Όλες οι δέσμες μέτρων μοναδικό σκοπό έχουν την εξασφάλιση των τραπεζιτών, πολυεθνικών εταιριών, μεγαλοεισοδηματιών, «εχόντων και κατεχόντων» και συνολικά του συστήματος διαπλοκής του χρέους που λειτουργεί ως βρόγχος στο λαιμό του ελληνικού λαού
Η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα μέρα με τη μέρα επιδεινώνεται. Η επίθεση κυβέρνησης και «τροϊκανών» (ΔΝΤ - Ε.Ε. - ΕΚΤ) γίνεται όλο και πιο προκλητική. Η νέα δέσμη αντιλαϊκών μέτρων 15 δισ. του προϋπολογισμού 2011, η καινούργια δέσμη που ετοιμάζεται για τον επόμενο χρόνο, το νέο πακέτο στήριξης 30 δισ. των τραπεζών (συνολικά 108 δισ. ευρώ από το 2009), η δέσμευση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (50 δις) συνοδευόμενη από κουτοπόνηρους ελιγμούς απόκρυψης των άθλιων επιλογών της, δείχνουν καθαρά ότι η παραμονή στην εξουσία είναι επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό.
Άρνηση «απεχθούς χρέους» μοχλός ανατροπής
Μόνιμη επωδός για όλα τα μέτρα είναι το χρέος, τα ελλείμματα για αποφυγή χρεοκοπίας. Ωστόσο το χρέος σταθερά αυξάνει (από 298 δισ. ευρώ ή 127% του ΑΕΠ το 2009, σε 343 δισ. ή 148% του ΑΕΠ το 2010, 362 δισ. ή 158% του ΑΕΠ το 2011 και….έχει ο θεός ως το 2015). Η χώρα βυθίζεται στην ύφεση, την υψηλή ανεργία, η νέα γενιά δεν έχει μέλλον, ενώ η χώρα βαδίζει ολοταχώς στη χρεωκοπία. Είναι πλέον καθαρό ότι το χρέος δεν ξεχρεώνεται. Όλες οι δέσμες μέτρων μοναδικό σκοπό έχουν την εξασφάλιση των τραπεζιτών, πολυεθνικών εταιρειών, μεγαλοεισοδηματιών, «εχόντων και κατεχόντων» και συνολικά του συστήματος διαπλοκής του χρέους που λειτουργεί ως βρόγχος στον λαιμό του ελληνικού λαού.
Προκύπτει αδήριτη ανάγκη δραστικού «κουρέματος» του χρέους αντί «εξανδραποδισμού» του ελληνικού λαού. Υπάρχουν ακαταμάχητοι ηθικοί, νομικοί και πολιτικοί λόγοι άρνησης πληρωμής του και ειδικότερα του επαχθούς/απεχθούς χρέους. («Επαχθές» ίσον δυσβάστακτο, ασήκωτο, κ.λπ., ενώ «απεχθές» επιπλέον παράνομο, ανήθικο, αθέμιτο, κ.λπ.). Και μόνο με επίκληση της «κατάστασης ανάγκης» (state of necessity) της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ (1613η Συνάντηση, 17η Ιουνίου 1980), «ένα κράτος μέλος δεν μπορεί να αναγκαστεί να κλείσει σχολεία, πανεπιστήμια, δικαστήρια, να εγκαταλείψει τις δημόσιες υπηρεσίες επιφέροντας χάος και αναρχία στην κοινωνία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει κονδύλια αποπληρωμής δανείων» σε ξένους και ντόπιους δανειστές. Κατά συνέπεια έχει όλο το ηθικό δικαίωμα άρνησης πληρωμής όχι μόνο του «απεχθούς» αλλά γενικά του δημόσιου χρέους. Η εμπειρία άλλων χωρών και της Ελλάδας το επιβεβαιώνει.
Είναι γνωστό ότι ο Ισημερινός (Εκουαδόρ) αρνήθηκε το 2008 την πληρωμή του «απεχθούς χρέους» (odious dept). Έθεσε το θέμα στον ΟΗΕ και αποφάσισε το «κούρεμα» του μεγαλύτερου μέρους, ενώ το υπόλοιπο δέχτηκε να αποπληρωθεί με 10% των συναλλαγματικών εισπράξεων από εξαγωγές. Επίσης το 1953 η Γερμανία, με τη συμφωνία του Λονδίνου δέχτηκε να πληρώσει μόνο το 37,5% του χρέους της και η εξόφληση να γίνει επί ενός ποσοστού των εισπράξεων από εξαγωγές. Επίσης το 1936 η Ελλάδα αρνήθηκε επί Μεταξά (!!) την εξυπηρέτηση δανείου της βελγικής τράπεζας «Societe Commercial de Belgique» επικαλούμενη «τα συμφέροντα του ελληνικού λαού για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας», σκεπτικό που αποδέχτηκε το «Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου» κ.ά.!
Τέτοιες δυνατότητες άρνησης πληρωμής και επαναδιαπραγμάτευσης χρέους μπορούσε και η ελληνική κυβέρνηση να κάνει, διεκδικώντας τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους και αποπληρωμή του υπόλοιπου με ένα ποσοστό επί των εισπράξεων από εξαγωγές ή βάζοντας ως κριτήριο (ρήτρα) την αύξηση του ΑΕΠ, ή αύξηση της απασχόλησης, κ.ά. Το κύριο είναι η πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα και δευτερεύον οι μορφές άρνησης πληρωμής. Δυστυχώς η κυβέρνηση έκανε συνειδητή ταξική επιλογή υπέρ των πιστωτών, σε βάρος μισθωτών και συνταξιούχων, της νέας γενιάς και λαϊκών στρωμάτων. Η άρνηση πληρωμής του «απεχθούς» χρέους και η επαναδιαπραγμάτευση του υπόλοιπου, πρέπει να αποτελέσει κεντρικό αίτημα πάλης και αποφασιστικός μοχλός ανατροπής του μισητού «Μνημονίου» και της πολιτικής κυβέρνησης και τρόικας, μαζί και της χρηματιστικής ελίτ σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, να ανοίξει ο δρόμος για συνολική στροφή στην οικονομική πολιτική και τη διακυβέρνηση της χώρας.
Η συγκρότηση Επιτροπής Ελέγχου του Χρέους
Η αμφισβήτηση πληρωμής του «επαχθούς/απεχθούς» χρέους, απαιτεί «άνοιγμα βιβλίων» για προσδιορισμό του (σύμφωνα με εκτιμήσεις ανέρχεται σε 75-80% του συνολικού χρέους). Η συγκρότηση ειδικής «επιτροπής λογιστικού ελέγχου», δεν έχει έννοια μιας «τεχνικής επιτροπής», αλλά μιας κοινωνικής επιτροπής δημόσιου ελέγχου, με ειδικούς επιστήμονες, εκπροσώπους κοινωνικών φορέων, πρόσωπα γενικά φερέγγυα και αξιόπιστα, ικανά να φέρουν σε πέρας αυτό το έργο. Δεν έχει τον χαρακτήρα γνωστών «εξεταστικών επιτροπών» της Βουλής που συνήθως συγκαλύπτουν παρά αποκαλύπτουν αιτίες και υπεύθυνους. Ούτε είναι μια επιτροπή τύπου «μη κυβερνητικής οργάνωσης» (ΜΚΟ) που κάνει υποδείξεις και επιδιώκει ευαισθητοποίηση της κυβέρνησης. Η δύναμη της πηγάζει από τον χαρακτήρα του σκοπού και την κινηματική γείωση της, σε στενή σύνδεση με φορείς και κοινωνικές οργανώσεις για δραστήρια παρέμβαση εργαζόμενων και συνολικά της κοινωνίας
Το Αριστερό Βήμα Διαλόγου είναι ο «Πρόδρομος» και όχι «Μεσσίας»
Η ιδέα δημιουργίας μιας ειδικής επιτροπής κοινωνικού ελέγχου, αναδείχθηκε από το «Αριστερό Βήμα Διαλόγου» στην εκδήλωση του «Πάντειου» (Οκτώβρης '10) και σήμερα βρίσκεται στην τελική ευθεία, με συμμετοχή δεκάδων ειδικών επιστημόνων, κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων από την Ελλάδα και εξωτερικό για αξιοποίηση εμπειρίας και αλληλεγγύη. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία απορρέει από την αφετηριακή ιδέα δημιουργίας του «Αριστερού Βήματος Διαλόγου» για προώθηση της κοινής δράσης όλων των αριστερών δυνάμεων και ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Το «Βήμα Διαλόγου» δεν είναι πολιτική οργάνωση αλλά μια «δεξαμενή αριστερής σκέψης», χώρος προβληματισμού που φιλοδοξεί μέσα από πρωτοβουλίες, διάλογο και δράσεις να λειτουργήσει ως «καταλύτης» στην επίτευξη της ενωτικής δράσης και δικτύωσης όλων των αριστερών στη βάση της κοινωνίας. Δεν φιλοδοξεί ρόλο πολιτικού υποκειμένου, αλλά ρόλο «Προδρόμου» για την... έλευση του «Μεσσία», δηλαδή την προώθηση της κοινής δράσης για δημιουργία της «Μεγάλης Αριστεράς» και ανάδειξη μιας ριζοσπαστικής αριστερής κυβέρνησης για προοδευτική διέξοδο της χώρας από την κρίση και τη φερέγγυα σοσιαλιστική προοπτική.
* Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτορας Οικονομικών Επιστημών
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=599888
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS