23/11/2010

Εισήγηση Θ.Δρίτσα στο σ/ν για την κατάργηση κλ φορέων του Δημοσίου

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ  ΚΣΤ΄
Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Μόνη συζήτηση επί της αρχής, των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου «Κατάργηση και συγχώνευση υπηρεσιών, οργανισμών και φορέων του δημόσιου τομέα».

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Ευχαριστώ, κυρία Πρόεδρε.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είχα σκοπό να μείνω κυρίως στο σχέδιο νόμου: «Κατάργηση και συγχώνευση υπηρεσιών, οργανισμών και φορέων του δημόσιου τομέα». Είναι ένα σχέδιο νόμου που κατʼ ουσία θα μπορούσε να ονομάζεται, για να είναι πιο εύστοχος ο τίτλος: «Κατάργηση της Ανώνυμου Εταιρείας ΑΓΡΟΓΗ και λοιπές διατάξεις», γιατί περί αυτού πρόκειται.

Πράγματι, πριν περάσω στα όσα θα πρέπει να απαντήσω στον Υπουργό, κ. Ραγκούση, που μας εξέθεσε εδώ πριν λίγη ώρα και απεχώρησε, θα πρέπει να κάνω μία επισήμανση ότι τόσο για την ΑΓΡΟΓΗ όσο και για τους άλλους οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που είτε καταργούνται είτε συγχωνεύονται, το στοιχειώδες που θα έπρεπε μία κυβέρνηση, ένα Υπουργείο να κάνει όταν παίρνει αποφάσεις κατάργησης ή συγχώνευσης, είναι να έχει μία έκθεση αιτιολόγησης και τεκμηρίωσης της αιτίας για την οποία προβαίνει σʼ αυτού του είδους την ενέργεια. Δηλαδή, τι έργο παρήγαγαν, εάν παρήγαγαν, εάν δεν παρήγαγαν, πόσο κόστισαν, τι εναλλακτικό κόστος θα έχει η κατάργησή τους. Αυτά είναι στοιχειώδη πράγματα, αυτονόητα κανονικά, για να έχει αξιοπιστία το επιχείρημα της Κυβέρνησης για την κατάργηση αυτών των δημόσιων οργανισμών.

Να ξεκαθαρίσω ευθύς αμέσως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι υπέρ του διογκωμένου κράτους ούτε υπέρ του κράτους γενικώς, είναι υπέρ του κοινωνικού κράτους, υπέρ του κράτους στην υπηρεσία των πολιτών και υπέρ του κράτους που κατοχυρώνει και οργανώνει τη δημόσια οικονομία, το δημόσιο συμφέρον.

Απʼ αυτήν την άποψη, είναι αδιανόητα όσα ακούσαμε πριν από λίγη ώρα από τον κύριο Υπουργό. Μας έθεσε το κατακλυσμιαίο ερώτημα, αν αμφιβάλει κανείς ότι εξαιτίας του διογκωμένου και πελατειακού και σπάταλου κράτους η χώρα χρεοκοπεί. Ναι, κύριε Υπουργέ, αμφιβάλουμε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αμφιβάλει και όχι μόνο αμφιβάλει, αλλά τεκμηριώνει αυτήν την αμφιβολία του με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο χρόνια τώρα, προαναγγέλλοντας την κρίση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.

Δεν υπάρχει καπιταλιστικό κράτος -ούτε το ελληνικό ούτε το ιρλανδέζικο ούτε το πορτογαλικό ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ούτε κανένα από όλα αυτά τα κράτη- στο οποίο η αιτία να είναι οι δαπάνες. Η κύρια αιτία της χρεοκοπίας των καπιταλιστικών κρατών είναι τα έσοδα, διότι έχουν πάψει να είναι κράτη στην υπηρεσία της κοινωνίας και των πολιτών, έχουν πάψει να είναι κράτη οργάνωσης της δημόσιας οικονομίας και ελέγχου της οικονομίας γενικότερα και έχουν γίνει υπηρέτες και διαχειριστές της αγοράς. Επομένως, αυτά τα κράτη δεν έχουν έσοδα. Άλλωστε, το μείζον πρόβλημα και του ελληνικού κράτους είναι τα έσοδα και όχι οι δαπάνες. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σπατάλες, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν λοβιτούρες, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν χίλια δυο πράγματα που μπορούν και πρέπει να γίνουν.

Όμως, όταν θέτουμε τα ζητήματα, πρέπει να τα θέτουμε και με εντιμότητα και με ορθολογισμό, σύμφωνα με τα πορίσματα της επιστήμης και των συγκεκριμένων τεκμηριωμένων αποδείξεων και όχι να κοροϊδεύουμε τον ελληνικό λαό. Διότι περί αυτού πρόκειται.

Εμείς χρόνια τώρα ποτέ δεν συναινέσαμε σε όλες αυτές τις ανώνυμες εταιρείες, τους οργανισμούς και τις επιτροπές. Ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι πρέπει να δημιουργηθούν τέτοιες δήθεν ευέλικτες μονάδες δημόσιας διαχείρισης. Θεωρούσαμε ότι ο δημόσιος τομέας μπορεί να οργανωθεί ορθολογικά και πραγματικά, εάν η βασική κατεύθυνση ήταν να κυριαρχεί η πολιτική και ο δημόσιος βίος πάνω στην αγορά. Εδώ, όμως, έχουμε άλλες πολιτικές.

Και όσον αφορά αυτά που είπε ο κ. Ραγκούσης, θα έλεγα ότι ξεπερνούν και τις πιο νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, διότι τώρα πια η νεοφιλελεύθερη άποψη και ιδεολογία έχουν καταρρακωθεί. Στην πραγματικότητα, περί ιδεοληψιών πρόκειται.

Ο Κρούγκμαν γράφει κάθε μέρα για την Αμερική και την κατάσταση που επικρατεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, την κοιτίδα του καπιταλισμού. Λέει πως αν βάζαμε 1% φόρο στο κεφάλαιο, θα μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τα δεκάδες και εκατοντάδες νοσοκομεία και σχολεία που κλείνουν, ακόμα-ακόμα και τις περιφερειακές ασφαλτοστρωμένες οδούς οι οποίες ξηλώνονται για να εξασφαλιστεί χαλίκι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής! Και αυτά τα λέει ο Κρούγκμαν! Δεν λέγονται στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία.

Θα κοροϊδεύουμε, λοιπόν, τους εαυτούς μας; Η κρίση του καπιταλισμού σήμερα που φέρνει στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και την οδύνη χιλιάδες εργαζόμενους είναι κρίση της παγκόσμιας ρεμούλας των κερδοσκόπων Ελλήνων, Ευρωπαίων, Αμερικανών, Ασιατών, όλων. Και θα ρίξουμε την ευθύνη στους εργαζόμενους, που έστω και ρουσφετολογικά προσλήφθηκαν σε μια εταιρεία; Και στο κάτω-κάτω, από εκεί και πέρα θα μπορούσαν να αξιολογηθούν για το αν απέδωσε η δουλειά τους ή για το αν είχαν κάποια συνεισφορά.

Ποιο κράτος είναι διογκωμένο, όταν οι μισές οργανικές θέσεις στα νοσοκομεία είναι κενές; Ποιο κράτος είναι διογκωμένο, όταν οι μισές θέσεις στην παιδεία είναι κενές; Πού βρίσκεται αυτή η εύκολη, θρασύτατη επιχειρηματολογία που μπορεί να στηρίξει τέτοιου είδους ιδεοληπτικά κατασκευάσματα σε βάρος της κοινωνίας και προσβάλλοντας εργαζομένους, προσβάλλοντας τον ελληνικό λαό μʼ αυτόν τον απαράδεκτα κυνικό τρόπο;

Κάποτε η Ολυμπιακή Αεροπορία ήταν στον Ωνάση των πέντε ηπείρων της διεθνούς ελληνικής επιχειρηματικότητας. Μετά, πέρασε στα χέρια του ελληνικού κράτους. Αυτό σήμαινε ότι πέρασε στο σοσιαλισμό, στη δημόσια διαχείριση; Ο κύκλος του καπιταλιστικού ανταγωνισμού έχει πολλές μορφές.

Αυτοί που κυριαρχούν σε αυτήν την αγοραία επιβολή των συμφερόντων πάνω στους λαούς και πάνω στους εργαζόμενους και στις κοινωνίες πότε θέλουν την απόλυτη ελευθερία της αγοράς, όπως καλή ώρα την τελευταία εικοσαετία, και πότε θέλουν τον προστατευτισμό του κράτους.

Όμως, μην μου πείτε πως όταν εσείς –και της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ- προσλαμβάνατε ρουσφετολογικά και διογκώνατε, με τη λογική που σήμερα έρχεστε να μας πείτε, το δημόσιο τομέα, δεν εγκαθιδρύατε καθεστώς ή δεν εξυπηρετούσατε συμφέροντα των ισχυρών της οικονομίας; Τα συμφέροντα αυτών των εργαζομένων που προσλαμβάνονταν στην ΑΓΡΟΓΗ Α.Ε. ή αλλού εξυπηρετούσατε; Τη δική σας εξουσία αναπαράγατε, για να υπηρετήσει τον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό και τη θέση της χώρας στον παγκόσμιο διεθνή ανταγωνισμό.

Οι εργαζόμενοι της ΑΓΡΟΓΗ έκαναν την Ολυμπιάδα; Οι εργαζόμενοι της ΑΓΡΟΓΗ έκαναν τη SIEMENS; Οι εργαζόμενοι της ΑΓΡΟΓΗ έκαναν το Βατοπέδι και όλες αυτές τις φοβερές και τρομερές σπατάλες;

Ας μην γελιόμαστε. Ο ιδιωτικός τομέας είναι πολύ πιο σπάταλος από το δημόσιο. Μου έλεγε κάποτε ένας κορυφαίος και εντιμότατος φίλος μου, εφοριακός, που τώρα πια είναι συνταξιούχος: «Εγώ δεν είχα ένα τηλέφωνο να μιλήσω στη γυναίκα μου και να δω αν τα παιδιά γύρισαν από το σχολείο. Έπρεπε να πάω στο γραφείο του Διευθυντή και να υποχρεωθώ, για να κάνω τηλέφωνο στη γυναίκα μου για τα παιδιά.»

Ο ιδιωτικός τομέας με τη διαφήμιση, με τις μίζες, με τις δημόσιες σχέσεις, με το ένα, με το άλλο είναι εξαιρετικά πιο σπάταλος. Ξέρετε πολύ καλά -είτε στο φάρμακο είτε στα ρούχα είτε σε οτιδήποτε- ότι η πραγματική αξία του εμπορεύματος είναι μηδαμινή μπροστά στην τελική αξία πώλησης. Και όλο αυτό είναι όλος αυτός ο κύκλος της ελεύθερης αγοράς και –υποτίθεται- των θέσεων εργασίας.

Αυτό είναι που υπηρετείτε και τολμάτε σήμερα να λέτε, στο όνομα διάλυσης κάποιων οργανισμών που δεν αιτιολογείτε γιατί πρέπει να διαλυθούν, αν αμφιβάλει κανείς γιʼ αυτό το δήθεν διογκωμένο κράτος; Η ίδια η απογραφή σας έδειξε ότι δεν είναι και τόσο διογκωμένο συγκριτικά με τα ευρωπαϊκά κράτη. Επτακόσιες χιλιάδες βγάλατε και κατά μέσο όρο και αναλογικά είναι πολύ μικρότερο από τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Αυστρία και όλα αυτά τα κράτη. Από πού και ως πού, λοιπόν, αυτός ο ανορθολογισμός του μονόδρομου, μιας ιδεολογίας και μιας πολιτικής τρομοκράτησης του ελληνικού λαού και εκμετάλλευσής του τελικά;

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους, η σύνθλιψη του εργασιακού κόστους, του πρωτογενούς μισθού και του κοινωνικού μισθού των εργαζομένων και η ισοπέδωση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων αυτήν τη στιγμή και στη Γερμανία και στην Ελλάδα και παντού και μέσω του Διεθνούς  Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας  και όλων αυτών των μηχανισμών είναι στην ημερήσια διάταξη ως κεντρική κατεύθυνση της πιο βίαιης αναδιανομής εισοδημάτων που έχει συντελεστεί στη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ιστορία της χώρας. Περί αυτού πρόκειται.

Αυτή τη στιγμή αλλάζει χέρια ο πλούτος σε βάρος των εργαζομένων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, υπέρ των μεγάλων κερδοσκόπων που καιροφυλακτούν ανά πάσα στιγμή στην Ελλάδα και σε όλη την υφήλιο. Αυτό συμβαίνει στις μέρες μας.

Επιτέλους, αν θέλετε να είστε πανελλήνιο σοσιαλιστικό νεοφιλελεύθερο κόμμα της αγοράς, πείτε το ευθέως! Όμως, μην κοροϊδεύετε τον ελληνικό λαό και τον προσβάλλετε κιόλας, ώστε να έχουν ενοχή οι άνθρωποι που έστω και με ρουσφέτι προσλήφθηκαν σε μια υπηρεσία, γιατί έκαναν τη δουλειά τους και τώρα βρίσκονται στο δρόμο.

Το μέγα δίλημμα που τίθεται –τελειώνω μʼ αυτό και αύριο θα μιλήσουμε επί του νομοσχεδίου στις λεπτομέρειές του- είναι παγκοσμίως, όχι μόνο στην Ελλάδα, το εξής: Ελλείμματα ή ανεργία; Διαλέξτε, κύριε Υπουργέ. Η ανεργία ούτε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε πουθενά δεν είναι δείκτης προς καταπολέμηση. Γιατί δεν μας βγάζουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Γιατί δεν μας βάζουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επειδή έχουμε υψηλή ανεργία; Γιατί; Δεν αναρωτηθήκατε; Δεν θα μπορούσε ένα άλλο σύστημα αξιών να θέτει αυτό ως πρώτο ζήτημα διότι ανεργία σημαίνει μη παραγωγικότητα; Γιατί η ανεργία δεν είναι στους δείκτες και είναι το έλλειμμα και το χρέος; Διότι αν έμπαινε η ανεργία, θα ανατρεπόταν όλη η βάση της παραγωγικής διαδικασίας εις βάρος των κερδοσκόπων και υπέρ της κοινωνίας.

Εμείς θέλουμε μία πολιτική που να χτυπάει την ανεργία πρώτα απʼ όλα, πάνω απʼ όλα και τώρα και αυτοί να είναι δεσμευτικοί όροι που αν δεν τους υλοποιήσει η χώρα, θα χρεοκοπήσει γιατί θα χρεοκοπήσει η κοινωνία μʼ αυτή την ανεργία, μʼ αυτή την εξαθλίωση, μʼ αυτή την καταβαράθρωση και της αξιοπρέπειας και της δυνατότητας των ανθρώπων να ονειρεύονται όχι το μέλλον τους αλλά την επόμενη μέρα.

    Σας ευχαριστώ.

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010 και ώρα 10.00΄,

συνέχιση της συζήτησης επί των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης «Κατάργηση και συγχώνευση υπηρεσιών, οργανισμών και φορέων του δημοσίου τομέα»

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.

Να κάνω ένα σχόλιο κατʼ αρχάς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σχετικά με ένα θέμα που απασχόλησε και είναι καίριας σημασίας ζήτημα για τις εξελίξεις, αλλά και για το ζήτημα που συζητούμε στο σχέδιο νόμου αυτό, το ζήτημα της συναίνεσης, με αφορμή τη δήλωση ανεξαρτητοποίησης του συναδέλφου Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Κοντογιάννη. Πάνω σ' αυτό στήριξε και εκείνος τη δήλωσή του αυτή και εν συνεχεία πολλοί τοποθετήθηκαν επʼ αυτού. Σεβαστή η επιλογή κάθε Βουλευτή όταν κινείται στο πλαίσιο της δικής του προσωπικής ευθύνης, όμως, στις μέρες που ζούμε κάθε επιλογή και κάθε κατάθεση έχει το φορτίο της.

Πράγματι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μπροστά στις εξελίξεις που ζούμε και σε αυτές που έρχονται είναι σαφές ότι αναπτύσσονται πολλαπλές δραστηριότητες και από πολλά κέντρα συγκρότησης αυτού που λέμε «πολιτική συναίνεση». Δεν θα μακρηγορήσω και ούτε θα αναφερθώ αναλυτικότερα σ' αυτό.

Ένα θέλω να πω, το οποίο συνδέεται και με το σχέδιο νόμου αυτό και σχεδόν με όλα όσα συζητούμε αυτή τη περίοδο. Το πρωταρχικό –και αυτό αφορά κυρίως την Κυβέρνηση- είναι η κοινωνική συναίνεση. Η δημοκρατία δεν μπορεί να ζει χωρίς την κοινωνική συναίνεση. Συναινείτε, κύριε Υφυπουργέ, το βλέπω. Και προφανώς από θέση αρχής συναινείτε. Από άποψη πολιτικής πρακτικής, όμως, δεν υπάρχει αρμονία ανάμεσα στη κυβερνητική στάση και στην ανάγκη επιβεβαίωσης της δημοκρατίας στη χώρα μας. Για όλες αυτές τις κοσμογονικές κυβερνητικές αποφάσεις, ο ελληνικός λαός δεν έχει αποφανθεί, δεν έχει κληθεί να πει τη γνώμη του. Στην πραγματικότητα ούτε καν το Κοινοβούλιο.

Από αυτή την άποψη η κοινωνική συναίνεση –εγώ λέω ότι δεν υπάρχει και ότι αυτό αποτελεί ζήτημα μέγιστης σημασίας, που επιβάλλει στην Κυβέρνηση να μην προχωρά σε τέτοιου είδους ρυθμίσεις μ' αυτό τον τρόπο, να μην κυβερνά μ' αυτό τον τρόπο και να αλλάξει πολιτική- θέτει ζήτημα πραγματικής λειτουργίας της δημοκρατικής εκπροσώπησης του ίδιου του πυρήνα της δημοκρατίας στη χώρα μας.

Περνώ στο νομοσχέδιο. Η γενική στάση μας -το είπα και χθες- πάντα, κατά κανόνα -σπανίως έχουμε υποστηρίξει την ανάγκη ίδρυσης ενός αυτόνομου, αυτοτελούς οργανισμού ή μιας ανώνυμης εταιρείας για τα ζητήματα διαχείρισης των δημόσιων παρεμβάσεων- είναι πως θεωρούμε ότι η Δημόσια Διοίκηση έχει τη δυνατότητα να έχει τους βασικούς της κανόνες, που λειτουργούν στο πλαίσιο των Υπουργείων και ταυτόχρονα να διαθέτει και την απαιτούμενη ευελιξία.

Είναι άλλες κυρίως οι αιτίες που γεννούν όλα αυτά τα πολυπλόκαμα και πολυάνθρωπα συμβούλια και τους οργανισμούς. Είναι όπως το γνωστό «όταν δεν θέλεις να λύσεις ένα πρόβλημα, φτιάξε μια επιτροπή». Έτσι κατά κανόνα τα τελευταία χρόνια, τις τελευταίες δεκαετίες, όταν δεν θέλεις να εντάξεις τη λύση ενός προβλήματος στις σκοπιμότητες μιας κοινωνικής πολιτικής, φτιάχνεις έναν αυτόνομο οργανισμό, που με την ευελιξία του μπορεί να εντάσσεται κατά κανόνα στο πλαίσιο της αγοράς, στο πλαίσιο άλλου είδους λειτουργιών. Μα, αυτό σημαίνει υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα όλων αυτών των δράσεων.

Χωρίς, λοιπόν, εσείς, οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν επιλέξει αυτού του είδους τη Δημόσια Διοίκηση που τώρα τη λέμε «διογκωμένη» και «σπάταλη», ούτε τότε να αιτιολογήσετε την πραγματική αναγκαιότητα, τώρα που έρχεστε να διαλύσετε αυτές τις κρατικές δημόσιου χαρακτήρα υπηρεσίες, τους οργανισμούς και τις εταιρείες, πάλι δεν μας λέτε για ποιο λόγο, παρά μόνο τη γενικόλογη επίκληση των κινδύνων, του σπάταλου κράτους, του διογκωμένου κράτους και όλα αυτά.

Και χθες και σήμερα νομίζω ότι με πολύ σαφή επιχειρήματα σάς αποδείξαμε ότι αυτά δεν έχουν βάση, δεν είναι έτσι. Δεν μπορείς να καταργείς, επομένως, μια υπηρεσία –η «ΑΓΡΟΓΗ» είναι ένα παράδειγμα και άλλες που περιέχονται- χωρίς να έχεις αιτιολογήσει τη βαθύτερη ανάγκη επί του συγκεκριμένου για τη διάλυσή της, γιατί έτσι πραγματικά κάνεις το κράτος σπάταλο, διότι το κάνεις χωρίς προσανατολισμό. Οι περισσότερες από αυτές τις διαλύσεις εταιρειών και οργανισμών δεν φαίνεται να εντάσσονται σε ένα δυναμικό, ορθολογικό, πραγματικό σχεδιασμό για την επόμενη μέρα. Φαίνεται πολύ καθαρά ότι τέτοιος σχεδιασμός δεν υπάρχει.

Διότι πέρα από όλα τα άλλα τα οποία και χθες και σήμερα είπαμε και εμείς και άλλες πτέρυγες της Βουλής για το πώς λειτουργούν όλες αυτές οι διακλαδώσεις της δημόσιας διοίκησης, το βασικό είναι το ανθρώπινο κεφάλαιο.

Με αυτόν τον τρόπο διοίκησης, και πριν αλλά και τώρα, είναι φανερό ότι δεν αξιοποιείται το ανθρώπινο κεφάλαιο με τις συμβάσεις, με τους συμβασιούχους, με τις επισφαλείς σχέσεις εργασίας, με το πότε εδώ ο ένας πότε εκεί ο άλλος, με τις μετατάξεις χωρίς κανόνες, χωρίς συνολικό οργανόγραμμα και πραγματική αξιολόγηση δυνατοτήτων και προσόντων και ιδιαίτερων μορφωτικών και εξειδικευμένων γνώσεων όλων αυτών των εργαζομένων, θα απολύσετε τους μισούς, θα τους προσθέσετε στην ανεργία –ανάλγητη η κυβερνητική πολιτική αυτή- και από την άλλη θα τους εντάξετε σε μη παραγωγικές δραστηριότητες. Αντίθετα, τέτοιου είδους νομοσχέδια με αυτόν τον τρόπο είναι σε πλήρη αντίθεση με αυτά τα οποία επικαλούνται: Δηλαδή, τον εξορθολογισμό του κράτους.

Εν πάση περιπτώσει, ειδικά για την ΑΓΡΟΓΗ –προχωρώ πιο γρήγορα στις επισημάνσεις- η διεύθυνση επιστημονικών μελετών, η Νομική Υπηρεσία της Βουλής δεν δίνει τόσο καθαρές γνωμοδοτήσεις συχνά. Συνήθως, είναι ενδεικτικές επισημάνσεις. Εδώ είναι πάρα πολύ καθαρή η τοποθέτηση και γεννά ζητήματα όχι νομιμότητας ή συνταγματικότητας μόνο, συνεποιούν για το στόχο που έχει το ίδιο το νομοσχέδιο για το μέλλον -αναφέρθηκαν και άλλοι συνάδελφοι σε αυτό- πρόσθετων επιβαρύνσεων και μεγάλης ταλαιπωρίας και ανθρώπων και του κράτους και της διοίκησης. Μα, πώς είναι δυνατόν να μην απαντάτε τουλάχιστον σε αυτήν εδώ τη γνωμοδότηση;

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Θα επισπεύσω, κύριε Πρόεδρε.

Το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής δεν ξέρω τί έργο έχει κάνει. Δεν έχουμε μια έκθεση γιʼ αυτό. Επιτέλους όμως, διαλύετε το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Μεταναστευτική πολιτική θα κάνετε; Διότι, πριν το διαλύσετε πρέπει και να αξιολογήσετε τί έχει κάνει μέχρι τώρα αλλά και με το τί πραγματικά το αντικαθιστάτε, επί της ουσίας, όχι ως ένα άλλο όργανο.

Από εκεί και πέρα προχωρώ πολύ γρήγορα σε διάφορες επιμέρους επισημάνσεις. Τα τοπικά κέντρα αγροτικής ανάπτυξης για τα οποία εμείς δεν είχαμε συμφωνήσει και δεν τα είχαμε ψηφίσει τότε όταν εγκαθιδρύθηκαν και είχαμε εκφράσει σοβαρές επιφυλάξεις, δεν βλέπουμε να εντάσσονται ούτε και αυτά σε κάποιο προγραμματισμό στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πράγματα που αφορούν τη διαχείριση της ακίνητης περιουσίας διάφορων οργανισμών που μένουν εκτός διαδικασίας και προβλέψεων σε αυτές τις ρυθμίσεις. Και αυτά –δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες- είναι πάρα πολλά.

Ολοκληρώνω, κύριε Πρόεδρε, με μια ειδική αναφορά στο Ελληνικό Κέντρο Αργιλλομάζης την ανώνυμη εταιρία για την οποία έχει καταθέσει και ο συνάδελφος ο κ. Βασίλης Μουλόπουλος μια ειδική τροπολογία, την υπʼ αριθμόν 237 και ειδικό αριθμό 33. Γιατί δεν ταυτίζετε, αφού έχουν παρόμοια στοιχεία, τη ρύθμιση για το ΕΛΚΕΑ με τη ρύθμιση που προβλέπεται για το Ελληνικό Κέντρο Γούνας. Από εκεί και πέρα, ένας οργανισμός, μια εταιρία που διαθέτει ιδιόκτητες εγκαταστάσεις, βιομηχανοστάσιο, γραφεία, όλα αυτά, πώς θα ενταχθούν και πού; Δεν υπάρχουν απαντήσεις. Αντίθετα, υπάρχουν ανησυχίες. Γεννάτε με τις ρυθμίσεις που κάνετε έντονες ανησυχίες και για το μέλλον του αντικειμένου της ΑΓΡΟΓΗΣ Α.Ε. και για το μέλλον της εταιρίας, την οποία προανέφερα.

Τελείωσα, κύριε Πρόεδρε. δεν θα καταχραστώ το χρόνο άλλο. Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον ανοχή σας.

Το νομοσχέδιο που συζητάμε είναι πραγματικά προπομπός των όσων θα ακολουθήσουν, αλλά και ενδεικτικό της νοοτροπίας με την οποία αντιμετωπίζετε αυτά τα κρίσιμα ζητήματα. Έχετε κάνει το Μνημόνιο από δήθεν ανάγκη πολιτική σας, μια πολιτική συνυποβάθμισης και απίστευτης βιαιότητας σε βάρος της ζωής και της ασφάλειας εργασίας των μισθωτών, τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα. Δεν έχετε πολύ μέλλον προς αυτή την κατεύθυνση.

Ευχαριστώ πολύ.