Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ και αντιπρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε σήμερα παρουσίασε τις αποφάσεις του 3ου συνεδρίου του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που διεξήχθη στο Παρίσι την προηγούμενη εβδομάδα. Επίσης, παρεμβάσεις έγιναν και από τον Π. Τριγάζη, υπεύθυνος του τμήματος εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΝ και την Ρ. Δούρου, μέλος της Π.Γ. και υπεύθυνη για την Ευρωπαϊκή Πολιτική.
Το 3ο Συνέδριο του ΚΕΑ, που διεξήχθη στο Παρίσι από 3 έως 5 Δεκέμβρη, αποτελεί ένα σημαντικό ορόσημο για την Ευρωπαϊκή αριστερά. ¨ Όχι μόνο γιατί έλαβε χώρα σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για τους λαούς της Ευρώπης, αλλά κυρίως γιατί η πολιτική του απόφαση και οι καταστατικές αλλαγές που αποφασίστηκαν θέτει τα θεμέλια μιας ουσιαστικής αναζωογόνησης της λειτουργίας και δράσης του ΚΕΑ.
Στο 3ο Συνέδριο, συμμετείχαν 37 κόμματα, από τα οποία 26 ως μέλη και 11 με την ιδιότητα του παρατηρητή.
Το ΚΕΑ παρά την μικρή του ηλικία, είναι μόλις έξι χρόνων, έχει καταστεί μια παγκόσμια δύναμη αλληλεγγύης δημοκρατίας και ειρήνης για κάθε λαό που αγωνίζεται για το δίκιο του.
Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που και το 3ο Συνέδριο του κατακλύσθηκε από αντιπροσωπίες από όλο τον κόσμο.
Συμμετείχαν πάρα πολλά κόμματα και οργανώσεις από την Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Ασία.
Το συνέδριο εξέλεξε νέα ηγεσία, υιοθετώντας την άποψη μιας πιο συλλογικής, αντιπροσωπευτικής των πολιτικών ρευμάτων και των γεωγραφικών προελεύσεων, αλλά και πιο αποτελεσματικής διεύθυνσης του Κόμματος.
Αποτελεί εξαιρετική τιμή για το ΣΥΝ αλλά και για μένα προσωπικά η ανάδειξη μου στη θέση του Αντιπροέδρου.
Ωστόσο θέλω να υπογραμμίσω ότι ακόμα πιο σοβαρά και σημαντικά είναι τα συμπεράσματα και κυρίως οι κοινοί στόχοι που θέσαμε, στόχοι που μας δημιουργούν νέες υποχρεώσεις και καθήκοντα.
Μας υποχρεώνουν να προσεγγίσουμε τα νέα φαινόμενα και κυρίως την κρίση με οπτική και σχέδιο που υπερβαίνει τα εθνικά όρια κάθε κόμματος. Πρόκειται για ένα σχέδιο που μπορεί να το ονομάσουμε:
Σχέδιο για την ριζική δημοκρατική ανασυγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρώπης.
Θα ήθελα από την αρχή να επισημάνω ότι η κρίση δεν αφορά μόνο τις χώρες στις οποίες εκδηλώνονται μεγάλα δημοσιονομικά αδιέξοδα αφορά όλες τις χώρες.
Το πιο σοβαρό όμως είναι ότι οι υπεύθυνοι για την σημερινή κατάσταση, επιμένουν να στηρίζουν το σημερινό χρηματοπιστωτικό σύστημα που είναι η ακρογωνιαία αιτία της κρίσης.
Επιμένουν να ακολουθούν τα ίδια οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτικά δόγματα που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση.
Έχουν επιβάλει μια βίαια αναδιανομή σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Αποδομούν ό,τι κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες τον προηγούμενο αιώνα και επιχειρούν να επιβάλουν ένα νέο πολιτισμό με λαούς χωρίς δικαιώματα, με εθνοκεντρικές αναδιπλώσεις, με την ανάδυση εθνικιστικών, ξενοφοβικών και ρατσιστικών αντιλήψεων, στις οποίες πρωτοστατεί η άκρα δεξιά.
Αυτά όμως θυμίζουν εποχές που οι λαοί της Ευρώπης τις έχουν καταδικάσει.
Επί πλέον το παράδειγμα της Ελλάδας και της Ιρλανδίας δείχνει ότι οι λαοί αφήνονται μόνοι να ξεπεράσουν την κρίση, χωρίς κοινοτική αλληλεγγύη, χωρίς κοινωνική ευαισθησία.
Στρέφουν τους λαούς τον ένα εναντίον του άλλου για να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους.
Ταυτόχρονα είναι φανερό ότι είμαστε μπροστά σε ένα ανοιχτό το ενδεχόμενο παραβίασης του δημοκρατικού κεκτημένου και της εμφάνισης μορφών καταστολής αλλά και αυταρχικής διακυβέρνησης σε κράτη-μέλη, με σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αγοράς.
Απέναντι στην κατάσταση αυτή, το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς προτείνει την δική του:
«Ατζέντα για μια κοινωνική Ευρώπη»
Είναι πολιτικό σχέδιο για τη συντονισμένη δράση σε όλη την ήπειρο.
Είναι γέννημα της βαθιάς σύγκλισης πολλών δυνάμεων της αριστεράς στην Ευρώπη.
Μας βοηθάει να συμβάλλουμε στην κοινή δράση της αριστεράς και στην Ελλάδα. Στη σύγκλιση των δυνάμεων που αμφισβητούν το μνημόνιο από τα αριστερά.
Δεν προτείνει απλά μια διέξοδο από την χρηματοπιστωτική κρίση. Προτείνει την δημοκρατική επανίδρυση της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Προτείνει την δημιουργία μιας μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας με δυνάμεις από το σοσιαλιστικό χώρο, από το χώρο της οικολογίας για να αντισταθούμε στην νεοφιλελευθερισμό και μέσα στους θεσμούς αλλά και σε κάθε κοινωνικό χώρο με τα κινήματα των εργαζομένων, της νεολαίας, των γυναικών των αποκλεισμένων.
Το σχέδιο μας δεν είναι ένα σχέδιο για το αύριο. Ξεκινάει από σήμερα με προτάσεις για την αντιμετώπιση της χρηματοοικονομικής κρίσης, της φτώχειας, της ανεργίας του κοινωνικού αποκλεισμού, των κλιματικών αλλαγών, της κρίσης των δημοκρατικών θεσμών και των εντάσεων που προκαλούνται από τις αναδιατάξεις στο διεθνές περιβάλλον.
Θα έλεγα είναι ένα σχέδιο αλλεπαλλήλων αλλαγών με ορίζοντα το σοσιαλισμό.
Κεντρικός μας στόχος η μετάβαση από την λογική του κέρδους στη λογική της κοινωνικής δικαιοσύνης και βιώσιμης ανάπτυξης.
Από τη λογική των εμπορεύσιμων αξιών στη λογική των κοινωνικών αναγκών.
Από την λογική των πολεμικών συρράξεων στην λογική της επίλυσης των διαφορών με ειρηνικά μέσα.
Θα μπορούσα ενδεικτικά να αναφέρω μερικούς από τους άμεσους στόχους του κόμματος «Ευρωπαϊκή Αριστερά» για να αναδειχτεί το πολιτικό μας σχέδιο.
Στο πεδίο των διεθνών σχέσεων
Δεν θα ήθελα να παραλείψω την θέση του ΚΕΑ για την ανάγκη να τερματιστεί η Τουρκική κατοχή στην Κύπρο αλλά και την βαθιά αλληλεγγύη μας στους λαούς της Λατινικής Αμερικής.
Στο πεδίο της οικονομίας
Γίνεται κατανοητό ότι το σχέδιο μας αναδεικνύει ένα διαφορετικό πολιτισμό από αυτόν που βιώνουμε σήμερα.
Για το λόγο αυτό άλλωστε παλεύουμε για τις ατομικές πολιτικές ελευθερίες και τα θεμελιώδη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα όλων των ευρωπαίων πολιτών και μεταναστών στην βάση της Χάρτας Αρχών που επεξεργάστηκαν τα κινήματα.
Το σχέδιο μας επιχειρεί ένα νέο ορίζοντα.
Ένας νέος δημοκρατικός ορίζοντας μπορεί να ανοίξει για τους λαούς της Ευρώπης.
Αυτό βέβαια προϋποθέτει καθολική πρόσβαση στην εκπαίδευση, τον πολιτισμό, τα μέσα ενημέρωσης σε όλα τα επίπεδα και νέες δυνατότητες παρέμβασης των εργαζομένων στη διαχείριση και στα κέντρα που παίρνονται οι αποφάσεις.
Ο κόσμος της εργασίας, οι νέοι άνθρωποι, οι κοινωνικά αδύναμοι που σηκώνουν σήμερα το βάρος της κρίσης να έχουν λόγο στην διαμόρφωση των κεντρικών κατευθύνσεων και επιλογών.
Αυτή είναι η δική μας Ευρώπη, αυτή είναι η Ευρώπη των λαών της.
Με αυτή την σκέψη και την τελική παρατήρηση ότι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς άσκησε έντονη κριτική στις Συνθήκες του Μάαστριχτ, του Άμστερνταμ, στο ευρωσύνταγμα, στη Συνθήκη της Λισαβόνας και άρα όλοι οι πολιτικοί μας αντίπαλοι μας έκριναν ως ευρωσκεπτικιστές, σήμερα βρισκόμαστε στο οξύμωρο σημείο εμείς που ασκήσαμε και ασκούμε έντονη κριτική σʼ αυτό το μοντέλο ευρωπαϊκής οικοδόμησης και σʼ αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ένωση των αγορών, να είμαστε αυτοί οι οποίοι καταθέτουμε συγκεκριμένες προτάσεις, αναγκαίες και ρεαλιστικές, για την δομική αλλαγή, για νέα αρχιτεκτονική της ΟΝΕ και της Ευρώπης που θα την διατηρήσει σε συνοχή ενώ οι πολιτικοί μας αντίπαλοι που μας κατέκριναν ως ευρωσκεπτικιστές με τις πολιτικές τους επιλογές είναι αυτοί που οδηγούν με ταχύτητα σε διάλυση την ευρωζώνη, το ευρώ και την ΕΕ. Και αυτό το πολιτικά οξύμωρο αξίζει σχολιασμού.
Τέλος θα ήθελα να μην λησμονήσω τα ειδικά ψηφίσματα που επεξεργάστηκε η αντιπροσωπία μας και τα οποία ψηφίστηκαν ως θέση του συνεδρίου του ΚΕΑ.
Στην παρέμβασή του ο υπεύθυνος του τμήματος εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΝ, Πάνος Τριγάζης, εκτίμησε ότι «το συνέδριο του Παρισιού έδειξε ότι το ΚΕΑ είναι σε ανοδική τροχιά» και ότι εκπροσωπεί την «αριστερά των αντιστάσεων αλλά και των εναλλακτικών προτάσεων».
Αναφερόμενος στα 20 ψηφίσματα που ενέκρινε το συνέδριο για σειρά θεμάτων, στάθηκε στην «πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση ενός εκατομμυρίου υπογραφών ευρωπαίων πολιτών» για τη δημιουργία ενός «Ταμείου Κοινωνικής Ανάπτυξης» σε αντίθεση με τους νεοφιλελεύθερης έμπνευσης μηχανισμούς σταθεροποίησης , όπως και στην αντιπρόταση 7 σημείων του ΚΕΑ ενόψει της συνόδου κορυφής στις Βρυξέλλες, την οποία εισηγήθηκε ο ΣΥΝ.
Επίσης πρόσθεσε ότι ύστερα από προτάσεις του ΣΥΝ το ΚΕΑ υιοθέτησε για πρώτη φορά ένα «σχέδιο δράσης για τα Βαλκάνια», την οργάνωση «ευρωπαϊκής εκστρατείας κατά της ξενοφοβίας, του φασισμού και του νεοναζισμού», για «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στους αγώνες κατά του λεγόμενου νέου σχολείου που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ» και για «συμπαράσταση στους αγώνες της ελληνικής νεολαίας με αφορμή για τα δυο χρόνια από τη δολοφονία του Αλεξ. Γρηγορόπουλου».
Κατά τη παρέμβασή της στη συνέντευξη τύπου για το ΚΕΑ η Ρένα Δούρου, μέλος της Π.Γ και υπεύθυνη για την Ευρωπαϊκή Πολιτική τόνισε τη σπουδαιότητα της ισότητας των δυο φύλλων και των γυναικείων διεκδικήσεων στη δράση και την πολιτική στρατηγική του ΚΕΑ.
Χαρακτηριστικά αναφέρθηκε στην πολυθρύλητη για τα ελληνικά δεδομένα και την Ελληνική Αριστερά, ισονομία γυναικών και ανδρών που χαρακτηρίζει όλες ανεξαρτήτως τις δομές και τα όργανα του ΚΕΑ, ευχόμενη παράλληλα να αποτελέσει παράδειγμα άμεσο και για την ίδια την Ελληνική Αριστερά.
Τέλος ενημέρωσε για την ομόφωνη απόφαση της συνέλευσης γυναικών του ΚΕΑ να διοργανωθεί η εκδήλωση για την κρίση χρέους και της συνέπειες στη ζωή των γυναικών, στην Αθήνα αντί άλλης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας.
Καταρχήν σε σχέση με το πρώτο ερώτημά σας. Είναι σαφές ότι εμείς δεν νομιμοποιούμε το ρόλο και την παρουσία στη χώρα μας του ΔΝΤ. Δεν νομιμοποιούμε το ρόλο και την παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρώπη. Είναι διαφορετικό πράγμα να μιλάει κανείς για οργανισμούς στους οποίους συμμετέχουμε ως χώρα και η ηγεσία τους είναι σήμερα, με βάση τους συσχετισμούς που υπάρχουν, συντηρητική και ακολουθεί μια πολιτική καταστροφική -και αναφέρομαι στην Ε.Ε.- και είναι διαφορετικό πράγμα η νομιμοποίηση της παρουσίας ενός Οργανισμού, διεθνούς Οργανισμού, που ευθύνεται για τη δυστυχία εκατομμυρίων πολιτών σε όλο τον πλανήτη, με τις πολιτικές επιλογές που ακολουθεί, που επιβάλει εκβιαστικά σε κυβερνήσεις. Η παρουσία του κ. Στρος Καν χθες στο ελληνικό Κοινοβούλιο είχε κυρίως έναν χαρακτήρα να παρουσιαστεί ο εκπρόσωπος αυτού του Οργανισμού, που έχει τεράστια ευθύνη για τη δυστυχία εκατομμυρίων πολιτών σε όλη την Ευρώπη, περίπου ως ένας από μας., που θα συζητήσουμε, θα ανταλλάξουμε απόψεις, ευχές ενδεχομένως για τα Χριστούγεννα. Δεν είναι έτσι. Και την ίδια στιγμή που η Βουλή είναι κλειστή για τους αντιπροσώπους του λαού, γιατί από τον Μάιο και μετά δεν έχει γίνει καμία σύγκληση ολομέλειας για να συζητήσουμε το μνημόνιο Ι, το μνημόνιο ΙΙ, το μνημόνιο ΙΙΙ, τις ραγδαίες αλλαγές, ανοίγει διάπλατα για τον κ. Στρος Καν. Συνεπώς ης τάση και η θέση μας ήταν από την αρχή ξεκάθαρη.
Δεν σας κρύβω ότι ταλαντευτήκαμε σε σχέση με τον πιο πρόσφορο τρόπο για να εκφράσουμε την ηχηρή μας αντίθεση και δυσαρέσκεια για την παρουσία του κ. Στρος Καν στο Κοινοβούλιο. Ταλαντευτήκαμε για τον τρόπο με τον οποίον θα εκφράσουμε καλύτερα το συναίσθημα, επιτρέψτε μου την έκφραση, του μέσου Έλληνα, ότι αυτή η πολιτική είναι ανεπιθύμητη και δεν χαίρει καμίας δημοκρατικής νομιμοποίησης. Αν θα το εκφράσουμε τελικά δια της απουσίας μας ή δια της συμμετοχής μας εκεί όπου θα του εκφράζαμε, με έντονο τρόπο, αυτή τη διαμαρτυρία και δυσαρέσκεια, το ότι είναι ανεπιθύμητος δηλαδή.
Επικράτησε η άποψη, και για λόγους πολιτικού πολιτισμού, με μια δήλωση έξω από τη Βουλή να αποχωρήσουμε. Και το λέω αυτό γιατί είδα και κάποια δημοσιεύματα σήμερα. Πολλές φορές τα ΜΜΕ, ίσως όχι με δική τους ευθύνη, δημιουργούν ζητήματα από εκεί που δεν υπάρχουν.
Τώρα σε σχέση με το δεύτερο ερώτημά σας. Εγώ χθες έκανα μια σαφέστατη δήλωση. Ζήτησα από τον κ. Παπουτσή να αναλάβει πολιτική ευθύνη. Δεν υπάρχει καμία διαφορετική εκτίμηση. Δεν είναι σωστό το συμπέρασμά σας. Προφανώς σε επίπεδο χαρακτηρισμών αντιλαμβάνεστε ότι με άλλο τρόπο -και ορθά με άλλον τρόπο- όταν ομιλώ εγώ και από τον θεσμικό μου ρόλο αναφέρομαι προς τον Υπου6ργό Δημόσιας Τάξης, με άλλο τρόπο διεκδικεί, μάχεται, αγωνίζεται η νεολαία του κόμματος, το κίνημα των φοιτητών. Εμείς θεωρούμε ότι η χθεσινή επίθεση στο Γραμματέα της Νεολαίας Συνασπισμού δεν είναι μια επίθεση στον ΣΥΝ, είναι μια επίθεση στο κίνημα των φοιτητών, είναι μια επίθεση σε όλη τη νεολαιίστικη αριστερά. Δεν θέλουμε να οικειοποιηθούμε αυτό τον αγώνα, γιατί αυτή η στοχοποίηση αφορά συνολικά τις οργανώσεις της αριστεράς, και όχι μόνο τη Νεολαία ΣΥΝ. Αφορά συνολικά κάθε νέο άνθρωπο που θέλει να αγωνιστεί απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω του και θέλει να έχει το δικαίωμα να διαδηλώνει ελεύθερα.
Επαναλαμβάνω λοιπόν για άλλη μια φορά ότι βαρύτατες πολιτικές ευθύνες ανήκουν στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και περιμένουμε να τις αναλάβει και να βγει και να κάνει μια δήλωση. ζητώντας συγνώμη για όλα όσα συνέβησαν χτες.
Σε σχέση με τον γιατρό κ. Στρος Καν, πρέπει να σας πω ότι μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι ο ίδιος και ο Οργανισμός του δεν συμπεριφέρονται ως γιατροί, αλλά ως νεκροθάφτες των δικαιωμάτων των εργαζομένων και συνολικά των λαών που τους οδηγούν σε εξόντωση και χρεοκοπία. Όχι μονάχα στην περίπτωση της Ελλάδας, σε δεκάδες περιπτώσεις σε όλο τον πλανήτη.
Από κει και πέρα πρέπει να σας πω ότι ο ίδιος, ως πολιτικό πρόσωπο, πρέπει κάποια στιγμή να λογοδοτήσει γι αυτές τις επιλογές και θα λογοδοτήσει σύντομα, διότι, εξ όσων γνωρίζω, προαλείφεται και για υποψήφιος Πρόεδρος στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία. Και επειδή είμαι άρτι αφιχθείς από το Παρίσι πρέπει να; σας πω ότι η γαλλική αριστερά που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ευρωπαϊκής αριστεράς έχει καταστήσει σαφές σε όλους τους τόνους ότι, εάν είναι υποψήφιος των σοσιαλιστών ο κ. Στρ4ος Καν, θα είναι ίσως η πρώτη φορά στην ιστορία -κι αν υπάρξει δεύτερος γύρος- που η γαλλική αριστερά, αριστερά της αριστεράς, έτσι λέγεται εκεί, δεν θα στηρίξει σοσιαλιστή στο δεύτερο γύρο για Πρόεδρο. Αλλά εν πάση περιπτώσει αυτά είναι θέματα τα οποία αφορούν τον ίδιο. Εμάς μας αφορά το πώς θα μπορέσουμε να απεμπλακούμε απ΄ αυτό το μνημόνιο της υποτέλειας, χρεοκοπίας, απ΄ αυτή τη δίνης την οποία βρίσκεται η χώρα μας και ο λαός μας.
Το ευρωομόλογο ήταν και είναι μια πρότασή μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Στην έναρξη αυτής της κρίσης μάλιστα, όταν την καταθέταμε και στη Βουλή, η απάντηση που είχαμε τότε και από τον Πρωθυπουργό ήταν ότι η αριστερά λέει ωραίες προτάσεις, αλλά δεν είναι ρεαλιστικές.
Σήμερα βλέπουμε ότι έρχονται αυτές οι προτάσεις και στα χείλη αρμοδίων. Μόνο που υπάρχει μια διαφορά. Αν είναι να διαλυθεί η κοινωνία, να διαλυθούν οι εργασιακές σχέσεις, να διαλυθ8εί η κοινωνική ασφάλιση και μετά, αφού επιτευχθεί ο στόχος τους προκειμένου να; σώσουν το οικοδόμημα, να υιοθετήσουν αυτές τις προτάσεις, τότε είναι δώρο-άδωρο. Το ζήτημα ήταν αυτές οι προτάσεις να υιοθετηθούν χωρίς να διαλυθεί η κοινωνική συνοχή, η κοινωνία, χωρίς να διαλυθούν οι εργασιακές σχέσεις. Να λοιπόν γιατί λέγαμε από την αρχή ότι στόχος του μνημονίου κι αυτής της πολιτικής δεν είναι η σωτηρία της ελληνικής οικονομίας, η σωτηρία της χώρας, αλλά στόχος τους, αυτοσκοπός τους ήταν η κοινωνική διάλυση, η δημιουργία προϋποθέσεων για μεγάλη, βίαιη αναδιανομή του πλούτου για μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου.
Άρα λοιπόν η πρότασή μας δεν είναι πανάκεια. Και αν υιοθετηθεί εμείς δικαιωθήκαμε. Θα ήμασταν δικαιωμένοι αν υιοθετείτο η πρότασή μας δίχως κοινωνική διάλυση.
Εμείς θα επιμείνουμε και σε ότι αφορά τις θεσμικές προτάσεις. Κυρίως όμως στους αγώνες και τις διεκδικήσεις, όχι μόνο για να μην συρρικνωθεί περαιτέρω το κοινωνικό κράτος και η κοινωνική συνοχή, αλλά για να πάρουμε πίσω και τις κατακτήσεις που με βίαιο τρόπο τον τελευταίο χρόνο η ελληνική κυβέρνηση έχει στερήσει από τον ελληνικό λαό.
Νομίζω ότι ήταν μια αναμενόμενη εξέλιξη από τη στιγμή που η ηγεσία της ΓΣΕΕ, προσκείμενης στην ΠΑΣΚΕ, εδώ και πάρα πολύ χρόνια ακολουθεί μια τακτική αναντίστοιχη με τις ανάγκες των καιρών. Και φέρει βαρύτατες ιστορικές ευθύνες ο κ. Παναγόπουλος και η ηγεσία της ΓΣΕΕ, γιατί επί των ημερών τους και με τη δική τους συνενοχή κατεδαφίζονται εργασιακές κατακτήσεις δεκαετιών στη χώρα μας. Και, κυρίως, έχει μεγάλη ευθύνη γιατί μπαίνει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης γι αυτή την εγκληματική προοπτική που μας οδηγεί σε καταστάσεις εργασιακού Μεσαίωνα, που αφορά την κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων και την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων. Είναι μια εγκληματική επιλογή. Κάποιος πρέπει να μας εξηγήσει απ΄όλους αυτούς που μας έλεγαν ότι το μνημόνιο έρχεται να απαντήσει στα μεγάλα προβλήματα του δημόσιου τομέα και θα μείνουν άθικτες οι εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα, να μας απαντήσει τώρα τι έχει να πει που όλοι οι εργαζόμενοι απ΄ότι φαίνεται, δημόσιο και ιδιωτικοί είναι ίσιοι απέναντι στον κ. Στρος Καν και στην τρόικα. Και έχει βαρύτατη ευθύνη η ΓΣΕΕ και ο κ. Παπαγόπουλος γιατί με τη δική τους συνενοχή προχωρούν αλλαγές που θα βυθίσουν την κοινωνία σε μια βαρύτατη κρίση, με εκατομμύρια ανέργους, κοινωνικά αποκλεισμένους και φτωχούς. Και είναι μια κρίση που δεν αφορά μονάχα τη μείωση των μισθών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Αφορά -και θέλω να το τονίσω αυτό- και το ξερίζωμα αυτό που ονομάζεται ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Γιατί δυνατότητα επιχειρησιακής σύμβασης, με χαμηλότερο δηλαδή εργασιακός κόστος, μπορούν να κάνουν όλοι όσοι διατηρούν επιχειρήσεις με μεγάλο αριθμό εργαζομένων. Η συντριπτική πλειοψηφία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων όμως δεν θα έχει τη δυνατότητα.
Άρα, στο ίδιο πεδίο θα υπάρχει ένας αθέμιτος ανταγωνισμός. Θα μπορεί το μεγάλο σούπερ-μάρκετ να έχει μισθούς χαμηλότερους στους εργαζόμενούς του, ενώ το συνοικιακό δεν θα μπορεί. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό για τις π\εντακόσιες χιλιάδες και πλέον μικρομεσαίες επιχειρήσεις και βεβαίως τους εργαζόμενους που συντηρούν.
Η έννοια της αναδιάρθρωσης έχει πολλές διαστάσεις, γιατί αυτό το οποίο ονομάζεται σήμερα αναδιάρθρωση είναι η προοπτική της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, ελεγχόμενης πτώχευσης, κάτι εξαιρετικά αρνητικό για την ελληνική κοινωνία. Εμείς μιλάμε για μια αναγκαία αναδιαπραγμάτευση του χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα της Ε.Ε. και της ευρωζώνης και δεν είμαστε μόνοι μας, όπως αποδεικνύεται σ΄αυτή την κρίση, αλλά η μ ία μετά την άλλη περιφερειακές χώρες έχουν κρίση χρέους και αδυναμία να αντιμετωπίσουν αυτό το δυσβάστακτο χρέος. Και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία έρχεται και η Ισπανία. Στο άμεσο μέλλον θα δούμε ότι η κρίση χρέους δεν θα αφορά μόνο τις περιφερειακές χώρες αλλά και μεγάλες χώρες της Ε.Ε., του κέντρου. Η Ιταλία ήδη έχει μεγάλο χρέος, η Γαλλία.
Άρα λοιπόν είναι φανερό-και άλλωστε υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα, βεβαίως όχι σε χώρες της Ε.Ε., αλλά υπάρχουν παραδείγματα με εντονότερο ίσως αυτό της Αργεντινής ή άλλων χωρών της Κεντρικής Αμερικής, όπου, όταν αποδεικνύεται ότι το χρέος ξεπερνάει ένα επίπεδο βιωσιμότητας, 100%, θα φτάσει 150% το χρέος της χώρα μας, πλέον η λύση που μπορεί να δοθεί δεν είναι λογιστική, είναι πολιτική. Και βεβαίως είναι πολιτική και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, γιατί αυτό αφορά και τον πιστωτή και αυτόν που χρεωστάει δηλαδή αλλά και τον πιστωτή. Αντιλαμβάνεστε ότι όλοι οι πιστωτές μας, μεγάλες τράπεζες, βεβαίως τα ομόλογα τα ελληνικά περνάνε σιγά-σιγά στα χέρια της ΕΚΤ κι αυτό είναι μια εξέλιξη που θα οδηγήσει αναπόφευκτα στη διαδικασία της λεγόμενης αναδιάρθρωσης. Θα είναι προτιμότερο λοιπόν για όλους αυτούς να έχουν τη δυνατότητα να πάρουν ένα μέρος του χρέους, παρά να χάσουν κάθε δυνατότητα.
Από τη δική μας την πλευρά όμως το κρίσιμο είναι μέσα απ΄αυτή τη διαδικασία να κάτσαμε και να ορίσουμε ποιο κομμάτι του χρέους μας είναι νόμιμο και ποιο δεν είναι. Να δούμε δηλαδή ποιο είναι επαχθές και ποιο είναι νόμιμο.
Και θέλω να σας πω και μια κουβέντα που δεν την έχουμε κάνει ποτέ σοβαρά. Τον Μάιο του 2010, λίγο πριν μπούμε δηλαδή στο μηχανισμό της τρόικας, υπήρχε μια μεγάλη συζήτηση. Όποτε έβλεπα τον κ. Παπακωνσταντίνου μου έλεγε, έχεις να μου δώσεις 54 δις, τόσα πρέπει να πληρώσω σε λίγες μέρες. Δεν μας είπε όμως ποτέ αυτά τα 54 -πόσα ήταν τότε- για ποιο λόγο τα χρωστούσε η χώρα μας, τι είδους δάνεια ήταν. Ήταν για εξοπλιστικά προγράμματα, απ΄ αυτά που τα μισά μπήκαν κάτω από το τραπέζι για μίζες, ήταν για τα συστήματα C4Ι, ήταν για την Ολυμπιάδα. Ήταν δηλαδή για μια σειρά δανειακές συμβάσεις που είχε συνάψει η χώρα μας προκειμένου κάποιοι αετονύχηδες να κερδίζουν, να επωφεληθούν οι πολυεθνικές εταιρείες. Και ο ελληνικός λαός τι ωφελήθηκε απ΄ αυτά τα δάνεια;
Πρέπει λοιπόν κάποια στιγμή να υπάρξει μια επιτροπή σε κοινοβουλευτικό επίπεδο η οποία θα εξετάσει μία-μία αυτές τις δανειακές συμβάσεις και μία-μία θα δει και θα δούμε ποιο κομμάτι του χρέους είναι νόμιμο -να το πω έτσι- και ποιο δεν είναι.
Από κει και πέρα, η πρότασή μας για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους αφορά μία ευρωπαϊκή διαδικασία. Αφορά δηλαδή μια δι8αδικασία η οποία ούτως ή άλλως θα δρομολογηθεί. Εμείς όμως δίνουμε ιδιαίτερα σημασία στους όρους με τους οποίους θα δρομολογηθεί. Δεν πρέπει να είναι -και θα αγωνιστούμε για να μην είναι- όροι τιμωρίας, όροι ελεγχόμενης χρεοκοπίας όπου οι δανειστές μας θα διεκδικήσουν και κομμάτι του δημόσιου πλούτου. Πρέπει να είναι όροι κοινωνικής ανάκαμψης, προοπτικής και επιβίωσης της χώρας μας. Ευτυχώς θα έλεγα για την Ελλάδα πλέον αυτή η συζήτηση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Αφορά μια σειρά από χώρες. Και η Ευρωπαϊκή Αριστερά θα αγωνιστεί ώστε αυτή η διαδικασία να προχωρήσει με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και όχι με όρους επιβολής των αγορών και των ισχυρών.
Το ΚΚ Γαλλίας έχει συνδέσει την ιστορία του και με μεγάλους κοινωνικούς αγώνες. Τον αντιφασιστικό αγώνα, τις μεγάλες στιγμές δηλαδή του γαλλικού εργατικού κινήματος, έχει μια πολύ μεγάλη παράδοση και ιστορία. Βεβαίως γνωρίζετε ότι στη Γαλλία υπάρχει μια πολιτική κουλτούρα. Εξ αιτίας και του εκλογικού νόμου των Προεδρικών εκλογών που έχει δύο γύρους, που ευνοεί όχι συνεργασίες, αλλά ψήφο ανοχής από την πλευρά της αριστερά ς που συνήθως δεν είναι στον δεύτερο γύρο.
Όμως σ΄αυτή τη φάση των πολιτικών εξελίξεων και στο εσωτερικό της Γαλλίας αυτό το οποίο επικροτείται αν θέλετε με την εκλογή στην ηγεσία του ΚΕΑ του Εθνικού Γραμματέα του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος είναι η επιμονή στην επιλογή συμπόρευσης και συστράτευσης και ριζοσπαστικής και σοσιαλιστικής αριστεράς στη Γαλλία. Και αναφέρομαι σε ένα πολύ ελπιδοφόρο εγχείρημα που έχει μόλις δυο χρόνια λειτουργία, που είναι το Front de Gauche, το Μέτωπο της Αριστεράς στη Γαλλία ,που συγκροτείται από το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, από το Κόμμα της Γαλλικής Αριστεράς με επικεφαλής τον Μπελανσόν, ένα διακεκριμένο στέλεχος του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος που αποχώρησε καταγγέλλοντας τη δεξιά μετατόπιση του σοσιαλιστικού κόμματος και επίσης από τον Πικέ, ο οποίος έχει συγκροτήσει ένα νέο κόμμα αποχωρώντας από το NPA, το κόμμα το αντικαπιταλιστικό του Μπεζανσενό, διαφωνώντας με τη σεχταριστική γραμμή του NPA,δηλαδή με τη γραμμή που θέλει να είναι μόνο του και να μην προχωρεί στην προοπτική σύγκλισης και ενότητας της ευρύτερης αριστεράς.
Με αυτή την έννοια πρέπει να σας πω και θα ήταν παράλειψή μου να μην το έλεγα ότι η επιλογή στην ηγεσία του ΚΕΑ του Πιέρ Λοράν, του Γραμματέα του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος έχει και μια άλλη συμβολική αξία. Η Γαλλία ήταν η χώρα όπου το τελευταίο διάστημα είχαμε μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, της νεολαίας κυρίως, και των εργαζόμενων, σε μια πρωτοφανέρωτη και ιδιαίτερα σημαντική αλληλεγγύη γενεών και σύμπραξης στους κοινωνικούς αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων απέναντι στο ασφαλιστικό. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Γαλλία είναι ένα κοινωνικό εργαστήρι που οι αγώνες, οι κινητοποιήσεις, τα κινήματα έχουν πάντα, απόν τον Μάη του ΄68 τουλάχιστον και μετά, μια ιδιαίτερη αξία και σημασία. Υπ΄ αυτή την έννοια υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι που δικαιολογούν αυτή την επιλογή, όχι τόσο αυτός στον οποίον αναφερθήκατε.
Είναι προφανές ότι ο ΣΥΝ υιοθετεί τη στρατηγική του ΚΕΑ. Είναι οξύμωρο να λέμε ότι το ΚΕΑ ακολουθεί τη στρατηγική του ΣΥΝ. Είμαστε μια σημαντική δύναμη στο ΚΕΑ, αλλά δεν τους σέρνουμε και από τη μύτη.
Νομίζω ότι ο ΣΥΝ ακολουθεί βεβαίως με τις διαφοροποιήσεις και τις ιδιαιτερότητες που υπάρχουν στο ελληνικό πλαίσιο, αλλά ακολουθούμε μια συνολικότερη στρατηγική γιατί την θεωρούμε σωστή. Αν δεν την θεωρούσαμε σωστή θα μπορούσαμε να μην την ακολουθήσο9υμε. Αλλά θεωρούμε ότι είναι αποτελεσματική, είναι σωστή και γι αυτό επιχειρούμε να ακολουθήσουμε αυτή την στρατηγική, στα πλαίσια βέβαια των ελληνικών ιδιαιτεροτήτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα εγχείρημα το οποίο οι ευρωπαίοι σύντροφοί μας το παρακολουθούν με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
Από εκεί και πέρα για την απεργία της ΓΣΕΕ, ξέρετε ότι θα ήταν υπερβολή από τη δική μου τη ν πλευρά -για να μην πω αδόκιμο- να ορίσω εγώ ως πρόεδρος του κόμματος την στάση που θα κρατήσουν μέσα σε μια αυτόνομης 6υνδικαλιστική οργάνωση οι σύντροφοί μας. Θα μάθετε σύντομα τις αποφάσεις που θα λάβουν για τις περαιτέρω εξελίξεις. Αυτό το οποίο είναι ανακοινώσιμο είναι ότι στη συνεδρίαση της ΓΣΕΕ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ο Γιώργος Γαβρίλης, επικεφαλής της Αυτόνομης Παρέμβασης και μέχρι πρότινος μέλος της Διοίκησης, αναπληρωτής Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, κατέθεσε ένα συγκροτημένο πλαίσιο. Δεν αποχώρησε απλά καταγγέλλοντος. Ζήτησε και έκτακτο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Πολύ σύντομα για την περαιτέρω στάση της Αυτόνομης Παρέμβασης θα έχετε τη δυνατότητα να δείτε τις ανακοινώσεις που θα κάνουν οι ίδιοι συνδικαλιστές μας.
Τώρα σε σχέση με το τρίτο ερώτημα, ης τάση που θα κρατήσει η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή σε κάθε νέα εξέλιξη που θα έχουμε μπροστά μας θα συζητιέται με δημοκρατικό, συντροφικό, συλλογικό τρόπο στην κοινοβουλευτική ομάδα και θα συνθέτουμε και θα αποφασίσουμε από κοινού.
Η ερώτησή σας έχει ένα ενδιαφέρον για τη στάση του DIE LINKE, που όχι μόνο επικροτούν τη βασική αντίληψη για μια νέα αρχιτεκτονική της ΟΝΕ που δεν θα βασίζεται στον μονεταρισμό αλλά θα βασίζεται στην οικονομική ενοποίηση, σε ένα άλλο ρόλο της ΕΚΤ με τη δυνατότητα να τυπώνει χρήμα, σε ένα ευρώ δηλαδή που θα λειτουργεί περισσότερο ως νόμισμα και θα έχει τις ιδιότητες ενός νομίσματος. Αυτό που όμως έχει μεγάλο ενδιαφέρον και θα ήθελα να το επισημάνω είναι η στάση τους και η θέση τους για ένα άλλο Σύμφωνο Σταθερότητας. Και αυτό έχει ενδιαφέρον γιατί ανάμεσα στις θέσεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που υιοθετεί πλήρως και πρότεινε και το DEI LINKE, είναι αντί για τους «άχρηστους» μονεταριστικούς δείκτες όπως για παράδειγμα ο πληθωρισμός που είναι 3% και πως μπορείς να αντιμετωπίσεις μια κρίση αν δεν κάνεις πληθωριστική πολιτική ή για έλλειμμα που είναι μια εμμονή γιατί στο βαθμό που πρέπει να χρηματοδοτήσεις με δημόσιες επενδύσεις για να ενεργοποιήσεις τη ζήτηση δεν μπορεί το έλλειμμά σου να είναι στο 3%. Αντί λοιπόν, για αυτούς τους δείκτες, να υπάρχουν δείκτες όπως ανεργία αλλά και ισοσκελισμένη διαφορά ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες πλεονασμάτων – ελλειμμάτων, εμπορικού ισοζυγίου και ισοζυγίου πληρωμών. Και αυτό το λένε οι γερμανοί και έχει ιδιαίτερη σημασία διότι η γερμανική οικονομία είναι πλεονασματική επειδή οι οικονομίες του Νότου είναι ελλειμματικές. Και το λένε αυτό οι γερμανοί διότι όλη αυτή η φιλοσοφία της συντηρητικής διακυβέρνησης στην Γερμανία και έχει τις συνέπειες αυτές για όλη την Ευρώπη, είναι μια φιλοσοφία που βασίζεται στη χαμηλή εσωτερική ζήτηση. Δηλαδή στις χαμηλές συντάξεις, στο χαμηλό εργασιακό κόστος και αυτό πλήττει τις δυνάμεις των εργαζομένων στην Γερμανία. Άρα λοιπόν, μια άλλη οπτική που κυρίαρχο δεν είναι το εθνικό αλλά το ταξικό συμφέρον. Οι αντιθέσεις δεν είναι μονάχα ανάμεσα στις χώρες του Βορρά και του Νότου αλλά είναι ανάμεσα και στις τάξεις σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Τα συμφέροντα των εργαζομένων απέναντι στα συμφέροντα του κεφαλαίου.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS