1. Για άλλη μια φορά οι κυβερνώντες στην Ευρώπη υποσχέθηκαν ότι το επόμενο πακέτο δανεισμού για την Ελλάδα, πρόκειται να διασώσει την Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Αλλά σχεδόν κανείς δεν τους πιστεύει πια. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές σέρνουν από τη μύτη τη Μέρκελ και το Σαρκοζί. Τους μόνους που προσπαθούν να σώσουν είναι τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές εταιρείες. Οι λαοί στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία είναι αυτοί που υποφέρουν. Η κυβέρνηση Παπανδρέου λαμβάνει σκανδαλωδώς ακριβά δάνεια, τα οποία προέρχονται από τους γερμανούς και άλλους ευρωπαίους φορολογούμενους, προκειμένου να σώσει ελληνικές, γερμανικές και άλλες ιδιωτικές τράπεζες και επενδυτές. Την ίδια στιγμή, ο ελληνικός λαός υποφέρει από τις πρωτοφανείς συνέπειες των συνεχών μνημονίων και προγραμμάτων λιτότητας. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, μαζί με το εθνικό και διεθνές μεγάλο κεφάλαιο, απαιτούν ένα πραγματικό ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας. Και η ελληνική κυβέρνηση έχει φανεί κάτι περισσότερο από πρόθυμη να ιδιωτικοποιήσει όλες τις στρατηγικής σημασίας δημόσιες υπηρεσιών και αγαθά.
2. Το σύμφωνο για το Ευρώ, η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) και το νομοθετικό πακέτο για την ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση προωθούν την πιο σοβαρή επίθεση των τελευταίων δεκαετιών απέναντι στους εργαζομένους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους και τους φοιτητές. Όλα γίνονται για να καθησυχάσουν τις χρηματαγορές. Τα μέτρα αυτά απειλούν τα δικαιώματα που με σκληρούς αγώνες κατέκτησε το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ευρώπη.
3. Η διάσωση του Ευρώ επιχειρείται στις πλάτες των λαών της Ευρώπης. Πιο συγκεκριμένα, μετά από ένα χρόνο επιβολής Μνημονίων και «εθνικών προγραμμάτων σταθερότητας" σε μια σειρά από κράτη μέλη της ΕΕ, έχει σαφώς αποδειχθεί ότι τα μέτρα λιτότητας η απορρύθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων αποτελούν αυτά καθαυτά τον στόχο, και ότι η στρατηγική αυτή οδηγεί τελικά στη διάλυση του ευρώ. Τα λεγόμενα πακέτα διάσωσης δεν βοηθούν τις χώρες που έχουν πληγεί, και σίγουρα όχι τους τοπικούς πληθυσμούς. Βοηθούν μόνο τις ευρωπαϊκές τράπεζες και τους χρηματοπιστωτικούς επενδυτές. Είναι αυτοί που κατέχουν τα κρατικά ομόλογα των χωρών που βρίσκονται σε κρίση και είναι αυτοί που θα επωφεληθούν από την άνοδο των επιτοκίων - αν και οι ίδιοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πρόκληση της χρηματοπιστωτικής κρίσης που οδήγησε στα υψηλά εθνικά χρέη.
4. Οι αλλεπάλληλες δανειακές δόσεις είναι σωσίβια φτιαγμένα από μόλυβδο. Τα προγράμματα λιτότητας που συνδέονται μαζί τους δεν είναι μόνο κοινωνικά καταστροφικά, αλλά στραγγαλίζουν και τις οικονομίες των εν λόγω χωρών, καθιστώντας τη χρεωκοπία τους όλο και πιο πιθανή. Το παράδειγμα της Ελλάδας το δείχνει ξεκάθαρα: Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ καμία άλλη βιομηχανική χώρα δεν έχει μειώσει ποτέ τις δημόσιες δαπάνες της τόσο ριζικά εντός 12 μηνών όπως η Ελλάδα - το συνολικό χρέος, όμως, έχει εκτιναχτεί στα ύψη. Αλλά και πάλι δίνεται ακόμα περισσότερο από το ίδιο φάρμακο: ακόμα μεγαλύτερη εξοικονόμηση στον τομέα των κοινωνικών παροχών, περισσότερα μέτρα απελευθέρωσης και απορρύθμισης. Σαν κερασάκι στην τούρτα, ακόμη και το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας αναμένεται να υλοποιηθεί από έναν "ανεξάρτητο" Οργανισμό Ιδιωτικοποιήσεων. Όλα αυτά θα επηρεάσουν κατά κύριο λόγο τον ελληνικό λαό, ενώ οι γερμανικές και διεθνείς εταιρείες θα επωφεληθούν από το περαιτέρω άνοιγμα της αγοράς και από τα μέτρα ιδιωτικοποίησης. Εάν αυτή η λεγόμενη «σταθεροποίηση» αποτύχει, τελικά, θα την πληρώσει και ο γερμανός φορολογούμενος.
5. Η αιτία όλων αυτών είναι η βάναυση πολιτική χαμηλών μισθών που ξεκίνησε στη Γερμανία από την κόκκινο-πράσινη κυβέρνηση που ήταν στην εξουσία από το 1998 και μετά, με την "Ατζέντα 2010", ένα πρόγραμμα κοινωνικού ξεπουλήματος που περιελάμβανε τον επονομαζόμενο νόμο «Hartz IV», με περικοπές για τους ανέργους, και την εισαγωγή του 67 έτους ως κατώτατου ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης. Στην Ελλάδα, επίσης, οι πλούσιοι φορολογούνταν ολοένα και λιγότερο. Αυτή η τεράστια αναδιανομή «από τα κάτω προς τα πάνω» είναι η βασική αιτία της κρίσης. Δε μπορεί να υπάρξει βιώσιμη λύση στην κρίση, χωρίς το σταμάτημα και την αναστροφή αυτής της αναδιανομής.
6. Αυτή η πολιτική πρέπει επιτέλους να σταματήσει! Χρειαζόμαστε ένα ριζικά νέο ξεκίνημα στην Ευρώπη, αρχίζοντας από τη θεμελιώδη αλλαγή του συνόλου των ευρωπαϊκών συνθηκών, που περιέχουν τους νεοφιλελεύθερους κανόνες, που έχουν αποδειχθεί καταστροφικοί, ειδικά κατά τη διάρκεια της κρίσης. Χωρίς τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των δημοσίων χρεών (με την υποχρεωτική συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών), και χωρίς την πανευρωπαϊκή φορολόγηση των πολύ υψηλών εισοδημάτων, την πρόβλεψη άμεσου δανεισμού των κρατών μελών από την ΕΚΤ που θα θωρακίζει τα μέλη της ευρωζώνης από τιμωρητικά επιτόκια, χωρίς την έκδοση ευρω-ομολόγων, τη φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και χωρίς την αποφασιστική επένδυση πόρων της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων σε ένα πρόγραμμα κοινωνικής ανάπτυξης, χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, το Βέλγιο και η Ιταλία θα καταρρεύσουν.
7. Στηρίζουμε τη ριζική αντιστροφή της εφαρμοζόμενης πολιτικής, που επιτάχυνε την κρίση και που είναι αντίθετη με τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας της Ευρώπης. Ως άμεσα και συγκεκριμένα μέτρα, απαιτούμε την εισαγωγή ενός φόρου χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και τη δημιουργία μιας τράπεζας δημοσίων ομολόγων. Ένα άλλο μέτρο καθοριστικής σημασίας είναι η έναρξη ενός προγράμματος κοινωνικών και οικολογικών επενδύσεων για την Ευρώπη.
8. Απαιτούμε, επίσης, να μπει τέλος στη ρατσιστική εκστρατεία σπίλωσης εναντίον των «τεμπέληδων του Νότου». Αντ 'αυτού, οι πραγματικά ένοχοι, που επωφελούνται από την κρίση, πρέπει επιτέλους να κληθούν να πληρώσουν, μεταξύ άλλων, μέσω μιας πραγματικής εισφορά των τραπεζών και μιας πανευρωπαϊκής εφάπαξ εισφοράς του κεφαλαίου.
9. Πάνω απ 'όλα, αυτό που είναι απαραίτητο είναι μια αντιστροφή της γερμανικής πολιτικής: η εγχώρια ζήτηση θα πρέπει να ενισχυθεί μέσω της εισαγωγής ενός κατώτατου μισθού και της κατάργησης της νομοθεσίας Hartz. Αυτό θα ήταν μια χρήσιμη γερμανική συνεισφορά στην επίλυση της κρίσης. Θα ήταν επίσης ένα βήμα ευθυγράμμισης της ευρωπαϊκής πολιτικής με τα συμφέροντα των εργαζομένων και των λαών της Ευρώπης, αντί να στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου.
10. Όσοι θέλουν την Ευρώπη να συνεχίσει όπως και στο παρελθόν, εργάζονται όχι μόνο για την καταστροφή της ζώνης του ευρώ, αλλά και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι πρόσφατες εθνικιστικές και οι ευρω-εθνικιστικές δηλώσεις των επικεφαλής των Συντηρητικών, των Σοσιαλδημοκρατών και των Φιλελεύθερων αποτελούν μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. Χρειαζόμαστε ένα ριζικά νέο ξεκίνημα στην Ευρώπη, στη Γερμανία και την Ελλάδα. Η Ευρώπη ή θα είναι κοινωνική ή δεν θα υπάρχει!
Αλέξης Τσίπρας,
Πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας
Γκρέγκορ Γκίζι,
Πρόεδρος της Κ.Ο. της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke)
Βερολίνο 7-7-2011
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS