- Πως αποτιμά η Π.Γ. του ΣΥΝ την έναρξη της νέας χρονιάς; Μας ήρθαν πολλά στην επικαιρότητα σα να μην υπήρξε εορταστική περίοδος.
Τα όσα συνέβησαν ήταν κρίσιμα και πυκνά και έχουν ανυπολόγιστες επιπτώσεις. Καθοριστικός παράγοντας στα όσα είδαμε την προηγούμενη χρονιά, είναι αναμφισβήτητα οι αντιστάσεις της κοινωνίας και ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος. Με βάση λοιπόν τις κινητοποιήσεις και τις αντιστάσεις που υπήρξαν προσπαθήσαμε να κάνουμε μια πολιτική αποτίμηση όλης της προηγούμενης χρονιάς και κυρίως να συζητήσουμε για τις προτεραιότητες της χρονιάς που μπαίνει και απʼ ότι φαίνεται θα είναι πιο δύσκολη και πιο καθοριστική για τις εξελίξεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Παρότι την χρονιά που πέρασε είδαμε και μεγάλες κινητοποιήσεις, όπως η κινητοποίηση που έγινε στις 5 Μάη και αυτή στις 15 Δεκεμβρίου, παρόλα αυτά οι αντιστάσεις που υπήρξαν και οι κινητοποιήσεις που έγιναν ήταν αναντίστοιχες με την οργή και το μέγεθος των προβλημάτων. Μια πρώτη γενική επισήμανση είναι ότι πράγματι σήμερα δεν έχουμε φερέγγυους φορείς για οργανώσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις και να εκφράσουν τις διαθέσεις του κόσμου.
- Αναφέρεστε στις αδυναμίες του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά όπως διαβάζω και στην απόφαση της ΠΓ του ΣΥΝ μιλάτε για την κατακερματισμένη αριστερά και πολλές φορές απομακρυσμένη από την κοινωνία που δεν μπορεί να πείσει στα καλέσματά της.
Αναφερόμαστε και στις αδυναμίες του συνδικαλιστικού κινήματος, τις οποίες δεν τις ανακάλυψε κανείς τώρα, που σχετίζονται με παθογένειες και χαρακτηριστικά όλων των προηγούμενων δεκαετιών. Στοιχεία που έχουν να κάνουν με την γραφειοκρατικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος, με τον άκρατο κομματισμό που υπήρξε και πολλές φορές με πλευρές που περισσότερο θυμίζουν ένα κρατικό συνδικαλισμό και λιγότερο τη γνήσια εκπροσώπηση των λαϊκών δυνάμεων και των εργαζομένων.
- Βλέπω με πολύ ενδιαφέρον κάποια σημεία σε αυτή την ανακοίνωση που δεν λέγονταν συχνά όπως για παράδειγμα ότι το συνδικαλιστικό κίνημα είχε δώσει μεγαλύτερη προσοχή σε ΔΕΚΟ και τράπεζες, την ίδια στιγμή που στον ιδιωτικό τομέα γίνεται πραγματικό πάρτι από τους εργοδότες.
Η αλήθεια είναι, ότι η πραγματικότητα του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες έχει να κάνει με αυτό που ονομάζουμε συνδικαλιστική πυκνότητα και εντοπίζεται κυρίως στο χώρο του δημοσίου και των ΔΕΚΟ. Τα προβλήματα στον ιδιωτικό τομέα υπήρχαν και υπάρχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Υπάρχουν βέβαια- και αυτό είναι το ευχάριστο- νέες εστίες αντίστασης. Αυτό που εντοπίσαμε εμείς στη συζήτηση που κάναμε στην ΠΓ είναι ότι σήμερα χρειάζεται μια πραγματικά καθολική παρέμβαση σε όλα τα επίπεδα. Παρεμβάσεις και στις κλασικές μορφές οργάνωσης του συνδικαλιστικού κινήματος δηλ και στο επίπεδο της ΓΣΕΕ, των ομοσπονδιών. Σε αυτό το σημείο θα υπογράμμιζα και τη θετική κατά τη γνώμη μας και συμβολική στάση της αποχώρησης της Αυτόνομης Παρέμβασης από το προεδρείο της ΓΣΕΕ, σαν μια ένδειξη διαμαρτυρίας για τη στάση της πλειοψηφίας απέναντι σʼ αυτές τις κρίσιμες καταστάσεις που σήμερα βιώνουμε και η οποία σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να μεταφράζεται σε μια διάθεση υιοθέτησης μιας διασπαστικής λογικής ή μια προσπάθεια οργάνωσης μιας άλλης διαφορετικής συνδικαλιστικής δομής. Αλλά πέρα από την παρέμβαση σε αυτούς τους χώρους, υπάρχουν ζωντανές δυνάμεις-αυτό που ονομάζουμε πρωτοβάθμια σωματεία-, υπάρχουν εστίες αντίστασης, οι οποίες πραγματικά με μια διάθεση βαθιά ταξική και αυτόνομης οργάνωσης των πραγμάτων αντιμετωπίζει τις νέες καταστάσεις.
Όλα αυτά, βέβαια, όπως πολύ σωστά είπατε και εσείς, απέχουν πολύ από την αναγκαία παρέμβαση και οργάνωση από την πλευρά των εργαζομένων. Και εδώ είναι και ο ρόλος της πολιτικής αριστεράς.
- Και με προλάβατε…Σε αυτό τον τομέα τι προτίθεται να κάνει ο ΣΥΝ;
Είναι πάρα πολλά πράγματα τα οποία θα έπρεπε να κάνουμε. Πρέπει να σταθούμε αυτοκριτικά ως προς το εξής: όχι στο ότι δεν υπάρχουν ιδέες, δεν υπάρχουν προτάσεις. Έχουμε ασχοληθεί πάρα πολύ με πράγματα που αφορούν τα δικά μας, τα υποκειμενικά προβλήματα εις βάρος των πρωτοβουλιών που θα έπρεπε σήμερα να μας βρίσκουν μέσα στα προβλήματα, στους εργασιακούς χώρους, δίπλα στους πολίτες που πλήττονται. Αυτό το οποίο πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι το μέγεθος των προβλημάτων, οι κοσμογονικές αλλαγές που συμβαίνουν, αναδιατάσσουν τα πάντα. Δεν μπορεί λοιπόν εμείς να θέτουμε ως προτεραιότητα αντιλήψεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται από μια στρατηγική καθαρότητας ή εν πάση περιπτώσει τις δικές μας υποκειμενικές απόψεις και αναλύσεις, τις οποίες ο καθένας έχει δικαίωμα να τις έχει, να τις φέρουμε σε ένα πρώτο επίπεδο και να ζητούμε στη βάση αυτών των καθαροτήτων να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας και τις συμμαχίες μας. Αυτό οδηγεί στο σημερινό κατακερματισμό. Σήμερα απαιτείται οι δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ να γίνουν ο καταλύτης ώστε να δημιουργηθεί ένα πλατύ αντιμνημονιακό μέτωπο, το οποίο θα μπορεί να πιάνει από τα αριστερά της αριστεράς μέχρι την αριστερά του ΠΑΣΟΚ. Εκεί νομίζω είναι το στοίχημα για τους επόμενους μήνες και εκεί πρέπει να δούμε πως όλοι θα το υπηρετήσουμε.
- Από την ίδια απόφαση της ΠΓ συζητείται και το άνοιγμα το οποίο πραγματοποιείτε προς το ΠΑΜΕ, παρά το γεγονός ότι δεν κρύβετε την διασπαστική πολιτικής της ηγεσίας του. Άρα λοιπόν υπάρχει ελπίδα για κάτι θετικό;
Αν θέλετε την προσωπική μου εκτίμηση, δυστυχώς αυτή τη στιγμή η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται το μέγεθος των δικών της ευθυνών αλλά και την αναγκαιότητα να υπάρξει τουλάχιστον στους μαζικούς χώρους ένας κοινός βηματισμός. Αυτό όμως δεν μειώνει την ανάγκη να κατατίθενται αυτές οι ενωτικές φωνές, δεν μειώνει την ανάγκη να προσπαθούμε να βρίσκουμε κοινούς τρόπους δράσης και ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη του όταν ο ίδιος αποκλείεται. Αλλά δεν είναι μόνο το θέμα της συμπαράταξης ή της συνεργασίας στενά των δυνάμεων της ιστορικής αριστεράς σε όλες τις εκδοχές της. Εξίσου ενδιαφέρον και που δεν αντιστρατεύεται την ενότητα της αριστεράς, είναι το να μπορέσει να διευρύνει την απεύθυνσή της, να επικοινωνήσει με κοινωνικές δυνάμεις που παραδοσιακά συγκροτούσαν την εκλογική δύναμη του χώρου του ΠΑΣΟΚ, όπου σήμερα μέσα από την πολιτική και την εφαρμογή της πολιτικής του μνημονίου πλήττονται ευθέως. Για παράδειγμα, ο χώρος του δημοσίου και των ΔΕΚΟ, που ήταν ένας χώρος στον οποίο υπήρχαν μεγάλες διαμορφωμένες πλειοψηφίες τα τελευταία χρόνια οι οποίες εκφραζόντουσαν συνδικαλιστικά από τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ. Σήμερα βλέπετε ότι μέσα από αυτό τον χώρο υπάρχουν ισχυρές αντιστάσεις. Αυτός ο κόσμος πλήττεται. Μειώνεται το εισόδημά του, αλλάζουν οι εργασιακές του σχέσεις. Είναι λοιπόν μια ευκαιρία στη βάση των προβλημάτων αυτών των κοινωνικών ομάδων να μπορέσουμε να βρούμε κώδικες επικοινωνίας και να μπορέσουμε να εκφράσουμε τις δικές του αγωνίες, όχι για να υπερασπιστούμε κάτι το οποίο σε πάρα πολλές πλευρές του είχε και αρνητικά χαρακτηριστικά αλλά να μπορέσουμε να ανοίξουμε πια νέους δρόμους όπου πέρα από την αντίσταση να διεκδικήσουμε εναλλακτικές θετικές διεκδικήσεις και προτάσεις για το μέλλον της χώρα.
- Είναι και το κάλεσμα το οποίο απεύθυνε και ο Αλ .Τσίπρας στη συνάντηση που είχε με τους εργαζόμενους στα μέσα μαζικής μεταφοράς προς τις κοινωνικές δυνάμεις που στήριξαν την κυβέρνηση και την έφεραν εν τέλει στην εξουσία και ότι πρέπει να την ανατρέψουν και όσο γρηγορότερα γίνει αυτό, τόσο το καλύτερο για το λαό και την κοινωνία. Ενδεχομένως να αναρωτιόταν κανείς και μετά τι;
Για να μιλάμε για μια ανατροπή και όχι για μια πρόσκαιρη εκλογική ήττα που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, θα πρέπει προηγούμενα να διαμορφώσουμε εκείνους του κατάλληλους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς όπου θα βαθύνουν αυτή την ήττα, θα θέσουν τις βάσεις για μια νέα διαφορετική πορεία. Πρέπει να έχουμε συνεχώς κατά νου, ότι αυτές οι εξελίξεις και οι διεργασίες δεν μπορούν να αφορούν μόνο την Ελλάδα. Εάν δεν έχει κανείς στις προτάσεις του μια ευρωπαϊκή οπτική γιατί είναι τέτοια η πραγματικότητα σήμερα, τόσο γιατί η Ελλάδα ανήκει στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο αλλά αν θέλετε και τα χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης που υπάρχει μια τέτοια διαπλοκή προβλημάτων ώστε όλες οι προτάσεις της υπέρβασης της σημερινής κρίσης πρέπει να έχουν ένα ευρύτερο χαρακτήρα και να μην χαρακτηρίζονται από μια λογική εθνικής αναδίπλωσης. Άρα, λοιπόν, το θέμα της αλλαγής των συσχετισμών στην Ελλάδα πάει χέρι με χέρι με την αλλαγή των συσχετισμών και στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Βλέπετε και τις συζητήσεις που γίνονται αν και καθυστερημένα για διάφορες προτάσεις όπως για παράδειγμα για το ευρωομόλογο κλπ.
- Θυμόμαστε τι είχε απαντήσει και ο κ. Παπακωνσταντίνου στην ώρα του πρωθυπουργού σε ερώτηση του κ. Τσίπρα πέρσι ότι δεν μπορούμε εμείς να μπούμε μπροστά στο θέμα του ευρωομολόγου γιατί κάτι τέτοιο θα πρόδιδε αδυναμία και τελικά αποδεικνύεται ότι και σε αυτό έχουμε παλινωδίες και καθυστερήσεις.
Πρώτα απʼ όλα, αποδεικνύεται ότι υπήρχαν και άλλοι εναλλακτικοί δρόμοι πέρα από αυτόν του μνημονίου. Δρόμοι που αν τους είχαμε ακολουθήσει πολλά πράγματα θα είχαν αποφευχθεί. Δεύτερον, αποδεικνύεται ότι αυτή η παθητική στάση που ακολούθησε η κυβέρνηση και ήταν μια στάση μη διαπραγμάτευσης, μη διεκδίκησης, μη προσπάθειας σύναψης συμμαχιών με άλλες ευρωπαϊκές χώρες μας στοίχησε πολλαπλά και δείχνει ότι τελικά η κυβέρνηση όχι απλά μόνο είχε έναν αμυντισμό αλλά ταυτίστηκε με τα συμφέροντα των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων κύκλων και οικονομικών δυνάμεων της Ευρώπης. Γίνεται μια προσπάθεια και καμιά φορά από κυβερνητικούς κύκλους να θεωρήσουμε ότι υπάρχει μια επιβολή εκ των έξωθεν και πως θα πρέπει- και το λέει και ο πρωθυπουργός πολλές φορές- να ανακτήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία. Δεν είναι έτσι. Εκφράζει συγκεκριμένα ταξικά και οικονομικά συμφέροντα ο κ. Παπανδρέου.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS