Δεν θα συμφωνήσω στο ότι συμφωνούν όλοι. Σε ό,τι αφορά τουλάχιστον το αίτημα για απευθείας δανεισμό από την ΕΚΤ, σε ό,τι αφορά το αίτημα της πολυμερούς ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης για τη διαγραφή μέρους του χρέους ή την επαναγορά χρέους ή του κοινού μηχανισμού δανεισμού είναι ζητήματα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πτυχές μια λύσης που δεν έχει διεκδικηθεί επαρκώς από την ελληνική κυβέρνηση, πρώτον, και δεύτερον, σκοντάφτει στο γεγονός ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις σήμερα στην Ε.Ε. δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για λύση.
Εμείς κάνουμε αυτό το συνέδριο για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί κι εμείς χρειαζόμαστε να ανταλλάξουμε ιδέες, απόψεις με όλες τις δυνάμεις της αριστεράς στην Ευρώπη, με όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, γιατί το πρόβλημα είναι κοινό στην Ευρώπη.
Θα μείνω σε μια παρατήρηση του Γερμανού εκπροσώπου του Κόμματος της Αριστεράς, επικεφαλής της Κ.Ο., που μας είπε ότι εμείς στη Γερμανία βιώνουμε από άλλη πλευρά την κρίση, γιατί έχουμε σταθερούς και χαμηλούς τους μισθούς εδώ και μια δεκαετία, πάρα πολλά χρόνια, και εν πάση περιπτώσει το πρόγραμμα της λιτότητας και το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας αφορά και τους εργάτες στη Γερμανία.
Ένας λόγος λοιπόν είναι να ανταλλάξουμε απόψεις, σκέψεις, συντονισμό να έχουμε γιατί είναι κοινό το πρόβλημα.
Ο δεύτερος λόγος είναι να αναδείξουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν είναι μονόδρομος ο δρόμος της λιτότητας και της διάλυσης της κοινωνικής συνοχής. Επιβάλλεται από επιλογή. Το ελληνικό μνημόνιο και το ευρωπαϊκό μνημόνιο, που είναι το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, που θέλει η κα Μέρκελ, είναι ο στόχος, όχι το μέσο. Είναι ο στόχος. Γιατί ο στόχος είναι να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου και ιδιαιτέρως του τραπεζικού κεφαλαίου.
Είναι μια ερώτηση η οποία θέλει να ανιχνεύσει προθέσεις. Εγώ δεν μπορώ να ανιχνεύσω προθέσεις. Έχω κουραστεί άλλωστε να προσπαθώ να ανιχνεύσω τις προθέσεις του Πρωθυπουργού, γιατί ο τρόπος με τον οποίον χειρίστηκε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αυτή την κρίση που έσκασε στα χέρια της, είναι αλήθεια -υπόβοσκε από πριν- θα γράφετε στα βιβλία, στα εγχειρίδια στις οικονομικές σχολές για το πώς δεν πρέπει να αντιδρά μια κυβέρνηση, μια χώρα απέναντι σε μια οικονομική κρίση. Τώρα, αν αυτό έγινε από σχέδιο ή αν έγινε από αδυναμία και από το ότι δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν πώς θα διαχειριστούν την κρίση, είναι ένα θέμα το οποίο δεν μπορώ να το απαντήσω εύκολα. Πάντως ο κ. Στρος Καν έδωσε προχτές, μέσα από τη συνέντευξη του αυτή, ότι ο πρωθυπουργός από τον Οκτώβριο λένε, τον Δεκέμβρη είχαν πει, χθες στο περιοδικό Επίκαιρα δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη..
...Εν πάση περιπτώσει δεν είναι εκεί το θέμα…
.. Το ζήτημα είναι ότι αντιμετώπισε ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών μια κρίση με έναν τρόπο που δεν έπρεπε να την αντιμετωπίσει. Βγήκε και έδωσε σήμα ναυαγίου, όταν έπρεπε να βγει στην αγορά να δανειστεί. Δεν προσπάθησε να εξασφαλίσει έστω ένα χρονικό περιθώριο, παίρνοντας κάποια χρήματα που μπορούσε να πάρει. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό τους η λογική, η αντίληψη ότι πρόβλημα δεν έχει μονάχα αυτός που δανείζεται πάρα πολύ μεγάλα ποσά και χρωστάει, αλλά και αυτοί που δανείζουν πολύ μεγάλα ποσά. Αν εγώ χρωστάω 5000 ? σε μια τράπεζα, είναι πρόβλημα δικό μου. Αν όμως χρωστάω 5 δις ? σε μια τράπεζα, τότε είναι πρόβλημα της τράπεζας.
Η συνταγή δεν είναι εύκολη. Και ιδίως τώρα που έχει κυλήσει νερό στο αυλάκι. Πριν από 10 μήνες, όταν ξεκίναγε όλη αυτή η συζήτηση, πριν μπούμε στο μνημόνιο, υπήρχε ένα ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια του Έλληνα πρωθυπουργού. Ποιο ήταν αυτό; Ότι μεγάλο μέρος των ελληνικών ομολόγων βρίσκονταν σε γερμανικά και γαλλικά χαρτοφυλάκια, σε ιδιωτικές τράπεζες των κυρίαρχων σήμερα δυνάμεων στην Ε.Ε., αυτών που αρνούνται επιλογές και λύσεις που θα έδιναν μια κατεύθυνση ευρωπαϊκής διακυβέρνησης και άρα θα μετέτρεπαν το ελληνικό πρόβλημα σε ευρωπαϊκό και θα μπορούσε να δρομολογηθεί μια λύση. Σήμερα έχουν προλάβει κι ένα μεγάλο μέρος, 20% λένε, έχει πάει στην ΕΚΤ. Μέσα στο 2011 άλλο ένα 25% θα προχωρήσει στην ΕΚΤ.
Άρα, ακόμα και μια επιλογή αναδιάρθρωσης του χρέους που, απ΄ ότι φαίνεται θα γίνει, γιατί με ένα 160% δεν μπορείς να προχωρήσεις. Ακόμα και μια τέτοια επιλογή δεν θα πλήξει τις τράπεζες. Και δεν θα τις πλήξει γιατί ήδη έχουν μεταβιβάσει μεγάλο μέρος των ομολόγων στην ΕΚΤ και κερδίζουν, θα χάσουν δηλαδή κάτι, αλλά κερδίζουν όμως πολλαπλάσια από το νέο δανεισμό που έχουν συνάψει με την Ελλάδα, ο οποίος είναι υψηλότοκος.
Εδώ πρέπει να εξηγήσουμε στον κόσμο ότι μπορεί πολλές φορές με τον ίδιο ορισμό, με την ίδια λέξη να περιγράφουμε πολύ διαφορετικές διαδικασίες. Η αναδιάρθρωση που συζητάνε σήμερα οι κυρίαρχοι κύκλοι και βεβαίως το κρύβουν γιατί αυτά δεν ανακοινώνονται, όπως και οι υποτιμήσεις δεν ανακοινώνονται ποτέ παρά μονάχα τη στιγμή που γίνονται, έτσι και οι αναδιαρθρώσεις θα ανακοινωθούν την Παρασκευή και θα γίνουν το Σαββατοκύριακο.
Προσέξτε όμως. Αυτό που συζητείται σήμερα στους κυρίαρχους ευρωπαϊκούς οικονομικούς κύκλους είναι μια αναδιάρθρωση που θα εξασφαλίσει τα κέρδη των τραπεζών και να φέρει νέα βάρη στο λαό στον ελληνικό, και όχι μόνο στον ελληνικό αλλά και στον ευρωπαϊκό. Δηλαδή νέα μνημόνια, νέα βάρη κι ένα κούρεμα χρεών το οποίο θα ωφελήσει κυρίως τους πιστωτές γιατί θα έχουν τη δυνατότητα να πάρουν τα υπόλοιπα χρήματα με πάρα πολύ μεγάλα βάρη επώδυνα και ίσως που δεν μπορεί να αντέξει ο ελληνικός λαός. Εμείς δεν είμαστε υπέρ μιας τέτοιας αναδιάρθρωσης.
Βεβαίως. Όλους τους αφορά. Ήδη, για να έχουν και μια εικόνα οι τηλεθεατές της τάξης των μεγεθών για τα οποία συζητάμε, το ελληνικό δημόσιο έχει δώσει στις ελληνικές τράπεζες, σε εγγυήσεις και ρευστό, περίπου όσα χρήματα έχει δανειστεί ή θα δανειστεί από την τρόικα και το μνημόνιο…
95 δις στην τριετία και θα δανειστούμε 110. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι αν αυτούς τους τίτλους δεν τους έπαιρνε σαν προνομιούχους τίτλους, αλλά σαν πραγματικούς, θα είχε σήμερα το ελληνικό δημόσιο τον έλεγχο σε όλες τις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες.
Άρα λοιπόν το κρίσιμο είναι να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δεν μπορεί η λογική να είναι τα κέρδη των μετόχων. Δεν μπορεί να έχουμε μια κρίση που βουλιάζει όλους τους Έλληνες και οι μέτοχοι των τραπεζών, οι ιδιώτες μέτοχοι να μην βάζουν το χέρι στην τσέπη. Δεν μπορεί δηλαδή να ζητάνε το κράτος με ζεστό χρήμα και από την ΕΚΤ με ζεστό χρήμα, με 1% επιτόκιο, την στιγμή που αυτοί δανείζουν με 5 και 6%, να τους κρατάνε στη ζωή, να έχουν τα κέρδη τους ακέραια και να έχουν την απαίτηση να συνεχίζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Και να έχουν και την αγορά να έχει στερέψει από ρευστό.
Ένας ισχυρός δημόσιος πυλώνας, που θα λειτουργούσε όχι μόνο με κριτήριο το κέρδος των μετόχων, αλλά κυρίως με κριτήριο την κοινωνική ανταποδοτικότητα. Δηλαδή ένα μεγάλο μέρος αυτής της ρευστότητας που αφειδώς παρέχεται προς τις τράπεζες, να δοθεί και στην πραγματική οικονομία για να μπορέσουν να ανασάνουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Το μόνο διαπραγματευτικό χαρτί που έχει αυτή τη στιγμή ο Έλληνας πρωθυπουργός και η χώρα μας δυστυχώς μετά απ΄ αυτούς τους άστοχους χειρισμούς όλων αυτών των δέκα μηνών, είναι το τσουνάμι στην ευρωζώνη. Δηλαδή, αν γίνει σεισμός στην Ελλάδα κατάρρευσης, αυτή η εικόνα που είδαμε σήμερα στην Ιαπωνία, θα είναι εικόνα που θα αφορά όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ισπανία, την Πορτογαλία, το Βέλγιο μ την Ιταλία και πολύ αργότερα και τη Γαλλία και τη Γερμανία
Τον κ. Καρατζαφέρη δεν μπορώ να καταλάβω. Μια λέει έτσι, μια λέει αλλιώς. Μια ψηφίζει το μνημόνιο, μια ασχολείται με τους μποξέρ και τα σορτσάκια.. ας αφήσουμε τον κ. Καρατζαφέρη. Ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Έχει ελληνική ιδιομορφία βεβαίως το πρόβλημα του χρέους, είναι συστημικό το χρέος που έχει δημιουργηθεί προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου όλα αυτά τα χρόνια, που δεν πήρε τίποτε από την ανάπτυξη για να δώσει πίσω στην πραγματική οικονομία και την κοινωνική ανάπτυξη, αλλά πώς αντιμετωπίζεται είναι το μεγάλο ερώτημα.
Σήμερα έχουμε έναν βραχνά αλλά και μία δυνατότητα. Ο βραχνάς είναι ότι είμαστε αναγκασμένοι να μην έχουμε νόμισμα, είμαστε στο ευρώ. Αυτό όμως μας δίνει και το πλεονέκτημα να αξιοποιήσουμε, ως απειλή αν θέλετε, τη δυνατότητα τσουνάμι….
Το αρνητικό μας υπερόπλο βεβαίως πρέπει να χρησιμοποιεί ως θετικό, όσο μπορούμε ακόμα, γιατί έχουμε χάσει έδαφος, ξεφορτώνονται τα βάρη οι γερμανικές τράπεζες, ξεφορτώνονται τα βάρη οι εταίροι, κερδίζουν από τον υψηλότοκο δανεισμό. Κι εν πάση περιπτώσει δεν μπορώ να καταλάβω μια λογική που λέει ότι όσο πιο πειθήνιοι και νομοταγείς είμαστε στους κανόνες που θεσπίζουν οι ισχυροί, στους κανόνες των αγορών, θα κερδίσουμε. Τους δέκα αυτούς μήνες έχει φανεί το αντίθετο. Κάθε μέρα που περνάει χάνουμε.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να διαπραγματευτούμε σκληρά μέσα στην Ε.Ε., γιατί η Ε.Ε. έχει κάποιους θεσμούς, που ακόμα δεν έχουν αλλάξει. Εάν δώσει το πράσινο φως ο πρωθυπουργός -γι αυτό είναι κρίσιμη η σύνοδος- εάν δώσει το πράσινο φως στις 25 Μάρτη, για το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας -εγώ το λέω ευρωπαϊκό μνημόνιο, γιατί θα δώσει τη δυνατότητα να ορίζεται η οικονομική πολιτική από το Βερολίνο και μάλιστα με όρους νεοφιλελευθερισμού. Δηλαδή δεν θα μπορείς να έχεις δημόσιες επενδύσεις, το χρέος σου θα πρέπει να είναι συγκεκριμένο, η φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου πρέπει να είναι χαμηλή, δεν μπορείς να κάνεις άλλη πολιτική. Είναι το τέλος διαπραγμάτευσης.
Γιατί αυτή τη στιγμή έχουμε μια κυρίαρχη κυβέρνηση, έχουμε ένα Σύνταγμα που ακόμα λέει ότι ο λαός είναι κυρίαρχος, μπορεί να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις. Άρα το μνημόνιο που μας οδηγεί στην καταστροφή εμείς ευελπιστούμε και αγωνιζόμαστε γι αυτό αύριο ο λαός να το ανατρέψει. Εάν υιοθετήσουμε το ευρωπαϊκό μνημόνιο υπό τη γερμανική καθοδήγηση της κας Μέρκελ τελείωσε η πολιτική διαπραγμάτευση σε επίπεδο Ε.Ε. Δεν πρέπει να δώσουμε αυτό το χαρτί. Και γι αυτό εμείς προτείνουμε - και όχι μονάχα στην Ελλάδα- η Ευρωπαϊκή Αριστερά που συνεδριάζει στην Αθήνα αυτές τις μέρες προτείνει την άρνηση του συμφώνου ανταγωνιστικότητας, δημοψήφισμα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες προκειμένου οι λαοί να αρνηθούν αυτή την εξέλιξη, γατί αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό και θέλω σ΄ αυτό να σταθώ. Όλες αυτές οι προτάσεις, οι εναλλακτικές λύσεις που καταθέτουμε έχουν μια προϋπόθεσα. Ο λαϊκός παράγοντας να είναι στο προσκήνιο. Αν οι λαοί δεν διεκδικήσουν λύσεις προς όφελός τους, τότε βεβαίως οι λύσεις που θα δοθούν, οι εξελίξεις θα είναι πολύ αρνητικές για τα λαϊκά συμφέροντα.
Ακριβώς εδώ φαίνεται η αθλιότητα των πολιτικών τους επιλογών, ο εκβιασμός τους. Φαίνεται αυτό που σας έλεγα πιο πριν, ότι το μνημόνιο και τα μνημόνια δεν είναι μέσον, αλλά στόχος. Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν ένα πεδίο κερδοσκοπίας στις χώρες του Νότου και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που είναι το πειραματόζωο, να πάρουν τη δημόσια περιουσία και να μας φουντάρουν στο χρέος. Γιατί, αν υπήρχε η προοπτική, ότι αν δίναμε 50 δις δημόσιας περιουσίας θα λύναμε το πρόβλημα του χρέους, τότε θα έλεγε κανείς, εντάξει, να το συζητήσουμε. Δεν συμφωνούμε καθόλου, αλλά σας λέω.. Έχουμε 350 δις χρέος σήμερα. Αν βρίσκαμε τη δυνατότητα να το κάνουμε 300, θα λύναμε το πρόβλημα;..
΄Ίσα-ίσα θα ρίχναμε στα σκουπίδια όποιες δυνατότητες θα είχαμε την επόμενη μέρα να ανακάμψουμε, γιατί ο πλούτος ο παραγωγικός, ο ενεργειακός πλούτος … είναι τα μέσα για να πάμε στην ανάκαμψη… Αν τα χάσουμε κι αυτά, τελειώσαμε για μια εικοσαετία, όχι για μια δεκαετία..
Μα εδώ γίνονται όλα μαζί… Έχουμε ένα εκατομμύριο ανέργους….. Απ΄ αυτό που πρέπει να ξεκινήσει κανείς τη συζήτηση ποιο είναι; Ότι το μνημόνιο είναι η συνταγή της αποτυχίας. Κάποιος πρέπει να βγει και να το παραδεχτεί αυτό το πράγμα. Μας είπαν ότι έρχεται το μνημόνιο γιατί έχουμε ή μνημόνιο ή χρεοκοπία. Λοιπόν είναι συνώνυμο το μνημόνιο με τη χρεοκοπία. Όταν έχουμε ένα εκατομμύριο ανέργους με προοπτική να φτάσουν στα δύο εκατομμύρια, όταν έχουμε χρέος 42 δις επιπλέον μέσα σε δέκα μόλις μήνες που εφαρμόζουμε το μνημόνιο, όταν έχουμε ύφεση 6 μονάδες χωρίς προοπτική ανάκαμψης, είναι δυνατόν κανείς απ΄ αυτούς που μας το επέβαλαν ως μονόδρομο να μην βγαίνει να το παραδεχτεί;
Και βεβαίως το ζήτημα δεν θεωρώ ότι είναι να παραιτηθεί ο κ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος έχει αναλάβει και δημοσίως την ευθύνη ότι αν αποτύχει η πολιτική του θα παραιτηθεί. Ο κ. Παπακωνσταντίνου ακολουθεί τις πολιτικές μιας συλλογικότητας που λέγεται κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και κυβέρνηση Παπανδρέου. Μαζί αν είναι πρέπει να φύγουν ή μαζί αν είναι να προχωρήσουν και όχι να παραιτηθεί ένας. Το ζήτημα είναι ο κ. Παπανδρέου που έχει την ευθύνη να βγει ευθαρσώς και να αναγνωρίσει την αποτυχία αυτής της πολιτικής. Όσο δεν το κάνει, λογικά όλοι μας θα σκεφτόμαστε ότι είναι σε σχέδιο. Και ξέρετε αυτό είναι πολύ χειρότερο. Έχει ένα όπλο. Το όπλο το διαπραγματευτικό είναι να βγει και να πει, απέτυχε αυτή η πολιτική. Δεν μπορούμε να την ακολουθήσουμε.
Στην Ιρλανδία που έκαναν εκλογές, βυθίστηκαν στο τέλμα; Έκαναν εκλογές και όλα τα κόμματα, εκτός από το κυβερνητικό, κι αυτά που βγήκαν είχαν ως προγραμματικό στόχο την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου
Εντάξει, δεν είδαμε.. αλλά ήδη οι Ιρλανδοί έχουν ένα χρόνο αποπληρωμής πολύ μεγαλύτερο από το δικό μας. Και εδώ συζητάνε ότι το αυτονόητο δηλαδή, αυτό το οποίο έχουν οι Ιρλανδοί, εμείς για να το κατακτήσουμε πρέπει να δώσουμε 50 δις δημόσιας περιουσίας και πρέπει να συμφωνήσουμε στο σύμφωνο ανταγωνιστικότητας
Και να σας πω ένα άλλο παράδειγμα στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης, στην Ισλανδία. Εκεί, επειδή οι τράπεζες φούνταραν, χρέωσαν, έβαλαν τη θηλιά στον ισλανδικό λαό και του έλεγαν «θα πληρώσεις μέσα σε οκτώ χρόνια με 5% επιτόκιο». Ο ισλανδικός λαός αντιστάθηκε. Εκεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το πήγε σε δημοψήφισμα. Αρνήθηκαν κατά 98% οι Ισλανδοί να πληρώσου το χρέος και βεβαίως οι πιστωτές τι είπαν; Δεν τους έπνιξαν στο αίμα, όπως απειλούνε μας εδώ ότι θα συμβεί, αλλά τους είπαν, μάλιστα, 3% επιτόκιο και τριάντα χρόνια αποπληρωμής. Ακόμα και αυτή τη λύση την απέπεμψε ο πρόεδρος της δημοκρατίας σε νέο δημοψήφισμα για καλύτερους όρους. Εδώ έχουμε ξεχάσει την έννοια της διαπραγμάτευσης γιατί έχουμε μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να σκεφτεί έτσι. Δεν είναι στη λογική τους η διαπραγμάτευση. Στη λογική τους είναι να τα πάνε καλά με τις αγορές. Οι αγορές όμως δεν έχουν ηθική, δεν έχουν όρια. Όταν τους δίνεις το ένα χέρι, ζητάνε να σου κατασπαράξουν και το άλλο χέρι. Είναι σαν τα πιράνχας, σαν τους καρχαρίες.
Αν συνεχίσει ο κ. Παπανδρέου μ΄ αυτή τη λογική, εφ΄ όσον βέβαια πιστεύουμε όλοι μας ότι δεν είναι σε σχέδιο.. Γιατί αν είναι σε σχέδιο, δεν το συζητάμε.. Δεν μπορώ να κάνω δίκην προθέσεων. Και δεν ξέρω τι μπορεί να είναι καλύτερο. Να είναι σε σχέδιο ή να είναι απλά ανίκανος να διαχειριστεί μια μεγάλη κρίση. Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσει. Δεν είναι κουτσομπολιό. Όταν βγαίνει ο επικεφαλής του ΔΝΤ και λέει ότι ο πρωθυπουργός της χώρας από τον Δεκέμβρη να πω, όχι από τον Οκτώβρη, όταν τον Δεκέμβρη έλεγε στην ελληνική Βουλή ότι μπορούμε και μόνοι μας, ότι δεν πάμε στο ΔΝΤ, δεν πάμε καν στην Ευρώπη. Όταν ήρθε στη Βουλή, σε ερώτηση που του απηύθυνα εγώ, και είπα ότι δεν φταίω εγώ για το ΔΝΤ, οι συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης με πήγαν. Και αποδεικνύεται ότι έλεγε ψέματα, κορόιδευε τον ελληνικό λαό έξι μήνες, γιατί δική του επιλογή ήταν και όχι των συντηρητικών δυνάμεων της Ευρώπης. Όταν έχει ξεκινήσει να λέει ψέματα προεκλογικά και συνεχίζει μέχρι τώρα, δεν έχει πια καμία αξιοπιστία.
Και για να μην είμαστε και αδαείς, πρέπει να σας πω ότι το μνημόνιο, έτσι όπως συντάχθηκε κι έτσι όπως επιβλήθηκε, δεν είναι μονάχα δουλειά του ΔΝΤ και της τρόικας και των ευρωπαίων υπαλλήλων. Προφανώς υπήρχε και υπάρχει ακόμα και ελληνικό τμήμα πέριξ των ανθρώπων της διοίκησης της Τράπεζας της Ελλάδας, πέριξ του οικονομικού επιτελείου του κ. Παπακωνσταντίνου που γνωρίζουν πολύ καλά την ελληνική πραγματικότητα που συνέταξαν αυτό το μνημόνιο. Γιατί αυτό το μνημόνιο ρίχνει τα βάρη όλα στους πολλούς, αλλά για κάποιους λίγους είναι παράδεισος. Για κάποιους αετονύχηδες που θα εκμεταλλευθούν για 99 χρόνια το Ελληνικό…
Ο Πρωθυπουργός δεν ζήτησε κάτι. Έχω την αίσθηση ότι ήθελε να ενημερώσει τους πολιτικούς αρχηγούς -και ορθώς έκανε. Όμως άφησε θολό το πού βάζει τον πήχη. Δεν διευκρίνισε. Σε μένα τουλάχιστον και εξ όσων γνώριζε από δημοσιογραφικές πληροφορίες και σε κανέναν άλλον. Μας ενημέρωσε για την επιλογή του να κάνει πακέτο τη λύση στο χρέος με την συγκατάθεση στο σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, κάτι το οποίο εκ πρώτης όψεως έχει μια βάση, σε μια διαπραγμάτευση λες δώσε μου για να σου δώσω. Όμως το ότι δεν όρισε τον πήχη, δημιουργεί την υποψία σε μένα, και όχι μόνο σε μένα, ότι προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα ώστε να παρουσιάσει μετά το τέλος της Συνόδου ως επιτυχία μια μη επιτυχία, ως λύση μια μη λύση. Μια επιμήκυνση του δανείου των 110 δις, που ούτως ή άλλως θα μας την έδιναν γιατί την έχουν δώσει στην Ιρλανδία, ενδεχομένως να την παρουσιάσουν ως μία λύση για την οποία άξιζε τον κόπο να πετάξουμε τα σκουπίδια το τελευταίο διαπραγματευτικό μας χαρτί, που είναι η συγκατάθεση στο σύμφωνο ανταγωνιστικότητας.
Κι εγώ αυτό του εξήγησα, όπως επίσης και όλη τη συλλογιστική που ανέπτυξα πιο πριν, ότι δεν πρέπει να απεμπολήσουμε το τελευταία διαπραγματευτικό μας χαρτί και δεν πρέπει να συναινέσουμε σε λύση. Αντιθέτως, να βάλουμε στο παιχνίδι τον λαϊκό παράγοντα. Δεν θα δοθεί λύση αν σε όλη την Ευρώπη δεν μπουν στο προσκήνιο τα κινήματα πολιτών, ο λαός, η κοινωνία να διεκδικήσει λύσεις προς όφελός της. Και νομίζω ότι σ΄ αυτή την κατεύθυνση θα έπρεπε να έχει κινηθεί ο Πρωθυπουργός
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS