12/02/2011

Ομιλία του Προέδρου του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα στη συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής

Η εξέγερση του αιγυπτιακού λαού που συγκλόνισε και συγκλονίζει όλον τον αραβικό κόσμο, είναι ήδη ένα γεγονός που θα μείνει στην ιστορία και θα μας αποδεικνύει ότι όταν οι λαοί θέλουν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.Τ όσο στην Αίγυπτο όσο και στην Τυνησία, πριν από λίγες μόλις μέρες κανείς δε περίμενε ότι η λαϊκή κινητοποίηση θα μπορούσε να ανατρέψει καθεστώτα δεκαετιών. Ο ξεσηκωμός των λαών της Β. Αφρικής απέναντι στους δυνάστες του αποτελεί νίκη για όλους τους λαούς που τούτες τις δύσκολες μέρες της κρίσης βλέπουν να χάνουν δημοκρατικά δικαιώματα και κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αγώνες και με αίμα. Η χθεσινή εξέλιξη της παραίτησης του δικτάτορα Μουμπάρακ,  αποτελεί ένα σημαντικό βήμα στο μακρύ δρόμο του αιγυπτιακού λαού για τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια στην Αίγυπτο.

Η μεταβίβαση, όμως,  ορισμένων εκ των εξουσιών του στο Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο της χώρας, όπως επίσης και στον αντιπρόεδρο, Ομάρ Σουλεϊμάν, «εκλεκτό» των ισχυρών της Δύσης και των κυρίαρχων δυνάμεων της Ε.Ε., όπως και η «έκδηλη χαρά» του αμερικανικού παράγοντα, αφήνουν ακόμα πολλά ερωτηματικά για την πραγματική εκπλήρωση των αιτημάτων της αιγυπτιακής νεολαίας και των εργαζομένων.

Ο ΣΥΝ, όπως και η ευρωπαϊκή Αριστερά, θα παραμείνουμε αλληλέγγυοι στο συνεχιζόμενο αγώνα για λαϊκή κυριαρχία και ουσιαστική δημοκρατία στην Αίγυπτο. Γνωρίζουμε καλά ότι στην καρδιά και στον πυρήνα της Αιγυπτιακής εξέγερσης βρίσκεται ότι ο αγώνας του Αιγυπτιακού λαού για αξιοπρεπή εργασία, πραγματική δημοκρατία, και απεξάρτηση από τον ιμπεριαλιστικό ζυγό. Και αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι να βρει δικαίωση. Και αυτός ο αγώνας θα μας βρίσκει αλληλέγγυους, με τη προσδοκία να δυναμώσει η ελπίδα για ειρήνη με δικαιοσύνη στη Μ. Ανατολή, για ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967, για Μεσόγειο θάλασσα με ειρήνη σταθερότητα και ισότιμη συνεργασία των λαών.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες τόσο στην ευρύτερη περιοχή, όσο όμως και στην Ευρώπη αλλά και στη χώρα μας που δοκιμάζεται από μια πρωτοφανή κοινωνική κρίση.Από την επόμενη ημέρα των εκλογών του 2009, σκηνοθετήθηκε και παίχτηκε στη χώρα μας ένα εφιαλτικό έργο. Με πρωταγωνιστή την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, με σενάριο γραμμένο από τις αγορές και το ΔΝΤ  και σημεία προβολής τα δελτία των 8, η χώρα οδηγήθηκε 100 χρόνια πίσω. Όλα όσα επιδίωξε ο νεοφιλελευθερισμός να πετύχει από την δεκαετία του 90 και δε τα κατάφερε, κατόρθωσε η κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης και μειωμένης εθνικής κυριαρχίας του Γιώργου Παπανδρέου, να τα πετύχει μέσα σε 16 μήνες.

Και σήμερα 16 μήνες μετά είναι πια σε όλους σαφές ότι το πρόβλημα δεν ήταν το χρέος. Το μνημόνιο δεν ήρθε για να μειώσει το χρέος. Το χρέος ήταν ο δράκος του παραμυθιού. Η ουσία του μνημονίου δεν ήταν η αντιμετώπιση της χρεοκοπίας αλλά οι περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές.Η ουσία του μνημονίου ήταν η κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων και το ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας, όπως ανερυθρίαστα ανήγγειλαν χθες οι υψηλόβαθμοι υπάλληλοι του ΔΝΤ. Στόχος τους μέσω της εσωτερικής υποτίμησης να κάνουν τους έλληνες φτωχότερους και το κεφάλαιο ισχυρότερο. Στόχος τους να μετατρέψουν τη χώρα σε κόλαση για τις δυνάμεις της εργασίας, σε μια χώρα ανέργων και φτωχών αλλά ταυτόχρονα και σε παράδεισο για τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Για όλους αυτούς που αφού έφαγαν το καταπέτασμα όλα τα προηγούμενα χρόνια της ανάπτυξης, αφού έβγαλαν 600 δις καταθέσεις στην Ελβετία, τώρα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, πρέπει να διευκολυνθούν ακόμα περισσότερο, να κερδίζουν ακόμα περισσότερα. Και έτσι η κυβέρνηση σε συνεννόηση με τη Τρόικα τους τέτοιες χάρες που ούτε στα καλύτερα όνειρά τους δεν είχαν δει. Τους δίνει τη δυνατότητα να δίνουν στους εργαζόμενους μισθούς πείνας, διαλύοντας τις κλαδικές συμβάσεις. Τους κατεβάζει κι άλλο, σε προκλητικά μεγέθη, τη φορολογία τους.Τους δίνει κραυγαλέες επιδοτήσεις δημόσιου χρήματος, για να μη πληρώνουν τις ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις και ιδιαίτερα στις τράπεζες, μοιράζει ζεστό κρατικό χρήμα. Και τέλος ετοιμάζεται να τους ξεπουλήσει ότι έχει απομείνει από το δημόσιο πλούτο.    

Μια κυβέρνηση που πήρε εντολή τετραετίας, με πρόγραμμα στήριξης της κοινωνίας και πρόλαβε μέσα σε λιγότερο από ενάμισι χρόνο να ισοπεδώσει τη κοινωνία και να εκχωρήσει το μέλλον της χώρας και του λαού για δύο επόμενες γενιές.

Με ποιο δικαίωμα;

Με ποιο δικαίωμα η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, η πιο δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, ετοιμάζεται να εκχωρήσει το δημόσιο πλούτο της χώρας και να υποθηκεύσει το μέλλον του ελληνικού λαού;

Μια κυβέρνηση ανίκανη να διαχειριστεί τη κρίση, ανίκανη να διαπραγματευτεί στην Ευρώπη.

Μια κυβέρνηση που έτρεχε διαρκώς πίσω από τις εξελίξεις και από τις αποφάσεις της κας Μέρκελ.

Μέχρι και προχθές στη Σύνοδο Κορυφής όπου αποφασίστηκε η Συνταγματοποίηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης κατ εντολή Μέρκελ, σχεδόν όλες οι χώρες αντέδρασαν. Ακόμα και η Αυστρία. Μόνο ο Έλληνας πρωθυπουργός παρέμεινε ευτυχής και δήλωσε ότι η εξέλιξη δε μας φοβίζει.

Τι μπορεί να πει κανείς.

Ότι δε ξέρει. ¨ότι είναι μειωμένης ευφυΐας. ¨Όχι και ξέρει και καταλαβαίνει πολύ καλά τι κάνει.

Έχει την ευθύνη μιας κυβέρνηση που έχει συνειδητά επιλέξει με ποιανού το μέρος είναι. Και όλα τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση. Είναι με το μέρος των δυνάμεων του κεφαλαίου, ασκεί τη πιο σκληρή ταξική πολιτική που έχει ποτέ εφαρμοστεί στη χώρα μας.

Και όλα τα υπόλοιπα περί κατοχής ξένων δυνάμεων και περί πιέσεων των κακών Τροικανών και της κακιάς Μέρκελ, είναι εύπεπτα παραμύθια, που αν τα πιστέψουμε και πολύ, σε λίγο θα αρχίσουν τα ίδια τα ΜΜΕ που στηρίζουν με πάθος τις επιλογές κατεδάφισης της κοινωνίας, να παρουσιάζουν τον πρωθυπουργό ως Γιώργο θαλάσση και τον κο Πάγκαλο, ενδεχομένως, ως Σπίθα που τους εκβιάζουν και τους καταπιέζουν οι κακοί κατακτητές της Τρόικα. Τίποτα από αυτά δε συμβαίνει. Δείτε την αποκαλυπτική συνέντευξη του κου Ρουμελιώτη, εκτελεστικού διευθυντή του ΔΝΤ. ¨Έλληνες, ελληνότατοι ήταν όσοι συνέταξαν το μνημόνιο, σε συνεργασία με τα κυβερνητικά επιτελεία.Τα λέω αυτά γιατί είμαι βέβαιος, ότι μετά από τη χθεσινή συνέντευξη της Τρόικα, και τη κατακραυγή που προκάλεσε, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να πάρει κάποιες αποστάσεις.Όχι από την ουσία αλλά από τη διαδικασία.  Και να δηλώσει τα ξημερώματα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι ήταν μια απαράδεκτη συμπεριφορά και επέμβαση στα εσωτερικά μας.Δήθεν δηλαδή, ότι δεν ήταν ενημερωμένοι για τη συνέντευξη και πολύ περισσότερο για το περιεχόμενο.

Ποιόν κοροϊδεύουν;

Τα έχουν ήδη συνυπογράψει όλα αυτά. Τα έχουν συνυπογράψει ως κατεύθυνση στο προηγούμενο μνημόνιο και όλοι γνώριζαν και γνωρίζουν ότι είναι από τους βασικούς πυλώνες του μνημόνιου 2.  Του νέου μνημονίου δηλαδή, που έχουν έτοιμο και για το οποίο λίγες ώρες μετά τη συνέντευξη της Τρόικα, ο κος Παπακωνσταντίνου κατʼ εντολή του πρωθυπουργού, έστελνε επιστολή στους πολιτικούς αρχηγούς και ζητούσε συναίνεση. Όταν έστελνε την επιστολή δεν τον πείραζε η συμπεριφορά της Τρόικα; Δεν την είχε παρακολουθήσει τη συνέντευξη; Δεν ήξερε το περιεχόμενό της; Προφανώς και τα ήξερε. Για αυτό το περιεχόμενο άλλωστε έστειλε και την επιστολή. Επειδή όμως έχουμε μια τρομοκρατημένη κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που κάνει πολιτική με όρους επικοινωνίας και όχι ουσίας, που κάνει πολιτική με βάση τα δελτία των οκτώ, προσπαθεί τώρα να τα ρίξει στους κακούς της Τρόικα.

Η πολιτική ουσία όμως είναι μία: Αν η κυβέρνηση δε συμφωνεί με αυτή την επιλογή. Δε συμφωνεί με γενική εκποίηση, δε σκοπεύει να ξεπουλήσει τη χώρα σε τιμή ευκαιρίας, τι ζητάει συναίνεση; Ας βγει καθαρά να καταγγείλει το μνημόνιο, όχι τους υπαλλήλους της τρόικα. Ας καταγγείλει το μνημόνιο τώρα. Ας ξεκινήσει διαδικασίες απεμπλοκής της χώρας από το μνημόνιο και τη τρόικα.Φαντάζομαι ότι η συναίνεση του λαού σε μια τέτοια προοπτική θα ήταν συντριπτική.  Όλα τα υπόλοιπα είναι φτηνά επικοινωνιακά παιχνίδια.

Χρήσιμα ενδεχομένως στον κο Παπανδρέου αν έχει αποφασίσει πρόωρη προσφυγή στη κάλπη αλλά καθόλου χρήσιμα για τον ελληνικό λαό, ο οποίος είναι στημένος στα έντεκα μέτρα και τουλάχιστον οφείλει να γνωρίζει την αλήθεια για το μέλλον της χώρας. Και εν πάση περιπτώσει ας τελειώνει και αυτό το παιχνιδάκι με τη συναίνεση σε αποφάσεις ειλημένες, με τη συναίνεση κατόπιν εορτής. Σε τι ακριβώς ζητάνε συνεννόηση; Στο πως θα προχωρήσουμε στη κατεδάφιση της κοινωνίας; 

Κάθε φορά που στραπατσάρονται, κάθε τρίμηνο που τα νούμερα δε βγαίνουν, κάθε φορά που η κοινωνία κλωτσάει, επικαλούνται τη συναίνεση. Καλούν συμβούλια αρχηγών, ή βάζουν τον κ. Καρατζαφέρη να τα ζητήσει. Μιλάνε για διάλογο ενώ ταπεινώνουν ακόμα και την εθνική αντιπροσωπεία παρακάμπτοντας τη. Και είναι πρόθυμοι ακόμα και το ίδιο το Σύνταγμα που έχουν μετατρέψει σε κουρελόχαρτο, να το βάλουν στο τραπέζι του διαλόγου. Ας τελειώνει αυτό το αστείο.

Η κυβέρνηση έχει επιλέξει ένα δρόμο. Τον δρόμο του μνημονίου, της κοινωνικής χρεοκοπίας και του  οικονομικού αδιεξόδου.  Αυτόν το δρόμο θα τον βαδίσει για όσο καιρό το επιτρέψει ο ελληνικός λαός, ελπίζουμε όχι για πολύ, μαζί με τους πρόθυμους του μνημονίου και τα μεγάλα συμφέροντα. Θα τον βαδίσουν, όμως, μόνοι τους όμως. Χωρίς καμία νομιμοποίηση. Χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση. Και χωρίς ντροπή για το γεγονός ότι οδηγούν στη φτώχια ένα μεγάλο κομμάτι του Ελληνικού λαού.

Έχουν ήδη συμφωνήσει στη Σύνοδο Κορυφής για τη συνταγματοποίηση του μνημονίου, της φτώχειας και της εξαθλίωσης και τώρα το παίζουν αιφνιδιασμένοι. Και όλ' αυτά ερήμην του λαού, αλλά και της εθνικής αντιπροσωπείας. Δε ξέρω βέβαια ποιοι θα σπεύσουν να δώσουν χέρι βοήθειας στον κο Παπανδρέου σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, πάντως όχι η αριστερά.

Θα ήθελα όμως εδώ να σταθώ λίγο και στη στάση της ΝΔ του κου Σαμαρά.Ούτε και αυτός δικαιούται να κάνει τον αιφνιδιασμένο και τον ανήξερο. Διότι η αντιμνημονιακή ρητορική είναι τζάμπα, ιδίως όταν αυτό που προτείνεις ως εναλλακτική είναι το ίδιο το μνημόνιο. Η πρόταση να αντιμετωπιστεί το δημόσιο χρέος μέσα από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι πρόταση την οποία έχει ήδη καταθέσει η ΝΔ τον Ιούλιο 2010 στο Ζάππειο όπου ο κ. Σαμαράς παρουσίασε (για πρώτη φορά ολοκληρωμένα) τις θέσεις του κόμματος του για έξοδο από την κρίση. Η πρόταση αυτή είχε διατυπωθεί ως εξής: «Υπολογίζεται ότι ένα σύνολο 50 δις ευρώ μπορεί να βρεθεί τα επόμενα 2 χρόνια από εμπορική αξιοποίηση μικρού μέρους της ακίνητης περιουσίας και την τολμηρή προώθηση ενός ολοκληρωμένου προγράμματος αποκρατικοποιήσεων».   Το ότι τον  Ιούλιο του 2010 ο κ. Σαμαράς ασκούσε κριτική στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ότι δεν προχωράει σε «τολμηρή προώθηση» ιδιωτικοποιήσεων αποδεικνύει ότι οι αντιρρήσεις της ΝΔ για το Νέο Μνημόνιο είναι απλώς υποκριτικές. Αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι εντωμεταξύ πραγματοποιήθηκε μία επιπλέον πρόταση της ΝΔ η που επίσης αποτελούσε κριτική αιχμή εναντίον της κυβέρνησης: η μείωση της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων. Ο κ. Παπανδρέου υλοποίησε την πρόταση αυτή ακόμη και μέσα στο Μνημόνιο, κάτι που ο κ. Σαμαράς δεν είχε διανοηθεί να προτείνει, αφού ο ίδιος μιλούσε για μείωση φορολογίας μετά το μνημόνιο.  

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Με αυτά τα δεδομένα εμείς μιλάμε με ειλικρίνεια στον Ελληνικό λαό. Δεν υπάρχουν ούτε μαγικές λύσεις ούτε σωτήρες. Ο μόνος που μπορεί να σώσει τη χώρα και τον εαυτό του είναι ο ίδιος ο λαός, αν συνειδητοποιήσει τη δύναμή του. Δεν είναι διέξοδος για τη χώρα η εναλλαγή στη κυβέρνηση των δύο κομμάτων εξουσίας. Δεν είναι διέξοδος ο λεγόμενος μεγάλος συνασπισμός των δυο κομμάτων εξουσίας ή μικρότεροι συνασπισμοί με τους μικρούς πρόθυμους για ένα κομμάτι εξουσίας. Και δεν είναι διέξοδος γιατί τα σχήματα αυτά δε θα έρθουν για να ανατρέψουν αυτή τη βαθιά ταξική και κοινωνικά άδικη πολιτική αλλά για να την εφαρμόσουν με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις.

Διέξοδο μπορεί να αποτελέσει μόνο μια πλατιά ευρεία συμμαχία αριστερών προοδευτικών δυνάμεων. Από τα αριστερά της αριστεράς ως τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ, με μίνιμουμ στόχο την απεμπλοκή από τη πολιτική του μνημονίου, τη διάσωση της κοινωνίας και του δημόσιου πλούτου.

Για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους.

Για τη στήριξη της απασχόλησης, της ασφάλισης και την αναδιανομή του πλούτου.

Με μίνιμουμ στόχο την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα.

Αυτό είναι το μόνο που μπορεί να τους φοβίσει σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Το μόνο που φοβάται η κυβέρνηση, σήμερα, είναι ο συντονισμός των εστιών αντίστασης. Τη συνάντηση όσων πλήττονται. Και αυτό έχει αρχίσει και συμβαίνει. Οι οδηγοί των συγκοινωνιών συμπαραστέκονται στους γιατρούς. Οι γιατροί, οι κάτοικοι της Κερατέας, οι φοιτητές συμπαραστέκονται στους μετανάστες. Σκοτώνουν όλοι αυτοί τον κοινωνικό αυτοματισμό. Το τελευταίο καταφύγιο των εξουσιών που κλονίζονται.

Την ίδια ώρα πρέπει και η αριστερά να υπερβεί τον κατακερματισμό. Η ίδια η κρίση και ιδιαίτερα η σημερινή συγκυρία επιβάλλει την πλήρη ανατροπή αυτών των σεχταριστικών αντιλήψεων, τόσο στην αριστερά όσο και στο ίδιο το κίνημα.Η ίδια η κρίση γονιμοποιεί ενωτικές διεργασίες, κοινές δράσεις και διεκδίκηση κοινών εναλλακτικών προς το μνημόνιο πολιτικών, σ΄ ένα μεγάλο φάσμα δυνάμεων από τους εξ αριστερών διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ μέχρι και την εξωκοινοβουλευτική  αριστερά και τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής και πολιτικής οικολογίας.

Σ΄ αυτή την κατεύθυνση, συμμετέχουμε ως ΣΥΝ και ως ΣΥΡΙΖΑ σε πρωτοβουλίες που θα ενταθούν στο επόμενο διάστημα με στόχο να δημιουργηθεί μια νέα δυναμική και μια νέα ελπίδα, μια θετική διέξοδος στις αναζητήσεις του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας μας που στέκεται κριτικά, σήμερα, απέναντι στο πολιτικό σύστημα.

Η άρση του κατακερματισμού, η υποχώρηση των διχαστικών αντιλήψεων, η διαμόρφωση ενός ενωτικού κλίματος συμπαράταξης μέσα στα κοινωνικά κινήματα, αποτελούν για το κόμμα μας στρατηγικής σημασίας επιλογή που πρέπει να υπηρετείται με όλες τις πολιτικές πρωτοβουλίες και κινήσεις μας.

Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσουμε και τις πρωτοβουλίες μας για μια ουσιαστική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια πιο στέρεη και αποτελεσματική βάση.

Σε μια περίοδο κοινωνικής ισοπέδωσης, η ευρύτερη δυνατή ενότητα δυνάμεων είναι αναγκαιότητα. Είναι, λοιπόν, περιττή πολυτέλεια η αδυναμία μας να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για τα αυτονόητα.

Δε μπορούμε να συμφωνήσουμε σε όλα. Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε σε πολλά.

Αρκετά, όμως, σε αυτή τη περίοδο για να μας κάνουν να βρεθούμε μαζί και συντονισμένα στη πρώτη γραμμή των κοινωνικά μέτωπα και να δώσουμε ελπίδα στους αγώνες.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Μεγάλο μέρος της εισήγησης αναφέρεται στις εξελίξεις στη Ευρώπη. Θα αναφερθώ επιγραμματικά. Στην Ευρώπη ανοίγει διάπλατα η προοπτική «Γερμανοποίησης». Πρόκειται για μια καθαρή τρέλα. Ένα σύμφωνο ανταγωνιστικότητας που θα οδηγήσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες σε ένα ατέλειωτο κατηφορικό σπιράλ για τα δικαιώματα της εργασίας, για το κοινωνικό κράτος. Πρόκειται για την επαγγελία του αδύνατου. Δεν είναι δυνατόν όλες οι χώρες να γίνουν εξαγωγικές. Εκτός και αν καταφέρουμε να εξάγουμε σε κάποιον άλλο πλανήτη τα προϊόντα μας.

Η ευρωπαϊκή αριστερά αγωνίζεται με σθένος απέναντι σε αυτή την προοπτική. Θέλει να την ανατρέψει. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά απευθύνεται προς τους εργαζόμενους και τους καλεί να αντισταθούν και να ανατρέψουν τις απαράδεκτες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, να αμφισβητήσουν και να ακυρώσουν τη συνταγματοποίηση της λιτότητας και της συρρίκνωσης των κοινωνικών κατακτήσεων. Διεκδικεί μια ριζικά  διαφορετική κοινωνική και οικονομική πολιτική που θα προστατεύει την εργασία, θα προωθεί την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανάπτυξη, θα διαμορφώνει νέους συσχετισμούς μέσα από την ανάπτυξη μαζικών κινημάτων και την ήττα  των νεοφιλελεύθερων επιλογών και των πολιτικών που τη στηρίζουν. Μια πολιτική που στοχεύει στην επανίδρυση της Ενωμένης Ευρώπης  στη βάση μιας εναλλακτικής αρχιτεκτονικής και των αναγκαίων προοδευτικών πολιτικών συσχετισμών, που θα διασφαλίζουν το βάθεμα των κοινωνικών, οικολογικών, δημοκρατικών κατακτήσεων των εργαζομένων και των λαών και θα είναι ανοικτή στη σοσιαλιστική προοπτική.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά αγωνίζεται και διεκδικεί την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας  και την αντίσταση στις πολιτικές  που ενισχύουν και βαθαίνουν τον αντικοινωνικό χαρακτήρα του σημερινού Συμφώνου. Εργαζόμαστε από κοινού, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για την ανατροπή και την κατάργηση των διαφόρων μνημονίων που συνομολογούνται στα πλαίσια του ευρωπαϊκού μηχανισμού. Ενώ ταυτόχρονα αγωνιζόμαστε στη χώρα μας, όπου ήδη εφαρμόζεται πιλοτικά η πολιτική των αντικοινωνικών μνημονίων, αλλά και μαζί με τις άλλες αριστερές ευρωπαϊκές δυνάμεις, για την πραγματική διέξοδο από τη κρίση χρέους, σε όφελος των εργαζομένων και των λαών. Και διέξοδος μπορεί να υπάρξει μόνο στη βάση της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους των χρεών και της αποχρέωσης με ελάχιστο επιτόκιο σε ικανό χρονικό διάστημα, που θα επιτρέπει την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων της ανεργίας, της ύφεσης και της άδικης αναδιανομής εισοδημάτων στη χώρα μας.

Εδώ και ένα χρόνο καταθέτουμε υπεύθυνα τις προτάσεις της Ευρωπαϊκής αριστεράς και οι εξελίξεις, δυστυχώς, δικαιώνουν την κριτική μας. Ήμασταν οι πρώτοι που είπαμε ότι η Ελλάδα είναι πειραματόζωο και μίλαγαν για ελληνική ιδιαιτερότητα. Λέγαμε ότι το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό όταν μίλαγαν για τεμπέληδες και λαμόγια και διεφθαρμένους Έλληνες δημόσιους υπαλλήλους. Λέγαμε ότι πρέπει να υπάρξει ευρομολογο, όχι το τοξικό σαν αυτό που χρηματοδοτεί την Ιρλανδία, αλλά με απευθείας δανεισμό από την ΕΚΤ και μας έλεγαν ότι το ευρομολογο είναι λάθος σήμα στις αγορές. Λέγαμε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Μας έλεγαν ότι θέτουμε σε κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα. Εννοούσαν τα συμφέροντα των τραπεζών. Τώρα υλοποιούν την αναδιάρθρωση με τη μορφή της επιμήκυνσης, με μόνο στόχο τη διάσωση των τραπεζών και την ανεμπόδιστη κερδοφορία των αγορών. Και όλα αυτά τα λέγαμε εγκαίρως, πριν γίνει το έγκλημα του μνημονίου, ακριβώς για να μη γίνει το έγκλημα του μνημονίου. Η κυβέρνηση επέλεξε το έγκλημα. Και τώρα είναι έτοιμη να αποδεχθεί το οτιδήποτε προκειμένου να σωθούν οι τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο.

Όλα αυτά όμως καθώς και την επικαιροποίηση των προτάσεων της ευρωπαϊκής αριστεράς απέναντι στη κρίση, θα έχουμε τη δυνατότητα να τα συζητήσουμε διεξοδικά σε ένα διεθνούς εμβέλειας γεγονός, στο Διεθνές Συνέδριο για τη κρίση χρέους, που θα έχουμε τη δυνατότητα να διοργανώσουμε, σε συνεργασία με το δίκτυο τρανσφορμ και το Ινστιτούτο Πουλαντζάς, στην Αθήνα 10 έως 12 Μάρτη.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, 

Είναι σαφές  ότι το επόμενο διάστημα είναι διάστημα σκληρής σύγκρουσης της κυβέρνησης με την κοινωνία και την αριστερά. Η κυβέρνηση κάνει ανοιχτά την επιλογή της αυταρχοποίησης. Ποινικοποιεί τη μη πληρωμή των διοδίων. Ποινικοποιεί την αντίσταση στην αύξηση των εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών. Ποινικοποιεί την κυκλοφορία όπως στις Σέρρες.  Μέχρι και στρατιωτικές ασκήσεις γίνονται για την καταστολή του πλήθους που ζητά, αλήθεια τι ειρωνεία, Ελευθερία και Ειρήνη. Είναι επικίνδυνα φαινόμενα και ο δρόμος της κυβέρνησης είναι ολισθηρός. Τους φταίνε οι πάντες. Οι οδηγοί, οι αγρότες, οι μετανάστες, οι φοιτητές, οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι νοσηλευτές. Οι μόνοι που δεν φταίνε για τον κ. Παπανδρέου είναι οι συνεργάτες του και τα μεγάλα συμφέροντα.

Οι τελευταίες εξελίξεις έδειξαν το κόμμα μας ο Συνασπισμός αλλά και ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα προβλήματά του, παραμένει στο στόχαστρο από το σύστημα διαπλοκής. Θέλανε τη διαμαρτυρία των πολιτών απομονωμένη. Δεν τους κάνουμε τη χάρη. Λέμε κουβέντες καθαρές.  Και αυτό τους ενοχλεί αφάνταστα. Υποστηρίζουμε το κίνημα των διοδίων και των εισιτηρίων. ¨όχι γιατί είναι δικό μας, όπως μας καταλογίζουν, αλλά γατί είναι μια απόλυτα δικαιολογημένη αντίδραση αξιοπρέπειας, απέναντι σε μια πολιτική που βγάζει τον κόσμο έξω από τα ρούχα του. Στις δημόσιες συγκοινωνίες, η αύξηση του εισιτηρίου κατά 40%, και μάλιστα στις εποχές που ζούμε, είναι απολύτως εξοργιστική.

Στην δε περίπτωση των Εθνικών Δρόμων, πολλοί από τους οποίους σας επισημαίνω ότι δεν υπάρχουν καν, όλη η Ελλάδα έχει βρεθεί σε έναν κλοιό διοδίων, όχι επειδή «έγιναν λάθη» όπως ακούγεται τελευταία, αλλά γιατί αυτό ακριβώς προβλέπουν οι συμβάσεις παραχώρησης. Δικαίως λοιπόν ο κόσμος εξεγείρεται και αρνείται να πληρώσει. Η κυβέρνηση, προσπαθώντας να συκοφαντήσει αυτό το κίνημα ανυπακοής, μιλάει για «τζαμπατζήδες». Και κάποια ΜΜΕ, που σχετίζονται μάλιστα με τις κοινοπραξίες των δρόμων, κραυγάζουν για «όργιο ανομίας».

Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, όχι μόνο γιατί παρανομούν, αλλά  γιατί υποτίμησαν τις αντιδράσεις του κόσμου. Να το γνωρίζει καλά το σύστημα της διαπλοκής. Η σύγκρουσή μας μαζί του θα είναι σφοδρή και ασυμφιλίωτη. Θα είμαστε μαζί με τον αγωνιζόμενο λαό. Δε μας πτοούν ούτε οι ειρωνείες, ούτε οι συκοφαντίες ούτε οι εκβιασμοί. Οι έχοντες και οι κατέχοντες σε αυτή τη χώρα πρέπει να καταλάβουν ότι το πάρτυ τελείωσε. Πρέπει να καταλάβουν ότι οι Έλληνες δεν είναι ιθαγενείς, να τους χαρίζουν καθρεφτάκια. Να βάλουν το χέρι στην τσέπη.

Ο Ελληνικός λαός πλέον γνωρίζει. Κάποιοι ωφελήθηκαν σκανδαλωδώς τον καιρό της ανάπτυξης. Και γέμισαν τις ελβετικές τράπεζες με εκατοντάδες δις καταθέσεων. Δεν είναι δυνατόν οι ίδιοι να θέλουν να επωφεληθούν και τον καιρό της κρίσης. Αυτή η αξίωση συνιστά συμπεριφορά αντικοινωνική και εγωιστική. Πρέπει να καταλάβουν ότι εκτός από τις αποδόσεις των κεφαλαίων τους υπάρχει και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού που δοκιμάζεται. Θα μας βρούν λοιπόν απέναντι ότι κι αν κάνουν. 

Επιτρέψτε μου, τέλος, να σταθώ και στο ζήτημα της απεργίας των μεταναστών. Δεχθήκαμε επιθέσεις. Μας θεώρησαν υποκινητές, μας συκοφάντησαν.  Απευθύνομαι στα μέλη και στους φίλους μας και τους λέω ότι πρέπει να  είναι περήφανοι για τη στάση μας. Ότι πρέπει να περάσουμε στην αντεπίθεση. Διότι εμείς δεν υποκινήσαμε. Ήμασταν όμως αλληλέγγυοι στους μετανάστες από την πρώτη στιγμή. Ήμασταν εκεί για να μη καταλυθεί το άσυλο. Είμαστε στο πλευρό των μεταναστών και  τώρα που η κατάσταση είναι οριακή. Είμαστε υπερήφανοι, για τη στάση των βουλευτών μας και των στελεχών μας στη νύχτα της κρίσης. Για τους 33 ευρωβουλευτές που στέκονται αλληλέγγυοι στους μετανάστες μετά από επίμονη δουλειά του Νίκου του Χουντή. Μας συγκλονίζουν οι απεργοί γιατροί που επισκέφθηκαν τους απεργούς πείνας. Οι καλλιτέχνες που τραγούδησαν προχθές. Η δήλωση του Στέλιου του Μάινα. Προχθές, καταθέσαμε πλήρες σχέδιο νόμου για το μεταναστευτικό ζήτημα που δίνει μια διέξοδο. Τα ΜΜΕ φρόντισαν να μη το μάθει κανείς. Καλούμε τη κυβέρνηση, να σταματήσει να κάνει τη στρουθοκάμηλο. Να σταματήσει να επενδύει στα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και στο μίσος, γιατί όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Καλούμε τη κυβέρνηση να δώσει άμεσα λύση στα δίκαια αιτήματα των απεργών πείνας.