Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Αν κάποιος που ζει σε άλλη χώρα, βρισκόταν για λίγο τις τελευταίες μέρες στην Ελλάδα και παρακολουθούσε ειδήσεις στις οκτώ, διάβαζε τις εφημερίδες της διαπλοκής και άκουγε τις ανακοινώσεις των κυβερνητικών στελεχών, θα διαπίστωνε ότι ένα νέο φάντασμα πλανιέται πάνω από τη χώρα αλλά και όχι μόνο.
Το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Πάνω από το Βερολίνο, πάνω από το Παρίσι, πάνω από τις Βρυξέλες, πάνω από τη Σύρο, τη Κομοτηνή, τη Κερατέα, αλλά και πάνω από κάθε πόλη ή χωριό της Ελληνικής ή της ευρωπαϊκής επικράτειας.
Το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ που πανταχού παρών, οργανώνει διαδηλώσεις και αντιστάσεις, πρωτοστατεί σε αποδοκιμασίες, παραλύει τη δημοκρατική ομαλότητα.
Για όλα, λοιπόν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμα και για την παταγώδη αποτυχία των πολιτικής τους. Ακόμα και για τη χρεοκοπία που μας παρουσίασαν ως σωτηρία και μέρα με τη μέρα τη φέρνουν πιο κοντά, θα μας πουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται.
Και είναι λογικό.
Είναι τόσο κραυγαλέα πια η αποτυχία του μνημονίου και της κυβερνητικής πολιτικής.
Είναι τόσο κραυγαλέες πια οι συνέπειες στη κοινωνία, που αν δεν επινοηθεί το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ, αναπότρεπτα θα φανερωθεί η ωμή πραγματικότητα.
Που βρίσκεται σε κάθε χωριό και κάθε πόλη, σε κάθε ελληνικό σπίτι.
Η ωμή πραγματικότητα της απόγνωσης, της απελπισίας, της ανεργίας, των λουκέτων, της νέας φτώχειας.
Η ωμή πραγματικότητα της πολιτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου και της τρόικας που βουλιάζει το λαό στη φτώχεια, στη χρεοκοπία, στη κοινωνική καταστροφή.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα στη βουλή είχα την ευκαιρία για άλλη μια φορά να ρωτήσω τον πρωθυπουργό, γιατί κρύβει συνεχώς την αλήθεια από το λαό.
Και είχα για άλλη μια φορά έναν διάλογο κωφών.
Άλλα τον ρωτάω, άλλα απαντάει…
Με κατηγόρησε για άλλη μια φορά ότι αποκαλύπτοντας την αλήθεια για όσα περιμένουν τον ελληνικό λαό, τρομοκρατούμε τον κόσμο.
Κι εγώ αναρωτήθηκα αν έχει υπάρξει αλλού στον πλανήτη χώρα που να χει δεχτεί σε τόσο σύντομο διάστημα τόση συσσωρευμένη τρομοκρατία, από τα μίντια και από τη κυβέρνησή της, όσο η χώρα μας τον τελευταίο χρόνο.
Θυμηθείτε τι έλεγε και τι έπραξε ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του τον τελευταίο χρόνο.
Ξεκίνησε να μας λέει ότι βουλιάζουμε σαν τον Τιτανικό και ότι χρεοκοπούμε αν δεν προστρέξουμε στο ήρεμο λιμάνι του ΔΝΤ.
Συνέχισε εμφανίζοντας τη κρίση χρέους ως πρόβλημα της ελληνικής ιδιομορφίας, της εκτεταμένης διαφθοράς.
Παρουσίαζε ούτε λίγο ούτε πολύ όλους τους έλληνες ως διεφθαρμένους και με αριστοτεχνικό τρόπο καλλιεργούσε συστηματικά το συναίσθημα της συλλογικής ενοχής, για τους υψηλούς μισθούς του δημοσίου, για τους συμβασιούχους που είχαν το θράσος να θέλουν να βρουν δουλειά, για όλους εμάς που, ως γνωστόν άλλωστε, μαζί τα φάγαμε.
Και μη νομίζετε ότι αυτή η φράση ήταν μια τυχαία διατύπωση.
Ήταν απολύτως στοχευμένη και μελετημένη.
Η επιλογή της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα να οδηγήσουν τη χώρα στη κόλαση του ΔΝΤ, ήταν προαποφασισμένη και μεθοδευμένη πολύ πριν τις εκλογές του 2009.
Ήταν προαποφασισμένη ακριβώς γιατί όλοι αυτοί, που λεηλάτησαν το δημόσιο πλούτο στα χρόνια της ανάπτυξης, εθνικοί προμηθευτές, εθνικοί τραπεζίτες, εθνικοί εργολάβοι και εθνικοί μιζαδόροι της διαπλοκής, δεν θα μπορούσαν να φανταστούν καλύτερη ευκαιρία από τη κρίση του χρέους, για να προωθήσουν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που ούτε στον ύπνο τους δεν είχαν ονειρευτεί.
Να καταργήσουν τις συλλογικές συμβάσεις, τη κοινωνική ασφάλιση, τις κοινωνικές δαπάνες, να μειώσουν κι άλλο τη φορολογία τους, να λεηλατήσουν ακόμα περισσότερο το δημόσιο πλούτο.
Με δύο λόγια να μετατρέψουν τη χώρα σε κόλαση, μεν, για τις δυνάμεις της εργασίας και τους μικρομεσαίους, αλλά σε παράδεισο για τους ίδιους, για την εγχώρια διαπλοκή και για τη ξένη τοκογλυφία.
Και για να προχωρήσουν σε αυτή την επιλογή έπρεπε να έχουν κυβερνήσεις να τους διευκολύνουν και έναν λαό τρομαγμένο και απελπισμένο.
Τους διευκόλυνε λοιπόν και η κυβέρνηση Καραμανλή και η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Η κυβέρνηση Καραμανλή που, αφού διέλυσε τα πάντα και εκτόξευσε το έλλειμμα με τις φοροαπαλλαγές και τα χατίρια στο μεγάλο κεφάλαιο, αποχώρησε πρόωρα, αθόρυβα και ευγενικά, δίνοντας τη θέση της στη κυβέρνηση Παπανδρέου που είχε ταυτόχρονα δυο ασυναγώνιστα χαρακτηριστικά.
Όνομα σοσιαλιστικό, βαρύ σαν ιστορία και ψυχή ξεπουλημένη στον πιο σκληρό και κυνικό νεοφιλελευθερισμό.
Μια κυβέρνηση που από την αρχή διευκόλυνε με κάθε τρόπο τις κερδοσκοπικές επιθέσεις στα ελληνικά ομόλογα.
Μια κυβέρνηση που δήλωσε εξ αρχής πρόθυμη να παραχωρήσει κάθε κοινωνική κατάκτηση και να ξηλώσει το κοινωνικό συμβόλαιο, προκειμένου να είναι αρεστή τις αγορές.
Μια κυβέρνηση που είχε προαποφασίσει να μας οδηγήσει στο διεθνές νομισματικό ταμείο, την ώρα που εξαπατούσε τους ψηφοφόρους, τάζοντας αυξήσεις στους μισθούς και θέτοντας το δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.
Το σχέδιο όμως για να υλοποιηθεί είχε και το στάδιο του σοκ.
Το απαραίτητο εκείνο στάδιο για να τρομοκρατηθεί ο λαός για τα χειρότερα που έρχονται και για να σταματήσει να αντιδρά δεχόμενος αδιαμαρτύρητα όλα τα βάρη.
Κι εδώ τον κρίσιμο ρόλο δεν τον είχε μόνο η κυβέρνηση με τη διαμόρφωση κλίματος τρομοκρατίας και συλλογικής ενοχής αλλά και μεγάλο μέρος των κυρίαρχων ΜΜΕ της χώρας.
Των κυρίαρχων ΜΜΕ που όλως τυχαίως ανήκουν σε μεγαλοεργολάβους και μεγαλοεπιχειρηματίες.
Των κυρίαρχων ΜΜΕ, η ειδησεογραφία των οποίων δεν κάνει τίποτε άλλο από το να υπερασπίζεται τους ιδιοκτήτες του, τις τράπεζες και τα σκληρά μετρά της κυβέρνησης.
Και να επιτίθενται σε κάθε κοινωνική κατηγορία που αντιστέκεται.
Και φυσικά να επιτίθενται στο ΣΥΡΙΖΑ.
Τους απαντούμε λοιπόν από αυτή εδώ τη συγκέντρωση.
Δε μας τρομάζετε και δεν μας ενοχλείτε που μας επιτίθεστε!
Όσο πιο πολύ μας επιτίθεστε τόσο πιο πολύ εκτίθεστε στο κόσμο που σας παρακολουθεί.
Όσο πιο πολύ μας συκοφαντείτε, τόσο πιο πολύ μας δυναμώνετε και μας ενώνετε.
Ξανασκεφτείτε το λοιπόν.
Άλλωστε στην εποχή του διαδικτύου η δύναμή σας δεν είναι απεριόριστη.
Εξ άλλου την αλήθεια όσο και να την παραποιήσεις, δεν μπορείς να τη κρύψεις.
Διότι εκτός από τα ΜΜΕ, η κοινωνία μαθαίνει την αλήθεια κι από το πορτοφόλι της.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Αυτήν την αλήθεια εμείς θέλουμε να τη δούμε κατάματα κα να τη πούμε στο λαό χωρίς περιστροφές.
¨Όπως κάναμε από τη πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, έτσι και τώρα.
Τώρα που βλέπουμε όχι μόνο στη χώρα μας αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη να ξεδιπλώνετε μια τριπλή τραγωδία, που έχει όμως μια κοινή αφετηρία. Την απληστία του μεγάλου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη.
Μια απληστία που δεν λογαριάζει ανθρώπινες ζωές.
Και έτσι με κομμένη την ανάσα τούτες τις μέρες παρακολουθούμε, ταυτόχρονα, τις τραγικές συνέπειες της κρίσης του υπαρκτού καπιταλισμού που φτωχοποιεί εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο το πλανήτη, της νέας πολεμικής επέμβασης στη Λιβύη, αλλά και της νέας πυρηνικής τραγωδίας στη Φουκουσίμα.
Σε σχέση με την επέμβαση στη Λιβύη θα ήθελα και από αυτό το βήμα να ζητήσω την άμεση απεμπλοκή της χώρας μας και των ελλήνων στρατιωτών από τις επιχειρήσεις.
Για τη Φουκουσίμα όμως, δε θα θελα να σταθώ μόνο στην ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή, αλλά να επισημάνω ότι στην περίπτωση αυτή αντικατοπτρίζεται με τον πλέον οδυνηρό τρόπο το ναυάγιο αλλά και η επικινδυνότητα του καπιταλισμού για την ανθρωπότητα.
Και αποτελεί ύβρη το γεγονός ότι η Ιαπωνία, η χώρα που θρήνησε χιλιάδες νεκρούς από τον πυρηνικό όλεθρο, στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, στο όνομα του κέρδους και της αλόγιστης ανάπτυξης, βρίσκεται για άλλη μια φορά αντιμέτωπη με τον πυρηνικό όλεθρο.
Ο αγώνας της αριστεράς, λοιπόν, απέναντι στη θεοποίηση του κέρδους, ο αγώνας της αριστεράς ενάντια στον πόλεμο και στον ιμπεριαλισμό, ο αγώνας της αριστεράς ενάντια στην πυρηνική ενέργεια, είναι τελικά ένας αγώνας για λογαριασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Μιας ανθρωπότητας που δυστυχώς βρίσκεται υπο την ηγεσία δυνάμεων που δείχνουν να μην έχουν διδαχτεί τίποτα από τη πρόσφατη ιστορία.
Ανιστόρητες και ανεύθυνες ηγεσίες ορίζουν τις μοίρες μας.
Όπως και η ηγεσία της Ευρώπης που αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση με περίσσευμα βλακείας και αυτοκαταστροφικής μανίας.
Οι αποφάσεις των συνόδων Κορυφής των Βρυξελλών που έσπευσε να συνυπογράψει και η ελληνική κυβέρνηση, σηματοδοτούν την κραυγαλέα αδυναμία των ηγετών της Ε.Ε, σε μια κρίσιμη στιγμή για την πορεία των ευρωπαϊκών κοινωνιών, να προστατέψουν στοιχειωδώς τους λαούς τους από την επερχόμενη οικονομική και κοινωνική καταστροφή.
Το σύμφωνο για το ευρώ, το ευρωπαϊκό μνημόνιο, στο οποίο συμφωνούν και συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες, θα μειώνει διαρκώς τους μισθούς με το πρόσχημα της ανταγωνιστικότητας και τις συντάξεις με το πρόσχημα του προσδόκιμου ορίου ζωής.
Οδηγούν τους λαούς στην εξόντωση, στην κοινωνική χρεοκοπία και ακολούθως βέβαια στην ελεγχόμενη χρεοκοπία της οικονομίας, με μόνο τους μέλημα τη διάσωση των τραπεζών και την εξασφάλιση των χρημάτων των πιστωτών.
Εμείς με αίσθηση ευθύνης, επισημαίνουμε ότι αυτές οι εξελίξεις θα είναι οδυνηρές για τη χώρα, αν δεν υπάρξει άμεσα, αλλαγή πορείας.
Και ο μόνος που μπορεί να αλλάξει τη πορεία, είναι ο ίδιος ο λαός.
Γι αυτό και ζητάμε δημοψήφισμα για το νέο Σύμφωνο, το νέο ευρωπαϊκό μνημόνιο και το μόνιμο μηχανισμό στήριξης.
Είναι ζήτημα δημοκρατίας.
Μια πολιτική που δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει κοινωνική συναίνεση, δεν μπορεί να υλοποιείται ερήμην του λαού.
Και χαιρόμαστε που αυτή η πρόταση διατυπώνεται πια και από συνδικάτα και από κοινωνικούς φορείς.
Θα συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις και σε όλα τα επίπεδα για να δοθεί ο λόγος στον Ελληνικό Λαό.
Ο ελληνικός λαός έχει δικαίωμα να αποφασίσει.
Καμία κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να δεσμεύσει την οικονομική πολιτική, για όρια πέρα από την δικαιοδοσία της.
Καμιά κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να νομοθετεί καταναγκαστικά Μνημόνια, και να δεσμεύει την λαϊκή ετυμηγορία.
Και επειδή ήδη οι κυρίαρχοι κύκλοι διαπιστώνουν τα αδιέξοδά τους και βλέπουν ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι μία κυβέρνηση μειοψηφίας στο λαό, ετοιμάζουν σενάρια και λύσεις εθνικής συναίνεσης.
Εμείς λοιπόν τους απαντάμε, τζάμπα προσπαθούν.
Εθνική συναίνεση δε πρόκειται να δημιουργήσουν. Ακόμη κι αν βρεθούν πρόθυμοι σε κυβερνητικό επίπεδο, η συναίνεση της κοινωνίας δεν θα υπάρξει.
Δεν θα υπάρξει για τον απλό λόγο ότι δεν τα φάγαμε μαζί και συνεπώς δεν έχουμε όλοι τα ίδια συμφέροντα.
Και χωρίς κοινωνική συναίνεση κανένα εφήμερο σχήμα κυβερνητικής συνεργασίας δεν πρόκειται να αντέξει.
Θα αντέξει μονάχα εκείνη η κυβέρνηση που θα αποφασίσει να γυρίσει τη πλάτη στο μνημόνιο και στις αγορές και να ταυτιστεί με τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας που σήμερα βουλιάζει.
Και τέτοια κυβέρνηση δεν πρόκειται να είναι κυβέρνηση ούτε του ΠΑΣΟΚ ούτε της ΝΔ, ούτε ενός δικού τους συνασπισμού.
Τέτοια κυβέρνηση μπορεί να προκύψει μονάχα αν βγει στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας και σχηματιστεί ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων, μια πλατεία κοινωνική και πολιτική συμμαχία.
Μία πολιτική συμμαχία που θα περιλαμβάνει την Αριστερά. Δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ, δυνάμεις της ριζοσπαστικής οικολογίας. Δυνάμεις που αφυπνίζονται τώρα, μπροστά στο αδιανόητο και καταστροφικό της πολιτικής του Μνημονίου.
Μία πολιτική συμμαχία που θα είναι σε θέση να συγκροτήσει ένα νέο συνασπισμό εξουσίας.
Έναν συνασπισμό εξουσίας ικανό να εκπληρώσει ένα σχέδιο σωτηρίας της ελληνικής κοινωνίας από τη χρεοκοπία, αναδιανομής του πλούτου και παραγωγικής ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας.
Ένα εναλλακτικό σχέδιο που εμείς περιγράφουμε με τους εξής τέσσερις ελάχιστους στόχους:
Πρώτον: Η άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από το μνημόνιο της χρεοκοπίας.
Δεύτερον: Η ριζική αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος. Μέσα από μια δίκαιη φορολόγηση του πλούτου και του κεφαλαίου, που σήμερα στην χώρα μας απολαμβάνουν συνθήκες σκανδαλώδους ασυλίας.
Τρίτον: Ο άμεσος έλεγχος και την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους. Με διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του και με βελτίωση των όρων αποπληρωμής. Γιατί, πολύ απλά, ένα χρέος που είναι πάνω από το 150% του ΑΕΠ, και έχει φτάσει εκεί εξ αιτίας των καταστροφικών επιπτώσεων του Μνημονίου δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. .
Τέταρτον: Η κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Πριν από ένα χρόνο μια τέτοια πρόταση ίσως ακουγόταν ακραία. Σήμερα όμως, όλη η Ευρώπη κουβαλάει τις χρεωκοπημένες τράπεζες στην πλάτη. Και το ίδιο συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου οι τράπεζες κατορθώνουν να είναι πάντα ο αδύναμος κρίκος, αλλά ταυτόχρονα να βουλιάζουν στα κέρδη. Και ζητούν συνεχώς ακόμα περισσότερα, τη στιγμή μάλιστα που έχουν κλείσει τις στρόφιγγες στην ελληνική κοινωνία, στην πραγματική οικονομία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Παρακολουθούμε εδώ και καιρό την αγωνία της κυβέρνησης, να εμφανίσει το πιο καταστροφικό, το πιο αποτυχημένο σχέδιο που εφαρμόστηκε ποτέ, ως αγώνα για την διάσωση της χώρας.
Αλλά ούτε οι ίδιο δεν αντέχουν πια τον εαυτό τους. Οι εκκλήσεις προς τον πρωθυπουργό να σταματήσει τα ψέματα και να πει την αλήθεια, ακούγονται όλο και πιο έντονα ακόμα και από κυβερνητικούς βουλευτές.
Αλλά ο πρωθυπουργός εμφανίζεται αμετανόητος σε έναν αδιέξοδο αγώνα χοντροκομμένης προπαγάνδας.
Η κυβέρνηση, βουτηγμένη στο ψέμα και την υποκρισία, βρίσκεται πια αντιμέτωπη με ένα αυξανόμενο κύμα δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας.
Και είναι λογικό. Όταν άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους και τη ζωή τους.
Όταν οι πολίτες αυτής της χώρας διαπιστώνουν ότι είναι αποκλεισμένοι από ένα παράλογο και αυθαίρετο σύστημα διοδίων, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των εργολάβων.
Όταν η Κερατέα βρίσκεται εδώ και μήνες σε εμπόλεμη κατάσταση, για να προστατευτούν τα συμφέροντα μιας κατασκευαστικής εταιρείας.
Όταν κάτοικοι της περιφέρειας βλέπουν τα σχολεία να κλείνουν, για εξοικονόμηση πόρων.
Όταν οι εργαζόμενοι κοιμούνται το βράδυ και δεν ξέρουν αν θα έχουν δουλειά την επόμενη ημέρα το πρωί.
Όταν οι αγρότες βυθίζονται στην ανέχεια και στα χρέη, χωρίς κανένα μέλλον.
Όταν οι χαμηλές συντάξεις δεν μπορούν να συντηρήσουν πλέον κανένα, αλλά οι τράπεζες αποσπούν ενισχύσεις ίσες περίπου με το δάνειο του Μνημονίου.
Το αδιέξοδο είναι προφανές.
Και τότε ανακαλύπτουν τον εχθρό.
Για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ακούσαμε απίστευτες ανοησίες το προηγούμενο διάστημα. Ανοησίες που καλλιεργούνται και αναπαράγονται από τα φιλικά προς το μνημόνιο μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Ακούσαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οργανώνει εκδηλώσεις βίας. Ότι καίει πολυκαταστήματα.
Ακούσαμε ότι τα πανό και οι διαμαρτυρίες θέτουν σε κίνδυνο την ζωή κυβερνητικών στελεχών.
Ακούσαμε ότι στην Κερατέα κάνουμε την γενική πρόβα για τον ένοπλο αγώνα.
Κανονικά δεν αξίζει ούτε καν να απαντήσουμε σε αυτές τις ανοησίες. Λέμε όμως.
Είμαστε η παράταξη που έχει υποστεί τη βία. Και τη βία την απεχθάνεται. Γνωρίζουμε ότι η βία δεν είναι επιλογή του λαϊκού κινήματος αλλά των πιο σκοτεινών κύκλων εξουσίας που θέλουν το λαό στη τηλεοπτική απάθεια και όχι πρωταγωνιστή.
Μην περιμένετε λοιπόν από εμάς να καταδικάσουμε το λαό που αντιδρά. Είμαστε κομμάτι αυτού του λαού. Και δεν θα σας αφήσουμε να ενοχοποιήσετε ολόκληρη την κοινωνία, για να κρυφτείτε.
Γνωρίζουμε πλέον ότι οι συκοφαντίες δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, δηλώσεις γραφικών παραγόντων ή σπασμωδικές αντιδράσεις, αλλά για μια γενικευμένη στρατηγική, επικίνδυνη για την ίδια τη δημοκρατία.
Μια στρατηγική που ξεδιπλώνουν αυτοί που φοβούνται ότι η λαϊκή οργή θα συναντηθεί με την εναλλακτική πρόταση της αριστεράς και θα τους καταστήσει παρελθόν.
Απαντάμε, λοιπόν, μια και καλή στην κυβέρνηση.
Αν αυτό που σας φταίει είναι οι μαζικές διαδηλώσεις, ναι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι εκεί.
Αν αυτό που σας φταίει είναι ο αγώνας των εργαζομένων για ζωή και αξιοπρέπεια, ναι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι εκεί.
Αν αυτό που σας εμποδίζει στη δουλειά σας, είναι οι αγώνες για δικαιώματα και δημοκρατία, ναι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί σε αυτούς τους αγώνες συμμετέχει με όλη του την ψυχή.
Αλλά αν δεν μπορείτε να κυκλοφορήσετε στους δρόμους, αν δε μπορείτε να αντικρύσετε τους ψηφοφόρους σας, δεν σας φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Φταίει η πολιτική σας. Που βασίστηκε στο ψέμα και την εξαπάτηση.
Φταίει ότι έχετε επιλέξει να βουλιάξετε τη χώρα για να σώσετε τις τράπεζες και τη διαπλοκή.
Αλλά αυτοί αδυνατούν να σας προστατέψουν από την οργή των ψηφοφόρων σας.
Θα μας ήταν βολικό να αποδεχτούμε ότι φταίμε για τα πάντα. Δεν το κάνουμε. Γιατί δεν είναι έτσι.
Αλλά, αν μας κατηγορούν ότι αγωνιζόμαστε, αντί να προσχωρήσουμε σε μια κατασκευασμένη συναίνεση, ναι φταίμε.
Αν μας κατηγορούν ότι υψώνουμε τις σημαίες των κοινωνικών αντιστάσεων, αντί να παζαρεύουμε τη συμμετοχή μας σε κυβερνήσεις υποτιθέμενης εθνικής σωτηρίας, ναι φταίμε.
Αν μας κατηγορούν ότι υπερασπιζόμαστε τις μαζικές κοινωνικές αντιστάσεις και τους αγώνες για αλληλεγγύη, και αξιοπρέπεια, ναι φταίμε.
Αποδεχόμαστε αυτή την ευθύνη. Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει προτάσεις για το ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων.
Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει προτάσεις για το πώς θα ξεπουλήσουμε το σύμπαν.
Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν έχει προτάσεις για το πώς οι άνθρωποι θα μάθουν να ζουν με την ανεργία, χωρίς κοινωνικές υπηρεσίες.
Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει προτάσεις για το πώς οι άνθρωποι θα παίρνουν σύνταξη στα 70 τους.
Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει προτάσεις για το πώς η διαπλοκή θα συνεχίσει ανενόχλητη να λεηλατεί τον τόπο.
Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει προτάσεις για το πώς η εργοδοτική αυθαιρεσία και οι απολύσεις θα γίνουν καθεστώς σε κάθε επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα.
Φταίμε γιατί δεν έχουμε τέτοιες προτάσεις.
Φταίμε γιατί εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε πλάτη στη κοινωνική καταστροφή με αντάλλαγμα μια θολή πρωτοσέλιδη φωτογραφία στις εφημερίδες τους ή αργότερα κάποιο υφυπουργείο κοινωνικής κατεδάφισης.
Αν λοιπόν γι αυτά μας κατηγορούν, ναι φταίμε και είμαστε περήφανοι που φταίμε. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι δεν φταίμε μόνο μείς. Δεν φταίει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ.
Φταίει ότι αυτός ο λαός, που παρά τις επιθέσεις και τα σοκ που υπέστη, επιμένει στο δικαίωμα για αξιοπρεπή δουλειά και ζωή.
Φταίνε τα νέα τα παιδιά, που επιμένουν να ζητάνε μόρφωση και μέλλον .
Φταίνε οι κάτοικοι της Κερατέας που ζουν στρατιωτικό νόμο και βλέπουν δικαστικές αποφάσεις να μην εφαρμόζονται για να προστατευτεί ο μεγαλοεργολάβος.
Φταίνε οι συμβασιούχοι Στο Δήμο της Αθήνας που δίνουν έναν αγώνα για την ποιότητα ζωής όλων μας. Για να έχουν τα παιδιά παιδικούς σταθμούς και για να μπορούν να μαζεύονται τα σκουπίδια.
Φταίνε οι άνθρωποι του μόχθου, που δεν αποδέχονται να δουλεύουν αποκλειστικά για τα κέρδη του κεφαλαίου.
Φταίνε όλοι όσοι επιμένουν να υπερασπίζονται την δημοκρατία και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία.
Φταίει και η υπερηφάνεια και η αυτοεκτίμηση που αναπτύσσεται στην κοινωνία, απέναντι στην πιο αισχρή πολιτική εξαπάτηση που είδαμε ποτέ.
Αυτά φταίνε πιο πολύ κι από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Από αυτή την υπόθεση όμως ας κρατήσουμε το εξής.
Αν η κυβέρνηση προσπαθεί μέσα στην απόγνωσή της να ποινικοποιήσει τις κοινωνικές αντιστάσεις.
Αυτό σημαίνει ότι τις φοβάται.
Και αν τις φοβάται, σημαίνει ότι μπορεί να είναι και αποτελεσματικές.
Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι η σκέψη και η προσπάθειά μας το επόμενο διάστημα.
Να τους δώσουμε αυτό που φοβούνται.
Να μαζικοποιήσουμε και να κάνουμε ακόμα πιο αποτελεσματικούς τους κοινωνικούς αγώνες.
Με στόχο, να ανακόψουμε αυτή την επίθεση.
Να ανατρέψουμε την πολιτική τους.
Να γίνουμε η μαγιά μιας νέας πλειοψηφίας.
Να αποτρέψουμε τη κοινωνική χρεοκοπία και να ανοίξουμε νέους εναλλακτικούς δρόμους για την κοινωνία.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Τις τελευταίες μέρες όπου πηγαίνω συναντώ ανθρώπους του μόχθου που αγωνιούν, συναντώ άνεργους που απελπίζονται, συναντώ νέους που καταπίνουν την οργή τους.
Πολλοί από αυτούς ίσως και να μην ανήκαν ποτέ στην αριστερά, ίσως και ποτέ να μην τη ψήφισαν.
Όλοι τους όμως, σαν να είναι συνεννοημένοι, μου ζητάνε ένα πράγμα:
Μου λένε πιο δυνατά! Φωνάξτε πιο δυνατά, αγωνιστείτε πιο δυνατά, παλέψτε πιο δυνατά.
Από αυτή εδώ τη συγκέντρωση, ας δώσουμε λοιπόν ένα μήνυμα σε αυτό τον κόσμο αλλά και μια υπόσχεση στον εαυτό μας.
Ας σταθούμε στην ευθύνη που μας έταξε η ιστορία και οι ανάγκες του λαού.
Ας μη τους διαψεύσουμε.
Να δυναμώσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, για να δυναμώσουμε και τους αγώνες του λαού, για να δυναμώσουμε και την ελπίδα μιας μεγάλης ενότητας της αριστεράς που θα ανατρέψει τη σημερινή καταστροφική πορεία για το τόπο.
Ας σταθούμε, λοιπόν, στην ευθύνη να παντρέψουμε την οργή και την απογοήτευση με τους πολιτικούς στόχους και τις διεκδικήσεις της αριστεράς.
Ας σταθούμε, λοιπόν, στην ευθύνη να οργανώσουμε τους νέους μεγάλους αγώνες της ανατροπής.
Ας σταθούμε λοιπόν στην ευθύνη, να γυρίσουμε σελίδα για το ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά.
Να αφήσουμε πίσω τις άγονες αντιπαραθέσεις και τον κατακερματισμό και να ανοίξουμε το ΣΥΡΙΖΑ πλατιά μέσα στη κοινωνία.
Σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό. Σε κάθε εργασιακό χώρο και σε κάθε νεολαιίστικό χώρο, να ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες μας να μπει μέσα η κοινωνία που αντιστέκεται.
Να αφήσουμε την αντιστεκόμενη νεολαία, την αντιστεκόμενη κοινωνία να μας μάθει τον τρόπο και να μας καθοδηγήσει.
Εμείς απλά να τους προτρέψουμε να αυτοοργανώσουν τη δράση τους.
Εμείς απλά να τους υποσχεθούμε ότι θα συνεχίσουμε αταλάντευτα στον δρόμο των μαζικών κοινωνικών αντιστάσεων. Για ζωή, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια.
Γιατί ξέρουμε ότι, όταν οι αδύναμοι διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους,
όταν στους δρόμους κυματίζουν οι σημαίες της ενότητας και της αλληλεγγύης,
τότε, τα πράγματα παίρνουν άλλο δρόμο, από αυτόν που κάποιοι διάλεξαν για εμάς, χωρίς να μας ρωτήσουν.
Εκεί λοιπόν πρέπει να ρίξουμε όλη την ενέργεια και τις δυνάμεις μας.
Με αισιοδοξία και πείσμα.
Υπερβαίνοντας με σοβαρότητα και ωριμότητα αυτά που μας κρατάνε πίσω.
Ανοίγοντας τις πόρτες μας στον ανένταχτο κόσμο που θέλει να ενωθεί μαζί μας στην καθημερινή πολιτική πάλη.
Ανοίγοντας τις πόρτες και τις αγκαλιές μας στο κόσμο που αντιστέκεται και αγωνιά.
Να κάνουμε το ΣΥΡΙΖΑ από συμμαχία συνιστωσών, κίνημα μαζικό για την ανατροπή.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS