• Κάθε αποτυχία φέρνει μια καινούρια, πολύ χειρότερη κατάσταση. Κάθε χειρότερη κατάσταση, γίνεται δεκτή με τις ίδιες ακριβώς θριαμβολογίες από τον πρωθυπουργό.
• Αυτό που η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ως «πατριωτικό» καθήκον, είναι το καθήκον απέναντι στις αγορές, τους κερδοσκόπους και το ιδιωτικό κεφάλαιο.
• Οι θυσίες του ελληνικού λαού δεν πιάνουν κανέναν τόπο. Γι αυτό, σε κάθε νέο γύρο αποτυχίας έρχονται να του ζητήσουν ακόμα περισσότερα από εκείνα που του έχουν απομείνει.
• Μίλησαν για ανάσα της χώρας απέναντι στην κρίση χρέους. Είναι ανάσα για τους δανειστές μας και τη διεθνή κερδοσκοπία, για την κυβέρνηση, για τις υπερχρεωμένες ιδιωτικές τράπεζες. Ανάσα για τον ελληνικό λαό όχι. Γιατί ο ελληνικός λαός καταδικάζεται πια επίσημα σε ισόβια κοινωνική εξαθλίωση, σε Μνημόνια και μέτρα λιτότητας διάρκειας μισού αιώνα.
• Η κυβέρνηση δεν πίεσε κανέναν, δεν έβαλε ούτε ένα όριο. Το μόνο που διακήρυξε ήταν η προθυμία της να συνεχίσει να στραγγαλίζει τον ελληνικό λαό και να ξεπουλάει το δημόσιο πλούτο.
• Ο νέος όρος, κάτω από τον οποίο η κυβέρνηση έχει βάλει την υπογραφή της, είναι οι «εμπράγματες εγγυήσεις». Οι δανειστές μας εξασφαλίστηκαν όσο γινόταν καλύτερα. Και οι όροι της εξασφάλισής είναι εγγυημένοι με τον δημόσιο πλούτο, τις υποδομές, το φυσικό περιβάλλον, τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας της χώρας.
• Είναι μια πολιτική αδιέξοδη. Δεν μπορεί να οδηγήσει σε αντιμετώπιση της κρίσης χρέους και το ξέρουν. Δεν τους ενδιαφέρει. Τους ενδιαφέρει να κατεδαφίσουν την κοινωνία, πριν από την ολοκληρωτική χρεωκοπία
• Η κα Διαμαντοπούλου ξηλώνει μέσα σε ένα μήνα το δημόσιο πανεπιστήμιο. Χωρίς διάλογο, χωρίς την περίφημα διαβούλευση που το ΠΑΣΟΚ την έχει κάνει σημαία.
• Το δημόσιο πανεπιστήμιο ακύρωσε με πρωτοφανείς κινητοποιήσεις την επίθεση της προηγούμενης κυβέρνηση, για την αναθεώρηση του άρθρου 16. Η πανεπιστημιακή κοινότητα, φοιτητές και δάσκαλοι, δεν θα παραδώσουν το δικαίωμα στην δημόσια παιδεία τόσο εύκολα, χωρίς μάχη.
• Έχει έρθει η ώρα να μιλήσει η κοινωνία. Να υπερασπιστεί την ζωή και την αξιοπρέπειά της, το μέλλον των επόμενων γενεών, το δικαίωμα να δουλεύει και να ζει από τη δουλειά της. Οι κοινωνικοί αγώνες είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση στην κρίση.
• Η Αριστερά οφείλει να βαδίσει στον δρόμο της κοινής δράσης και της ενότητας. Και να συσπειρώσει γύρω της όλες τις δυνάμεις που αντιδρούν στην πολιτική των Μνημονίων, της ύφεσης και της κοινωνικής κατεδάφισης.
Για τη Σύνοδο Κορυφής και την αδιέξοδη πολιτική της κυβέρνησης
Κάθε αποτυχία φέρνει μια καινούρια, πολύ χειρότερη κατάσταση. Κάθε χειρότερη κατάσταση, γίνεται δεκτή με τις ίδιες ακριβώς θριαμβολογίες από τον πρωθυπουργό.
Το τρίπτυχο είναι το εξής: «Πράξαμε το πατριωτικό μας καθήκον / Σώσαμε τη χώρα από τη χρεωκοπία/ Έπιασαν τόπο οι θυσίες του λαού».
Ακούγοντας τον πρωθυπουργό νομίζει κανείς ότι δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα από το κωμικοτραγικό τηλεοπτικό σόου στο Καστελόριζο. Τα ίδια ακριβώς. Μόνο που ο ελληνικός λαός ξέρει πια
-ότι αυτό που η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ως «πατριωτικό» καθήκον, είναι το καθήκον απέναντι στις αγορές, τους κερδοσκόπους και το ιδιωτικό κεφάλαιο.
-ότι η χώρα δεν σώθηκε από την χρεωκοπία. Αλλά ότι η χρεωκοπία είναι εδώ παρούσα και ότι ευρύτατα κοινωνικά στρώματα είναι ήδη σε κατάσταση χρεωκοπίας.
-και κυρίως ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού δεν πιάνουν κανέναν τόπο. Γι αυτό, σε κάθε νέο γύρο αποτυχίας έρχονται να του ζητήσουν ακόμα περισσότερα από εκείνα που του έχουν απομείνει.
Ο πρωθυπουργός – αλλά και τα γνωστά «παπαγαλάκια», είτε στα Μέσα είτε στο πολιτικό σύστημα μίλησαν για ανάσα της χώρας απέναντι στην κρίση χρέους. Να συμφωνήσουμε. Είναι ανάσα. Είναι ανάσα για τους δανειστές μας και τη διεθνή κερδοσκοπία. Είναι ανάσα για την κυβέρνηση που μπορεί να παραμείνει – για πόσο ακόμα – γαντζωμένη στην εξουσία, παρά την ολέθρια πολιτική της, και την κοινωνική καταστροφή που έχει προκαλέσει. Είναι ανάσα για τις υπερχρεωμένες ιδιωτικές τράπεζες, που αφού βούλιαξαν τόσον καιρό στα κέρδη, τα μοίρασαν στους μετόχους, τα πήγαν στην Ελβετία, σήμερα ζουν εις βάρος του ελληνικού δημοσίου.
Ανάσα γι αυτούς, ναι. Ανάσα για τον ελληνικό λαό όχι. Γιατί ο ελληνικός λαός καταδικάζεται πια επίσημα σε ισόβια κοινωνική εξαθλίωση, σε Μνημόνια και μέτρα λιτότητας διάρκειας μισού αιώνα. Σε ζωή χωρίς προοπτική για τους νέους, χωρίς αξιοπρέπεια για τους ηλικιωμένους. Χρειάστηκαν εκατόν πενήντα χρόνια για να περάσουμε από την βιομηχανική επανάσταση στο κοινωνικό κράτος. Και σήμερα θέλουν να μας γυρίσουν πίσω, μέσα σε λίγα εξάμηνα, με πρόσχημα τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους δανειστές μας.
Τι έχει να παρουσιάσει αυτή η κυβέρνηση; Δεν διαπραγματεύτηκε τίποτα. Περίμενε πειθήνια στους διαδρόμους των Βρυξελλών να της ανακοινωθούν οι αποφάσεις. Δεν πίεσε κανέναν, δεν έβαλε ούτε ένα όριο. Το μόνο που διακήρυξε ήταν η προθυμία της να συνεχίσει να στραγγαλίζει τον ελληνικό λαό και να ξεπουλάει το δημόσιο πλούτο. Και βεβαίως να διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους την προθυμία της να εξυπηρετήσει το παρασιτικό κεφάλαιο. Και με την πολιτική αυτή, να εξασφαλίσει για τον ελληνικό λαό νέα ατελείωτα Μνημόνια. Νέες αισχρές και αποικιοκρατικές δανειακές συμβάσεις. Νέες περικοπές σε μισθούς και εισοδήματα. Εκθεμελίωση του κοινωνικού κράτους. Και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Ο νέος όρος, κάτω από τον οποίο η κυβέρνηση έχει βάλει την υπογραφή της – και τώρα τρέμει, μήπως οι πολίτες καταλάβουν την ουσία του, είναι οι «εμπράγματες εγγυήσεις». Η χώρα υποθηκεύεται. Το αστείο που λεγόταν παλιότερα – αυτοί είναι ικανοί να πουλήσουν και την Ακρόπολη – σήμερα δεν είναι καθόλου αστείο. Οι δανειστές μας εξασφαλίστηκαν όσο γινόταν καλύτερα. Και οι όροι της εξασφάλισής είναι εγγυημένοι με τον δημόσιο πλούτο, τις υποδομές, το φυσικό περιβάλλον, τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας της χώρας. Αυτός είναι ο εθνικός θρίαμβος της κυβέρνησης Παπανδρέου. Της κυβέρνησης των δακρυγόνων και της ασύλληπτης αστυνομικής καταστολής. Της κυβέρνησης που κλείνει σχολεία και νοσοκομεία, καταργεί το ασφαλιστικό σύστημα, διαλύει την δημόσια παιδεία και κλείνει το μάτι στις αγορές. Της κυβέρνησης των αποτυχημένων Μνημονίων.
Είναι μια πολιτική αδιέξοδη. Δεν μπορεί να οδηγήσει σε αντιμετώπιση της κρίσης χρέους και το ξέρουν. Δεν τους ενδιαφέρει. Τους ενδιαφέρει να κατεδαφίσουν την κοινωνία, πριν από την ολοκληρωτική χρεωκοπία. Να καταργήσουν κάθε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα. Και κατόπιν να διοχετεύσουν το αποτέλεσμα του ελληνικού πειράματος στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Για το νέο νόμο πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου
Η κα Διαμαντοπούλου ξηλώνει μέσα σε ένα μήνα το δημόσιο πανεπιστήμιο. Χωρίς διάλογο, χωρίς την περίφημα διαβούλευση που το ΠΑΣΟΚ την έχει κάνει σημαία.
Το πανεπιστήμιο έχει γίνει καρφί στο μάτι των Θατσερικών που σήμερα κυβερνούν την χώρα παριστάνοντας τους σοσιαλιστές. Το δημόσιο πανεπιστήμιο ακύρωσε με πρωτοφανείς κινητοποιήσεις την επίθεση της προηγούμενης κυβέρνηση, για την αναθεώρηση του άρθρου 16. Και είναι πολύ σκληρό καρύδι για τα δόντια τους. Γιατί παρά την βαθειά του κρίση, κρίση που οι κυβερνήσεις του δικομματισμού και οι πελατειακοί τους μηχανισμοί προκάλεσαν, επιμένει να υπερασπίζεται τον ρόλο του. Τον δημόσιο χαρακτήρα του, που σημαίνει ένα πολύ απλό πράγμα. Ότι κάθε νέος άνθρωπος μπορεί να σπουδάσει και να μορφωθεί, ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση και την οικονομική επιφάνεια της οικογένειά του.
Ο χώρος της τριτοβάθμιας παιδείας θεωρείται προνομιακός για τις αγορές. Πολλοί είναι εκείνοι που λαχταρούν να μπουν στο εμπόριο πτυχίων και στις πελατειακού τύπου σπουδές. Πολλοί επιχειρηματικοί όμιλοι περιμένουν να ανοίξουν τα δικά τους μαγαζιά, όπου νέοι θα εγγράφονται και θα πληρώνουν, ελπίζοντας ότι μετά θα βρουν και κάποια δουλειά στην μητέρα επιχείρηση. Για να προχωρήσουν αυτά τα σχέδια, και να λειτουργήσουν αυτά τα κερδοφόρα μαγαζάκια, πρέπει να καταργηθεί το σύνταγμα που προβλέπει ότι η πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι δημόσια. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να καμφθούν οι αντιστάσεις μέσα στο ίδιο το δημόσιο πανεπιστήμιο.
¨Έτσι έρχεται η κα Διαμαντοπούλου και καταργεί την αυτοδιοίκηση. Αναθέτει τα ιδρύματα σε εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες, ανθρώπους που θα συζητάνε κατ ευθείαν με πολιτικά και οικονομικά λόμπι, και σε αυτά θα λογοδοτούν. Η ουσιαστική κατάργηση της αυτοδιο0ικησηςε είναι το πρώτο και το πιο σημαντικό βήμα. Και το επόμενο βήμα είναι η κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης, όπως έγινε και με τα ασφαλιστικά ταμεία. Από εκεί και πέρα, κάθε κίνηση καταστροφής της δημόσια τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα είναι πολύ πιο εύκολη. Αυτό είναι σχέδιο τους.
Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Η πανεπιστημιακή κοινότητα, φοιτητές και δάσκαλοι δεν θα παραδώσουν το δικαίωμα στην δημόσια παιδεία τόσο εύκολα, χωρίς μάχη. ΟΙ αντιδράσεις είναι ήδη μεγάλες και πολύ σοβαρές. Η κυβερνητική φθορά αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο. Και η κοινωνική κατεδάφιση δεν θα τους είναι τόσο απλή όσο θα ήθελαν. Το δημόσιο πανεπιστήμια θα είναι αυτό που για μια φορά ακόμα θα έχει τον τελευταίο λόγο. Να είναι σίγουροι.
Και παράλληλα, προχωράει με εντατικούς ρυθμούς το ολοκληρωτικό ξεπούλημα. Το αφεντικό τρελάθηκε. Ελάτε να πάρετε, τιμές κάτω του κόστους. Ξεπουλιούνται τραίνα, λιμάνια, αεροδρόμια, μεταλλεύματα, το νερό, η ΔΕΗ, οι δρόμοι. Ξεπουλιούνται περιοχές ολόκληρες με διαδικασίες φαστ τρακ. Με στόχο τα περίφημα 50 δις τα οποία είναι αμφίβολο αν θα μειώσουν σε σοβαρό βαθμό το πρόβλημα του χρέους. Και με αντάλλαγμα την μετατροπή της Ελλάδας σε αποικιακή χώρα.
Ήρθε η ώρα να μιλήσει η κοινωνία-Το εναλλακτικό σχέδιο της Αριστεράς
Είναι πια κοινό αίτημα ολόκληρης της κοινωνίας. Η κυβέρνηση πρέπει να φύγει.
Πριν από ένα χρόνο, η κυβέρνηση καμάρωνε ότι πέρασε την πολιτική του Μνημονίου χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις. «Ο ελληνικός λαός εγκρίνει την πολιτική μας» έλεγαν. Και ήξεραν ότι ο ελληνικός λαός τους παρακολουθούσε έντρομος και φοβισμένος από τους καναπέδες.
Μετά όμως ήρθαν οι μαζικές κινητοποιήσεις. Οι πλατείες και οι διαδηλώσεις, με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στους δρόμους. Το κίνημα αυτό είναι εδώ και δυναμώνει. Θα το βρουν ξανά μπροστά τους πολύ πιο γρήγορα από όσο ήλπιζαν. Και θα λογαριαστούν μαζί του.
Έχει έρθει η ώρα να μιλήσει η κοινωνία. Να υπερασπιστεί την ζωή και την αξιοπρέπειά της, το μέλλον των επόμενων γενεών, το δικαίωμα να δουλεύει και να ζει από τη δουλειά της. Η κοινωνική απάθεια, πάνω στην οποία βάσισε η κυβέρνηση και η τρόικα το σχέδιό της, έχει τελειώσει. Το βλέπουν οι ίδιοι , όταν επιχειρούν να διασχίσουν μια οποιαδήποτε πλατεία, η να εμφανιστούν κάπου δημόσια. Δεν είναι ο καταχθόνιος ΣΥΡΙΖΑ που οργανώνει τρομοκρατικές επιχειρήσεις εναντίον του πολιτικού συστήματος. Είναι οι δικοί τους ψηφοφόροι, οι άνθρωποι που τους πίστεψαν και τους εμπιστεύτηκαν, που τους παίρνουν στο κατόπι και τους αποδοκιμάζουν .
Είναι η ώρα για μια μεγάλη αλλαγή, για μια μεγάλη ανατροπή. Το πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίσαμε τόσο χρόνια, καταρρέει. Ο δικομματισμός βουλιάζει μέσα στην κοινωνική απαξίωση.
Απέναντι σε αυτή την κρίση, είναι η ώρα για τν Αριστερά να προχωρήσει, διαμορφώνοντας και προωθώντας το δικό της εναλλακτικό σχέδιο. Όχι άλλη υποταγή στους κερδοσκόπους και τους τοκογλύφους. Επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Επιθετική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ανάπτυξη για τους ανθρώπους και την κοινωνία, όχι για το κεφάλαιο. Φορολογία του πλούτου και αναδιανομή. Στήριξη των ασθενέστερων εισοδημάτων. Σχέδιο ανάπτυξης που θα βασίζεται στην σταθερή και μόνιμη απασχόληση. Δημόσιες επενδύσεις και κοινωνικό κράτος. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για έξοδο από την κρίση.
Για να ανοίξει η προοπτική αυτή η Αριστερά οφείλει να βαδίσει στον δρόμο της κοινής δράσης και της ενότητας. Και να συσπειρώσει γύρω της όλες τις δυνάμεις που αντιδρούν στην πολιτική των Μνημονίων, της ύφεσης και της κοινωνικής κατεδάφισης. Έτσι ανατρέπονται οι συσχετισμοί. Έτσι διαμορφώνονται νέοι συνασπισμοί εξουσίας. Έτσι ανοίγουν οι εναλλακτικοί δρόμοι. Έτσι παίρνουμε το μέλλον στα χέρια μας, την ώρα που το σύστημα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας βουλιάζει στην αδυναμία και την ανικανότητά του.
Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Έχουμε ένα μεγάλο όπλο, μια μεγάλη δύναμη με το μέρος μας. Είναι ο κόσμος στους δρόμους. Είναι ο κόσμος που σπάει το κλίμα του φόβου, που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, που κινητοποιείται σε δρόμους, πλατείες, χώρους δουλειάς, σχολεία, πανεπιστήμια. Αυτός ο κόσμος, στην Ελλάδα και την Ευρώπη, είναι αυτό που οι αγορές, οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών, οι ψοφοδεείς πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας, φοβούνται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Γιατί ξέρουν ότι ο κόσμος αυτός, που αντέχει τα δακρυγόνα και την τρομοκρατία, που ενεργοποιεί μηχανισμούς αντίστασης και αλληλεγγύης, που βγαίνει στο προσκήνιο υπερασπιζόμενος αρχές και αξιοπρέπεια, μπορεί να αλλάξει το μέλλον. Μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους. Μπορεί να δώσει την μοναδική απάντηση, μπροστά στα αδιέξοδα του φθαρμένου και ανήμπορου νεοφιλελευθερισμού. Οι κοινωνικοί αγώνες είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση στην κρίση.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS