Οι αποφάσεις της συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών θα μείνουν ιστορικές για το αρνητικό τους περιεχόμενο σε μια μάλιστα ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή για την πορεία των ευρωπαϊκών κοινωνιών λόγω της εντεινόμενης κρίσης.
Η λεγόμενη «οικονομική διακυβέρνηση» δεν είναι τίποτε άλλο από την περαιτέρω θεσμική ενίσχυση της πρωτοκαθεδρίας των αγορών στην Ε.Ε. και την επιβολή μιας οικονομικής πολιτικής αέναης λιτότητας σε όλες τις χώρες μέλη της, ως συνέπεια αυτής της ηγεμονίας.
Το Σύμφωνο για το Ευρώ ωθεί στα άκρα τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις για ανάπτυξη, απασχόληση, κοινωνική αλληλέγγυη, περιβάλλον. Πρόκειται για σαφή ιστορική οπισθοδρόμηση, όχι απλώς ποσοτική, αλλά ποιοτική. Θεσμοθετεί την υποβάθμιση των όρων ζωής της πλειοψηφίας των λαών, συρρικνώνει τη δημοκρατία εφ΄ όσον ακόμα και οι εκλογές «απαγορεύεται να αλλάξουν την πολιτική».
Οι μηχανισμοί «διάσωσης» που υιοθετήθηκαν, τόσο ο προσωρινός (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας -ΕFSF) όσο και ο μόνιμος (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας - EFM) είναι στο πνεύμα του συμφώνου για το ευρώ και συνιστούν περισσότερο μηχανισμούς εξασφάλισης των δανειστών από τις χώρες που εξουθενώνονται λόγω υπερχρέωσης παρά μιας στοιχειώδους στήριξης έστω και με όρους. Το παράδειγμα της Ελλάδας, που όπως εύστοχα ειπώθηκε της έχει επιβληθεί μια συνθήκη Βερσαλλιών από τη Γερμανία, είναι ολοφάνερο. Το 2013 ή και νωρίτερα, όταν η χρεοκοπία θα είναι η σκληρή πραγματικότητα, ένας εξουθενωμένος ελληνικός λαός θα κληθεί να πληρώσει και γι αυτές τις αποφάσεις.
Είναι να απορεί λοιπόν κανείς όταν ακούει τον Πρωθυπουργό να ομιλεί για τις επιτυχίες των Βρυξελλών. Να διαβεβαιώνει ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα, όταν επίκεινται κομβόι μέτρων, γιατί ήδη οι στόχοι για το 2011 έχουν πέσει έξω. Όταν ετοιμάζονται ήδη νέοι φόροι, αυξήσεις τιμών, περικοπές δαπανών, εκποίηση κάθε είδους δημόσιας περιουσίας, ακόμα και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
Οι εκτεταμένες διαδηλώσεις στις Βρυξέλλες, πολύ μεγαλύτερες από κάθε άλλη φορά, είναι το αισιόδοξο στοιχείο της συνόδου και συγχρόνως παράδειγμα. Μόνο η οργάνωση των αντιστάσεων και των μαχητικών αγώνων σε κάθε χώρα ξεχωριστά, εφ΄ όσον εντέλλεται από τώρα να συντάξει το δικό της σχέδιο λιτότητας, αλλά και σε όλη την Ε.Ε. ταυτόχρονα, μπορεί να ανακόψει και να ανατρέψει αυτή την πολιτική.
Οι αποφάσεις της συνόδου για τη Λιβύη έρχονται να διευρύνουν τα περιθώρια των δυνάμεων του ΝΑΤΟ για να συνεχίσουν την επέμβασή τους. Είναι στη λογική της στρατιωτικής λύσης που επιτείνει αφ΄ ενός το αδιέξοδο και αφ΄ ετέρου πολλαπλασιάζει τα ανθρώπινα θύματα. Η λαϊκή εξέγερση της Λιβύης, στόχος της βαρβαρότητας του Καντάφι, είναι τώρα θύμα και της βαρβαρότητας της επέμβασης. Οι πρωτοβουλίες πρέπει να είναι ειρήνευσης και να αποβλέπουν στην ολοκλήρωση των αιτημάτων της εξέγερσης.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS