ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρακάτω Πρακτικό δεν αποτελεί το τελικό κείμενο, διότι εκκρεμούν ορθογραφικές, συντακτικές και νομοτεχνικές διορθώσεις.
ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΜΗ΄
Τρίτη, 21 Δεκεμβρίου 2010
Συνέχιση της συζήτησης του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών «Κύρωση του κρατικού προϋπολογισμού και των προϋπολογισμών ορισμένων ειδικών ταμείων και υπηρεσιών οικονομικού έτους 2011».
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.
Η αλήθεια είναι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι η ομιλία της κυρίας Υπουργού Εργασίας, της κας Κατσέλη, που μόλις κατήλθε από το Βήμα, ήταν σε διαφορετικό τόνο και σε διαφορετική κατεύθυνση απʼ όσα είχαμε ακούσει από άλλους Υπουργούς, κορυφαίους της Κυβέρνησης, μέχρι τώρα, που εστίαζαν όλη την κατεύθυνση στο φόβο μπροστά στη χρεοκοπία και στην ανάγκη των διαρθρωτικών αλλαγών με μονόδρομο τις επιλογές που κάνει αυτή η Κυβέρνηση.
Κυρία Κατσέλη, το μόνο το οποίο πράγματι είχε τον ίδιο τόνο, ήταν ότι η ανάκαμψη έρχεται το 2012. Αυτό είναι ένα νεοπαγές επιχείρημα της Κυβέρνησης. Και δεν το καταλαβαίνω, δεν εξηγείται, διότι ξέρουμε όλοι ότι το ίδιο το Μνημόνιο μιλά για το 2014 -ως υπολογισμό- ότι, δηλαδή, τότε μπορεί να υπάρξει, εφόσον όλα υλοποιηθούν με ιδανικό τρόπο, πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης της μισής μονάδας. Χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη εξήγηση, για να μην είναι ένα επικοινωνιακό τέχνασμα, ένα επικοινωνιακό κλειδί, μία πλασματική δηλαδή αισιοδοξία, μπροστά στη διογκούμενη οργή και δυσφορία της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτά δεν τα λέω εγώ. Δεν κάνω αξιολογήσεις. Εν πάση περιπτώσει, όμως, η συζήτηση για τον προϋπολογισμό πρέπει να γίνεται σε πραγματική βάση κι όχι με επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Προχωρώ αμέσως στη συμπλήρωση αυτής της επισήμανσης με την αναφορά που έκανα και πριν, με τη χρεοκοπία ως μπαμπούλα.
Η χρεοκοπία, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αν δεν κάνω λάθος, είναι ένα συντελεσμένο γεγονός. Απλώς ρυθμίζεται με βάση τις ανάγκες αναπαραγωγής ενός ολόκληρου συστήματος της ελεύθερης οικονομίας και της ελεύθερης αγοράς και όχι ως φροντίδα για τη χώρα μας ή φιλευσπλαχνία των μεγάλων εταίρων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι εξηγώ:
Ήδη έχουμε δρομολογημένες πολιτικές σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και σε αυτές που βρίσκονται σε κρίση -ιδιαίτερα στις πλέον αδύναμες οικονομίες- όπως η Ελληνική ή η Ιρλανδική ή η Ισπανική ή της Πορτογαλίας, όπου όλες αυτές, κατά μία περίεργη συγκυρία, μέχρι πρότινος –και η χώρα μας συμπεριλαμβάνεται σε αυτό- εθεωρούντο πρότυπα αναπτυξιακών μοντέλων και ρυθμών ανάπτυξης. Μην το ξεχνάμε.
Το γεγονός ότι τώρα διαπιστώνουμε ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια τίποτα δεν είχε γίνει καλό «αναπτυξιακά», νομίζω ότι είναι πολύ υποκριτικό. Διότι η ισχυρή Ελλάς ήταν, κατά τις βεβαιώσεις όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων –και του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας- ένα γεγονός, μία πραγματικότητα, με βάση την οποία πρόβαλαν –και ο κ. Σημίτης και ο κ. Μητσοτάκης παλαιότερα και ο κ. Καραμανλής στη συνέχεια- τη μονόδρομη προοπτική του ανοίγματος στις αγορές και της συμπόρευσης, της προσαρμογής στο ανταγωνιστικό περιβάλλον.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ: Όλα τα μοντέλα ανάπτυξης εξαντλούν τα όριά τους.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Σήμερα δεν είναι μόνο η ελληνική κρίση. Είναι η ευρωπαϊκή κρίση. Και αντιμετωπίζεται με τους ίδιους όρους και τους ίδιους κανόνες.
Η Γερμανία δεν έχει ελλείμματα. Πλεονάσματα έχει και σκανδαλωδώς μεγάλα. Η Γερμανία δεν έχει ύφεση. Έχει χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά ύφεση δεν έχει. Κι, όμως, έχουμε σήμερα πολιτική μείωσης –όχι διατήρησης, μείωσης- των εργατικών εισοδημάτων -για φέτος μισή μονάδα- και προοπτική ακόμα μεγαλύτερης. Αυτά πώς εξηγούνται;
Πώς εξηγούνται διαφορετικά από το ότι για να πάρει μπρος η μηχανή, πρέπει να πληρώσουν συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού και δει οι μισθωτοί, οι εργαζόμενοι.
Αυτό είναι και το μοντέλο που προβάλει ο σημερινός Προϋπολογισμός.
Επομένως, γίνονται θυσίες από τον περήφανο λαό που πράγματι ποτέ δεν θεωρεί τα εμπόδια ανυπέρβλητα, όπως σωστά επεσήμανε η κυρία Υπουργός μόλις πριν. Όμως, κυρία Υπουργέ, ο ελληνικός λαός πλέον θεωρεί και την Κυβέρνησή σας και την πολιτική σας εμπόδιο το οποίο πρέπει να υπερβεί. Και όντως έτσι είναι.
Από αυτή την άποψη το αίτημα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι η επιδοματική πολιτική, δεν μπορεί να είναι η καταβαράθρωση των εργασιακών σχέσεων, η πλήρης ανασφάλεια, η μείωση των μισθών, η μείωση των εισοδημάτων και ταυτόχρονα η ανάπτυξη μιας προστατευτικής ομπρέλας Κύριος οίδε με ποιους όρους, πότε και πώς, σε αυτή την κατάσταση που περιγράφουμε και που τόσο πολύ καλά την ωραιοποιήσατε.
Δεν θα είχα αντίρρηση. Μακάρι, να πετυχαίνατε μία τέτοια και τόσο αποτελεσματική προστατευτική ομπρέλα. Αλλά να ξέρουμε και τι περιγράψατε. Επιδοματική πολιτική περιγράψατε. Δηλαδή, να μην εξαθλιωθεί η ελληνική κοινωνία είναι το μέγιστο όριο του στόχου
Αυτά πρέπει να λέγονται με το όνομά τους όταν δεν έχουμε πολιτικές εσόδων, αλλά μόνο πολιτικές περιορισμού δαπανών. Αυτό είναι αυτό που λέμε ταξική πολιτική και αυτό είναι επιλογή. Δεν είναι, λοιπόν, δυνατόν να μιλάμε για διαρθρωτικές αλλαγές και να μην εξηγούμε τι είναι αυτές. Περιγράψατε μερικές, αυτές που έχουν ένα φιλικό προς την κοινωνία πρόσημο, δηλαδή το κοινωνικό κράτος. Μα, το κοινωνικό κράτος διαρκώς και περιορίζεται, διαρκώς και εξασθενεί, διαρκώς και διαλύεται σε όλα τα επίπεδα και μένει μόνο η επιδοματική πολιτική της ομπρέλας, για την αποτροπή της εξαθλίωσης.
Αυτά είναι πράγματι, η κρατούσα πολιτική, όχι μόνο στην Ελλάδα. Και δεν συνδέονται με την χρεοκοπία, αλλά συνδέονται με την πολιτική αξιοποίησης της κρίσης, για την μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδημάτων που έχει συντελεστεί στον τελευταίο αιώνα. Οι μεγάλοι ανταγωνισμοί των κεφαλαίων, η φοβερή κούρσα των ανταγωνισμών οδηγεί, πλέον, στη μόνη λύση, που συμφωνούν όλοι οι κερδοσκόποι ανταγωνιστές, στη μείωση του εργατικού κόστους και προς αυτή την κατεύθυνση και του κοινωνικού κράτους. Και προς αυτήν την κατεύθυνση κάθε φορά παρά τις αντιθέσεις που διαρκώς οξύνονται, βρίσκουν σημείο σύγκλισης και τα σύμφωνα σταθερότητας και οι εξελίξεις μεταξύ αυτών των σκληρά ανταγωνιζομένων συμφερόντων των κυρίαρχων οικονομικών αλλά και πολιτικών κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν είναι δυνατόν, κυρία Υπουργέ, να μιλάμε για το χρέος και να μην έχουμε τη στοιχειώδη παραδοχή. Ο κ. Παπακωνσταντίνου ούτε λίγο ούτε πολύ προχθές μας είπε ότι το χρέος οφείλεται στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων.
Πέραν αυτού, το χρέος δεν είναι μόνο το δημόσιο αλλά είναι πλέον και το ιδιωτικό. Και δεν φτάνει η διαβεβαίωση που δώσατε μόλις πριν, κυρία Υπουργέ, ότι τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά εκτός από τη διαπραγμάτευση με την τράπεζα, έχουν και τα Ειρηνοδικεία. Ήδη, από το Γενάρη θα «κλάψουν μανούλες» και στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, αλλά και στην λήξη του χρονικού ορίου που είχατε δώσει για τις κατασχέσεις. Θα δοθεί νέο όριο για τις κατασχέσεις, ή θα έχουμε πλέον τα κοράκια έτοιμα να κατασπαράξουν τα σπίτια των ανθρώπων; Αυτήν τη στιγμή σε όλη την Ελλάδα αγωνιούν χιλιάδες άνθρωποι ως προς αυτό και δεν είχαμε την παραμικρή διαβεβαίωση ούτε από εσάς ούτε από τον κ. Παπακωνσταντίνου μέχρι τώρα.
Προς αυτήν την κατεύθυνση δεν έχουμε μία προσέγγιση για την πραγματική αύξηση των εσόδων του κράτους από την πλευρά των εχόντων.
Δεν θέλω να ξαναπώ αυτά που είπα και πέρυσι και πρόπερσι και αυτά που έλεγε τα προηγούμενα χρόνια ο Γιάννης Δραγασάκης για το εφοπλιστικό κεφάλαιο και για τη φορολογία των πλοίων. Έχω όλα τα στοιχεία και από τον Προϋπολογισμό, αλλά και από το τι είναι το «budget» –να το πω έτσι- της εφορίας πλοίων στον Πειραιά, που είναι μικρότερο από μια συνοικιακή ΔΟΥ. Και πάλι και στον τωρινό Προϋπολογισμό τα προσδοκώμενα έσοδα από φόρους για τα πλοία είναι μικρότερα από τα τέλη που δίνουν οι μετανάστες για την κατάθεση των εγγράφων τους για τη νομιμοποίησή τους από τα προβλεπόμενα έσοδα γιʼ αυτό το λόγο.
(Στο σημείο αυτό κτυπάει προειδοποιητικά το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)
Τελειώνω, κύριε Πρόεδρε. Ένα λεπτό ακόμα, αν έχετε την καλοσύνη.
Προς αυτήν την κατεύθυνση, λοιπόν, μια τέτοια πολιτική, μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις πραγματικές ανάγκες.
Είχαμε στη Βουλή, σʼ αυτήν τη συζήτηση, όλες αυτές τις μέρες μία πανομοιότυπη –ευτυχώς υπήρχαν μερικές φωτεινές εξαιρέσεις- αναπαραγωγή αυτών των επικοινωνιακών κλειδιών: Χρεοκοπία, ανάκαμψη το 2012, άσκηση θάρρους για την περήφανη προσπάθεια του ελληνικού λαού που αντέχει και διαρθρωτικές αλλαγές, χωρίς να τις εξηγούμε.
Κυρία Υπουργέ, την κρίση του δανεισμού την έφερε ο δανεισμός που ωφελούσε τους δανειστές. Τα έπαιρναν πίσω με τις ολυμπιάδες, με τα C4I, με τους πολεμικούς εξοπλισμούς και με την κατανάλωση, με τα jeep, με τις λιμουζίνες και με όλα αυτά. Όλοι οι δανειστές μας τα δάνεια τα έχουν πάρει πίσω και με το παραπάνω.
Χρειάζεται, λοιπόν, μία στάση και ένα δίκτυο συμμαχιών σε όλη την Ευρώπη και να αρνηθούμε τα δάνεια αυτά, που δεν είναι πραγματικά δάνεια, που επεβλήθησαν στην ελληνική οικονομία και στον ελληνικό λαό και να διαπραγματευτούμε και να διεκδικήσουμε και να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και να διώξουμε και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και όλους αυτούς τους οργανισμούς που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την κρίση, για να κάνουν –όπως προείπα- την πιο βάρβαρη αναδιανομή του πλούτου σε βάρος των εργαζομένων και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και παγκόσμια.
Εσείς προσαρμόζεστε στην πολιτική αυτή και δεν μπορείτε, επομένως, να δώσετε διέξοδο. Η αντίσταση σʼ αυτήν την πολιτική από τους πολιτικούς, από την πολιτική και από την κοινωνία, είναι η μόνη λύση.
Ευχαριστώ.
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΜΘ΄
Τετάρτη, 22 Δεκεμβρίου 2010
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΡΙΤΣΑΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Ήδη εισήλθαμε σʼ αυτή την τελική φάση, στην κορύφωση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας για την ψήφιση του Προϋπολογισμού. Πρόκειται για πέντε μέρες που προς το παρόν βέβαια δεν συγκλόνισαν τον κόσμο, αλλά σίγουρα κατέγραψαν πολύ ενδιαφέρουσες πολιτικές μετατοπίσεις. Κυρίως προανήγγειλαν εξελίξεις που κυοφορούνται, πολύ ενδιαφέρουσες.
Η κυβερνητική πλειοψηφία πλέον αμφισβητείται. Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Και αμφισβητείται διότι δεν έχει κοινωνική συναίνεση κι όχι γιατί διαγράφεται κάθε Βουλευτής που διαφωνεί.
Έγινε προσπάθεια από τα κυβερνητικά επιτελεία να δοθεί μια τονωτική ένεση αισιοδοξίας. Καλό είναι αυτό. Όμως πόσο πραγματικό είναι; Η συναίνεση αυτή τη στιγμή αναζητείται όχι στην κοινωνία αλλά στη Νέα Δημοκρατία, στις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, στο Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, στη Δημοκρατική Συμμαχία, οπουδήποτε εκτός από την κοινωνία.
Και οι δύο εισηγητές του ΣΥΡΙΖΑ και όλοι οι Βουλευτές που μίλησαν -σε λίγο θα μιλήσει και ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας- έθεσαν συνολικά αλλά και στους επιμέρους τομείς το κρίσιμο ζήτημα, με αντικειμενικούς όρους, όχι γιατί το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ -χωρίς καμιά καταστροφολογία- αλλά γιατί το λέει στην πραγματικότητα η Κυβέρνηση, γιατί το λένε οι συμβάσεις που η Κυβέρνηση έχει υπογράψει, γιατί το λέει το Μνημόνιο. Ποιο είναι το κρίσιμο ζήτημα; Το χρέος διαρκώς θα αυξάνεται και ως απόλυτο μέγεθος και ως ποσοστό επί του Α.Ε.Π. Η ανεργία θα αυξάνεται επίσης. Η φτώχεια θα αυξάνεται, ο τιμάριθμος θα αυξάνεται. Η βία θα αυξάνεται, κύριοι της Κυβέρνησης. Πάνε μαζί αυτά, όχι γιατί το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως πάλι υπαινίχθηκε ένας Υπουργός πρόσφατα. Η ανασφάλεια θα αυξάνεται. Το μόνο το οποίο δεν θα αυξάνεται, σύμφωνα με αυτά που έχετε συνυπογράψει με την Τρόικα, είναι το έλλειμμα. Το έλλειμμα όντως θα μειώνεται. Ήδη μειώνεται. Είναι αυτό αντιστάθμισμα για όλα τα προηγούμενα; Αυτό είναι το πραγματικό ζήτημα και σʼ αυτό δεν απαντάει η Κυβέρνηση. Απαντά μόνο στο ότι έτσι, μʼ αυτό το δρόμο, θα ξαναβγούμε στις αγορές για να ξαναδανειστούμε. Αυτή είναι η μόνη κυβερνητική υπόσχεση. Υπερβάλλω; Δεν υπερβάλλω. Διότι έχετε επιλέξει την προσαρμογή.
…
Οι αγορές δεν είναι ανίκητες. Είναι οι πρώτες που προσαρμόζονται, αρκεί να έχουν σοβαρό αντίπαλο.
Σʼ αυτή την κατεύθυνση κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ, για μια νέα προοπτική των κοινωνικών αντιστάσεων και της ανάδειξης μιας εντελώς διαφορετικής πολιτικής, στηριγμένης στο γνήσιο σοσιαλιστικό πρόταγμα, στην ανάγκη της κοινωνίας και της οικονομίας των αναγκών, που χρειάζεται ο τόπος για να έχει τη νέα αναγέννησή του.
Ευχαριστώ.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS