Η συνέντευξή μου στο Κυριακάτικο Έθνος (28.11), η οποία έθιγε καίρια ζητήματα της περιόδου, τα οποία σχετίζονται με την ΟΝΕ, το ευρώ και την Ε.Ε., πυροδότησε ένα ευρύ κύκλο δημοσιευμάτων και σχολίων. Τα περισσότερα εξ αυτών, αν και καλογραμμένα και σε στιγμές ευφυή, έμοιαζαν, μάλλον, να μην ασχολούνται με το περιεχόμενο της συνέντευξής μου αλλά μόνο με τους τίτλους της (οι οποίοι δεν ανήκαν σε εμένα) και κυρίως απέβλεπαν στη δημιουργία εύκολων επικριτικών εντυπώσεων, οι οποίες στηρίζονται στα στερεότυπα που έχουν διαμορφώσει οι κυρίαρχες αντιλήψεις στην κοινωνία μας.
Ασφαλώς δεν θα μπω στον πειρασμό να απαντήσω, οφείλω, όμως, να δώσω κάποιες χρήσιμες, ίσως, διευκρινήσεις, των όσων εκθέτω στη συνέντευξή μου, αν και είναι περιττές για τους προσεκτικούς αναγνώστες της.
Πρώτον: Προσωπικά δε συσχέτισα ποτέ την πορεία της σημερινής νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής Ελλάδας με την ΟΝΕ, το ευρώ και την Ε.Ε. Δεν πρότεινα ποτέ, δεν προτείνω ούτε επιλέγω αν μια Ελλάδα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών θα έχει νόμισμα ή όχι το ευρώ, είτε θα είναι μέσα ή έξω από την Ε.Ε.
Κι αυτό όχι, φυσικά, γιατί τέτοιου είδους ερωτήματα δεν έχουν τη σημασία τους αλλά διότι είτε με ή χωρίς το ευρώ, είτε μέσα ή έξω από την Ε.Ε., ο νεοφιλελευθερισμός και το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) που τον αντιπροσωπεύει , είναι άκρως επιζήμιος για τη χώρα και τον ελληνικό λαό και πρώτα απ όλα για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας.
Επομένως, κλισέ του τύπου «την επιστροφή στη δραχμή» ή «μόνη σωτηρία για την Ελλάδα η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε.» προτείνει ο Λαφαζάνης, είναι άκρως απλουστευτικά και παραπλανητικά γιατί παρακάμπτουν το ουσιώδες, που είναι το πεδίο πάνω στο οποίο ανοίγω τη θεματολογία για το ευρώ και την Ε.Ε.
Και αυτό το πεδίο δεν είναι η σημερινή νεοφιλελεύθερη και καπιταλιστική Ελλάδα. Δεν είναι η Ελλάδα που κυριαρχούν ο Γ. Παπανδρέου, ο Α. Σαμαράς, η Ντ. Μπακογιάννη και ο Γ. Καρατζαφέρης. Αλλά μια διαφορετική Ελλάδα που θα έχει διαφορετικούς πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, διαφορετική κυβέρνηση (κυβέρνηση Αριστεράς!) και θα επιχειρεί να υπερβεί το νεοφιλελευθερισμό και τον ίδιο τον καπιταλισμό για να ανοίξει νέους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς ορίζοντες!
Δεύτερον: Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι η Ελλάδα, όπως και οποιαδήποτε χώρα της ευρωζώνης, όταν επιλέξει ο λαός της να προωθήσει προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς στόχους, τότε θα έρθει αναγκαστικά σε σύγκρουση με τα πλαίσια της ΟΝΕ, του ευρώ και τελικά της Ε.Ε.!
Μια προοδευτική και σοσιαλιστική λύση σε οποιαδήποτε χώρα (ή σε μια ομάδα χωρών ή και στη Ε.Ε. ως σύνολο) προϋποθέτει ως αφετηρίες:
Τέτοιου είδους προοδευτικοί μετασχηματισμοί και πολλοί άλλοι, που συναποτελούν αφετηριακά ένα νέο προοδευτικό-σοσιαλιστικό δρόμο, είναι ασύμβατοι με τα πλαίσια της ΟΝΕ, του ευρώ και σε τελευταία ανάλυση της Ε.Ε.!
Για να το πω καλύτερα, έρχονται όχι απλώς σε διάσταση αλλά σε πλήρη σύγκρουση με τις ιδρυτικές και άλλες Συνθήκες που διέπουν την ευρωζώνη και την Ε.Ε., Συνθήκες που έχουν ένα είδος «Συνταγματικής» ισχύος στην Ε.Ε.!
Επομένως, το δίλημμα που τίθεται για χώρα ή σειρά από χώρες ή και για το σύνολο των χωρών της ευρωζώνης και της Ε.Ε., που επιλέγουν να ακολουθήσουν προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους είναι: φεύγουν ή, αν μπορούν, ανατρέπουν συνολικά την ευρωζώνη και την Ε.Ε., είτε αναδιπλώνονται και ανακόπτουν προοδευτικές και σοσιαλιστικές εξελίξεις, προκειμένου να μη θίξουν τα πλαίσια της ΟΝΕ, του ευρώ και της Ε.Ε.
Τα διλήμματα αυτά είναι αμείλικτα, όσο κι αν πολλοί θέλουν να τα αποφύγουν στη συζήτηση και να τα παρακάμψουν!
Τρίτον: Ας υποθέσουμε ότι μια οποιαδήποτε χώρα της ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης κινημάτων, ανακατατάξεων και αγώνων, ανοίγει πρώτη, με μια κυβέρνηση της Αριστεράς, τον κύκλο των προοδευτικών και σοσιαλιστικών μετασχηματισμών.
Αυτή η χώρα δε σημαίνει ότι θα απομονωθεί, όπως εύκολα ισχυρίζονται οι «προπαγανδιστές» του συστήματος ή ότι θα οδηγηθεί στην εθνική αναδίπλωση. Το αντίθετο ακριβώς θα συμβεί. Η χώρα αυτή θα αποκτήσει τεράστια απήχηση, μεγάλους δεσμούς κι ένα κύμα αλληλεγγύης από τους εργαζόμενους και τους λαούς της Ευρώπης, οι οποίοι αναζητούν νέες διεξόδους και νέες μορφές ευρωπαϊκής συνεργασίας!
Μια χώρα που θα ανοίξει πρώτη προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. είναι πάρα πολύ πιθανό, σε συνθήκες βαθύτατης κρίσης, να προκαλέσει ένα παλιρροιακό κύμα προοδευτικών αλλαγών και σε άλλες χώρες που θα ρηγματώσουν, αν δεν ανατρέψουν, την Ε.Ε. για να ανοίξουν καινούργιους δρόμους ευρωπαϊκής συνεργασίας, πέρα από το μονεταρισμό και νεοφιλελευθερισμό.
Ακόμα, όμως, και αν αυτή η χώρα της ευρωζώνης παραμείνει μόνη, ακολουθώντας προοδευτικές αλλαγές αναγκαστικά εκτός ευρωζώνης, ίσως και εκτός Ε.Ε. αυτή η κατάσταση θα είναι πρόσκαιρη και προσωρινή αφού η σημερινή ευρωζώνη αλλά και η Ε.Ε., είναι αμφίβολο αν μπορέσουν να επιβιώσουν, παρά μόνο ως «κοινωνικά και οικονομικά νεκροταφεία» χωρών και λαών και με την οικονομική και κοινωνική «κινεζοποίηση» του Νότου!
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS