Τα μάτια όλου του κόσμου είναι στραμμένα στη Λιβύη, τις τελευταίες μέρες. Αδίστακτο το καθεστώς Καντάφι, δείχνει το πιο αποκρουστικό του πρόσωπο επιχειρώντας με τους μισθοφόρους του να πνίξει στο αίμα τη λαϊκή εξέγερση για στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατία και ελευθερία. Δεν πρόκειται, όμως, να διασωθεί καθώς έχει πλέον εγκαταλειφθεί και από τους στενούς φίλους του, όπως ο Μπερλουσκόνι και ο Μπλερ.
Δεν είναι η Αλ Κάιντα πίσω από την εξέγερση, όπως ισχυρίζεται ο αιμοσταγής συνταγματάρχης, αλλά τα πιεστικά προβλήματα της κοινωνίας και η ώριμη πλέον απαίτηση του λαού - ιδιαίτερα των νέων - να απαλλαγούν από ντόπιους δυνάστες και ξένους πάτρωνες, να πνεύσει άνεμος ελευθερίας και να καταπολεμηθούν οι ανισότητες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλα άρχισαν από το φτωχότερο ανατολικό τμήμα της χώρας και τη Βεγγάζη στις 16 Φλεβάρη 2011.
Η πλούσια σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο Λιβύη των 6,5 εκατομμυρίων ψυχών, που βρίσκεται ανάμεσα στην Αίγυπτο και στην Τυνησία, δέχθηκε άμεσα την επίδραση των επιτυχημένων λαϊκών εξεγέρσεων στις δύο αυτές χώρες, που ήδη απαλλάχτηκαν από τους Μουμπάρακ και Μπεν Αλί. Ένα είδος κοινωνικού παναραβισμού «από τα κάτω» αναδύεται από το Μπαχρέιν ως το Μαρόκο. Κατά τον Νόαμ Τσόμσκι, συντελείται «η πιο εκπληκτική εξέγερση στη σύγχρονη εποχή και οι συνέπειες της είναι τεράστιες» (Ελευθεροτυπία, 27.2.2011).Τρομάζουν από τη λαϊκή αφύπνιση και κινητοποίηση ακόμα και τα θεωρούμενα ως τα πιο σταθερά καθεστώτα, όπως της Σαουδικής Αραβίας, που ο μονάρχης της έσπευσε να υποσχεθεί 38 δισεκατομμύρια δολάρια για αυξήσεις μισθών, ανακούφιση από τη φτώχεια και επιδοτήσεις στα βασικά είδη διατροφής.
Δεν λείπουν, βέβαια, οι μεγάλες αντιφάσεις στο νέο πολιτικό τοπίο, που είναι υπό συνεχή διαμόρφωση, ούτε οι μηχανορραφίες των ισχυρών της γης που αναζητούν νέα ερείσματα και νέους τρόπους παρέμβασης. Γι' αυτό χρειάζεται να δυναμώσει η αλληλεγγύη των λαών της Ευρώπης και του κόσμου για ουσιαστική στήριξη των αιτημάτων των αραβικών εξεγέρσεων.
Τις κρίσιμες τούτες ώρες, το διεθνιστικό καθήκον της Ευρωπαϊκής αριστεράς, των φιλειρηνικών και των άλλων κοινωνικών κινημάτων είναι να κινητοποιηθούν στο πλευρό της Λιβυκής και των άλλων αραβικών εξεγέρσεων. Να απαιτήσουν να κρατηθεί το ΝΑΤΟ μακριά από τη Λιβύη. Να μην γίνει η Μεσόγειος πεδίο εφαρμογής του νέου στρατηγικού του δόγματος. Δεν έχουν και τα καλύτερα αισθήματα οι Αραβικοί λαοί για μια συμμαχία που ηγεμονεύεται από τις ΗΠΑ, συνεχίζει το βάρβαρο πόλεμο στο Αφγανιστάν και έχει βαρύτατες ευθύνες για τη διάλυση της Σομαλίας. Οι κυρώσεις του ΟΗΕ να είναι σε βάρος του καθεστώτος Καντάφι και όχι κατά του λαού της Λιβύης. Και η εφαρμογή τους δεν χρειάζεται το ΝΑΤΟ, αλλά τη συνεργασία του Λιβυκού λαού και περιφερειακών οργανισμών, όπως ο Αραβικός Σύνδεσμος και η Αφρικανική Ένωση.
Οι αριστερές δυνάμεις της Ευρώπης καλούνται να οικοδομήσουν νέες πολυδιάστατες σχέσεις διαλόγου και συνεργασίας με τις αντίστοιχες δυνάμεις της Β. Αφρικής και της Μ. Ανατολής. Να συνεπεξεργαστούν μια ευρύτερη πολιτική ατζέντα, που θα συνδέει το αντιπολεμικό με το κοινωνικό, τον αντιμπεριαλισμό με τη δημοκρατία, την ανάπτυξη με την οικολογική προστασία. Να αναζητήσουν νέους προοδευτικούς συνομιλητές στην περιοχή, που αναδύονται μέσα από τις εξεγέρσεις. Να διεκδικήσουν το δικό τους σχέδιο για μια Ένωση της Μεσογείου, θεμελιωμένη στην ισότιμη συνεργασία, στην ειρήνη με δικαιοσύνη, στην κοινή ανάπτυξη και στην αλληλεγγύη, στη γεφύρωση του χάσματος Βορρά - Νότου, στο αδιαπραγμάτευτο των ανθρώπινων δικαιωμάτων, στη συνύπαρξη των πολιτισμών.
* Ο Πάνος Τριγάζης, οικονομολόγος-διεθνολόγος, είναι υπεύθυνος του τμήματος εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΝ
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=602252
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS