Οι αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής των Βρυξελλών, τόσο της 11ης όσο και της 25ης Μαρτίου, θα μείνουν στην ιστορία για την κραυγαλέα αδυναμία των ηγετών της Ε.Ε, σε μια κρίσιμη στιγμή για την πορεία των ευρωπαϊκών κοινωνιών, να προστατέψουν τους λαούς τους από την επερχόμενη οικονομική και κοινωνική καταστροφή.
Το “Σύμφωνο για το Ευρώ”, το ευρωπαϊκό μνημόνιο, στο οποίο συμφωνούν και συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες, θα μειώνει διαρκώς τους μισθούς με το πρόσχημα της ανταγωνιστικότητας και τις συντάξεις με το πρόσχημα του προσδόκιμου ορίου ζωής.
Φαίνεται λοιπόν ότι είχαμε δίκιο όταν λέγαμε ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν το πειραματόζωο της Ευρώπης. Το πείραμα τώρα γενικεύεται σε ολόκληρη την ευρωζώνη και όχι μόνο. Είναι το πείραμα της σκληρής λιτότητας, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, της χρεωκοπίας της κοινωνίας και του λαού με στόχο να σωθούν οι τράπεζες και το κεφάλαιο.
Στην πραγματικότητα, οι “Μηχανισμοί διάσωσης” που υιοθετήθηκαν στις Συνόδους Κορυφής αποτελούν μηχανισμούς τιμωρίας.
Όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά την κρίση χρέους που απειλεί πλέον σαν ντόμινο να συμπαρασύρει όλη την Ευρωζώνη, αλλά με προκλητικό τρόπο οδηγούν τους λαούς στην κοινωνική χρεωκοπία και στη λεγόμενη ελεγχόμενη χρεωκοπία της οικονομίας.
Η ένταξη στο μηχανισμό της Ιρλανδίας και πρόσφατα της Πορτογαλίας επιβεβαιώνει ότι η κρίση χρέους είναι μια δομική κρίση του ευρωπαϊκού μοντέλου.
Είναι μια κρίση συστημική, που οφείλεται στην αρχιτεκτονική του Ευρώ και της ΟΝΕ, συνεπώς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς θεμελιώδεις δομικές αλλαγές αυτής της αρχιτεκτονικής.
Συνεπώς δεν αρκεί σήμερα η Ευρωπαϊκή αριστερά να αναζητά επικουρικές ή δευτερεύουσες βελτιώσεις. Πρέπει να μιλήσουμε για θεμελιακές αλλαγές στη δομή της ΟΝΕ. Να κάνουμε πιο συγκεκριμένο αυτό που λέμε επαναθεμελίωση, επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να ξαναμιλήσουμε για τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, για τη παταγώδη χρεοκοπία τους και να διεκδικήσουμε τη ριζική ανατροπή τους.
Πολλοί θα διερωτώνται: Μπορεί να αλλάξει πραγματικά η Ευρώπη; Σώζεται η Ευρώπη;
Κάποιοι ενδεχομένως θα κάνουν και σκέψεις αναδίπλωσης στο έθνος-κράτος.
Προσπαθούν να απαντήσουν σε λάθος ερωτήματα και για αυτό προσανατολίζονται σε λάθος απαντήσεις.
Η κρίση είναι δομική, είναι συστημική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Είναι και ευρωπαϊκή κρίση, γιατί η ηγεσία της Ευρώπης είναι πιστή στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και ακολουθεί κατά γράμμα όλες τις κατευθυντήριες γραμμές και τις συνταγές λιτότητας, που υιοθετήθηκαν σε πλανητικό επίπεδο, στη Σύνοδο των G20 από το καλοκαίρι του 2010.
Όσοι επιλέγουν να απαντήσουν σε μια κρίση με παγκόσμια χαρακτηριστικά, επιστρέφοντας σε εθνοκεντρικές προσεγγίσεις, συμπεριφέρονται στρουθοκαμηλίζουν: κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν μπορούν οι λαοί να συντονίσουν τις δράσεις τους και τις αντιστάσεις τους, όπως το διεθνές κεφάλαιο συντονίζει τις επιδιώξεις και την επίθεσή του στους λαούς...
Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντήσει η ευρωπαϊκή Αριστερά.
Πρώτα από όλα συντονίζοντας τις δυνάμεις της σε εθνικό επίπεδο.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να συγχαρώ τους συντρόφους μας του γαλλικού “Μετώπου της Αριστεράς” (Front de Gauche). Το αποτέλεσμά τους στις τελευταίες Περιφερειακές Εκλογές στη Γαλλία έδειξε ότι, παρά τις δυσκολίες και τις πιθανές διαφορές, ο κοινός αγώνας της αριστεράς μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα. Ελπίζουμε αυτές οι προσπάθειες να συνεχιστούν και να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη για την εναλλακτική αριστερά στις Προεδρικές Εκλογές, το 2012.
Επιπλέον, θα θέλαμε επίσης να εκφράσουμε την πλήρη στήριξή μας στις προσπάθειες των συντρόφων μας του πορτογαλικού Μπλόκο τη Αριστεράς (Bloco de Esquerda), που προωθούν, παρά τις υπαρκτές διαφορές, ένα κοινό σχέδιο δράσης με το πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCP), με στόχο την προώθηση ενός εναλλακτικού σχεδίου εξόδου από την κρίση, μέσα από έναν αριστερό συνασπισμό εξουσίας.
Είναι, όμως, αναγκαίο να προωθήσουμε και ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο συντονισμού και αντιστάσεων των λαών στα σχέδια ακραίας λιτότητας και κοινωνικής χρεωκοπίας.
Και ταυτόχρονα να ασχοληθούμε και με τη κρίση του χρέους, κάνοντας συγκεκριμένες προτάσεις. Η κρίση του χρέους δεν αφορά μόνο τους λαούς της περιφέρειας. Αφορά το ίδιο το μέλλον της Ευρώπης και των λαών της. Απειλεί το Ευρώ και την ίδια την Ευρωζώνη. Και αν αντιμετωπιστεί με τη συνταγή της γενικευμένης λιτότητας θα πλήξει ισότιμα όλους τους λαούς.
Εδώ λοιπόν είναι το μεγάλο ερώτημα: Αν η κρίση στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, σε ολόκληρη την Ευρώπη, θα αντιμετωπιστεί ως μια κρίση του ευρωπαϊκού μοντέλου ανάπτυξης, που απαιτεί λύση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ή αν θα τιμωρηθούν οι λαοί και οι εργαζόμενοι της Ευρώπης, με μια πρωτοφανή στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, κοινωνική οπισθοδρόμηση. Και εδώ πρέπει να αναζητήσουμε συγκεκριμένες λύσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Να εξειδικεύσουμε τη πρότασή μας για την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους των χωρών που βρίσκονται στο στόχο των κερδοσκοπικών αγορών, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Να μιλήσουμε για την ανάγκη ένα σημαντικό μέρος των εθνικών δημόσιων χρεών να διαγραφεί και ένα άλλο μέρος να περιέλθει στην ΕΚΤ.
Είχαμε την ευκαιρία να μελετήσουμε με προσοχή αυτές τις προτάσεις και κατά τη διάρκεια του Διεθνούς Συνεδρίου για την κρίση χρέους, στην Αθήνα, στις 10-12 Μάρτη.
Σήμερα υπάρχει άμεση ανάγκη συντονισμού, ξεκινώντας από την αριστερά των υπερχρεωμένων χωρών, εκείνων των χωρών που είτε βρίσκονται ήδη στον αποκαλούμενο “Μηχανισμό Στήριξης”, είτε είναι ένα βήμα πριν, ώστε να συντονίσουμε τα βήματα και τις διεκδικήσεις μας.
Και το λέω αυτό γιατί θα έχουμε ραγδαίες εξελίξεις το επόμενο διάστημα από τη κρίση του χρέους στην Ευρωζώνη και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τις αποτρέψουμε.
Ήδη η Ελλάδα βρίσκεται ένα βήμα πριν την αναδιάρθρωση του χρέους με όρους που φυσικά θα επιβάλει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και οι αγορές, άρα όρους επώδυνους για τον ελληνικό λαό. Η εξέλιξη των γεγονότων στην Ελλάδα θυμίζει Αργεντινή: Ο λαός χρεοκοπεί, την ώρα που η κυβέρνηση ξεπουλά και ιδιωτικοποιεί το δημόσιο πλούτο, για να σώσει τα κέρδη των τραπεζών και των κερδοσκόπων. Πρέπει να δράσουμε άμεσα, για να σταματήσουμε αυτή τη μετατροπή ολόκληρης της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Τέλος, εξαιρετικά κρίσιμο είναι και το ζήτημα της άγριας νεοφιλελεύθερης επίθεσης εναντίον της δημοκρατίας εν μέσω κρίσης.
Στην Ελλάδα το Σύνταγμα έχει παραβιαστεί επανειλημμένα. Το Μνημόνιο με την τρόικα του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ε.Ε. παραβιάζει το Σύνταγμα μας. Οι τεχνοκράτες της τρόικα που καθορίζουν την οικονομική μας πολιτική, δεν είναι ούτε δημοκρατικά εκλεγμένοι, ούτε δημοκρατικά ελεγχόμενοι από κανέναν, ενώ η ελληνική κυβέρνηση στερείται πια στοιχειώδους δημοκρατικής νομιμοποίησης, αλλά αρνείται την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία.
Αλλά και στη Πορτογαλία, η προσφυγή στο Μηχανισμό διάσωσης και στο Μνημόνιο, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, αποτελεί κραυγαλέα παραβίαση του Συντάγματος και της δημοκρατίας.
Γι αυτό και η Ευρωπαϊκή Αριστερά περιλαμβάνει στην πανευρωπαϊκή εκστρατεία της το αίτημα για τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για το “Σύμφωνο για το Ευρώ” σε κάθε χώρα, ώστε να προστατευθεί και να εγγυηθεί το δικαίωμα των λαών να καθορίζουν το μέλλον τους.
Αν αποτύχουμε να αντιμετωπίσουμε την αντιδημοκρατική επίθεση στην Ευρώπη, τότε ανοίγει ο δρόμος για μια νέα ηγεμονία των εξτρεμιστικών, εθνικιστικών και ξενοφοβικών αντιλήψεων. Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική της Ε.Ε. έχει επιτρέψει στον εθνικισμό, το νεοφασισμό και το ρατσισμό να γίνουν μέρος της κυρίαρχης πολιτικής ατζέντας. Το νιώσαμε στην Ελλάδα, στη Βουλή και στους δρόμους. Στη Φινλανδία το λαϊκιστικό κόμμα των “Αληθινών Φιλανδών” έγινε πρόσφατα η τρίτη πολιτική δύναμη με 18% στις Εθνικές Εκλογές. Στη χώρα σας, το “Εθνικό Μέτωπο” απειλεί να εισέλθει στο δεύτερο γύρο των επόμενων Προεδρικών Εκλογών το 2012.
Πρέπει να αναδείξουμε την υπεράσπιση της δημοκρατίας και των συνταγματικών επιταγών ως κυρίαρχο αίτημα, σε μια περίοδο που η κρίση απειλεί να γκρεμίσει τα πάντα. Όχι μόνο τους μισθούς και τις συντάξεις, αλλά και την ίδια την κυριαρχία των ευρωπαϊκών λαών, αυτό που κάποτε ονομάζαμε “ευρωπαϊκό κεκτημένο”.
Ή εμείς, ή αυτοί. Έχουμε να ανέβουμε ένα ψηλό βουνό και ακόμη κάνουμε τα πρώτα μας βήματα. Ο δρόμος προς την κορυφή είναι μακρύς και γεμάτος εμπόδια. Αλλά πρέπει να νικήσουμε! Γιατί, όπως έγραψε ο Μαρξ στη “18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη”, “ο Χέγκελ λέει κάπου ότι όλα τα γεγονότα και οι προσωπικότητες της ιστορίας επανεμφανίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ξέχασε να προσθέσει: την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα”.
Πρέπει να σταματήσουμε την τραγική φάρσα του νέου πολέμου στη Λιβύη.
Πρέπει να σταματήσουμε την τραγική φάρσα της νέας ανόδου του νεοφασισμού.
Πρέπει να σταματήσουμε την τραγική φάρσα των νέων Τσερνόμπιλ.
Πρέπει να σταματήσουμε την τραγική φάρσα της φτώχειας και της απελπισίας.
Αυτό το ιστορικό καθήκον στέκεται πάνω από κάθε δυσκολία.»
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS