• Δεν περπατά το σχέδιο για συμπληρώματα στην κυβέρνηση από αριστερά και τα δεξιά και αναζητείται το σενάριο μεγάλου συνασπισμού
• Να αποδοθεί δημόσια περιουσία σε δημόσια τράπεζα που θα δανείζεται με 1% από την ΕΚΤ
• Νέος Συνασπισμός Εξουσίας από τα αριστερά της αριστεράς μέχρι τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας
• Λυπάμαι για τη δήλωση Κύρκου
• Στην Κερατέα για το χατίρι ενός μπαίνει στο περιθώριο όλη η κοινωνία
• Χαιρετίζω τη στάση υπεράσπισης του ΣΥΡΙΖΑ από την κ. Παπαρήγα απέναντι στις επιθέσεις της κυβέρνησης
• Σίγουρα αποδεικνύεται ότι το μνημόνιο δεν είναι η λύση, γιατί γεννά, τροφοδοτεί, αναπαράγει τα ίδια συσσωρευμένα προβλήματα.
- Το πρώτο ερώτημα είναι το θέμα του διαλόγου. Τελικά, επειδή εσείς προτείνετε και εκλογές….
Προτείνουμε την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Το πρώτο που θέλουμε είναι να δοθεί η δυνατότητα έστω με ένα δημοψήφισμα ο λαός να πει τη γνώμη του για όλα όσα του συμβαίνουν. Διότι έχει ψηφίσει πριν από ενάμισι χρόνο για αυξήσεις και έβγαλε τον Γ. Παπανδρέου πρωθυπουργό και για σοσιαλισμό και όχι βαρβαρότητα και βλέπει να χάνει κάθε μέρα που περνάει το εισόδημά του, η ανεργία να πηγαίνει στο 20% και η βαρβαρότητα να γίνεται μια καθημερινή προοπτική. Άρα εδώ υπάρχει ένα ζήτημα δημοκρατίας το οποίο πρέπει να το προσεγγίσουμε πριν πάμε στα της πολιτικής ουσίας. Κατά τη γνώμη μου κι αυτό πολύ ουσιαστικό.
- Εντάξει πάμε σε εκλογές.. Γιατί ένα δημοψήφισμα δεν μπορεί να βάλει … Σε εκλογές ποιος κουβεντιάζει με ποιον;….
Στη δημοκρατία οι εκλογές είναι το μέσον για να αναδιαταχθούν οι πολιτικοί συσχετισμοί.
- Ο κ. Παπανδρέου έκανε ένα άνοιγμα στο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς…
Δεν του φτάνει αυτό το άνοιγμα. Δεν αρκεί. Νομίζω ότι το σενάριο που ήθελε το ΠΑΣΟΚ να το συμπληρώσουν σε μια πολιτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία δυνάμεις από τα αριστερά και τα δεξιά που θα συναινέσουν στην πολιτική του μνημονίου δεν φαίνεται, και από τις δημοσκοπήσεις, να περπατά. Άρα αυτό για το οποίο υπάρχει πραγματική συζήτηση είναι το σενάριο ενός μεγάλου συνασπισμού ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ.
Ο στόχος τους είναι να υπάρξει συναίνεση στην εφαρμογή μιας πολιτικής, που δεν βρίσκει όμως συναίνεση στην κοινωνία. Αυτό είναι το πρόβλημα. Γιατί εδώ βρισκόμαστε σε μια πολύ περίεργη περίοδος για τα πολιτικά πράγματα., Υπάρχει μια τεράστια απαξία του κόσμου, της κοινωνίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα, απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις και μπορεί μέσα στη Βουλή σήμερα να δίνεται η εντύπωση ότι τα μεγάλα κόμματα ή το ΠΑΣΟΚ μαζί με τον ΛΑ.Ο.Σ. και ενδεχομένως με όσους άλλους μπορεί να συζητάει από δεξιά και αριστερά, με τη Δημοκρατική Αριστερά, τη Δημοκρατική Συμμαχία, να έχει μια μεγάλη πλειοψηφία κοινοβουλευτική, σε επίπεδο κοινωνίας όμως δεν υπάρχει καμία αντιστοίχιση. Γιατί και στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ πια δεν υπάρχει συναίνεση σ΄ αυτή την πολιτική. Αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα.
- Το ζήτημα είναι οι εκλογές θα λύσουν αυτό το πρόβλημα ή θα το επιτείνουν;…
Είναι ένα ερώτημα αυτό.. Είναι στο χέρι των ψηφοφόρων…
- Αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις, είναι εξαιρετικά δύσκολο να προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αυτό ενδεχομένως ανοίγει το δρόμο σ΄ αυτό που ζητάτε χρόνια τα κόμματα της αριστεράς, δηλαδή κυβερνήσεις συνεργασίας, αλλά με τι πολιτική;…
Οι δημοσκοπήσεις για πρώτη φορά δεν μπορούν να είναι τόσο αξιόπιστες. Δεν εννοώ τεχνικά, δεν κάνω καμιά κριτική στις εταιρείες που πραγματοποιούν δημοσκοπήσεις. Λέω ότι δεν μπορεί να είναι αξιόπιστες γιατί έχουμε ένα τεράστιο ποσοστό, σε άλλες προσεγγίζει και το 30% αδιευκρίνιστης ψήφου. Υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό πολιτών που γυρνάνε την πλάτη γιατί είναι απογοητευμένοι και απεγνωσμένοι απ΄ όλα όσα βιώνουν καθημερινά.
Το μεγάλο ερώτημα λοιπόν είναι πώς θα αντιδράσει αυτός ο κόσμος. Έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο μεγάλης αλλαγής στα πολιτικά πράγματα, και στην κοινωνική και στην οικονομική ζωή και στα πολιτικά πράγματα. Αυτό το οποίο σχηματικά εμείς είπαμε ότι περνάμε μια φάση νέας μεταπολίτευσης, ΔΝΤ μεταπολίτευσης, το βλέπουμε να γίνεται πραγματικότητα. Τολμώ να κάνω την εκτίμηση ότι δεν θα είναι γραμμική η εξέλιξη. Θα υπάρξει ασυνέχεια. Λένε πολλοί δηλαδή, όσοι έχουν σπουδάσει μαθηματικά καταλαβαίνουν τι εννοώ… Λένε πολλοί, εντάξει και τι θα γίνει; Άμα φύγει ο Παπανδρέου θα έρθει ο Σαμαράς και άμα φύγει ο Σαμαράς, θα ξανάρθει ο Παπανδρέου. Αυτή είναι μια γραμμική εξέλιξη με βάση τα όσα έχουν συμβεί από τη μεταπολίτευση και μετά. Το ΠΑΣΟΚ εναλλάσσεται με τη Ν.Δ. Είναι τόσο μεγάλη η κοινωνική αναστάτωση και αναταραχή που θα αποτυπωθεί και στα πολιτικά πράγματα, που έχω την αίσθηση ότι θα υπάρξει ασυνέχεια και δεν θα συνεχίζει αυτή η ευθεία γραμμή της απεικόνισης της γραφικής παράστασης. Η ασυνέχεια θα προκύψει από το γεγονός ότι ο λαϊκός παράγοντας, που είναι αστάθμητος πολλές φορές με έναν τρόπο ιδιαίτερα έντονο θα θελήσει να παρέμβει στις εξελίξεις. Στις γειτονικές, μακρινές βέβαια για τα πολιτικά δεδομένα, αλλά γειτονικές γεωγραφικά χώρες της Β. Αφρικής είδαμε ότι ο λαϊκός παράγοντας ανέτρεψε καθεστώτα 40 και 50 χρόνων. Δεν θέλω να κάνω μια παρομοίωση, μια μεταφορά απόλυτη. Δεν θέλω να κάνω αυτό. Θέλω να πω όμως ότι η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις δημιουργεί ασυνέχειες και αλλάζει το τοπίο πλήρως. Και έχει συμβεί και στην Ελλάδα αυτό. Σε κρίσιμες στιγμές στην πολιτική ιστορία. Γεννήθηκαν νέοι σχηματισμοί, βούλιαξαν παραδοσιακοί πολιτικοί σχηματισμοί. Έχω την αίσθηση ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας βρίσκονται σ΄ένα τέλμα το οποίο μπορεί να τους οδηγήσει στο περιθώριο της ιστορίας, αν επιμείνουν σ΄ αυτή τη λογική του να διεκδικούν συναίνεση εκεί που δεν υπάρχει στην κοινωνία για μια οικονομική πολιτική που συνθλίβει την κοινωνία.
- Αυτό είναι το ερώτημα που σας έθεσα, εφ΄όσον έχουμε μια καθίζηση του δικομματισμού, όπως καταγράφεται και από τις δημοσκοπήσεις και την περιγράφετε κι εσείς, θα κληθεί κάποια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ και τα μικρότερα κόμματα να προτείνουν εκείνα λύσεις. Και αναρωτιέμαι τι λύση θα προτείνατε είτε για την αντιμετώπιση του χρέους, είτε για την αντιμετώπιση του ελλειμμάτων, την αύξηση των εσόδων..
Πριν πάμε σ΄ αυτό που θα ήθελα να σας το περιγράψω όσο πιο συνοπτικά μπορώ, να σας πω ότι τις καλύτερες λύσεις να έχει κανείς να προτείνει, εάν δεν έχει ένα μέσο που να φαντάζει ρεαλιστικό για να τις εφαρμόσει, δεν μοιάζουν ρεαλιστικές αυτές οι προτάσεις και οι λύσεις. Συνεπώς αυτό μας απασχολεί πάρα πολύ το τελευταίο διάστημα. Όχι απλά να λέμε προτάσεις, αλλά να εξηγούμε και με ποιον τρόπο αυτές μπορεί να γίνουν εφικτές.
Για παράδειγμα, ένα η αριστερά μείνει στην καταγγελία ,στον καταγγελτικό λόγο -ο οποίος είναι απαραίτητος παρόλα αυτά, εγώ δεν τον υποβαθμίζω, ιδιαίτερα στις μέρες μας- αλλά δεν προχωρήσει κι ένα βήμα παραπέρα και δεν μιλήσει για την ανάγκη ενός νέου συνασπισμού εξουσίας που θα επιβάλει μια ριζικά διαφορετική πολιτική -και αυτό προϋποθέτει να υπερβεί και τον ίδιο της τον εαυτό, τον κατακερματισμό της, την ανάδειξη διαρκώς των διαφωνιών και όχι των στοιχείων ενότητας που μπορεί να υπάρχουν ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς. Εγώ στο Σπόρτινγκ προχτές μίλησα, ίσως για πρώτη φορά δημόσια τόσο έντονα, για ένα νέο συνασπισμό εξουσίας που θα προκύψει από ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, όπως το λέω σχηματικά από τα αριστερά της αριστεράς ως την αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας. Κι εκεί εμείς δεν οριοθετούμε και δεν βγάζουμε απ΄ έξω ακόμα και δυνάμεις που από το χώρο της λαϊκής δεξιάς προερχόμενες συνειδητοποιούν την ανάγκη της πατριωτικής ευθύνης, να το πω έτσι, να σωθεί η χώρα, να σωθεί η οικονομία και να σωθεί η κοινωνία, γιατί η χώρα δεν είναι ένα πράγμα ενιαίο, δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα οι μικρομεσαίοι που βάζουν λουκέτο στα μαγαζιά τους, οι εργαζόμενοι, οι μισθωτοί που χάνουν τους μισθούς τους με αυτούς που βγάζουν λεφτά στην Ελβετία και έχουν φτάσει στα 600 δις τις καταθέσεις. Το ζήτημα λοιπόν είναι να σωθεί η πλειοψηφία της κοινωνίας. Και με αυτή την πολιτική που εφαρμόζεται λέω ότι δεν σώζεται.
Άρα λέω ότι βρισκόμαστε με μια αντίστοιχη κατάσταση μ΄ αυτήν της περιόδου ΄40-΄44, όταν ένα μεγάλο μέτωπο εθνικοπατριωτικό, με κορμό την αριστερά δημιουργήθηκε με άλλες συνθήκες τότε. Δεν έχουμε σήμερα κατοχή, προς Θεού. Ούτε έχουμε τον ξένο κατακτητή. Δεν συμφωνώ με αυτές τις αναλύσεις. Έχουμε όμως μια κοινωνία σε έκτακτη ανάγκη. Και άρα τι προέχει; Η ενότητα στα ελάχιστα και όχι στα μέγιστα, στο να σκεφτούμε πώς θα οργανώνουμε τον σοσιαλισμό. Εμείς με το ΚΚΕ έχουμε τεράστιες διαφωνίες. Ή με δυνάμεις ου απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ ενδεχομένως. Ή με τους Οικολόγους Πράσινους. Εμείς θεωρούμε όμως ότι πρέπει να συμφωνήσουμε στα ελάχιστα. Ποια είναι αυτά; Πρώτον, Ο απεγκλωβισμός της χώρας από το μνημόνιο. Εάν μείνουμε άλλο σ΄ αυτή την πολιτική του μνημονίου η ύφεση θα διευρυνθεί, το χρέος από το 160 θα φτάσει στο 200% του ΑΕΠ. Μιλάμε για πράγματα τα οποία μαθηματικά έχουν αποδειχτεί. Ο φαύλος κύκλος της ύφεσης αναγεννά το χρέος.
- Αν απεγκλωβιστούμε από το μνημόνιο, ωραίο ακούγεται, ποια είναι όμως η εναλλακτική λύση; Μας έχουν πει οι ειδικοί ότι αν φύγουμε από το μνημόνιο, θα έχουμε στάση πληρωμών, δεν θα μπορεί το κράτος να πληρώσει μισθούς και συντάξεις…
Πολύ ενδιαφέρουσα η τοποθέτησή σας. Θα σας πω ότι και τώρα έχουμε μια ιδιότυπη στάση πληρωμών, αλλά είναι μερική στάση πληρωμών. Είναι στάση πληρωμών στους συμβασιούχους, στους ελεύθερους επαγγελματίες που τους χρωστάει το δημόσιο εδώ και ενάμισι χρόνο. Έχουμε στάση πληρωμών στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, που οι τράπεζες έχουν κλείσει τις στρόφιγγες. Δεν έχουμε στάση πληρωμών σε ότι αφορά στις δανειακές ανάγκες και δίνουμε στους πιστωτές αυτά που τους χρωστάμε. Και δεν έχουμε και στάση πληρωμών των μικρομεσαίων και των ελεύθερων επαγγελματιών προς τις τράπεζες και τις δημόσιες υπηρεσίες.
Βεβαίως αυτή είναι μια δύσκολη προοπτική. Όμως πρέπει να κάτσουμε και να δούμε τι έχουμε σήμερα, πού οδηγούμαστε και ποιος είναι και ο τρόπος να απεμπλακούμε απ΄ αυτό τον Γολγοθά στον οποίον έχουμε βρεθεί. Σίγουρα αποδεικνύεται ότι το μνημόνιο δεν είναι η λύση, γιατί γεννά, τροφοδοτεί, αναπαράγει τα ίδια συσσωρευμένα προβλήματα. Και να πω και κάτι άλλο. Είναι πλάνη αυτό που δημιουργήθηκε στον κόσμο, πριν από ένα χρόνο περίπου, όταν μας είπαν ότι, εάν δεν μπούμε στο μνημόνιο θα καταρρεύσουμε και θα πάμε σε στάση πληρωμών. Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές προοπτικές τις οποίες μπορεί να ψάξει κανείς. Είδα ότι οι Ούγγροι έφυγαν από το μνημόνιο και δεν χύθηκε αίμα στην Βουδαπέστη ή στην Ουγγαρία. Είδα ότι κι άλλες χώρες έχουν καταφέρει να απεγκλωβιστούν, με δυσκολίες, από το ΔΝΤ, δυσκολίες όμως που ήδη βιώνουμε.
Και να σας πω ένα παράδειγμα, για να μην μιλάω θεωρητικά. Το 2012, την επόμενη χρονιά, η χώρα μας θα κληθεί να αντιμετωπίσει δανειακές ανάγκες ύψους 66 δις ?. Απ΄ αυτά τα 66 που θα πρέπει να βρούμε να δανειστούμε, ξέρετε πόσα θα πάρουμε από το μνημόνιο; Μόνο τα 24. Τα υπόλοιπα 13 θα τα πάρουμε από την αγορά, με έντοκα γραμμάτια δημοσίου, με υψηλό επιτόκιο. Τα υπόλοιπα 2 περίπου προγραμματίζονται από αποκρατικοποιήσεις. Και υπάρχει ένα μεγάλο ποσό το οποίο ψάχνουμε να δούμε πού θα τα βρούμε. Κι εγώ θεωρώ βέβαιο ότι θα μπούμε στον ευρωπαϊκό μηχανισμό, τον EFSF, τον μηχανισμό μέχρι να φτιαχτεί ο μόνιμος, ο οποίος, κατά τη γνώμη μας, επίσης δεν είναι μηχανισμός διάσωσης, αλλά είναι μηχανισμός καταδίκης για τους λαούς.
- Αν ήταν να σωθούμε πουλώντας ένα κομμάτι της δημόσιας περιουσίας… αυτό το περιβόητο πρόγραμμα των 50 δις, αν είναι να σωθούμε με αυτό, θα συμφωνούσατε;…
Θα σας πω. Πριν πάμε εκεί όμως, να σας πω κάτι. Το ένα βήμα είναι να φύγεις απ΄ αυτή την πολιτική που παράγει ανεργία, ύφεση και άρα σε βυθίζει στο χρέος. Το άλλο βήμα, το πιο σημαντικό απ΄ όλα είναι να αλλάξεις το κλίμα πολιτικής ώστε να έχεις ανάπτυξη και κατοχύρωση της απασχόλησης. Εάν δεν γίνει μια προσπάθεια ριζικής παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και αν δεν πάμε από το -6 ύφεση, στο +1, στο +2, στο +3 -κι αυτό δεν γίνεται χωρίς τόνωση της ενεργούς ζήτησης της κοινωνίας, χωρίς αυξήσεις στους μικρούς μισθούς- έχουμε εμπειρία ιστορική από άλλες μεγάλες κρίσεις. Πώς αντιμετωπίστηκε η κρίση του ΄29; Με New Deal αντιμετωπίστηκε στις ΗΠΑ. Αν λοιπόν δεν πάμε σε μια εντελώς ριζικά διαφορετική πολιτική και να φύγουμε από το μνημόνιο, τότε πάλι θα βουλιάξουμε.
Άρα το κρίσιμο κατά τη γνώμη μας είναι η ανάπτυξη και η διασφάλιση της απασχόλησης.
Είναι άλλο πράγμα κανείς να αξιοποιήσει τη δημόσια περιουσία του και άλλο να την ξεπουλήσει άρον-άρον μπας και σωθεί, που δεν πρόκειται να σωθεί. Πρώτον, γιατί δεν πρόκειται να βρεθούν 50 δις. Δεύτερον, γιατί, ακόμα κι αν βρίσκονταν, απλά θα πήγαιναν το χρέος από τα 350 στα 300. Όταν μέσα σε 10 μήνες έχουμε παράξει αυτά τα 40 δις επιπλέον, φανταστείτε και να μειώναμε 50, πάλι στους επόμενους μήνες στα ίδια θα βρισκόμασταν αν συνεχίσουμε αυτή την πορεία.
Επιπλέον να σας πω το εξής. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην αξιοποίηση και στο άρον-ʽάρον ξεπούλημα και μάλιστα έναντι πινακίου φακής; Εμείς έχουμε καταθέσει μια πρόταση. Γιατί να μην φτιαχτεί μια τράπεζα δημόσια, ειδικού σκοπού για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας; Να εγγραφεί στο χαρτοφυλάκιο αυτής της δημόσιας τράπεζας αυτή η μεγάλη δημόσια περιουσία και με αυτό το ισχυρό χαρτοφυλάκιο αυτή η τράπεζα να μπορεί να πηγαίνει στην ΕΚΤ, όπως οι άλλες εμπορικές, και να δανείζεται με χαμηλό επιτόκιο, 1-1,5% απευθείας, όπως κάνει η Alpha Bank, η Eurobank, όλες και να δανείζει το ελληνικό δημόσιο όχι με 5,6,7, αλλά να δανείζεται με 1,5 και να δανείζει με 2% και να μπορεί να συντηρείται και ταυτόχρονα μ΄ αυτό που εξοικονομεί να μπορεί να επανεπενδύει για την απασχόληση, την κοινωνική ανάπτυξη. Δεν υπάρχει όμως μια τέτοια βούληση από την πλευρά της κυβέρνησης, ούτε από την πλευρά των επιτηρητών μας. Αυτό που θέλουν είναι, ενώ πήραν τα έπιπλα, να πάρουν και τα ασημικά. Θέλουν να τα ξεπουλήσουν όλα. Και σκέφτεται κανείς ότι είναι τεράστια σκάνδαλα αυτά που έχουμε μπροστά μας.
Δεν θα σας πω για το Ελληνικό. Θα σας πω για το μεγαλύτερο σκάνδαλο, ο ΟΠΑΠ. Ο ΟΠΑΠ είναι μια κερδοφόρος επιχείρηση, 500-600 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο για το ελληνικό δημόσιο. Και θέλουν να την εκποιήσουν, να την δώσουν άρον-άρον για 1,5 δισεκατομμύριο, 1,5.. 1,8 δις. Δηλαδή μέσα σε τρία χρόνια το ελληνικό δημόσιο θα βγάλει από τον ίδιον τον ΟΠΑΠ τα χρήματα για τα οποία συζητάει τώρα να τον ξεπουλήσει. Εδώ μιλάμε για ένα μεγάλο έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού. Γιατί , όταν χάσει αυτές τις πηγές εσόδων το ελληνικό δημόσιο, δεν θα μπορέσει μετά να τις αντικαταστήσει. Έχουμε ξεπουλήσει τον ΟΤΕ, έχουμε ξεπουλήσει τη ΔΕΗ, δεν έχουμε δημόσιο εθνικό αερομεταφορέα. Αν δώσουμε κι ό,τι έχει απομείνει μέχρι τώρα, αναρωτιέμαι, όταν θα βγούμε απ΄ αυτή τη μεγάλη κρίση κι απ΄ αυτόν τον τυφώνα, πού θα σταθούμε, πώς θα πατήσουμε στα πόδια μας γερά για να ξαναβγούμε στην ανάπτυξη.
Άρα καταδικάζουμε μ΄ αυτές τις επιλογές τις επόμενες γενιές σε μια διαρκή λιτότητα και εξάρτηση από ξένους παράγοντες.
-…. Λέτε ένα θέμα διαγραφή, αδρανοποίηση ή επαναγορά μέρους των χρεών. Για να γίνει διαγραφή πρέπει να συμφωνήσει και ο άλλος. Εμείς το λέμε. Κι εγώ θέλω να διαγράψω όλα τα χρέη μου. Αν δεν συμφωνήσει αυτός στον οποίον χρωστάω, πώς θα γίνει;…
Θα σας δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα. Αν εσείς χρωστάτε σε μια τράπεζα 5 χιλιάδες ?, το πρόβλημα είναι δικό σας. Αν χρωστάτε όμως 5 δις ?, τότε το πρόβλημα είναι της τράπεζας. Γιατί αν της χρωστάτε 5 χιλιάδες δεν την νοιάζει την τράπεζα και πολύ. Θα σας κυνηγάει μέχρι να σας διαλύσει.
Εδώ πρέπει να καταλάβουμε το εξής. Το πρόβλημα δεν είναι μονάχα της Ελλάδας, που χρωστάει πολλά, αλλά είναι και των πιστωτών που έχουν δανείσει πολλά, ανεξέλεγκτα και αλόγιστα,, έχουν κι αυτοί ευθύνη, και πρέπει να τα πάρουν ή να πάρουν ένα μέρος αυτών. Κι επειδή εμείς μιλάμε, βασιζόμενοι και σε μια διεθνή εμπειρία, ειλικρινά προτρέπω τους ακροατές που μας ακούνε να δουν στο διαδίκτυο πια ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ που παίχτηκε τις τελευταίες ημέρες στη δημόσια τηλεόραση του κ. Αυγερόπουλου, τον Εξάντα, που δείχνει την περίπτωση της Αργεντινής. Πώς κατέρρευσε και πώς χρεοκόπησε η Αργεντινή επειδή πήγε στο ΔΝΤ και της επέβαλε αυτές τις πολιτικές που έχει επιβάλλεις την Ελλάδα. Και πώς κατάφερε να ξεφύγει από τη χρεοκοπία μέσα από μια ριζοσπαστική πολιτική μιας νέας κυβέρνησης που έφυγε από το ΔΝΤ και έκανε αναδιαπραγμάτευση του χρέους λέγοντας στους πιστωτές, ελάτε να επαναγοράσετε τα ομόλογά σας σε χαμηλότερη τιμή, ειδάλλως τα χάνετε.
Είναι αυτός ένας εύκολος δρόμος; Όχι. Είναι ένας δύσκολος δρόμος. Αλλά είναι ένας δρόμος που μπορεί να δώσει και προοπτική. Ενώ αυτός που βαδίζουμε είναι και δύσκολος και χωρίς έξοδο από το τούνελ.
- Από σήμερα έχουν βγει στους δρόμους οι ελεγκτές για τα εισιτήρια. Εκτιμούν ότι μπορούν μέσα σε ένα χρόνο τα 100 άτομα, τα οποία θα κυκλοφορούν με μπλουζάκια, συνοδευόμενα και από αστυνομικούς, να περιορίσουν κατά 80% τα ανείσπρακτα. Γενικά υπάρχει ένα θέμα με την ανυπακοή, η οποία δεν έχει να κάνει μόνο με αυτό, έχει να κάνει με τα διόδια, έχει να κάνει με πολλούς τομείς. Κι εδώ υπάρχει και μια χθεσινή τοποθέτηση του κ. Κύρκου στο «ΒΗΜΑ», ο οποίος λέει ότι για ανυπακοή μιλούσε και ο Μουσολίνι.
Κατʼ αρχήν να πω ότι στεναχωριέμαι που ακούω τέτοιες κουβέντες από τον Λεωνίδα Κύρκο. Νομίζω ότι οι κοντινοί του άνθρωποι θα έπρεπε να τον προστατεύουν περισσότερο γιατί είναι μια ιστορική φυσιογνωμία που δεν χρειάζεται να μπαίνει τόσο έντονα στην έντονη κοινωνικοπολιτική αντιπαράθεση των ημερών. Και λέω στεναχωριέμαι γιατί, κατά τη γνώμη μου, στερείται στοιχειώδους σοβαρής ιστορικής προσέγγισης αυτή τη διαπίστωση. Και τα λέω αυτό γιατί εκτός από τον Μουσολίνι στην παγκόσμια ιστορία υπάρχουν και άλλα περιστατικά. Υπάρχει και η Ρόζα Παρκς για παράδειγμα, την 1η Δεκεμβρίου του 1955 αυτή η μαύρη ράφτρα στην Αλαμπάμα αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο, γυρνώντας από τη δουλειά της, σε ένα λευκό. Και δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κίνημα ανυπακοής με επικεφαλής τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τότε, ένα νεαρό κληρικό, το οποίο οδήγησε σε μια μεγάλη ιστορική αλλαγή, που έδωσε δικαιώματα στους μαύρους απέναντι στους λευκούς στις ΗΠΑ. Ήταν ένα κίνημα ανυπακοής αυτό. Υπάρχουν και χιλιάδες ύμνοι στην ανυπακοή όταν λειτουργεί ως κοινωνική απάντηση στην κοινωνική αδικία. Έχει γράψει γιʼ αυτό ο Όσκαρ Γουάιλντ, ο Χάουαρντ Ζιν και πολλοί άλλοι. Αλλά και το ίδιο το ελληνικό Σύνταγμα προστατεύει ακόμα και τις μειοψηφίες από την κοινωνική αδικία και δίνει σε όλους μας τη δυνατότητα να προστατεύουμε το ίδιο το Σύνταγμα μέσα από την ανυπακοή μας, από το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος.
- Τι το καθορίζει όμως;
Άρα αυτές οι ιστορικές συγκρίσεις είναι το λιγότερο άστοχες. Είναι άστοχες διότι εδώ δεν μιλάμε για πράγματα ξυπόλυτων – ξυπόλυτα τάγματα όπως έλεγε και ο Διονύσης Σαββόπουλος – μειοψηφιών που θέλουν να επιβάλλουν τη δική τους άποψη. Εν πάση περιπτώσει, αυτά είναι μακριά από τη δική μας λογική. Μπορεί και να υπάρχουν. Εγώ δε λέω ότι δεν υπάρχουν κάποιοι που κυρίως πρόσκεινται στο χώρο της ακροδεξιάς, που μπορεί να οργανώνουν περίεργες διαμαρτυρίες, αλλά εδώ μιλάμε για μια αυθόρμητη αντίδραση που αφορά την κοινωνία, δεν αφορά κάποιες πολιτικές ομάδες, σε ένα μεγάλο σκάνδαλο. Ποιο είναι αυτό το μεγάλο σκάνδαλο; Έχουμε δρόμους στην Ελλάδα που δεν έχουν κατασκευαστεί και τους προπληρώνουμε. Και είναι κάποιοι μεγαλοεργολάβοι, οι οποίοι θέλουν να έχουν νομισματοκοπείο τα διόδια, να κόβουν νόμισμα και να έχουν κέρδη ένα εκατομμύριο την ημέρα -που ούτε οι τράπεζες δεν έχουν τόσα λεφτά στα ταμεία τους- για δρόμους που δεν έχουν κατασκευάσει, για συμβατικές υποχρεώσεις στις οποίες δεν έχουν ανταποκριθεί. Εδώ δε μπορούμε να μιλάμε με τέτοιους όρους.
- Δηλαδή, όταν πηγαίνεις σε ένα δρόμο, τον οποίο έχεις παραλάβει και είναι ένας καλός δρόμος και σε διευκολύνει, τι κάνεις εκεί πληρώνεις κ.Τσίπρα;
Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ αυτό που υπάρχει σε όλες τις άλλες προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, να πληρώνεις ανάλογα με τις χιλιομετρικές αποστάσεις που κάνεις. Δεύτερον, στην Ελλάδα είχαμε πάντα δημόσια έργα, τα οποία ήταν πάντοτε κοστολογημένα τρεις και τέσσερις φορές παραπάνω από όσο στοίχισαν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό θα το συζητήσουμε ποτέ; Δεν θα κάτσουμε να τα κουβεντιάσουμε όλα αυτά; Δεν θα δούμε με ποιες παρατυπίες εργολάβοι έχουν φροντίσει ώστε να μην παρουσιάζουν το πραγματικό τους κέρδος, αλλά να παρουσιάζουν ένα πλασματικό κέρδος, για να μην παραδώσουν ποτέ τους δρόμους στο δημόσιο; Εδώ είναι μια μεγάλη συζήτηση. Εγώ τα έβαλα αυτά στη Βουλή και δεν μου απάντησε ο Πρωθυπουργός σε αυτά τα ζητήματα.
Αλλά αφήστε το θέμα των διοδίων. Εδώ υπάρχει και ένα ζήτημα καθημερινότητας. Ποια είναι η καθημερινότητα; Βλέπει ο κόσμος, βλέπει ο πολίτης ότι τον ίδιο τον απειλούν να κάτσει στο σκαμνί επειδή δεν πληρώνει 3 ευρώ στα διόδια ή επειδή αρνείται μια υπερβολική αύξηση στην τιμή του εισιτηρίου, που εγώ ειλικρινά ανατριχιάζω με το που σκέφτομαι ότι ένας μισθωτός των 700 ευρώ - και είναι πολλοί αυτοί – θα χρειάζεται πάνω στο χρόνο ένα μηνιάτικο για να πηγαίνει και να έρχεται στη δουλειά του με λεωφορείο, όταν γίνεται αυτή η αύξηση της τιμής. Και σας λέω το εξής: βάζουν αυτό το νόμο, ώστε να κάθεται στο σκαμνί αυτός που αρνείται να πληρώσει 3 ευρώ, αλλά γιʼ αυτόν ο οποίος είναι να πληρώσει κάποια εκατομμύρια του κάνουν περαίωση για να γλιτώσει με τρία και με τέσσερα χιλιάρικα. Ε, εκεί δεν υπάρχει κάποια αντίδραση. Η κοινωνική αδικία είναι, λοιπόν, το μεγάλο ζήτημα και σε αυτή την αδικία ο κόσμος θα αντιδράσει. Και όσοι ψάχνουν να βρουν προφάσεις ώστε να δικαιολογήσουν την εξουσία να είναι ανάλγητη σε ιστορικά φαινόμενα, τα οποία είναι κατακριτέα, νομίζω κάνουν λάθος. Κάνουν λάθος και δίνουν πολύ κακό παράδειγμα, το οποίο δεν συνάδει με την ιστορική…..
- Δεν φοβόσαστε, όμως, ότι κάποιες φορές αυτή η αντίδραση υπερβαίνει τα όρια; Για παράδειγμα αυτό που συμβαίνει στην Κερατέα; Βλέπω εδώ μπροστά μου την ενιαία απόφαση της ΚΕΔΚΕ, που ζητούν υλοποίηση των σχεδίων για τα σκουπίδια, τα σχέδια δηλαδή τα οποία δίνουν μια λύση, τον Δήμαρχο Φυλής, ο οποίος λέει δεν αντέχω άλλο να μαζεύω τα σκουπίδια όλης της περιοχής και οι δικοί μου κάτοικοι, η δική μου περιοχή είναι το σκουπιδαριό όλης της Αττικής…. Το χθεσινό ρεπορτάζ του «Βήματος», δεν ξέρω αν το είδατε, ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ, το οποίο λέει ότι οι ίδιοι που ξεσηκώθηκαν γι αυτή την παρέμβαση, δεν έχουν ξεσηκωθεί για τις παρεμβάσεις που έχουν να κάνουν με την αυθαίρετη δόμηση, η οποία οργιάζει στην περιοχή και με μια σειρά από άλλα τέτοια πράγματα.
Εδώ μου περιγράφετε ένα φαινόμενο κοινωνικού αυτοματισμού. Δεν θέλω να πω ότι οι άνθρωποι στην Κερατέα είναι άγιοι. Είναι μια κοινωνία αντίστοιχη με όλες τις τοπικές κοινωνίες σε όλη την Ελλάδα. Υπάρχουν και καλοί και κακοί και πονηροί και έξυπνοι και λογικοί, παντού υπάρχουν αυτά. Όμως παρουσιάζεται ένα φαινόμενο… Ποιο είναι το φαινόμενο αυτό; Αφήνουμε τα πράγματα να ωριμάσουν έτσι ώστε ή δική μου αντίδραση για κάτι το οποίο με πλήττει θα δημιουργεί προβλήματα σε σένα, τον διπλανό. Αυτό γίνεται πλέον με τη Φυλή, με το περιφερειακό σχεδιασμό.
Το πρόβλημα δεν είναι εδώ ότι πάει να χωροθετηθεί μια μονάδα μονάχα αυτό. Ότι πάει να χωροθετηθεί μια μονάδα, χώροι υγειονομικής ταφής ή υπολειμμάτων, ενώ στην πραγματικότητα δεν θα είναι υπολειμμάτων, θα είναι απορριμμάτων. Πάμε, δηλαδή, να χωροθετήσουμε κάτι, το οποίο θα έπρεπε να είχαμε κάνει πριν από 30 χρόνια γιατί τώρα έχει ξεπεραστεί αυτή η τεχνολογία.
Σε όλη την Ευρώπη δεν υπάρχουν ΧΥΤΑ, υπάρχουν ΧΥΤΥ και πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχει αυτή η μέθοδος τόσο εκτεταμένη της βιοξήρανσης, διότι έχουν εφαρμόσει οι άνθρωποι, εδώ και χρόνια, σε όλες τις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης την ανακύκλωση στην πηγή, πράγμα που δεν έχει κάνει ποτέ καμία ελληνική κυβέρνηση διότι δεν μπήκε ποτέ σε μια τέτοια λογική. Η ανακύκλωση στην πηγή, η επαναχρησιμοποίηση, η κομποστοποίηση, μειώνει τον όγκο των σκουπιδιών πολλές φορές και κατά 70%.
Όταν φτάσεις σε μια τέτοια μείωση κανείς πιστεύω λογικός άνθρωπος δεν θα είχε αντίρρηση να φτιαχτούν ΧΥΤΥ, ακόμα και κοντά στη γειτονιά τους, ΧΥΤΥ όμως, που θα έχουν το 1/3 του όγκου των σκουπιδιών από αυτό που βλέπετε σήμερα. Όλος αυτός ο περιφερειακός σχεδιασμός και όλη αυτή η ανικανότητα ενός συνολικού σχεδιασμού, κατά τη γνώμη μας, έρχεται να εξυπηρετήσει πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από αυτή την ιστορία. Προγραμματίζεται ένα και μόνο εργοστάσιο, το οποίο θα παίρνει όλο σχεδόν τον όγκο των σκουπιδιών του Λεκανοπεδίου Αττικής. Και όλος αυτός ο περιφερειακός σχεδιασμός είναι φωτογραφικός για ένα και μόνο εργολάβο.
Ε, λοιπόν, καθίστε. Κάποια στιγμή αυτή η δημοκρατία πρέπει να λειτουργήσει. Δεν με ενδιαφέρει αν έχει εφημερίδες και αν μου κάνει πόλεμο σε εμένα, στο κόμμα μου, δεν με ενδιαφέρει. Δεν μπορεί κάποιοι να τα θέλουν όλα σε αυτή τη χώρα. Δεν γίνεται μονά - ζυγά δικά τους. Και εν πάση περιπτώσει εγώ δεν θα υπερασπιστώ αυτόν που έφτιαξε αυθαίρετο στην Κερατέα, αλλά έλεος πια αυτός ο λαϊκισμός. Και οι υπουργοί έχουν φτιάξει αυθαίρετα, δεν είπε κανείς τίποτε γιʼ αυτούς.
- ..ε, κάποιοι είπαν…
Κάποιοι είπαν, το ξεχάσαμε, όμως, την άλλη μέρα. Εδώ μιλάμε για τον περιφερειακό σχεδιασμό…
- Οι εφημερίδες τα έβγαλαν αυτά…
Και εν τοιαύτη περιπτώσει, εγώ καταλαβαίνω ότι είμαστε σε ένα αδιέξοδο τώρα, αλλά και αυτό που πάνε να κάνουν εκεί είναι ένα αδιέξοδο, διότι δεν μπορείς να τα βάζεις με μια ολόκληρη τοπική κοινωνία. Ξέρετε, όταν πήγα στην Κερατέα πήγα και συνάντησα τον παπά. Όχι μονάχα τον παπά της ενορίας αλλά και τον μητροπολίτη, τον Παντελεήμονα. Και ο άνθρωπος αυτός μου είπε αυτά που σας λέω κι εγώ Ότι δεν γίνεται για τα χατίρια ενός μια ολόκληρη κοινωνία να μπαίνει στο περιθώριο…
- Θέλω να μείνουμε λίγο ακόμα στο κίνημα της ανυπακοής. Το πήγατε έξυπνα εκεί όπου υπάρχει η μεγαλύτερη αδικία, στα διόδια. Αναρωτιέμαι -το έχω ξαναδηλώσει, είμαι εναντίον των κινημάτων ανυπακοής, για το λόγο ότι κάποια στιγμή, αν δεν εφαρμόζονται αυτοί οι νόμοι, πού θα πάμε. Δηλαδή με την ίδια λογική που λέτε, να μην πληρώνουν εισιτήρια στα λεωφορεία…
Δεν είπα τέτοιο πράγμα…
- Μισό λεπτό.. Να σας το ολοκληρώσω το σκεπτικό μου για να μου απαντήσετε.. Αν δεν πληρώσουμε εισιτήρια στα λεωφορεία, αν μεθαύριο πει κάποιος, είναι ακριβοί οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, που πράγματι είναι , και δεν πληρώνω τη ΔΕΗ ή είναι άδικοι οι φόροι και δεν πληρώνω φόρους, τι θα γίνει; Θα καταρρεύσει το κράτος. Και σ΄ αυτού του είδους το κίνημα που εξαπλώνεται, διαπιστώνω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν το ενθαρρύνει όπως λέει η κυβέρνηση, εν πάση περιπτώσει του κλείνει το μάτι.
Εμείς προσπαθούμε όχι ως καλόγηροι του Μεσαίωνα να εξορκίζουμε κάθε τι που συμβαίνει και κάθε φαινόμενο μπροστά μας, αλλά του δίνουμε μια εξήγηση, εξηγούμε γιατί συμβαίνει αυτό.
Υπάρχει διαφορά. Έχετε δίκιο. Είναι διαφορετικό πράγμα να λέει κανείς, δημιουργώ ένα κίνημα για να κερδίσω κάτι -και πιστεύω ότι αυτό το κίνημα έχει ήδη κερδίσει ..
- Στα διόδια… Στα διόδια πράγματι έχει κερδίσει…
Και στα διόδια. Και στα εισιτήρια θα κερδίσει… Θα σας πω. Δεν συμφωνώ με τη λογική που λέει να μην πληρώνουμε εισιτήριο. Ίσα-ίσα εγώ θεωρώ ότι πρέπει το κίνημα αυτό εάν καταφέρει και όταν καταφέρει, πιστεύω ότι θα καταφέρει, να έχει νίκες, δηλαδή να απαιτήσει και μείωση του εισιτηρίου και εισιτήριο για τους άνεργους.. εκεί θα πρέπει να περιφρουρεί μάλιστα. Γιατί κάθε φορά που κάποιος δεν κόβει εισιτήριο σ΄ αυτή την περίπτωση, το βάρος πηγαίνει σε όλους. Αλλά μισό λεπτάκι τώρα. Η λογική του ότι πρέπει τυφλά να υπακούμε σε κάθε νόμο, ακόμα κι αν αυτός είναι άδικος, είναι λάθος λογική. Θα έλεγα ότι εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια γενικευμένη κοινωνική αδικία. Εντάξει, μου λέτε για τη ΔΕΗ. Αυτό κάποια στιγμή όμως πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας όταν έρχεται, ένα νομοσχέδιο σε λίγο θα έρθει, το οποίο θα τη δίνει σε ιδιώτες…
- Δεν είπε αυτό η κυβέρνηση ακόμη…
.. Ακόμη.. Η κυρία Μπιρμπίλη βλέπω ότι το αρνείται. Αλλά είμαστε βέβαιοι μ΄ αυτή τη λαίλαπα που βλέπουμε ότι θα το δούμε κι αυτό.. Αν κάποια στιγμή δεν αντέχει ο κόσμος να πληρώνει λογαριασμούς όταν είναι 30, 40, 50% πάνω όταν έχει 20, 30% μείωση εισοδημάτων, τι θέλετε να κάνει;…
- Είναι λύση να μην πληρώνει;…
Μα τι θέλετε να κάνει;…
- Δεν ξέρω, όμως αυτό δεν είναι λύση…
Ναι, αλλά με συγχωρείτε, αλά γι αυτούς που χρωστάνε 24 δις και είναι αυτή τη στιγμή μη εισπράξιμα, είναι λύση να μην πληρώνουν και δεν λέμε τίποτα.. 24 δις χρωστάνε. Για τον κ. Βοσκόπουλο ο οποίος γι αυτά που χρωστάει θα πληρώνει.. πόσα το μήνα, είναι λύση. Για τον άλλον τον κακομοίρη που του κλείνουν το μαγαζί και του δίνουν κάτι λογαριασμούς εξωφρενικούς, δεν είναι λύση! Μην μπούμε τώρα σ΄ αυτή τη λογική. Να κάνουμε συγκρίσεις αν θέλετε.
- Όχι, γιατί οι συγκρίσεις για ένα κοινοβουλευτικό κόμμα το οπλίζει με επιχειρήματα. Αλλά εδώ πρέπει να μας δώσετε και λύσεις…
Δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Το καταλαβαίνετε;.. Δεν βγαίνει. Δεν γίνεται όλα τα βάρη να τα χρεώσουμε στους μισθωτούς. Δεν γίνεται. Να δώσουμε τον ΟΤΕ, να δώσουμε τη ΔΕΗ, να δώσουμε τον ΟΠΑΠ, να τα δώσουμε όλα, να τα ξεπουλήσουμε όλα και μετά να λέμε στον κόσμο, πλήρωνε. Δεν είναι δυνατόν η στάση πληρωμών ναν είναι μονομερής, από την πλευρά του δημοσίου και των τραπεζών. Δεν γίνεται οι τράπεζες να έχουν πάρει 105 δις στα ρευστό και σε εγγυήσεις τα τελευταία τρία χρόνια, όσα παίρνουμε από το μνημόνιο, και μετά να ζητάνε στον κόσμο να πληρώνει.
- Απ΄ αυτά που λέτε ενθαρρύνετε το κίνημα της ανυπακοής…. Λέτε από τη μία ότι δεν συμφωνώ να μην πληρώνει κάποιος εισιτήριο και από την άλλη του κλείνετε το μάτι.
Θέλω να σας εξηγήσω ένα πράγμα. Ο κόσμος, ο Έλληνας δεν είναι μπαταχτσής. Έχει φιλότιμο. Το κίνημα μην ανησυχείτε, το κίνημα αυτό δεν θα εξαπλωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην πληρώνει κανείς όταν πηγαίνει στην ταβέρνα, όταν μπαίνει στο ταξί. Δεν θα είναι τέτοιο κίνημα. Αλλά θα είναι ένα κίνημα το οποίο θα προσπαθήσει να δημιουργήσει πρόβλημα σ΄ αυτούς που συνεχίζουν να κερδίζουν σε βάρος της πλειοψηφίας.
Εγώ ούτε μπορώ να το ενθαρρύνω, ούτε μπορώ να το καθοδηγήσω σε καμία περίπτωση./Μπορώ όμως να εξηγήσω σε όλους όσους μας ακούνε ότι αυτό, είτε το θέλουμε εμείς, είτε το κατηγορήσουμε, είτε το ξορκίσουμε, είτε το ενισχύσουμε, θα πάρει διαστάσεις.
Άρα εδώ πρέπει να συζητήσουμε ότι χρειάζεται μια ριζική αλλαγή πολιτικής. Γιατί αυτές οι διαστάσεις έχουν και κινδύνους. Έχουν τους κίνδυνους μιας κατάστασης χάους συνολικά στην ελληνική κοινωνία. Και σωστά το επισημαίνετε αυτό. Κι όταν υπάρχει χάος, δεν επωφελούνται μόνον αυτοί που δικαίως διαμαρτύρονται και αγανακτούν. Επωφελούνται κι άλλοι που δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται. Για να τα προλάβουμε λοιπόν όλα αυτά, θα πρέπει άμεσα αυτοί οι οποίοι μας κυβερνάνε, και ιδίως η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, να καταλάβουν ότι δεν πάει άλλο. Ότι ο δρόμος που οδηγούν την ελληνική κοινωνία είναι βαθιά ολισθηρός, γιατί θα φτάσουμε σε λίγο ο ένας να τα βάζει με τον διπλανό του. Κανιβαλισμός θα ισχύσει στην ελληνική κοινωνία αν συνεχίσουμε έτσι.
- Οπλίζετε και με επιχειρήματα τους αντιπάλους σας, διάβαζα την κα Παπαρήγα στην Ελευθεροτυπία την Κυριακή, που λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λατρεύει τα μικροαστικά ξεσπάσματα. Δίνετε την εντύπωση, και στην κυβέρνηση έχω ακούσει να λέει ότι υποδαυλίζετε και τις αποδοκιμασίας εις βάρος στελεχών της. Εγώ δεν πιστεύω ότι το κάνετε, αλλά με τέτοιου είδους λογική δεν κόβετε και εντελώς αυτού του είδους τις αποδοκιμασίες…
Κατ΄αρχήν θα χαιρετήσω την τοποθέτηση της κας Παπαρήγα στην χθεσινή Ελευθεροτυπία γιατί για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό το ΚΚΕ πήρε μια θέση και στάση στην ουσία υπεράσπισης του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην προβοκάτσια της κυβέρνησης και του κ. Πάγκαλου. Βεβαίως ήταν αναγκασμένη να συνοδεύσει αυτή την υπεράσπιση και με μια μομφή σαν κι αυτήν που είπατε πιο πριν.. Αν δεν το έκανε αυτό, δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει το γεγονός ότι επιμένει σ΄ αυτές τις συνθήκες να μην θέλει να κάτσουμε σ΄ένα τραπέζι να κουβεντιάσουμε πώς θα οργανωθούν οι αντιστάσεις του λαού. Γιατί παρά του ότι μας αρέσουν οι αυθόρμητες αντιστάσεις δεν είναι αλήθεια, αγαπάμε και τις οργανωμένες αντιστάσεις. Αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι να τις οργανώσει το ΚΚΕ. Δεν μπορεί να τις οργανώσει το ΚΚΕ. Πρέπει να τις οργανώσουμε όλοι μαζί.
Το κίνημα το λαϊκό συντεταγμένα πρέπει να αντιδράσει. Αλλά όσο βλέπει την αριστερά να κάνει τρεις συγκεντρώσεις για ένα αίτημα, τρεις διαφορετικές συγκεντρώσεις και τρεις διαφορετικές πορείες, αντιλαμβάνεται κι ο κόσμος ότι αυτό το πράγμα δεν είναι αξιόπιστο.
- Και πλησιάζει και η Πρωτομαγιά και δεν ξέρω τι θα γίνει φέτος…
Εκεί θα είναι τέσσερις συγκεντρώσεις.. Όμως αυτό πράγματι είναι αξιοθρήνητο. Και δεν λέω για το ΚΚΕ. Για όλους μας είναι αξιοθρήνητο. Μας βλέπουν οι σύντροφοί μας στο εξωτερικό και μας λένε, μα είστε στα καλά σας, δεν μπορείτε να κάνετε μια συγκέντρωση για την Πρωτομαγιά. Κι εμείς έχουμε διαφορές
- Λέγατε προηγουμένως για την κρίση του δικομματισμού, αλλά αντιστοίχως οι πολίτες βλέπουν και μια κρίση στα κόμματα της αριστεράς που δεν μπορούν να συνεννοηθούν και διαρκώς πληθαίνουν..
Το καλύτερο δώρο στο σύστημα αυτή τη στιγμή είναι η αδυναμία της αριστεράς να συμφωνήσει. Έχουμε μεγάλες βαθιές ιδεολογικές διαφορές, αλλά να βαρούμε τα πέντε πράγματα που μας ενώνουν και να οργανώσουμε κοινές δράσεις και αντιστάσεις.
- Βλέπω ότι οι δύο μεγάλες σας αγάπες ο ΣΥΝ και ο Παναθηναϊκός, επειδή ο ένας είναι πολυσυλλεκτικός και πολυμετοχικός…
Πάντως το ποδόσφαιρο είναι και καθρέφτης των αξιών και κατάπτωσης των αξιών στην ελληνική κοινωνία. Δηλαδή αυτό το χάλι με το ποδόσφαιρο πια με τα στημένα παιχνίδια, με τη συλλογή χρημάτων που κάνουν οι πρόεδροι που ΄/ερχονται ως διάττοντες αστέρες που έρχονται για να σώσουν τις ομάδες, κονομάνε και σηκώνονται και φεύγουν… Και στον Παναθηναϊκό αυτό είναι φοβερό.. ΚΙ εγώ είμαι παθών, γιατί είχα το θράσος αν θέλετε, να πω ρε παιδιά, με συγχωρείτε, να φτιάξουμε γήπεδο, αλλά είναι ανάγκη να φτιάξουμε γήπεδο, να καταπατήσουμε νόμους για να οικονομήσει ένας επιχειρηματίας; Κι όχι μόνον ένας, και άλλοι που κρύβονται από πίσω; Και έπεσαν να με φάνε. Με έριξαν βορά και ο Ν.Κακλαμάνης τότε ο δήμαρχος αλλά και η κυβέρνηση βορά στα σκυλιά της συκοφαντίας και των συναδέλφων σας των δημοσιογράφων, των αθλητικογράφων αλλά κυρίως των οργανωμένων οπαδών οι οποίοι δεν σκέφτονται βεβαίως. Και σήμερα κανένας δεν μιλάει γι αυτό. Πού πήγαν όλοι αυτοί που έλεγαν το γήπεδο.. Γιατί δεν το προχωράνε τώρα το γήπεδο;… Όταν δεν υπάρχει από πίσω κονόμα, δεν προχωράει η μεγάλη ιδέα του γηπέδου. Το γήπεδο πρέπει να γίνει βεβαίως, αλλά έτσι όπως πάνε, δεν θα το κάνουν εκεί. Να δώσει επιτέλους η πολιτεία ένα χώρο γύρω από το Ολυμπιακό Στάδιο που υπάρχει χώρος, να φτιάξει. Αλλά πρέπει να έχει και λεφτά
Αν οι παράγοντες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο ήθελαν πραγματικά να βοηθήσουν τις ομάδες και όχι να οικονομήσουν, και γήπεδα θα είχαμε και θα είχαμε και με έναν ποδοσφαιρικό πολιτισμό αντίστοιχο μ΄ αυτόν που βλέπουμε στην Ευρώπη. Θέλω να σταθώ στο γεγονός, έπεσε ένα πλαστικό ποτηράκι με μπύρα στο ΄88, 2-0 το ματς, ήταν ληγμένο και το διέκοψε. Εδώ δεν υπήρχε περίπτωση. Εάν δεν έπεφτε φωτοβολίδα στο κεφάλι του να τρέξει αίμα, δεν διακόπτεται το παιχνίδι
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS