Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ένα χρόνο μετά την πρόσδεση της χώρας στο περίφημο Μνημόνιο, μπορούμε πια να μιλάμε για καθολική αποτυχία.
Πέρσι τέτοιον καιρό δίναμε την μάχη κατά του Μνημονίου στην Βουλή.
Μας έλεγαν τότε ότι τα μέτρα θα σώσουν την ελληνική οικονομία.
Μας έλεγαν ότι κάπου μέσα στο 2011 θα ήμασταν έτοιμοι να ξαναβγούμε στις αγορές.
Και βεβαίως μας έλεγαν πρώτο τους μέλημα θα ήταν να μην θιγούν οι μισθοί και οι συντάξεις, να μην πληρώσουν το Μνημόνιο οι κοινωνικά αδύναμοι.
Δεν επρόκειτο για λάθος υπολογισμούς.
Επρόκειτο για συνειδητά ψέματα. Η χώρα οδηγήθηκε εκβιαστικά και μεθοδευμένα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Η κρίση δανεισμού, που χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα, δρομολογήθηκε σε μεγάλο βαθμό με τις ενέργειες της κυβέρνησης.
Ας θυμηθούμε τις κραυγές για Τιτανικούς, τις δηλώσεις περί διεφθαρμένης χώρας, την ανοχή στα κερδοσκοπικά παιχνίδια με τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.
Ήταν ένα στημένο παιχνίδι της κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου που μας έφερε σε αυτό το σημείο.
Σήμερα, τα προβλήματα της οικονομίας είναι πολύ χειρότερα από ότι πριν την εφαρμογή του Μνημονίου.
Η προοπτική εξόδου από την κρίση απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο.
Και στο διάστημα αυτό, η κοινωνία έχει πληρώσει τρομακτικό τίμημα για την πολιτική αυτή.
Με τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος.
Με τη δραστική περικοπή μισθών και συντάξεων.
ΜΕ την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την απελευθέρωση των απολύσεων.
ΜΕ την ουσιαστική διάλυση του κοινωνικού κράτους.
ΜΕ το κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων. Και τώρα με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Προφανώς, οι ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού, με πρώτον τον κ. Παπανδρέου, θεώρησαν ότι η ισοπέδωση της κοινωνίας, και η καταδίκη ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων στην ανασφάλεια την ανεργία και τη φτώχια, θα έφερνε επιβράβευση από τις αγορές.
Αλλά οι αγορές δεν σκέφτονται έτσι. Δεν επιβραβεύουν τόσο γενναιόδωρα τους πρόθυμους.
ΟΙ αγορές ενδιαφέρονται να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Και αυτό που βλέπουν είναι μια οικονομία σε έναν φαύλο κύκλο ανελέητης ύφεσης.
ΝΑ το πούμε λοιπόν ξεκάθαρα. Η πολιτική της κυβέρνησης και του κ. Παπανδρέου ήταν εγκληματική.
Αυτό το μίγμα υποκρισίας, ασχετοσύνης και νεοφιλελεύθερου φανατισμού, εκατομμύρια ελλήνων πολιτών καλούνται σήμερα να το πληρώσουν με το πιο σκληρό τίμημα.
Μια ζωή μέσα στον φόβο, την αγωνία και την αβεβαιότητα, χωρίς ορατή διέξοδο.
Τα είπαμε αυτά από την πρώτη στιγμή.
Σε κάθε βήμα της κυβέρνησης αντιπαραθέσαμε τον δικό μας λόγο, τις εναλλακτικές που υπήρχαν.
Καλέσαμε την κοινωνία να αντισταθεί.
Μας είπαν ότι φέρνουμε την καταστροφή, ότι θέλουμε να διασπείρουμε την ανομία, ότι υπονομεύουμε την πορεία της χώρας.
ΝΑ ποια είναι σήμερα η πορεία της χώρας.
Οι αρχιτέκτονες του Μνημονίου καλούνται νύχτα στο Λουξεμβούργο, σε μυστικές συσκέψεις, για να κουβεντιάσουν αυτό που τόσον καιρό αρνούνται.
Ότι η πολιτική τους απέτυχε.
Ότι τόσον καιρό δεν είχαν ιδέα τι έκαναν και που οδηγούσαν τα πράγματα.
Ότι κορόιδευαν τον κόσμο με διαβεβαιώσεις για την επερχόμενη ανάκαμψη.
Και ότι την αποτυχία του άθλιου αντικοινωνικού τους σχεδίου, δεν ξέρουν να την αντιμετωπίσουν παρά μόνο με νέα σχέδια, ακόμα πιο άθλια, ακόμα πιο αντικοινωνικά.
Όλοι οι άνθρωποι που έχουν χάσει τη δουλειά τους, ή την κρατάνε με τον μισθό κομμένο στη μέση, όλοι αυτοί που είδαν τη σύνταξή τους να κατρακυλάει κάτω από το επίπεδο της αξιοπρεπούς διαβίωσης, όλοι οι νέοι άνθρωποι που βλέπουν την προοπτική για δουλειά και κοινωνική ασφάλιση να εκμηδενίζεται, όλοι αυτοί που τρέμουν στην σκέψη ποια θα είναι η κατάσταση τους του χρόνου τέτοιον καιρό, ας αναλογιστούν. Τι πληρώνουμε σήμερα;
Πληρώνουμε τις τράπεζες, που κατάφεραν να μεταφέρουν το κόστος της κρίσης τους σε ολόκληρη την κοινωνία.
Πληρώνουμε την αποτυχία του ευρωπαϊκού μοντέλου ανάπτυξης να αντιμετωπίσει την παγκόσμια κρίση με εργαλεία τον μονεταρισμό και τον νεοφιλελευθερισμό.
Και ακόμα, πληρώνουμε ακόμα τα ατελείωτα πάρτι που έγιναν με δημόσιο χρήμα, όλα τα προηγούμενα χρόνια.
ΜΕ φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο, με ποταμούς από μίζες, με υπερτιμολογήσεις και απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων.
Πληρώνουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Siemens.
Πληρώνουμε τις τεράστιες αμυντικές δαπάνες.
Πληρώνουμε το δικαίωμα των οικονομικά ισχυρών να φορολογούνται με χαμηλούς συντελεστές και να βγάζουν τα κέρδη τους στην Ελβετία.
Και από πάνω, έχουν το θράσος να κατηγορούν τους εργαζόμενους ότι οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή, επειδή διεκδίκησαν το δικαίωμα να ζουν με αξιοπρεπή μισθό και σύνταξη.
Η, για να το πούμε στα ίσια, επειδή έπεσε κάποια στιγμή στην ανάγκη του πελατειακού κράτους, που το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία έστησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Αφού λοιπόν ενοχοποιήθηκαν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι άνθρωποι αυτής της χώρας, αφού είδαν τον τελευταίο χρόνο πράγματα που ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δεν είχαν μπορέσει να φανταστούν, έρχεται σήμερα η κυβέρνηση, η τρόικα και οι Βρυξέλλες και λένε: «Δυστυχώς, οι θυσίες σας ως εδώ πήγανε χαμένες. Γι αυτό θα χρειαστεί να θυσιάσετε ακόμα περισσότερα.»
Αυτή είναι σήμερα η πραγματικότητα, είτε την ονομάζουν μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, είτε νέο μνημόνιο, είτε όπως αλλιώς θέλουν.
Αλλά το ερώτημα είναι: πόσο περισσότερα μπορεί να προχωρήσει μια τέτοια πολιτική;
Πόσα παραπάνω μέτρα μπορούν πια να παρθούν;
Κάθε καινούρια συζήτηση περί Μνημονίου, κάθε καινούρια απόκλιση από τους προηγούμενους στόχους, κάθε νέα ανάγκη δανεισμού, συνοδεύεται από μέτρα που μας φέρνουν ολοένα και πιο κοντά στην κοινωνική ερήμωση.
Το τελευταίο λάφυρο είναι η δημόσια περιουσία. Πεδίο δόξης λαμπρό για το κεφάλαιο, ντόπιο και διεθνές.
Κάθε φυσικός πόρος, κάθε δημόσια επιχείρηση κοινής ωφέλειας, κάθε ακίνητο του δημοσίου, κάθε κομμάτι του φυσικού πλούτου, κάθε παραγωγική δυνατότητα, κάθε υποδομή, θα μετατραπεί σε κερδοφόρο μαγαζί για κάποιους. Και τα κέρδη του θα βγουν για μια φορά ακόμα από την κοινωνία.
Αυτό είναι το νέο κεφάλαιο στην υπόθεση της κοινωνικής λεηλασίας. Και όταν θα έχουν ξεζουμίσει εντελώς αυτό τον τόπο και τους πολίτες, θα ξαναθυμίσουν πάλι τις οφειλές και τα χρέη, όπως τους βολεύει.
Αυτό είναι το σχέδιο που συζητήθηκε από τους συνωμότες του Λουξεμβούργου, με την πρόθυμη συναίνεση της εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης.
Αλλά τα πράγματα δεν μπορούν να προχωρήσουν έτσι.
Η ίδια η κυβέρνηση βρίσκεται πια σε κατάσταση ολοκληρωτικής νευρικής κρίσης.
Το πειραματόζωο πλέον αντιδρά και το πείραμα στραβώνει η δυνατότητα για πειθώ και ιδεολογική τρομοκρατία τελειώνει και ξεκινάει ο ανοιχτός αυταρχισμός.
Τούτες τις ώρες ένας νέος άνθρωπος, διαδηλωτής δίνει μάχη για τη ζωή του μετά από την άγρια απροκάλυπτη επίθεση που δέχθηκε από αστυνομικές δυνάμεις. Η σκέψη μας και οι ευχές μας είναι μαζί του.
Φαίνεται όμως πως την εποχή του μνημονίου η ζωή είναι πολύ φτηνή. Ζούμε στιγμές μιας γενικευμένης κρίσης και κοινωνικής ζούγκλας και δυστυχώς φαινόμενα όπως της δολοφονίας του 44χρονου συμπολίτη μας αλλά και σήμερα του μετανάστη στα Πατήσια θα πυκνώσουν αν δεν παρέμβουμε έγκαιρα στον πυρήνα της κρίσης.
Οι υπουργοί του κ. Παπανδρέου αντιδρούν πια στις περικοπές. Όχι από κάποια αυξημένη κοινωνική ευαισθησία, αλλά γιατί καταλαβαίνουν ότι άλλα περιθώρια για περικοπές δεν υπάρχουν.
Κινδυνεύουν πια οι ίδιοι να εξαφανιστούν από την πολιτική και αυτό τους προβληματίζει σοβαρά.
ΝΑ το πούμε ξεκάθαρα. Το πολιτικό κατεστημένο, δεν αντέχει πια να συνεχίσει αυτό τον δρόμο.
Και έτσι, μέσα σε ένα γενικευμένο κυβερνητικό μπάχαλο, ανοίγουν τα θέματα του νέου πολιτικού σκηνικού.
Το κεφάλαιο, οι αγορές και το λόμπι των Βρυξελλών αναζητούν νέα πολιτικά σχήματα που θα φέρουν σε πέρας την κοινωνική κατεδάφιση.
Ψάχνονται για μεγάλους συνασπισμούς, για ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις, ακόμα και για κυβερνήσεις τεχνοκρατών, που θα μπορέσουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή, χωρίς η κοινωνία να ξεσηκωθεί.
Πως ένα τέτοιο εγχείρημα θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου;
Η σημερινή κυβέρνηση έχει πει τεράστια και πρωτοφανή ψέματα, έχει καταρρίψει κάθε πρόσχημα, έχει οργιάσει παρασκηνιακά, και έχει υπογράψει την κοινωνική οπισθοδρόμηση.
Και η Νέα Δημοκρατία, προσπαθεί να μαζέψει τζάμπα λαϊκή δυσαρέσκεια παριστάνοντας ότι είναι εναντίον του Μνημονίου. Όταν τους εταίρους της στην Ευρώπη τους διαβεβαιώνει για το ακριβώς αντίθετο. Όταν συνυπογράφει τις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο. Όταν παρέχει την ανοχή της στην κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων. ʽOταν έχει το κυβερνητικό παρελθόν της προηγούμενης επταετίας.
Και βεβαίως όταν, έχει δεσμευτεί ότι θα ψηφίσει το ευρωπαϊκό μνημόνιο που το ονόμασαν στην αρχή «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» και μετά «σύμφωνο για το ευρώ»
Για να δανειστούμε μια προσφιλή έκφραση του κ. Σαμαρά, ο οποίος μιλάει για άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής, οι σχεδιαστές της πολιτικής του Μνημονίου αναζητούν άλλο μείγμα δικομματισμού για να κυβερνήσουν τον τόπο.
Αλλά τα νούμερα δεν βγαίνουν.
Λίγο ακόμα, και τα δύο μεγάλα κόμματα δεν θα σχηματίζουν αυτοδύναμη κυβέρνηση ούτε συνεργαζόμενα. Και ούτε βεβαίως με τους πρόθυμους εκ δεξιών και αριστερών, οι οποίοι όσο πιο πρόθυμοι δηλώνουν, τόσο περισσότερο συρρικνώνονται.
Η πραγματικότητα είναι μια. Δεν πρόκειται να τα καταφέρουν. Απλά γιατί έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής.
Η κοινωνία θα σαρώσει την πολιτική τους και θα βρει τη δική της διέξοδο. Γιατί ξέρει ότι αλλιώς δεν πρόκειται να επιβιώσει.
Η εμπιστοσύνη στα δικά τους σχέδια και στην δική τους πολιτική έχει τελειώσει.
Η εξαπάτηση έχει ξεπεράσει τα όρια.
Είναι η στιγμή να ανοίξουμε τους νέους δρόμους.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Πρέπει να το κάνουμε κατανοητό. Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, είναι ιστορικά πρωτοφανής. Και δεν έχει να κάνει με την Ελλάδα, ούτε βέβαια με τις στρεβλώσεις του μεταπολιτευτικού κράτους.
Αυτά είναι τα εύκολα συστημικά επιχειρήματα, που επαναλαμβάνονται κάθε βράδυ από τα τηλεοπτικά κανάλια, προκειμένου να σπείρουν την παραίτηση και την ενοχή.
Η κρίση αυτή αφορά ολόκληρη την Ευρώπη.
Είναι μια κρίση που ξεκίνησε από τους υποτιθέμενους τεμπέληδες ¨Έλληνες, αλλά επόμενο θύμα της ήταν οι Ιρλανδοί. Που κάθε άλλο παρά τεμπέληδες είχαν χαρακτηριστεί. Και ακολούθησαν οι Πορτογάλοι, αύριο οι Ισπανοί, και μεθαύριο ίσως τα δύο τρίτα της Ευρώπης.
Είναι μια κρίση που σχετίζεται με την κατάρρευση των τραπεζών το 2008. Και με την αδιανόητη απόφαση, να περάσει το κόστος της κρίσης αυτής στους δημόσιους προϋπολογισμούς.
Είναι μια κρίση που σχετίζεται άμεσα με την ακαμψία του νεοφιλελεύθερου μονεταριστικού μοντέλου, που επιβλήθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτή τη στιγμή η σύγκρουση είναι σε πανευρωπαϊκή επίπεδο.
ΤΑ κυρίαρχα οικονομικά δίκτυα, με βασικό πολιτικό εκφραστή τη Γερμανική Κυβέρνηση, επιλέγουν να ρίξουν μια μια τις ευρωπαϊκές χώρες στον γκρεμό.
Ο γκρεμός αυτός ονομάζεται σύμφωνο για το ευρώ.
Κάθε χώρα ανεξάρτητα του αν έχει προβλήματα χρέους και ελλειμμάτων θα μπει σε έναν αέναο καθοδικό ανταγωνισμό για τα δικαιώματα των εργαζομένων τους μισθούς και τις συντάξεις. Θα διαγκωνίζονται επισήμως οι εργαζόμενοι για το ποιος έχει το χαμηλότερο κόστος εργασίας. Το ποιος είναι πιο φτηνός.
Θα θυσιαστούν το κοινωνικό κράτος, και η ζωή των εργαζομένων της. Και έτσι, με γοργούς ρυθμούς ξημερώνει μια νέα Ευρώπη, μια Ευρώπη της στυγνής οικονομικής εκμετάλλευσης, της δυστυχίας, μια Ευρώπη χωρίς κοινωνική προστασία, χωρίς δικαιώματα, χωρίς δημοκρατία.
Η πρωτοπορία της Ευρώπης αυτής, που θυμίζει έντονα την Ευρώπη της πρώιμης βιομηχανικής επανάστασης, είναι η δική μας χώρα.
Έχει μεγάλη σημασία να υπερασπιστούμε το δικαίωμα των λαών να αποφασίζουν δημοκρατικά. Γι αυτό, μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, διεκδικούμε το να εγκριθεί το σύμφωνο για το ευρώ με δημοψήφισμα σε όλες τις χώρες.
Δεν μπορεί μια τέτοια ανατροπή στην ευρωπαϊκή πορεία, να προωθηθεί χωρίς να τεθεί υπό την έγκριση των λαών.
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να καταλάβουμε.
Αυτή τη στιγμή, η σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας, η επίθεση πάνω στην κοινωνία έχει κορυφωθεί. Και αυτό που χρειάζεται είναι διαρκής πάλη για την αλλαγή των συσχετισμών.
ΝΑ τους τρομάξουμε, να τους αναγκάσουμε να κάνουν πίσω.
ΝΑ τους κάνουμε να μας φοβηθούν και να μας υπολογίσουν. Και αυτό πρέπει να γίνει τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη. ΜΕ μαζικούς αγώνες, με κόσμο στους δρόμους, με κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση της εργασίας, του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Είναι πια η στιγμή να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.
Το πόσο προς τον βυθό θα κινηθεί η ελληνική κοινωνία, εξαρτάται από εμάς τους ίδιους.
Η παραίτηση, ο φόβος, η απάθεια δημιουργούν τις καλύτερες συνθήκες ώστε να μας φορτώνουν νέα, ακόμα χειρότερα, ακόμα πιο αντικοινωνικά μέτρα. Μέχρι να εξασφαλιστούν πλήρως οι δανειστές μας και να κατεδαφιστεί πλήρως η ζωή, η αξιοπρέπεια και το μέλλον μας.
Αν τα πράγματα στην πολιτική λεγόντουσαν ωμά, η κυβέρνηση θα ερχόταν εδώ και θα σας έλεγε. «¨Έχω αναλάβει τη δέσμευση να στραγγαλίσω κάθε αναπτυξιακή προοπτική για το νησί σας. ΝΑ καταστρέψω την παραγωγική του βάση. ΝΑ πουλήσω τα καλύτερα σημεία σε ιδιώτες, για να τα χτίσουν και να τα πουλήσουν με τη σειρά τους. ¨Έχω αναλάβει την δέσμευση να παραχωρήσω τις θαλάσσιες μεταφορές σε κερδοσκόπους. ΝΑ ματαιώσω κάθε έργο υποδομής, να υποβαθμίσω την παιδεία και την περίθαλψη. ΝΑ εξαλείψω κάθε προοπτική για την νέα γενιά του τόπου σας. Αυτό σημαίνει Μνημόνιο. Έχω αναλάβει την δέσμευση να σας γυρίσω πενήντα χρόνια πίσω. Ζητωκραυγάστε με.»
Αυτή είναι η μία επιλογή.
Η άλλη επιλογή είναι η επιλογή ων κοινωνικών αντιστάσεων.
Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι η πορεία από εδώ και εμπρός είναι στο χέρι του.
Η αντίσταση η ενότητα και η αλληλεγγύη, μπορούν να ανοίξουν νέους δρόμους.
Αυτό που πρέπει να γίνει σήμερα, είναι μια ριζική αλλαγή πολιτικής.
Είναι η επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους της χώρας, με διαγραφή ενός μεγάλου μέρους της.
Είναι μια πολιτική που θα θέσει υπό δημόσιο έλεγχο στις τράπεζες, τις οποίες ούτως η άλλως έχουμε διπλοπληρώσει και τριπλοπληρώσει.
Είναι μια πολιτική που θα λειτουργήσει τον δημόσιο τομέα ως ατμομηχανή της ανάπτυξης και της αναδιανομής του πλούτου, αντί να τον ξεπουλάει φτηνά για πρόσκαιρα έσοδα.
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να στραφούμε σε μια νέα πολιτική ανάπτυξης, με αναδιανομή του πλούτου.
Είναι να διασφαλίσουμε την σταθερή και μόνιμη απασχόληση, να υιοθετήσουμε μια πολιτική που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ανθρώπων. Όχι στις ανάγκες δέκα, ή εκατό ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων.
Η προοπτική αυτή είναι ρεαλιστική. Είναι εδώ μπροστά μας.
Είναι στο δικό μας χέρι η τροπή των πραγμάτων. Αλλά απαιτεί έναν ένα νέο συνασπισμό εξουσίας. Που θα εκτοπίσει τον οικονομικό και πολιτικό συνασπισμό εξουσίας, της εγχώριας διαπλοκής, των κομμάτων του δικομματισμού και των μνημονιακών παραφυάδων τους. Για ένα συνασπισμό εξουσίας από τα αριστερά της αριστεράς έως τις δυνάμεις που αποστασιοποιούνται από το ΠΑΣΟΚ.
Με το λαό πρωταγωνιστή. Με τη συμμετοχή και την ενεργή στάση του καθενός.
Αυτό είναι σήμερα το στοίχημα της αριστεράς.
ΝΑ ξυπνήσουμε συνειδήσεις.
ΝΑ σηκώσουμε τις σημαίες της αντίστασης και της αλληλεγγύης.
ΝΑ τους κάνουμε να μας φοβηθούν και να μας υπολογίσουν. Στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ας μην αφήσουμε τον φόβο και την ανασφάλεια να μας καθηλώσουν.
Ας τα μετατρέψουμε σε υπερήφανη και αισιόδοξη αγωνιστική στάση, σε αποφασιστικότητα.
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι αναγκαίο, αλλά και εφικτό να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας, να το καθορίσουμε με την δική μας στάση, με τη δική μας συμμετοχή.
ΜΕ διαρκείς παρεμβάσεις σε όλα τα μέτωπα, από τα πιο μικρά και καθημερινά, μέχρι τα ευρύτερα και τα καθοριστικά.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει τα σχέδια σκοτεινών δωματίων και μυστικών διαβουλεύσεων να σταθούν μπροστά στην φωνή και των αγώνα της κοινωνίας.
Είναι η ώρα να προχωρήσουμε μπροστά.
Είναι η ώρα του αγώνα και της μεγάλης ανατροπής.
12/5/2011
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS