Διάβασα στην Καθημερινή τη συνέντευξη του πρωθυπουργού, ο οποίος σε τίτλους είπε: Μονόδρομος οι αλλαγές του μνημονίου, έρχονται 100 μέρες θύελλας στην ελληνική κοινωνία αλλά η ελληνική κοινωνία συναινεί στις αλλαγές. Ποιος του δίνει το δικαίωμα να το λέει αυτό; Προφανώς, αυτό το δικαίωμα και στον κ. Παπανδρέου και τον κ. Στρος Καν; Και είναι πολύ ενδιαφέρουσα η δήλωσή του την επομένη των εκλογών που είπε ότι είναι πρωτοφανές ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα όπου έχουμε πάει, έχουμε εγκατασταθεί και αλλάζουμε τα πάντα, βουλιάζουμε δηλαδή τα πάντα, και η κυβέρνηση που μας κάλεσε και μας εγκατέστησε επικροτείται στις εκλογές. Ποιος δίνει λοιπόν αυτό το δικαίωμα στον κ. Παπανδρέου και τον κ. Στρος Καν; Το εκλογικό αποτέλεσμα; 32% πήρε το ΠΑΣΟΚ στις περιφερειακές εκλογές, δηλαδή το 1/3 των ψηφοφόρων, όταν έθεσε το εκβιαστικό δίλλημα ή πατριωτική στάση, ψηφίζοντας του υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ ή εκλογές, χρεοκοπία, διάλυση. Αυτό ήταν το δίλλημα και δεν κρίνω το δίλλημα αλλά 1.100.000 λιγότερες ψήφους πήρε. Πως νομιμοποιείται να επικαλείται την κοινωνική συναίνεση; Διότι έχασε τις εκλογές αλλά κέρδισε τις εντυπώσεις. Και γιατί κέρδισε τις εντυπώσεις; Θα μου πείτε για το Δήμο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης αλλά έχασε και δύο μεγάλους Δήμους, την Πάτρα και τον Πειραιά. Λέει ότι νομιμοποιείται γιατί κέρδισε τις εντυπώσεις στην Περιφέρεια της Αττικής. Αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί κέρδισε τις εντυπώσεις στην Περιφέρεια της Αττικής; Δεν θέλει πολύ ανάλυση. Εφτά διαφορετικοί συνδυασμοί που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επικαλούνταν, άλλοι έντονα άλλοι λιγότερο έντονα, ότι είναι σε κριτική στάση απέναντι στη μνημονιακή πολιτική, στην πολιτική της κυβέρνησης. Ένας απίστευτος κατακερματισμός στον εξʼ αριστερών χώρο της κυβέρνησης. Άρα, λοιπόν, αυτός ο κατακερματισμός είναι η αιτία. Όλοι αυτοί οι εφτά συνδυασμοί – δεν το αθροίζω αλλά έχει ένα ενδιαφέρον- ήταν περίπου το 50% στην Αττική.
Τι λένε πολλοί σύντροφοι εδώ που κάνουν μια δικαιολογημένη ενδεχομένως κριτική για τις επιλογές μας; Άλλοι μας λένε ότι αντί για εφτά θα έπρεπε να είναι έξι και ότι θα έπρεπε να είχαμε κάνει δεκτή την επιλογή που μας τέθηκε εκβιαστικά για μια σοβαρή κατά τα άλλα για την διαδρομή της συντρόφισσα. Τι θα γλυτώναμε άραγε; Και άλλοι λένε ότι θα έπρεπε να είναι όντως εφτά αλλά με άλλο πρόσωπο. Εμείς όμως τι επιλέξαμε; Επιλέξαμε το πρόσωπο; Επιλέξαμε ένα ρίσκο. Πάρα τον κερματισμό που ήταν δεδομένος, να επιχειρήσουμε ένα ρήγμα στο κυβερνών κόμμα γιατί ξέραμε ότι είναι κρίσιμη η μάχη της Αττικής, προκειμένου να μην είναι σήμερα σε θέση να κερδίσει τις εντυπώσεις και να λέει ότι η κοινωνία συναινεί. Για αντικειμενικές και υποκειμενικές αδυναμίες, εκ του αποτελέσματος δεν το καταφέραμε. Γιατί, πέραν όλων των άλλων, είχαμε και τα εσωτερικά μας προβλήματα. Γιατί, πέραν όλων των άλλων, υπήρξε και μια υποψηφιότητα, η έβδομη, η οποία ήταν καθοριστική. Και ανεξάρτητα από τις προθέσεις του ψηφοδελτίου του Δημαρά ή του ίδιου, ενισχύθηκε από ΜΜΕ ακριβώς για να αποτελέσει ανάχωμα σε μια λογική ρήγματος. Άρα, δεν μπορούμε να μην εκτιμάμε αυτή την πραγματικότητα όταν κάνουμε την κριτική και την αποτίμησή μας.
Οι εξελίξεις στην οικονομία και την κοινωνία θα είναι πολύ ραγδαίες. Που από την κοινωνία του 1/3 εκτός πλαισίου, πάμε σε μια κοινωνία των 2/3 εκτός πλαισίου. Αυτές οι εξελίξεις ήδη επιφέρουν σημαντικές αλλαγές στην πολιτική ζωή και το πολιτικό σκηνικό. Αναδιατάσσεται το πολιτικό σκηνικό. Το μνημόνιο γεννά εξελίξεις, γεννά και κόμματα, γεννά πολιτικές αναδιατάξεις, συνωστίζονται ήδη βουλευτές εντός βουλής και δυνάμεις για το ποιος θα πρωτομπεί σε ένα πλαίσιο συναίνεσης, ποιος θα συμμετάσχει σʼ αυτό το νέο μπλοκ εξουσίας για την εφαρμογή του μνημονιακού μονόδρομου. Το ερώτημα είναι αν απέναντι σʼ αυτό το πλειοψηφικό μπλοκ εντός βουλής αλλά μειοψηφικό στην κοινωνία θα υπάρχει ένα μπλοκ που θα αντιστέκεται. Θα μπορέσει να δημιουργηθεί ένα μπλοκ δυνάμεων που θα αντιπαρατεθούν σε αυτές τις εξελίξεις και την πολιτική της ισοπέδωσης και της κοινωνικής χρεοκοπίας, που θα αντισταθούν και θα δώσουν ελπίδα στον κόσμο. Εδώ βρίσκεται η ιστορική ευθύνη της αριστεράς και η δική μας ιστορική ευθύνη. Η κοινή δράση, η κοινή αντίσταση απέναντι στο μπλοκ του μνημονίου.
Προφανώς και δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική ενότητα όλων αυτών των δυνάμεων ή συμπαράταξη όλων αυτών των ετερογενών δυνάμεων. Μπορεί όμως να υπάρξει κοινή δράση, διάλογος και ένας μίνιμουμ συντονισμός. Και πρέπει να το επιδιώξουμε γιατί είναι ιστορική η ευθύνη και είναι εφικτό και αναγκαίο. Αυτή την πολιτική πρωτοβουλία πρέπει να εξαγγείλουμε σήμερα στην ΚΠΕ. Αυτή την πολιτική πρωτοβουλία οφείλουμε να αναλάβουμε με ειλικρινείς προθέσεις προς όλους και να διεκδικήσουμε ώστε να γίνει πραγματικότητα. Σε όλες τις δυνάμεις, από τους διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ, που είτε συγκροτούνται είτε διαφωνούν είτε βρίσκονται εντός πλαισίου και οφείλουμε να τους παρακινήσουμε, έως την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και στο ΚΚΕ και ας αναλάβουν την ευθύνη να τοποθετηθούν. Και στους Οικολόγους και στην Δημοκρατική Αριστερά. Ο καθένας οφείλει με ειλικρίνεια να τοποθετηθεί σε ποια πλευρά, ποια όχθη του ποταμού βρίσκεται.
Γιατί πληροφορήθηκα ότι ο Φ. Κουβέλης αντέδρασε σε όσα του καταλογίσαμε ότι ετοιμάζεται να κάνει το βήμα και να υιοθετήσει, να μπει στη συμμαχία των προθύμων. Εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Στη ζωή δεν μπορεί να είναι ολίγον έγκυος. Έτσι και στην πολιτική πραγματικότητα σήμερα δεν μπορεί να είναι ολίγον με το μνημόνιο. Είναι χοντρή διαχωριστική γραμμή το μνημόνιο. Σε λίγους μήνες ετοιμάζεται ένα σχέδιο επιμήκυνσης του μνημονίου, δηλαδή επιμήκυνσης και εξορθολογικοποίησης της πτώχευσης και της κοινωνικής χρεοκοπίας. Αν λοιπόν, οι πρώην σύντροφοί μας μας καταλογίζουν λάθος εκτίμηση ότι ετοιμάζονται να στηρίξουν αυτή την επιλογή, τότε ας απαντήσουν θετικά στη δική μας πρόσκληση για ένα ευρύτατο μπλοκ δυνάμεων κοινής δράσης και διαλόγου ενάντια σε αυτή την ισοπεδωτική πολιτική για την κοινωνία.
Την ερχόμενη βδομάδα ξεκινά ένα κρίσιμο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Στο συνέδριο αυτό 35 κόμματα δεν πάμε να κουβεντιάσουμε σε λευκό χαρτί. Η αριστερά στην Ευρώπη- και έχουμε συμβάλλει και εμείς σε αυτή την προσπάθεια- ήταν η μόνη πολιτική δύναμη που έκανε ολοκληρωμένη και συγκροτημένη κριτική στην ΟΝΕ, τον μονεταρισμό, τον καζινοκαπιταλισμό που στήθηκε αυτή η ενοποίηση. Το μόνο ευρωπαϊκό κόμμα που είπε ότι το ευρώ, όχι το νόμισμα αλλά το πλαίσιο πάνω στο οποίο συγκροτήθηκε, αναπαράγει κα διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες. Είπαμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει ενιαίο νόμισμα χωρίς ισχυρό προϋπολογισμό, χωρίς Κεντρικής Τράπεζα δηλαδή χωρίς ενιαία οικονομική πολιτική. Κάναμε σφοδρή κριτική στη συνθήκη του Μάαστριχτ, αντιπαλέψαμε το Σύμφωνο Σταθερότητας και προτείναμε αντί για αυτό το Σύμφωνο που στηρίζεται στον μονεταρισμό ένα Σύμφωνο για κοινωνική ανάπτυξη και προστασία, συμβάλλαμε και εμείς στο ΟΧΙ του γαλλικού και ιρλανδικού λαού στο ευρωσύνταγμα και στη Συνθήκη της Λισαβόνας.
Βέβαια, τώρα που η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση δεν μας αρκούν αυτές οι αναλύσεις αλλά είναι μια βάση. Δεν πάμε σε λευκό χαρτί. Είναι μια βάση από την οποία ξεκινάμε και τώρα είναι η ώρα της δική μας πρωτοβουλίας και το άλλο σαββατοκύριακο στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να υπάρξει συγκροτημένη πολιτική απόφαση και απάντηση στην επιχειρούμενη κοινωνική κατεδάφιση, στην κρίση χρέους που σαν ντόμινο απειλεί να συμπαρασύρει όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Ήδη έχουμε πάρει πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση. Στην πολιτική απόφαση να μιλήσουμε για την ανάγκη δίκαιης ρύθμισης του χρέους των χωρών της περιφέρειας. Δηλαδή, με λίγα λόγια, ότι οι λαοί της περιφέρειας δεν χρωστούν να πληρώσουν τα σπασμένα για τις τράπεζες ούτε για τα πλεονάσματα και κυρίως της Γερμανίας. Μιλήσαμε για απευθείας δανεισμό και έναν άλλο ρόλο της ΕΚΤ. Μιλήσαμε για την ανάγκη συντονισμού των κινημάτων των λαών της περιφέρειας και όλης της Ευρώπης.
Δεν μπορούμε όμως, σήμερα να λέμε ότι είμαστε όλοι ιρλανδοί και την ίδια στιγμή να λέμε ότι απαιτούνται εθνοκεντρικές απαντήσεις απέναντι στην κρίση. Ή είμαστε όλοι ιρλανδοί και όλοι πορτογάλοι και όλοι ισπανοί και όλοι θα δώσουμε κοινές απαντήσεις σε αυτό το πρόβλημα που είναι συστημικό γιατί η κρίση η καπιταλιστική είναι συστημική και δεν είναι κρίση εθνικής ιδιαιτερότητας ή θα ψάξουμε ο καθένας λύσεις στο επίπεδο της δικής του χώρας. Αυτό είναι το κρίσιμο. Ότι συμβαίνει σήμερα στην Ιρλανδία, επηρεάζει το τι θα γίνει αύριο στην Ελλάδα. Και ότι συμβαίνει στη Γερμανία για χρόνια που κρατάνε χαμηλά τη ζήτηση με τους μισθούς παγωμένους προκειμένου να έχουν αυτή την πλεονασματική πολιτική, διαλύοντας τις χώρες της περιφέρειας. Είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία.
Απέναντι σʼ αυτές τις εξελίξεις πρέπει να συζητήσουμε και δεν το αρνείται κανένας. Εγώ πρώτο ζήτηση να γίνει συγκροτημένη συζήτηση για τις εξελίξεις, να δούμε σε ποιά σημεία -και πήραμε και αποφάσεις από το συνέδριό μας- χρειάζονται κάποιες αλλαγές ή επικαιροποιήσεις.
Έρχομαι πίσω στο πιο σημαντικό και μου είναι δύσκολο απέναντι και σε συντρόφους που έχουν μια ιστορική διαδρομή και είμαι ο τελευταίος που θα επιχειρήσω να ορίσω το πλαίσιο της κομματικότητας. Οι περισσότεροι από εσάς, έχετε θητεύσει για χρόνια σε κομμουνιστικά κόμματα και ξέρετε ποιο είναι το πλαίσιο της κομματικής λειτουργίας και είστε για χρόνια σε ένα πολυσυλλεκτικό και πολυτασικό κόμμα που και αυτό είχε πλαίσια και κάποιους κανόνες λειτουργίας. Το ερώτημα που θέτω προς όλους δεν είναι αν ένα κόμμα για να λειτουργεί ως κόμμα πρέπει να πνίγει την άλλη άποψη. Ένα κόμμα όμως για να λειτουργεί ως κόμμα πρέπει να συζητά συγκροτημένα, να κατατίθενται οι απόψεις εντός του κόμματος πρώτα, να παίρνει δημοκρατικά τις αποφάσεις και να υπάρχει σεβασμός στο συλλογικό πλαίσιο. Με αυτή την έννοια, από τον πρόεδρο έως τον γραμματέα Πολιτικής Κίνησης και πρωτίστως για όσους εκπροσωπούμε στη βουλή, τα ΜΜΕ το κόμμα στοιχειώδης απαίτηση είναι ο σεβασμός στο συλλογικό πλαίσιο. Εάν δηλαδή εγώ πάω αύριο στο συνέδριο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και αρχίσω να λέω άλλα απʼ αυτά που είναι οι συλλογικές μας αποφάσεις, φαντάζομαι ότι κάποιος πρέπει να με εγκαλέσει.
Πέρασε ένα μήνυμα τα ΜΜΕ ότι σφυρίξαμε τη λήξη του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ και δεν είναι σωστό. Όμως πρέπει να περάσει και ένα μήνυμα, όχι μόνο στα ΜΜΕ αλλά και στα μέλη του κόμματος, την κοινωνία ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να παίζουμε τις κουμπάρες. Διότι διάβασα πάλι ότι υπήρξε μια απόφαση που λέει ότι το Μέτωπο είναι μεγαλύτερο από τον ΣΥΡΙΖΑ και καλεί τα μέλη και τις συνιστώσες που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνουν και εντός και εκτός και επί τα αυτά, του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου μέχρι να διευρυνθεί και να μεγαλώσει το Μέτωπο που θα είναι μεγαλύτερο από τον ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρήσουν να κάνουν κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά είναι παιχνίδια και πρέπει να τελειώνουν. Χρονοδιαγράμματα βεβαίως και να βάλουμε, αποκλεισμούς να μην κάνουμε και θέλουμε να είμαστε όλοι μαζί, αν μπορούμε όμως να είμαστε όλοι μαζί. Πρέπει επιτέλους αυτός ο ταλαιπωρημένος κόσμος να πάρει ένα σήμα. Όχι σήμα λήξης αλλά έναρξης. Μιας σοβαρής στάσης ενός κόμματος ευθύνης απέναντι σʼ ένα συμμαχικό εγχείρημα. Και επαναλαμβάνω αυτό που είπα και χθες. ʽΗ θα είμαστε με την ενότητα αλλά όλοι με την ενότητα ή με την ιδεολογική καθαρότητα. Αυτά τα δυο δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Το κύριο μέλημά μας το επόμενο διάστημα είναι να απευθύνουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και δράσεις μέσα στους κοινωνικούς χώρους. Εξωστρεφείς δράσεις, παρέμβαση διότι εκεί ενισχύεις τη ριζοσπαστική σου φυσιογνωμία, όχι στα γραφεία, όχι στις συνεδριάσεις της ΚΠΕ. Περιμένω να δω συγκεκριμένο πλαίσιο για τέτοιες παρεμβάσεις σε όλους τους μαζικούς χώρους το επόμενο διάστημα.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS