Αναγκαιότητα παρεμβάσεων σε τρεις κατευθύνσεις.
Με δεδομένο ότι μας κυβερνά μία άκρως εγκληματική και επικίνδυνη κυβέρνηση που δεν μπορεί να δώσει λύση στις αγωνίες και τα προβλήματα εκατομμυρίων συμπολιτών μας, ιδιαίτερα των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων, η Αριστερά οφείλει να ασχοληθεί με όλα αυτά τα σημαντικά οικονομικά προβλήματα του τόπου. Αποτελεί αναγκαιότητα να αποσαφηνιστούν οι στόχοι παρέμβασης της Αριστεράς και να υπάρξει δράση στην κατεύθυνση αυτή.
1. Το Οξύτατο θέμα χρέους
Σήμερα διεξάγεται μεγάλη συζήτηση και στις γραμμές μας, αλλά και ευρύτερα στην Αριστερά για το θέμα του χρέους. Το θέμα του χρέους είναι σημαντικότατο για τη χώρα μας, θα μπορούσε όμως να μην έχει αυτή την οξύτητα αν είχαμε μια πατριωτική και όχι δουλική κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που θα αξιοποιούσε τα όπλα της, δηλαδή συμμαχίες με άλλες χώρες(πχ Νότου), και αντιστροφή των εκβιασμών για την αντιμετώπιση κερδοσκόπων και αλαζονικών κυβερνήσεων(πχ Γερμανίας. Επειδή σήμερα δεν υπάρχει το πολιτικό υποκείμενο που μπορεί να προωθήσει τις όποιες ριζοσπαστικές προτάσεις έχουν κατατεθεί, επιβάλλεται αφενός η ανάπτυξη λαϊκού κινήματος που θα απομυθοποιεί τους περιβόητους μονόδρομους κυβέρνησης και Τρόϊκας και θα προβάλλει ταυτόχρονα εναλλακτικές πολιτικές και αφετέρου θα εργάζεται πάνω στο στόχο της δημιουργίας προϋποθέσεων για προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας με την ισχυρότερη δυνατή παρουσία και παρέμβαση της Αριστεράς.
2. Αναπτυξιακό- παραγωγικό μοντέλο. Όμως, στην κοινωνία, διεξάγεται σημαντική συζήτηση γύρω από την ανάγκη να οικοδομηθεί ένα άλλο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο που θα αποτρέπει να αναπαράγεται αυτό το χρέος Έχουμε επισημάνει επανειλημμένα στη Βουλή κα στο πρόγραμμα μας την διαχρονική παραγωγική υποβάθμιση τα χώρας, έχουμε προχωρήσει σε προγραμματικές επεξεργασίες γύρω από τους διάφορους τομείς της οικονομίας μας, όμως, επιβάλλεται μεγαλύτερη συγκεκριμενοποίηση του μοντέλου που προτείνουμε. Υπάρχουν τομείς όπως ο Ορυκτός πλούτος που φαίνεται ότι αποφεύγουμε να ασχοληθούμε, αλλά και άλλοι τομείς (πχ ναυπηγεία) που έχουμε αγνοήσει στο Πρόγραμμά μας. Από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας έχουν υπάρξει αξιόλογες μελέτες βιβλία κλπ από τα οποία μπορούμε να πάρουμε ιδέες και να αξιοποιήσουμε, μελέτες πανεπιστημιακών αλλά και δημόσιων φορέων (πχ ΚΕΠΕ που μπορούν να αξιοποιηθούν). Η άποψη μου είναι, πως έχουμε καθυστερήσει υπερβολικά και πως οφείλουμε με αξιοποίηση του δυναμικού όλων των τμημάτων του ΣΥΝ, πρώτον να προχωρήσουμε τέτοιες επεξεργασίες και δεύτερον ενθάρρυνση σχετικού διαλόγου μέσα από την ΑΥΓΗ, τον Πουλαντζά, το ΚΟΚΚΙΝΟ κλπ. Όταν βλέπουμε τη σημερινή κυβέρνηση να μας έχει ζαλίσει με την «Πράσινη ανάπτυξη» αλλά καμιά ανάπτυξη να μην κάνει και αντίθετα να τη θάβει μειώνοντας τις δημόσιες επενδύσεις, να καταργεί δημόσιους αναπτυξιακούς φορείς όπως το ΙΓΜΕ, ο ΕΟΜΜΕΧ, κλπ, ο ΣΥΝ οφείλει να παρέμβει δυναμικά. Δεν πρέπει απλά να καταγγέλλουμε την κυβέρνηση σαν νεκροθάφτη της ανάπτυξης αλλά να προσδιορίζουμε όσο γίνεται αναλυτικότερα την κατεύθυνση και τους τομείς της ανάπτυξης που προτείνουμε, με βάση ασφαλώς τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας. Το θέμα πάντως που πρέπει να αποσαφηνίσουμε είναι πως η χώρα μας δεν είναι μία ψωροκώσταινα αλλά έχει σημαντικές δυνατότητες, αποφεύγοντας ασφαλώς τις υπερβολές κάποιων άσχετων «ειδημόνων» που προβάλλουν ότι είμαστε ένα ΕΛΝΤΟΡΑΝΤΟ σε πετρέλαιο και ορυκτές ύλες. Δεν είμαστε η ΓΗ της Επαγγελίας, αλλά διαθέτουμε σημαντικές δυνατότητες με καλλιέργεια και αξιοποίηση της γης, όχι μόνο πρωτογενώς, τις θάλασσες και τα νησιά μας, τον σημαντικότατο ακόμη ορυκτό πλούτο, τις μεγάλες πιθανότητες ύπαρξης φυσικού αερίου και πετρελαίου, τις δυνατότητες της ναυτιλίας μας, τις δυνατότητες προώθησης ερευνητικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων με την αξιοποίηση του σημαντικού επιστημονικοτεχνικού δυναμικού κλπ.
3. Η Τρίτη σημαντική παράμετρος είναι η διεθνής διπλωματία και οι διεθνείς οικονομικές μας σχέσεις.
Σε άρθρο μου είχα γράψει ότι η Ελλάδα δεν ανήκει μόνο στην Ευρωζώνη. Αν συμφωνούμε ότι ο κόσμος έχει γίνει πιο πολυπολικός και ότι πέρα των ΗΠΑ και την ΕΕ από τις οποίες είμαστε για δεκαετίες εξαρτημένοι, υπάρχουν ισχυρές χώρε όπως η Ιαπωνία, η Κίνα, η Ρωσία που δημιουργούν ευκαιρίες για ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων, υπάρχουν σημαντικές δυνατότητες για απαλλαγή από μονοσήμαντες εξαρτήσεις. Δυστυχώς, όμως, οι κυβερνήσεις μας δεν έχουν κότσια. Αναπτύξαμε σχέσεις με Ρωσία μόνο αφού έκαναν άνοιγμα προς Ρωσία η Ιταλία και Γερμανία ενώ μετά τις πιέσεις ΗΠΑ(συνεχείς πιέσεις Κοντολίζας Ράις) και μετά την εγκατάσταση στο τιμόνι της χώρας του υποτακτικού Παπανδρέου, οι σχέσεις μειώνονται δραστικά, με πρώτα θύματα τα ενεργειακά Projects. Οι σχέσεις με την Κίνα ενώ θα μπορούσαν να είναι καλοδεχούμενες, γίνονται με όρους απαράδεκτους και λεόντειους σε βάρος μας. Θα μπορούσαν να αναπτυχθούν οι εμπορικές μας σχέσεις χωρίς να παραδοθεί και να ιδιωτικοποιηθεί το πρώτο λιμάνι. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν παίρνει μαθήματα από τον τρόπο που αναπτύσσουν τις διεθνείς σχέσεις (πχ οι Ερντογάν και Νταβούτογλου της Τουρκίας), αλλά και δεν αναπτύσσει στοιχειώδη διαπραγματευτική πρακτική. Με την πολιτική της αδυνατίζει τις σχέσεις με τις αραβικές χώρες ενώ επίσης για τα Βαλκάνια παρακολουθεί απλά τις δράσεις των ιδιωτών με αρνητικές συνέπειες.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS