• Είναι πια κοινός τόπος να λέμε ότι το περίφημο Μνημόνιο, το οποίο επιβλήθηκε στην Ελλάδα έχει αποτύχει ολοκληρωτικά
• Είχαμε την ατυχία να έχουμε έναν Πρωθυπουργό που το έβαλε στα πόδια κι έναν άλλον που, μόλις ανέλαβε, παραδόθηκε στα μεγάλα συμφέροντα πλήρως, παραδόθηκε στη διαπλοκή, παραδόθηκε στις αγορές, στις απαιτήσεις και τις πιέσεις των πιστωτών
• Το να δίνεις σ΄ έναν χρεοκοπημένο δάνεια και μάλιστα ακριβά, με την απαίτηση αυτά τα δάνεια να τα εξαντλεί για να αποπληρώνει τα προηγούμενα δάνεια, δεν λύνει το πρόβλημα. Ίσα-ίσα
• Σήμερα κυβέρνηση και τρόικα ζητάνε συναίνεση από τις πολιτικές δυνάμεις σ΄ένα σχέδιο διάλυσης της κοινωνίας.
• Ο κ. Σαμαράς κλείνει το μάτι στην τρόικα, αλλά την εκλιπαρεί, την ικετεύει να μην τον βάλει στην ίδια θέση με τον Παπανδρέου
• Είναι φανερό ότι η χώρα μας ατύχησε από πολιτική ηγεσία. Η χώρα χρειάζεται άλλη ηγεσία, άλλη κυβέρνηση και κυρίως χρειάζεται την κοινωνία στο προσκήνιο. Για να μπορούμε στο μέλλον τουλάχιστον να αφηγούμαστε στις επόμενες γενιές ότι δεν παραδώσαμε τη χώρα και το δημόσιο πλούτο βορά στα μεγάλα συμφέροντα, ντόπια και ξένα.
• Ο κ. Παπανδρέου έχει ξεπεράσει πια και την Θάτσερ, έχει ξεπεράσει και τον Πινοσέτ και φαίνεται τελικά ότι προκειμένου να κρατηθεί λίγο ακόμα στην εξουσία, είναι αδίστακτος. Ό,τι του ζητήσουν, θα το εξαγγείλει
• Αντί ο κ. Παπανδρέου να ζητά συναίνεση από τον κ. Σαμαρά προκειμένου να εκβιάσει τον ελληνικό λαό να δεχτεί ένα πρόγραμμα καταστροφής και εκποίησης του δημόσιου πλούτου, θα έπρεπε να ζητήσει τη συναίνεση του λαού
• Πρέπει και η αριστερά να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στον τόπο. Χρειάζεται ένας νέος συνασπισμός εξουσίας αύριο το πρωί, ικανός να βγάλει τη χώρα από την κρίση
• Ο αντίπαλος στην καθημερινή ζωή είναι ο φόβος και η ηττοπάθεια. Η παραίτηση και η αδράνεια μπροστά στο τεράστιο κύμα κοινωνικής κατεδάφισης. Αυτόν τον αντίπαλο πρέπει να νικήσουμε πρώτα
***************************
Η σημερινή ημερίδα της ευρωομάδας της Αριστεράς διεξάγεται ταυτόχρονα με εξελίξεις ραγδαίες στο πολιτικό και στο οικονομικό πεδίο για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Είναι εξαιρετικά χρήσιμο να ανοίξουμε τη συζήτηση για τις επιπτώσεις της κρίσης στην πραγματική οικονομία και για τις επιπτώσεις της κρίσης, όχι μόνο εκεί όπου μετριούνται οι δείκτες συνήθως, στις επιπτώσεις στις τράπεζες, τα spreads,τα ομόλογα, αλλά για τις επιπτώσεις στην κοινωνία.
Αυτό είναι και υποχρέωση της αριστεράς, να πιάσει την κρίση από τη σκοπιά των δυνάμεων της εργασίας και από τη σκοπιά της κοινωνίας, και όχι, ως συνήθως γίνεται το τελευταίο διάστημα, από τη σκοπιά του κεφαλαίου.
Είναι πια κοινός τόπος να λέμε ότι το περίφημο Μνημόνιο, το οποίο επιβλήθηκε στην Ελλάδα έχει αποτύχει ολοκληρωτικά. Αυτό το παραδέχονται όλοι. Αυτό το οποίο θα πρέπει να προσδιορίσουμε είναι γιατί έχουμε φτάσει σ΄ ένα σημείο σήμερα που σχεδόν στην πλειοψηφία των πολιτών αυτή η κρίση που βιώνουμε, αυτό το δυσβάστακτο χρέος φαντάζει ως ένας βρόχος που δεν μπορεί να λυθεί.
Το πρόβλημα της χώρας, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, αποδείχθηκε ότι ήταν πρωτίστως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό. Είχαμε βεβαίως μια κρίση χρέους σημαντική, εξ αιτίας της διαχρονικής φοροασυλίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα, εξ αιτίας της διαχρονικής ταξικής πολιτικής που ήθελε τα αποθέματα της ανάπτυξης να μην καταθέτονται στον κοινωνικό χώρο, αλλά να γίνονται αποθέματα στις τράπεζες της Ελβετίας για ορισμένους καταθέτες.
Η κρίση αυτή όμως, παρά το γεγονός ότι ήταν σημαντική η κρίση χρέους, ήταν διαχειρίσιμη. Είχαμε όμως την ατυχία να έχουμε έναν Πρωθυπουργό που το έβαλε στα πόδια κι έναν άλλον που, μόλις ανέλαβε, παραδόθηκε στα μεγάλα συμφέροντα πλήρως, παραδόθηκε στη διαπλοκή, παραδόθηκε στις αγορές, στις απαιτήσεις και τις πιέσεις των πιστωτών.
Καραμανλής και Παπανδρέου μετέτρεψαν μια σημαντική αλλά διαχειρίσιμη κρίση του χρέους σε εθνική τραγωδία Γιατί δεν είχαν το σθένος να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι και να υπερασπιστούν το δημόσιο συμφέρον, γιατί δεν είχαν το σθένος να αντιμετωπίσουν με ριζοσπαστικές λύσεις αλλαγή πολιτικής βεβαίως, μια κρίση η οποία γιγαντωνόταν, ελλείμματα που δημιουργήθηκαν και δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε καμία περίπτωση με μια πολιτική ύφεσης.
Δυο βασικοί παράγοντες είναι αυτοί που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας: Ότι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις μια κρίση χρέους με μια πολιτική που παράγει ύφεση γιατί σε βάζει σ΄ αυτόν τον φαύλο κύκλο του χρέους. Και το δεύτερο βεβαίως είναι ότι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτή την κρίση χωρίς να διεκδικήσεις από την Ε.Ε. στην οποία έχεις καταθέσει σημαντικά όπλα, όπως το νόμισμά σου, να διαχειρίζεται τη νομισματική πολιτική, χωρίς να διεκδικήσεις ουσιαστική στήριξη, γιατί αυτό που κάνει δεν είναι ουσιαστική στήριξη.
Το να δίνεις σ΄ έναν χρεοκοπημένο δάνεια και μάλιστα ακριβά, με την απαίτηση αυτά τα δάνεια να τα εξαντλεί για να αποπληρώνει τα προηγούμενα δάνεια, δεν λύνει το πρόβλημα. Ίσα-ίσα.
\Σήμερα λοιπόν που βρισκόμαστε μπροστά σ΄ αυτή την τραγωδία, όπως έχει εξελιχθεί, γιατί η κοινωνία -θα πω μετά για δείκτες, γιατί είναι τραγωδία, όχι για τους τραπεζίτες και τις τράπεζες, τραγωδία είναι για τους εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους και το εισόδημα που μειώνεται. Σήμερα λοιπόν κυβέρνηση και τρόικα ζητάνε συναίνεση από τις πολιτικές δυνάμεις σ΄ένα σχέδιο διάλυσης της κοινωνίας. Και ο παραδομένος πρωθυπουργός είναι τόσο αδύναμος και φοβισμένος, που δεν τολμά να προχωρήσει μόνος σ΄ αυτές τις επιλογές. Ζητάει και τη συνέργεια του κ., Σαμαρά. Και από την άλλη, ο κ. Σαμαράς λέει μισόλογα, τραυλίζει και προσπαθεί να πείσει την τρόικα, ικετεύοντάς την να μην τον παρασύρει σε σενάρια… πριν από τις εκλογές, προσπαθεί να την πείσει ότι, αν αυτός έρθει στην εξουσία, θα κάνει τα ίδια. Θα μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές για το μεγάλο κεφάλαιο, θα προχωρήσει στο πρόγραμμα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Δεν ζητάει εκλογές. Δεν συνεχίζει να λέει αυτό που έλεγε ένα χρόνο πριν. Ότι το μνημόνιο είναι αποτυχία κι αν έρθει στην εξουσία θα το καταγγείλει. Κλείνει το μάτι στην τρόικα, αλλά την εκλιπαρεί, την ικετεύει να μην τον βάλει στην ίδια θέση με τον Παπανδρέου, να υπογράψει κι αυτός μαζί την παράδοση της χώρας σε συμφέροντα, τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και της δημόσιας περιουσίας.
Νομίζω ότι είναι φανερό ότι η χώρα μας ατύχησε από πολιτική ηγεσία. Η χώρα χρειάζεται άλλη ηγεσία, άλλη κυβέρνηση και κυρίως χρειάζεται την κοινωνία στο προσκήνιο. Χρειάζεται τον λαϊκό παράγοντα να καθορίζει τις εξελίξεις. Χρειάζεται άλλη ηγεσία για να μπορεί με τόλμη και αξιοπρέπεια να αντιμετωπίζει αυτή την κρίση, αυτή την τραγωδία. Να την αντιμετωπίσει με το κεφάλι ψηλά και όχι με το κεφάλι χαμηλά. Για να μπορούμε στο μέλλον τουλάχιστον να αφηγούμαστε στις επόμενες γενιές ότι δεν παραδώσαμε τη χώρα και το δημόσιο πλούτο βορά στα μεγάλα συμφέροντα, ντόπια και ξένα.
Ο κ. Παπανδρέου κάθε μέρα που περνά εξελίσσεσαι στη μεγαλύτερη απογοήτευση των μεταπολιτευτικών χρόνων. Όχι μόνο δεν έχει το σθένος να παραδεχτεί την αποτυχία και το δικό του χειρισμό, όχι μόνο δεν έχει την ελάχιστη ευθιξία, αφού δεν μπορεί, να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, να παραιτηθεί, αλλά παρουσιάζεται κάθε μέρα που περνάει ικανός για το χειρότερο, ικανός να κάνει τα πάντα προκειμένου να κρατηθεί ο ίδιος στην εξουσία.
Χθες εξήγγειλε -και καλυμμένα όπως πάντα- 150 χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Βεβαίως δεν το είπε έτσι. Είπε ότι για κάθε χρόνο στην επόμενη πενταετία 30 χιλιάδες θέσεις λιγότερες. Πώς θα τις βρούμε αυτές; Από τις συνταξιοδοτήσεις. Και όπου χρειάζεται, εθελούσια έξοδος. Τι είδους εθελούσια θα είναι, αν γίνεται όπου χρειάζεται;; Αν ήταν έτσι, μέσα σε δέκα χρόνια δεν θα είχαμε δημόσιο τομέα και το λύναμε το πρόβλημα. 150 χιλιάδες απολύσεις είπε χθες ο κ. Παπανδρέου. Και ταυτόχρονα είπε, περιορισμός, εξάλειψη του δημόσιου, της παρουσίας του δημοσίου στις ΔΕΚΟ. Έχει ξεπεράσει πια και την Θάτσερ, έχει ξεπεράσει και τον Πινοσέτ και φαίνεται τελικά ότι προκειμένου να κρατηθεί λίγο ακόμα στην εξουσία, είναι αδίστακτος. Ό,τι του ζητήσουν, θα το εξαγγείλει.
Εμείς τι λέμε; Γιατί θα μου πείτε, καλή είναι η κριτική, αλλά τι κάνουμε τώρα; Κατ΄ αρχήν να σας πω ότι εμείς λέγαμε εδώ και καιρό να αλλάξουμε ρότα. Και πριν ένα χρόνο ήταν πιο εύκολο να γίνει αυτό. Και πριν από ένα χρόνο ήταν πιο εύκολο να αξιοποιήσουμε αυτό το υπερόπλο, που λένε πολλοί, το γεγονός ότι είμαστε μια χώρα της ευρωζώνης. Και η κρίση δεν είναι ελληνική, είναι ευρωπαϊκή. Δεν το κάναμε. Γιατί δεν είχαμε ηγεσίες ικανές να έχουν το σθένος και την αξιοπρέπεια να διεκδικήσουν τα δικαιώματα του δημόσιου συμφέροντος, του λαού και να διαπραγματευτούν.
Σήμερα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Αυτή η κυβέρνηση όμως είναι επικίνδυνη και πρέπει το γρηγορότερο να φύγει. Αντί ο κ. Παπανδρέου να ζητά συναίνεση από τον κ. Σαμαρά προκειμένου να εκβιάσει τον ελληνικό λαό να δεχτεί ένα πρόγραμμα καταστροφής και εκποίησης του δημόσιου πλούτου, θα έπρεπε να ζητήσει τη συναίνεση του λαού, την οποία είναι εύκολο να τη βρει σε ένα άλλο σχέδιο. Να ζητήσει τη συναίνεση του λαού για να εκβιάσει τους εκβιαστές, για να εκβιάσεις τους πιστωτές και να μετατρέψει την ελληνική κρίση σε ευρωπαϊκή κρίση. Να αρνηθεί τις πιέσεις και τον εξευτελισμό στον οποίον υποβάλλουν τον ελληνικό λαό και την κυβέρνηση οι υπάλληλοι του ΔΝΤ. Και να καταστήσει σαφές ότι θα θέσει σε δημοψήφισμα το Σύμφωνο για το Ευρώ. Να το καταστήσει σαφές πριν πάει στη Σύνοδο Κορυφής. Ότι θα θέσει το Σύμφωνο γ α το Ευρώ στην κρίση του ελληνικού λαού και έτσι στις 24 του Ιούνη, όταν θα γίνει αυτή η περιβόητη σύνοδος, δεν θα είναι μονάχα η Ελλάδα…….. Με την πλάτη στον τοίχο θα είναι η ηγεσία της Ε.Ε., που σήμερα νίπτει τας; Χείρας της, γιατί η ελληνική κρίση θα έχει γίνει ταυτόχρονα και ευρωπαϊκή κρίση και γιατί θα αναγκαστούν να αποφασίσουν ή θα βρουν αληθινή λύση ή θα συμπαρασυρθούν κι αυτοί σ΄ένα ντόμινο, το οποίο θα έχει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αυτό ζητάμε από τον κ. Παπανδρέου να κάνει. Έχουμε καμία αυταπάτη ότι θα το κάνει; Καμία. Γιατί, επαναλαμβάνω, είναι ήδη παραδομένος, είναι κατώτερος των περιστάσεων κι όταν ο ελληνικός λαός έχει την ατυχία να έχει μια ηγεσία κατώτερη των περιστάσεων, πρέπει ο ίδιος ο λαός να αναλάβει τις ευθύνες του.
Και πρέπει και η αριστερά να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στον τόπο. Να μην βγάζει την ουρά της απ΄έξω. Χρειάζεται ένας νέος συνασπισμός εξουσίας αύριο το πρωί, ικανός να; βγάλει τη χώρα από την κρίση. Ικανός να διεκδικήσει ξανά την αξιοπρέπεια του λαού. Να μην παραδώσουμε τη χώρα και το δημόσιο πλούτο βορά στα μεγάλα συμφέροντα. Κι αυτή είναι μια έκκληση την οποία απευθύνουμε σε όλες τις δυνάμεις που αντιλαμβάνονται τη μεγάλη και ιστορική σημασία των εξελίξεων. Στις δυνάμεις της αριστεράς και στις δυνάμεις που σκέφτονται διαφορετικά και εντός του ΠΑΣΟΚ.
Επιτρέψτε μου να πω και ορισμένες σκέψεις.. Να με συγχωρέσετε που μεγάλος μέρος της παρέμβασής μου εξαντλήθηκε αναφορικά με τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, αλλά είπα και εισαγωγικά ότι η σημερινή ημερίδα λαμβάνει χώρα σε δραματικές εξελίξεις στο πολιτικό πεδίο. Εξελίξεις που μας αναγκάζουν να αλλάξουμε κι εμείς τις ιεραρχήσεις μας και να τοποθετηθούμε επ΄ αυτών, γιατί πλέον νομίζω ότι έχουν καταστρατηγηθεί τα πάντα. Δεν υπάρχουν δημοκρατικοί θεσμοί, δεν υπάρχει Σύνταγμα. Υπάρχει μια ωμή παρέμβαση εξωθεσμικών παραγόντων στην πολιτική ζωή του τόπο9υ. Και πρέπει επ΄ αυτού να καταθέσουμε τις σκέψεις και τις προτάσεις μας.
Φίλες και φίλοι, θα μπορούσε να πει με μια λέξη κανείς ότι αυτό που συμβαίνει γύρω μας το τελευταίο διάστημα είναι ένα κραχ ανεργίας. Εδώ κι ένα χρόνο οι άνεργοι έχουν αυξηθεί κατά περίπου 200 χιλιάδες. Η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία κινείται πλέον στο 16%, αλλά είναι η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία. Οι αναλυτές προβλέπουν ότι το ποσοστό ανεργίας μέσα στο χρόνο που διατρέχουμε θα φτάσει ως και στο 22%, πλησιάζοντας τα επίπεδα των χωρών της αραβικής εξέγερσης, ενώ στους νέους η ανεργία το 40%.
Το χρέος της χώρας δεν είναι βιώσιμο. Και μπροστά σε μια τόσο κραυγαλέα αποτυχία, αυτό που επιχειρείται είναι ακόμα πιο σκληρά και πιο παρατεταμένα Μνημόνια. Μέχρι να αντληθεί από την Ελλάδα προς όφελος των αγορών κάθε δυνατός πόρος.
Η αριστερά στην Ελλάδα είχε πει από την αρχή ότι η συνταγή της ύφεσης είναι καταστροφική και αναποτελεσματική.
Σήμερα το ομολογούν οι πάντες. Αλλά στην προσπάθεια να διασφαλίσουν οι δανειστές της χώρας και το τελευταίο ευρώ που είναι δυνατόν να αντληθεί από την ελληνική οικονομία, επιμένουν στην γραμμή αυτή.
Κάθε ομολογία αποτυχίας, συνοδεύεται από την πίεση να εφαρμοστούν νέα μέτρα, ακόμα πιο σκληρά, ακόμα πιο αντικοινωνικά και ακόμα πιο διαρκή. Αυτή είναι σήμερα η πραγματικότητα.
Υπάρχει όμως ένας τομέας στον οποίον το Μνημόνιο προχώρησε απρόσκοπτα. Είναι η ολοκληρωτική καταστροφή της αγοράς εργασίας.
Μπορεί οι οικονομικοί δείκτες να μην βελτιώνονται και η κατάσταση της χώρας να είναι πολύ χειρότερη από ότι πριν από έναν χρόνο.
Αλλά η κοινωνική κατεδάφιση που απαιτήθηκε ως προϋπόθεση για τον δανεισμό της χώρας από τις Βρυξέλες και το ΔΝΤ, προχωράει με γρήγορους ρυθμούς. Και αυτό είναι σημαντικό για τους φανατικούς του νεοφιλελευθερισμού, στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Το πείραμα της διάλυσης της αγοράς εργασίας, είναι πια ώριμο να εξαχθεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Είναι αξιοσημείωτο ότι για τους νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες, οι δείκτες της ανεργίας δεν αποτελούν κριτήριο για την επιτυχία μιας οικονομικής πολιτικής.
Αντίθετα, όσο μεγαλύτερη είναι η διασπορά της ανεργίας και της ανασφάλειας στην κοινωνία, τόσο πιο επιτυχημένη θεωρείται η οικονομική πολιτική.
Η ανεργία και η εργασιακή ανασφάλεια, ρίχνει τα μεροκάματα. Διαλύει την διαπραγματευτική δύναμη των συνδικάτων και των εργαζομένων. Αποδιαρθρώνει τις εργασιακές σχέσεις. Και κυρίως γεμίζει την κοινωνία με φόβο και ηττοπάθεια.
Υπό την έννοια αυτή, η επιτυχία του Μνημονίου μπορεί να θεωρηθεί υποδειγματική.
Εδώ και ένα χρόνο, οι άνεργοι έχουν αυξηθεί περίπου κατά 200. 000.
Η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία κινείται πια γύρω στο 16%. Και έχει σημασία να διευκρινίζουμε πάντοτε ότι πρόκειται για την επίσημη ανεργία.
Γιατί στους υπολογισμούς αυτούς, υπάρχει μια κατηγορία εργαζομένων που επίσημα θεωρούνται απασχολούμενοι, ενώ θεωρούν τους εαυτούς τους άνεργους. Όπως για παράδειγμα αυτοί που εργάζονται μια ημέρα, ή έστω και μια ώρα την εβδομάδα.
Ακόμα και έτσι όμως, αναλυτές προβλέπουν ότι το ποσοστό ανεργίας, μέσα στον χρόνο που διατρέχουμε θα φτάσει έως και 22%, πλησιάζοντας τα επίπεδα των χωρών της Αραβικής εξέγερσης. Στους νέους, η ανεργία πλησιάζει το 40%.
Προεκλογικά ο σημερινός πρωθυπουργός, προκειμένου να κερδίσει συμπάθεια και ψήφους, μίλησε για εργασιακό Μεσαίωνα.
Σήμερα, ο εργασιακός Μεσαίωνας είναι γενικευμένο καθεστώς.
ΟΙ συλλογικές διαπραγματεύσεις είναι πλέον υπονομευμένες στερώντας από τους εργαζόμενους κάθε διαπραγματευτική δύναμη.
ΟΙ απολύσεις είναι σχεδόν χωρίς περιορισμούς, και οι αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης έχουν περικοπεί δραστικά.
Μεγάλος αριθμός συμβάσεων Αορίστου χρόνου μετατρέπεται σε συμβάσεις ορισμένου χρόνου και μερικής απασχόλησης, ενώ η αμοιβή για υπερωρίες τείνει να καταργηθεί με το κόλπο του συμψηφισμό του χρόνου εργασίας.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι φυσικά η μείωση των αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα σε ποσοστά που πλησιάζουν το 20%. Για να κρατήσουν τη δουλειά τους οι άνθρωποι κάνουν υποχωρήσεις.
Τα πιο σκοτεινά όνειρα του νεοφιλελευθερισμού, για εκμηδενισμό του κόστους εργασίας, στην Ελλάδα του Μνημονίου γίνονται πραγματικότητα.
Σε αυτά πρέπει να προστεθεί η ακόμα μεγαλύτερη μείωση του κοινωνικού μισθού, αφού οι κοινωνικές δαπάνες είναι πρώτος στόχος των περικοπών.
Για να διασωθούν οι ελληνικές τράπεζες δόθηκαν τα τελευταία χρόνια 100 δις ευρώ, περίπου όσο και το δάνειο που πήρε η χώρα μας με το Μνημόνιο.
Για την προστασία και την ανακούφιση των ανέργων και των κοινωνικά αδύναμων, πολλοί από τους οποίους εμπιστεύτηκαν τον κ. Παπανδρέου όταν τον άκουγαν να μιλάει για εργασιακούς μεσαίωνες, , δεν έχει βρεθεί ούτε ένα ευρώ. Και μάλιστα μέσα σε συνθήκες βαθειάς κρίσης
Αντίθετα, οι δαπάνες αυτές, θεωρούνται από τους επικεφαλής του οικονομικού σχεδιασμού περιττή σπατάλη.
*
Επιμένουμε στην ανάλυσή μας για διέξοδο από την κρίση. Μια ανάλυση στην οποία συμπίπτουν όλα τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Έξοδος από την κρίση δεν υπάρχει με πολιτική ύφεσης.
Μοναδική ελπίδα διεξόδου από την κρίση είναι μια άλλη πολιτική, που θα στηρίζει τα χαμηλότερα εισοδήματα, την σταθερή και μόνιμη απασχόληση, την αναδιανομή του πλούτου και το κοινωνικό κράτος.
Μόνο μια τέτοια πολιτική μπορεί να ξαναθέσει σε κίνηση την οικονομία, όχι πια για τις ανάγκες της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αλλά για τις πραγματικές ανθρώπινες και κοινωνικές ανάγκες.
Για μια τέτοια διέξοδο όμως, είναι εξαιρετικά σημαντική η πίεση του λαϊκού παράγοντα.
Η συγκρότηση ενός ισχυρού μαζικού ενωτικού κινήματος, που θα συγκρουστεί με τον νεοφιλελευθερισμό και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για εναλλακτική διέξοδο.
Οφείλουμε να κινητοποιήσουμε την κοινωνία και κάθε δυνατό τρόπο. Σε κάθε πεδίο. Από το κεντρικό πολιτικό, μέχρι το καθημερινό. Στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στην περιφέρεια, στα κινήματα για την υπεράσπιση των εργασιακών και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Κοντά στους επισφαλείς, στους άνεργους, στους κοινωνικά αδύναμους.
Η δράση και η παρουσία της αριστεράς είναι καθοριστική για να σπάσει το κλίμα του φόβου. Για να μετατραπεί η αγωνία και ανασφάλεια σε συνείδηση και σε αποφασιστικότητα.
Θέλω στην παρέμβαση αυτή, να σταθώ σε ένα ειδικό ζήτημα που αναδύεται με την κρίση. Ένα νέο πεδίο δράσης για την Αριστερά, πέρα από την πολιτική δράση και την δουλειά στις μαζικές οργανώσεις.
Είναι οι τοπικές πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη δομών κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας.
Ένας τρόπος για να σπάσει το κλίμα του κοινωνικού φόβου που καλλιεργείται συστηματικά από τους κυρίαρχους κύκλους, ,
Υπάρχουν τέτοια επιτυχημένα παραδείγματα συλλογικής και αλληλέγγυας αυτοοργάνωσης.
Και πάνω σε επιτυχημένα παραδείγματα και σε κατακτημένη εμπειρία μπορούμε να βαδίσουμε πιο σίγουρα.
Εταιρείες Συνεταιρισμένης εργασίας έχουν δημιουργηθεί στο παρελθόν, ήδη από την δεκαετία του 80 ως αντίβαρο στην αποβιομηχάνιση και την οικονομική κρίση. Το παράδειγμα της Ισπανίας σε αυτή την κατεύθυνση είναι σημαντικό.
ΟΙ εργαζόμενοι, με τέτοιες πρωτοβουλίες διέσωσαν τις θέσεις εργασίας τους, εδραιώνοντας παράλληλα ένα πρωτότυπο μοντέλο επιχείρησης.
Οι συνεταιρισμοί και εταιρίες συνεταιρισμένης εργασίας έχουν διαπιστωμένα καλύτερες οικονομικές επιδόσεις, καλύτερες συνθήκες απασχόλησης, μικρότερες εναλλαγές στην σύνθεση του εργατικού δυναμικού.
Οι επιχειρήσεις αυτές έχουν αποδείξει την ικανότητά τους να συνδυάζουν οικονομικούς με κοινωνικούς στόχους χωρίς να τίθεται υπό απειλή η βιωσιμότητά τους .
Τέτοια εγχειρήματα κάνουν ήδη την εμφάνισή τους και στην Ελλάδα.
Μέσα από την αυτοοργάνωση των πολιτών δημιουργούνται δομές αλληλεγγύης όπως συνεταιριστικά καφενεία, ανταλλακτικά παζάρια, κοινωνικά παντοπωλεία ή κοινωνικά ιατρεία.
ΟΙ αξιόλογες αυτές πρωτοβουλίες αποτελούν μια ελπιδοφόρα προοπτική.
Μπορούν να διασφαλίσουν την πραγματική εργασιακή ένταξη ανέργων, καθώς και την συμβολή σε ευρύτερους κοινωνικούς, περιβαλλοντικούς και πολιτισμικούς στόχους, ενώ δημιουργούν νησίδες συνειδητοποίησης και υποδείγματα δίκαιης αναδιανομής του πλούτου και οικονομικής δημοκρατίας.
Δεν έχουμε φυσικά αυταπάτες ότι μπορούμε έτσι να υπερβούμε ολοκληρωτικά τις σχέσεις οικονομικής εξάρτησης από το σύστημα.
Δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε από τις σχέσεις εκμετάλλευσης. Πρέπει να τις νικήσουμε.
Μπορούμε όμως να ενεργοποιήσουμε ένα ολόκληρο κοινωνικό δυναμικό.
Να παράγουμε κοινωνικό αποτέλεσμα, προσφέροντας βοήθεια σε αυτούς που την χρειάζονται, και ταυτόχρονα να φέρουμε ξανά στο προσκήνιο τις αξίες της δράσης και της αλληλεγγύης.
Να ξυπνήσουμε συνειδήσεις. Και να δείξουμε ότι μια οικονομία προσανατολισμένη στις ανθρώπινες ανάγκες, χωρίς την μόνιμη διαμεσολάβηση του κέρδους και του κεφαλαίου, είναι εφικτή αρκεί να το θελήσουμε.
Ένας βασικός κανόνας λέει ότι δεν υπάρχει ακτιβισμός, αν δεν έρθεις σε επαφή με τον αντίπαλο.
Ο αντίπαλος στο πολιτικό και οικονομικός πεδίο είναι το κεφάλαιο, τα πολιτικά του όργανα και οι μηχανισμοί μαζικής χειραγώγησης.
Ο αντίπαλος στην καθημερινή ζωή όμως είναι ο φόβος και η ηττοπάθεια. Η παραίτηση και η αδράνεια μπροστά στο τεράστιο κύμα κοινωνικής κατεδάφισης.
Αυτό τον αντίπαλο πρέπει να νικήσουμε πρώτα, για να γεμίσουμε τους δρόμους με κόσμο, και τις ψυχές του κόσμου με αποφασιστικότητα.
Στο παρελθόν η Αριστερά βρέθηκε στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων, με την δράση που απαντούσε στο άμεσο πρόβλημα.
Μπόρεσε και συσπείρωσε γύρω της ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις. Και από την δράση αυτή ξεκίνησε και γιγαντώθηκε ένα τεράστιο μαζικό απελευθερωτικό κίνημα, πρωτοφανές σε δυναμική και αποτελεσματικότητα.
Χρειαζόμαστε ένα τέτοιο κίνημα για να αλλάξουμε την τροπή των πραγμάτων. Και η Αριστερά έχει ιστορική ευθύνη για την συσπείρωση των κοινωνικών δυνάμεων.
Αυτό που οφείλουμε να δούμε είναι ότι η συσπείρωση και η νίκη πάνω στον φόβο, έρχονται με την καθημερινή, ριζοσπαστική και αποτελεσματική δουλειά.
Αυτή είναι η ιστορία των νικηφόρων κινημάτων. Αυτό χρειαζόμαστε και τώρα.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS