06/01/2011

Απόφαση Π.Γ. του ΣΥΝ - Ζητήματα τακτικής και στρατηγικής της δουλειάς των δυνάμεών μας στο συνδικαλιστικό κίνημα στις νέες συνθήκες.

Βρισκόμαστε σε συνθήκες που η εργατική τάξη, όλος ο κόσμος της εργασίας, δέχεται μία πρωτοφανή επίθεση από την κυβέρνηση, την τρόικα και τον ΣΕΒ, από τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Το Μνημόνιο νούμερο 3 είναι ακόμα πιο σκληρό και αντεργατικό, δεν αφήνει τίποτε όρθιο. Έχει ήδη ανοίξει την όρεξη του ΣΕΒ να απαιτεί με θρασύτητα την κατάργηση και των ελάχιστων εργασιακών δικαιωμάτων που έμειναν ακόμα ανέπαφα και την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα.

Η χρονική επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δις ευρώ, που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως μεγάλη επιτυχία της, συνοδεύεται από νέους επαχθείς μνημονιακούς όρους και ληστρικά επιτόκια καθώς και από παράταση της επιτήρησης της χώρας μας από την Τρόικα για τον αιώνα τον άπαντα.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πιστή στις - έτσι κι αλλιώς – νεοφιλελεύθερες επιλογές της,  σε υλοποίηση του μνημονίου καθώς και των δύο επικαιροποιημένων εκδοχών του που συνυπόγραψε με την Τρόικα και μέσω του προϋπολογισμού του 2011:

• Διαλύει, κατεδαφίζει και εκποιεί ότι απέμεινε από τη δημόσια περιουσία. Συρρικνώνει τις δημόσιες δαπάνες για υγεία, παιδεία, πρόνοια και εμπορευματοποιεί τις υπηρεσίες τους. Αυξάνει τα τιμολόγια των ιδιωτικοποιημένων ή των προς ιδιωτικοποίηση πρώην δημοσίων επιχειρήσεων προσθέτοντας νέα βάρη στα λαϊκά στρώματα.
• Οδηγεί σε μαζικά λουκέτα χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αφήνει ασύδοτους τους εργοδότες με πρόσχημα την οικονομική κρίση να κάνουν μαζικές απολύσεις και να παραβιάζουν την εργατική Νομοθεσία. Αυξάνει την ανεργία σε πρωτοφανή για τη χώρα μας επίπεδα βυθίζοντας ένα εκατομμύριο ανέργους, άνδρες και γυναίκες, και τις οικογένειές τους σε απόγνωση.

Νέες πολύ μεγάλες δυσκολίες συνεπάγονται γιατοεργατικόσυνδικαλιστικόκίνημα η δραματική αύξηση της ανεργίας, οι καταργήσεις, συγχωνεύσεις, ιδιωτικοποιήσεις και μετατάξεις στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα καθώς και η  εφαρμογή του νέου πολυνόμου, για τα εργασιακά και τις ΔΕΚΟ, που ψηφίστηκε, πρόσφατα,  το Δεκέμβρη του 2010. Η κυβέρνηση με αυτόν μειώνει δραστικά τους μισθούς όχι μόνο στους εργαζόμενους του δημοσίου τομέα αλλά και σʼ αυτούς του ιδιωτικού, ενώ μέχρι τώρα έλεγε ότι δεν θα τους πειράξει και ότι μοναδικός στόχος της ήταν ο δημόσιος τομέας και οι δήθεν «παχυλά» αμειβόμενοι εργαζόμενοι σε αυτόν. Καταργεί επίσης ουσιαστικά τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αφού ανοίγει την «κερκόπορτα» να υπερισχύσουν σε σχέση με αυτές οι επιχειρησιακές που θα προβλέπουν χαμηλότερους μισθούς. Με τους νέους έμμεσους κυρίως φόρους φορτώνει τα λαϊκά στρώματα με νέα δυσβάστακτα βάρη και μειώνει ακόμα περισσότερο τους μισθούς των εργαζομένων.

Νέες δυσκολίες επίσης προστίθενται στη δράση του σ.κ. λόγω των αλλαγών που η επίθεση του κεφαλαίου και οι προωθούμενες απʼ αυτό αναδιαρθρώσεις του παραγωγικού προτύπου επιφέρουν στην σύνθεση και στη διαστρωμάτωση της σύγχρονης εργατικής τάξης της χώρας μας. Η διαφορετικότητα, που έχει διαμορφωθεί στις υλικές προϋποθέσεις αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης (εργαζόμενοι – άνεργοι, πλήρης – ελαστική απασχόληση, Έλληνες εργαζόμενοι – υπερεκμεταλλευόμενοι μετανάστες, εργαζόμενοι στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, νέοι σε ανασφάλεια - παλιότεροι εργαζόμενοι με στοιχειωδώς προστατευμένα δικαιώματα, συνδικαλισμένοι - μη συνδικαλισμένοι κ.λ.π.), προϋπήρχε, αλλά τώρα έχει φτάσει στο ζενίθ και δυσκολεύει  ακόμη περισσότερο  την ενιαιοποίηση των εργατικών αιτημάτων, την ένταξη των εργαζομένων στην συλλογική δράση και τη διαμόρφωση ταξικής συνείδησής τους.

Η κυβέρνηση η τρόικα και ο ΣΕΒ με την αποφασιστικότητα που επιδεικνύουν στο στόχο τους για το σάρωμα των εργασιακών δικαιωμάτων και για τη ριζική αναδιανομή των εισοδημάτων υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου προσπαθούν να οδηγήσουν σε περιθωριοποίηση και διάλυση το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αφού το καθιστούν στη συνείδηση των εργαζομένων ανίκανο να τους υπερασπίσει θεμελιώδη δικαιώματα και θέτουν σε αμφισβήτηση την ενότητα, την μαζικότητα και τελικά την ίδια την ύπαρξή του. Η υπονόμευση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη απαξίωσή του. Με τη θέσπιση των ειδικών επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων οι εργοδότες θα στήνουν εργοδοτικά ελεγχόμενα σωματεία και θα αμφισβητούν εμπράκτως το ρόλο των κλαδικών ομοσπονδιών και σωματείων, που αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα της ραχοκοκαλιάς του σκ. Ταυτόχρονα βασικοί θύλακες του σκ στις ΔΕΚΟ, Τράπεζες και στο δημόσιο με μεγάλη συνδικαλιστική πυκνότητα και αγωνιστικές παραδόσεις, που καλύπτουν κυρίως «προστατευμένη», πλήρη και σταθερή εργασία, χτυπιούνται και αποδυναμώνονται με τη διάλυση, τις καταργήσεις και συγχωνεύσεις φορέων, τις υποχρεωτικές μετατάξεις, την ιδιωτικοποίηση και τις ριζικές περικοπές μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων που προωθούνται από την κυβέρνηση σε αυτούς τους χώρους. Με την αποδυνάμωση και αυτού του οχυρού και με δεδομένη την μέχρι τώρα πλημμελή παρουσία του σ.κ. στον ιδιωτικό τομέα , υπάρχει πλέον σοβαρός κίνδυνος για στρατηγική ήττα και για την ίδια την ύπαρξη του σκ της χώρας μας.

Την ίδια στιγμή τα δίνουν όλα στο κεφάλαιο. Ελεύθερες και πιο εύκολες απολύσεις, μειωμένη φορολογία κερδών, διατιμημένη εργασία των νέων, μειωμένες εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές και του ανοίγουν έτσι την όρεξη να ζητά να πάρει πίσω όλα όσα κατέκτησαν  οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα.

Η αποχώρηση της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ από το προεδρείο της ΓΣΕΕ, με αφορμή τη μυστική συμφωνία του προέδρου της με τους εργοδότες για μειώσεις μισθών και με βασική αιτία τη συμβιβαστική γραμμή της ηγετικής ομάδας της  ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ, που υπονομεύουν ακόμα περισσότερο το κύρος και τη διαπραγματευτική ικανότητα της, ήταν μία κίνηση συνδικαλιστικής τακτικής με βαρύνουσα πολιτική σημασία. Η ταυτόχρονη κατάθεση πρότασης από την ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ για διεξαγωγή εκτάκτου συνεδρίου της ΓΣΕΕ, με αντιπροσώπους εκλεγμένους εκ νέου από τη βάση, για την οργανωτική ενοποίησή της με την ΑΔΕΔΥ και την αλλαγή του προσανατολισμού της σε ταξική κατεύθυνση μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να δώσει μία πολιτική ανάσα και μία θετική διέξοδο στη σημερινή κρίση της ΓΣΕΕ και του σκ.

Οι αντιδράσεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας μας, παρά τις εντυπωσιακές εκλάμψεις του στις πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες στις 5 Μάη και στις 15 Δεκέμβρη, δεν ήταν μέχρι σήμερα στο σύνολό τους ανάλογες της κλίμακας της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι/ες και κυρίως δεν ανέκοψαν τις αντικοινωνικές πολιτικές της κυβέρνησης και της τρόικας. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε αυτή την περίοδο σε μία από τις χειρότερες στιγμές του, με υπονομευμένη την αξιοπιστία του στους εργαζόμενους/ες από το παρελθόν και μη έχοντας σήμερα τη δυνατότητα, λόγω της κυριαρχίας σε αυτό των δυνάμεων του κυβερνητικού και συμβιβαστικού συνδικαλισμού,  να εμπνεύσει νικηφόρους αγώνες. Ωστόσο στην αδυναμία των συνδικάτων για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους να αντιπαρατεθούν νικηφόρα στο μνημόνιο κυβέρνησης – ΔΝΤ – ΕΕ δεν υπήρξε ένα ισχυρό πολιτικό αντίβαρο από την Αριστερά.

Η Αριστερά στο σύνολό της έδωσε τη μάχη και στήριξε πολιτικά αλλά και με κινητοποίηση του κόσμου της τις εργατικές κινητοποιήσεις. Μία όμως Αριστερά κατακερματισμένη και πολλές φορές απομακρυσμένη από την κοινωνία δεν μπορεί να πείσει στα καλέσματά της τους εργαζόμενους για ενωτικούς αγώνες. Δεν μπορεί να κάνει ορατή μία πειστική εναλλακτική διέξοδο, να αποδείξει ότι υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν του μνημονίου και να πολιτικοποιήσει την οργή και τις διαθέσεις για αντίσταση των εργαζομένων και της νεολαίας.

Συμπερασματικά, η κυβέρνηση, η τρόικα και οι δυνάμεις του κεφαλαίου αλλάζουν με τις πολιτικές τους το κοινωνικό και εργασιακό τοπίο στη χώρα μας καθιστώντας δυσμενέστερους τους συσχετισμούς δύναμης σε βάρος των εργαζομένων. Τίποτε πλέον δεν θα είναι όπως πριν και οι δυσκολίες, όσον αφορά την κατάσταση των εργαζομένων και τους όρους δράσης του σκ, σε συνθήκες κρίσης, αντεργατικών πολιτικών και εξαέρωσης εργατικών δικαιωμάτων, πολλαπλασιάζονται.

Μεγάλες δυσκολίες και κινδύνους συνεπάγονται για το παρόν και το μέλλον του σκ οι σημερινές έκτακτες συνθήκες και το ενδεχόμενο γενικευμένης αποπολιτικοποίησης ή και συντηρητικοποίησης της εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα, όμως, μέσα από τις νέες δυσκολίες αναδεικνύονται και δυνατότητες που μπορεί να οδηγήσουν - κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις - σε νέα ριζοσπαστικοποίησή της και σε μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις, που τόσο οι δυνάμεις μας στο συνδικαλιστικό χώρο όσο και το κόμμα πρέπει να έχουν σχέδιο αξιοποίησής τους σε προοδευτική - σοσιαλιστική κατεύθυνση..

Κατά συνέπεια οι δυνάμεις μας που δραστηριοποιούνται στο σκ πρέπει να κάνουν μία ριζική στροφή στη δουλειά τους και να εργαστούν πιο αποφασιστικά και σχεδιασμένα αφενός για να αντιμετωπίσουν τις πολλαπλάσιες σήμερα δυσκολίες και αφετέρου για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και την μαχητική αντεπίθεσή του για να πάρει πίσω και να επεκτείνει τις κατακτήσεις που χάθηκαν το τελευταίο διάστημα και για την ανατροπή του μνημονίου και των αντεργατικών πολιτικών.

            Το σκ μπορεί και πρέπει να βρει το «κόκκινο νήμα» που να το ενώνει με την κοινωνία, τις παλιότερες ηρωικές στιγμές του εργατικού κινήματος της χώρας μας αλλά και τις μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων που γίνονται αυτή την περίοδο στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και σʼ όλη την Ευρώπη καθώς και με τις κινητοποιήσεις των φοιτητών και των νέων στη Μ. Βρετανία και στην Ιταλία.

Η διαμόρφωση ενός ελαχίστου πλαισίου διεκδικήσεων, η ενίσχυση των μαζικών διαδικασιών βάσης και η αναζωογόνηση των κυττάρων του εργατικού κινήματος των πρωτοβάθμιων σωματείων, είναι σήμερα αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε για τη συγκρότηση ενός νέου ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Πρώτος στόχος των δυνάμεών μας στο σκ είναιη διαμόρφωση ενός ενιαίου εργατικού μετώπου, που θα μπορεί αναπτύσσει ακόμα πιο πολιτικοποιημένους αγώνες με στόχους την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων, την ακύρωση του μνημονίου και των εφαρμοζόμενων αντεργατικών πολιτικών και για το άνοιγμα του δρόμου για μία άλλη πολιτική προς όφελος των εργαζομένων. Προϋπόθεση για την οικοδόμηση αυτού του ενιαίου μετώπου είναι πριν απ΄ όλα ο καλλίτερος συντονισμός των συνδικαλιστικών κινήσεων που έχουν αναφορά στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα οι ενωτικές πρωτοβουλίες με όλες τις άλλες αριστερές αγωνιστικές δυνάμεις που κάνουν ταξικό συνδικαλισμό καθώς και με όσες δυνάμεις απεγκλωβίζονται από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό ενάντια στις τωρινές αντεργατικές πολιτικές. Ένα τέτοιο ενιαίο εργατικό μέτωπο θα μπορούσε να συμβάλλει αποφασιστικά και στη συγκρότηση ενός ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου για την προώθηση των παραπάνω αλλά και ευρύτερων πολιτικών στόχων.

Με βάση τις παραπάνω διαπιστώσεις οι δυνάμεις μας που δρουν στο σκ θα κινηθούν το επόμενο διάστημα με βάση τις εξής προτεραιότητες:

1. Συνέχιση και ενίσχυση της παρέμβασής και της πίεσής μας σε όλες τις κλίμακες του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος (πρωτοβάθμια σωματεία, ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) για να εναρμονίζονται, σε όποιο βαθμό το επιτρέπουν οι συσχετισμοί δυνάμεων, με τις ανάγκες της συγκυρίας και τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων. Η αποχώρηση μας από το προεδρείο της ΓΣΕΕ έχει τον ισχυρό πολιτικό συμβολισμό της, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποσυρόμαστε από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, τις ευθύνες που μας αναλογούν με βάση την επιρροή μας που προκύπτει  από τις εκλογικές διαδικασίες του και τη θέση  μας για αντιπροσωπευτικά αναλογικά προεδρεία (Οι θέσεις ευθύνης να κατανέμονται στις παρατάξεις με βάση τη δύναμή τους χωρίς προγραμματική συμφωνία, ώστε το συνδικάτο να μπορεί να λειτουργεί χωρίς αποκλεισμούς). Αντίθετα σηματοδοτεί την ένταση των προσπαθειών μας για μία άλλη αγωνιστική πορεία του σκ για υπεράσπιση της οργανωτικής ενότητάς του και για αυτόνομα, ενωτικά και ταξικά συνδικάτα.
2. Αναβάθμιση της δουλειάς μας στα πρωτοβάθμια σωματεία για την ενίσχυση της εσωτερικής ζωής τους, τη δραστηριοποίησή τους για όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα τωνεργαζομένων και τη σταθερή, δημοκρατική και αντιγραφειοκρατική λειτουργία όλων των οργάνων τους (ΔΣ, γενική συνέλευση κλπ). Το καλλίτερο «φάρμακο» για την αναζωογόνηση των πρωτοβάθμιων σωματείων είναι η πληροφόρηση, η συμμετοχή και η ενεργοποίηση των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων και στην εκτέλεσή τους. Εάν θέλουμε νʼ αλλάξουμε τους συσχετισμούς  δυνάμεων σε όλες τις κλίμακες του σκ , πρώτα απʼ όλα θα πρέπει να τους αλλάξουμε στα βασικά κύτταρά του, που είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία. Για να μπορέσει το κόμμα να συμβάλλει σε αυτό τον στόχο πρέπει να κάνει καταγραφή και οργανωμένη δουλειά για συνδικαλιστική συμμετοχή όλων των μελών του στους χώρους δουλειάς.
3. Επιμονή και σταθερότητα των δυνάμεων μας στο στόχο μας για ένταξη στο σκ τμημάτων της σύγχρονης εργατικής τάξης που σήμερα είναι «εκτός των τειχών του» με συγκεκριμένα βήματα θεσμικής εκπροσώπησής τους σε αυτό.Το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα είναι ένα μειοψηφικό κίνημα με μεγάλη μείωση των μελών του. Τα πιο καταπιεσμένα στρώματα της εργατικής τάξης είναι εκτός συνδικάτων με τραγική την κατάσταση στον ιδιωτικό τομέα, αφού και οι δυνάμεις μας στο σ.κ. δεν είχαν δώσει την δέουσα προσοχή σε αυτόν, επικεντρωμένες κύρια σε ΔΕΚΟ και τράπεζες. Απουσιάζουν οι νέοι, οι γυναίκες, οι επισφαλώς απασχολούμενοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες/στριες. Απαιτούνται σταθερός προσανατολισμός μας, συγκεκριμένα πολιτικά και οργανωτικά μέτρα για νʼ αλλάξουμε αυτή την κατάσταση και ο στόχος αυτός να γίνει υπόθεση κάθε Πολιτικής Κίνησης του κόμματος με χρεώσεις και επιτροπές ευθύνης.
4. Επιμονή και σταθερότητα στο στόχο μας για ανανέωση των γραμμών του σκ αλλά και των δικών μας δυνάμεων που δραστηριοποιούνται σʼ αυτό. Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ένα γερασμένο κίνημα. Οι νέοι  και οι νέες δεν εντάσσονται στις γραμμές του, λόγω του φόβου της απόλυσης και της ανεργίας, της εργοδοτικής  τρομοκρατίας στους χώρους εργασίας και της υπερεκμετάλλευσής τους με πλήρως ελαστικοποιημένες εργασιακές σχέσεις, ανεξέλεγκτα ωράρια, κακοπληρωμένη και ανασφάλιστη εργασία. Επίσης γιατί απωθούνται από τον γραφειοκρατικό και συμβιβαστικό τρόπο λειτουργίας τους. Οι γυναίκες, ενώ παρουσιάζουν σημαντική μαζική δράση και μαχητικότητα, βρίσκονται στο περιθώριο και απουσιάζουν από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, πράγμα για το οποίο και οι δικιές μας δυνάμεις φέρουν μεγάλη ευθύνη. Το στοίχημα θα κερδηθεί τόσο από την ανανέωση των στελεχών όσο κυρίως με την μαζική ένταξη των νέων εργαζομένων μέσα στα συνδικάτα και στη συλλογική πάλη. Αυτό απαιτεί τις προαναφερθείσες αλλαγές μέσα στα συνδικάτα, πρέπει όμως να εξετάσουμε ακόμη και την δημιουργία άτυπων θεματικών συσπειρώσεων και κινημάτων που δεν θα είναι ανταγωνιστικές αλλά συμπληρωματικές προς τα συνδικάτα και θα λειτουργούν ως προθάλαμος για την ένταξη των νέων ανθρώπων σε αυτά (συσπειρώσεις κατά της επισφάλειας, επιτροπές ανέργων κλπ). Ταυτόχρονα η νεολαία ΣΥΝ θα πρέπει να έχει ως μόνιμο προσανατολισμό της την σχεδιασμένη και καλά οργανωμένη παρουσία και παρέμβασή της στο σκ και κυρίως στους  χώρους εργασίας που απασχολείται  μεγάλος αριθμός νέων (call centers, couriers, επιχειρήσεις τηλεπικοινωνιών και πληροφορικής, διατροφική αλυσίδα, μισθωτή  διανόηση, νέα μισθωτά στρώματα κλπ) και , προς αυτή την κατεύθυνση, απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή βοήθεια από έμπειρους συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες του χώρου μας.
5. Οργανωμένη συζήτηση και στις γραμμές μας, αλλά και ευρύτερα στο συνδικαλιστικό κίνημα με στόχο να καταλήξουμε σε συγκεκριμένες θέσεις για τις αναγκαίες αλλαγές στη δομή και στην οργάνωση του, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στις σημερινές έκτακτες συνθήκες, στις  νέες μεγάλες δυσκολίες αλλά και στις αλλαγές του παραγωγικού προτύπου. Αναζητούμε και επιδιώκουμε τα οργανωτικές μορφές και τις δομές που ενοποιούν την εργατική τάξη, ενισχύουν την μαζικότητα και την αποτελεσματικότητα των αγώνων της και αποτρέπουν φαινόμενα συντεχνιασμού και γραφειοκρατίας. Βασικός στόχος μας είναι η συνδικαλιστική κάλυψη όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα από η μορφή απασχόλησής τους, καθώς και των ανέργων.
6. Καλλίτερη οργάνωση της παρουσίας μας στα συντονιστικά των πρωτοβαθμίων σωματείων σε όλη τη χώρα,χωρίς φυσικά διάθεση ή πρόθεσή «καπελώματός» τους, και προσπάθεια για δημοκρατική λειτουργία και πολιτική διεύρυνσή τους. Η παρουσία των δυνάμεών μας στα συντονιστικά των πρωτοβάθμιων σωματείων δεν στοχεύει στη συγκρότηση μία «αριστερής», ανταγωνιστικής στην ήδη υπάρχουσα, ΓΣΕΕ, αλλά στην αξιοποίησή τους ως ενός χρήσιμου μετωπικού μαζικού εργαλείου για την κινητοποίηση των εργαζομένων από τα κάτω, την πίεση προς τις παραπάνω βαθμίδες του συνδικαλιστικού κινήματος να παίρνουν αποφάσεις σε αγωνιστική κατεύθυνση και την παραγωγή  αυτόνομων κινηματικών γεγονότων, όταν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αδρανούν ή συμβιβάζονται.
7. Αναβάθμιση συνολικά της ιδεολογικής, πολιτικής και συνδικαλιστικής δουλειάς μας στο σκ, και ιδιαίτερα, για την αντιμετώπιση του πρόσφατου πολυνόμου για τα εργασιακά, ώστε να αποφύγουμε την αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής ικανότητας και την απομαζικοποίηση των συνδικάτων στις ΔΕΚΟ και να ακυρώσουμε την προσπάθεια των επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα για τη δημιουργία εργοδοτικών σωματείων μέσω των οποίων θα επιδιώξουν να επηρεάσουν υπέρ των συμφερόντων τους συσχετισμούς δυνάμεων στο σκ.
8. Αυτή την περίοδο  πρέπει να ενισχύσουμε ιδιαίτερα τη δουλειά μας στο σ.κ. των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, όπου τα επιχειρησιακά σωματεία θα αντιμετωπίσουν δυσβάστακτες πιέσεις από την εργοδοσία για την υπογραφή ειδικών επιχειρησιακών σ.σ.ε., για μείωση μισθών, απολύσεις, ελεύθερα ωράρια, επέκταση ελαστικοτήτων  κλπ) κυριολεκτικά «με το πιστόλι στον κρόταφο»  λόγω της απειλής των απολύσεων και του κλεισίματος.

Εάν αυτό συνδυαστεί με την ένταση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, την προσπάθειά της να στήσει στα συνδικάτα ελεγχόμενους απʼ αυτή μηχανισμούς, τον κατακερματισμό, απομαζικοποίηση και οικονομική ασφυξία του σκ, κατανοούμε ότι αυτό κινδυνεύει με καθίζηση στον ιδιωτικό τομέα. Επομένως θα πρέπει να θέσουμε ως στόχο την μεταφορά του κέντρου της ταξικής αντιπαράθεσης μέσα στους χώρους εργασίας, γιατί εκεί θα κριθούν πολλά. Να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε τα επιχειρησιακά σωματεία για νʼ αντιμετωπίσουν τις πιέσεις της εργοδοσίας, ώστε πουθενά να μην εφαρμοστεί ο πολυνόμος για την μείωση των μισθών και την καταστροφή των εργασιακών σχέσεων. Να συμβάλλουμε στη δημιουργία επιχειρησιακών σωματείων, πριν οι εργοδότες  «στήσουν» ελεγχόμενα από αυτούς. Να αναβαθμίσουμε το ρόλο και τη δυναμική των κλαδικών συνδικάτων και Ομοσπονδιών, κυρίως στους χώρους εργασίας που δεν υπάρχουν επιχειρησιακά σωματεία, ώστε να αποτρέψουμε τους σχεδιασμούς κυβέρνησης εργοδοσίας για ακόμα μεγαλύτερο κατακερματισμό του σκ. 

1. Επικέντρωση όλων των προσπαθειών μας για την ανάπτυξη κοινωνικών και ταξικών αγώνων με αιχμές τα κοινωνικά μέτωπα της περιόδου. Τέτοια μέτωπα άμεσης προτεραιότητας για μας εκτός από τους στόχους της ανατροπής του μνημονίου, τη μη αναγνώριση του δημοσίου χρέους και την επαναδιαπραγμάτευσή του είναι μεταξύ άλλων: Η υπεράσπιση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας και του κατώτερου εγγυημένου μισθού, η διεκδίκηση μέτρων και πολιτικών για την αντιμετώπιση της ανεργίας, την αποτροπή των απολύσεων και τη στήριξη των ανέργων, η απόκρουση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας  στους χώρους εργασίας, η απόκρουση της διάλυσης, του ξεπουλήματος και της λεηλασίας του δημοσίου πλούτου, η υπεράσπιση των δημοσίων κοινωνικών αγαθών που εμπορευματοποιούνται, η αντιμετώπιση της ακρίβειας, η προστασία των συντάξεων και της κοινωνικής ασφάλισης, η αποτροπή της διάλυσης και εξαέρωσης των εργασιακών σχέσεων, η προστασία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, επαγγελματιών και αγροτών από την οικονομική και κοινωνική καταστροφή, η απόκρουση των περικοπών στην υγεία, παιδεία κοινωνική φροντίδα, οι νέοι, κυρίως, έμμεσοι φόροι και ο αντιλαϊκός προϋπολογισμός του 2011.
2. Μόνιμη επιδίωξή μας παραμένει να προωθούμε μέσα από τους αγώνες την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των δυνάμεων που ασκούν αγωνιστικό - διεκδικητικό συνδικαλισμό και ιδιαίτερα των δυνάμεων που ασκούν αυτόνομο ταξικό συνδικαλισμό.
3. Διαμόρφωση συγκεκριμένου σοβαρού και προσεκτικού σχεδιασμού για συγκρότηση ευρύτερων κοινωνικών συμμαχιών των εργαζομένων με άλλα λαϊκά στρώματα, με μικρομεσαία στρώματα που σήμερα προλεταριοποιούνται, διανοούμενους και νεολαία. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να συμβάλλουμε αποφασιστικά στη συγκρότηση του ευρύτερου πολιτικού και κοινωνικού μετώπου για την απεμπλοκή της χώρας μας από το μνημόνιο και τη διέξοδο από την κρίση σε προοδευτική σοσιαλιστική κατεύθυνση. Στόχος μας είναι η συγκρότηση επιτροπής πανελλαδικής εμβέλειας για την προστασία των εργατικών δικαιωμάτων  αποτελούμενη από συνδικαλιστές, πανεπιστημιακούς, εργατολόγους και άλλους διανοούμενους, εκπροσώπους αυτοδιοικητικών κινήσεων και άλλων κοινωνικών φορέων και κινημάτων, που θα δρα με σχέδιο και συνέπεια.
4. Ενθάρρυνση και αξιοποίηση συνδικαλιστών/στριών που διαφοροποιούνται και αποδεσμεύονται από τις πολιτικές της κυβέρνησης και της ηγετικής ομάδας της ΠΑΣΚΕ. Επιδίωξη κοινών δράσεων με αυτές τις δυνάμεις.
5. Ανασυγκρότηση, ενίσχυση και αναβάθμιση του Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των κοινών συνδυασμών και παρατάξεων σʼ όλες τις βαθμίδες του συνδικαλιστικού κινήματος.
6. Ανάληψη με επιμονή και σταθερότητα ενωτικών πρωτοβουλιών για κοινές δράσεις με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς που δραστηριοποιούνται στο σκ, και ιδιαίτερα με το ΠΑΜΕ παρά την σεχταριστική και διασπαστική πολιτική της ηγεσίας του, γιατί αυτές διευκολύνουν την κοινή δράση όλων των εργαζομένων και μπορούν να κάνουν πιο αποτελεσματικούς τους αγώνες τους. Η συνδικαλιστική αριστερά πρέπει να αρχίσει να συζητά μεταξύ της. Να πιάσει το νήμα μιας πιο δυναμικής και ενωτικής παρέμβασης μέσα από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα.
7. Συγκρότηση και ανάπτυξη από τα συνδικάτα δικτύων αλληλεγγύης για τη στήριξη των θυμάτων της οικονομικής κρίσης και των κατεδαφιστικών πολιτικών κυβέρνησης, τρόικας και ΣΕΒ και στήριξη σχετικών πρωτοβουλιών που αρχίζουν να αναπτύσσονται στις γειτονιές και στους δήμους. Οι νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις προκαλούν αντιθέσεις στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, αναδιπλώσεις και συντεχνιασμούς. Συνεπώς η πάλη για το μερικό πρέπει να διασυνδέεται με το γενικότερο συμφέρον της τάξης. Η αλληλεγγύη, η επεξεργασία κοινών στόχων, η δημιουργία κοινών πλαισίων αναφοράς στα μεγάλα ζητήματα, η υπεράσπιση των πιο καταπιεσμένων στρωμάτων, η μάχη κατά των διακρίσεων της νέας γενιάς συμβάλλουν όχι μόνο στην ανακούφιση αυτών των στρωμάτων αλλά και στη διαμόρφωση της ταξικής τους συνείδησης. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ανέβει στο ανώτερο δυνατό επίπεδο η αλληλεγγύη και ο συντονισμός της δράσης σε όποιον τομέα εκδηλώνεται η επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου.
8. Ο συντονισμός της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τους οικονομικούς και πολιτικούς οργανισμούς που επηρεάζουν σε όλο τον πλανήτη απαιτεί τη διεθνοποίηση της ταξικής αντιπαράθεσης και το συντονισμό της δράσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο αυτό περνά μέσα από την στήριξη και αναβάθμιση της δουλειάς μας στο δίκτυο συνδικαλιστών του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που πρέπει να στρέψει τη δράση του πανευρωπαϊκές  πολιτικές καμπάνιες για τα προβλήματα των εργαζομένων και για την αντιμετώπιση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της ΕΕ. Επίσης περνά μέσα από τη στενή μας συνεργασία με όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς που δραστηριοποιούνται στο εργατικό κίνημα με στόχους αφενός την ανάπτυξη και το συντονισμό των αγώνων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και αφετέρου την ριζική αλλαγή προσανατολισμού και του τρόπου λειτουργίας της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, η οποία σήμερα λειτουργεί ως απλό «λόμπι» με ελάχιστες κινηματικές πρωτοβουλίες, συμβιβαστικά με τις κυρίαρχες πολιτικές στην ΕΕ και είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες των εργαζομένων της Ευρώπης, σε μια περίοδο που κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα.
9. Ανασυγκρότηση και ενίσχυση της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, μέσα και από τις δικές της συλλογικές διαδικασίες, ως κέντρου σχεδιασμού και ανάπτυξης αγώνων και ως βασικού πυρήνα ευρύτερων διεργασιών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε ένα ευρύτερο διακριτό, ανταγωνιστικό με τις κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις, ριζοσπαστικό ρεύμα, που να συσπειρώνει με πανελλαδική δικτύωση οτιδήποτε αγωνιστικό δραστηριοποιείται στο εσωτερικό ή και στις παρυφές του. Ένα τέτοιο ευρύτερο ρεύμα μπορεί να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του σ.κ. και να αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων, τα δεδομένα μέσα σʼ αυτό καθώς και τον προσανατολισμό του προς μία αυτόνομη, ταξική, αντιγραφειοκρατική και κινηματική κατεύθυνση.
10. Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν τη ριζική στροφή του κόμματός μας από τη βάση μέχρι την ηγεσία του στην εργατική δουλειά με καταγραφή της υπάρχουσας κατάστασης, σχέδιο, χρεώσεις, και έλεγχο,  βάσει και των  σχετικών αποφάσεων της περσινής απόφασης της ΚΠΕ.  Οι ΝΕ και ΠΚ του ΣΥΝ θα πρέπει να συζητήσουν άμεσα αυτή την απόφαση της ΠΓ και να πάρουν τα αν αναγκαία πολιτικά και οργανωτικά μέτρα για την εφαρμογή της.

Πολιτική Γραμματεία του Συνασπισμού