- Χθες είχαμε συνεδρίαση της Π.Γ. του ΣΥΝ προκειμένου να ερμηνευτούν όλα όσα συνέβησαν το τελευταίο διάστημα. Είχαμε αναταράξεις οι οποίες ωστόσο καταλήγουν σ΄ έναν απλό ανασχηματισμό.
Όλο αυτό το οποίο ζούμε τις τελευταίες ώρες και μέρες είναι μια ιλαροτραγωδία., όπου τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας και σοβαρότητας από την κυβέρνηση Παπανδρέου χάνονται. Ίσως, αν ήταν μια θεατρική παράσταση να μας άφηνε αδιάφορους, αλλά το τραγικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι καθορίζουν, διαχειρίζονται τη διακυβέρνηση της χώρας. Το πρώτο που μπορεί κανείς να υπογραμμίσει είναι ότι η παρουσία του ίδιου του Πρωθυπουργού, οι κινήσεις της κυβέρνησης αυτή τη στιγμή δείχνουν μια πλήρη περιφρόνηση απέναντι στις λαϊκές κινητοποιήσεις, στις κινητοποιήσεις της νεολαίας, απέναντι στις πραγματικές ανάγκες αυτού του τόπου και προτάσσουν τελικά ιδιοτελείς σκοπούς. Ακολουθούν πιστά μια σύμβαση έργου που έχουν αναλάβει απέναντι στην τρόικα και τους δανειστές. Πάντως σε καμιά περίπτωση δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τα προβλήματα που απασχολούν σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, τις αγωνίες της και εν πάση περιπτώσει φαίνεται να μην έχουν καταλάβει τίποτα από την ογκούμενη οργή η οποία συνεχίζεται, συνεχίζεται στις πλατείες παρά τις προσπάθειες που έγιναν τις προηγούμενες ημέρες να κατασταλούν αυτές οι φωνές και να ….
- Και οι καταγγελίες ακόμα δεν έχουν απαντηθεί για τη συνεργασία των κουκουλοφόρων με τις αστυνομικές δυνάμεις, Αυτό τείνει να ξεχαστεί. Και όπως σωστά είπατε νωρίτερα εχτές ήταν χαρακτηριστικό στην ομιλία του Πρωθυπουργού στην Κ.Ο. απουσίαζε παντελώς η κοινωνία, τα όσα γίνονται στην ελληνική πραγματικότητα…
Απουσίαζε η πραγματικότητα. Ήταν σαν να ήταν από μια παράλληλη ζωή, σαν μην έχει τρέξει ένας χρόνος μνημονίου, σαν να μην έχει φτάσει σε αυτά τα δυσθεώρητα ύψη η ανεργία, σαν να μην έχουν κλείσει μικρές επιχειρήσεις και να μην άλλες τόσες ετοιμάζονται να κλείσουν, σαν να μην έχουν χαθεί εισοδήματα. Απορεί κανείς με την ψυχραιμία του ίδιου του Πρωθυπουργού. Ήταν σαν μιλάει από έναν άλλον κόσμο.
Εκείνο όμως που θα ήθελα να υπογραμμίσω, γιατί εκτός από τον Πρωθυπουργό, είδαμε και τη συνεδρίαση της Κ.Ο. της Ν.Δ. Υπήρχε ένας κοινός παρονομαστής των δύο μεγάλων κομμάτων. Ο φόβος μπροστά στις εκλογές. Τις εκλογές που είναι ένα αίτημα του κόσμου που απαιτεί δημοκρατία σήμερα και που αποτελεί πλέον στην κατάσταση που βρισκόμαστε τη μοναδική διέξοδο. Ένας φόβος και ταυτόχρονα μια προσπάθεια να κρυφτούν. Γιατί όλες αυτές τις ημέρες είδαμε αλληλοκατηγορίες του ενός απέναντι στον άλλον και ταυτόχρονα αυτό να εναλλάσσεται με προσκλήσεις για να «αρπάξουν την ευκαιρία της εθνικής πρόκλησης», για να έχουν μια κοινή εθνική προσπάθεια. Πώς συμβιβάζεται αυτό το πράγμα; Συμβιβάζεται όμως από την πραγματικότητα και τη συμπληρωματικότητα των θέσεών τους και των προγραμμάτων τους. Γιατί σήμερα αποτελούν και οι δύο μέρος ενός καταρρέοντος δικομματικού κόσμου που έχει κλείσει τον κύκλο του, ενός συστήματος που ευθύνεται για τις αμαρτίες του παρελθόντος αλλά και που πατάει σήμερα σε κοινές απόψεις για το πώς βλέπουν την αντιμετώπιση της κρίσης..
- Και ο ίδιος διεκδικεί για τον εαυτό του να ξεπλύνει τις αμαρτίες που έχει κάνει στο παρελθόν. Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω αυτό. Αυτό όμως δεν είναι επικίνδυνο; Αυτή η βαθειά περιφρόνηση προς τον κόσμο;…
Είναι επικίνδυνο και νομίζω ότι ο άγνωστος Χ των εξελίξεων είναι ακριβώς αυτή η μαχητικότητα, η μαζικότητα και η ωριμότητα ταυτόχρονα που χαρακτηρίζει σήμερα τις κινητοποιήσεις οι οποίες επιμένουν και είναι ελπιδοφόρες και γεννούν νέες δυνατότητες.
Σήμερα θα έλεγε κανείς ότι ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα ωριμάζουν οι προϋποθέσεις και οφείλουν πια οι πολιτικές δυνάμεις, και πρωτίστως της αριστεράς, να διαμορφώσουν μια πολιτική πρόταση η οποία να κατορθώνει να ενοποιεί τα αιτήματα όλου αυτού του κόσμου και να τα μεταφράζει σε μια πολιτική πρόταση η οποία δεν θα στέκεται στα στενά όρια της αριστεράς, αλλά θα πηγαίνει πολύ πιο πέρα, στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης γιατί όχι ενός νέου μπλοκ εξουσίας, από τις δυνάμεις της σύμπασας αριστεράς, δυνάμεις κοινωνικές που αποδεσμεύονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, αν θέλετε ακόμη δυνάμεις που μπορεί να εκφράζονταν ψηφίζοντας τη δεξιά, αλλά που διαπιστώνουν αυτή τη στιγμή ότι αυτός όλος ο κόσμος καταρρέει και βεβαίως, πρωτίστως θα έλεγα, τους νέους, τη νεολαία η οποία πια με το δικό της τρόπο διαμορφώνει πια νέες σχέσεις πολιτικής, διαμορφώνει τη δικιά της πολιτικοποίηση και βιώνει με τον πιο δραματικό τρόπο τα σημερινά αδιέξοδα αλλά το αδιέξοδο της προοπτικής της. Όλο αυτό το πράγμα, όλο αυτό το κοινωνικό υπόβαθρο μπορεί να μεταφραστεί σε ένα πολιτικό σχέδιο που να οδηγήσει πράγματι σε ένα νέο συνασπισμό πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, για να κάνει τι; Για να μπορέσει πρώτα απ΄ όλα να επαναδιεκδικήσει όλα αυτά που χάθηκαν τον τελευταίο χρόνο, αλλά ταυτόχρονα να ανοίξει νέους δρόμους για μια άλλη πορεία της χώρας, μέσα από ένα σχέδιο αναπτυξιακό με κοινωνικό πρόσωπο που θα προστατεύσει την εργασία και θα θέσει το θέμα της αντιμετώπισης των χρεών και της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους προς την Ευρώπη με άλλους όρους, με μια αντίληψη όπου δεν θα θεωρείται ο παρίας της υπόθεσης η Ελλάδα η προβληματική χώρα, αλλά που θα μιλήσει με τους πραγματικούς όρους της συνολικής ευρωπαϊκής συστημικής κρίσης και θα ζητήσει τη διαγραφή ενός μέρους του διεκδικώντας την υπέρβαση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου στην Ευρώπη με βάση τις πραγματικές πια ανάγκες.
- Βλέπουμε όμως ότι ένα σημαντικό κομμάτι της αριστεράς -και αναφέρομαι στο ΚΚΕ- εξακολουθεί να κρατά για τον εαυτό του, επιφυλάσσει για τον εαυτό του μια μοναχική πορεία..
Η αλήθεια είναι αυτή. Αλλά πλάι σ΄ αυτή την αλήθεια υπάρχουν και τα δειλά βήματα τα οποάι δείχνουν ότι η πίεση του κόσμου, του κόσμου που ακολουθεί το ΚΚΕ την υφίσταται η ηγεσία του Περισσού. Θέλω να υπογραμμίσω με θετικό τρόπο την παρουσία του ΠΑΜΕ για πρώτη φορά προχθές στην πλατεία Συντάγματος, έστω για λίγες ώρες. Αλλά έγινε κάτω από την πίεση ενός κόσμου που βάζει ένα ερωτηματικό. Που λέει ότι εν πάση περιπτώσει τούτη την ώρα δεν έχουμε την πολυτέλεια των ξεχωριστών συγκεντρώσεων, που αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής στα λαϊκά προβλήματα, στα προβλήματα της νεολαίας. Αυτό νομίζω είναι η μεγαλύτερη μορφή πίεσης προς όλους μας.
- Εκτιμάτε ότι τελικά δεν θα μπορέσει να αποφύγει η κυβέρνηση την προσφυγή στις κάλπες;….
Νομίζω ότι δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής αυτή τη στιγμή. Έστω και εάν κατορθώσει ο Πρωθυπουργός να πάρει την ψήφο εμπιστοσύνης την Κυριακή στο Κοινοβούλιο, μπορεί αυτή τη στιγμή να λειτουργήσει αυτή η κυβέρνηση; Νομίζω πως όχι. Δεν μπορεί γιατί υπάρχει αυτή τη στιγμή η αντικειμενική πραγματικότητα μιας κοινωνικής χρεοκοπίας, την οποία ζούμε όλοι μας, και μιας κατάρρευσης πια του ίδιου του κράτους, των ίδιων των λειτουργιών του. Άρα βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή μπροστά σε μια πορεία που το τέλος της είναι οι εκλογές, όσο κι αν προσπαθήσει ο Πρωθυπουργός, γαντζωμένος στην πρωθυπουργική καρέκλα, όσο κι αν υπάρξουν πλάτες από μεριάς κύκλων της Ε.Ε., νομίζω ότι είτε άμεσα μέσα στον επόμενο μήνα και πριν το καλοκαίρι, είτε αμέσως μετά δεν θα μπορέσει να αποφύγει τελικά την πεμπτουσία της δημοκρατίας που είναι οι εκλογές.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS