Από την πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επικύρωσε με συνοπτικές διαδικασίες το Μνημόνιο και έθεσε τον ελληνικό λαό στη μεγαλύτερη δοκιμασία που έχει ζήσει μετά τη δικτατορία, δεν έχει υπάρξει κάλεσμα, προκήρυξη, ανακοίνωση ή συνεδριακή απόφαση κόμματος ή οργάνωσης της σύμπασας ελληνικής αριστεράς, που να μην καλεί σε μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις, ξεσηκωμούς, απεργίες και διαδηλώσεις.
Είναι γεγονός ότι, έκτοτε, μια σειρά από απεργιακές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις (πριν το έγκλημα της 5ης Μάη 2010) κατόρθωσαν, στιγμιαία, να συσπειρώσουν αξιοσημείωτο αριθμό εργαζομένων. Άλλο τόσο, όμως, είναι γεγονός, ότι, παρά τις εκκλήσεις και την όποια παρουσία και δράση της αριστεράς στους μαζικούς χώρους, δεν έχει γίνει κατορθωτή, μέχρι σήμερα, η συγκρότηση ενός πραγματικά απειλητικού, μαζικού και αποτελεσματικού κινήματος αντίστασης απέναντι στη μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης, των συμμάχων της και της τρόικας.
Η κρίση αντιπροσώπευσης έχει εδραιωθεί ως κυρίαρχη στάση σε κάθε έρευνα. Ο “κανένας” είναι σταθερά καταλληλότερος, τόσο για πρωθυπουργός, όσο και για αρχηγός της αντιπολίτευσης! Τα συνδικάτα, υπό την καθοδήγηση των συμβιβασμένων δυνάμεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού, παραμένουν δομικά ανίκανα να εντάξουν στον λόγο και τις δομές τους τις νέες μορφές εργασίας και τις στρατιές της επισφάλειας, και αντιμετωπίζονται, βοηθούσης και της υστερικής εκστρατείας των κυρίαρχων ομίλων ΜΜΕ ενάντια σε κάθε συλλογικό φορέα, με τη μεγαλύτερη δυσπιστία (ακόμα και εχθρότητα) στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας.
Και κάπου εδώ, προκύπτει η 25η Μάη, τα καλέσματα μέσω των social media και η αξιοσημείωτη ανταπόκριση των πολιτών στην πρόσκληση για έκφραση της κοινωνικής αγανάκτησης στην Πλατεία Συντάγματος. Έχουν προηγηθεί οι χιλιάδες της Τυνησίας και της Αιγύπτου, οι 300.000 της “απελπισμένης γενιάς” σε Λισσαβώνα και Πόρτο, καθώς και η κορύφωση της Πουέρτα ντελ Σολ και των δεκάδων πλατειών στην Ισπανία (με την πλήρη στήριξη και συμμετοχή του ΚΚ και της Ενωμένης αριστεράς Ισπανίας). Κάθε περίπτωση με τα δικά της, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τις δικές της, σοβαρές, εγγενείς αδυναμίες και αντιφάσεις.
Πέρα, όμως, από τις ιδιαιτερότητες, υπάρχουν κοινά σημεία; Δείγματα όπως η αρθρογραφία των Τυνήσιων bloggers, το πλαίσιο αιτημάτων των Πορτογάλων “απελπισμένων” και των Ισπανών “αγανακτισμένων”, η πλειοψηφία των τοποθετήσεων στις πρώτες βραδινές συνελεύσεις του Συντάγματος, που χαρακτηρίζονται από την αγωνία και τη θέληση για πραγματική δημοκρατία, ελεύθερη έκφραση και λαϊκή συμμετοχή, για καλύτερους μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές υπηρεσίες, για μια πιο ανθρώπινη ζωή, καθώς και η εναντίωση στους μεγάλους τραπεζικούς ομίλους και τους κυρίαρχους, διεφθαρμένους πολιτικούς κύκλους, φανερώνουν πως αυτές οι “συναντήσεις ατομικοτήτων” μπορεί, παρά τις εμφανείς προβληματικές πλευρές τους, να κυοφορούν ψήγματα μιας ατσούμπαλης, πρωτόλειας και βασανιστικής μετάβασης από το ηγεμονικό “εγώ” του νεοφιλελευθερισμού σε ένα, ναι μεν ακατέργαστο, αλλά, τελικά, απολύτως αναγκαίο “εμείς”.
Το καταπόσον αυτά τα ψήγματα ελπίδας θα μετασχηματιστούν σταδιακά σε κάτι πιο αίχμηρο, διαρκές και ικανό να γίνει φορέας προοδευτικών εξελίξεων, ή θα εκφυλιστούν σε μια διαδικασία γραφική, αυστηρά προσδιορισμένη από την αντιπολιτική στάση και, άρα, απολύτως ενσωματώσιμη, θα κριθεί τώρα, που “το ψωμί κόβεται ζεστό στο τραπέζι”. Για να ωριμάσουν σταδιακά τα αιτήματα, τα συνθήματα, οι μεθοδολογίες και οι συνειδήσεις της Πλατείας Συντάγματος, χρειάζεται οι αριστεροί/ες να βρεθούν εκεί, μαζικά, σαν το ψάρι στο νερό, με ανοιχτά αυτιά και μάτια, με διάθεση να “μολύνουν” και να “μολυνθούν” από τους/τις χιλιάδες διπλανούς/ες τους.
Αυτά που σίγουρα δεν χρειαζόμαστε είναι ο ελιτισμός, η “αρρώστια του ινστρούκτορα”, ο υπερπαναστατικός βερμπαλισμός μόλις βρίσκουμε μπροστά μας μαζικά ακροατήρια...
Χωρίς φοβικά σύνδρομα, χωρίς λογικές “ηγετών-ψευδοπροφητών”, μακριά από λογικές “κόμματος-φρουρίου”, η αριστερά πρέπει επειγόντως να δοκιμάσει τον εαυτό της στα δύσκολα, έχοντας συσσωρευμένη πείρα από ήττες και στραπάτσα του παρελθόντος. Αν αποτύχουμε και τώρα, θα προσφέρουμε απίστευτο δώρο στην κυβέρνηση και την ακροδεξιά και θα δικαιώσουμε όσους, από τη “σιγουριά” του καναπέ και του πληκτρολογίου τους, “βλέπουν” στο Σύνταγμα μονάχα φασίστες και λούμπεν αντιδραστικά στοιχεία...
Το πανευρωπαϊκό κάλεσμα “των πλατειών” για τις 29 Μαΐου, που στηρίζεται και από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, αποτελεί ένα ραντεβού, που, παρά τον όποιο δισταγμό του καθενός, δεν πρέπει να χάσουμε.
Υ.Γ. Την ώρα που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές, οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν εισβάλλει στην Πλάθα Καταλούνια της Βαρκελώνης και, με πρόσχημα τη “μη τήρηση όρων υγιεινής”, “καθαρίζουν” την πλατεία με πρωτοφανή και απρόκλητη αγριότητα, απωθώντας τους συγκεντρωμένους, που βρίσκονται εκεί από τις 15 Μαϊου, ακολουθώντας το κάλεσμα της Πούερτα ντελ Σολ της Μαδρίτης. Μας φοβούνται, ας το συνειδητοποιήσουμε...
* Ο Γ. Μπουρνούς είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=619249
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS