Έχετε δίκιο, η παρατήρηση σας είναι σωστή. Είναι και δική μου άποψη αυτή. Δηλαδή, έχουμε μια «σύγκρουση» μεταξύ διαφόρων θεσμικών παραγόντων, του κ. Μπαρόζο, του κ. Τρισέ, διαφόρων Επιτρόπων, κάτω από την απειλή και την ισχύ της κ. Μέρκελ. Δυστυχώς αυτή έχει τον τελευταίο λόγο σχετικά και με τον τρόπο αντιμετώπισης της σημερινής κρίσης και για τους τρόπους και τους μηχανισμούς διαχείρισης μελλοντικών κρίσεων. Έχουνε πρόβλημα μεταξύ τους, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι στη βασική κατεύθυνση, δηλαδή σε περισσότερη πειθαρχία, τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, μεγαλύτερη εποπτεία και έλεγχο στα δημοσιονομικά, δε συμφωνούνε. Επομένως έχει βάση αυτό που είπατε, υπάρχει διάσταση απόψεων, αλλά προς το παρόν θα έλεγα. δεν μας βγαίνει σε καλό.
Όπως έχουμε όλοι παρακολουθήσει, η πολιτική που ακολουθείται γενικώς και οι απαιτήσεις της κ. Μέρκελ που προκύπτουν μέσα από μια γερμανική εθνικιστική οικονομική πολιτική, που θέλει να εξυπηρετήσει τα δικά της εθνικά συμφέροντα, δεν αισθάνεται αλληλέγγυα, δεν παλεύει η κ. Μέρκελ και οι υπόλοιποι ισχυροί για την Ευρώπη της αλληλεγγύης. Επομένως μέσα από τις όποιες ρυθμίσεις και διευθετήσεις καταρχήν βλέπουν τα δικά τους συμφέροντα και βεβαίως βλέπουν τα συμφέροντα των αγορών, των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτή είναι η βασική τους πυξίδα. Από εκεί και πέρα γίνεται πράγματι ένα παζάρι, που όμως σε τελική ανάλυση την πληρώνουμε πάλι εμείς. Σας αναφέρω ένα παράδειγμα: Η Ε.Ε. δεν έχει κοινοτικό προϋπολογισμό για τον επόμενο χρόνο καθώς υπάρχει διάσταση απόψεων. Αν δεν αποφασιστεί τον Δεκέμβριο, θα πάμε στην λογική του δεκατεταρτημόριου του κ. Ζολώτα. Αυτό δεν μας βοηθάει σε καμία περίπτωση. Γίνονται διάφορα παζάρια, να ικανοποιηθεί η Αγγλία, να ικανοποιηθούν όλοι. Από αυτά τα παζάρια, που είναι μάχη ισχύος, εμείς πάντα χάνουμε. Αφού η βασική κατεύθυνση είναι πάντα εις βάρος των ασθενέστερων οικονομιών που έχουν ανάγκη για περισσότερη αλληλεγγύη και βεβαίως είναι σε βάρος μιας Ευρώπης της συνοχής, της αλληλεγγύης
Τα προβλήματα αυτά και η υπόθεση της οικονομικής διακυβέρνησης και της προοπτικής της Ε.Ε. απασχολούν όλους. Έχουμε φύγει πλέον από το στάδιο ότι η Ελλάδα είναι το μαύρο πρόβατο, έχουμε φτάσει στην Ιρλανδία, έχει πάει στην Πορτογαλία. Θα λέγαμε ότι το πρόβλημα είναι πάνω από την Ευρώπη, επομένως ανησυχούν οι πάντες. Ανησυχούν και αγωνίζονται ο καθένας για την δική του την υπόθεση. Τώρα, τι θα μας εξυπηρετούσε εμάς; Προφανώς εμάς και την Ευρώπη της αλληλεγγύης θα εξυπηρετούσε μια άλλη πολιτική. Κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας. Επειδή αυτό φαίνεται δύσκολο, αλλά πρέπει να το λέμε, στην προκειμένη περίπτωση θα μας εξυπηρετούσε προφανώς μια άλλη πολιτική δανεισμού, από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζες, η έκδοση ευρωομόλογου. Να αλλάξει ο ληστρικός δανεισμός του 1% στις τράπεζες και του 4% στα κράτη. Θα μας βοηθούσε να αλλάξουν οι Συνθήκες προς την κατεύθυνση της κοινωνικής και οικονομικής αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών της Ευρώπης. Αυτό θα μας βοηθούσε και είναι ευκαιρία να το θέσουμε, τώρα που η κρίση γενικεύεται και όλοι βρίσκονται κάτω από το φάσμα του μηχανισμού. Τώρα είναι η ευκαιρία να φανεί ότι η πορεία που έχει πάρει η Ε.Ε. και η ΟΝΕ είναι σε λάθος κατεύθυνση. Αυτό που οικοδομείται, δεν θα φτιάξει μια Ευρώπη της αλληλεγγύης αλλά μια Γερμανική Αυτοκρατορία, και εν πάσει περιπτώσει δεν είναι η Ευρώπη που προσδοκούμε και ελπίζουμε. Είναι ευκαιρία να τεθούν τα αιτήματα για αλλαγή του Συμφώνου Σταθερότητας, για τον τρόπο δανεισμού από την ΕΚΤ, να σταματήσουν οι λογικές του Μνημονίου που καταστρέφουν κάθε ίχνος κοινωνικού κράτους. Ρίγος περνάει και τους άλλους συναδέλφους της Ευρώπης που βλέπουν να έρχεται και σε αυτούς όλο αυτό το σκληρό πρόγραμμα. Η Ε.Ε πρέπει να ακολουθήσει μια διαφορετική πολιτική, χωρίς το ΔΝΤ και τα συναφή που μας προέκυψαν με δυστυχώς πρωτοπόρα τη δική μας κυβέρνηση.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS