1. ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Τα εκλογικά αποτελέσματα στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές έδειξαν ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται να συγκρατήσει τη λαϊκή δυσφορία, η οποία διογκώνεται καθημερινά λόγω της πρωτόγνωρης επίθεσης που δέχονται από κυβέρνηση και τρόικα τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και το λαϊκό εισόδημα.
Στις πρόσφατες εκλογές ο δικομματισμός είχε σοβαρές απώλειες λόγω της συνολικής ανόδου της Αριστεράς και του μεγάλου ποσοστού της αποχής, των άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό ώστε να δρομολογηθούν άμεσες πολιτικές εξελίξεις, σε προοδευτική κατεύθυνση.
Οι συνδυασμοί της αριστεράς έφτασαν πανελλαδικά αθροιστικά στο 23%, λόγω κυρίως της σημαντικής ανόδου του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η άθροιση των δυνάμεων μιας κατακερματισμένης Αριστεράς, παρότι σήμερα φαίνεται ως πολιτικά αυθαίρετη πράξη, επιβεβαιώνει την πολιτική εκτίμηση, πως, εάν κατορθώσει να συμπαραταχθεί, με τη δυναμική που θα δημιουργήσει, μπορεί να αμφισβητήσει σοβαρά το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.
Το νέο στοιχείο αυτών των εκλογών ήταν ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν προσήλθε στις κάλπες ή επέλεξε το λευκό και το άκυρο ψηφοδέλτιο. Αυτό το φαινόμενο απαιτεί σοβαρή ανάλυση, γιατί μπορεί να εκφράζει αποδοκιμασία για το μνημόνιο, τις κυβερνητικές πολιτικές και το δικομματισμό, αλλά μπορεί να εκφράζει και υπαρκτές τάσεις γενικευμένης αποπολιτικοποίησης, η οποία ως γνωστό είναι εύκολα χειραγωγήσιμη από τις κυρίαρχες δυνάμεις.
Η αποχή, βεβαίως, τα άκυρα και τα λευκά ψηφοδέλτια δεν αφορούν μόνο το κατεστημένο πολιτικό σκηνικό. Αφορούν μʼ ένα διαφορετικό τρόπο, και την Αριστερά, και κυρίως το ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπόρεσε να εκφράσει πολιτικά την διάχυτη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή, εν μέσω μάλιστα, βαθιάς κρίσης και επιλογών πρωτοφανούς λεηλασίας.
Η βασική αιτία που η ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν μπορεί να εκφράσει ένα πολύ ευρύτερο λαϊκό και πλειοψηφικό ρεύμα για την προοδευτική αναγέννηση της χώρας, είναι η πολυδιάσπασή της και ο ιδιόμορφος «εμφύλιος» ανάμεσα στις δυνάμεις της!
2. ΕΚΛΟΓΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ . ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΥ.
Η κάλπη των εκλογών έστειλε ηχηρά μηνύματα και προς τον ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ με τα εκλογικά ποσοστά στασιμότητας ή υποχώρησης που κατέγραψε ο χώρος σε μια μάλιστα περίοδο μεγάλης δυσαρέσκειας, κάμψης του δικομματισμού και ανόδου των άλλων αριστερών δυνάμεων. Αυτά τα μηνύματα πρέπει να μας προβληματίσουν σοβαρά και να μας οδηγήσουν άμεσα σε επανακαθορισμό της πορείας και των επιλογών του κόμματος.
Οι πολιτικοί χειρισμοί και οι επιλογές που έγιναν από την ηγεσία του κόμματος για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και ιδιαίτερα στην περιφέρεια Αττικής, όπου προκρίθηκε η συνεργασία με το λεγόμενο «σοσιαλιστικό χώρο» - με τις διαδικασίες, το περιεχόμενο και την κατεύθυνση που πραγματοποιήθηκε, τις διαστάσεις που έλαβε και τον ρηχό, αποκλειστικά, σχεδόν, επικοινωνιακό χαρακτήρα της, - οδήγησαν σε αποτυχία. Αυτή η συνεργασία, που παρουσιάστηκε ως στρατηγική επιλογή, θόλωσε το στίγμα του χώρου μας, ακύρωσε τη δυνατότητα προβολής ενός συνεκτικού αριστερού λόγου και σχεδίου, οδήγησε σε αποσυσπείρωση τα κομματικά μας μέλη, απομόνωσε τον ΣΥΝ από όλες σχεδόν τις συμμαχικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και επηρέασε αρνητικά τα αποτελέσματα των εκλογικών σχημάτων του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη χώρα.
Ο περιφερειακός συνδυασμός στην Αττική όχι μόνο δεν κατόρθωσε να εισπράξει την αντιμνημονιακή ψήφο, αλλά αντιθέτως έστρεψε σε μαζική κλίμακα ψηφοφόρους, που χρόνια ανήκαν στον πυρήνα της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, προς άλλα αριστερά ψηφοδέλτια, στο λευκό και άκυρο.
Η εμφάνιση του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ στην περιφέρεια Αττικής με ξεχωριστά ψηφοδέλτια δεν ήταν αναπόφευκτη. Δημιούργησε κλίμα αναξιοπιστίας και ανυποληψίας. Απογοήτευσε τον κόσμο της Αριστεράς, ο οποίος κράτησε αρνητική στάση απέναντι και στα δύο ψηφοδέλτια. Το Αριστερό Ρεύμα κατέβαλε συγκεκριμένες προσπάθειες προκειμένου να επιτευχθεί μια ενωτική συνθετική λύση, αλλά δεν εισακούστηκε.
Νέα σύγχυση προκάλεσε η λαθεμένη απόφαση της πλειοψηφίας της ΠΓ του ΣΥΝ για «κατά συνείδηση» ψήφο στο δεύτερο γύρο. Η κατεύθυνση αυτή ήταν σε απόλυτη πολιτική αναντιστοιχία με την πολιτική γραμμή για την ανάγκη καταψήφισης των συνδυασμών που στηρίζονταν από το δικομματισμό και τις δυνάμεις του Μνημονίου.
Η επαναπροσέγγιση του κόσμου της Αριστεράς που μας γύρισε την πλάτη στις εκλογές, απαιτεί μια τεράστια και επίμονη προσπάθεια εκ μέρους μας για να ανακτήσει ο χώρος την χαμένη αξιοπιστία, την σοβαρότητα και την σταθερότητα στην πορεία του.
Πρώτα απʼ όλα όμως στο ΣΥΝ και στο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναληφθούν πολιτικές ευθύνες και να γίνει η αναγκαία αυτοκριτική για τις λαθεμένες επιλογές για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και χειρισμούς, αλλά και τη συνολική πορεία του κόμματος όλο το προηγούμενο διάστημα, όπου ο ΣΥΝ μετρά «χαμένες ευκαιρίες» και συνεχίζει να βιώνει κρισιακές καταστάσεις.
3. ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΜΑΣ
Ενώ το εκλογικό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του 2009 έδωσε μια ανάσα και τη δυνατότητα στο χώρο να ανασυγκροτηθεί για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις των καιρών, ο ΣΥΝ συνεχίζει να βρίσκεται σε κατάσταση εσωστρέφειας και παραλυσίας. Η αδυναμία ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης, θεωρητικής και προγραμματικής ανεπάρκειας είναι εμφανής, τα πολιτικά ανακλαστικά μειώνονται, η κινηματική πρωτοβουλία έχει χαθεί προ καιρού.
Αυτή η διαπίστωση πρέπει να μας οδηγήσει άμεσα σε ριζική αλλαγή του προσανατολισμού και σε εγκατάλειψη των αντιλήψεων που αντιμετωπίζουν την πολιτική ως «διευθέτηση εσωτερικών υποθέσεων», μακριά από την κοινωνία και τα προβλήματά της.
Όλο το προηγούμενο διάστημα κατασπαταλήθηκε πολύτιμος χρόνος και δυνάμεις, σε μια πορεία διαρκούς ενδοσκόπησης, που ανακυκλώνει αντί να επιλύει προβλήματα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της λαθεμένης και αδιέξοδης αντίληψης είναι το έκτακτο Συνέδριο, η ίδια η σύγκληση και ο χαρακτήρας του. Διεξήχθη εν μέσω κρίσης, τη στιγμή που η χώρα έμπαινε στο μηχανισμό στήριξης ΕΕ – ΔΝΤ και τα τεράστια νέα ζητήματα που η κρίση ανέδειξε καθώς και ριζοσπαστικές απόψεις πάνω σε αυτά τέθηκαν ουσιαστικά εκτός συνεδριακής ύλης.
Στο επίκεντρο του συνεδριακού ενδιαφέροντος βρέθηκαν τα δευτερεύοντα, τα εσωτερικά, τα οργανωτίστικα θέματα και η αναδιάταξη των εσωκομματικών συσχετισμών και ρόλων. Αυτά που τελικά έμειναν από το έκτακτο Συνέδριο είναι μια διάσπαση και μια χαμένη ευκαιρία ο χώρος μας να προετοιμαστεί θεωρητικά και προγραμματικά για όσα δραματικά εξελίσσονται σήμερα στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Το κόμμα οφείλει κατεπειγόντως να αναπροσανατολιστεί και να ανακαλύψει εκ νέου το κοινωνικό πεδίο, με την ενεργή παρουσία του στους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, με εναλλακτικές προγραμματικές προτάσεις, που να απαντούν στη νέα πραγματικότητα όπως αυτή διαμορφώνεται σήμερα στον κόσμο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
4. Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
ΝΕΑ ΔΙΑΛΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΝΘΕΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ Ε.Ε.
ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε.
Η μεγάλη οικονομική καπιταλιστική κρίση που ξεκίνησε το 2007 από την αγορά ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων των ΗΠΑ και αγκάλιασε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, δεν φαίνεται μέχρι σήμερα να ανακόπτεται.
Αντίθετα, οι τάσεις οικονομικής ανάκαμψης, που σε κάποια φάση εμφανίστηκαν, αποδείχθηκαν δειλές και αβέβαιες και γρήγορα έδωσαν τη θέση τους σε μια νέα στασιμότητα, ενώ είναι ορατό το ενδεχόμενο μιας νέας και βαθύτερης υποτροπής της ύφεσης.
Είναι πολλά τα στοιχεία που υποδεικνύουν πως η παρούσα καπιταλιστική κρίση μπορεί να αποδειχθεί, λόγω και του σύνθετου χαρακτήρα της –κρίση οικονομική και κρίση κλιματικών αλλαγών, κρίση ενεργειακή και διατροφική- πολύ πιο βαθιά, πιο επώδυνη και επικίνδυνη στις συνέπειές της, από όλες τις προηγούμενες καπιταλιστικές κρίσεις, και εκείνης του ʼ29 συμπεριλαμβανομένης.
Οι ΗΠΑ, η ηγεμονική καπιταλιστική ιμπεριαλιστική δύναμη από την οποία ξεκίνησε η σημερινή κρίση, βλέπουν να κυριαρχεί στην οικονομία τους η στασιμότητα και πιθανολογούν με τρόμο το ενδεχόμενο μιας νέας ύφεσης που θα έχει τραγικές εσωτερικές και διεθνείς επιπτώσεις. Η νέα διοίκηση Ομπάμα, παρά το γεγονός ότι στήριξε το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις πολυεθνικές εταιρείες με ένα πρωτοφανή πακτωλό τρισ. δολαρίων και τύπωσε για την υποστήριξη του αμερικάνικου κρατικού δανεισμού, επίσης, τρις. δολάρια, δεν κατάφερε να εξωθήσει την αμερικάνικη οικονομία στο δρόμο της ανάπτυξης ούτε να αντιμετωπίσει την έκρηξη των κοινωνικών προβλημάτων και πρώτα απʼ όλα της ανεργίας. Το γεγονός αυτό είναι η βάση της ακατάσχετης φθοράς του νέου Προέδρου των ΗΠΑ και της διάψευσης των όποιων προσδοκιών (αυταπατών) είχαν επενδυθεί στο πρόσωπό του, πράγμα που ξαναφέρνει στο προσκήνιο τις πιο συντηρητικές, συχνά ακραίες και ρατσιστικές, δυνάμεις των ΗΠΑ.
4Α. Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ Ε.Ε. – Η ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ
Ο χώρος, όμως, όπου η διεθνής καπιταλιστική κρίση εκφράζεται, ίσως, με τον πιο έντονο και καταστρεπτικό τρόπο είναι ο χώρος της Ε.Ε. και ειδικότερα ο χώρος της ευρωζώνης.
Η Ε.Ε. και πιο συγκεκριμένα η ευρωζώνη γνωρίζουν αυτή την περίοδο μεγάλους κλυδωνισμούς, που τείνουν να διαμορφώνουν καταστάσεις αποσύνθεσης, εάν όχι και διάλυσης.
Η μια μετά την άλλη οι οικονομίες των χωρών της «περιφέρειας» της ευρωζώνης «καταρρέουν»!
Προηγήθηκε το σύνηθες «πειραματόζωο» που λέγεται Ελλάδα.
Ακολούθησε στο δρόμο της τρόικας και της παγίδευσης η Ιρλανδία, μοντέλο μέχρι πρότινος για τους πλέον φανατικούς θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού!
Είναι πολλές οι ενδείξεις, που πείθουν, ότι οι «καταρρεύσεις» θα συνεχιστούν γρήγορα με την Πορτογαλία και ίσως την Ισπανία, ενώ στην «μπότα» του ΔΝΤ βρίσκεται όλη, σχεδόν, η Ανατολική Ευρώπη!
Το θεμέλιο ασφαλώς των αλλεπάλληλων «καταρρεύσεων» στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. είναι η συνεχιζόμενη διεθνής καπιταλιστική κρίση.
Τα φαινόμενα, όμως, της καπιταλιστικής κρίσης, δυστυχώς, παροξύνονται στο έπακρο εντός της ευρωζώνης αλλά και της Ε.Ε., ιδιαίτερα στις περιφερειακές της χώρες!
Το ευρώ, στο πλαίσιο της ΟΝΕ, και γενικότερα η ΕΕ, αντί να αμβλύνουν τις ανισότητες και τις αποκλίσεις των χωρών μελών, επέτειναν τις ανισορροπίες, ιδιαίτερα των περιφερειακών χωρών όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία.
Σε συνθήκες, μάλιστα, καπιταλιστικής κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε, ευρώ και ευρωζώνη συνέβαλαν καθοριστικά στην κατάρρευση της περιφέρειας εντός και εκτός ευρωζώνης.
Οι μηχανισμοί πάνω στους οποίους συγκροτήθηκαν το ευρώ και η Ε.Ε. αναδεικνύονται, μέσα στην καπιταλιστική κρίση, ως «νεκροταφεία» οικονομιών και κοινωνιών.
Η τραγωδία, αυτή, όμως, γίνεται κάτι παραπάνω από εφιάλτης από το γεγονός ότι μέσα στην κρίση και πάνω στα ερείπια της ευρωπαϊκής περιφέρειας, επενδύονται οι πιο φρικτοί πολιτικοί και κοινωνικοί σχεδιασμοί σε βάρος των χωρών και των λαών ολόκληρης της ηπείρου.
Το ευρώ, στη βάση της ΟΝΕ , αποδεικνύεται η ιδανική παγίδα που αφοπλίζει, μέσα στην κρίση και τις μεγάλες δυσκολίες, κάθε ξεχωριστή οικονομία, ιδιαίτερα τις οικονομίες της περιφέρειας της ευρωζώνης, από κάθε μέσο άμυνας και τις παραδίδει ανοχύρωτες στις ανεξέλεγκτες κερδοσκοπικές επιθέσεις των αγορών, μέχρι κάθε χώρα να υποκύψει τελικά στη «μοιραία» ένταξή της στην «πρέσα» της τρόικας και της κηδεμονίας κατεδάφισης.
Αυτός ο φαύλος κύκλος έχει αρχή αλλά δεν έχει τέλος!
Ζούμε, περίπου, και τηρουμένων των αναλογιών, ως τραγικότερη επανάληψη τις επιτυχείς «κερδοσκοπικές» επιθέσεις στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα, που προηγήθηκε του ευρώ και οι οποίες, περίπου για τους ίδιους λόγους, εξωθούσαν ανήμπορα ένα προς ένα στην έξοδο και την ταπείνωση τα εθνικά νομίσματα, με αποκορύφωμα την έξοδο της Αγγλικής λίρας από το σύστημα και τη μεγάλη υποτίμησή της. Ο Σόρος θριαμβευτής μέτραγε σε δισ. τα λάφυρά του!
Η ένταξη στην «μπότα» της τρόικα της Ελλάδας και της Ιρλανδίας συνοδεύονται με μνημονιακά προγράμματα πλήρους και ολοκληρωτικής κοινωνικής κατεδάφισης.
Αυτή την εφιαλτική πραγματικότητα ζούμε στην Ελλάδα. Αύριο θα τη ζήσει η Ιρλανδία! Και θα έχει σειρά η Πορτογαλία και ίσως η Ισπανία, σε μια μακάβρια ακολουθία!
Ο «πρωτότυπος» αυτός σχεδιασμός τρόικας (Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ)- μνημονίου είναι μακάβρια «επινόηση» του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και των πιο αδίστακτων πολιτικών κύκλων της ΕΕ και της ευρωατλαντικής υπερδύναμης.
Για την προώθηση αυτού του βρώμικου σχεδιασμού στο χώρο της ΕΕ, ο οποίος, πέραν των άλλων, θεσμοθέτησε τη βαρύνουσα συμμετοχή του ΔΝΤ στο σκληρό πυρήνα των ευρωπαϊκών εξελίξεων, ο Γ. Παπανδρέου διαδραμάτισε κρίσιμο υποβοηθητικό ρόλο. Υπήρξε επί το λαϊκότερον το «βαποράκι» για να διέλθει και να στρογγυλοκαθίσει μόνιμα το ΔΝΤ πάνω από την ΕΕ!
Κεντρικός στόχος των πλέον επιθετικών πολιτικών κύκλων που σήμερα δεσπόζουν στην ΕΕ, υπό τις ενθουσιώδεις υπερατλαντικές ιαχές, είναι, με όχημα την ευρωπαϊκή περιφέρεια και άμεσο μοχλό χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία:
Να ενταφιαστούν στην Ευρώπη και τα τελευταία ίχνη κοινωνικής παρέμβασης και εργασιακής ρύθμισης.
Να εξαφανιστούν από την ήπειρο η Αριστερά και οι όποιες βάσεις ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος
Να προχωρήσει όχι μόνο η «αμερικανοποίηση» της Ευρώπης αλλά και να συντελεστεί κάτι ακόμα χειρότερο: ο εκρηκτικός συνδυασμός ενός «αμερικανικού» οικονομικού, κοινωνικού και εργασιακού μοντέλου με ένα Πρωσικού τύπου μονεταρισμό και δημοσιονομική ορθοδοξία!
Οι σημερινοί κυρίαρχοι κύκλοι της Ε.Ε. και πρώτα απ' όλα σε Γερμανία και Γαλλία, πασχίζουν για μια Ε.Ε. ιδιόμορφη ακραία νεοφιλελεύθερη μονεταριστική «φυλακή» χωρών, λαών και εργαζομένων, απαλλαγμένη σε δεύτερη φάση από κοινωνικά και ταξικά συνδικαλιστικά «βαρίδια» και ιδιαίτερα την Αριστερά.
Για μια Ε.Ε. που μαζί με τις ΗΠΑ και υπό την ηγεμονία τους, θα διαμορφώνουν, παρά και μέσα από τις αντιθέσεις τους, ένα όλο και πιο αδίστακτο ιμπεριαλιστικό μπλοκ για την παγκόσμια επικυριαρχία και την πιο ανελέητη εκμετάλλευση χωρών και λαών!
4Β. Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ ΚΑΙ Ε.Ε.!
Αυτές οι διαπιστώσεις ενισχύονται από την απόπειρα των κυρίαρχων κύκλων της Ε.Ε., ιδιαίτερα της Γερμανίας και του Γαλλογερμανικού άξονα, να απαντήσουν στα κρισιακά και αποσυνθετικά φαινόμενα , με ακόμα πιο σκληρές έως αδίστακτες αυταρχικές νεοφιλελεύθερες, μονεταριστικές αδιέξοδες επιλογές.
Η προσπάθεια του Γερμανογαλλικού άξονα να ενδυναμώσει τις κυρώσεις και τις διώξεις σε βάρος των χωρών με υπερβολικό έλλειμμα και κυρίως να θεσμοθετήσει ένα νέο καθεστώς «ελεγχόμενης πτώχευσης» και έκδοσης κρατικών ομολόγων με ρήτρα «ευθύνης» των ιδιωτών αγοραστών, επιβεβαιώνουν τις προκρούστειες αυτές επιδιώξεις.
Το καθεστώς της κατʼ ευφημισμόν «ελεγχόμενης πτώχευσης», είτε με τη συμμετοχή στο «κόστος» των τραπεζών είτε όχι, (όπως με το τελευταίο συντάσσεται ο Γ. Παπανδρέου, εμφανιζόμενος πιο «τραπεζίτης» από τους τραπεζίτες» και ευθύγραμμος απολύτως με ΔΝΤ και αγορές), το οποίο μπορεί να αντιπροσωπεύει το άμεσο μέλλον χωρών όπως η Ελλάδα θα αποτελεί ό,τι το χειρότερο για τις οικονομίες και τους λαούς που θα ενταχθούν σε αυτό.
Διότι το καθεστώς αυτό, ενώ θα διασφαλίζει στο μέγιστο δυνατό βαθμό τα συμφέροντα των πιστωτών και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών ευρωπαϊκών χωρών, θα βυθίζει στην επαιτεία, την έσχατη εξαθλίωση και την επʼ αόριστον μνημονιακή κηδεμονία τις χώρες που θα ξεπέφτουν στα «δόντια» του
Οι αποσυνθετικές και βαθύτατα αντιδραστικές εξελίξεις στην ευρωζώνη και γενικότερα στην Ε.Ε. έρχονται να επιβεβαιώσουν πλήρως τις θέσεις τις οποίες το «Αριστερό Ρεύμα» κατέθεσε στο πρόσφατο Συνέδριο του ΣΥΝ και οι οποίες, αντί να προβληματίσουν, μάλλον αντιμετωπίστηκαν με εύκολους χαρακτηρισμούς από μια μερίδα της ηγεσίας του κόμματος.
Σήμερα, όμως, γίνεται ακόμα πιο φανερό ότι ο αγώνας για προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς σε κάθε χώρα μέλος της Ε.Ε. και στην Ε.Ε. ως σύνολο, περνάει μέσα από την αγεφύρωτη σύγκρουση με την ΟΝΕ και την Ε.Ε. και την ανατροπή τους.
5. NEO ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΥΡΥΤΕΡΟΥ ΤΟΞΟΥ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΟΧΗΣ ΣΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ʽʼΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣʼʼ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Η κυβέρνηση μπορεί, παρά τα σοβαρά πλήγματα που δέχτηκε στις αυτοδιοικητικές εκλογές, να μην «κατέρρευσε», ωστόσο η προοπτική της το αμέσως επόμενο διάστημα γίνεται όλο και πιο δυσχερής και άκρως προβληματική.
Κι αυτό πολύ περισσότερο αφού, εξαιτίας των επιλογών της, η οικονομικοκοινωνική κατάσταση όχι απλώς επιδεινώνεται αλλά και γίνεται εφιαλτική και αδιέξοδη, ενώ νέα σκληρά μέτρα βρίσκονται επί θύραις ενόψει του τρίτου κατά σειρά επικαιροποιημένου μνημονίου που συνομολόγησε με την τρόικα.
Οι κυρίαρχοι εγχώριοι και ευρωπαϊκοί οικονομικοί κύκλοι και πρώτα απʼ όλα το εγχώριο και διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο όχι μόνο αγωνιούν αλλά κυριολεκτικά τρέμουν μπροστά στο ενδεχόμενο μιας πολιτικής «αποσταθεροποίησης» και πολύ περισσότερο μιας κοινωνικής έκρηξης.
Γιʼ αυτό, οι κυρίαρχοι αυτοί κύκλοι και όλο και περισσότερο αδίστακτα τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης επιχειρούν από τη μία λυσσωδώς να στηρίξουν την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και την ίδια ώρα επιχειρούν να αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό με προσανατολισμό να διαμορφωθεί ένα ευρύτερο τόξο συναινέσεων και ανοχών εκ δεξιών και εξ αριστερών απέναντι στην κυβέρνηση και τις μνημονιακές επιλογές, έστω και αν αυτές οι συναινέσεις και ανοχές έχουν διαφορετική ένταση, βάθος και ταχύτητες.
Προς αυτή την κατεύθυνση προτίθεται να λειτουργήσει η νεοϊδρυθείσα από την Ντόρα Μπακογιάννη «Δημοκρατική Συμμαχία», η οποία, πέραν των άλλων, προκαλεί σημαντικές αναταράξεις και αποχωρήσεις από τη ΝΔ.
Η «Δημοκρατική Συμμαχία» της Ντ. Μπακογιάννη προτίθεται να γίνει ο «πολιορκητικός κριός» για την προώθηση των πιο ακραίων και άγριων νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων στη χώρα μας και ταυτόχρονα, σκοπεύει να διαδραματίσει πρωτοποριακό ρόλο στην οικοδόμηση της πιο πλατιάς συναίνεσης για την εφαρμογή τους και τη στήριξη των μνημονιακών πολιτικών.
Τον ίδιο ρόλο, περίπου, πειραματίστηκε να παίξει και συνεχίζει να το πράττει ο ΛΑΟΣ, με πολύ λίγη, όμως, αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα.
Την ίδια ώρα οι κυρίαρχοι κύκλοι, έχοντας ως εφιάλτη το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης, επιχειρούν να διαμορφώσουν παράλληλα, αν όχι συναινέσεις, τουλάχιστον εξ «αριστερών» ανοχές στις κυβερνητικές επιλογές, με κύρια επιδίωξη σε αυτή την προσπάθεια να ενταχθούν η «Δημοκρατική Αριστερά» και οι «Οικολόγοι Πράσινοι».
Αν στους σχεδιασμούς συναινέσεων και ανοχών των κυρίαρχων τάξεων δεν συμπεριλαμβάνεται με την ίδια επιμονή η ΝΔ του Α. Σαμαρά, αυτό δεν οφείλεται στην ουσία της πολιτικής της.
Αντίθετα, οι πολιτικές της ΝΔ είναι ψευδεπίγραφα αντιμνημονιακές και βαθύτατα συναινετικές, παρά τις αντιπολιτευτικές ανούσιες κορώνες της ΝΔ, ανάλογες με εκείνες του ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση.
Αν οι κυρίαρχοι κύκλοι επιθυμούν, ίσως, τη ΝΔ σε τυπικά αντιπολιτευτικό ρόλο, αυτό οφείλεται μόνο και μόνο στο ότι θέλουν να κρατήσουν μια αστική πολιτική δύναμη, ως εφεδρεία εναλλακτικής λύσης, αν η κυβέρνηση και το συναινετικό σκηνικό φθαρούν γρήγορα ή αποτύχουν!
Οι κυρίαρχοι κύκλοι, όμως, «λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο»: τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και τις διαθέσεις του κόσμου της εργασίας.
6. ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ!
Τα αποτελέσματα των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών δημιουργούν νέα δεδομένα και στο χώρο της Αριστεράς. Αναδεικνύουν τις μεγάλες δυνατότητες που δημιουργούνται για την Αριστερά στις μέρες μας αλλά και τις νέες δυσκολίες.
Οι συσχετισμοί στο εσωτερικό της Αριστεράς, όπως διαμορφώθηκαν από την κάλπη στις 7 Νοέμβρη, καθιστούν ακόμη πιο δύσκολη την υπόθεση της συμπόρευσης της Αριστεράς.
Η ημέτερη Αριστερά υπέστη σοβαρό πλήγμα, όχι μόνο στην εκλογική της επιρροή αλλά κυρίως στην αξιοπιστίας της. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, ενώ ο ΣΥΝ εμφανίζεται να έχει χάσει ένα από τα βασικά φυσιογνωμικά του χαρακτηριστικά, την ενωτική του διάθεση, γεγονός που τον καθιστά μη φερέγγυο συνομιλητή στο χώρο της Αριστεράς.
Η αύξηση της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ – που σε ένα βαθμό τροφοδοτήθηκε και από ψηφοφόρους του δικού μας χώρου – η οποία ερμηνεύεται από την ηγεσία του ως επιβεβαίωση της γραμμής της περιχαράκωσης και της ιδεολογικής καθαρότητας περιπλέκει την υπόθεση.
Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε την εμφάνιση για πρώτη φορά με σημαντικά αυξημένα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μίας συμμαχίας που κινείται στο χώρο της Ριζοσπαστικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Σημαντική καταγραφή παρουσίασαν, όπου είχαν αυτόνομη κάθοδο, οι πρωτοεμφανιζόμενες μετά την αποχώρησή τους από το ΣΥΝ δυνάμεις της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, που μαζί με τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ, οι οποίοι καταγράφηκαν και πάλι ως υπαρκτό πολιτικό ρεύμα κινούνται σταθερά στη διαμόρφωση ενός τόξου «συστημικής Αριστεράς».
Παρά τις υπαρκτές νέες δυσκολίες η ανάγκη συμπόρευσης και συμπαράταξης όλης της Αριστεράς αποτελεί κατεπείγουσα ανάγκη τόσο για τα λαϊκά συμφέροντα όσο και για την ίδια την Αριστερά, το μέλλον και την προοπτική της. Ο ΣΥΝ μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες δεν πρέπει να εγκαταλείψει αλλά αντιθέτως να επιμείνει και να εργαστεί με μεγαλύτερη προσήλωση και συνέπεια για την κοινή δράση, συμπόρευση και την συμπαράταξη όλης της Αριστεράς.
Είναι ελπιδοφόρο ότι ολοένα και περισσότερες συλλογικότητες και αγωνιστές της Αριστεράς το συνειδητοποιούν, όπως δείχνει ο διάλογος που εξελίσσεται στα πλαίσια της πρωτοβουλίας «Αριστερό βήμα διαλόγου και κοινής δράσης» και η τεράστια ανταπόκριση που αυτός συναντά. Τέτοιες θετικές προσπάθειες πρέπει με κάθε τρόπο να ενισχυθούν από το κόμμα μας.
7. ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Τα προβλήματα του ΣΥΝ έχουν κατʼ αρχή ιδεολογικές και πολιτικές αιτίες και γιʼ αυτό δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με οργανωτικές – καταστατικές ρυθμίσεις.
Αυτό που κυρίως απαιτείται είναι ο ΣΥΝ να ανακαλύψει εκ νέου την έννοια της συλλογικότητας, τις αρχές, τις αξίες και την ηθική της Αριστεράς. Να αναπροσανατολίσει τη δράση του στους κοινωνικούς αγώνες, να ενισχύσει την αριστερή, ριζοσπαστική, ιδεολογική, κινηματική και λαϊκή - ταξική ταυτότητά του.
Ο ΣΥΝ πρέπει να ξανακερδίσει τη χαμένη αριστερή ενωτική φυσιογνωμία του, με προτεραιότητες την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ στην κατεύθυνση της συμπαράταξης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς.
Α) Για μια αριστερή εναλλακτική απάντηση στο χρέος
Η αδυναμία έγκαιρης και συνολικής προβολής μιας αριστερής εναλλακτικής απάντησης στο χρέος, έδωσε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να εμφανίσει την ένταξη της χώρας στο μηχανισμό της ΕΕ-ΔΝΤ και το μνημόνιο ως επώδυνη, πλην, όμως, αναγκαία και μοναδική επιλογή, προκειμένου να μην οδηγηθεί υποτίθεται η χώρα στην πτώχευση.
Η επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής του χρέους των 110 δισ. μέχρι το 2021 δεν απαντά σε κανένα από τα μείζονα προβλήματα, αντίθετα, θα τα παροξύνει στο έπακρο, αφού θα συνοδευθεί με ακόμα υψηλότερα επιτόκια, ενώ θα επεκτείνει επʼ αόριστον τα μέτρα σκληρής λιτότητας και την καταστροφική επιτήρηση από την τρόικα.
Είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης της χώρας και του λαού μας, η απεμπλοκή από το μηχανισμό της τρόικας και το μνημόνιο με την ταυτόχρονη προώθηση μιας άλλης προοδευτικής πολιτικής, η οποία ως αφετηρία προς συζήτηση μπορεί να έχει τις παρακάτω προτεραιότητες :
• Τη μη αναγνώριση του δημόσιου χρέους ως χρέους του ελληνικού λαού.
• Τη ριζοσπαστική επαναδιαπραγμάτευση, χωρίς όρους, του χρέους, η οποία, εάν δεν έχει θετική απόληξη, θα δώσει τη θέση της σε διακοπή αποπληρωμής του χρέους.
• Τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους για τις πιο ευάλωτες κατηγορίες (χαμηλόμισθους, ανέργους, πολύ μικρές επιχειρήσεις, μικρομεσαίους αγρότες και επαγγελματίες).
• Την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των Τραπεζών για μια νέα αναπτυξιακή, παραγωγική και κοινωνική χρηματοπιστωτική πολιτική.
• Τη δίκαιη συνολική αναδιανομή του πλούτου, την πλήρη απασχόληση, την αναβάθμιση μισθών και συντάξεων, τη συγκρότηση νέου δημοκρατικού και προοδευτικού πλαισίου εργασιακών σχέσεων.
• Τη ριζοσπαστική μεταρρύθμιση και αναπροσανατολισμό του κράτους για ένα νέο, σύγχρονο, αποτελεσματικό και αποδοτικό δημόσιο τομέα, που θα αναλάβει στρατηγικό ρόλο σε μια νέα ανάπτυξη.
• Τη διαμόρφωση ενός συνολικού προοδευτικού προγράμματος για την αναπτυξιακή, παραγωγική, κοινωνική και οικολογική ανασυγκρότηση της χώρας με σοσιαλιστική προοπτική.
• Την ανάπτυξη μεγάλων μετώπων σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, ρήξης και αμφισβήτησης της ΟΝΕ, του ευρώ αλλά και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για την προώθηση προοδευτικών και σοσιαλιστικών μετασχηματισμών.
Β) Για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος
Η απουσία όλη την προηγούμενη περίοδο, ενός ρωμαλέου εργατικού κινήματος, που θα οργανώνει και θα ομογενοποιεί τις αντιστάσεις της εργατικής τάξης απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου, δεν επέτρεψε στην αριστερά να εισπράξει την εκτεταμένη διαμαρτυρία των εργαζομένων.
Η ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών δεν μπορεί να γίνει σε συνθήκες κοινωνικού νεκροταφείου. Το προηγούμενο χρονικό διάστημα δεν δοκιμάστηκε μόνο η αντοχή και η δυναμική του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος, δεν κρίθηκαν μόνο οι διαθέσεις και η στάση των συμβιβασμένων πλειοψηφιών αλλά και η δυνατότητα της συνδικαλιστικής αριστεράς να βρεθεί μέσα στην εργατική τάξη και να οργανώσει σχεδιασμένα και αποτελεσματικά τον αγώνα της.
Η συνδικαλιστική αριστερά πρέπει άμεσα να συντονίσει τη δράση και την παρέμβασή της. Η διαμόρφωση ενός ελαχίστου πλαισίου διεκδικήσεων, η ενίσχυση των μαζικών διαδικασιών βάσης, η αναζωογόνηση των κυττάρων του εργατικού κινήματος των πρωτοβάθμιων σωματείων, η διεύρυνση, η ενίσχυση και η δημοκρατική λειτουργία του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων, είναι σήμερα αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε, για τη συγκρότηση ενός νέου ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάρουν ενωτικές πρωτοβουλίες, καλώντας όλες τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς, σʼ ένα ανοιχτό διάλογο με στόχο μέσα από ενωτικές δράσεις να διαμορφώσουν τους όρους για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.
Κοινωνικά μέτωπα άμεσης προτεραιότητας για μας εκτός από τους στόχους της «απελευθέρωσης» της χώρας μας από το μνημόνιο και την Τρόικα και τη μη αναγνώριση και επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους είναι μεταξύ άλλων: Η υπεράσπιση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας και του κατώτερου εγγυημένου μισθού, η διεκδίκηση μέτρων και πολιτικών για την αντιμετώπιση της ανεργίας, την αποτροπή των απολύσεων και τη στήριξη των ανέργων, η απόκρουση της διάλυσης, του ξεπουλήματος και της λεηλασίας του δημοσίου πλούτου, η αντιμετώπιση της ακρίβειας, η προστασία των συντάξεων και της κοινωνικής ασφάλισης, η αποτροπή της διάλυσης και εξαέρωσης των εργασιακών σχέσεων, η προστασία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων επαγγελματιών και αγροτών από την οικονομική και κοινωνική καταστροφή, η απόκρουση των περικοπών στην υγεία, παιδεία κοινωνική φροντίδα, οι νέοι, κυρίως, έμμεσοι φόροι και ο αντιλαϊκός προϋπολογισμός του 2011.
Γ) Για την επαναθεμελίωση του ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτική συμμαχία
Ο ΣΥΝ πρέπει να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να αποκατασταθούν σχέσεις εμπιστοσύνης, συντροφικής αλληλεγγύης και η συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ.
Απαιτείται χρόνος, προσεκτικές κινήσεις, επίμονη και ενωτική διάθεση εκ μέρους μας προς όλες τις συνιστώσες που συναπαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αποκλεισμούς, όρους και προϋποθέσεις, για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ξανά αποτελεσματική και φερέγγυα αριστερή πολιτική συμμαχία που να εμπνέει σταθερότητα, εμπιστοσύνη και διαθεσιμότητα για κοινές δράσεις.
Σε πρώτη φάση ο προσανατολισμός όλων των δυνάμεων που συναπαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, στα προβλήματα του κόσμου της εργασίας, θα βοηθούσε σε αυτή την κατεύθυνση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να λειτουργεί αποκλειστικά ως «πολιτική συμμαχία» διαφόρων οργανώσεων, κινήσεων, συλλογικοτήτων, συσπειρώσεων και ανένταχτων αγωνιστών της ευρύτερης αριστεράς, που να συμφωνούν στην από κοινού προώθηση των στόχων μίας νέας «πολιτικής συμφωνίας», διατηρώντας παράλληλα την πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική τους αυτονομία.
Η επανίδρυση και ανασύνθεση της αριστεράς είναι μια αναγκαία και αναπόφευκτη διαδικασία, για την οποία όμως σήμερα δεν έχουν ακόμα δημιουργηθεί οι αναγκαίες προϋποθέσεις. Δεν πρέπει να εννοείται ούτε ως μια διαδικασία στοιχίσεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πλήττει την ενότητά του και προκαλεί αποδιοργανωτική εσωστρέφεια, ούτε ως πρόσχημα για αποκλεισμό δυνάμεων και νέο κατακερματισμό.
Η πολιτική συμμαχία θα πρέπει να κινείται με βάση αυτά που ενώνουν τις διαφορετικές «συνιστώσες» και για αυτό τον λόγο οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με συναίνεση σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας του. Ο όποιος συναγωνισμός ιδεών και πολιτικών, δεν πρέπει να εμποδίζει την κοινή δράση, να παραλύει την κοινή λειτουργία, να προκαλεί μια χαοτική εικόνα σύγχυσης στο κόσμο της Αριστεράς.
Πρώτα όμως απ όλα για να έχει φερεγγυότητα η νέα εκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να γίνουν σοβαρές προσπάθειες για την αποκατάσταση κλίματος αλληλεγγύης, συντροφικότητας και αλληλοσεβασμού μεταξύ ΟΛΩΝ των δυνάμεων που συναπαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
8. ΣΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΓΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Η ΕΛΠΙΔΑ
Τη σταθερή προσήλωση του ΣΥΝ στην κοινή δράση και συμπαράταξη ολόκληρης της Αριστεράς την επιβάλλει η ίδια η κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και κυρίως η πρωτοφανής ιστορικά επίθεση στα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία από την κυβέρνηση, την τρόικα και το κεφάλαιο.
Η κυβέρνηση ετοιμάζει μαζί με την τρόικα νέο πακέτο ακόμα πιο βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων. Το στίγμα δίνει το νέο επικαιροποιημένο μνημόνιο και ο νέος προϋπολογισμός του 2011. Οι συγκρούσεις που θα ακολουθήσουν θα είναι σκληρές και μετωπικές και κανένας χώρος δεν μπορεί να τις δώσει μόνος του και μάλιστα με νικηφόρα προοπτική.
Σε μια ιστορική στιγμή που οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ αδυνατούν να διαχειριστούν την κρίση, εάν η αριστερά υπερβεί περιχαρακώσεις και μικροκομματικές λογικές και αμφισβητήσει με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα αριστερής απάντησης στη κρίση το μονόδρομο της ΕΕ – ΔΝΤ – κυβέρνησης, το μνημόνιο και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές μπορούν να ανατραπούν.
Η συγκρότηση ενός μαχόμενου αριστερού μετώπου θα απελευθέρωνε και θα ριζοσπαστικοποιούσε με κινηματικούς όρους κοινωνικές δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ και θα συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός μαζικού λαïκού πολιτικού κινήματος που θα άλλαζε τους συσχετισμούς.
Αυτή την ώρα η συμπαράταξη όλων των αριστερών δυνάμεων, στη βάση ενός σύγχρονου ριζοσπαστικού και φερέγγυου εναλλακτικού προοδευτικού προγράμματος όσο και αν μοιάζει αδύνατη, γίνεται αναγκαία όσο ποτέ για να αποκτήσει ελπίδα και προοπτική η λαϊκή οργή και η διάχυτη απογοήτευση.
Για να διεκδικήσει η Αριστερά πρωταγωνιστικό ρόλο στην αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού και να δώσει λύσεις και στο επίπεδο της διακυβέρνησης σε προοδευτική και σοσιαλιστική κατεύθυνση!
Η περίοδος που διανύουμε ανοίγει στην Αριστερά ευκαιρίες και μεγάλες δυνατότητες, που, αν δεν αξιοποιηθούν, θα αφήσουν χώρο σε πολύ σκοτεινούς χρόνους και στην περιθωριοποίησή της.
Οι σημερινές ηγεσίες της Αριστεράς θα έχουν βαρύτατες ιστορικές ευθύνες απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό εάν δεν σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και επιτρέψουν με την αμηχανία, τις αγκυλώσεις και τους μικροηγεμονισμούς τους, να χαθούν κατακτήσεις ενός αιώνα και η Ελλάδα να μετατραπεί σε Βαλκανική «μπανανία».
*** Κατά τη διαδικασία ψηφοφορίας της απόφασης της ΚΠΕ, ο Κώστας Ήσυχος, εκ μέρους του Αριστερού Ρεύματος, κατέθεσε σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ την παρακάτω πρόταση-τροπολογία:
« Ο ΣΥΝ για το κρίσιμο ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάβει γενναίες ενωτικές πρωτοβουλίες προς όλες τις συνιστώσες του χωρίς καμιά εξαίρεση και αποκλεισμούς για την άμεση επαναδραστηριοποίησή του και για ένα νέο ξεκίνημα.
Αυτή η πρωτοβουλία μπορεί να αποβεί θετική και αποτελεσματική και να ανοίξει γόνιμους δρόμους για την κοινή δράση και τη συνεργασία όλων των αριστερών δυνάμεων.»
Κατά την ψηφοφορία η πρόταση μειοψήφισε.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS