- Πώς είδε ο ΣΥΝ τα μέτρα Βενιζέλου;
Πρόκειται, κυριολεκτικά, για ένα σφαγείο. Ένα σφαγείο για τους εργαζόμενους, τους αυτοαπσχολούμενους, συνταξιούχους, τους αγρότες, για όσους δηλαδή αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Εδώ επιχειρείται, για πολλοστή φορά και με μεγαλύτερη ένταση, μια προσπάθεια να μαζέψουν αυτά που θέλουν να πάρουν ως φόρους, ως έκτακτες εισφορές από τους αδύνατους, από αυτούς οι οποίοι ίσως να μην έχουν δουλειά ή κινδυνεύουν να την χάσουν, από αυτούς που βρίσκονται στο όριο και είναι υπερχρεωμένοι και έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις. Ενώ, την ίδια στιγμή, εδώ και ενάμιση χρόνο μένει στο απυρόβλητο το μεγάλο κεφάλαιο. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει αυτή τη στιγμή μια ισοδύναμη προσπάθεια, η οποία να καταγράψει και να φέρει ένα πραγματικό περιουσιολόγιο που να αφορά κατοχή περιουσίας και καταθέσεις και να κληθούν όσοι έχουν πάνω από ένα όριο να δικαιολογήσουν πού τα βρίσκουν; Και αν μπορούν να τα δικαιολογήσουν, έχει καλώς. Αν δεν μπορούν, τότε από πού προέκυψαν αυτά; Τότε να φορολογηθούν αδρά. Μιλάμε για ενάμιση χρόνο τώρα, όπου η χώρα βρίσκεται σε έκτακτη κατάσταση και βλέπουμε την ίδια ταξική και μονομερή πολιτική.
- Ωστόσο, ο κ. Βενιζέλος αν και παραδέχεται ότι είναι άδικα τα μέτρα σήμερα με δηλώσεις του στη βουλή είπε ότι δεν μπορεί να δεσμευτεί ότι δεν θα υπάρξει νέος γύρος μέτρων.
Πρόκειται για μια κυνική ομολογία από την πλευρά με μια παράλληλη υποκριτική τελικά έκφραση συμπάθειας. Ότι αυτά τα κατανοούμε, συμπάσχουμε με αυτούς που υποφέρουν. Δεν δεσμεύτηκε ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα αλλά είχε και την θρασύτητα να πει ότι τα μέτρα που παίρνουν, βεβαίως δεν αφορούν τα όρια της περιόδου της σημερινής κυβέρνησης, ούτε της επόμενης αλλά αφορούν συνολικά τις επόμενες γενιές. Τότε, λοιπόν, πως υπάρχει η πολιτική και δημοκρατική νομιμοποίηση; Ποιος εξουσιοδότησε τον κ. Βενιζέλο και συνολικά την κυβέρνηση να πράττει, να νομοθετεί, να παίρνει μέτρα που αφορούν τις επόμενες γενιές; Και γιατί τελικά τόσος φόβος απέναντι στον κόσμο; Δεν ακυρώνονται έτσι στην πράξη βασικές πια λειτουργίες του δημοκρατικού πολιτεύματος; Η χθεσινή εικόνα τι ήταν τελικά; Ένα Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης ως υπουργός Οικονομικών που στον πάνω όροφο είχε τους εντολοδόχους τους, τους ενημέρωνε και κατέβαινε να ενημερώσει τους δημοσιογράφους και ξαναανέβαινε πάνω. Τι ήταν κλητήρας, αντρίκελο; Τι σχέση έχει αυτό με τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος, με βάση αυτό που ξέραμε από το 1974; Καμιά και έχει ακυρωθεί στην πράξη. Μιλάμε για μια κατάσταση δηλαδή καθολικής κρίσης. Όχι μόνο στενά οικονομικής, αλλά κοινωνικής, πολιτική και αφορά τα πάντα. Η κατάσταση είναι οριακή και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε.
- Καθώς, όμως διανύουμε τις κρίσιμες μέρες πριν την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και του γενικού εφαρμοστικού νόμου, αναρωτιέμαι αν την ευθύνη την έχει μόνο ο πρωθυπουργός, ο κ.Βενιζέλος, η κυβέρνηση έστω συνολικά; Εκεί τελειώνει η ευθύνη;
Η ευθύνη συμπεριλαμβάνει και δεν τελειώνει στο σύνολο της κυβέρνησης αλλά αφορά και όσους ψηφίσουν, σηκώσουν το χέρι τους, όπως ειπώθηκε και από τον Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια αναμέτρηση με την ίδια την ιστορία, διότι πράγματι μέσα από αυτήν την απόφαση γράφεται ιστορία αλλά με μελανά γράμματα. Μια ιστορία η οποία θα αφήσει το αρνητικό αποτύπωμά της για τα επόμενα χρόνια. Άρα, λοιπόν, βαραίνει και αυτούς και όσους στηρίζουν αυτήν την πολιτική. Είναι στους πρόθυμους και στηρίζουν ή και όσους υποκριτικά εναντιώνονται αλλά την ίδια στιγμή κλείνουν το μάτι και εννοώ με αυτό την ΝΔ. Η ΝΔ αυτή τη στιγμή αφήνει την κυβέρνηση να κάνει τη βρώμικη δουλειά, αλλά επί της ουσίας συναινεί 100%. Δεν είναι παράλογο αυτό που ζητούν σήμερα οι ευρωπαίοι. Όταν σε όλη την Ευρώπη οι ομόλογοι του κ. Παπανδρέου και του κ. Σαμαρά από κοινού διαμορφώνουν το νέο Σύμφωνο για το Ευρώ, από κοινού αντιμετωπίζουν με ένα σκληρά ταξικά νεοφιλελεύθερο τρόπο τα ζητήματα της οικονομικής κρίσης και πιέζουν την Ελλάδα εύλογο είναι να λένε γιατί δεν κάνετε το ίδιο και στη χώρα σας. Γιατί, επί της ουσίας, δεν υπάρχει αντίρρηση από την πλευρά της ΝΔ και υπάρχει πλήρης συναίνεση.
- Μετά την ψήφιση, αν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός και θέλω να σταθώ σε μια δήλωση που έκανε ο κ. Τσίπρας που ανέδειξε δηλώσεις των κκ Ρέν και Μπαρόζο ότι δηλαδή κάθε δέκα μέρες θα πρέπει να πωλείται και ένας δημόσιος οργανισμός και αφού ολοκληρωθεί αυτή η μεγάλη λίστα αποκρατικοποιήσεων μετά θα μπορέσουν να μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε ως χώρα. Τι μέλλον περιμένει τους πολίτες αυτού του τόπου;
Οι πολίτες αυτού του τόπου είναι χωρίς μέλλον. Αλλά είναι οι πρώτοι συνολικά από την Ευρώπη γιατί αυτό αφορά συνολικά του ευρωπαίους πολίτες που τους περιμένει μια τέτοια προοπτική. Διότι εδώ μιλάμε για ένα μηχανισμό και για συνταγές οι οποίες βεβαίως σκάνε πρώτα στην περίπτωση της Ελλάδας αλλά αποτελεί τον κυρίαρχο τρόπο αντιμετώπισης αυτής της βαθιάς δομικής κρίσης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου συνολικά για την Ευρώπη. Άρα, υπάρχει μια τέτοια αντιμετώπιση συνολικά για τους ευρωπαίους εργαζομένους. Μιλάμε για μια μετάλλαξη του ευρωπαϊκού μοντέλου, όπως υπήρξε στις δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και οδεύουμε ουσιαστικά σε άλλο καθεστώς, όπου η επικυριαρχία του κεφαλαίου και των συμφερόντων του θα είναι καταλυτική και εξοντωτική απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Αυτές οι αποφάσεις, όπως αποτυπώνονται για την ώρα και ουσιαστικά με έναν κοντόφθαλμο τρόπο απλά και μόνο πάνε να εξασφαλίσουν για την ώρα τα λεφτά των δανειστών, δεν θέλουν να αγγίξουν την πρωτοκαθεδρία των αγορών, θέλουν να βάλουν χέρι σε εξευτελιστικές τιμές στην δημόσια περιουσία της χώρας για έρθουν ισχυρά ευρωπαϊκά κέντρα να επενδύσουν στη χώρα. Όλα αυτά με την παράλληλη παγίωση πολιτικών λιτότητας φέρνουν πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας συνολικής κατάρρευσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
- Στις δημοσκοπήσεις που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα και φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στο 4% και στο 5% πως τις διαβάζετε;
Αν κανείς θέλει να τα κοιτάξει με μια εσωτερική ματιά, θα έλεγε ότι μπορεί να είναι ευχαριστημένος αλλά το ερώτημα είναι αν μπορεί να είναι ευχαριστημένος όταν ο κόσμος του δικομματισμού καταρρέει και απλώς ο χώρος της δικής μας αριστεράς αλλά και συνολικά η αριστερά κερδίζει λίγο. Εδώ, υπάρχει μια μεγάλη πολιτική πρόκληση προς όλη την αριστερά και όχι μόνο αλλά και προς όλες τις προοδευτικές δυνάμεις. Αθροιστικά η αριστερά μέσα από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις είναι η πρώτη δύναμη. Αν κατόρθωνε και συντόνιζε τον βηματισμό της και έκανε μια ευρύτερη απεύθυνση, όχι μόνο σε αριστερούς πολίτες αλλά σε εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται, η δυναμική που θα αποκτούσε θα οδηγούσε στη διαμόρφωση ενός πλατιού πλειοψηφικού μετώπου το οποίο θα μπορούσε να αναστρέψει τη σημερινή πορεία των πραγμάτων. Με αυτή την έννοια, η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια εγγύηση για να πάνε τα πράγματα προς τα εκεί και είναι απαραίτητα προϋπόθεση. Και αν τελικά οποιεσδήποτε ηγεσίες σταθούν μικρόψυχες, κατώτερες των περιστάσεων δεν αναλάβουν το μερίδιο της ιστορικής ευθύνης που τους αναλογεί, θεωρώ ότι η αναγκαιότητα είναι τόσο βαθιά που θα βρει τρόπο να εκφραστεί.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS