Πρώτον: Η άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από το μνημόνιο της χρεοκοπίας. Δεύτερον: Η ριζική αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος. Μέσα από μια δίκαιη φορολόγηση του πλούτου και του κεφαλαίου, που σήμερα στην χώρα μας απολαμβάνουν συνθήκες σκανδαλώδους ασυλίας. Τρίτον: Ο άμεσος έλεγχος και την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους. Με διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του και με βελτίωση των όρων αποπληρωμής. Γιατί, πολύ απλά, ένα χρέος που είναι πάνω από το 150% του ΑΕΠ, και έχει φτάσει εκεί εξ αιτίας των καταστροφικών επιπτώσεων του Μνημονίου δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Τέταρτον: Η κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Ο Πειραιάς βρίσκεται στη δίνη της πολιτικής του μνημονίου. Δέχεται ένα μεγάλο πλήγμα από τον μαρασμό του εμπορίου και τα αλλεπάλληλα λουκέτα. Γιατί το εμπόριο στον Πειραιά δεν είναι μόνο μία ισχυρή παραγωγική δραστηριότητα αλλά και στοιχείο της ιστορίας της πόλης είναι η φύση και η ψυχή του μεγαλύτερου λιμανιού της μεσογείου. Πλήττεται λοιπόν και η ιστορική φυσιογνωμία της πόλης και η κοινωνική της συνοχή που στηρίζεται όταν σε μεγάλο βαθμό στο εμπόριο.
Την ίδια στιγμή που ο λαός του Πειραιά δοκιμάζεται, άλλοι γίνονται δέκτες της μνημονιακής και κυβερνητικής στοργής. Οι ακτοπλόοι ανακοινώνουν αυξήσεις έως και 20% στα εισιτήρια. Εκμεταλλεύονται τη μονοπωλιακή τους θέση. Και επιβάλλουν αυτές τις αυξήσεις ενώ την ίδια στιγμή επιδοτούνται με 100 εκ. ευρώ το χρόνο.
Και η κυβέρνηση; Η κυβέρνηση ξέρει να επιστρατεύει τους ναυτεργάτες που ζητούν αύξηση 1,5% και να κάνει τα στραβά μάτια όταν επιβάλλονται αυξήσεις στα εισητήρια μέχρι και 20%. Αφήνει τους ακτοπλόους να εκβιάζουν τους πάντες. Και τους ναυτεργάτες και τους νησιώτες. Και εδώ να υπενθυμίσουμε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που το εφοπλιστικό κεφάλαιο λειτουργεί τόσο ασύδοτα χωρίς καμία ουσιαστικά κρατική παρέμβαση. Μια ασυδοσία που έκανε ακόμα και το ΝΑΤ, το πιο ακμαίο ασφαλιστικό ταμείο να καταρρεύσει.
Πρέπει να το πούμε καθαρά. Είναι απαράδεκτο η χώρα με τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο να έχει όχι μόνο τόσο λίγα φορολογικά έσοδα, αλλά και μια Ναυπηγοεπισκευαστική Βιομηχανία η οποία από τον Σεπτέμβρη του 2008 και μετά βρίσκεται σε φάση ολοκληρωτικής κατάρρευσης. Στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, η ανεργία έχει εκτιναχθεί στο 95% του εργατικού δυναμικού την ίδια στιγμή που χτίζονται εκατοντάδες πλοία Ελληνικών συμφερόντων, στην Κίνα και στη Ν. Κορέα.Η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη έχει επί της ουσίας εγκαταλειφθεί από τις εκάστοτε κυβερνήσεις καθώς απουσιάζει μία ολοκληρωμένη πολιτική για την παραγωγική ανάπτυξη του κλάδου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει ολοκληρωμένη πρόταση για την λειτουργία της ακτοπλοΐας στη χώρα μας η οποία περιλαμβάνει τη σύσταση ενιαίου δημόσιου φορέα ακτοπλοΐας.
Ο Πειραιάς είναι και μια πόλη που δοκιμάζεται και στο επίπεδο του περιβάλλοντος. Με σχεδιασμούς για τη δημιουργία ναυτιλιακού κέντρου στην περιοχή των λιπασμάτων καθώς και για την χρησιμοποίηση του παραλιακού μετώπου για τον ελλιμενισμό επιβατηγών πλοίων, κρουαζιερόπλοιων, και ενδεχομένως σκαφών αναψυχής (με τη δημιουργία μαρίνας). Καμία σχέση δεν έχουν τέτοιου τύπου έργα με τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών του Πειραιά και της ευρύτερης περιοχής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την αντίθεσή του στους σχεδιασμούς της Ο.Λ.Π. Α.Ε. και της Κυβέρνησης και δηλώνει ότι θα αγωνιστεί, έτσι ώστε τόσο ώστε η λειτουργία του λιμανιού να μην αναπτύσσεται εις βάρος της πόλης, όσο και η περιοχή της Λιμενικής Ζώνης (πρώην Λιπάσματα) -ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες μεγάλους ελεύθερους χώρους- να αποδοθεί στους πολίτες ως χώρος πρασίνου, ιστορικής μνήμης, πολιτιστικών και αθλητικών δραστηριοτήτων, αλλά και ελεύθερης πρόσβασης στη θάλασσα, από την οποία είναι αποκλεισμένοι οι κάτοικοι της Δραπετσώνας, του Κερατσινίου, του Πειραιά. Για να πραγματοποιηθεί η διάσωση και οικολογική προστασία της Λιμενικής Ζώνης, οφείλουμε το επόμενο χρονικό διάστημα, να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη ενός μεγάλου και πολύμορφου πολιτικού, κοινωνικού, οικολογικού και δημοτικού Κινήματος πολιτών, συλλογικοτήτων και φορέων, που θα ανατρέψει κερδοσκοπικούς σχεδιασμούς και συμφέροντα και θα αναδείξει την επένδυση στο πράσινο, σαν την πλέον αναπτυξιακή επένδυση για τη σημερινή πραγματικότητα στον Πειραιά και την Αττική.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Αυτό που είχαμε πει πέρσι, όταν η Ελλάδα δεσμεύτηκε με το Μνημόνιο, ήταν ότι στόχος των «αγορών», της τρόικας και της κυβέρνηση, δεν ήταν να αποφύγουν την χρεοκοπία. Ήταν να ξαναμοιράσουν τον πλούτο προς όφελος του κεφαλαίου. Να διαλύσουν το κοινωνικό κράτος. Να αποδυναμώσουν τον κόσμο της εργασίας, καταργώντας κάθε δικαίωμά του. Απελευθερώνοντας τις απολύσεις, καταργώντας τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και κόβοντας τους μισθούς στη μέση. Με αυτή την έννοια, μπορούμε να πούμε ότι η πολιτική του Μνημονίου υπήρξε στην Ελλάδα εξαιρετικά επιτυχημένη. Για το κεφάλαιο. Φυσικά οι στόχοι τους οποίους οι ίδιοι, δηλαδή κυβέρνηση και τρόικα είχαν θέσει, είναι προ πολλού σύντομο ανέκδοτο.
Εμείς είχαμε πει ότι η πολιτική της ύφεσης θα μας φέρει πιο κοντά στη χρεωκοπία. Και οι ίδιοι το ξέρανε πολύ καλά. Αλλά δεν τους απασχολεί. Γι αυτό, κάθε καινούρια επιβεβαίωση της χρεωκοπίας, συνοδεύεται από δεσμεύσεις για την ίδια πολιτική σε ακόμα πιο ισχυρές δόσεις. Και κάθε νέα πιο ισχυρή δόση, οδηγεί ακόμα πιο βαθειά στην κρίση. Και σε κάθε τέτοιο γύρο, χάνονται μισθοί, δουλειές, συντάξεις, σχολεία, νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία και ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αυτή είναι η κατάσταση. Και δεν είναι μόνο για την Ελλάδα. Εκεί που πέρσι ήμασταν οι γελοίοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι κουτοπόνηροι τεμπέληδες που σιχαίνονται την δουλειά, φέτος, με γρήγορους ρυθμούς η Ευρώπη βυθίζεται στην κρίση του χρέους. Με αφορμή την κρίση αυτή, δρομολογείται μια βίαιη κοινωνική οπισθοδρόμηση. Στην οπισθοδρόμηση αυτή οφείλουμε να αντιδράσουμε και να αντισταθούμε. Και δεν το λέμε διακηρυκτικά, για να εκφράσουμε την επαναστατική μας διάθεση. Το λέμε γιατί είναι ανάγκη να γίνει.
Γιατί η πραγματικότητα είναι ότι όλα αυτά τα πρωτοφανή πράγματα που έχουν γίνει, αλλά και όλα αυτά που σχεδιάζονται σταθμίζονται πρώτα και κύρια με το μέγεθος τω αντιδράσεων που θα προκαλέσουν. Επομένως ξέρουμε τι φοβάται ο αντίπαλος. Μας λένε οι ίδιοι τι έχουμε να κάνουμε. Οφείλουμε να βοηθήσουμε τους εργαζόμενους, τους νέους, τους κοινωνικά αδύναμους, να μετατρέψουν τον φόβο και την ανασφάλεια σε αποφασιστικότητα. Να πούμε στον κόσμο: ανεβάστε τους τόνους.Χάνετε τις δουλειές και τους μισθούς σας. Οι ίδιοι που μας πουλούσαν όπλα με το τσουβάλι, μας εξωθούν σήμερα στην κοινωνική χρεωκοπία.
Οι ίδιες τράπεζες που κερδοσκόπησαν με παράνομες και καταχρηστικές πρακτικές, που δάνεισαν τον κόσμο με 20 και 25%, σήμερα απαιτούν και λαμβάνουν δημόσιο χρήμα και εγγυήσεις πα΄νω από 100 δις. Όσο ένα Μνημόνιο. Οι ίδιοι εθνικοί εργολάβοι που λεηλάτησαν τις προμήθειες του δημοσίου, και κατέκτησαν απόλυτη φοροασυλία για τις Ανώνυμες Εταιρείες τους, σας βρίζουν σήμερα κοπρίτες μέσα από τα κανάλια τους. Οι ίδιοι που λεηλάτησαν τα ασφαλιστικά ταμεία, σας λένε ότι δεν θα πάρετε ποτέ σύνταξη γιατί ζούμε περισσότερα χρόνια. Και όχι γιατί θέλουν να βάλουν τα λεφτά των ταμείων στο χέρι. Και οι ίδιοι που πέρσι μας έλεγαν ότι το Μνημόνιο είναι ευλογία, ότι κάπου τώρα θα βγαίναμε στις αγορές και ότι η ανάκαμψη θα είχε ήδη αρχίσει, σήμερα ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν την περιουσία του δημοσίου μέχρι τέλους. Και παραδέχονται ότι έχουν στα σκαριά ένα Μνημόνιο τριπλάσιο σε μέγεθος από όλα όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα.
Προσέξτε. Μόλις προχθές στη Βουλή έκλεισαν οριστικά την υπόθεση με τα δομημένα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων. Μετά τη Siemens και το Βατοπέδι, κλείνει και αυτή η υπόθεση. Δεν υπήρξε ποτέ πολιτική εμπλοκή με ιδιωτικά συμφέροντα, δεν υπήρξε κακόβουλη διαχείριση των αποθεματικών, δεν υπήρξε τεράστια απώλεια για τα ασφαλιστικά ταμεία. Όλα έχουν καλώς. Και οι ίδιοι άνθρωποι, αύριο με το καλό που θα ξαναρχίσουν τα δελτία ειδήσεων, θα βγαίνουν και θα σας λένε ότι τα φάγατε μαζί τους.
Ανεβάστε τους τόνους λοιπόν. Γιατί αν κρατάτε τους τόνους χαμηλά, κανείς δεν θα σας λάβει υπ όψιν σε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς. Σχεδιασμούς που αφορούν τη ζωή σας. Η πολιτική του Μνημονίου μας κατέστρεψε ολοκληρωτικά. Τα οικονομικά μεγέθη, λόγω της ύφεσης χειροτερεύουν. Τα νούμερα είναι πλέον προφανές ότι δεν βγαίνουν, και η χώρα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος. Επομένως, η αναδιάρθρωση είναι σχεδόν σίγουρη. Το ερώτημα είναι αν θα γίνει με τους όρους των δανειστών, ή με τους δικούς μας όρους.
Θεωρούμε το ζήτημα αυτό καθοριστικό για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Από αυτό κρίνεται το παρόν και το μέλλον του κόσμου της εργασίας και της μόρφωσης. Από αυτό κρίνεται το αν αύριο θα υπάρχει κοινωνικό κράτος, σχολεία και νοσοκομεία. Και συνταξιούχοι με δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή, που δεν θα ζητάνε χαρτζιλίκι από τα άνεργα παιδιά τους. Να το καταλάβουμε καλά. Ό,τι δεν είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε εμείς οι ίδιοι, είναι στη λίστα για ξεπούλημα. Αυτό πρέπει να το καταλάβει καλά ολόκληρος ο ελληνικός λαός.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η κοινωνική και οικονομική κρίση είναι εδώ. Και είναι επίσης εδώ και αυτοί που επωφελούνται από την κρίση αυτή. Μόνο που αναπόφευκτα, μαζί με την κοινωνική και την οικονομική κρίση, έρχεται και μια πολιτική. Η κυβέρνηση δεν αντέχει πλέον ούτε η ίδια το βάρος της πολιτικής την οποία προωθεί. Οι εσωτερικές συγκρούσεις και η δυσαρέσκεια αυξάνονται ημέρα με την ημέρα. Και η δρομολόγηση μέτρων τέτοιας έντασης, όπως αυτά που ετοιμάζονται, δείχνει ολοένα και πιο δύσκολη.
Τι θα κάνουν όμως; Θα πάνε σε εκλογές; Τα δύο μεγάλα κόμματα μαζί, στις δημοσκοπήσεις της περιόδου, παίρνουν δεν παίρνουν αθροιστικά την πλειοψηφία.
Ο δικομματισμός έχει πιάσει πάτο, και η προοπτική να αναστηθεί είναι μάλλον μακρινή. Συνεπώς, το σενάριο ενός μεγάλου συνασπισμού, με συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, δείχνει να είναι καμένο από την αρχή. Πολύ περισσότερο όταν μια τέτοια κυβέρνηση θα χρειαστεί να προωθήσει άμεσα ένα πρωτοφανές πακέτο κοινωνικής αδικίας και λεηλασίας. Ποιος θα δείξει ανοχή στην συγκυβέρνηση δύο κομμάτων που έχουν πει τόσα ψέματα στον κόσμο; Και πόσο θα κρατήσει η ανοχή αυτή; Επομένως, το σενάριο του μεγάλου συνασπισμού είναι χαμένο από χέρι. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τα σενάρια εθνικής – εντός πολλών εισαγωγικών- σωτηρίας.
Τι θα κάνουν; Θα παραδώσουν τη χώρα στους επιχειρηματίες; Στην πιο κρατικοδίαιτη κοινωνική ομάδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας; Θα φωνάξουν τεχνοκράτες, που επιχειρηματολογούν πειστικά για τη διάλυση του κοινωνικού κράτους; Ούτε οι ίδιοι δεν παίρνουν σοβαρά τον εαυτό τους. Είναι σκληροί με τον κόσμο της δουλειάς και με τον δημόσιο χώρο, αλλά είναι μαριονέττες των αγορών. Φαίνονται οι σπάγκοι που τους κουνάνε. Και με τους σπάγκους να φαίνονται τόσο πολύ, δεν μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα. Θα επιχειρήσουν κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας; Θα βάλουν την αριστερά στην άκρη και θα κυβερνήσουν με την φιλότιμη και ρεαλιστική ακροδεξιά; Αυτό μπορεί και να το σκέφτονται. Τους έχουμε ικανούς.
Όταν βλέπουμε κυβερνητικά στελέχη να υποκλίνονται στον ρεαλισμό και την υπευθυνότητα του κ. Καρατζαφέρη. Του ανθρώπου που πριν μερικά χρόνια έκανε στη βουλή ερωτήσεις για το αν ο Σημίτης έχει εβραϊκή καταγωγή. Σήμερα τον χρειάζονται. Γιατί εκεί που ο πάλαι ποτέ ένδοξος εκσυγχρονισμός τους χρεοκοπεί οριστικά, έρχεται ο λαϊκισμός να χειραγωγήσει και να αποβλακώσει τον κόσμο, προς όφελος του κεφαλαίου. Και αυτή τη δουλειά την έχει αναλάβει η ακροδεξιά. Πρέπει λοιπόν να επιστρατευτεί και να επιβραβευτεί. Σύμφωνα με την λογική του πολιτικού κατεστημένου, που έχει μια καρέκλα για κάθε πρόθυμο.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η κατάσταση είναι η εξής. Κάθε πολιτικό σενάριο σωτηρίας είναι χειρότερο και πιο αδιέξοδο από το άλλο. Το κεφάλαιο, τα κυρίαρχα λόμπι των Βρυξελλών και οι αγορές έχουν ολοκληρωμένο οικονομικό σχέδιο για την Ελλάδα, και για κάθε χώρα που θα πέφτει μέσα στο πηγάδι του χρέους. Απλά θα γκρεμίζουν ότι απομένει όρθιο. Δεν έχουν όμως βιώσιμο πολιτικό σχέδιο για να κάνουν αυτή τη δουλειά. Και αυτό είναι το αδύνατο σημείο τους. Αυτό το αδύνατο σημείο οφείλουμε να το εκμεταλλευτούμε.
Πως; Αναδεικνύοντας, παράλληλα με τους κοινωνικούς αγώνες, και μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες, το εναλλακτικό κοινωνικό και πολιτικό σχέδιο. Πρέπει να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο. Ο μόνος βιώσιμος δρόμος, είναι αυτός που θα μας βγάζει από την κρίση, και θα στηρίζει την πραγματική οικονομία και τους πραγματικούς ανθρώπους. Γιʼ αυτό απαιτείται σήμερα ένα νέος συνασπισμός εξουσίας. Ένα μέτωπο δυνάμεων. Μια πλατειά κοινωνική συμμαχία. Μία πολιτική συμμαχία που θα περιλαμβάνει την Αριστερά. Δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ, δυνάμεις της ριζοσπαστικής οικολογίας. Δυνάμεις που αφυπνίζονται τώρα, μπροστά στο αδιανόητο και καταστροφικό της πολιτικής του Μνημονίου. Μια πολιτική συμμαχία που θα δρομολογήσει το εναλλακτικό σχέδιο. Και το οποίο εμείς περιγράφουμε με τους εξής τέσσερις ελάχιστους στόχους:
Πρώτον: Η άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από το μνημόνιο της χρεοκοπίας.
Δεύτερον: Η ριζική αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος. Μέσα από μια δίκαιη φορολόγηση του πλούτου και του κεφαλαίου, που σήμερα στην χώρα μας απολαμβάνουν συνθήκες σκανδαλώδους ασυλίας.
Τρίτον: Ο άμεσος έλεγχος και την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους. Με διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του και με βελτίωση των όρων αποπληρωμής. Γιατί, πολύ απλά, ένα χρέος που είναι πάνω από το 150% του ΑΕΠ, και έχει φτάσει εκεί εξ αιτίας των καταστροφικών επιπτώσεων του Μνημονίου δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί.
Τέταρτον: Η κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Πριν από ένα χρόνο μια τέτοια πρόταση ίσως ακουγόταν ακραία. Σήμερα όμως, όλη η Ευρώπη κουβαλάει τις χρεωκοπημένες τράπεζες στην πλάτη. Και το ίδιο συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου οι τράπεζες κατορθώνουν να είναι πάντα ο αδύναμος κρίκος, αλλά ταυτόχρονα να βουλιάζουν στα κέρδη. Και ζητούν συνεχώς ακόμα περισσότερα, τη στιγμή μάλιστα που έχουν κλείσει τις στρόφιγγες στην ελληνική κοινωνία, στην πραγματική οικονομία.
Πρέπει να σας πω ότι πριν από λίγες μέρες, άκουσα με μεγάλη χαρά και ελπίδα τις εξελίξεις στην Πορτογαλική Αριστερά. Τις συναντήσεις ανάμεσα στο Μπλόκο της Αριστεράς και το Πορτογαλικό ΚΚ. Δύο δυνάμεις που μέχρι εχθές, και όπως συνηθίζεται στην Αριστερά, ήταν σε ανοιχτή αντιπαράθεση μεταξύ τους. Χαιρετίζουμε την εξέλιξη αυτή. Θέλουμε να την δούμε και στην Ελλάδα. Αν η θέλει να είναι η εναλλακτική λύση για τον τόπο, πρέπει να αφήσει τις εσωτερικές διαμάχες. Να προχωρήσει σε βήματα ενότητας. Με σεβασμό στην πολιτική και την ιδεολογική αυτονομία του καθενός. Μια τέτοια ενότητα, δεν θα είναι άθροισμα δυνάμεων. Θα έχει πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα. Και οφείλουμε όλοι στον αριστερό χώρο να σταθούμε στο ύψος της ευθύνης για κοινή δράση και συνεννόηση.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Μια και μιλάμε για την κρίση, ήθελα να πω μερικά πράγματα για το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε. Για τον Πειραιά. Για τον Πειραιά στον οποίο η παραδοσιακή εμπορική δραστηριότητα μαραζώνει. Για τον Πειραιά της καλπάζουσας ανεργίας. Που φτάνει το 95/5 στη Ναυπηγοεπισκευαστική, την ώρα που το κραταιό εφοπλιστικό κεφάλαιο φτιάχνει τα καράβια του στην Κίνα. Για τον Πειραιά των επιδοτούμενων εφοπλιστών. Και της επιδοτούμενης ακτοπλοΐας, αυτού του θαύματος της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού. Που κοστίζει στο δημόσιο ένα σωρό χρήματα, και έχει αφήσει χωρίς συγκοινωνίες ακόμα και τα νησιά του Αργοσαρωνικού. Επιδοτούμενοι επιχειρηματίες, που κατάφεραν αποσπώντας χαριστικές ρυθμίσεις να οδηγήσουν σε κατάρρευση το ΝΑΤ. Και που φρίττουν όταν οι ναυτεργάτες ζητάνε αύξηση αποδοχών στα όρια της αξιοπρέπειας, όταν οι ίδιοι ανεβάζουν τα εισιτήρια 19 και 20%. Για τον Πειραιά ο οποίος βλέπει έκπληκτος πόσο παράλογες και προβληματικές είναι οι συνενώσεις των σχολείων. Και που μπορεί να φτάσει το μυαλό των τεχνοκρατών, προκειμένου να εξοικονομήσουν κάποια χρήματα για τους δανειστές μας. Για τον Πειραιά με τα μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα. ¨Όπου ο δημόσιος χώρος, τόσο κρίσιμος για την ποιότητα της ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, είναι κατ εξοχήν στόχος κάθε είδους εργολάβων και επενδυτών. Και πολύ εύλογα, αφού τους παραχωρείται τζάμπα και μετατρέπεται από δημόσιο αγαθό σε τεράστια και εξαιρετικά αποδοτική επένδυση.
Αυτή είναι η καθημερινή εικόνα. Το Μνημόνιο μπροστά μας. Μια πραγματικότητα όχι μόνο δυσάρεστη, αλλά και εξαιρετικά ανησυχητική ως προς την μελλοντική της εξέλιξη. Αυτή την πραγματικότητα πρέπει να την δούμε κατάματα και με τους αγώνες μας να την αλλάξουμε.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Όλο αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με σοβαρές κοινωνικές αντιδράσεις. Είναι κάτι λογικό και αναμενόμενο. Τόσο εξ αιτίας όσων έχουν κάνει μέχρι τώρα όσο και εξ αιτίας του φόβου για αυτά που πρόκειται να γίνουν. Τα κυβερνητικά στελέχη, και ειδικά όσα εκτίθενται στις τηλεοράσεις, διαπιστώνου6ν ξαφνικά ότι η αναγνωρισιμότητα δεν είναι καλό πράγμα. Και αυτή την κοινωνική δυσαρέσκεια που στρέφεται εναντίον τους, δεν μπορούν να τη διαχειριστούν.
Κοινωνική δυσαρέσκεια που ναι, κάποιες φορές έχει μόνο εκτονωτικό χαρακτήρα, αφού δεν καταφέρνεις κάτι περισσότερο με τα γιαούρτια. Και άλλες φορές, με πιο συγκροτημένο και πολιτικό τρόπο, με πανό και με ακτιβισμούς, που φυσικά δεν είναι το ίδιο πράγμα. Αλλά επειδή δεν μπορούν να ομολογήσουν ότι ο κόσμος δεν θέλει να τους βλέπει, ψάχνουν έναν υποκινητή. Και τον βρήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η χοντροκομμένη προπαγάνδα, έχει ως βασικό εκφραστή τον Πάγκαλο. Να πούμε εδώ, ότι ο Πάγκαλος δεν τα έμαθε τώρα αυτά τα κόλπα. Από την δεκαετία του 80 κάνει αυτή τη δουλειά. Διότι έχει την κοσμοθεωρία ότι από τη στιγμή που ο ίδιος πήγε στο ΠΑΣΟΚ να κάνει καριέρα, η υπόλοιπη Αριστερά, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Εμείς θυμόμαστε τι έχει πει για τον Κύρκο. Ο Λεωνίδας ίσως το ξεχνάει, αλλά δεν πειράζει.
Όμως το ζήτημα δεν είναι σε πρόσωπα. Είπαμε από την πρώτη στιγμή ότι η ευθύνη γι αυτή την εκστρατεία λάσπης, είναι ολόκληρης της κυβέρνησης. Ο Πάγκαλος είναι για την ελληνική κυβέρνηση ότι η σκανδαλοθηρική Μπίλτ για την Γερμανική. Ο άτυπος εκπρόσωπος για τη βρώμικη δουλειά. Θα έχετε προσέξει μάλιστα η Μπίλτ και ο Πάγκαλος λένε περίπου τα ίδια. Οι έλληνες υπήρξαν αδικαιολόγητα τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες, δεν τους αρέσει να δουλεύουν και τώρα πρέπει να πληρώσουν. Αυτά έλεγε και η Μπίλντ όταν ήταν να μπούμε στο Μνημόνιο. Η πρακτική αυτή κατεβάζει απελπιστικά το επίπεδο της αντιπαράθεσης, για να περάσει σαν οδοστρωτήρας η πολιτική που έχει αποφασιστεί. Και αυτό δεν μπορεί να μένει αναπάντητο.
Διότι αυτό που λένε στον κόσμο, είναι: Δεν δικαιούστε να βγαίνετε στους δρόμους και να διαμαρτύρεστε , διότι ανάμεσά σας είναι οι κοπρίτες που διορίσαμε προκειμένου να πάρουμε ψήφους. Δηλαδή οι κοπρίτες που δούλευαν ανασφάλιστοι με στέιτζ και οι συμβασιούχοι των 500 ευρώ, που τώρα πετιούνται στο δρόμο. Λένε επίσης στον κόσμο: Επειδή σε δύο από τα τριάντα πάρτι που κάναμε όσο ήμασταν στην εξουσία, - με έξοδα του δημοσίου, δηλαδή δικά σας- καλέσαμε και εσάς, τα φάγαμε μαζί και σκάστε.
Και, προφανώς, όταν λες τέτοια πράγματα, είναι λογικό να παίρνεις απαντήσεις. Με διάφορους τρόπους, περισσότερο ή λιγότερο ώριμους πολιτικά. Διότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που απολύονται, συνταξιούχοι που υποφέρουν, μαθητές που πρέπει να πάνε σχολείο τριάντα χιλιόμετρα μακριά, αγρότες που φυτοζωούν, νέοι που δεν θα πάρουν ποτέ συντάξεις. Βρέθηκε λοιπόν αυτή η τεράστια κατασκευή του ΣΥΡΙΖΑ που υποκινεί τα πάντα.
Και για να το πούμε στα ίσα, αυτό που υπονοείται στην πραγματικότητα ότι κάποιο είδος τρομοκρατίας, όπλων ή δρόμου, κρύβεται αυτή τη στιγμή πίσω από τις γραμμές μας και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθεί. Πρόκειται για γελοιότητες. Ειδικά όταν τις ανακατεύει κανείς με το κίνημα δεν πληρώνω, με την αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας, με μαζικές διαδηλώσεις, ή με ενέργειες πολιτικού και κοινωνικού ακτιβισμού. Όπως τα πανό που άνοιξαν στο Παρίσι και στο Βερολίνο, – και όπου, για να μην διεκδικούμε όλα τα εύσημα, δεν ήταν μόνο ΣΥΡΙΖΑ.
Θα αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί. Ναι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Απαντάμε στην κυβέρνηση μια και καλή. Αν αυτό που σας φταίει είναι οι μαζικές διαδηλώσεις, ναι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι εκεί. Αν αυτό που σας φταίει είναι ο αγώνας των εργαζομένων για ζωή και αξιοπρέπεια, ναι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι εκεί. Αν αυτό που σας εμποδίζει στη δουλειά σας, είναι οι αγώνες για δικαιώματα και δημοκρατία, ναι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί σε αυτούς τους αγώνες συμμετέχει με όλη του την ψυχή.
Αλλά αν δεν μπορείτε να κυκλοφορήσετε στους δρόμους, αν δε μπορείτε να αντικρύσετε τους ψηφοφόρους σας, δεν σας φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Φταίει η πολιτική σας. Που βασίστηκε στο ψέμα και την εξαπάτηση. Φταίει ότι έχετε επιλέξει να βουλιάξετε τη χώρα για να σώσετε τις τράπεζες και τη διαπλοκή. Αλλά αυτοί αδυνατούν να σας προστατέψουν από την οργή των ψηφοφόρων σας.
Θα μας ήταν βολικό να αποδεχτούμε ότι φταίμε για τα πάντα. Δεν το κάνουμε. Γιατί δεν είναι έτσι. Αλλά, αν μας κατηγορούν ότι αγωνιζόμαστε, αντί να προσχωρήσουμε σε μια κατασκευασμένη συναίνεση, ναι φταίμε. Αν μας κατηγορούν ότι υψώνουμε τις σημαίες των κοινωνικών αντιστάσεων, αντί να παζαρεύουμε τη συμμετοχή μας σε κυβερνήσεις υποτιθέμενης εθνικής σωτηρίας, ναι φταίμε. Αν μας κατηγορούν ότι υπερασπιζόμαστε τις μαζικές κοινωνικές αντιστάσεις και τους αγώνες για αλληλεγγύη, και αξιοπρέπεια, ναι φταίμε.
Αποδεχόμαστε αυτή την ευθύνη. Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει προτάσεις για το ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων. Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει προτάσεις για το πώς θα ξεπουλήσουμε το σύμπαν. Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν έχει προτάσεις για το πώς οι άνθρωποι θα μάθουν να ζουν με την ανεργία, χωρίς κοινωνικές υπηρεσίες. Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει προτάσεις για το πώς οι άνθρωποι θα παίρνουν σύνταξη στα 70 τους. Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει προτάσεις για το πώς η διαπλοκή θα συνεχίσει ανενόχλητη να λεηλατεί τον τόπο. Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει προτάσεις για το πώς η εργοδοτική αυθαιρεσία και οι απολύσεις θα γίνουν καθεστώς σε κάθε επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα. Φταίμε γιατί δεν έχουμε τέτοιες προτάσεις. Φταίμε γιατί εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε πλάτη στη κοινωνική καταστροφή με αντάλλαγμα μια θολή πρωτοσέλιδη φωτογραφία στις εφημερίδες τους ή αργότερα κάποιο υφυπουργείο κοινωνικής κατεδάφισης.
Αν λοιπόν γι αυτά μας κατηγορούν, ναι φταίμε και είμαστε περήφανοι που φταίμε. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι δεν φταίμε μόνο μείς. Δεν φταίει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Φταίει ότι αυτός ο λαός, που παρά τις επιθέσεις και τα σοκ που υπέστη, επιμένει στο δικαίωμα για αξιοπρεπή δουλειά και ζωή. Φταίνε τα νέα τα παιδιά, που επιμένουν να ζητάνε μόρφωση και μέλλον . Φταίνε οι κάτοικοι της Κερατέας που ζουν στρατιωτικό νόμο και βλέπουν δικαστικές αποφάσεις να μην εφαρμόζονται για να προστατευτεί ο μεγαλοεργολάβος. Φταίνε οι συμβασιούχοι στο Δήμο της Αθήνας που δίνουν έναν αγώνα για την ποιότητα ζωής όλων μας. Για να έχουν τα παιδιά παιδικούς σταθμούς και για να μπορούν να μαζεύονται τα σκουπίδια. Φταίνε οι άνθρωποι του μόχθου, που δεν αποδέχονται να δουλεύουν αποκλειστικά για τα κέρδη του κεφαλαίου. Φταίνε όλοι όσοι επιμένουν να υπερασπίζονται την δημοκρατία και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Φταίει και η υπερηφάνεια και η αυτοεκτίμηση που αναπτύσσεται στην κοινωνία, απέναντι στην πιο αισχρή πολιτική εξαπάτηση που είδαμε ποτέ. Αυτά φταίνε πιο πολύ κι από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Από αυτή την υπόθεση όμως ας κρατήσουμε το εξής. Αν η κυβέρνηση προσπαθεί μέσα στην απόγνωσή της να ποινικοποιήσει τις κοινωνικές αντιστάσεις. Αυτό σημαίνει ότι τις φοβάται. Και αν τις φοβάται, σημαίνει ότι μπορεί να είναι και αποτελεσματικές. Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι η σκέψη και η προσπάθειά μας το επόμενο διάστημα. Να τους δώσουμε αυτό που φοβούνται. Να μαζικοποιήσουμε και να κάνουμε ακόμα πιο αποτελεσματικούς τους κοινωνικούς αγώνες. Με στόχο, να ανακόψουμε αυτή την επίθεση. Να ανατρέψουμε την πολιτική τους. Να γίνουμε η μαγιά μιας νέας πλειοψηφίας. Να αποτρέψουμε τη κοινωνική χρεοκοπία και να ανοίξουμε νέους εναλλακτικούς δρόμους για την κοινωνία.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Τις τελευταίες μέρες όπου πηγαίνω συναντώ ανθρώπους του μόχθου που αγωνιούν, συναντώ άνεργους που απελπίζονται, συναντώ νέους που καταπίνουν την οργή τους. Πολλοί από αυτούς ίσως και να μην ανήκαν ποτέ στην αριστερά, ίσως και ποτέ να μην τη ψήφισαν. Όλοι τους όμως, σαν να είναι συνεννοημένοι, μου ζητάνε ένα πράγμα: Μου λένε πιο δυνατά! Φωνάξτε πιο δυνατά, αγωνιστείτε πιο δυνατά, παλέψτε πιο δυνατά.
Από αυτή εδώ τη συγκέντρωση, ας δώσουμε λοιπόν ένα μήνυμα σε αυτό τον κόσμο αλλά και μια υπόσχεση στον εαυτό μας. Ας σταθούμε στην ευθύνη που μας έταξε η ιστορία και οι ανάγκες του λαού. Ας μη τους διαψεύσουμε. Να δυναμώσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, για να δυναμώσουμε και τους αγώνες του λαού, για να δυναμώσουμε και την ελπίδα μιας μεγάλης ενότητας της αριστεράς που θα ανατρέψει τη σημερινή καταστροφική πορεία για το τόπο. Ας σταθούμε, λοιπόν, στην ευθύνη να παντρέψουμε την οργή και την απογοήτευση με τους πολιτικούς στόχους και τις διεκδικήσεις της αριστεράς. Ας σταθούμε, λοιπόν, στην ευθύνη να οργανώσουμε τους νέους μεγάλους αγώνες της ανατροπής. Ας σταθούμε λοιπόν στην ευθύνη, να γυρίσουμε σελίδα για το ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά. Να αφήσουμε πίσω τις άγονες αντιπαραθέσεις και τον κατακερματισμό και να ανοίξουμε το ΣΥΡΙΖΑ πλατιά μέσα στη κοινωνία. Σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό. Σε κάθε εργασιακό χώρο και σε κάθε νεολαιίστικό χώρο, να ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες μας να μπει μέσα η κοινωνία που αντιστέκεται. Να αφήσουμε την αντιστεκόμενη νεολαία, την αντιστεκόμενη κοινωνία να μας μάθει τον τρόπο και να μας καθοδηγήσει.
Εμείς απλά να τους προτρέψουμε να αυτοοργανώσουν τη δράση τους. Εμείς απλά να τους υποσχεθούμε ότι θα συνεχίσουμε αταλάντευτα στον δρόμο των μαζικών κοινωνικών αντιστάσεων. Για ζωή, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Γιατί ξέρουμε ότι, όταν οι αδύναμοι διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους, όταν στους δρόμους κυματίζουν οι σημαίες της ενότητας και της αλληλεγγύης, τότε, τα πράγματα παίρνουν άλλο δρόμο, από αυτόν που κάποιοι διάλεξαν για εμάς, χωρίς να μας ρωτήσουν.
Εκεί λοιπόν πρέπει να ρίξουμε όλη την ενέργεια και τις δυνάμεις μας. Με αισιοδοξία και πείσμα. Υπερβαίνοντας με σοβαρότητα και ωριμότητα αυτά που μας κρατάνε πίσω. Ανοίγοντας τις πόρτες μας στον ανένταχτο κόσμο που θέλει να ενωθεί μαζί μας στην καθημερινή πολιτική πάλη. Ανοίγοντας τις πόρτες και τις αγκαλιές μας στο κόσμο που αντιστέκεται και αγωνιά. Να κάνουμε το ΣΥΡΙΖΑ από συμμαχία συνιστωσών, κίνημα μαζικό για την ανατροπή.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS