Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,
Για να μιλήσουμε για εναλλακτικές προτάσεις για διέξοδο από την κρίση πρέπει βέβαια πρώτα να εξετάσουμε τον χαρακτήρα και τα χαρακτηριστικά αυτής της πολύπλευρης κρίσης που πήρε παγκόσμια και πανευρωπαϊκή διάσταση και που ακόμα κανείς δεν μπορεί να πει ότι έχει ξεπεραστεί και πότε θα σταματήσει τον κύκλο της.
Και ακόμα θα πρέπει να δούμε πως αντιμετωπίζεται η κρίση από τις κυρίαρχες δυνάμεις, με ποιες πολιτικές επιδιώκουν όχι μόνο το ξεπέρασμά της από τη δική του φυσικά σκοπιά και ακόμα ποιες πολιτικές και ποιες αλλαγές προωθούν προκειμένου να προλαμβάνουν, πάντα από τη δική τους σκοπιά μελλοντικές κρίσεις που ενδεχομένως θέσουν και πάλι σε αμφισβήτηση την ορθότητα και την αποτελεσματικότητα κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
1. Οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ εμφανίστηκαν αιφνιδιασμένες από την κρίση και τις διαστάσεις της, επαναπαυμένες στο δόγμα ότι ο νεοφιλελευθερισμός, η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, ήταν απαλλαγμένες από κρίσεις ή αν εμφανίζονταν θα ήταν μικρών διαστάσεων και σχετικά εύκολα αντιμετωπίσιμη. Παρʼ όλα αυτά οι ερμηνείες που δίνουν είναι ότι για την κρίση τουλάχιστον στο ευρωπαϊκό επίπεδο αιτίες είναι η μη εφαρμογή των απαιτήσεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας, η ανοχή στην απειθαρχία, τα εμπόδια που υπάρχουν στην ελευθερία των αγορών και βέβαια στον μη επαρκή έλεγχο του χρηματοπιστωτικού τομέα.
2. Τώρα βλέπουν την κρίση σαν ευκαιρία για επαναθεμελίωση του νεοφιλελευθερισμού στα αρχικά του δόγματα και συνεπώς ευκαιρία για σφοδρή επίθεση στις κρατικές κοινωνικές πολιτικές, και γενικά στην κρατική παρέμβαση στη λειτουργία της αγοράς και στα εμπόδια που ορθώνουν
- Το κοινωνικό κράτος, τα κοινωνικά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, η συλλογική δράση και οι μορφές της
- οι πολιτικές που θα προωθούσαν την Ευρώπη της αλληλεγγύης, της οικονομικής και της κοινωνικής συνοχής, της πραγματικής σύγκλισης.
Στρατηγική τους, η συνεχής ενίσχυση των δυνάμεων του κεφαλαίου οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας και αφού δεν μπορούν να καταργήσουν τον ταξικό αγώνα, την ταξική πάλη να την δυσκολέψουν όσο γίνεται περισσότερο για τις δεύτερες.
Η κρίση χρέους λοιπόν, η αντιμετώπισή της, η συνολική διέξοδος από την κρίση είναι το πεδίο σήμερα της πολιτικής και ταξικής πάλης σε παγκόσμιο, σίγουρα σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.
Η οικονομική κρίση του 2008 που ξεκίνησε από το χρηματοπιστωτικό τομέα των ΗΠΑ και «μόλυνε» όλες σχεδόν τις οικονομίες του κόσμου, έχει πάρει πλέον εκρηκτικές διαστάσεις, ενώ διαφοροποιείται ανάλογα με τις ιδιαίτερες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα.
Έτσι μπορούμε να μιλάμε για μια κρίση τόσο του ανεπτυγμένου καπιταλισμού (ΗΠΑ, ΕΕ), όσο και του αναπτυσσόμενου κόσμου, για μια κρίση που δεν αγγίζει μόνο το χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά και τη λεγόμενη πραγματική οικονομία. Για μια κρίση που δεν περιορίζεται στη χαμηλή ρευστότητα και κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών, αλλά αποκτά – επιπρόσθετα - χαρακτηριστικά γενικευμένης κρίσης χρέους των κρατών με χαμηλή «ανταγωνιστικότητα».
Πρόκειται επομένως για μια δομική κρίση του καπιταλισμού στη σημερινή νεοφιλελεύθερη μορφή του, που ως πρωταρχικό αποτέλεσμά της έχει την επανατοποθέτηση όλων των παραμέτρων – οικονομικών, κοινωνικών, περιβαλλοντικών - και την αλλαγή, σε τελική ανάλυση, των όρων διεξαγωγής της ταξικής πάλης.
Ενώ η οικονομική κρίση ξεκίνησε από τις χρηματαγορές των ΗΠΑ (αν και η πρώτη τράπεζα που κατέρρευσε ήταν η Βρετανική NorthenRock το 2007), το βασικό πεδίο εξέλιξης και εμβάθυνσης της, είναι το Ευρωπαϊκό και συγκεκριμένα η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι εισαγόμενη στην Ευρώπη, όπου ο νεοφιλελευθερισμός επεβλήθη με βίαιο πολιτικά τρόπο μέσω των Συνθηκών και ενώ αφορά τον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό καπιταλισμό, στην Ευρώπη εκφράζεται με πιο δραματικό τρόπο.
Κατά τη γνώμη μου, η κρίση που πλήττει την Ευρώπη έχει δύο πτυχές, τις οποίες μπορούμε να διαχωρίσουμε μεθοδολογικά όχι όμως επί της ουσίας. Η μια είναι οικονομική και έχει να κάνει με τις αντιφάσεις των ευρωπαϊκών οικονομιών, τη δομή και τις λειτουργίες της ΟΝΕ και του ευρώ, τις μακροοικονομικές ανισορροπίες που αναπαράγονται εντός ΕΕ, ενώ η δεύτερη είναι πολιτική, και εμπεριέχει στοιχεία εθνικών αντιπαραθέσεων, σύγκρουσης ανταγωνιστικών υπερεθνικών θεσμών, κυριαρχίας μερίδων κεφαλαίου και τελικά τον ίδιο το ρόλο της πολιτικής έναντι της πρωτοκαθεδρίας της οικονομίας.
Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η ευρωπαϊκή οικονομία, αποτελεί πραγματικά ένα μωσαϊκό από διαφορετικές και ετερογενείς οικονομικές ιστορίες, που τις ενοποιεί ένα νόμισμα, το ευρώ, και ένα σφιχτό θεσμικό πλαίσιο, του Συμφώνου Σταθερότητας.
Από τη μια, έχουμε τις χώρες του λεγόμενου σκληρού πυρήνα της ΕΕ, που παρά την οικονομική κρίση δείχνουν να βγαίνουν κερδισμένες και ενισχυμένες στο διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό, όπως η Γερμανία, και από την άλλη έχουμε χώρες που πλήττονται βαριά από την κρίση, παραμένουν καθηλωμένες στην ύφεση, διαθέτουν μη-διαχειρίσιμα επίπεδα δημόσιου χρέους και εφαρμόζουν μια πολιτική σκληρής λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης, δηλ. μειώσεις εισοδημάτων και εργατικού κόστους γενικότερα.
Η κυρίαρχη σκέψη και οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης, ερμηνεύουν αυτή την κρίση ρίχνοντας το φταίξιμο στην λανθασμένη εφαρμογή, των κατά τα άλλα «σωστών» οικονομικών συνταγών του νεοφιλελευθερισμού, και στις δυνάμεις της εργασίας που δεν μειώνουν, όσο θα έπρεπε τις απαιτήσεις τους.
Έτσι για τα τεράστια ελλείμματα και για την επακόλουθη εκτίναξη του κόστους δανεισμού της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας κ.α., δεν φταίει ο φορολογικός ανταγωνισμός που μείωσε τα φορολογικά βάρη του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας. Δεν φταίνε οι ενέσεις ρευστότητας στον τραπεζικό κλάδο, δεν φταίει η κοινωνικοποίηση των ιδιωτικών ζημιών. Δεν φταίνε τα στατιστικά μαγειρέματα της Κομισιόν και της Eurostat και η “μαφιόζικη” συμπεριφορά των οίκων αξιολόγησης και των Διεθνών Χρηματοοικονομικών Κέντρων.
Αντιθέτως, οι ένοχοι της κρίσης χρέους είναι η «έλλειψη ανταγωνιστικότητας», οι άκαμπτες αγορές εργασίας, το «μεγάλο» κοινωνικό κράτος, τα προγράμματα επενδύσεων, τα κλειστά επαγγέλματα, οι γεωργικές επιδοτήσεις. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Γι αυτό άλλωστε, η αντίδραση των ισχυρών στην οικονομική κρίση, παίρνει τα χαρακτηριστικά του Μνημονίου, των ιδιωτικοποιήσεων, της κατάργησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου δηλ. ελέγχου των εθνικών προϋπολογισμών, της ενίσχυσης της «Οικονομικής Διακυβέρνησης» και του «Συμφώνου Σταθερότητας».
Για την Αριστερά όμως, όπως και για τις δυνάμεις της εργασίας, η πραγματική αιτία της κρίσης βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στο μοντέλο ανάπτυξης της ευρωπαϊκής και ελληνικής οικονομίας, βρίσκεται στα ασφυκτικά πλαίσια άσκησης της οικονομικής πολιτικής που ορίζει η ΟΝΕ, βρίσκεται στις παραχωρήσεις ετών προς το μεγάλο κεφάλαιο και στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.
Η ΟΝΕ, με δεδομένες τις διαφορές ανταγωνιστικότητας των κρατών μελών, με δεδομένες τις διαφορετικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει ο οικονομικός κύκλος σε μια οικονομία, με δεδομένο το διαφορετικό κόστος δανεισμού που οι προηγούμενοι λόγοι παράγουν, αποτελεί, ένα ασφυκτικό, αντι-οικονομικό και αντι-κοινωνικό πλαίσιο για να αντιμετωπίσει μια χώρα την οικονομική κρίση. Αποτελεί δηλαδή ένα πλαίσιο στο οποίο μια οικονομική κρίση θα μετεξελιχθεί σε μια βαθιά ύφεση. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες της, λεγόμενης, Ευρωπαϊκής Περιφέρειας (Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία κτλ), όπου εφαρμόζεται το ίδιο και ακόμα πιο αυστηρό πλαίσιο οικονομικής πολιτικής με την χώρα μας.
Το ασφυκτικό πλαίσιο της ΟΝΕ και του Συμφώνου Σταθερότητας, με την επικείμενη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 25 Μαρτίου για την υιοθέτηση του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, αλλά και με την παλαιότερη απόφαση για θέσπιση μόνιμου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, γίνεται ακόμα πιο σκληρό ακόμα πιο αντικοινωνικό.
Το πρώτο θα είναι το αυστηροποιημένο Σύμφωνο Σταθερότητας, το οποίο θα ορίζει συγκεκριμένα όρια για μια σειρά οικονομικών μεταβλητών, όπως είναι το δημόσιο έλλειμμα και χρέος, το εμπορικό ισοζύγιο, η ανταγωνιστικότητα κτλ., ενώ σε περίπτωση που ένα κράτος μέλος «ξεφύγει» από αυτά τα όρια, θα του επιβάλλονται ακόμα και χρηματικές ποινές. Είναι φανερό δηλαδή ότι η ΕΕ με πρόσχημα τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τις μακροοικονομικές ανισορροπίες θα επιβάλει ακραίες αλλαγές σε μια σειρά από τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας. Ήδη στην Ελλάδα, με πρόσχημα τα ελλείμματα και την έλλειψη ανταγωνιστικότητας έχουν επιβληθεί ιστορικές αλλαγές που μας γυρίζουν 100 χρόνια πίσω (υποβάθμιση συλλογικών συμβάσεων, περιορισμός της Δικαιοσύνης και του ΣτΕ, ιδιωτικοποιήσεις κτλ).
Το δεύτερο σκέλος, θα είναι ο μόνιμος Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας στον οποίο θα καταφεύγουν τα κράτη μέλη που αδυνατούν να δανειστούν από τις αγορές, με τίμημα την δυσβάστακτους όρους, τύπου Μνημονίου, βυθίζοντας ακόμα περισσότερο τις οικονομίες τους στην ύφεση. Εδώ βρίσκεται και το σημείο αναθεώρησης της Συνθήκης (άρθρο 136) που προωθείται με την απλοποιημένη διαδικασία.
Η δεύτερη πτυχή της κρίσης, που συχνά παραβλέπεται από την επιστημονική συζήτηση, είναι αυτή της πολιτικής και της δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα, στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στους θεσμούς της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρατηρείται μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια βίαιης εφαρμογής της πολιτικής και υπονόμευσης της δημοκρατίας και των θεσμών της. Στην ελληνική Βουλή αλλά και στο Ευρωκοινοβούλιο, γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες πληθώρας θεσμικών και συνταγματικών «πραξικοπημάτων», με μόνιμη δικαιολογία τις ιδιαίτερες συνθήκες και την ανάγκη «προόδου».
Προφανώς, αυτός ο αυταρχισμός, ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει, στο επίπεδο της δημοκρατικής νομιμοποίησης των πολιτικών της κυβέρνησης και της ΕΕ. Αντίθετα, εντείνονται τα φαινόμενα αστυνομοκρατίας και κρατικής βίας, όχι μόνο στη διαδικασία επιβολή της επίσημης πολιτικής της κυβέρνησης, αλλά και στην υπεράσπιση συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων, όπως στην περίπτωση της Κερατέας.
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν μπορεί παρά να αντιπαλέψει τις προωθούμενες αλλαγές σε Ελλάδα και Ευρώπη και να προτείνει εναλλακτικά μέτρα ξεπεράσματος της κρίσης. Ένα τέτοιο σχέδιο, όμως, για να έχει επιτυχία θα πρέπει να απαντάει τόσο στα οικονομικά, όσο και στα πολιτικά επίδικα που θέτει η συγκυρία.
Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι το πρόβλημα του ελληνικού χρέους δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε μονάχα με τεχνικές-οικονομικές προτάσεις, παραβλέποντας στην ανάλυσή μας τον παράγοντα πολιτική. Το ίδιο ισχύει και για το πρόβλημα της ύφεσης, όπου η τόνωση της ανάπτυξης με στροφή στις επενδύσεις θα αποτελέσει κενό γράμμα, εάν δεν πραγματοποιηθεί με έναν ριζικό επανασχεδιασμό του ελληνικού και ευρωπαϊκού παραγωγικού μοντέλου, με την εισαγωγή νέων μορφών παραγωγής και ιδιοποίησης του παραγόμενου προϊόντος, στις οποίες ο εργαζόμενος θα έχει ρόλο, λόγο και εξουσία.
Συμπερασματικά επομένως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς θα πρέπει να εμπεριέχει:
Οι παραπάνω προτάσεις, όμως, είναι απλά ευχολόγια, εάν δεν υπάρξουν συγκεκριμένοι συσχετισμοί δύναμης που θα τους επιβάλουν. Συσχετισμοί δύναμης προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, προς όφελος της Αριστεράς.
Επανέρχεται επομένως, πιο πιεστικά αυτή τη φορά, το αίτημα για μια μαχητική και ενωμένη αριστερά, που θα έχει τη δυνατότητα να μετατρέπει την τεχνική-οικονομική πρόταση, σε πολιτικό αίτημα, συσπειρώνοντας στις τάξεις της τους εργαζόμενους και τις αδύναμες κοινωνικές τάξεις.
Εδώ η Ευρωπαϊκή Αριστερά πρέπει να ξεπεράσει αμηχανίες και καθυστερήσεις και να επιδιώξει τόσο σε εθνικό, όσο και σε ευρωπαϊκό τη συσπείρωση δυνάμεων, ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε μια διέξοδο από την κρίση αλλά και σε ένα πολιτικό πρόγραμμα για την εφαρμογή ενός νέου οικονομικού παραγωγικού μοντέλου.
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά δικαιωμένη για την κριτική που άσκησε στην βίαιη εισβολή του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη μέσω των Συνθηκών , στην πορεία που πήρε η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση προειδοποιώντας για τον αντικοινωνικό και αντιαναπτυξιακό χαρακτήρα που δημιούργησε η ΟΝΕ και τα δομικά προβλήματα του ευρώ. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και παρά τις ιδιομορφίες στην έκφραση, στην έκταση που παίρνει σε κάθε χώρα, έχει κοινά χαρακτηριστικά.
Συζητώντας στο πλαίσιο του ΚΕΑ και η καθυστέρηση της συγκρότησής του που στέρησε την Ευρωπαϊκή Αριστερά σε κοινές επεξεργασίες και αναβαθμισμένη πολιτική παρέμβαση, οφείλετο σε σημαντικό βαθμό και στις διαφορετικές απόψεις σχετικά με την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την προοπτική της. Αυτή την περιπέτεια τη βίωσαν με έντονο τρόπο και οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και στην Ελλάδα και καταγράφεται στην βασανιστική διαδικασία επεξεργασίας την ευρωπαϊκής πολιτικής και στον ΣΥΝ.
Αυτή τη μεγάλη αδυναμία της Αριστεράς, αδυναμία ανάλυσης, αδυναμία προτάσεων και αδυναμία συντονισμού δράσης και αγώνα, προσπαθούμε να ξεπεράσουμε με τη διεξαγωγή του Διεθνούς Συνεδρίου για το Χρέος και τις Πολιτικές Λιτότητας.
Σήμερα που διαθέτουμε την εμπειρία, με τον κοινό προβληματισμό που αναπτύσσεται και με αφορμή το σημερινό μας Συνέδριο, θα πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα στη διαμόρφωση κοινών προτάσεων εναλλακτικών πολιτικών, σκεπτόμενοι ταυτόχρονα με όρους στρατηγικής ανατροπής του νέου πιο νεοφιλελεύθερου πλαισίου που διαμορφώνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και με τις αποφάσεις των πρόσφατων Συμβουλίων Κορυφής, με το πακέτο οικονομικής διακυβέρνησης με την Στρατηγική ΕΕ 2020.
Στη χθεσινή απόφαση της Συνόδου Κορυφής των Αρχηγών Κρατών της Ευρωζώνης αποφασίστηκε, η επιβολή ενός Ευρωπαϊκού Μνημονίου, τύπου Ελλάδας, σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης.
Η παραπάνω απόφαση, επιβεβαιώνοντας την άποψη της Αριστεράς που υποστήριζε ότι η Ελλάδα στην σημερινή κρίση παίζει το ρόλο του πειραματόζωου, ουσιαστικά στοχεύει στην πανευρωπαϊκή μείωση του εργατικού κόστους, υποβάθμιση των ασφαλιστικών συστημάτων, «συνταγματοποίηση» του Συμφώνου Σταθερότητας, μέσω:
1) μείωσης των μισθολογικών απολαβών και σύνδεσή τους με την παραγωγικότητα,
2) κατάργησης συλλογικών διαπραγματεύσεων,
3) σύνδεσης των μισθών του δημοσίου με αυτούς του ιδιωτικού τομέα,
4) πλήρους ανοίγματος των «κλειστών» επαγγελμάτων,
5) εγκαθίδρυσης του καθεστώτος της flexicurity και των ελαστικών μορφών εργασίας,
6) φορολογική εναρμόνιση,
7) αυξήσεων των ορίων συνταξιοδότησης και περιορισμού των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων,
8) νομικής δέσμευσης – συνταγματικής ή άλλης – των ορίων του ελλείμματος που θέτει το ΣΣΑ,
Πρόκειται, επομένως, για το χειρότερο δυνατό σενάριο για την Ευρώπη στο σύνολό της. Δεν αφορά μια μεμονωμένη χώρα, δεν φωτογραφίζει, δηλαδή, μονάχα την Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία. Αφορά το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το σύνολο των εργαζομένων και αδύναμων στρωμάτων.
Όσον αφορά την Ελλάδα, ο κ.Παπανδρέου έλαβε την «πολυπόθητη» επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των 110 δις και της μείωσης του επιτοκίου κατά μία μονάδα, δίνοντας «γη και ύδωρ» στους πιστωτές, δεσμευόμενος για την πώληση 50 δις δημόσιας περιουσίας.
Το πλαίσιο που διαμορφώνεται λοιπόν σηματοδοτεί με πιο αδρές γραμμές μια Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο μακριά από την σύγκλιση, την συνοχή και την αλληλεγγύη αλλά μια Ευρωπαϊκή Ένωση απόλυτης κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, αυτοκρατορικής επιβολής των οικονομικά ισχυρών δυνάμεων αλλά και χωρών σε βάρος των αδύνατων κοινωνικών δυνάμεων αλλά και των ασθενέστερων χωρών.
Ταυτόχρονα υπάρχει το πρόβλημα της χειραφετημένης από την αμερικανική πολιτική και ηγεμονία της Ευρώπης στο πλαίσιο της περίφημης παγκοσμιοποίησης. Πέρα από την πρόσδεση της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής στα δόγματα και τις προτεραιότητες της επιθετικής ιμπεριαλιστικής αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, υπάρχει και η εισβολή της αμερικάνικης οικονομικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παραδειγματικά αναφέρω ότι το ΔΝΤ σήμερα αποτελεί συνδιαμορφωτής και συμμέτοχος στο κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο μπλοκ. Το σχήμα της τρόϊκα στην Ελλάδα και την Ιρλανδία. Ακόμα πιο συγκεκριμένα η Σύνοδος Κορυφής διεξάγεται με την άμεση σχεδόν παρουσία του αμερικάνου υπουργού οικονομικών. Παρουσία που ορισμένοι στην Ελλάδα θεωρούν ότι στηρίζει τα ελληνικά αιτήματα παραβλέποντας τη σημασία μιας τέτοιας παρουσίας που εκτός των άλλων συνδέεται με τις εξελίξεις στην Βόρεια Αφρική και τις πιθανές γεωπολιτικές ανακατατάξεις.
Ας αναφέρουμε ακόμα τον ρόλο των Οίκων Αξιολόγησης, τριών αμερικανικών ιδιωτικών εταιρειών, καταστροφικό ρόλο για το ξέσπασμα της κρίσης και που σήμερα ανοίγουν τον δρόμο για τις κερδοσκοπικές επιθέσεις σε βάρος αδύνατων οικονομιών αλλά και στο ευρώ. Και ενώ στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαπιστώθηκε ο καταστροφικός τους ρόλος εξακολουθούν σήμερα να θεωρούνται αξιόπιστοι εκτιμητές της πιστοληπτικής δυνατότητας όχι μόνο επιχειρήσεων, τραπεζών αλλά και των κρατών-μελών της Ένωσης πιο αξιόπιστοι από τις όποιες εκτιμήσεις.
Η προώθηση των μεταλλαγμένων στην Ευρώπη κατά απαίτηση αμερικανικών πολυεθνικών εταιρειών.
Οι προτάσεις που έχουν διατυπωθεί για την αντιμετώπιση του προβλήματος του χρέους πρέπει οπωσδήποτε να πλαισιώνονται με την αλλαγή του Συμφώνου Σταθερότητας με διαφορετικό ρόλο και πολιτικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, την τροποποίηση των Συνθηκών και την αποτροπή της συνταγματοποίησης σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο του νεοφιλελευθερισμού.
Το αίτημα λοιπόν για την επαναθεμελίωση της Ευρώπης που διατυπώνει και πάλι το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αποτελεί στόχο στρατηγικής σημασίας αρκεί να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις και να δουλέψουμε γι αυτό. Και ταυτόχρονα να επεξεργαστούμε με μεγαλύτερη σαφήνεια τον στόχο για μια άλλη Ευρώπη, σε ένα άλλο κόσμο.
ΑΘΗΝΑ 12/03/2011
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS