήρχαν ο κατακερματισμός και η πολυδιάσπαση μέσα στην αριστερά.
Το πρώτο που μπορούμε να πούμε είναι ότι από τα δύο ιστορικά ρεύματα της αριστεράς αυτό που επιβραβεύτηκε εκλογικά από αυτή την αμφισβήτηση ήταν το ΚΚΕ και όχι ο ΣΥΝ και το σύνολο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ο ΣΥΝ δεν βγήκε ωφελημένος από τις επιλογές που έκανε, οι λόγοι είναι πολλοί και ορισμένοι θα αναφερθούν στη συνέχεια.
Γεγονός πάντως είναι, και κανείς τίμιος αναλυτής δεν το κρύβει, ότι εάν η αριστερά στο σύνολό της ήταν ενωμένη με κοινή δράση, η αμφισβήτηση σ' αυτές τις κυβερνητικές επιλογές θα ήταν εντονότερη και μαζικότερη.
Βέβαια, με τα "εάν" δεν μπορείς να κάνεις πολιτική και να βγάλεις ορθολογικά συμπεράσματα. Όμως στον απλό πολίτη παραμένουν τα μεγάλα ερωτήματα: Γιατί αυτός ο πολυκερματισμός στην αριστερά τη στιγμή που αυτά που χωρίζουν τα διάφορα πολιτικά υποκείμενα που την συναποτελούν είναι πολύ λιγότερα από αυτά που τα ενώνουν;
Γιατί υπάρχει ακόμη στις γραμμές της αριστεράς η πολιτική σχιζοφρένεια της διαφύλαξης του «κομματικού μικρομάγαζου» και πολύ περισσότερο η στοίχιση πίσω από πρόσωπα «βασιλικούς άνδρες», που πάντα υποτίμησαν μια βασική αρχή ύπαρξης της αριστεράς, που είναι η συλλογικότητα; Ερωτήματα που το σύνολο της αριστεράς θα πρέπει να δώσει πειστικές απαντήσεις.
Όμως αδιαμφισβήτητος νικητής αυτών των εκλογών είναι το ΚΚΕ, που παρόλα τα ελλείμματα του πολιτικού του σχεδιασμού κατάφερε με την οργανωτική του συνοχή και τη βερμπαλιστική συνέπειά του στην αντιμνημονιακή αντινεοφιλελεύθερη πάλη να καρπωθεί ένα σημαντικό μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Βέβαια το ερώτημα παραμένει προς την ηγεσία του Περισσού: Και μετά τ; Πώς αυτή η εκλογική αμφισβήτηση θα γίνει κίνημα μαζικό λαϊκό για την ανατροπή. Πώς αυτοί οι ψηφοφόροι θα ενταχθούν σε ένα δημοκρατικό αντιμονοπωλιακό αντι ιμπεριαλιστικό λαϊκό μέτωπο. Γιατί, αλλιώς, η ψήφος στο ΚΚΕ δεν θα διαφέρει ουσιαστικά από την αποχή, θα είναι μία ψήφος που το μόνο που θα πετυχαίνει θα είναι η επιβεβαίωση μιας ηγεσίας που κοιτάζεται στον καθρέφτη της και ναρκισσιστικά αυτοερωτεύεται πολιτικά.
Στον άλλο πυλώνα της ελληνικής αριστεράς οι καταστάσεις είναι όχι και τόσο ευχάριστες. Η λογική της διάσπασης και του κατακερματισμού ποτέ δεν βοήθησε κανέναν. Τα ποσοστά της ψήφου κινήθηκαν χαμηλότερα από τις προσδοκίες ενός τμήματος της ηγεσίας του ΣΥΝ.
Ειδικότερα ο πολιτικός σχεδιασμός της περίφημης συνάντησης με τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ δεν ευδοκίμησε. Όσοι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ ήθελαν να αμφισβητήσουν την κυβερνητική πολιτική, και ήσαν πολλοί, δεν ακολούθησαν τον Μητρόπουλο και άλλες δύο - τρεις αξιόλογες προσωπικότητες κατά τα άλλα, που διαχώρισαν τη θέση τους από το ΠΑΣΟΚ, όσο τη διαχώρισαν. Αυτοί έφεραν έναν κάποιο κόσμο που δεν είναι σίγουρο ότι αύριο θα ξαναψηφίσουν τον ΣΥΝ, αλλά ταυτόχρονα έδιωξαν την αριστερή εκλογική βάση αυτού του κόμματος προς άλλους αριστερούς σχηματισμούς ή στην αποχή.
Επομένως η αντίληψη της συνεύρεσης με τον λεγόμενο σοσιαλιστικό χώρο φάνηκε για μία ακόμη φορά ότι δεν έγινε και ούτε ποτέ θα γίνει με επικοινωνιακά τρικ και «αξιόλογες» «προσωπικότητες». Οι συναντήσεις χώρων μέσα στον λαό με διαφορετική κουλτούρα και ιστορικές πολιτικές διαδρομές γίνονται μέσα από κοινωνικούς αγώνες, μέσα από την ταξική πάλη για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Νομίζω ότι επιβάλλεται ο χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς και ειδικότερα ο χώρος του ΣΥΝ να κάνει μια αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος με νηφαλιότητα και πολιτικό ορθολογισμό για να βγουν τα σωστά συμπεράσματα και να προχωρήσει ο χώρος αυτός πιο δυναμικά, πιο αξιόπιστα και αποτελεσματικά.
Δεν είναι δυνατόν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά βασικά στον ΣΥΝ, μετά τα όσα συνέβησαν στη χώρα και μετά απ' αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα να συνεχίζεται η μάχη χαρακωμάτων στον χώρο. Με διασπάσεις μέσα στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, με αποτελέσματα εκλογικά χειρότερα από το συγκρίσιμο έστω 2009 δεν μπορείς να εκδηλώνεις αυτάρκεια και φτιασιδωμένη ικανοποίηση.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, στρατηγική επιλογή του ΣΥΝ, αυτό το μονοπάτι που θα οδηγούσε στη λεωφόρο της κοινής δράσης και του αγώνα όλων των δυνάμεων της αριστεράς -η καθεμία με τη διαφορετικότητά της- χορτάριασε. Ο ΣΥΝ επιβάλλεται να κάνει το κάθε τι για να μην κλείσει τελείως αυτό το μονοπάτι.
Με ηρεμία και αυτογνωσία, λοιπόν, ειδικά μέσα στον ΣΥΝ, θα πρέπει να επανεξεταστούν πολλά πράγματα που έχουν να κάνουν με την οργανωτική και πολιτική ανασυγκρότηση αυτού του χώρου. Το μόνο που δεν πρέπει να επανεξεταστεί, ειδικότερα σ' αυτή τη φάση της αβεβαιότητας και του πολυκερματισμού της αριστεράς, είναι η αναγκαιότητα ύπαρξης ή μη του πολιτικού υποκείμενου του ΣΥΝ.
Ο ΣΥΝ ήταν και πρέπει να παραμείνει μια οργανωμένη πολιτική οντότητα που ακόμα και με τις αντιφάσεις και τις αρνητικές της πολιτικές εκφράσεις εξακολουθεί να είναι η μήτρα γέννησης ενός ενωτικού πολιτικού διαλόγου και δράσης μέσα στην αριστερά.
Το εκλογικό αποτέλεσμα, αν διαβαστεί σωστά, ως μήνυμα κοινής δράσης, συνάντησης, σύγκλισης, συμπόρευσης και συμπαράταξης από το σύνολο του ριζοσπαστικού αριστερού χώρου, μπορεί να γίνει δύναμη και ελπιδοφόρα νέα αφετηρία αγώνων για τη δημιουργία μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας που θα βάλει σε αμφισβήτηση το σάπιο δικομματικό σύστημα.
*Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της Ε.Γ της ΚΠΕ του ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS