«Το σχολείο οφείλει να είναι οργανικά ενταγμένο στην τοπική κοινωνία. Επιτελεί όχι μόνο παιδαγωγικούς στόχους αλλά και στόχους κοινωνικοποίησης. Πως όμως θα γίνει αυτό με σχολεία-τέρατα που θα προκύψουν από συγχωνεύσεις, όπου οι μαθητές θα αναγκαστούν να κινηθούν έξω από τη γειτονιά τους; Οι γονείς, οι οποίοι δίκαια αντιδρούν, διαδραματίζουν έναν σημαντικό ρόλο στη λειτουργία του σχολείου. Η τακτική ενημέρωσή τους και η ενεργητική συμμετοχή τους στη σχολική ζωή, ιδίως στο Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό, είναι ζωτικής σημασίας προϋποθέσεις καλής λειτουργίας του σχολείου. Η συμμετοχή αυτή αδυνατίζει όταν το σχολείο βρίσκεται σε απόσταση από την τοπική κοινωνία. Το σχολείο αποξενώνεται από τους γονείς με αποτέλεσμα να ενισχύονται στο παιδί συναισθήματα ανασφάλειας και άγχους, που εκφράζονται με αρνητική στάση απέναντι στο σχολείο. Με τις συνενώσεις προστίθενται και άλλα πολυπληθή σχολεία στα ήδη υπάρχοντα. Σε τέτοια σχολεία οι έρευνες δείχνουν διεθνώς ότι ενισχύονται, εκτός των αρνητικών συναισθημάτων, τα περιστατικά μαθητικής παραβατικότητας και βίας. Η πολιτική των συνενώσεων δημιουργεί την υποχρέωση στα παιδιά να μετακινούνται καθημερινά σε μικρές ή μεγάλες αποστάσεις συχνά κάτω από δύσκολες συνθήκες. Τα προβλήματα αυξάνονται στην περίπτωση παιδιών με αναπηρίες, ή ειδικές ανάγκες. Γι΄αυτό το λόγο κάθε πιθανός προγραμματισμός συγχωνεύσεων ή καταργήσεων ειδικών σχολείων επιβάλλεται να αποτραπεί. Οι επιπτώσεις των καταργήσεων/συγχωνεύσεων είναι τεράστιες και στο εκπαιδευτικό προσωπικό: κατάργηση της μόνιμης θέσης εργασίας και υποχρέωση καθημερινής ή μόνιμης μετακίνησης όχι μόνο στον τόπο του παραμένοντος σχολείου, αλλά και σε άλλη Περιφέρεια, δραματική μείωση των θέσεων εργασίας με συνέπεια τον ακόμη πιο ασφυκτικό συνωστισμό και των αδιόριστων εκπαιδευτικών σε αδιέξοδες και ανέλπιδες λίστες αναμονής.
Το νέο Λύκειο σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του Υπουργείου παραμένει στενά συνδεδεμένο με την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και μάλιστα η εξάρτησή του μεγαλώνει. Προτείνονται λιγότερα μαθήματα με περισσότερες ώρες διδασκαλίας, μειώνονται τα μαθήματα κορμού, αλλά αυτό που κυρίως διακυβεύεται είναι η γενική μόρφωση που πρέπει να παρέχει ένα σύγχρονο Ενιαίο Λύκειο σε κάθε νέα και νέο αντίστοιχης ηλικίας.
Η συνταγή έχει δύο βασικά συστατικά που θυμίζουν άλλες εποχές: α) Τη δημιουργία των Κατευθύνσεων με τα τέσσερα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα, που παραπέμπουν στις πάλαι ποτέ δέσμες, τις οποίες καθιέρωσαν οι πρώτες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ (1982, 1983) και β) το συνυπολογισμό της επίδοσης των υποψηφίων στις δύο τάξεις, Β' και Γ' Λυκείου, πρόταση που επαναφέρει το βαθμοθηρικό μοντέλο Αρσένη, το οποίο και εκτόξευσε την παραπαιδεία στα ύψη. Από τότε τα φροντιστήρια έγιναν καθεστώς.
Η προτεινόμενη δομή του Λυκείου, υπηρετεί κατά βάση τις απαιτήσεις του συστήματος πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και όχι την πρωταρχικής σημασίας απαίτηση για μια επαρκή γενική μόρφωση, που θα παρέχεται σε όλα τα παιδιά και θα συμβάλει τελικά στην άμβλυνση των μορφωτικών ανισοτήτων.
Οι δε προτάσεις του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο, με τα εξαντλητικά σχολικά ωράρια μέσα σε κάκιστες σχολικές υποδομές και χωρίς εκπαιδευτικό προσωπικό είναι βαθύτατα αντιπαιδαγωγικές ».
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS