Ο Έκτωρ Κακναβάτος είναι κορυφαίος ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Εξορίστηκε στην Ικαρία και τη Μακρόνησο για τις αριστερές πεποιθήσεις του.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιώργος Κοντογιώργης. Μαζί με τον Βαλαωρίτη, τον Παπαδίτσα και τον Σαχτούρη είναι από τους Έλληνες ποιητές της πρώιμης μεταπολεμικής περιόδου, που από το 1945 στράφηκαν προς τη ριζοσπαστική αφαίρεση.
Ο Κακναβάτος γεννήθηκε στον Πειραιά τον Σεπτέμβρη του 1920 και στα γράμματα παρουσιάστηκε το 1943 με το μουσικό συμβολισμό της κατοχικής Fuga, που έκανε αίσθηση.
Συνέχισε με τις συλλογές «Διασπορά» (1961), «Κλίμακα του λίθου» (1965), «τετραψήφιο» (1971), «τετραψήφιο με την έβδομη χορδή» (1972), «Διήγηση» (1974), «Οδός Λαιστρυγόνων» (1978) με μνήμες μεταπολεμικής – μετεμφυλιακής εποχής.
Με τις επόμενες ποιητικές του συλλογές καταξιώθηκε στο στερέωμα της Λογοτεχνίας ως πρωτοπόρος υπερρεαλιστής «In perpe tuum» (1983), «Κιβώτιο ταχυτήτων» (1987),, «Οι οικισμοί του Μενεσθέα Καστελάνου του Μυστρός» (1995), «τα χαρτικά Ι» (1997), ΤΟ «Ακαρεί» (2001).
Ο Έκτωρ Κακναβάτος σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών – Τα ποιήματά του είναι δομημένα με μαθηματική λογική – και μια αύρα αφαιρετικότητας τρικυμίζει ένα φλοίσβο κραυγής, αισθήματα οδύνης και τρυφερότητας, με ένα δικό του ρυθμό και γλώσσα ιδιότυπη. Μια απροσδόκητη έκρηξη στο εργαστήρι του νου πυροδότησε τους στίχους του.
Στοιχειοθετώντας μια έκρηξη στον ποιητικό λόγο.
Ετσι αποφασιστικά, αποτύπωσε παντοτινά με μελάνι το όραμα και τα βιώματά του, τη κραυγή της σιωπής του, τις υπερρεαλιστικές του αναζητήσεις, την εμμονή του στο ανέφικτο.
Τμήμα Πολιτισμού
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS