- Σε μια περίοδο που περιγράφεται δύσκολη, αναμένονται νέες αποφάσεις, κάποιοι λένε ότι το μνημόνιο δεν βγαίνει, κάποιοι άλλοι πιέζουν για αναδιάρθρωση.. υπάρχει αυτή η ημερομηνία της μεγάλης απεργίας στην οποία εκδηλώνονται συνήθως άλλες φωνές.. Εσείς πού τοποθετείστε;… Ενώ αναμένουμε ανακοινώσεις από την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, εσείς πώς θα κινηθείτε πολιτικά το επόμενο διάστημα…
Τα πράγματα δεν είναι μοιρασμένα σε σχέση με την αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής και την πολιτική του μνημονίου. Δεν είναι δηλαδή κάποιοι που λένε το ένα και το άλλο. Νομίζω πια ότι φίλοι και εχθροί ομολογούν ότι έχει αποτύχει αυτή η πολιτική. Και το χειρότερο απ΄ όλα είναι ότι τα νέα μέτρα και οι συζητήσεις περί αναδιάρθρωσης του χρέους γίνονται κάτω από το βάρος ενός χρόνου αποτυχίας. Άρα, μ΄ αυτή την έννοια, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Σήμερα πλέον η κυβέρνηση μιλάει με βάση την αποτυχία των πεπραγμένων της, η δε οικονομία βρίσκεται σ΄ ένα σπιράλ θανάτου όπου, αν δεν γίνουν ριζικές τομές στην ακολουθούμενη πορεία, φοβάμαι ότι το μοιραίο θα έρθει. Κι αυτό δεν το λέμε για να τρομοκρατήσουμε κανέναν. Είναι οι συνέπειες της πραγματικότητας.
Με βάση λοιπόν αυτήν την πραγματικότητα οι εργαζόμενοι το λιγότερο που έχουν να κάνουν είναι να δείξουν μια αποφασιστικότητα. Πρώτα απ΄ όλα ότι δεν μπορούμε να κινούμαστε σ΄ αυτή την αδιέξοδη πορεία η οποία είναι καταστροφική για την κοινωνία, ιδιαίτερα για τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα για τους μικρομεσαίους, τους αγρότες, τον κόσμο της εργασίας με την πλατιά του έννοια. Και να δείξουν μια αποφασιστικότητα ότι πρέπει να μπει μια τελεία σ΄ αυτή την πολιτική και να διεκδικήσουν ασφαλώς και μια αλλαγή στην πορεία των πραγμάτων.
Αυτό νομίζω ότι είναι το λιγότερο και το επιβεβλημένο μπροστά στην απεργία…
- Στη διαπίστωση λίγοι θα διαφωνήσουν μαζί σας.. Το ερώτημα μπαίνει στο από κει και πέρα.. Δηλαδή τελεία που λέτε νομίζω ότι δεν αφήνει κανείς την κυβέρνηση της Ελλάδας να την βάλει μόνη της.. Η όποια τελεία θα μπει από άλλους και θα σημαίνει κάτι άλλο από κει και πέρα… Δεν συμφωνείτε;…
Συμφωνώ μ΄ αυτό που λέτε ότι λύσεις βιώσιμες οι οποίες να εξασφαλίζουν και να διακρίνονται από έναν ρεαλισμό δεν μπορούν να προέλθουν σήμερα μονομερώς από την Ελλάδα. Όπως δεν μπορούν να προέλθουν μονομερώς από καμιά χώρα της Ευρώπης. Είναι άλλωστε ένα ευρωπαϊκό ζήτημα το θέμα της κρίσης των δημοσίων χρεών, της κρίσης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, όπως το γνωρίσαμε την τελευταία εικοσαετία. Χρειάζονται λύσεις που θα έχουν έναν ευρωπαϊκό ορίζοντα και θα προέρχονται μέσα από μια αλλαγή συσχετισμών και από συζητήσεις μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Σ΄ αυτό εμείς είμαστε απόλυτα σαφείς.
Αλά όσο σαφείς είμαστε σ΄ αυτήν τη διατύπωση, άλλο τόσο λέμε ότι, αν δεν αλλάξει αυτή τη στιγμή αυτό το μοντέλο, αυτό που είδαμε στην Ελλάδα θα πάει να εφαρμοστεί συνολικά στο επίπεδο της Ευρώπης. Αυτό νομίζω όμως ότι κρύβει και τους κινδύνους για την ίδια την πορεία της ευρωζώνης και της Ευρώπης όπως τη γνωρίσαμε ως οικονομική οντότητα τις τελευταίες δεκαετίες.
Άρα εκείνο που χρειάζεται είναι να υπάρξει μια πολιτική με σαφές αναπτυξιακό πρόταγμα το οποίο θα έχει μέσα το στοιχείο της αναδιάρθρωσης της παραγωγής και θα επιφυλάσσει έναν άλλο ρόλο για τον ίδιο το δημόσιο τομέα. Δεν μπορεί να υπάρξει αυτή τη στιγμή μια αλλαγή των πραγμάτων όσο ακολουθούνται περιοριστικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που στραγγαλίζουν τις οικονομίες, ενώ την ίδια στιγμή στην Ευρώπη υπάρχει ένας τεράστιος όγκος χρημάτων.. - εννοώ τα χρήματα που έχει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων- τα οποία το σημερινό ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο θέλει να είναι αναξιοποίητα. Αυτό είναι ένας παραλογισμός σήμερα και πρέπει να αλλάξει.
- Είπατε κάτι περί ενίσχυσης του δημόσιου τομέα;…
Είπα για έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια νέα πορεία αναπτυξιακή του δημόσιου τομέα. Ενός βέβαια δημόσιου τομέα ο οποίος δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά, τουλάχιστον όπως τα γνωρίσαμε στην Ελλάδα, που ουσιαστικά ήταν το μακρύ χέρι, το όργανο του δικομματικού πελατειακού συστήματος, αυτό ήταν. Υποτίθεται ότι είχαμε -και είχαμε- έναν εκτεταμένο δημόσιο τομέα ο οποίος όμως αυτοϋπονομευόταν, έκανε τα πάντα για να διασύρει την αξιοπιστία του και για να είναι όργανα των δυνάμεων του δικομματισμού που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο…
- Θεωρείτε ότι ο περιορισμός του δημόσιου τομέα είναι μάλλον απαραίτητος…
Δεν είπα αυτό. Μιλάω για δυναμική παρουσία του αυτή τη στιγμή και λειτουργία του σε μια άλλη βάση. Θεωρώ ότι ο περιορισμός γίνεται αυτή τη στιγμή μέσα από μια πορεία απαξίωσής του και πλήρους ευτελισμού του στα μάτια της κοινωνίας. Αυτό έγινε από ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ έγνοια γι αυτόν το δημόσιο τομέα. Ήθελαν μόνο να τον κακομεταχειριστούν. Πίστευαν στις δυνάμεις της αγοράς. Σήμερα οι δυνάμεις της αγοράς είναι αυτές που είναι, έχουν την πρωτοκαθεδρία, έχουν αυτοαναγορευτεί σαν κριτές των πάντων, των οικονομικών πολιτικών, ανεξέλεγκτα, χωρίς να παρεμβαίνει η κοινωνία. Αυτό είναι μια κρίση πια της ίδιας της δημοκρατίας. Κάθε φορά που ανακοινώνονται μέτρα, κοιτάμε τι θα πουν οι αγορές. Μα οι αγορές τελικά δεν εκλέγονται από κανέναν. Τις αγορές ψηφίζουν οι ισχυροί του χρήματος. Η κοινωνία, η δημοκρατική παράδοση της Ευρώπης πού είναι μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο; Αυτά δεν είναι ζητήματα που πρέπει να τα ξαναδούμε συνολικά;
- Προφανώς.. Το θέμα είναι τι ευκαιρίες υπάρχουν… Να σας ρωτήσω επί συγκεκριμένου… Βλέπουμε ότι από σήμερα αρχίζουν και κυκλοφορούν πληροφορίες πρώτον για ένα σχέδιο μετατάξεων στο δημόσιο τομέα και δεύτερον για την αξιολόγηση στελεχών που θα καταλάβουν διευθυντικές θέσεις και παράλληλα αναμένεται και το ενιαίο μισθολόγιο. Ως προς αυτά εσείς πώς τοποθετείστε;….
Έχουν φανεί πια οι προθέσεις και η αντίληψη που διακατέχει την ίδια την κυβέρνηση και τι επιφυλάσσει για το δημόσιο τομέα. Υπάρχει μια στρατηγική αντίληψη που λέει ότι όσος λιγότερος δημόσιος τομέας, τόσο καλύτερα. Σε αυτό είμαστε εντελώς αντίθετοι. Η έννοια βεβαίως της οργάνωσης και της διοίκησης στο δημόσιο τομέα δεν υπήρξε ποτέ. Ποτέ δεν υπήρξε γι αυτό και πάντοτε απέδιδε πολύ λιγότερο απ΄ αυτό που θα μπορούσε. Είναι εντελώς διαφορετικό λοιπόν να λέμε ότι θα πρέπει να εισάγουμε τέτοιες έννοιες για μια πιο παραγωγική, πιο αποδοτική και μια πιο κοινωνική πια προσφορά του ίδιου του δημόσιου τομέα προς τους πολίτες και εντελώς διαφορετικό αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή όπου ουσιαστικά μιλάμε για μια συρρίκνωση αφ΄ ενός και από την άλλη ένα ξεπούλημα της ίδιας της περιουσίας του δημοσίου που υπονομεύει κάθε αναπτυξιακή προοπτική..
Αυτή τη στιγμή αυτό που θα μπορούσε κανείς να πει μέσα σε μια φράση είναι ότι ακολουθείται μια πολιτική «ελάτε να πάρετε σε τιμές ευκαιρίες, το κατάστημα είναι υπό διάλυση, ελάτε να πάρετε παραλίες, ελάτε να πάρετε επιχειρήσεις, ελάτε να κάνετε εύκολες δουλειές στην Ελλάδα.» Αυτό είναι τραγικό και ολέθριο όμως…
- Δεν έρχεται και κανείς πάντως…
Το δεν έρχεται και κανείς θα το δούμε. Έρχονται αυτοί οι οποίοι έχουν να κερδίσουν και να πάρουν κοψοχρονιά και εν πάση περιπτώσει ο χαμένος της υπόθεσης θα είναι η ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Σήμερα διάβαζα σε μια εφημερίδα πριν από λίγο για τα στοιχεία των μετοχοποιήσεων της ΔΕΗ των παλιών. Κι έλεγε ότι από το 2000 μέχρι το 2004 ή ΄03, αν θυμάμαι καλά, το 1,4 που εισέπραξε το δημόσιο ή 1,2 που είχε εισπράξει το δημόσιο από τη μετοχοποίηση του δικού του μεριδίου είναι οριακά παραπάνω απ΄ αυτά που θα εισέπραττε από τα μερίσματα της εν λόγω εταιρείας αν τα είχε στα χέρια της.
Άρα βλέπετε ότι δεν πρόκειται για μια εκσυγχρονιστική, για μια προωθητική πολιτική. Πρόκειται για μια πολιτική η οποία θα ενισχύσει συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου αυτή τη στιγμή. Θα έλεγα δε ότι η περίπτωση της ΔΕΗ είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτή τη στιγμή του ξεπουλήματος. Πρέπει με νύχια και με δόντια να διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας της ΔΕΗ.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS