02/03/2011

Συνέντευξη Τύπου για το Διεθνές Συνέδριο με θέμα: ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ - Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Συνέντευξη τύπου του Προέδρου του ΣΥΝ και Αντιπροέδρου του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Αλέξη Τσίπρα, εν όψει του Διεθνούς Συνέδριου του ΚΕΑ, του ΣΥΝ, του Transform! Europe και του Ινστιτούτου «Ν.Πουλαντζάς» που θα διεξαχθεί στην Αθήνα 10-12 Μαρτίου με θέμα ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ - Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Τo Συνέδριο θα διεξαχθεί στο CINE ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ (Κεραμεικού 58 & Μαραθώνος 13), Αθήνα [χάρτης]

Το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος. Το μνημόνιο είναι πολιτική επιλογή. Η κυβέρνηση αλλά και οι ηγέτιδες δυνάμεις στην Ευρώπη αντιμετωπίζουν την κρίση ως ευκαιρία για μεγαλύτερα κέρδη

Το ζήτημα δεν είναι αν θα γίνει αναδιάρθρωση του χρέους. Αναδιάρθρωση σίγουρα θα γίνει. Το ζήτημα είναι με ποιους όρους θα γίνει. Αποσκοπούν σε μια ρύθμιση τους χρέους με στόχο να διευκολυνθεί η συνέχιση της ίδιας πολιτικής της σκληρής λιτότητας, με στόχο να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους οι τράπεζες, όχι όμως οι έλληνες και οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι.

Τρεις στόχοι:

Α. άμεση απεμπλοκή της χώρας από το μνημόνιο, με ταυτόχρονη εφαρμογή ενός προγράμματος ριζικής αναδιανομής του πλούτου, δίκαιης κατανομής των βαρών, δραστικής μείωσης των εξοπλιστικών δαπανών, αναδιάρθρωσης των κοινωνικών και των δημόσιων δαπανών, με στόχο τη διάσωση της κοινωνικής συνοχής αλλά και την προοπτική μεσομακροπρόθεσμα δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος.

Β. Σύσταση Επιτροπής Ελέγχου του χρέους με βάση το άρθρο 44 του Κανονισμού της Βουλής

Γ. αναδιαπραγμάτευση του χρέους

Ζητάμε από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να αρνηθεί το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας στη σύνοδο κορυφής στις 25 Μαρτίου. Και να ζητήσει την κρίση του ελληνικού λαού για την κύρωση ή την απόρριψη αυτού του συμφώνου, να προσφύγει δηλαδή σε δημοψήφισμα για την τροποποίηση της ευρωπαϊκής συνθήκης.

Στο βαθμό που η κυβέρνηση βεβαίως δεν προτίθεται να δεσμευτεί για κάτι τέτοιο, υφίσταται μείζον ζήτημα δημοκρατικής νομιμοποίησης, ακόμα και της εθνικής αντιπροσωπείας στη σημερινή της σύνθεση, να επικυρώσει, όταν και αν κληθεί, αυτή την κορυφαία τροποποίηση της ευρωπαϊκής συνθήκης και την υιοθέτηση του λεγόμενου συμφώνου ανταγωνιστικότητας.

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ:

Να σας ευχαριστήσουμε για την παρουσία σας εδώ. Θα ήθελα ξεκινώντας να εκφράσω τη βαθιά μας λύπη για τον άδικο χαμό δύο νέων ανθρώπων, δύο νέων εργαζομένων πάνω απ΄ όλα, δύο νέων αστυνομικών χθες το βράδυ. Να εκφράσω τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στις οικογένειές τους και τους οικείους τους καθώς και την ευχή για γρήγορη ανάρρωση στους τραυματίες.

Το διεθνές συνέδριο για την κρίση χρέους που οργανώνει η Ευρωπαϊκή Αριστερά στην Αθήνα, τις μέρες μάλιστα της έκτακτης συνόδου κορυφής στις Βρυξέλλες, 10, 11 και 12 Μαρτίου οργανώνουμε το συνέδριο εδώ, 11 και 12 είναι η έκτακτη σύνοδος κορυφής. Αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία να προβληθεί ο εναλλακτικός δρόμος για την έξοδο από την ευρωπαϊκή κρίση, ο δρόμος της αριστεράς.

Η κρίση που ζούμε -και τη ζούμε με ιδιαίτερη ένταση στην Ελλάδα- έχουμε πει πολλές φορές, το επαναλαμβάνουμε και σήμερα, δεν είναι ελληνική κρίση. Είναι συνέπεια της παγκόσμιας κρίσης, αρχής γενομένης από το 2008, με την έκρηξη της λεγόμενης φούσκας των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών. Είναι συνέπεια του τρόπου που λειτουργεί η ίδια η Ευρώπη και βεβαίως συνέπεια των ιδιαίτερων πολιτικών που άσκησε το σύστημα εξουσίας που κυβέρνησε την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.

Για μας όλα αυτά έχουν μια κοινή βάση, την ιδεοληψία ότι οι αγορές γνωρίζουν καλύτερα. Αυτή η ιδεοληψία έχει ένα όνομα. Λέγεται νεοφιλελευθερισμός. Τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού είναι που βυθίζουν την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων στην ανέχεια, τη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση. Και ακριβώς αυτή την ιδεοληψία, αυτή τη λογική που ιστορικά έχει αποτύχει επιχειρούν να ξαναεπιβάλλουν οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης παρουσιάζοντας την ως διέξοδο. Αυτό ακριβώς είναι το περίφημο σύμφωνο ανταγωνιστικότητας που προωθεί ο γαλλογερμανικός άξονας στην κρίση σύνοδο κορυφής στις 25 Μαρτίου. Ένα σύμφωνο που, κατά την άποψη της ευρωπαϊκής αριστεράς, θα βυθίσει την Ευρώπη και τους λαούς της ακόμα πιο βαθιά στο τέλμα της κρίσης, ακόμα πιο βαθειά στην φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση..
Αυτός είναι και ο στόχος της εισβολής, επιτρέψτε μου την έκφραση, της εισβολής του ΔΝΤ και της τεχνογνωσίας του στην Ευρώπη. Με δούρειο ίππο βέβαια την κυβέρνηση Παπανδρέου. Αυτός είναι και ο στόχος του μνημονίου, που επιβάλλεται εδώ και δέκα μήνες στη χώρα μας.

Το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος. Το μνημόνιο είναι πολιτική επιλογή. Το σύστημα εξουσίας που κυβέρνησε τον τόπο μας τις τελευταίες δεκαετίες δεν ενδιαφέρεται για την αντιμετώπιση της κρίσης που με δραματικό τρόπο βιώνουν τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας. Το αντίθετο. Η κυβέρνηση αλλά και οι ηγέτιδες δυνάμεις στην Ευρώπη αντιμετωπίζουν την κρίση ως ευκαιρία ώστε με όλη την ανεργία και την ανέχεια να βαθύνουν πολιτικές που δημιουργούν μεγαλύτερα κέρδη στο κεφάλαιο και δυσχεραίνουν τους όρους ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Αν τους ενδιέφερε το ξεπέρασμα της κρίσης, τότε δεν θα έδιναν πολλαπλάσια στις τράπεζες, στερώντας τα στοιχειώδη από τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περισώσουν ένα σύστημα οικονομίας και ανάπτυξης που ιστορικά έχει αποτύχει, να περισώσουν τις τράπεζες και το κεφάλαιο από την χρεοκοπία, φτωχαίνοντας όμως τον ελληνικό λαό.

Άλλωστε σήμερα θα ήταν κοινοτυπία να μιλάει κανείς για την αποτυχία των συνταγών που μας έχουν επιβάλλει. Ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του μνημονίου σήμερα παραδέχονται ότι έχει αποτύχει. Άλλωστε τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, αντί να μειώνουν το χρέος το διογκώνουν.

Οι αιτίες δημιουργίας του χρέους

Βεβαίως με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να πω δυο λόγια για μια διαφορετική αντίληψη που έχουμε εμείς, η Ευρωπαϊκή Αριστερά, για τις αιτίες δημιουργίας του χρέους. Το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος στη χώρα μας δεν είναι αποτέλεσμα των υπέρογκων δημόσιων δαπανών, όπως ισχυρίζονται οι κυρίαρχοι νεοφιλελεύθεροι κύκλοι. Ούτε οφείλεται στο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, με την έννοια που το θέμα αυτό προβάλλεται από διαφορετικές κατευθύνσεις. Το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος της χώρας μας είναι αποτέλεσμα της άνισης διανομής και αναδιανομής των εισοδημάτων. Είναι αποτέλεσμα της φοροασυλίας των ισχυρών και της διάχυτης φοροδιαφυγής. Είναι έκφραση της άρνησης του πλούτου να συμβάλλει, της άρνησης του πολιτικού συστήματος να επιβάλει ένα στοιχειωδώς δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα και μια αποτελεσματική διαχείριση σημαντικών πόρων και ευρωπαϊκών που είχε στη διάθεσή του όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και βεβαίως σημαντική συμβολή στη δημιουργία του είχαν και οι επί σειρά υπέρογκες, υπερβολικά αυξημένες στρατιωτικές και εξοπλιστικές δαπάνες.

Το χρέος λοιπόν που, με βάση τα επίσημα στοιχεία αναμένεται μέσα στο 2001 να υπερβεί το 160% του ΑΕΠ, δεν αντιμετωπίζεται με κανέναν άλλο τρόπο παρά μόνο με μια διαδικασία ρύθμισης, δηλαδή αναδιάρθρωσης, που θα περιλαμβάνει διαγραφή μεγάλου μέρους του.

Για την αναδιάρθρωση του χρέους

Βεβαίως οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, τόσο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όσο και η Ν.Δ., αποφεύγουν σαν τον διάολο το λιβάνι να αναφέρουν τη λέξη αναδιάρθρωση. Στην πραγματικότητα κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους,. Αφού όλοι γνωρίζουν ότι με τα σημερινά δεδομένα δεν είναι δυνατή και ορατή η προοπτική δανεισμού από τις αγορές, αν δεν προηγηθεί μια αξιόπιστη αναδιάρθρωση του χρέους. Αλλά ακόμα κι αν αυτή η πρόσβαση στις αγορές καταστεί δυνατή, το ύψος των τόκων που πρέπει να πληρώνονται θα είναι απαγορευτικό, αφού δεν θα επιτρέπει την χρηματοδότηση των δημόσιων επενδύσεων και την άσκηση αναπτυξιακής και κοινωνικής πολιτικής.

Το ζήτημα λοιπόν για μας -για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους- δεν είναι αν θα γίνει αναδιάρθρωση. Αναδιάρθρωση σίγουρα θα γίνει. Το ζήτημα είναι με ποιους όρους θα γίνει. Όλα τα σενάρια τα οποία ακούμε και επεξεργάζονται τούτη την ώρα που μιλάμε οι κυρίαρχοι κύκλοι σε Ελλάδα και Ευρώπη, όχι μπροστά στις κάμερες, κάτω από το τραπέζι, όλα αυτά τα σενάρια όμως αποσκοπούν σε μια ρύθμιση τους χρέους με στόχο όχι να υπάρξει μια ανάσα για το λαό, αλλά με στόχο να διευκολυνθεί η συνέχιση της ίδιας πολιτικής της σκληρής λιτότητας, με στόχο να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους οι τράπεζες, όχι όμως οι έλληνες και οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι.

Υπ΄ αυτή την έννοια, εμείς θεωρούμε ότι η ελληνική κοινωνία και οικονομία έχουν ανάγκη από μια ριζικά διαφορετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους σε σχέση με αυτή που σήμερα παρασκηνιακά προωθείται. Στόχος της πρέπει να είναι όχι μία μερική και βραχύβια ρύθμιση του συσσωρευμένου χρέους, αλλά η απεμπλοκή της χώρας μας από την παγίδα του χρέους και από τον φαύλο κύκλο χρέος-λιτότητα-ύφεση. Και η μέθοδος που προτείνουμε εμείς είναι η διαπραγμάτευση αυτή να γίνει υπό την πίεση του λαϊκού παράγοντα, με τον λαϊκό παράγοντα στο προσκήνιο, με το κοινωνικό κίνημα να διεκδικεί ένα άλλο πλαίσιο και ένα άλλο συγκροτημένο σχέδιο ριζικής αναδιανομής του πλούτου, αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Διεκδίκηση τριών στόχων:

Σ΄ αυτή την κατεύθυνση, εμείς προτάσσουμε άμεσα τρεις στόχους:

Πρώτον, την ανάγκη άμεσης απεμπλοκής της χώρας μας από το μνημόνιο της χρεοκοπίας, με την ταυτόχρονη εφαρμογή ενός προγράμματος ριζικής αναδιανομής του πλούτου, δίκαιης κατανομής των βαρών, δραστικής μείωσης των εξοπλιστικών δαπανών, αναδιάρθρωσης των κοινωνικών και των δημόσιων δαπανών, με στόχο τη διάσωση της κοινωνικής συνοχής αλλά και την προοπτική μεσομακροπρόθεσμα δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος.

Δεύτερος άμεσος στόχος η άμεση και πλήρης καταγραφή ταυτοποίηση και έλεγχος του δημόσιου χρέους, έτσι ώστε να διασαφηνιστούν οι ακριβείς διαστάσεις του, οι όροι με τους οποίους έχει συναφθεί, οι αιτίες και οι ανάγκες που επέβαλαν τη σύναψή του ώστε να μπορούμε να ελέγξουμε και τη χρήση του κάθε δανείου και τα αποτελέσματά του.

Και στο σημείο αυτό θέλω να σας ενημερώσω ότι η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να αξιοποιήσει το άρθρο 44 του κανονισμού της Βουλής και το επόμενο διάστημα θα ζητήσω από τον Πρόεδρο της Βουλής τον κ. Πετσάλνικο να προχωρήσει, όπως προβλέπει το άρθρο 44 του κανονισμού, σε σύσταση σχετικής επιτροπής η οποία κατά τη γνώμη μας πρέπει να συνεργαστεί και με άλλες επιτροπές και εμπειρογνώμονες που μπορούν να συνδράμουν στο έργο της, ώστε να γίνει ένας πλήρης και εξονυχιστικός έλεγχος του χρέους που έχει συσσωρευτεί, μεγάλο μέρος του οποίου κατά τη γνώμη μας είναι και άδικο και παράνομο.
Ταυτόχρονα βέβαια στηρίζουμε και κάθε άλλη πρωτοβουλία που αποσκοπεί στη διαφάνεια και τον έλεγχο του χρέους, στο βαθμό βέβαια που αυτή συγκροτείται με διαφάνεια, πλουραλισμό και εγκυρότητα.

Τρίτος άμεσος στόχος, το αίτημα για πολυμερή αναδιαπραγμάτευση του συσσωρευμένου χρέους, με τους δανειστές αλλά και τις κυβερνήσεις της Ε.Ε., με στόχο τη μείωση του χρέους, τη μείωση της δαπάνης εξυπηρέτησης σε βιώσιμα επίπεδα με στόχο να μπορέσει να πάρει ανάσα η ελληνική κοινωνία απ΄ αυτό το δυσβάστακτο χρέος.

Αυτό βέβαια μπορεί να γίνει με ένα συνδυασμό μεθόδων και πρακτικών. Και αν θέλετε αυτό είναι και ένα από τα αντικείμενα μελέτης, επεξεργασίας, συζήτησης που έχουμε μπροστά μας σ΄ αυτό το διεθνές συνέδριο που οργανώνουμε στις 10, 11 και 12 Μαρτίου. Για μας είναι φανερό ότι μια πολιτική διεκδίκησης σαν αυτή που σας περιέγραψα με τους τρεις στόχους που προανέφερα δεν μπορεί να υλοποιηθεί, δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι μπορεί να υλοποιηθεί από μια κυβέρνηση παραδομένη, από μια κυβέρνηση που μόνη της επέλεξε την προσφυγή στο ΔΝΤ και το έκρυβε από τον ελληνικό λαό για μήνες. Από μια κυβέρνηση που είναι έτοιμη να αποδεχθεί άνευ όρων το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας στις 25 Μαρτίου, υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενιών.

Για το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας:

Ζητάμε λοιπόν άμεσα από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να αρνηθεί το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας στη σύνοδο κορυφής στις 25 Μαρτίου. Και να ζητήσει την κρίση του ελληνικού λαού για την κύρωση ή την απόρριψη αυτού του συμφώνου, να προσφύγει δηλαδή σε δημοψήφισμα για την τροποποίηση της ευρωπαϊκής συνθήκης.

Στο βαθμό που η κυβέρνηση βεβαίως δεν προτίθεται να δεσμευτεί για κάτι τέτοιο, για μας είναι προφανές ότι υφίσταται μείζον ζήτημα δημοκρατικής νομιμοποίησης, ακόμα και της εθνικής αντιπροσωπείας στη σημερινή της σύνθεση, να επικυρώσει όταν και αν ,κληθεί, αυτή την κορυφαία τροποποίηση της ευρωπαϊκής συνθήκης και την υιοθέτηση του λεγόμενου συμφώνου ανταγωνιστικότητας.

Μ΄ αυτές τις σκέψεις επιχείρησα να σας εισαγάγω στο ψητό του συνεδρίου που οργανώνουμε και βεβαίως να σας πω ότι για μας είναι ιδιαίτερα σημαντικό, είναι μεγάλη τιμή που τα μάτια της ευρωπαϊκής αριστεράς θα είναι στραμμένα στη χώρα μας αυτές τις ημέρες, αλλά είναι και ιδιαίτερη τιμή που θα έχουμε μαζί μας, τόσο τον πρόεδρο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς τον Πιερ Λοράν, εθνικό γραμματέα του ΚΚ Γαλλίας, όσο όμως και μια εξέχουσα προσωπικότητα της ευρωπαϊκής αριστεράς και όχι μόνο, τον Όσκαρ Λαφονταίν, πρώην υπουργό στο Γερμανία και συμπρόεδρο του Die Linke και βεβαίως εξέχων στέλεχος της γερμανικής αριστεράς, αρχικά του αριστερού τμήματος της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας και τώρα της γερμανικής αριστεράς.

Μ΄ αυτή την έννοια θεωρώ ότι θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προσδοκούμε βεβαίως και στη μέγιστη δυνατή κάλυψη από τα μέσα σας αυτού του τριήμερου γεγονότος που οργανώνουμε στην Αθήνα.

Ερωτήσεις

Ξέρετε πόσο μας έχουν κοστίσει τα αεροπορικά έξοδα να στείλουμε τόσους ανθρώπους στο Βερολίνο, το Παρίσι; Εδώ πρέπει να δούμε την ουσία του προβλήματος. Η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση ακολουθεί μια πολιτική που εξουθενώνει τον ελληνικό λαό και την ασκεί μάλιστα με ένα τρόπο που εξοργίζει τον ελληνικό λαό. Ιδιαίτερα, ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο οποίος κατά καιρούς έχει ασκήσει οξύτατη λεκτική βία απέναντι στην πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών. Εδώ, όμως βρισκόμαστε μπροστά σε έναν τραγέλαφο. Διότι γίνεται μια προσπάθεια για οποιαδήποτε κοινωνική διαμαρτυρία να υπονοείται είτε ευθέως να κατηγορείται ο ΣΥΡΙΖΑ και είναι κάτι το οποίο μας βοηθά γιατί μεγαλώνει τις δυνάμεις μας, αλλά στερείται λογικής βάσης. Ιδιαίτερα, όμως στερούνται λογικής βάσης όσα καταγγέλλει ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ότι διεξήχθησαν στο Παρίσι, δεδομένου ότι ο ίδιος παραδέχτηκε ότι ήταν μια εκδήλωση που δεν είχε προαναγγελθεί η παρουσία του. Συνεπώς, σε μια εκδήλωση που κανείς δεν γνώριζε την παρουσία του, δεν ήταν δυνατό να οργανωθεί κάποια αντίδραση για την παρουσία του που δεν την γνώριζε κανείς και την ίδια στιγμή που παραδέχεται αυτό, μιλά για οργανωμένο δίκτυο παρέμβασης και οργάνωσης αποδοκιμασιών από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατανοώ ότι είναι σε πολύ δύσκολη θέση ο κ. Πάγκαλος και η κυβέρνηση. Και είναι σε πολύ δύσκολη θέση γιατί αυτοί που τους αποδοκιμάζουν δημοσίως είναι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού και άνθρωποι που τους ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν. Από εκεί και πέρα θα ήθελα να επαναλάβω κάτι το οποίο τόνισα και χθες. Για εμάς, οι βίαιες συμπεριφορές δεν είναι θεμιτές, είναι καταδικαστέες. Το δικαίωμα όμως της διαμαρτυρίας και της ειρηνικής αποδοκιμασίας είναι αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα. Ως εκ τούτου, αν ο πρωθυπουργός από το βήμα της εκδήλωσης στο Βερολίνο ζητούσε από τους φοιτητές να πάρουν το λόγο αλλά την ίδια ώρα άνθρωποι της ασφάλειάς του τους έδιωχναν βιαίως από την αίθουσα, αυτό είναι μια μεγάλη αντίφαση. Εάν η κυβέρνηση θεωρεί ότι είναι μια κυβέρνηση του διαλόγου, οφείλει να είναι περισσότερο ανεκτική σε αυθόρμητες διαμαρτυρίες πολιτών στο βαθμό μάλιστα που αυτές δεν συνοδεύονται από πράξεις βίας, οι οποίες είναι απολύτως καταδικαστέες.

Σχετικά με το χιλιοειπωμένο ότι η αριστερά δεν καταθέτει προτάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κατεξοχήν κοινοβουλευτική πολιτική δύναμη που παράλληλα με την έντονη καταγγελία της εφαρμοζόμενης πολιτικής καταθέτει εναλλακτικές προτάσεις. Να σας θυμίσω την περιβόητη απάντηση του υπουργού των Οικονομικών ένα χρόνο πριν τον Φλεβάρη του 2010, όταν σε μια ερώτηση στη βουλή που είχα απευθύνει προς τον πρωθυπουργό και απάντησε ο υπουργός των Οικονομικών γιατί δεν διεκδικεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο το λεγόμενο ευρωομόλογο, που αργότερα το έκανε σημαία ο πρωθυπουργός όταν όμως είχαν προηγηθεί οι εξελίξεις. Ο κ. Παπακωνσταντίνου μου απάντησε τότε ότι αυτό είναι ένα λάθος σήμα προς τις αγορές. Ένα σήμα πως δεν μπορούμε μόνοι μας. Και βεβαίως ο ίδιος έδινε το σωστό σήμα στις αγορές, ότι είμαστε τιτανικός και βουλιάζουμε. Ήταν βέβαια ένα σχέδιο, όπως φάνηκε και από τις αποκαλύψεις του κ. Στρος Καν. Ένα σχέδιο τρομοκράτησης της ελληνικής κοινωνίας, ένα σχέδιο να παρουσιαστεί ως μονόδρομος και λύση εθνικής σωτηρίας η προσφυγή στο ΔΝΤ και στην οικονομική δικτατορία του μνημονίου. Ας σταματήσει λοιπόν αυτή η καραμέλα, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Άλλωστε, πια και μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ εντόνως διαμαρτύρονται στον υπουργό των Οικονομικών και τον πρωθυπουργό δηλώνοντάς τους ότι το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος.

Από εκεί και πέρα, αυτό που σήμερα ο υπουργός των Οικονομικών ονομάζει ως διάλογο είναι μια παρωδία συνάντησης των προθύμων να συζητήσουν και να συναινέσουν σε ένα σχέδιο εξόντωσης του ελληνικού λαού. Διότι αν μέχρι σήμερα που όλοι αισθανόμαστε την απίστευτη, άδικη, βάναυση πίεση στο λαϊκό εισόδημα και μιλάμε για μέτρα 8 δις μέχρι το 2015 και αυτό που συζητάνε σήμερα οι πρόθυμοι είναι μέτρα 25 δις δηλαδή τρεις φορές περισσότερα από όλα όσα έχουν επιβληθεί ως τώρα. Συνεπώς, αντιλαμβάνεστε ότι δεν έχει καμιά θέση ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια τέτοια συζήτηση και καμιά πολιτική δύναμη που σέβεται τον εαυτό της.

Σχετικά τώρα με δεύτερο ερώτημά σας. Για εμάς, αυτό που προέχει είναι να ανατραπεί ο δρόμος και η πολιτική που ακολουθεί σήμερα η κυβέρνηση. Η πολιτική του μνημονίου, η πολιτική που μας οδηγεί σε ένα κατήφορο δίχως τελειωμό. Να απεμπλακεί η χώρα από το μνημόνιο. Να σταματήσουν κάποιοι να λένε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και άλλες χώρες έφυγαν από το μνημόνιο. Και η Ουγγαρία έφυγε από το μνημόνιο και δεν είδαμε να χύνεται αίμα στους δρόμους της Βουδαπέστης. Βεβαίως, αυτό πρέπει με κάθε τρόπο να υλοποιηθεί και εμείς λέμε ότι ο μόνος τρόπος είναι ο λαϊκός παράγοντας να είναι στο προσκήνιο. Ο λαός, τα κινήματα, οι εργαζόμενοι, η νεολαία να είναι στην πρώτη γραμμή. Οι εκλογές από μόνες τους δεν μπορούν να αποτελέσουν λύση. Αν όμως δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια ριζική αλλαγή των συσχετισμών, βεβαίως είναι λύση και αυτό επιδιώκουμε. Η δικομματική εναλλαγή στην εξουσία δεν είναι λύση και ο ελληνικός λαός το ξέρει πολύ καλά αυτό. Σήμερα, αν ο κ. Σαμαράς για λόγους αντιπολιτευτικής ρητορικής διατυπώνει ενστάσεις για το μνημόνιο αλλά καταθέτει προτάσεις πριν από το μνημόνιο για το μνημόνιο, όπως για παράδειγμα τα 50δις εκποίησης του δημόσιου πλούτου. Ξέρουμε πολύ καλά ότι αν έρθει στην εξουσία θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική με άλλη ιδεολογία. Κατά τη γνώμη μας, λύση είναι η ριζική αλλαγή των συσχετισμών και νέα κοινωνική πλειοψηφία που θα εκφραστεί σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, που θα απεμπλέξει τη χώρα από το μνημόνιο, θα μας οδηγήσει σε ένα πρόγραμμα ριζικής αναδιανομής του πλούτου και ριζικής αναδιαπραγμάτευσης του χρέους ώστε να φύγει αυτός ο μεγάλος βραχνάς από τον ελληνικό λαό.

Μου δίνετε την ευκαιρία να κάνω κι ένα σχόλιο σε σχέση με τις δραματικές εξελίξεις στη Λιβύη. Και να πω ότι εμείς λέμε κατηγορηματικά όχι σε ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Δεν την θέλει, δεν την επιζητεί ο εξεγερμένος λιβυκός λαός. Θα αποτελέσει πολύ πλήγμα στην υπόθεση της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να μην συναινέσει σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Να μην επιτρέψει να χρησιμοποιηθεί η βάση της Σούδας και γενικότερα ελληνικό έδαφος για μια τέτοια στρατιωτική επιχείρηση.

Βεβαίως βρισκόμαστε μπροστά σε ιστορικές εξελίξεις στη Μεσόγειο και στη νότια πλευρά της Μεσογείου, στη Βόρεια Αφρική. Όπως γνωρίζετε η ευρωπαϊκή αριστερά είναι αλληλέγγυη στους λαούς που εξεγείρονται διεκδικώντας δημοκρατία, δικαιώματα. Θεωρώ ότι είναι άκρως υποκριτική η συμπεριφορά ορισμένων ηγετών της Ευρώπης και των ΗΠΑ που, ενώ μέχρι πριν από λίγες μέρες ε4ίχαν τα ώπα-ώπα τον κ. Καντάφι, που ενώ είχαν συνάψει ιδιαίτερες επιχειρηματικές σχέσεις - έβλεπα προχθές τη λίστα των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων για όσους μάλιστα λένε ότι είναι φτωχοπροδρομικός ο ελληνικός καπιταλισμός- τη λίστα των επιχειρηματικών ομίλων που είναι στη Λιβύη. Δεν ξέρω αν από εκεί εισπράττουν από διόδια, προπληρώνονται τα έργα, πάντως ξέρω ότι είναι όλοι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Και βεβαίως υπό τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων.

Άρα λοιπόν ας σταματήσει αυτή η υποκρισία. Ο Καντάφι δεν έγινε μέσα σε λίγες μέρες δικτάτορας. Ήταν όλα αυτά τα χρόνια δικτάτορας. Ο λιβυκός λαός έχει δικαίωμα στη δημοκρατία, στη δική του κυριαρχία και πρέπει να δώσουμε το βάρος ώστε αυτές οι εξεγέρσεις να οδηγήσουν, όχι σε βάρβαρους πολέμους και νέες αποικιοκρατίες, αλλά στον εκδημοκρατισμό και στην εδραίωση της λαϊκής κυριαρχίας σ΄ αυτές τις περιοχές.

Και μια και μιλάει για λαϊκή κυριαρχία να έρθω και στο πρώτο σκέλος του ερωτήματός σας. Μιλάτε για πατριωτική στάση. Μίλησε ο πρωθυπουργός για πατριωτική στάση όταν έθεσε το δίλημμα ότι αυτοί που αντιστέκονται, αντιτίθενται στο μνημόνιο δεν είναι πατριώτες. Και σήμερα φανερώνεται με τον πιο κραυγαλέο τρόπο ότι αυτός ο οποίος επέλεξε την άρση της εθνικής κυριαρχίας -δεν είναι δικές μου λέξεις, ο ίδιος ο πρωθυπουργός το έχει πει- ήταν ο ίδιος αυτοβούλως, επιλέγοντας το ΔΝΤ πριν μάλιστα το φανερώσει στον ελληνικό λαό. Εξαπατώντας τον ελληνικό λαό.

Εμείς μιλήσαμε στη Βουλή με έναν ιδιότυπο όρο, για εθελοδουλεία. Αυτό επαναλαμβάνουμε και σήμερα. Η στάση του πρωθυπουργού και της ελληνικής κυβέρνησης, τόσο σε σχέση με την προσφυγή στο ΔΝΤ όσο και σε σχέση με τη διαπραγματευτική αδυναμία που επέδειξε και συνεχίζει να επιδεικνύει σ επίπεδο Ε.Ε., να καίει μόνος του δηλαδή τα κρίσιμα χαρτιά διαπραγμάτευσης που μπορεί να έχει, ακόμα και την άρνηση στο σύμφωνο ανταγωνιστικότητας που είναι η επιδίωξη του γαλλογερμανικού άξονα, είναι πρώτος αυτός που σπεύδει να το υιοθετήσει, όταν ακόμα και ο αυστριακός πρωθυπουργός έχει αντιρρήσεις…..»

To πρόγραμμα του Συνεδρίου