Για τις οικονομικές εξελίξεις και τα συμπεράσματα από την σύνοδο κορυφής, για τις κινητοποιήσεις στα διόδια και στις αστικές συγκοινωνίες, για την κατάσταση και την δημόσια εικόνα του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ
Μιλώντας σήμερα στο ρ/σ «Στο Κόκκινο 105,5» (Κ. Σαββόπουλος),για τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης, δήλωσε μεταξύ άλλων τα εξής:
Ο χώρος μας πληρώνει τα δικά του λάθη. Έχω βαρεθεί στην αριστερά να δικαιολογούμε πάντα τις δικές μας χαμηλές επιδόσεις με τα ότι φταίνε πάντα οι άλλοι. Οι άλλοι κάνουν την δουλειά τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει την δική του κρίση, ότι δεν έχει ένα συνεκτικό σαφές πολιτικό στίγμα αλλά δίνει εδώ και 1,5 χρόνο την εικόνα μιας σπαρασσόμενης Βαβυλωνίας. Πρέπει νʼ αρχίσουμε από την κοινή λογική. Αριστερό είναι ότι ενώνει. Οι πολίτες θέλουν παρέμβαση στο σήμερα την αριστερά. Για την στήριξη των αγώνων των απλών ανθρώπων και όχι διαιρετική αντιπαράθεση για το γένος των αγγέλων. Χρειάζεται τα αιτήματα διεκδίκησης να αντιστοιχούν και να κάνουν ένα βήμα μπρός σε σχέση με το επίπεδο συνείδησης των αγωνιζομένων πολιτών , κλασσική αλφαβήτα κάθε αριστερού όταν μπαίνει στο κίνημα.
Η επιλογή για παράδειγμα του χώρου της νομικής για την προβολή των αιτημάτων των μεταναστών, έβλαψε και τους μετανάστες και το άσυλο και τον ΣΥΡΙΖΑ, που άφησε για μέρες τους αντίπαλους του να του φορτώνουν αδίκως την ρετσινιά του υποκινητή. Αυτά πρέπει να τα συζητήσουμε και να ανακτήσουμε την δυνατότητα να ενωνόμαστε γύρω από κοινούς στόχους. Έχοντας μια ρεαλιστική αίσθηση μεγεθών. Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα μου ο ΣΥΝ είναι η συνιστώσα που έχει το 80% με 90% της πολιτικής επιρροής και δεν είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει μια πολιτική εντελώς αντίθετη από την πολιτική του ΣΥΝ πχ για την Ευρώπη.
Εξόχως αναποτελεσματικές και απωθητικές είναι οι τελευταίες προσπάθειες κορυφής για την αναζωογόνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια παραλυτική βυζαντινολογία, μακριά από τα προβλήματα των πολιτών. Εγώ θα προτιμούσα όλοι αυτοί που συζητάνε οργανωτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ ως ηγέτες συνιστωσών, σχημάτων κλπ να αναλάβει ο καθένας ένα τομέα δουλειάς και να προσπαθήσουμε όλοι πάνω σε 5-10 μίνιμουμ κοινούς στόχους. Έχουμε αφήσει το γάμο και πάμε για πουρνάρια. Δύο χρόνια τώρα γίνεται μια αντιπαράθεση η οποία δείχνει μια εντεινόμενη έλλειψη εμπιστοσύνης.
Αν δεν μπει το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων, αν δεν συνεννοηθούμε τι λέμε για την Ευρώπη, τι λέμε για το χρέος, τι λέμε για τη σχέση με την βία, πως αντιμετωπίζουμε την θλιβερή εικόνα που δώσαμε στις τελευταίες περιφερειακές εκλογές πως θα πείσουμε περισσότερο και περισσότερους; Αν προκύψουν εκλογές αιφνιδιαστικές, ένα τέτοιο σενάριο δεν είναι απίθανο τι θα κάνουμε πάλι; Θα έχουμε πάλι 12 αρχηγούς; Ο καθένας θα λέει τα δικά του; Αν δεν συζητηθούν όλα αυτά μ ένα τρόπο σοβαρό, ρεαλιστικό, ειλικρινή, μην περιμένουμε ο ΣΥΡΙΖΑ ν ανακάμψει.
Όταν βρίσκεται σ αυτό το ιστορικό χαμηλό ο δικομματισμός και όταν εφαρμόζεται αυτή η πολιτική, η τόσο βάρβαρη εναντίον των πολλών και των ασθενέστερων το να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στο 2,9% σημαίνει καμπανάκι. Να δούμε την δική μας «καμπούρα» και να μην τα ρίχνουμε όλα στην συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, στα ΜΜΕ κλπ. Αυτοί κάνουν την δουλειά τους. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε.
Το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας που προτείνει η κ. Μέρκελ απαιτεί ένα πολύ σκληρό , μονόπλευρο και μακροχρόνιο αντίτιμο για μια μικρή και προσωρινή χαλάρωση της θηλιάς του χρέους στις υπερχρεωμένες χώρες του νότου. Πρόκειται για μια συνταγματοποίηση του νεοφιλελευθερισμού που καταργεί την δυνατότητα άσκησης εναλλακτικών οικονομικών πολιτικών. Δεν απαντάει στις μεγάλες ανισομετρίες, στα μεγάλα ελλείμματα της ίδιας της αρχιτεκτονικής της ζώνης του ευρώ, που οδήγησαν σ αυτή την κρίση χρέους τον ευρωπαϊκό νότο. Διατηρεί έναν κοινοτικό προϋπολογισμό κάτω από το 1% του ΑΕΠ, ενώ ο προϋπολογισμός είναι πάντα ένα εργαλείο αναδιανομής. Διατηρεί την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα χωρίς την ισχύ που έχει η αμερικανική και η κινέζικη, δηλαδή να μπορεί να τυπώνει χρήμα, να εκδίδει ομόλογα, να ρυθμίζει χρέος σε εποχές κρίσης. Αρνείται την δυνατότητα τη θεσμική και την πολιτική σ αυτούς που είναι πιο φτωχοί (ο νότος της Ευρώπης) και στηρίζουν το εξαγωγικό πλεόνασμα της Γερμανίας και των άλλων χωρών νʼ αποκτήσουν και αυτοί στο μέλλον, αυτή την δυνατότητα. Είναι εντυπωσιακό. Ενώ 18-19 χώρες προέβαλαν αντιρρήσεις ,ακόμη και παραδοσιακοί σύμμαχοι της Γερμανίας όπως η Αυστρία, πουθενά δεν είδα και δεν άκουσα τον Έλληνα πρωθυπουργό να προβάλει προτάσεις και αντιρρήσεις σ αυτήν την σύνοδο κορυφής. Δεν είπε καν την λέξη ευρωομόλογο. Το ευρωομόλογο το έχει απλά για να συγκροτεί επιτροπές υπό την κ. Βάσω Παπανδρέου και για να το λέει στις συνεντεύξεις του και τις ομιλίες του; Έχουμε μια κυβέρνηση που δεν διαπραγματεύτηκε το μνημόνιο που όλα πια δείχνουν ότι έχει πέσει έξω και έχει προκαλέσει πολύ αρνητικές συνέπειες και στην κοινωνία και στην οικονομία. Δεν διαπραγματεύεται ουσιαστικά και για τις αναθεωρήσεις του μνημονίου. Πρώτα υπογράφει και μετά ψευδίζει ότι προσπαθεί να βελτιώσει αυτά που υπέγραψε. Έτσι και τώρα δέχεται και προβάλλει στους έλληνες το γλειφιτζούρι της χαλάρωσης του χρέους, κρύβοντας όμως το πικρό δηλητήριο που περιέχει μέσα αυτό το γλειφιτζούρι, για δεκαετίες, για τους πολλούς και τους ασθενέστερους.
Εκτός από αντιδραστική είναι και αφελής η θεωρία του πολιτικού υποκινητή. Κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός χώρος, δεν έχει την δύναμη πατώντας ένα κουμπί να αναπτύσσει τέτοια κινήματα. Το κίνημα του «δεν πληρώνω» στα διόδια στηρίζεται σε μια δίκαιη βάση και γι αυτό απλώνεται διαρκώς και έχει αυτόνομα και υπερκομματικά χαρακτηριστικά. Το αντίστοιχο κίνημα διαμαρτυρίας για τις πανάκριβες αστικές συγκοινωνίες και για την πρόσφατη αύξηση του 40% έχει ανάλογα χαρακτηριστικά, Δεν με ανησυχεί η προσπάθεια πολιτικής συκοφάντησης του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που περισσότερο με προβληματίζει είναι να προφυλαχθεί το κίνημα από μορφές αντίδρασης που μπορεί να διευκολύνουν τους αντιπάλους του να το συκοφαντήσουν. Είναι άλλο πράγμα να μοιράσω το φυλλάδιο και να πω διαμαρτυρηθείτε στα πανάκριβα εισιτήρια και πανάκριβα διόδια και μην πληρώσετε και άλλο πράγμα η καταστροφή ή η αχρήστευση ακυρωτικών μηχανημάτων των εισιτηρίων. Όσοι το κάνουν αυτό και είμαι βέβαιος ότι δεν είναι μέλη αυτού του κινήματος, διευκολύνουν τους συκοφάντες του κινήματος.
Αυτούς που προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τους αδύναμους πολίτες, τους που λένε δεν πληρώνω γιατί δεν έχουν πια να πληρώσουν μετά από αυτές τις άγριες περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικού κράτους, θα ήθελα να τους δω μαχητικούς εναντίων αυτών των ισχυρών που δεν πληρώνουν φόρους. Που δεν πληρώνουν για τα μεγάλα σκάνδαλα και τις μεγάλες μίζες. Απέναντι σ αυτό το κίνημα του δεν πληρώνω των πλουσίων, των ισχυρών, των χρυσοκάνθαρων , των λαδιάρηδων που έχει φέρει την χώρα σ αυτή την κατάσταση στα πρόθυρα της οικονομικής χρεοκοπίας. Εκεί θα ήθελα να δω τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ ή τους μεγαλόσχημους της ΝΔ, να κουνάνε το δάκτυλο.
Υποδείξαμε, μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα, ένα τρόπο που θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει κοινωνική πολιτική – κοινωνικό εισιτήριο και στις αστικές συγκοινωνίες αλλά και στις υπεραστικές. Για να μην πέφτουμε στην λούμπα της αντιπαράθεσης της Αττικής με την περιφέρεια που προσπαθεί με το «διαίρει και βασίλευε» να καλλιεργήσει η κυβερνητική προπαγάνδα. Υπάρχει ένα κονδύλι που είναι πάνω από 200εκ ευρώ το αποθεματικό απροβλέπτου στο ΕΣΠΑ. Απʼ αυτό έχουν απορροφηθεί μόνο 24 εκ ευρώ. Θα μπορούσε να στηρίξει κοινωνικό τιμολόγιο για κατηγορίες που πραγματικά δεν έχουν όπως ανέργους, χαμηλόμισθους νέους ανθρώπους που σπουδάζουν. Έστω και προσωρινά, έστω μέχρι να μπορέσουμε να βγούμε απ αυτή την κατάσταση.
Στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η επιδότηση του εισιτηρίου είναι από 50% ως 60% του συνολικού τζίρου αυτών των επιχειρήσεων. Στηρίζεται όχι μόνο στην εισφορά του κρατικού προϋπολογισμού αλλά και σ άλλες πήγες που στην Ελλάδα ούτε καν τις έχουνε σκεφτεί οι κυβερνώντες. Στο Παρίσι το 11,2% των εσόδων στηρίζεται στα πρόστιμα από την παράνομη στάθμευση στην πόλη. Σκεφτείτε τι θα μπορούσε να γίνει αν το κίνημα για την χρήση των ΜΜΜ στηριζόταν σ ένα φτηνό εισιτήριο και ταυτόχρονα αποθαρρυνόταν και με πρόστιμα η κατάληψη της πόλης από το παράνομο παρκάρισμα. Κατά μέσο όρο στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες μέσω των αστικών συγκοινωνιών μετακινείται το 45% με 50% των πολιτών. Στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό είναι κάτω από 30%. Δηλαδή αν κάνουμε τις συγκοινωνίες φτηνότερες, αποτελεσματικότερες, καλύτερές σε προσφορά υπηρεσιών και έχουμε φτηνότερο εισιτήριο αλλά και εκτεταμένη ζώνη κοινωνικών τιμολογίων γι αυτούς που έχουν ανάγκη, τότε μπορεί ένας πάγιος στόχος μας χώρων να ενθαρρυνθεί η χρήση των ΜΜΜ σε βάρος της αυτοκίνησης και να έχουμε και καλύτερο περιβάλλον και χαμηλότερη κατανάλωση βενζίνης που είναι πολύ ακριβή κλπ. Μέσα στο 2010 η τιμή της αμόλυβδης βενζίνης έχει αυξηθεί κατά 48,5% . Η Ελλάδα παρά τους χαμηλούς μισθούς είναι πλέον είναι η ακριβότερη αμέσως μετά την Ολλανδία, στην Ευρώπη των 27.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS